w czym zawiniłam, że mój kochany mnie zdradził? było wspaniale i co? - Netkobiety.pl

Laleczko - Adriana juz napisała o tym...

Zdrada jest kwestia wartosci.
Dla mnie nie istnieje zadne wystarczajace usprawiedliwienie dla zdrady, moga byc tylko marne wymowki. A prawda jest taka, ze czlowiek zawsze dokonuje pewnych wyborow. Podoba mi sie ten facet, a jestem w zwiazku? To ja decyduje, co z tym zrobie. I jezeli jestem wierna, jesli mam swoj kregoslup moralny, predzej skoncze obecny zwiazek niz pojde do lozka z tym drugim.

Znam zdrade z obu stron - bylam zdradzana, kiedys zdradzilam. Oczywiscie tlumaczylam to roznie, tym, ze bylam w toksycznym zwiazku, ze potrzebowalam poczucia bezpieczenstwa, ale w gruncie rzeczy ja po prostu podjelam decyzje niezgodna z moim systemem wartosci. Nic mnie nie usprawiedliwialo. I Twojego meza rowniez nic nie tlumaczy - wierze w to, ze moglas dawac z siebie wszystko, a i tak nie bylas w stanie zapobiec tej sytuacji.

Musi byc Ci ciezko. Tyle lat razem, dorosle dzieci... Jak czytam takie historie to zaczynam watpic w instytucje malzenstwa. W wiernosc. W lojalnosc.
To od Ciebie zalezy, co zrobisz. Kazdy czlowiek sam musi uporac sie ze zdrada, sa kobiety, ktore wybaczaja, sa takie, dla ktorych zdrada to koniec. Ja zakonczylam zwiazek, w ktorym pojawila sie zdrada, bo to dla mnie cios w serce i cos, co zniszczylo cala wiez miedzy nami, zaufanie, milosc. Ale ja nie mialam dzieci, nie bylam mezatka, wiec nie mnie doradzac.
Jezeli zdecydujesz sie powiedziec dzieciom o zdradzie, jestem pewna, ze nie ocenia Cie zle. Moze bedzie Ci wtedy latwiej? Pamietaj, ze zdradzil Twoj maz, to on skrzywdzil Wasza rodzine i nie powinnas czuc sie winna. Twoje dzieci na pewno to zrozumieja.
Trzymaj sie cieplo.

Mam koleżanke , która jest bardzo ładna, a do tego bardzo seksi....  jej mąż zdradził ją z sąsiadką, która była brzydsza, grubsza, gorsza w łóżku....  wszyscy byli w szoku gdy się o tym dowiedzieli, bo uchodzili niemalże za idealne małżeństwo!! Jak się okazało później, jej mąż czuł w związku poprostu gorszy, mniej ważny.... to ona zawsze "szła przodem", to ona grała pierwsze skrzypce w związku... to ona zawsze była na piedestale bo jest bardzo wygadaną osobą....  nie słuchała tego co on próbował jej powiedzieć, a może nie potrafili ze soba rozmawiać... zawsze powtarzała , że jest bardziej jego pewna niz siebie... i co? Znalazł osobę która wkońcu go wysłuchała, doceniała go jako mężczynę który jest potrzebny...  ich romans trwał kilka miesięcy w którym tylko 3 razy uprawiali seks!!!   Facet poprostu potrzebował zrozumienia a nie skoku w bok......   tak się zakochał , że chciał zostawic ta moja koleżankę.... po kilku rozmowach wyjechali na wczasy gdzie dopieor po kilku dniach zaczeli ze sobą rozmawiać... i co sie okazało! Że po 7 latach ona wcale nie znała swojego męża! Wydawało jej sie ze wszystko byłook, że się znaja a okazało sie ze było zupelnie inaczej tylko ona tego nie widziała.....   w każdym razie doszli do porozumienia.... ona sie zmenila, zaczeła zwracać na nie uwage , obydwoje sie zmienili i teraz , a minęło od tego czasu 2 lata... są najszczęśliwszym małżeństwem jakie znam!  On do tej pory nie może sobie darować , że chciał ja zostawic a nie zauważał , że jego żona też jest cudowna... powiedział , że do końca życia będzie jej dziękowac ,że dała mu szansę i zawalczyła o ih związek!
Jaka jest puenta mej długiej wypowiedzi.... otóż czasami nie potrafimy rozmawiać z partnerami, nie wiemy jacy oni są naprawdę.... a potem pretensje mamy do wszystkich , że przecież ja byłam taka dobra a on taki zły..... (tak samo jest w druga strone)..
nie usprawiedliwiam Go, ale nie zawsze trzeba oceniac kogoś z wierzchu , że zrobił cos źle tylko dowiedzieć się jaka była tego przyczyna.... nie mówię, że Twoja bo was nie znam... ale jesli ci zależy na nim to walcz o tę miłość , bo może się okazać , że jest o co walczyć...
powodzenia..

Znam to wszystko ze swojego doświadczenia ariadna,uśpił twoją czujność,czułe słówka a za plecami zrobił to zdradzał...Też zawsze powtarzałam sobie,że jak mnie ktoś zdradzi to będzie koniec,zle teraz wiem,że tak nie jest...nie potrafię tego zrobić.Ale skoro mąż przeprasza żałuje swojego postępowania może warto mu wybaczyć i nie przekreślać wszystkiego.Trudna decyzja,bo zawsze będziesz żyła z tą świadomością,że był z inną kobietą,ale faceci już tacy są najpierw robią a póżniej myślą...Pozdrawiam.Ps.A pytałaś się męża co go popchnęło do zdrady,czego mu brakowało w waszym związku???

