Mama mnie odtrąciła - Netkobiety.pl

Kobieto!
Masz już 27 lat.
Jesteś dojrzałą kobietą.
Mamusia nie jest potrzebna dojrzałej kobiecie.
To raczej Twoja mama niedługo będzie potrzebowała Ciebie i Twojej pomocy.

Twojemu rodzeństwu widać pasowało mieć czarną owcę w rodzinie, w końcu jedna osoba mniej do podziału majątku (bo jak tak świetne stosunki rodzinne, to jesteś pewnie wydziedziczoną).

Chcesz spróbować nawiązać kontakty z rodziną? Spróbuj, ale pewnie nic z tego nie wyniknie, jeśli powód, dla którego rodzina wyrzuciła Cię z gniazda, nie zniknął. Nie możesz uznać, że nie masz bliższej rodziny niż Twój partner? Że nie masz już rodziców i rodzeństwa?

Edycja:
Czemu dla Twych rodziców, ludzi o nieposzlakowanej opinii, Twój partner jest nieakceptowalnym?

Wielokropek ma racje. Po prostu uznaj ze rodziny juz w twoim zyci nie ma i nie bedzie.
Ale Wielokropku bardzo ciezko sie z takim wyrokiem pogodzic i zajmuje duzo czasu zeby tak do konca o tym zapomniec. Takie to jakies dziwne jest ze w pewnych sytucjach chcialoby sie miec matke przy sobie (slub, pierwsze dziecko)

Wydaje mi się, że mama powinna być na całe życie. Nie ważne, czy ma się rok, 2 lata, 27, czy 50. Ja w ogóle nie mam kontaktu z rodziną. Telefonów nie odbierają, na sms nie odpisują, listów w ogóle nie odbierają od listonosza. Po prostu nie chcą mnie znać. Nad ojcem się nie zastanawiam, nad rodzeństwem też nie. Nie rozumiem tylko tego, jak matka może odrzucić od siebie dziecko i traktować je jakby ono nie istniało, a w dodatku jeszcze mu źle życzyć. Zrozumiałabym gdybym jej coś złego zrobiła, ale ja tylko chciałam ułożyć sobie życie z człowiekiem którego kochałam i którego kocham do dziś, a który jej po prostu nie psuje.

Monika, niektórzy w ogóle matki nie mają i z tym żyją. Tobie trafiła się jakaś wybrakowana i nie masz innego wyjścia, jak to zaakceptować. To nie jest Twoja wina, że jako dorosła osoba chcesz żyć po swojemu. Zresztą po co Ci matka, która jest tylko wtedy matką, kiedy Ty jesteś grzeczna i robisz wszystko po jej myśli?

Czy twoja mama jest moze siostra mojej? Bo moja robi dokladnie to samo. Czasem odbierze wiadomosc tylko po to zeby pobawic sie moimi uczuciami i zostawic zmaltretowana. Tez nie rozumiem ze jedne dzieci sie rodzi i wielbi a innymi sie pomiata i wyrzuca z domu. Kloci sie to z moim rozumieniem pojecia "matka". Monika przykro mi. Czasem Bog umieszcza dobrego ducha u ludzi ktorzy kompletnie na to nie zasluguja. Ja zgadzam sie z tym co mowisz ale absolutnie nie widze wyjscia z tej sytuaji.

Nie wiem jak to jest u Moniki ale to nie zawsze jest kwestia pepowiny. Chcialo by sie zlozyc chociazby zyczenia na Swieta czy urodziny. Ot taka grzecznosc ktora nawet obcym czasami wyswiadczamy a wlasna matka rzuca nam to w twarz. To jest przykre. Ze wyciaga sie reke z dobrymi zamiarami a dostaje sie kamieniem po lbie. Z pepowina nie ma to nic wspolnego. Nie wiem czy to tylko ja tak mam ale czasem jest mnie przykro ze moje zyczenia nie sa "wystarczajaco dobre".

