Czy himalaizm jest grzechem? - Netkobiety.pl

Ale  jakich wewnętrznych ustaleń? Pytają się dzieci czy te nie maja nic przeciwko, ze tatuś zginie w górach bo ma ochotę przekroczyć kolejna granice?

Mogę zrozumieć chęć odkrywania nieznanych terenów, ale ryzykować życie po to żeby zjechać na nartach? Serio?

Ja rozumiem, ze taki Amundsen czy Scott  ryzykowali życie by dojść na biegun jako pierwsi, ze Cousteeau chciał odkrywac glebiny, ale robić to dla samego rekordu?

I na dodatek te wszystkie śmieci pozostawiane na dzikich zboczach.. To już jest grzech względem przyrody.

Iceni, chodziło mi o ustalanie takich rzeczy z żoną (czasami mężem). W końcu to na nią w razie czego spadnie ciężar wychowywania i utrzymywania dzieci. Jeśli partnerka akceptuje, to cóż społeczeństwu do tego? Ale z dziećmi sprawa rzeczywiście jest skomplikowana. W tej kwestii trudno mi mieć jakieś zdanie. Z jednej strony mam ochotę mówić, że przecież mając dziecko nie powinno się ryzykować życiem. Tylko z drugiej strony: czy posiadanie dziecka oznacza, że mamy zamknąć się w domu i zrezygnować z siebie? Bo nie mówimy tutaj o jakimś sezonowym hobby, tylko raczej stylu życia. A jeśli nie umielibyśmy zrezygnować, to czy naprawdę nie powinniśmy w ogóle decydować się na dzieci? Pewna jestem tylko tego, że ja nie zaakceptowałabym takiego partnera i nie planowała z nim potomstwa, bo nie chciałabym fundować potencjalnym dzieciom takiego życia. To jednak jakiś mój osobisty wybór, bardzo subiektywny i może ktoś uzna go za niesprawiedliwy, ale jednak każdy ma jakieś rzeczy, których by nie zaakceptował. Jednocześnie rozumiem kobiety, które to akceptują i nawet w pewien sposób podziwiam je za to. Przy niebezpiecznych zawodach (o nich już jest inny temat http://www.netkobiety.pl/t49929.html) jakoś nie mówi się o tym, że strażacy albo policjanci nie powinni decydować się na potomstwo. A czy to jest naprawdę aż tak odmienne? Jeśli mężczyzna na co dzień jest ratownikiem GOPRu, a w wolnych chwilach zdobywa ośmiotysięczniki, to wolno mu posiadać dzieci czy nie? Co wyznacza tę granicę? Oczywiście, Iceni, ja się tylko tak głośno zastanawiam, bo sama nie znam odpowiedzi.

Vian, "wyszłam" od himalaizmu ze względu na ostatnie wydarzenia oraz falę krytyki, która znowu przetacza się przez Internet. Oczywiście, podobne rzeczy można powiedzieć o innych niebezpiecznych pasjach. Tak osobiście mam wrażenie, że jednak np. osoby ryzykujące życie na motorach albo skaczące ze spadochronem bardziej się "usprawiedliwia" i ulgowo traktuje. Choć może tylko mnie to nie rzuciło się w oczy.

Amundsen minimalizowal ryzyko. O ile pamietam, to w ciagu wszystkich wypraw stracil jednego czlowieka - gdy czekali w bazie wielorybniczej,jeden czlowiek z zalogi  umarl na zapalenie pluc. Co bylo w tych czasach powszechne, nie znano antybiotykow. Kto czytal literature z tego okresu to wie. Chocby senatorowa Buddenbrook - we wlasnym domu, w otoczeniu rodziny.
Nansen sie ozenil, i dlatego zaprzestal wypraw, dal Frama Amundsenowi.

Nie, himalaizm nie jest grzechem. To pasja, która pozwala w pełni żyć. Ktoś, nie pamiętam, kto, pytał himalaistę, dlaczego kocha góry. Odpowiedź brzmiała: bo są.
Z naszego punktu widzenia czyli zwykłego obserwatora taka pasją jest głupotą. Żeby się wybrać w góry, trzeba zgromadzić  spore środki, znaleźć sponsorów i  wykonać parę  innych rzeczy  na granicy możliwości. I po co? Po  to, żeby zaryzykować  życie w zamian za kaprys wielkiej wyprawy.
Ale z punktu widzenia himalaisty  to jest nadrzędny cel, bez którego życie traci sens.

Vian, a gdzie ja sie z nich nabijam i gdzie napisalam, ze to glupota?

A nie podobac mi sie to moze i wcale nie mam obowiazku tego pochwalac.

