Forum Kobiet

witam Was kochane Kobietki. dawno nie pisałam, ale zaglądam tutaj. wróciłam do pracy, wpadłam w wir roboty, praco-dom-dzień-noc-praca-dom...i tak jakoś leci. w pracy drobne kłopoty, w domu tak jak u Was-kompletna cisza. nie umiem pozbyć się żadnych jego ubrań, bielizny, butów. mam traumę jak idę wynieść śmieci, bo to On zawsze w domu robił, za każdym razem jak widzę ten cholerny pełny śmietnik to mam wrażenie, że znowu robię Mu krzywdę. w tv lecą ciągle Jego ulubione komedie, co nie włączę tv to przypomina mi się jak oglądaliśmy te filmy po kilka razy i wciąż nasz śmieszyły. mam niekontrolowane napady płaczu w samochodzie, po których jest mi trochę lżej.
najgorsze jest to poczucie, że już kompletnie nikomu nie jestem potrzebna, mam niecałe 32 lata i nie mam po co i dla kogo żyć. i ta tęsknota, wiem, że ona nigdy nie minie...

pozdrawiam Was cieplutko, kochane Kobietki.

witam Was Kochane kolejnego samotnego wieczoru.
czytam o Waszych dzieciach i o tym jak same musicie zmagać się nie tylko z własnym cierpieniem ale również z ich. nie jestem sobie w stanie sama wyobrazić ile dodatkowego bólu sprawia wam patrzenie na Wasze dzieci. mimo to zazdroszczę Wam tych istotek, które teraz są Waszymi światełkami w tunelu.
ja jestem sama, nie mam dzieci. mieszkam jedynie z rzeczami mojego męża. w mojej żałobie mogę powiedzieć jedynie że podźwignęłam się z pozycji leżącej na kolana i szczerze nie wiem czy kiedykolwiek jeszcze stanę na nogi. na razie kolejna butelka wina pozwala mi przetrwać wieczór. wiem dobrze że to droga do nikąd ale moje życie chyba ogólnie jest drogą do nikąd. jestem złą kobietą, z okropną przeszłością, ze złymi decyzjami i z kompletnym brakiem nadziei.

życzę Wam wszystkiego najlepszego, Wam i Waszym dzieciom. oby to cierpienie które przeżywacie było ostatnim, a potem niech już tylko słońce świeci dla Was.

macie rację, wiem też że piszecie to z perspektywy zdradzonych kobiet. mój kochanek z którym miałam romans też był i jest żonaty wciąż z tą samą kobietą. ona wie o wszystkim i mu wybaczyła, chociaż nie wiem czy wybaczyła ale są wciąż razem bo mają dziecko.
wiem, że on znowu ją zdradzi bo ja nie byłam jego pierwszą kochanką. mówił mi, że jego żona jest nudna, nie ma z nią o czym gadać, jest gderliwa, ciągle narzeka, nie może na nią patrzeć i że ma wstręt jak ma uprawiać z nią seks, że po porodzie ma luźną pochwę i nic w niej go nie pociąga, ale za to zajmuje się dzieckiem, gotuje, sprząta, pierze a on nie musi nic robić, więc mu się szkoda rozwodzić, bo nigdy nie wiadomo '' na co nowego by trafił''. to są jego słowa. ja byłam tym młodszym, ładniejszym, ciekawszym modelem. byłam głupia i żałosna że dałam wciągnąć się w romans. ale jego żona też jest żałosna.

współczuje wszystkim zdradzonym. ja za swoją zdradę zostałam już ukarana, on nie. on wie, że jego żona przebaczy mu wszystko byle tylko mieć na nowe drogie buty i nie nosić piętna samotnej 40-letniej matki.
są kobiety, które odchodzą z powodu zdrady bądź są porzucane i znoszą to z godnością.

macie racje, to nie forum dla mnie. nie będę się tutaj wyżalać. życzę Wam dużo siły i szczęścia w przyszłości. obyście trafiły/li na dobrych życiowych partnerów. znikam.