Wielokropku moja mama (podobnie jak ojciec i cała rodzina) nie akceptuje mojego partnera ponieważ według nich on: 1. nie jest odpowiednim kandydatem na męża dla mnie, 2. jest ode mnie trochę starszy- więc dla nich za stary, 3. jest po rozwodzie - nie będzie ślubu kościelnego (a rodzina religijna, więc co ludzie powiedzą). Takich powodów mogę podawać jeszcze bardzo wiele. Według mojej rodziny nawet gdyby był kawalerem to znowu byłby za głupi bo tylko po zawodówce i tak w kółko.
Natomiast nie chodzi tu o jakieś zrośnięcie pępowiną jak piszesz. Chodzi mi tylko o poczucie (moje) odrzucenia i odtrącenia przez rodzoną matkę. Nie wiem może to zależy od charakteru człowieka. Ja nie odtrąciłabym mojej mamy nawet wtedy, gdyby była najgorsza.
Vinnga ma po części rację. Kiedy byłam posłuszna, robiłam wszystko tak jak rodzice chcieli i tak żeby mogli się innym chwalić jaka to ich córka jest super było ok. Jeden sprzeciw z mojej strony i koniec. Natomiast nie rozumiem tego ,,po co ci matka" - mogłabym powiedzieć po nic, chcialabym tylko żeby była, nic więcej.

Monika nie odtrąciłabyś swojej mamy nawet gdyby była najgorsza,wolałabyś sama się z nią męczyc.?
To Cię zaskoczę,bo jeżeli chodzi o mnie to ewidentnie wszyscy na czele z moim lekarzem i psycholożką byli za tym,że jedyną drogą do mojego normalnego życia jest zerwanie lub ograniczenie do minimum kontaktu z moją toksyczną matką.
Nie jest to łatwe ani trochę, ale dla mnie to jedyne rozwiązanie i tego się próbuje trzymac i dam rade.

witam właśnie po co jest matka? to zależy jakie się ma klimaty z rodzicami ja tam mam kontakt z matką ale toksyczny i wolałabym nie mieć z nią żadnego kontaktu jeśli matka nie zgadza się z wyborem dorosłej córki a ona jest szczęśliwa tz. że jest zazdrosna
moja matka zawsze podkopuje moje życie sama mam dzieci i córka dokonała wbrew mnie innego wyboru niż był ustalony ale to mnie zdenerwowało tylko z innej kwestii ale nie wykluczyło tego że nie jest moim dzieckiem a jak dorośnie to musi wybierać to co jej będzie pasowało przecież zacznie swoje własne życie  nie zawsze rodzice posiadają mądrość do radzenia sobie z sytuacjami i też cierpią przez upór aby postawić na swoim

Tak to jest strasznie trudne,tak sobie czasem myślę może pojadę do niej,może będzie miała dobry humor ,może się do mnie uśmiechnie.
Tak wszystko może...,ale jest warunek musiałabym sobie na to zasłużyc,nie ma nic za darmo,moja matka za darmo nie będzie miła.
Jest ciężko ...ale cóż,jedni rodzą się bez nóg, a inni bez kochającej matki.
Pozostaje nam zaakceptowac całą sytuację,pogodzic się z tym i zając się własnym życiem,samemu dążyc do szczęścia,bo matka nam tego szczęścia nie da.

Monika życzę powodzenia.

Nie zgadzam się .
Nie potrzebuje matki,jej pełnego nienawiści spojrzenia po tym jak mówię jej prawdę w oczy.
Tu nie ma żadnych więzi,nigdy nie było.
Na przykładzie matki, nie wiem co to znaczy uczucie człowieka do człowieka.
Matka kocha bezgranicznie??? Ale kogo??? Chyba samą siebie...

Ci, którzy mieli szczęście i mają normalną, kochającą się rodzinę zawsze będą twierdzić, że kontakty z rodziną są ważne.

Dla tych, którzy mieli rodzinę toksyczną - lepiej jest, jeśli zrozumieją, że kontakty z rodziną są dla nich zabójcze (Strzałko, jestem z Ciebie dumna - tak na marginesie!)

Sytuacja, kiedy dorasta się w pozornie normalnej rodzinie, a potem rodzina się odwraca są na pewno trudne. Ale w tym przypadku pozostaje tylko pogodzenie się z losem. Tutaj zgadzam się z Wielokropkiem - osoba w wieku 27 lat powinna być gotowa na całkowicie samodzielne (samotne, bez rodziców) życie. Zazwyczaj rodziców zabiera śmierć, ale jeśli oni z własnej woli "się zabierają" z życia dziecka - nic nie można zrobić. To oznacza, że rodzina była normalna tylko z pozoru. Moniko, Twoi rodzice mogli umrzeć - wtedy też nie mogłabyś zadzwonić z życzeniami, porozmawiać. Musiałabyś nauczyć się z tym żyć. Teraz też jesteś sierotą, tyle, że fizycznie masz rodziców. I możesz ten fakt zaakceptować, albo do końca życia przeklinać los, że pozbawił Cię rodziców.