Ani stosowac jakas dziwna poprawnosc polityczna, ktora zabrania krytykowac czyjes zachowanie.

Czyli jest narkotykiem. Czy osoba, dla ktorej wspinaczka jest celem NADRZEDNYM powinna decydowac sie na dzieci. 

Czy ktos chcialby miec ojca/matke dla ktorych jest cos warzniejszego niz wlasne dziecko?

Przeczytałam tytuł wątku i aż się we mnie zagotowało . Nie żebym się przejmowała cudzymi dywagacjami, zwłaszcza osób, które nie chytają, o co chodzi . No dobra, trochę się przejęłam, że takie fajne kobitki na takim fajnym forum a takich prostych rzeczy nie rozumieją.

Tak sie składa, że jakiś czas temu popełniłam tekst będący ripostą do tytułowego pytania retorycznego. Jako że jestem pod nim podpisana z imienia i nazwiska, to linka nie wrzucę, z oczywistych względów.
Postaram się jednak wyjaśnić pokrótce, o co chodzi z tym "grzechem i snobizmem".

Jak wsiadamy do auta, to sporo ryzykujemy. Jakiś debil może wymusić pierwszeństwo, pijak może się nam wtoczyć pod koła, matka może nie upilnować dzieciaka albo tir może zjechać na przeciwległy pas... Kurcze i po co to? Żeby nie musieć jechać komunikacją miejską? Toż to snobizm! Wszyscy ci posiadacze samochodów na pewno czują się lepsi od tych, którzy stoją na przystankach, bo przecież mają fury!
A fury kosztują! Jak śmią wydawać swoje pieniądze na samochody! Do piekła z nimi!

Wspinam się od kilku lat. W skałach i w Tatrach. Jako że bardzo źle znoszę wysokości powyżej 4 tys. metrów to himalaistką raczej nie zostanę. Czy ryzykuję? Dokładnie tyle, ile wsiadając do auta, przy czym jeżdżę o wiele gorzej niż się wspinam. Zapewniam, że żaden wspinacz/alpinista czy jak zwał tak zwał nie ryzykuje więcej. Nikt nie robi w górach dróg trudniejszych niż jego obecne maksimum w skałach. Skały to dla nas coś w rodzaju placu manewrowego. Trenujemy, żeby móc więcej zrobić w górach. Trening wspinacza to nie tylko skały, ale też bieganie, normalne chodzenie po górach, czasem joga i inne sporty. Wszystko po to, żeby podnieść wydolność, siłę i kondycję. Oczywiście, wypadki się zdarzają. Ich przyczyny są niezależne od człowieka - np. pogoda lub zależne, np. złe założenie stanowiska, obciążenie go i w konsekwencji lot na sam dół.
To nigdy nie jest tak, że ktoś porywa się z motyką na słońce, bo ma kaprys. Osoby wspinające się są nierzadko bardzo mocno wytrenowane, przygotowane psychicznie i fizycznie do tego, co je czeka.
Samo wspinanie to 100% koncentracji - na ruchu i na otoczeniu.

Moje drogie, wspinam się, bo żyję tylko raz - teraz, w tej chwili. I chcę to życie przeżyć, a nie przesiedzieć przed tv i nie przesnuć po galeriach handlowych. Syty głodnego nie zrozumie, ale mam nadzieję, że choć trochę ogarniecie teraz temat.

Bo himalaizm to nie grzech. To nie jest takie ryzyko, jak wam się wydaje. W góry nie idą osoby takie jak wy, a nazywając ten sport grzechem patrzycie przez pryzmat samych siebie, wyobrażacie sobie siebie tam, na ośmiotysięcznikach i zaczynacie się bać i myśleć, że himalaiści to psychopaci. Bo wy nigdy byście tam nie poszły. A tymczasem ludzie są różni, jedni lubią jedno, inni drugie i jednym nic do drugich . A już na pewno nie do naszych portfeli i wydatków na wspinanie. Jeśli mnie stać to mogę robić co chcę, prawda? A jeśli stać moją firmę, żeby sponsorować młodych, obiecujących wspinaczy, to dlaczego mam im nie płacić, żeby ich zmotywować do treningu, by stawali się jeszcze lepsi w tym, co kochają? Mój budżet w mojej firmie to moja sprawa .

O! To jest bardzo dobre spostrzezenie! Co z tego, ze ja tego nie rozumiem?

A czy moje zdanie ma znaczenie dla jakiegokolwiek himalaisty? Czy oni to robia dla poklasku ogolu, czy dla wlasnej satsfakcji?