Ważne jest to że żałuje...więc nie wszystko stracone,ale to teraz ty musisz podjąć tu odpowiednią decyzję,czy jesteś  wstanie żyć z tą świadomością,że był z inną...Nie powinno być takich kobiet na świecie,które rozbijają nasze małżeństwa.W moim przypadku też była to dobra znajoma,a co mi mąż powiedział na swoje wytłumaczenie,że była tak niedostępna,więc to go do niej tak ciągnęło.A ona po tym wszystkim była na tyle beszczelna,że potrafiła mi powiedzieć,że była o mnie zazdrosna.Decyzja należy do ciebie...jeśli chcesz ratować wasz związek warto wybaczyć ale musisz teraz uzbroić swoją czujność i pamiętaj,że nie będzie już tak wspaniale jak dawniej...bo zawsze mędzy wami będzie ona...kochanka...Ale nie od razu przekreślajmy ludzi...zwłaszcza że żałują.Łatwiej byłoby ci było dopuścić do myśli,że to była zdrada jednorazowa,a tu jednak był romans...Jak długo trwał???I czy to była zwykła zdrada,czy jednak emocjonalna???

Wiem,że boli tak samo ale miałam na myśli to czy poczuł coś więcej do tej kobiety jak tylko pożądanie...czy połączył ich tylko sex czy uczucie bo teraz to jest ważne...Jeżeli poczuł do niej coś więcej to jest walka z wiatrakami...wiem to ze swojego doświadczenia,bo nie da się kochać za dwoje,a jeżeli to był tylko sex...czasami wszyscy błądzimy i nie jesteśmy bez grzechu...Ja też po latach usłyszałam,że między nami jest różnica charakterów tylko najbardziej dobijające jest to...czemu nie dostrzegali tego wcześniej...i szukają tak prostego rozwiązania jakim jest zdrada...Dokładnie jeżeli zdradza to nie zawsze znaczy,że nie kocha,są chwile słabości,tylko dlaczego rozwiązują je w tak krzywdzący dla nas sposób...Zaobserwuj męża zobacz czy się stara,czy mu zależy...może jest iskierka nadzieji,że będzie ok i pamiętaj,że jesteśmy z tobą bo rozumiemy jak w tej chwili się czujesz.Pisz co się dzieje w domu,jakie są relacje między wami,napewno będzie ci lżej...Pozdrawiam

Słuchaj jesli tylko mąz uzbroi sie w cierpliwosci tak naprawde odczuje skruche bedzie współpracował napewno bedzie lepiejNie mysl teraz ze nie mozesz uwierzyc to oczywiste ze nie wierzysz bo dlaczego takie sa nasze uczucia i trudno nagle wierzyc jak sie sparzysz to boli dlugo ..... nie martw sie na zapac skup sie na dniu dzisiejszym rozumiem co przechodzisz i to bedzie trwało ale nie rozpamietuj /Jesli chcesz płacz tup złosc sie nie skrywaj tego>Teraz Twoj zwiazek bedzie inny musisz sprobowac popatrzec na to jako cos nowegoaale jak juz troszke ochłonieszI przedewszytkim postaw na siebie za to pomaga skup csie na sobie samej traktuj sie zzyczliwoscia rob sobie małe przyjemnosci bedzie dobrze zobaczysz......

Ja też byłam kiedyś zdradzana. Ale zdrada w tak młodym wieku jest czymś "rutynowym" ze tak powiem nieładnie.
Więc z własnego doświadczenia nie powinnam Ci nawet dawać rad... Ale pamiętam sytuacje gdy przyjaciółka mojej mamy zostala zdradzona przez swojego męża po 20 latach ślubu !!! Jedno wiem co moja mama jej poradziła - by była twarda i nie pokazywała swych słabości, tak naprawdę w tym momencie TY rządzisz ! On nie odejdzie sam z siebie bo by się bał (przyzwyczajenie do rodziny, do Ciebie na pewno jest zbyt silne by tak po prostu zrezygnować) ale boi sie ze jeśli nadal bedzie Cię zdradzał ze odejdziesz sama... Musisz mu pokazać ze tak właśnie zrobisz jesli jeszcze raz postąpi w ten sam sposób.

Przyjaciółka mojej mamy posłuchała dokładnie jej rad... i mąż z niezależnego mężczyzny zmienił się w totalnego pantofla xD

Mcrka! Staram się byc silna, czy twarda - jak doradzasz! Ale i tak nie jestem w stanie ukryc swych prawdziwych uczuc- zawodu i bólu -  przed mężem, a i często łez. Chciałbym cofnąc czas, żeby ta zdrada nigdy nie nastąpiła. Ale na myśl, że mój mąż miałby trwac przy mnie i powstrzymywac się przed kolejnymi zdradami tylko dlatego, że się mnie boi, że go wyrzucę z domu, jest  mi jeszcze gorzej. Jezeli miłości już nie ma - to po co byc z drugim człowiekiem? Wtedy trzeba odpuścic. Zresztą wizja faceta - totalnego pantofla też nie jest miła.

Kasiumruczek - powiedz mi ile czasu , od wyjścia na jaw zdrady,  trwało w GTwoim małżeństwie dochodzenie do takiego względnego  spokoju?  I najważniejsze: czy potrafisz nadal z przekonaniem powiedziec :kocham go. Czy wierzysz mu, w jego słowa, czy przychodzą Ci do głowy myśli, że znowu to może zrobic?  Z tonu Twych wypowiedzi wnioskuję, że najgorsze już za tobą. Życzę, żeby się dało jak najszybciej i najskuteczniej wymazac te złe chwile z waszego życia.