Wielokropku, piszesz, że rodzice też mają prawo do własnych decyzji. Owszem, mają, ale dla mnie decyzja rodziców Moniki jest chora. Ja to postrzegam niemal jak dziecinny foch "nie chcesz zrobić jak ja chcę to ja się nie będę z Tobą bawić. Jak zaczniesz robić jak ja chcę to możemy się znowu bawić". Mają prawo nie akceptować jej partnera. Ale oni odrzucili JĄ! Mogą nie chcieć go oglądać, rozmawiać z nim, kontaktować się. Ale zakaz kontaktowania się wydany dla jej rodzeństwa, odsyłanie korespondencji, brak jakiegokolwiek kontaktu z Moniką dla mnie nie jest normalną manifestacją braku akceptacji dla partnera Moniki.

Odrzucenie dziecka przez matkę jest chore...patologiczne...
I tyle w tym temacie.

Późna pora nie sprzyja, w moim przypadku, precyzyjnemu formułowaniu wypowiedzi. Ponieważ kolejna doba już się rozpoczęła, nie mogę edytować ostatniego swego postu. Sporo w nim błędów, więc napiszę go ponownie.

vinngo,

nie oceniam rodziny autorki z prostej przyczyny: nie znam wszystkich powodów odrzucenia autorki.
Ponadto, w tym przypadku, jestem dość nieufną. Nieufną, bo autorka początkowo w ogóle nie chciała opisać jakiegokolwiek powodu odrzucenia jej, zadowalała się jedynie wieloznacznymi stwierdzeniami, później zaś wymieniła zaledwie trzy, twierdząc, że jest ich dużo, dużo więcej. I coś mi tutaj nie pasuje. Może się mylę, może nie.

Kontakty z własną rodziną, jeśli są zdrowe, też uważam za dobre, ważne i wartościowe.

Powtarzam raz jeszcze.

Mam wątpliwości, co do przyczyn podanych przez autorkę.

Jeśli są tylko takie, jak wymieniła, to faktycznie układy w tej rodzinie są toksyczne.

Jeśli.

Ona_52,

to nie jest mój wątek.

To nie jest moja historia.

Nie mam potrzeby opowiadania o swym życiu.

Przekazałam swoje zdanie.

Nikt, włącznie z autorką wątku, nie musi się z nim zgadzać.

Jeśli autorka nie przekona mnie, a tego na razie nie zrobiła (ale też nie musi), zdania nie zmienię. Nie mam podstaw. Wątpliwości za to mam dużo.

Wielokropku podam Ci konkretne przyczyny, które będą również odpowiedzią na pytania maji. W liceum była bardzo grzecznym dzieckiem. Żadnych chłopaków, imprez itp. Matura i świadectwo na samych piątkach. Poszłam na studia do miejscowości oddalonej o 300 km od domu. I znowu to samo. Mimo,że mieszkałam daleko, była ciągła kontrola przez telefon. Nawet w sytuacji gdy np. o godz. 20 zadzwoniła mam i usłyszała jakieś głosy, to zaraz pytała kto tam jest, co ja robie itp. Na drugim roku poznałam mojego obecnego partnera. Po ponad pół roku znajomości (po ok. 8 miesiącach) postanowiłam przedstawić go rodzicom, była okazja bo akurat były święta wielkanocne. Powiedzieliśmy im prawdę, tzn. ile ma lat, że jest rozwiedziony, czym się zajmuje, wszystko o co pytali. Niestety ta rozmowa zakończyła się tak, że mój ojciec go wyrzucił z domu i na sam koniec powiedział do niego spier...aj stąd. Ja zaś usłyszałam, że skoro chcę układać sobie życie z takim starym chłopem (posypały się dodatkowe epitety jaki to on jest okropny) to do widzenia. I wtedy poszłam za nim. Przez ostatnie 6 lat nie zeszłam na manowce. Skończyłam studia z 5 na dyplomie, pracuje w szkole. Przez całe życie nigdy nic im nie zrobiłam, ale jak wszyscy twierdzą w tym moja mama - wyrządziłam im wielki ból, bo oni pokładali we mnie takie nadzieje, a ja ich zawiodłam. Słuchanie tego powoduje we mnie duże wyrzuty sumienia, bo nie raz myślę sobie, że mogłam siedzieć w domu, nieszczęśliwa, ale bez poczucia winy. Przypominają mi się jednak wtedy słowa ojca, który stwierdził, że lepiej by było gdybym została starą panną do śmierci, niż związała sie z kimś takim. Wielokropku, ja nie mam nic do ukrycia. Taka jest prawda. Mamie, rodzinie nie pasuje po prostu człowiek z którym się związałam. Mój partner to zaś człowiek, który nie ma żadnych nałogów, ani jakiś pijak, ani narkoman, czy przestępca. Rano wstaje, idzie do pracy, przychodzi z pracy, je obiad, odpoczywa i idzie spać. Nie ma nawet kolegów z którymi wychodziłby na piwo czy coś podobnego. Żyjemy razem, wszystkie decyzje też razem podejmujemy, on wie wszystko o mnie, a ja o nim.