życie moje
ja też wiem co czujesz. mijają 4 miesiące a ja ciągle widzę mojego męża nagiego w wannie, z pętlą na szyi. dokładnie pamiętam jak wyglądał, jaki był blady, pamiętam plamy opadowe na jego udach, jego zimne czoło gdy go dotknęłam. odebrał sobie życie a ja smacznie spałam w pokoju obok. mogłam się nie kłaść spać, mogłam zmusić go aby położył się ze mną, mogłam nie prosić aby kupił alkohol, mogłam zrobić tyle rzeczy, ale..... nie zrobiłam.

stało się. zadziało się. nikt nie ma takiej mocy aby zmienić bieg tej rzeki. NIE MA W TYM TWOJEJ WINY. nie jesteś Bogiem, Stwórcą, nie dajesz i nie odbierasz życia, nie masz takich zdolności, nie masz takiej mocy.

nie wiem czy mogę i powinnam dawać Ci jakiekolwiek rady, ale powiem to co inne dziewczyny-daj upust emocjom, płacz, krzycz, mów co ci leży na sercu, nawet obcym ludziom, nie krępuj się tego. być może kiedyś Ty komuś nieznajomemu przyniesiesz ulgę w ten sam sposób- wysłuchując go. wszyscy jesteśmy tylko ludźmi.
po prostu przezywaj swoją żałobę tak jak ją czujesz, po swojemu. nie musisz nikomu się z niczego tłumaczyć.

pozdrawiam Was wszystkie i ściskam.

dziękuję Wam Kochane za te wszystkie ciepłe słowa, wiem, że każda z nas jest na innym etapie żałoby i wierzę w to co mówicie, bo same już to przechodziłyście.

ja oprócz żałoby mam straszne poczucie winy odnośnie samobójczej śmierci męża, zupełnie obiektywnie jestem za to odpowiedzialna, miałam romans a mój mąż tego nie zniósł. on tak bardzo mnie kochał. był dużo lepszym mężem niż ja żoną. zasługiwał na dobrą kobietę, a miał mnie... do tego jeszcze siostra męża przypomina mi, że to ja go wykończyłam, że nie mam serca i życzyła mi aby mnie ktoś tak potraktował, żeby ktoś się tak mną zabawił. potwornie mnie to boli, ale rozumiem, że taka jest prawda, że ona straciła przeze mnie ukochanego brata. zastanawiam się czy gdyby ona dowiedziała się o mojej śmierci to by jej ulżyło, czy wtedy w duchu by mi przebaczyła?
nie mam odwagi aby sama sobie odebrać życie, ale myślę o tym codziennie. na razie jestem u siostry i na pewno jej tego nie zrobię, ale w styczniu wracam już do siebie. będę daleko od rodziny, sama. zobaczymy jak to będzie.  myślę o tym, że dobrze by było abym zachorowała lub zginęła w wypadku, aby los zdecydował za mnie. póki co załatwiam wszystkie swoje sprawy, robię '' porządek w papierach''.

pozdrawiam Was wszystkie gorąco, trzymajcie się Kochane.

witajcie dziewczyny, taka dzisiaj noc że spać nie mogę, więc siedzę aby nie brać żadnej tabletki, choć pewnie tak się to skończy.

Boże jestem taka potwornie samotna. nie umiem sobie z tym poradzić. wciąż mieszkam u siostry, ale wiem że po nowym roku będę musiała wrócić do naszego miasta, naszego mieszkania. od rodziny będzie mnie dzielić 350 km, będę w '' moim'' mieście zupełnie sama, nie mam tam żadnej rodziny, tylko nasze wspólne mieszkanie. jak ja do niego wrócę? jak będę tam sama funkcjonować, mieszkać? dla kogo będę gotować, prać, sprzątać, pójdę do pracy na 8 godzin a co z pozostałym czasem, czym mam go wypełnić?

jak żyć, dla kogo, po co ?

witaj nena22.