Widze Kasiamruczek1, że nasze losy podobnie się potoczyły jeśli chodzi o naszych "kochanych" mężów. Ja od miesiąca zmagam się z moim bólem i po pierwszym - największym szoku, nadal jest mi tak samo źle. Boję się uwierzyć w te - wyglądające na szczere - relacje męża. Wydaje mi się, że on na prawdę żałuje, na prawdę kocha, na prawdę walczy o NAS - tylko , że przez tę zdradę straciłam poczucie bezpieczeństwa. Niby wierzę w to co do mnie mówi, widze jego ciepło i troskę, że tak mnie skrzywdził - ALE... No właśnie Czy wierzę w to wszystko? Chciałabym krzyczeć , że tak, że nasze małżeństwo przetrwa ten straszny kryzys, ale czy mogę mu znowu uwierzyć? do tej pory wierzyłam zawsze i w ciemno. nigdy wcześniej się nie zawiodłam. Skoro nie zauwazyłam momentu, w którym zaczął kłamać, oszukiwać - może i teraz nie potrafię zauważyć czy jego słowa i gesty to prawda czy fałsz. Mówisz: nie przekreślaj męża! Nie chcę tego, chce by było jak dawniej. Niestety to już nie wróci. Już nigdy nie będe żyła w tym cudownym przekonaniu, ze mam kochanego, czułego, uczciwego męża, dla którego zawsze byłam najważniejsza. Dlaczego mi to zrobił??????
Oczywiście sytuacja moja jest o niebo lepsza od innych zdradzonych pań, od których mąż czy partner - po wyjściu na jaw zdrady - postanowił zacząć nowe życie z kochanką ( o ile one chciałyby ratować swe małżeństwo). Kamień z serca. nie chce odejść i od początku deklarował, że mu to nawet przez myśl nie przeszło. Chce być ze mną, dziećmi.  Efekt jest taki, że kocham, ale zaczynam budowac wokół siebie taki pancerzyk ochronny. na wszelki wypadek, żeby się znów nie rozczarować. Żeby za szybko nie uwierzyć, że znowu może być dobrze. Pewnie robię źle, ale nie umiem mu odpowiedzieć tym samym na jego wyznanie, że on kocha. Chociaż kocham. Nie wiem czy da się tak odkreślić ten zły czas i zacząc od nowa?

Jaką Ty Kasiamruczek przyjełas taktykę (trochę brzmi jak wyrachowany plan działania, ale wiesz co mam na myśli). Pozdrawiam Cię serdecznie i innych tu zaglądających. Życze powodzenia w powrocie do równowagi.

Macie racje, nigdy nie wróci myśl , że masz uczciwego kochanego męża, dla którego najważniejsza jesteś... nie potrafie sobie wyobrazić sobie jak możesz się czuć... co to musi być za ból, tym bardziej , że to było takie niespodziewane, nic na to nie wskazywało... Potrzebujesz czasu, bardzo dużo... Musisz sama w głowie sobie wszytsko poukładać, sama sobie musisz odpoweidzieć na pytanie czy pomimo tego co ci zrobił nadal potrafisz z nim byc... utaj nie wystarczy tylko chcieć... tutaj trzeba umieć... Trzeba umieć patrzeć na tą osobę i nie wyobrażać go sobie z inna kobieta... nie brzydzić się go...
Należy też pamiętać , że jeśli wybaczysz mu to, to nie możesz ciągle tego wypominać, bo taki związek od razu jest spisany na straty... tzreba raz na zawsze zamknąć ten temat....
Na pewno nie zapomnisz.. bo nie jesteś w stanie, ale możesz coraz rzadziej, coraz mniej o tym myśleć... Może za kilka lat będzie taki dzień w którym ani razu o tym nie pomyślisz

Wcześniej napisałam ,że potrzebuje bardzo dużo czasu żeby to przemyśleć.

Ariadna -  szczerze Ci współczuję i trzymam za Ciebie kciuki.... wybaczenie , powrót do " normalnego " życia i co najwazniejsze - wiara , zaufanie to baaardzo długa droga. Musisz być silna dla SIEBIE . Jeszcze długo będzie ci towarzyszyć strach, ból, cierpienie, gniew, niepewność ..... głowa pełna różnych myśli i pytań, ale nie poddawaj się i teraz myśl przede wszystkim o sobie , teraz to Ty jesteś najważniejsza, to Twoje potrzeby sie liczą....  z czasem będzie lepiej..... ja jak dowiedziałam się, że mąż mnie zdradził doznałam takiego szoku , że ścisnęło mnie w piersiach i wylądowałam w szpitalu, mało tego potem żałowałam , że mnie ratowali i sama myslałam żeby odebrać sobie życie.... chce Ci powiedzieć , że dziś (minęło od tego strasznego koszmaru 1,5 roku) jestem z mężem , jest coraz piękniej, milej , napewno jest inaczej, ale wcale nie gorzej (a może nawet lepiej) . Bardzo pomogły mi właśnie dziewczyny z forum - One są wspaniałe !!! pisz jak najwięcej zobaczysz , że bedzię coraz lepiej.... powodzenia