Monika_27 ... masz 27 lat. jestes w stanie więc posłuchać czytelników, sama zrozumieć, czy jakoś ustosunkować sie do rad Twojej psycholog. Ale nie dramatyzuj, skoro "z góry" wiadomo - że powody odtrącenia są wprost idiotyczne.
powiedz co mam powiedzieć swojemu synkowi - 12to latkowi, którego zostawiła matka. ja zrozumiałem dlaczego zostawiła mnie, i znalazłem w tym wiele pozytywnych stron, ale dlczego porzuciła mądre, zdrowe, kochane dziecko ?
Nie musisz mi odpowiadać ... Napisałem to tylko po to bys łatwiej mogła zrozumieć, że Twoj wiek i sytuacja, pozwalają na dokonywanie własnych wyborów - nawet tak wielkich i tak dramatycznych w skutkach.

Rozumiem, że dużo wśród nas osób z nieodciętą pępowiną.
Cóż, każdy decyduje o sobie.

Czym innym jest utrzymywanie przyjaznych kontaktów ze swymi rodzicami, czym innym jest potrzeba "posiadania" tychże rodziców. Nie opowiadam się za kompletnym zerwaniem kontaktów, jestem za dobrymi, przyjaznymi i szczerymi kontaktami ludzi dorosłych i dojrzałych.

Problem "nieodcięcia pępowiny" nie jest wymyślony przeze mnie, lecz dość szeroko znany w literaturze. Określa on emocjonalne uzależnienie od swych rodziców.

Utrzymywanie więzów z najbliższymi jest ok. Uzależnienie (tak, wiem, nieładne słowo)  od nich jest szkodliwe dla autonomii osoby.

Wielokropku nie moge się z Tobą zgodzic. Nie ważne ile się ma lat , czy jest się dzieckiem , czy dorosłą osobą , matka jest zawsze potrzebna. Czy Ty uważasz , że osoba dorosła nie potrzebuje matki? Potrzebuje byc może bardziej niż wcześniej. Masz racje kiedyś przyjdzie moment , w którym matka potrzebuje dziecka takie są koleje losu.

Wtrące sie tylko by dodac coś o mocy więzi. Bo wszystko zależy od tego jaka jest matka i jakie jest dziecko.
Z niektórymi matkami nie chce sie zrywać więzi do późnej starości ... inne są takie, że dziecko już przy osiaganiu pełnoletności planuje wyfrunąć z gniazdka. Nie ma wiec na to zadnej reguły. O takich więziach dużo mozna poczytac tu na forum/ - o rodzicach zaniedbujących, nadmiernie troskliwych, nadopiekuńczych, gardzących, o znęcających sie psychicznie .... Nie rozwikłamy więc problemu. Przynajmniej nie tu - w tym jednym wątku.
W moim prywatnym zdaniu - więzi z matką (rodzicami) są potrzebne i ich utrzymanie powinno odbywać sie mozliwie najdłużej. Natomiast moc więzi powinna być umiarkowana, nie przesadna aczkolwiek jasna, ... rodzinna.