wczoraj minęło dokładnie 3 miesiące odkąd mój mąż popełnił samobójstwo. wiem co czujesz. na pewno wszyscy Ci powtarzają, że masz dzieci i masz dla kogo żyć. brzmi to prosto, ale jest prawdą. my nie mieliśmy dzieci. ja mam 31 lat i zostałam zupełnie sama.  mogę śmiało powiedzieć, że moje życie naprawdę nie ma sensu bo jaki.

tęsknota to straszna rzecz, potrafi uniemożliwić normalne funkcjonowanie. ja tęsknie za mężem potwornie. był jedynym mężczyzną w moim życiu, którego kochałam i kocham nadal. wiem, że razem z nim umarła moja zdolność do miłości i nikogo już nie pokocham.
Ty możesz wciąż kochać swoje dzieci, zazdroszczę Ci tego.

trzymaj sie kochana. bądź silna. myślami jestem z Tobą.

u mnie leci już trzeci miesiąc od śmierci. z jednej strony potworna tęsknota za Nim, śni mi się już prawie codziennie, nie pamiętam dokładnie co, tylko tyle że On jest w tych snach. momentami wyję z tej tęsknoty jak zranione zwierzę, które w końcu chce zdechnąć aby się nie męczyć.
do tego ktoś z rodziny męża ''życzliwie'' przypomina mi, że to ja go wykończyłam, że gdybym nie ja to by żył, że nie mam serca, że zasługuję na to samo...  pewnie mają rację...myślę, że to tylko kwestia czasu.

rozumiem, że cierpienie jest nieodłączną częścią naszego życia, ale żeby tylko cierpieć i wciąż się szarpać, po co? w jakim celu? dla jakiego sensu?

kalinka115@wp.pl

witam Was wszystkie bardzo mocno i serdecznie. mam nadzieję jak w poście powyżej, że w tym wyjątkowym Dniu macie drogie Wdowy dużo sił i spokoju ducha myśląc o swojej stracie, odwiedzając groby Waszych Ukochanych.
dla mnie ten dzień nie był cięższy niż inne, pewnie dlatego, że grób, znicze, cmentarz to dla mnie codzienność a wizyta tam dzisiaj nie budziła większych emocji niż codziennie. tęsknię za Nim do granic możliwości tak jak Wy tęsknicie za swoimi mężami, palę znicze, światełka na znak że o Nim myślę, ale nie ma takiej liczby lampionów, które oddałyby moją pamięć i to co czuję.
płynę razem z nurtem życia tak jak Wy płyniecie, oddaję się zadumie tak jak Wy i tak jak Wy czekam aż do Niego pójdę, spotkam na nowo, utulę, ucieszę się, że znowu jestem blisko.

drogie Kobietki, jest to dzień pamięci o naszych najbliższych. myślę zatem o moim ukochanym mężu a jednocześnie mam w głowie Was i Waszych mężów, Wasze cierpienie a raczej nasze wspólne...
trzymajcie się mocno  i gorąco, pamiętajcie że każda z Was mimo iż czeka na spotkanie z mężem tak jak ja, ma jeszcze do zrobienia coś tutaj na dole, dla kogoś. życzę Wam dużo siły, ciepła i miłości.

witajcie Dziewczyny.
u mnie mijają kolejne dni, mam wrażenie, że im dalej w las tym więcej drzew. tęsknota za mężem coraz większa, przypominają mi się te wszystkie chwile gdy byłam dla niego zła, gdy nie miał we mnie wsparcia, gdy nie myślałam o nim jako o najważniejszej osobie w moim życiu. uświadamiam sobie jak go raniłam, krzywdziłam, mimo, że on mi nie zrobił nigdy nic złego. ciężko mi żyć z taką świadomością.
wzdrygam się na samą myśl, że życie mi się ułoży, że kiedyś będę szczęśliwa, bo wiem, że na to nie zasługuję, że nie powinnam.
wiem, że to ja powinnam nie żyć, że on powinien być szczęśliwy, mieć przy sobie kogoś wartościowego, przynajmniej bardziej wartościowego niż ja.  cały czas myślę o tym aby zrobić to samo co on, aby dołączyć do niego w taki sposób, ale tak bardzo myślę o mojej rodzinie, której nie chcę zranić w ten sposób, nie chcę aby cierpieli, a jednocześnie boję się, że przyjdzie taki dzień, że przestanę o tym myśleć, że mój ''bezpiecznik'' po prostu wyskoczy.
nie wiem jak żyć.