witaj ariadna tak jak juz tu dziewczyny napisaly ze nie jestes sama ze swoim problemem! pisz duzo! pisz o tym co czujesz ,co cie boli itp; mnie maz tez zdradzil ! 1,5 roku temu sie dowiedzialam o "wyczynie" mojego kochanego męża! tez bylo idealnie.......tak jak piszesz ze bylo u ciebie w malzenstwie,a jednak zrobil to!malo tego.... chcial nas zostawic!powiem ci jeszcze ze to byla jego wielka ,pierwsza milosc...ktora go kiedys zdradzila! a mimo wszystko potrafil jej wybaczyc! po zdradzie powiedzial mi (juz jak troche wszystkie emocje opadly) ze bardzo ja kochal,ciągle myslał o niej i zawsze chcial sie dowiedziec co u niej slychac,ze ciagle na nia czekal i mial nadzieje ze znow beda razem(tak ze soba pisali) ja odnioslam wrazenie ze bylam tylko taką "przystanią dopoki sie nie spotkaja znow ...i nie zejdą z powrotem "  !! tobie maz powiedzial ze nie chce odejsc od ciebie,a u mnie jednak "byla walka (w glowie mojego męża)z podjeciem decyzji !był tak zauroczony ze maialam wrazenie ze "bierze"cos,albo wstąpił do sekty! byl obecny ale nieprzytomny!patrzac na niego widzialam w jego oczach cos czego do tej pory ciezko mi opisac!! jak juz rozmawial ze mna to mysla chyba ze rozmawia z nią,bo mowil do mnie jej imieniem ! to bylo strASZNE! ale jednak przemyslal,zrozumial i jestesmy razem! bylo strasznie ciezko! on bardzo szybko wrocil do normalnosci (choc nie raz widze ze "zawiesza sie" i mysli jego sa wlasnie tam..... ja udaje wtedy ze tego nie widze,albo robie cos zeby rozproszyc te jego mysli,ale serce moje sie wtedy wykrwawia )    Ja ciagle walcze ze soba!ale juz jest o wiele lepiej tak jak kwiatek33 napisal : " jest coraz piękniej, milej , napewno jest inaczej, ale wcale nie gorzej ,a może nawet lepiej.... " !!! ale nie ma recepty na to ze sie szybko zapomni,wybaczy... to wszystko zalezy od ciebie! my same musimy wyciągnąć wnioski z tego wszystkiego i zrobic tak zeby bylo nam lżej na sercu! ja.... mimo uplywu 1,5 roku nie jestem w stanie jeszcze wybaczyc! tak  sie zastanawiam... co to znaczy wybaczyc zdrade mężowi?! jak to wybaczenie ma wyglądać? co mam go poglaskac,przytulic i powiedziec trudno stalo sie ,miales chwile słabosci,moment zalamania.... nie mam pojecia !! jestesmy razem,budujemy od nowa to co on rozwalil.... przede wszystkim wyjasnilismy sobie wszystko,wiemy co nas boli i co czujemy... ale nie rozmawiamy o tym!!!! udaje ze nic takiego w naszym zyciu sie nie wydazylo i staram sie zyc w miare normalnie,choc to tak strasznie trudne! ale nie mozna za kazdym razem gdy rozmawiacie, klocicie sie... jest dobrze czy zle
wypominac tamtego zdarzenia!twoj mąż zaluje bardzo zdrady,kocha cie i chce byc z tobą to pozwol mu na to! odpuścić juz sobie, nie myśl, nie płacz(bynajmnie staraj sie), nie rozdrapuj ran........ bedzię coraz lepiej.... zobaczysz..... powodzenia !!

       chcialam jeszce powiedziec ze mimo wszystko gdy nam sie wydaje ze malzenstwo jest idealne-tak jak pisalas ze bylo u ciebie , i ja tez jestem przekonana ze bylo u mnie ...ze mial tak dobrze i mial wszystko co by nie jeden mogł mu zazdroscic....to jednak mimo wszystko zdradza!!facet  szuka czegos co jest przeciwienstwem wlasnie idealnej żony,idealnego zycia i .... idealnego domu! zawsze jest cos co staje sie monotonią... bylo za dobrze... i mysle jeszcze ze szukaja  potwierdzenia wlasnej atrakcyjnosci.....czy jeszce sa  ...ze tak powiem "na czasie" 

     wiesz co ariadna...... pytalam męża dlaczego to zrobil...... powiedzial mi ze wszystko bylo ok,i ze faktycznie nie jeden mu zazdroscil takiego zycia, ale mial dosc juz ze go niedoceniamy,ze tylko byla kasa wazna ze przynosi do domu,i ze gdyby nie praca to nie mial by do kogo geby otworzyc! nie bylo tak do konca jak mowil !! bylam dumna z niego! bardzo!tylko nigdy o tym mu nie mowilam! mowilam mu bardzo czesto ze go bardzo,bardzo kocham i przede wszystkim mowilam dlaczego go wlasnie tak kocham!wolal uslyszec ze ja jestem z niego dumna,ze jest taki zaradny,ze dzieki niemu..... itp!!!! to tego oczekiwal !! .........to w jaki sposob o niego,dzieci i dom sie troszczylam myslalam ze to wlasnie jest takie moje przekazanie tego wszystkiego,ze jestem z niego dumna,ze ciesze sie ze ma prace,bo dzieki niemu wlasnie mamy to co mamy itp;    przemyslalam to wszystko na spokojnie i ........wydawalo mi sie ze tak wcale nie bylo.... ale jednak !! nie mowilam mu o czym co dla mnie bylo poprostu naturalne ze tak wlasnie jest!!oni chcą to słyszec,mimo ze nam tego tez nie mowią ..hmmmmm a co do rozmow to..rozmawialismy!! ale tylko o takim nbormalnym zyciu jakie dotyczylo NAS,nie jego... lecz NAS! a on chcia rozmawiac ze mna chociazby o tym co jego kierownik do niego mowil,ile bylo osob na zmianie itp; ale mogl mowic o tym! tylko dlaczego nie mowil?! dzieciom moj mąż nie poswiecal zbytnio uwagi,wiec zeby im to wynagrodzic robilam z nimi praktycznie wszystko! bylam i jestem dla dzieci przyjaciolką -co mąż mi mial tez za złe! wiec nie wiem jakie jest myslenie faceta!!?? 