Nie moge edytować, sorry,że dopisuję.
Ta sprawa jest tak irracjonalna, że nawet w przypadku postawy rodziców " co powiedzą ludzie" po 6 latach zwiazku moga tylko powiedzieć, pasują do siebie, sa szczęśliwi.
Wybacz,że doszukuje sie w tym drugiego dna ale jedno mi nie daje spokoju, więc zapytam: Poznałaś swojego partnera kiedy byłas młodą , niedoświadczoną  dziewczyną, mogę zrozumieć szok rodziców, choć to nie tłumaczy chamskiego zachowania taty.Czy w momencie poznania partnera był on formalnie rozwiedziony? Czy za ta sprawą nie ciagnie sie coś co rodzice moga wykorzystać przeciwko Wam np. ,że facet był zonaty?

Nie było mnie tutaj kilka dni, ale teraz postaram się odpowiedzieć na pytania i wyjaśnić kilka spraw.
Maju pytałaś o moje rodzeństwo. Mam 3 młodszych braci. Mają 24,23 i 19 lat. Ostatnio tj. 1 i 2 listopada moi 2 bracia zadzwonili do mnie. To co mówili było całkiem sprzeczne. Najstarszy z nich stwierdził, że mama pytała go co u mnie słychać. Podobno żałowała, że tak wiele okrutnych słów padło z ust jej i ojca, ale usprawiedliwiała się nerwami. Z kolei zaś najmłodszy powiedział mi, że rodzice zakazali mu jakiegokolwiek kontaktu ze mną nawet odbierania ode mnie telefonów.To wszystko jest takie sprzeczne.
Jeśli zaś chodzi o dalszą rodzinę - dziadków, wujków itd. to o całej sprawie wie tylko moja babcia (mama mojej mamy). Reszta rodziny nie wie nic (rodzice nic nie mówią, bo jak twierdzą ,,ALE WSTYD!"), a gdy ktoś o mnie zapyta, to albo ominą temat albo coś wymyślą (jakąś bajkę). Natomiast babcia, choć wie, to została tak nabuntowana przez moją mamę (i tu wszystkimi sposobami - krzykiem, płaczem, lamentami), że doszło nawet do tego, że i ona nie chce mnie znać, ani ze mną rozmawiać.
Kolejna sprawa o którą pytałaś to czy mój partner był po rozwodzie, kiedy sie poznaliśmy. Odpowiadam więc - nie, nie był, ale wyprowadził się wcześniej z domu i mieszkał u swojej mamy. Jego sprawa rozwodowa odbyła się później. Matka oskarża mnie o to, że rozbiłam jego rodzinę. Tylko, że to nie jest prawda. Ta rodzina już wcześniej się rozsypała. Skąd to wiem - od matki mojego partnera. On też mi o tym mówił, ale wolałam mieć 100% pewność i poznać wersje innych. Zarówno jego matka, rodzeństwo, znajomi, a nawet jego córka uważają, że to nie przeze mnie ta rodzina się rozpadła. To był tylko taki zbieg okoliczności. Niemniej mojej mamie nie idzie tego wytłumaczyć. Ona ma swoje racje i tylko one się dla niej liczą.

Moniko,dlaczego nie masz wierzyc starszemu bratu? mama widocznie młodszemu sie nie zwierzała, jestem przekonana ,że mama o Tobie mysli, bo nie da się ulochanego dziecka tak po prostu z dnia na dzień wyrzucić z serca, tym bardziej ,że jesteś ich jedyną córką.Sa rozczarowani i tyle.
Rodzice kochaja Ciebie tak jak potrafią,  zaborczą  milością i mają nadzieję ,że Ci sie nie uda i wrócisz,że się załamiesz. Tak jak sama powiedziałaś, uszanuj to i daj im czas. Co do braci to też zycie zweryfikuje ich poglądy i w czasem relacje z rodzeństwem bedą lepsze, ale i tu ich zależność od rodziców jest ogromna.
Co do tego,że byl zonaty, wiesz każdy zonaty mowi,że w jego małżeństwie jest źle ale zastanawia mnie,że córka jest za nim a dzieci przeważnie są za matkami może rzeczywiscie tej rodziny nie dalo sie uratować a Ty bylas skutkiem, nie przyczyną.
Nie sądzę, by to sam rodzicom powiedział, jakoś sie dowiedzieli i to daje im koronny argument w stosunku np. do babci i usprawiedliwienie tego jak postepują wobec Ciebie, bo ich postepowanie w ime milości jest okrutne.
Bądź szczęśliwa a wszystko sie z czasem ulozy, i nie myśl ,że Cie nie kochaja , kochają tak jak umieją - zaborczo, boją sie ,że będzesz nieszczęśliwa dlatego " walczą" , pokaż im,że nie mają racji.