Excop
wcale nie tak odległe, męża pochowałam 1,5 miesiąca temu. wiem, że gdyby nie moje postępowanie, to by żył. to był mój błąd, którego już w żaden sposób nie naprawię. jest to sytuacja bez wyjścia, bo nikt ani nic nie zwróci mu życia. teraz do końca moich dni będę płacić za mój błąd.

mój były już kochanek widział w moim mężu przeszkodę i też mocno przyczynił się do tego dramatycznego kroku mojego męża. z tą różnicą, że ja widzę moje błędy, a kochanek uważa że nic takiego sie nie stało, nie zarzuca sobie błędów, bo samobójstwo to była decyzja męża.

wszystkie sobie nawzajem dajemy nadzieję, niezależnie od tego jak nam się układa po śmierci naszych mężów. wszystkie podtrzymujemy się na duchu, rozmawiamy ze sobą, meilujemy. każda z nas ma w sobie ziarenko nadziei że jeszcze w jej życiu zaświeci słońce.
ale nie można żądać od kobiet które ułożyły sobie na nowo życie, aby wciąż były w obowiązku wracać do swojej największej traumy.

Lexpar piszesz o Kasi, że zamknęła pewien rozdział swojego życia i jest szczęśliwa. i o to chodzi. każda z nas marzy o tym aby mieć taki fart i móc zamknąć pewien rozdział i żyć dalej uśmiechając się. nie powinno żądać się od kobiet które straciły mężów i mają nowych partnerów aby do końca życia siedziały tutaj i wspierały inne wdowy i umartwiały się nad nimi i nad własnym wdowieństwem. bo to nie jest normalne. żałobę ma się w sercu, tak jak miłość, ból i żal po stracie. ale to nie znaczy że trzeba żyć w takim mroku już do końca, bo można przegapić coś wartościowego. siebie.

kochane Dziewczyny, życzę Wam wszystkim aby na Waszych twarzach pojawił się uśmiech a w sercu ciepło. abyście spotkały na swojej drodze dobrych ludzi, którzy udowodnią Wam, że życie jeszcze ma sens.

dzisiaj śnił mi się mój mąż. śniło mi się rozmawialiśmy ale byliśmy rozdzieleni jakimś płotem lub siatką, staliśmy po przeciwnych stronach. mąż mówił mi, że jest na coś bardzo chory i umrze, że teraz musi wyjechać i prawdopodobnie widzimy się już ostatni raz. że nie zobaczymy się już nigdy więcej. ja nie chciałam się z nim rozstawać, strasznie płakałam, nie chciałam uwierzyć, że już nigdy go nie obaczę. wtedy się obudziłam, na policzkach i w oczach miałam łzy, płakałam przez sen. to chyba druga po pogrzebie najtrudniejsza dla mnie chwila, najsmutniejsza. czuję się tak samotna jakbym była jedyną osobą na tym świecie.
nie opowiadam o tym śnie najbliższym bo zaraz zaczynam płakać. płaczę też teraz jak to piszę, bo jestem sama. wiem, że mnie zrozumiecie, że same płaczecie po kątach z samotności i bezsilności.
fakt, żyję, ale co to za życie? czy w życiu ma chodzić o to aby cierpieć do samego końca? a jeśli tak to czemu to ma służyć?
nie rozumiem....