   JEJU ZAWSZE SIE STRASZNIE ROZPISZE,A OBIECUJE SOBIE ZE NAPISZE TYLKO KILKA SŁÓW! PRZEPRASZAM DZIEWCZYNY !!

Witajcie dziewczyny!
Dziękuję za Wasze uwagi, zwłaszcza Biedronie, że przez pryzmat własnych doświadczeń potrafiła celnie ująć to, co być może jest odpowiedzią na moje pytanie DLACZEGO?
Może mężczyźni rzeczywiście potrzebują innych słów niż my, aby zobaczyli że ich naprawdę kochamy.
Może trzeba ich więcej dopieszczać słownie, zachwycać się, doceniać....
Trochę to sztuczne jednak, że kochając całym sercem i dbając o małżeństwo mam jeszcze mówić to co ON chce usłyszeć, choć nie zawsze wypływa to z mojej spontanicznej reakcji. To trochę taka gra.
Ale może tak po prostu jest.

Koma!
Masz rację, że to ON miał obowiązek bycia lojalnym wobec mnie, a nie ona.
Ale nie przerzuciłam całej winy na nią! Przeciez ON w tym romansie czynnie uczestniczył! Zawsze będe miała świadomość jego winy.
Ale myślę, że dla mojego dalszego bytu w tym małżeństwie ( skoro podjęłam decyzje, ze nie wystawiam mu walizek z domu) niezbędne jest uwolnienie się od tego koszmaru - musze przestać ciągle analizować, rozdrapywać rany i rozliczać go z każdej minuty z nią spędzonej.
Sposobem - może ogólnie nie zaslugującym na waszą aprobatę - jest to, ze wolę przelać moją nienawiść na nią.  Zwłaszcza, że wiem to na pewno, że ona postawiła sobie za cel uwieść mojego męża. Do tej pory nie szukał innych kobiet - a ta nachalnie wlazła w nasz związek, drążyła krok po kroczku, flirtowała, kusiła, zmiekczała męża, aż jej się to udalo.
Zawsze pamietam, że to ON ,nie ona, składał mi przysięge miłości i wierności na zawsze. Ale wiem, że nie on rozglądał się za innymi babami - wpadł w zastawioną przez nią  i cholernie przyjemną sieć. Nie zatrzymał się jednak, nie zrezygnował z niej,wiedząc, że źle robi.

Do niej jednak też mam wielki żal - udawała przyjaciółkę, dwoiła i troiła się szykując wspólne ( wraz z własnym mężem i dziecmi) spotkania naszych rodzin!!!! Jej mąż jest tak samo jak ja rozżalony i cierpiący.
Ja czuję się jednak podwójnie zdradzona. oczywiście , że zdrada męża boli nieporównywalnie mocniej. Ale jego kocham i chcę mu wybaczyć, a jej nie. Może się uda, zwłaszcza, że ON bardzo się stara, i cierpi razem ze mną widząc ile zła i bólu mi wyrządził.
Jej nie wybacze nigdy, co w sumie nie ma zadnego znaczenia, bo i tak więcej się nie spotkamy. Chyba, że przypadkowo.
Dlatego napisałam, że zaczynam przerzucać winę na nią. Nie napisałam jednak, że całkowicie przerzuciłam.
Wiem, że nie raz jeszcze będe łkać w poduszkę, ale jeśli nasze małżeństwo przetrwa i odbuduje się, na tyle, na ile to możliwe - to będę z siebie dumna, że ocaliłam coś wielkiego - NAS - a co w pierwszym odruchu wszystkie zdradzone kobiety planują zrobić - rozstać się z winowajcą.

Czas pokaże czy zdradę można wybaczyc, czy można po niej być jeszcze raz szczęśliwym człowiekiem. Gdybym jednak nie dała tej szansy - to co? To byłby koniec całej mojej  rodziny - ja samotna i nieszczęśłiwa, dzieci zawiedzione ojcem, , pogruchotane, idące w swe życie z bagażem zlych doświadczeń, smutni moi rodzice, że ja zostałam tak skrzywdzona...  Nie , nie można nie dac sznasy!

Teraz jest mój czas. Chce dac tę szansę. Jedną, jedyną. Następnych nie będzie.
Ale może to wszystko co dotknęło nas spowodowało również głeboki żal u męża, może - tak jak mówi, naprawdę żałuje, naprawdę dostał nauczkę na całe życie. Może po prostu wyciagnie z sytuacji wnioski i nigdy więcej nie będzie tak podatny na wabienie pań, które mają złe, nieuczciwe  zamiary.

Do usłyszenia,

Koma, ja jeszcze miesiąc temu też byłam pewna, że zdrada oznacza definitywny koniec małżeństwa.
Ten straszny miesiąc zmienił mój pogląd na sprawę.
nikt kto tego nie przeżył i nie stanął przed dylematem co dalej nie może być na 100% pewnym swojego zachowania.
Gdybym jednak miała inne pretensje do męża - co do jego osoby i zachowania jeszcze przed zdradą - pewnie łatwiej byłoby podjąć decyzję, że to koniec.
Ale jak pisałam wcześniej - zawsze było nam świetnie, jest czuły, opiekuńczy, bardzo zaradny, bardzo zaangażowany w życie rodziny. Jako kobieta również czulam się zawsze ( do zdrady) jak kobieta szczesliwa, spełniona, ze wspaniałym mężem.
Ciśnie się znowu pytanie czemu to zrobił, skoro było tak świetnie?
Zrobił. Ale poza zdrada nie ma żadnego innego powodu, żebym chciała się z nim rozejść.
Zdrada to generalnie największy powód do odejścia, ale....już o tym pisałam, że chcę spróbować się z tym zmierzyć.
Nie miałabym tego problemu, gdyby był np. damskim bokserem, egoistą, gburem, leniuchem, nie zaangażowanym w moje i całej rodziny życie.
więc jak nie dać tej szansy????
Cierpie i będę cierpiała pewnie już zawsze, ale mam nadzieję, że nasze małżeństwo po tym strasznym kryzysie ( tzn. jak ja się z tym uporam) będzie znowu takie jak przed.
Jeśli moja nadzieja okaże się bezzasadna - to cóż. zawsze zdążę mu wystawić walizki. A jeśli nie?.....