Moniko na poczatek gratulacje!!
Moniko, slub jest Twoj i Ty decydujesz jaki ma być a nie co uznaje a czego nie uznaje Twoja rodzina, to ich problem, zakładasz nowa rodzinę i ona sie tu tylko liczy!
Dotychczs Ty bylas w porzadku, pamietałaś o imieninach, swietach, to oni się od Ciebie odwrocili i karzą milczeniem, czysta manipulacja.
Raczej nie licz na to ,że przyjedzie mama i bracia ale nie wiadomo co z innymi członkami rodziny. Niech tu zginą od własnej broni, bo jezeli ich nawet nie zawiadomisz bedą mieli w rękach argument,że to Ty zerwałaś kontakt ze wszystkimi,nie poinformowałaś nawet matki, Ty jestes ta zła.
Po pierwsze przestań się ich bać, bo ciągle myslisz o tej sprawie, chociaz tu Ciebie rozumiem bo to jednak matka.
Dokonali wyboru o zerwaniu kontaktu, niech sami postanowią co dalej.
Jeżeli robisz slub tylko ze swiadkami to wyslij im zawiadomienia, jeżeli małe przyjecie to wyslij zaproszenia z informacją o ślubie i przyjeciu ( obiedzie) odpowiednio wcześniej z prośbą o potwierdzenie ich obecnosci w jakimś terminie, jak nie potwierdzą ( bardzo prawdopodobne), to masz ich z głowy ale przynajmiej nikt Tobie nie zarzuci,że nie zaprosilaś matki na slub.Będziesz też miala jasny obraz sytuacji.
Nie jest też powiedziane,że nikt z rodziny nie potwierdzi, ale zrób to dużo wczesniej.
Zrobisz jak zechcesz ważne by ten dzień był taki jak sobie wymarzyliście i byś była w zgodzie z własnym sumieniem, ja bym im wysłała chociaż powiadomienia i przestań się ich bac!
I jeszcze jedno, po twoim slubie po tym jak się zachowają wobec Cibie będziesz mogla nareszcie albo poprawić relacje, albo odciąć ich gruba kreską, bedziesz wiedziala na czym stoisz.

Witam Was serdecznie!!!!
Widzę,że jest tu więcej Was,dziewczyn,kobiet , które nie zaznały matczynej miłości lub miłość toksyczną.
Ja otrzymałam tę drugą,pełną manipulacji i wykorzystywania mojej osoby,ponieważ ja dla swojej rodziny byłam w stanie zrobić wszystko a i tak było źle i mało.Wyleczyłam się,kiedy założyłam własną rodzinę,wyszłam za mąż,urodziłam córeczkę stałam się samodzielna.Staram się być matką jakiej nigdy nie miałam,ciepłą,troskliwą,opiekuńczą,przytulanką.A matkę stworzyłam sobie sama w wyobraźni,bo ta którą miałam jest na dzień dzisiejszy dla mnie nie do zaakceptowania.
Jedna rada,nie naprzykrzajcie się rodzinie,która nie chce z Wami kontaktu,stwórzcie swoje rodziny i cieszcie się wolnością,bo właśnie ją macie żyjąc z dala od ludzi,którzy Was ranią.Jeśli ktoś chciałby na ten temat porozmawiać to zapraszam do dyskusji,mogę napisać jak powoli buduję swoje szczęśliwe życie,pozdrawiam i ściskam,przytulam Wasze Serduszka!!!