samotna91 doskonale wiem co czujesz. ja straciłam ukochanego męża 4 tygodnie temu. On popełnił samobójstwo... przeze mnie, ale to inna historia....
my tak jak Wy znaliśmy się praktycznie od dziecka, od podstawówki, całe życie razem. byliśmy małżeństwem od 5 lat. nie mieliśmy dzieci. byliśmy tylko we dwójkę. to nie było jakieś super idealne małżeństwo, ale kochałam Go ponad wszystko, ponad życie. mimo to pobłądziłam i On tego nie wytrzymał.
Ty mas 24 lata, ja 31. obie jesteśmy młode, ale zupełnie samotne, zranione, z dziurawym sercem, bez naszych mężczyzn. co z tym zrobić, jak żyć? nie wiem. mogę powiedzieć Ci tylko tyle, że chodzę do psychoterapeuty, biorę antydepresanty, staram się żyć ''normalnie'', choć nie wiem co to znaczy ''normalnie'', bo do tej pory normalnością była dla mnie praca, dom, pranie, gotowanie obiadów dla męża. teraz nie mam dla kogo tego robić. tak jak Ty mam zdjęcia, wspomnienia, które cholernie bolą. pamiętam go uśmiechniętego na wakacjach, odpoczywającego po pracy. śni mi się prawie codziennie. czekam na telefon od Niego, na to aż stanie w drzwiach, przywita się. wciąż na Niego czekam.
Tobie ukochanego zabrał okrutny los, ja przyczyniłam się do śmierci mojego mężczyzny i muszę z tym żyć.

myślę, że Twój mężczyzna patrzy na Ciebie i Twoje cierpienie i na pewno chciałby abyś była szczęśliwa. wiem, że ''szczęście'' dla nas pojęcie zupełnie teraz abstrakcyjne, odległe, niemożliwe. spróbuj iść do lekarza, do terapeuty. może po prostu tylko tego spróbuj i zobacz co będzie dalej.
póki co żyjemy tu i teraz.

strata mężczyzny, którego się kochało zawsze boli. nieważne czy minęło 4 tygodnie czy kilkanaście miesięcy a może lat, nieważne w jakim wieku jesteśmy kiedy ''to'' się dzieje, nieważne czy mamy dzieci, rodzinę, przyjaciół. ta dziura w sercu jest chyba już na zawsze, nawet jeśli gdzieś w nas tli się iskierka nadziei, że będzie lepiej, że nasze życie jeszcze nie jest stracone, przegrane. ta pustka jest jak studnia, im bardziej krzyczymy w głąb tym mocniej odbija się echo naszego głosu, echo i nic więcej...

      mój mąż postanowił sobie, że mnie po prostu zostawi, ukarze, że zostawi nas wszystkich. nie patrzył na to co jest wokoło, nie patrzył jak będziemy wszyscy cierpieć, jak ja będę cierpieć, choć on zawsze powtarzał, że zrobi wszystko abym była szczęśliwa. nie dotrzymał słowa, jestem na niego zła, zła na siebie, że nie potrafiłam tego przewidzieć i temu zaradzić. teraz mam żyć sama, ale nie wiem jak, czy jemu na złość, aby mu pokazać, że sama też dam radę, aby go ukarać za to co mi zrobił?czy mam żyć dla siebie, czy dla rodziny i innych osób, po to by pokazać że jestem silna? ale po co to komuś udowadniać, po co udowadniać to sobie? nie wiem co dalej, ale póki co jestem tutaj...

dziękuję za ciepłe słowa i zrozumienie. tylko kobieta która straciła cały swój świat w swoim mężczyźnie może zrozumieć. dzisiaj śnił mi się po raz pierwszy od pogrzebu. sen był taki realistyczny. prosiłam go aby
'' nie wycinał mi więcej takich numerów'', dokładnie tak sie do nie niego zwróciłam, a on powiedział że więcej nie będzie. uśmiechnął się, potem ja powiedziałam, że tak śmiesznie odrastają mu włosy, tak jakoś nierówno i zaczęliśmy obydwoje się śmiać i tak mocno go przytulałam.
dzisiaj dopiero tak naprawdę i głęboko poczułam się samotna, zupełnie samotna. to masakryczne uczucie, którego od wielu, wielu lat nie zaznałam. wiem dobrze, że też je znacie.
nie mam dzieci, nie mam dla kogo żyć, trzymać się prosto. psychoterapeuta mówi, że to może mnie wszystko czegoś nauczyć, ale czego może nauczyć ból, samotność i dziura w sercu.