ehhh..... coś o tym wiem, było super taj jak u ariadny... az tu pewnego dnia zjawiła sie ......... chciałam pomóc, przygarnęłam, dalam schronienie, dach nad głową (tymczasowo) a ona okazała sie psychopatką, która spierdzieliła mi życie......

trzymam kciuki za Ciebie ariadno i jestem pełna podziwu Twojej siły.......ja tez próbuje , ale nie wiem czy mam tyle siły co Ty .....

Chociaż nikt, poza mną  już tu nie zagląda - chciałabym gorąco pozdrowic Was wszystkie i powiedziec, że nadal zmagam się z moim smutkiem.
Ta zdrada tkwi bardzo głęboko we mnie i ciągle boli tak samo mocno. I chociaż mam idealne warunki do wychodzenia "z dołka" - nadal w nim siedzę. Mąż  bardzo stara się naprawic to zło, które mi wyrządził, i możnaby powiedziec, że gdyby nie pamięc tego co się stało - to byłoby cudownie.
Nie wiem jak dac sobie radę ze sobą - ze swoimi uczuciami, swoim żalem, - jeśli małżeństwo ma przetrwac, o co bardzo zabiega mąz, i czego tak na prawdę pragnę i ja - muszę jakoś zapomniec. Tylko nie wiem jak.

Witam!
Jestem tu po raz pierwszy. przeżyłam zdradę dwa raz. pierwszy raz wybaczyłam i jedynym sposobem było zapomnieć i dać szansę sobie, jemu i dwójce dzieci na dalsze życie. Z czasem zapomniałam, potrafiłam się znowu usmiechać i wierzyłam, że nam się uda. trzy lata temu całkiem przypadkiem odkryłam, że jest ktoś trzeci. Nie można porównać tego co czułam po pierwszej, a co po drugiej zdradzie męża. To, że zawalił się świat, to za mało. Świat się wtedy dla mnie skończył. Jeszcze teraz cięzko mi o tym pisać mimo, iż od rozwodu minęło już 2,5 roku. Mamy małe dzieci, mam z nim ciągły kontakt i niby żyję, ale tak jakby mnie nie było.   On układa sobie życie, a ja powoli gasnę. nie załamałam się fizycznie, daję sobie radę, zrobiłam prawko, kupilam auto, schudlam dość skoro. Psychicznie jednak został ze mnie wrak. Zrozumiałam ,że w tym świcie nie ma żadnych wartości, że ludzie żyją często kosztem innych, że samolubni partnerzy odchodzą gdy napotkają problem, że brak jest wzajemnego szacunku, wierności i że malo jest ludzi, którym mozna zaufać i ktorzy mają w zyciu zasady.
  Zdradę można wybaczyć i z nią żyć. Po zdradzie można jeszcze bardziej uwierzyć w siebie i w miłość. mi się nie udało. chcialabym tylko mieć cień nadziei, że kiedyś będę oddychać i zyc psychicznie. Na milość już nie czekam.

ariadno, ja nie twierdzę, że to się musi powtórzyć. Zmiana w Waszym związku nie wynika z tego, co się może zdarzyć, ale z tego, co ię zdarzyło. Wygladasz na kochającą, ale też pewną siebie kobietę, taką, która wie, co powinien jej dać mężczyzna, która zna swoją wartość. Nie jesteś typem ofiary, która powie sobie "z nim albo wcale", "bidulek jeden, jak on musi cierpieć z tego powodu, że na jego drodze stanęła taka jedna baba..."
Dlatego z pozoru wybaczysz, ale ten żal będzie powracał...tak myślę. Zrobi Ci niewiele znaczącą przykrość, na którą kiedyś w ogóle nie zwróciłabyś uwagi - i będzie powrót do "to ja mu wybaczyłam, a on...."
Nie wiem, skąd bierze się takie ostre moje spojrzenie...może obserwacja? Znam dobrze trzy posklejane małżeństwa...

Powodzenia życzę serdecznie.

Kwiatku, Twoja historia napawa mnie nadzieją, że jeszcze może byc dobrze czy jak piszesz inaczej, ale w każdym bądź razie nie gorzej.
Musze przyznac, że krążąc po naszym kobiecym forum napotkałam zdecydowanie więcej ocen typu: "to się nie może udac " aniżeli " mnie się udało - to i innym może się powieśc".
Pomimo, ze szukałam na forum wszystkich możliwych opinii  to jednak czasami łapalam doła - podrywającego moją nadzieję, że jeszcze kiedyś będe szczęśliwa.
W dużym uproszczeniu mogłam wyciągnąc wnioski, że:
1/  sama muszę miec swój udział w tym, że mój mąz mnie zdradził - bo gdyby był ze mną szczęśliwy to by do zdrady nie doszło
2/  faceci to świnie - nie potrafią dochowac wierności
3/ jak raz zdradził - to będą i następne razy
4/ szansa na happy end w zasadzie żadna - zdradzona nigdy nie zapomni, a  zdradzający któremu raz się upiekło ( nie został wyrzucony) ma jasną informację, ze żona i tak wybaczy