mama mnie (23 lata) odtrąciła po urodzeniu dziecka. ciągle ją pytam czy jej pomóc, a ona że zrobi sama. nie rozmawia ze mną tylko stale mnie ucisza żebym nie gadała. dziwne bo z resztą rodzeństwa (młodszy brat i młodsza siostra) rozmawia normalnie o wszystkim. w czasie ciąży było dobrze, być może nie chciała mnie denerwować. Przed ciąża powiedziała mi kiedyś " straciłam już jedną córkę (mnie), teraz nie chcę stracić drugiej (siostry)", zabolało. cały czas podchodzę zagaduję o wszystkim a ona nic tylko wylatuje z tonem jakbym jej coś zrobiła- kiedyś powiedziała "odpierdol się ode mnie czego za mną łazisz ja mam swoją rodzinę ty swoją". mówi że mam dziecko (4 miesiące) i nie mam z nią nigdzie jeździć bo jest za małe. Przychodzi do mnie tylko wtedy kiedy czegoś chce ( głownie pieniędzy), których nie chce oddać. co mam zrobić nie wiem, ja z dzieckiem i chłopakiem mieszamy z rodzicami i przeszkadza im to jak inaczej niż ona wychowuję moje dziecko. mama by chciała żebym robiła wszystko tak jak ona chce, kiedy tak robię ona jest "dobra", kiedy nie obraża się jak małe dziecko. mama nie może się pogodzić z tym, że podejmuję własne decyzje. wiele razy myślałam, żeby wziąć tabletki. gdybym miała gdzie iść z dzieckiem i chłopakiem od razu bym poszła bez zastanowienia, ale nie mamy za co. ona dobrze o tym wie dlatego owinęła sobie nas wokół palca.

POMOŻCIE!!!!
NIE BEDE OPISYWAC CALEJ MOJEJ HISTORII BO NIE NA TO CZAS.....MOJA MAMAM JEST NIEULECZALNIE CHORA DOWIEDZIALA SIE  TYM JAKIS MIESIAC TEMU.....chodzi o to ze nasze relajcje nigdy nie byly dobte, od babci wiem ze mama nigdy mnie nie kochala i tak czulam cale zycie....jedynie ze kocha mje synka jak wlasne dziecko...rodzice mieszkaja poza warszawa a ja po rozwodzie ulozylam sobie zycie z mezczyzna ktorego moi rodzice nie akceptuja....tata jest wsciekly ze nie pojade do mamy zeby chocby pomoc w obowiazkach domowych...jak ja lezalam w szpitalu w lutym to nawet smsa nie napisala jak sie czuje....brakowalo mi cale zycie takiej mamy MAMY do pogadania do zwierzenia sie do pojscia wspolnie na zakupy itd....nigdy ja nie inetersowalo co u mnie NIGDY mnie nawet nie przytulila...jest mi strasznie przykro z tego powodu ze jest chora. nie wiem jak mam sie zachowac w tej calej sytuacji, pomozcie bede wdzieczna
F

ja z nia rozmawiam tel....ktos z boku pomysli ze jestem kurwa nie corka ale ja amietam matke ktora 7 letniej dziwczynce ogolila wlosy bo nie chcial zjesc mielonego, jak do nastoletniej corki mowila ty maloletnia prosytutko....a 3 miesiace temu jak bylismy z mom partnerem u nrodzicow nagle jej cos odbilo i do mnie ze jestem gruba swinia ze tyle jem i nagle przy stole ,,kurwa zygam mi sie chce jak sie na ciebie patrze..i ubranie mi pzez okno wyrzucila za nic.....i tak zawsze bylo zawsze....
i jak tu zyc????????udaac ze sie kochamy???????

PEWNIE ze nawet teraz bym pojechala ale chhodzi o to ze jak sie ze mna wita to jak z obcym, mimo to pojechac????

Ja bym pojechała ostatni raz dla spokoju własnego ducha i sumienia. Jeśli by mnie potraktowała nadal jak ścierwo, to powiedziałabym że całe życie traktuje mnie jak popychadło ale teraz to mi jest żal  patrzeć na nią - zgorzkniałą kobietę, która swoje ostatnie chwile spędzi samotnie w rozgoryczeniu i pomiatając ludźmi. "Jakie życie taka śmierć". Jeśli oblicze śmierci nie zmieniło podejścia Twojej matki i nie wyzwoliło w niej żadnej refleksji - to Ty tym bardziej tego nie zdołasz zrobić. Acha, i moim zdaniem nie masz żadnego obowiązku pomagania jej w domowych sprawach, chyba że sama czujesz taką potrzebę. Twój ojciec jest od tego.