Nieliczne są odmienne opinie. Ale również   wielce pouczające.
Ja jednak czepiam się jak tonący brzytwy nadziei, że ten jeden jedyny raz można i nawet trzeba dac szansę. Macie rację, że dowiem się za parę lat albo wcale czy było warto. Wiem, że muszę o tym sama przekonac się na własnej skórze..
Dziękuje Wam za wszystkie opinie.
Szkoda, że że żaden pan nie zabrał głosu - w końcu ich punkt widzenia tez mógłby sporo wnieśc do oceny : dlaczego doszło do zdrady, skoro było nam na prawdę fajnie. A że było fajnie to nie tylko moja opinia, ale i mojego kajającego się "zdrajcy".

pomimo tego co mi się przytrafiło, nie zaluję, ze dalam wtedy mojemu malzenstwu drugą szansę. nie było łatwo ale przezylismy kilka spokojnych lat. po zdradzie jesli chce sie walczyć o zwiazek trzeba o niej zapomnieć i nie wspominać. trzeba wierzyc, że sie uda, bo inaczej dalsze wspólne zycie nie ma sensu. Mój przypadek opisalam po to by pokazać ,że druga zdrada jest o wiele gorsza, ale nie moża na nią czekac i zakladac, że sie wydarzy, bo wtedy wszystko jest sztuczne, jest ciagły lęk i brak zaufania. Dla wielu par walka ze zdradą konczy sie dobrze. trzymam kciuki za Was wszystkie, które macie watpliwości jak zyć dalej. niech Wam się uda - życzę szczęscia.
moja mama kiedyś powiedziała, że rozwieść się mozna w kazdej chwili, a odwaga i odpowiedzialność to walka o zwiazek. Ja walczyłam. nie wszytkim się udaje, ale próbować warto. pozdrawiam Was wszystkie.

Zastanawiasz się, ariadno, jaki jest punkt widzenia mężczyzny?? Zupełnie inny, wierz mi.
Taka historia: mam znajomych, średnio udane małżeństwo, bardzo dostatnio zyjące, jedno studiujące dziecko. On miał "boki" zawsze. Taki typ, że baby na niego lecą. Jednocześnie twierdził, że kocha żonę...że jest piękna...Az kiedyś znalazł coś niepokojącego w jej telefonie, zaczął sprawdzać, kontrolować, mały wywiadzik, no i się dowiedział. W czasie, gdy on w terenie podrywał laski, ona znalazła sobie przyjaciela. I tu zaczął się jego dramat! Cierpiał, pił, zaczął walczyć o nią, "jak mogła?", zdradziła! Jest winna rozpadu małżeństwa! Po prostu horror! Tak to przeżył. Przecież ty robiłeś to samo, nagminnie - powiedziałam w czasie rozmowy z nim.
-To nic! To się nie liczy! Ja jestem mężczyzną, inaczej "zdradzam". Trudno to zresztą  nazwać zdradą, to tylko sex, nie przestałem jej kochać i inne tego typu brednie.

Oto, jak zdradę w swoim wykonaniu widzą chłopy!

Do Elżbiety - nie wiem czy dobrze zrozumialam - te sms-y ktore cytujesz byly do kochanki, a Ty je odkryłas? Czy tak? To świeża sprawa, takie mam wrażenie.
Widze, że bardzo cierpisz, piszesz, że serce Ci zaraz peknie.
Nie pęknie, choc chwilowo w to pewnie nie uwierzysz. Tak na prawdę jestesmy silniejsze niż nam się to wydaje, niż sobie kiedykolwiek to wyobrażałyśmy. Cierpimy, bo nic tak nie boli jak zdrada, oszustwo, utrata zaufania. ...Wyjaśnij z nim wszystko, niech się wypowie - dlaczego, co dalej... ,  zorientuj się na czym stoisz.
Ale  nie podejmuj zbyt szybkich, natychmiastowych decyzji. Będzie jeszcze na to czas. Trzymaj sie cieplutko. Jesteśmy z Tobą

Tak, to był chory układ...jest, bo małżeństwo trwa. Bardziej się "utajnili", na zewnątrz, głównie w rodzinie, jest wszystko cacy-cacy. W rzeczywistości to teraz "białe małżeństwo", pozory...Dobrze podejrzewasz - wspólny majątek, trzeba by sprzedać działki, wielki dom, w dobrym miejscu, jakies inne dobra...No i rodzice starzy, po co martwić...Takie tam różne pozorne powody.

Bardzo mądrze to powiedziałaś, ariadno...Strach przed podejmowaniem życiowych decyzji w tym wieku, może trochę wygodnictwo, bo te wszystkie rozprawy, podziały, rozmowy... - i w imię ratowania małżeństwa godzi się zapomnieć. Młodym łatwiej - ciach - mach, dwa smsy i sprawa załatwiona. Zawiodłes mnie, to spadaj.

A czy to małżeństwo ma wtedy jeszcze tak dużą wartość, że warto się poświęcić??

Tak, jestem szczęśliwa w związku i pewna, że nie byłam zdradzona. Ale jednocześnie wiem - i Twój przykład jest tego potwierdzeniem - że to może zupełnie nic nie znaczyć. Bo może być tak, że "bęc" i wszystko pada w gruzach. Mam tę świadomość, dlatego nigdy nie powiem, że mnie się nigdy to nie zdarzy. Życie potrafi nas zaskakiwać. I chociaż dziś twierdzę: "zdrada to koniec, bierz swoje manatki i spadaj do niej, niech na starość ona pierze twoje gacie", to tak naprawdę nie wiem, jak bym  zareagowała.
Piszesz, że on się stara,że zrozumiał, jak bardzo Cię skrzywdził...Może rzeczywiście połapiecie to wszystko i znów będzie dobrze. Myślę jednak, że jest jeden ważny warunek: nie możesz go wciąż kontrolować, czy znów tego gdzieś i z kimś nie zrobił, bo wpadniesz w paranoję i zatrujesz sobie życie. On też musi mieć tę świadomość, że jeszcze raz, a nie zdąży sam się spakować, bo manatki wylecą szybciej.

Ja też byłam pewna , że gdyby mnie mój mąż zdadził to koniec. Byłam tego tak pewna i tak mocno w to wierzyłam, że dałabym sobie obciąć rękę......... stało się inaczej (juz o tym pisałam) nie ruszyłam się na krok, nie wiem, może ze strachu, obawy ,a może z miłości,ale zostałam...... wiele razy lądowały jego ubrania za drzwiamy a On je zbierał i wracał........ nikt nie wie jak zareaguje w ekstremalnych (dla siebie) warunkach.....

Mój mąż kiedys ( w krótkim czasie po tym jak się dowiedziałam) powiedział, że widzi jak bardzo cierpię i jak wielki ból sprawia mi sam jego widok, że  jesli chcę to usunie mi sie z oczu....kilka dni później zaproponował, a właściwie poprosił mnie o spotkanie na mieście, powiedział ,że chce porozmawiać sam na sam i nie w domu....... bardzo sie wtedy bałam co chce mi powiedzieć, czy może to , że sie zastanowił i odchodzi, naprawdę szłam i widziałam Go jak siedzi przy stoliku w resteuracji - tak sie trzęsłam , że nie mogłam ustac na własnych nogach, bałam sie wtedy tego ,że usłysze ,że  to koniec...... byłam pewna..... że specjalnie wybrał miejsce między ludźmi , obawiając sie mojej reakcji.....potem dotarło do mnie , że On "nie daje" sie wyrzucić, ale i ja nie chcę się rozstawać , pamietam , że wtedy przez ten moment nie myslałam o dzieciach , latach , wspólnym domu , tylko o tym , że to JA moge Go stracić...........  dlatego, jesli choć przez chwile kazda zdradzona kobieta poczuła to co ja wtedy , powinna spróbować, dać szanse mężowi, sobie, małżeństwu, miłości...........a czas pokaże czy było warto ......

Cześc dziewczyny!
Muszę wyznac, że byłoby mi (może?) trochę lżej gdyby to był tylko sex - jak to  Shania  ujęłaś w swym poscie .
Myślę, a raczej wiem, że nie przestając kochac mnie, zafascynował się inną kobietą - taka niby przyjaźń połączona z rozwijaniem wspólnego dla nich hobby. Czyli - jak to już wyczytałam na tym forum_ zdrada emocjonalna, polączona z fizyczną!
Nie tylko sex - otworzył się dla innej, ja przestałam, mimo całej mej miłości byc ta jedyną(od śłubu). I to już się nigdy nie zmieni. Nigdy nie będę już tą jedyną.

A co do wypowiedzi Kwiatka 33 - doskonale wiem co przeżyłaś czekając na to co ma Ci do powiedzenia mąż.
W chwili gdy dowiedziałam się o zdradzie nie zdążyłam jeszcze myślec w kategoriach : czy on chce odejśc z nią czy zostac ze mną. Złośc mnie tak zalewała, że ta  kwestia jakby nie dotarła do mnie. A później już nie musialam się zastanowiac, bo on natychmiast  - jak mu powiedziałam, że wiem -zerwał z kochanką, w mojej obecności, z własnej woli, do niej zadzwonił i powiedział, że to koniec. Prosił, żebym nie wystawiała go z domu. Co więcej wyznał, już później, bardziej na spokojne, że od niemal od poczatku mu to bardzo ciążyło, miał wielką ochotę zakończyc to zło, ale....nie potrafił, nie chciał .....czuł się jak w sieci, każde wyjście z sytuacji było dla niego trudne. Aż się wydało. I co najdziwniejsze - jemu ulżyło, a mnie nie!

Shania, dzięki. Pomogło.
Czytam już trzeci raz, analizuje i widzę, że ten tekst napisał ktoś kto nie tylko jest specjalistą w dziedzinie psychologicznej oceny naszych zachowań, ale najprawdopodobniej równiez ktoś kto sam przezył zdradę.
Moje fazy w zasadnieczej mierze przebiegały tak samo. Może poza" zaprzeczeniem".
Szczerze mówiąc wszystkie mam za sobą, chociaż wiem, że nie definitywnie. Pewnie ich elementy  będą jeszcze wracac.

Jestem w tej chwili w mojej IV fazie. Nie wiem co na to specjaliści, ale u mnie to jest WYBACZENIE i ogromne poczucie ulgi, że tu dotarłam.  Teraz właśnie czuję ogromną miłośc męża do mnie. Nie dlatego, że on tak mówi, tylko dlatego, że ja to czuję!!!

A apropos tłumaczenia męzów" to był tylko sex" - ....
Chyba jestem wdzięczna, że (jak mleko  juz się rozlało)  mąż nie starał się wybielac, po to by umniejszyc swą winę.
Był szczery, aż do mojego bólu. Odpowiadał na takie pytania, na które tak na prawdę wołałabym nie znac odpowiedzi. No cóż, to ja zadawałam pytania....
Ale z opisu owych faz wynika, że zadając pytania, drążąc temat, szukając przyczyn -.... zachowałam się zupełnie typowo.

Dzisiaj miałam zupełnie przypadkowe spotkanie z psychologiem. Opowiedziałam o moim bólu z nadzieją, ze mi coś podpowie.
I usłyszałam, że nie potrzebuję żadnej pomocy. ....Sama uporałam się ze sobą, i nie powinnam dłużej zwlekac z wybaczeniem.