JA tego nie rozumiem i nie popieram - nie mam do tego prawa?

Musze opiewac bohaterstwo himalaistow czy spadochroniarzy bo nie potrafia zyc bez swojego sportu?

Ja im tego nie zabraniam, ale ma mi sie prawo to nie podobac i mam prawo tego nie popierac.

A do innych sportow ekstremalnych sie nie odnosze, bo w tytule zostal przywolany himalaizm.

No chyba ze o himalaistach jak o umarlych nalezy mowic tylko dobrze, albo w ogole.

Zeby wogole myslec o 'poparciu' to by trzeba bylo miec mozliwosc zeby takie poparcie wyrazic. Poprzec to moze himalaizm prezydent Obama, ktorego slow slucha wiele ludzi lub ktos kto ma duzo pieniedzy i da kase himalaiscie.
Zreszta co to znaczy tutaj 'nie popieram' ? "Uwazam, ze oni nie powinni tego robic" ?

"himalaizm"w tej chwili oznacza ekskluzywne hobby. Dlaczego ktos ma do tego doplacac? Nie popycha to w zadnej mierze ludzkosci do przodu. Jest bardzo kosztowne.
Jak wyczytalam to ostatniego zagubionego Polaka szukali tubylcy- nikt z rodakow sie nie pofatygowal, byli zajeci zdobywaniem innych szczytow.

Tzn Twój tok myślenia jest bardzo oczywisty i ja nie bardzo wiem, co w nim jest do rozumienia albo nie - ja po prostu się z Tobą nie zgadzam, nie uważam, żeby był słuszny. Nie uważam, żeby ktokolwiek miał prawo decydować za innych, jak mają żyć, jakie mają mieć hobby i co jest zbyt niebezpieczne dla rodzica.

A czy ja komus zabraniam? Napisalam gdzies, ze powinien byc jakis ustawowy zakaz?

Jezeli ktos pisze, ze nie chcialby miec meza/zony himalaisty to jest ok? A dlaczego by nie chcial? Czy nie Z TYCH SAMYCH POWODOW? Z obawy, ze twn ktos zginie i ewentualne dzieci z takiego zwiazku zostana sierotami? Bo z jakiego innego jeszcze powodu?

Czy to nie jest czysta hipokryzja?

To brzmi jak "nie jestwm rasistka, ale meza Murzyna bym nie chciala".

To jest dokladnie TEN SAM argument, o ktorym ja pisze, tylko podany w zawoalowany sposob.

A musze kogos znac osobiscie i doglebnie zeby mi sie nie podobalo to co robi lub mowi? Nie znam Obamy, nie znam Scjentologow i nie znam tez 10 himalaistow.
Nie musi mi sie to podobac. Tak samo jak nie musza mi sie podobac filmy Woodego Allena.

Mam prawo uwazac, ze jak sie stawia hobby ponad rodzine, to sie powinno nad posiadaniem twj rodziny zastanowic

Ale piszesz tak, jakbyś miała negatywne doświadczenia z himalaizmem nie mając przy okazji pojęcia, o co w nim chodzi i posługując się stereotypami.

I skończcie z tym ryzykowaniem życia, bo nikt tego nie robi (albo mało kto - wspinacze nie są samobójcami ani idiotami). Bardziej ryzykujesz idąc przez pasy w niedzielne popołudnie w centrum wsi.

Pisałam ogólnie o wspinaniu, że nie jest drogie. Wyprawę w Himalaje też da się ogarnąć za własne. Wiele osób pracuje czynnie zawodowo w dość dobrze płatnych zajęciach. 
Natomiast jeśli chodzi o osoby, które nazywasz sławnymi himalaistami to polecam lekturę statutu Fundacji Wspierania Alpinizmu Polskiego. Rozwieje to twoje wątpliwości i odpowie na powyższe pytanie.
Nikt cię nie zmusza, żebyś płaciła na coś, w czym nie widzisz sensu.

Skoro to chodzenie po ulicach takie bezpieczne, to dlaczego w 2013 roku na drogach zginęło 3300 osób? Zdecydowanie nie zgadzam się na to, by ludzie za własne pieniądze kupowali samochody! Zdecydowanie nie zgadzam się na budowanie nowych dróg za publiczne pieniądze! Nie będę dopłacać ludziom do ich samochodów! Jaka inna czynność pochłonęła aż tyle ofiar i pochłania od początku istnienia dróg w Rzeczpospolitej? I wreszcie parafrazując - jak to się ma do proporcji osób pracujących do liczby ofiar wypadków przy pracy? Kto jest przeciw? Kto jest za? Wpisujcie miasta!
Iceni... co ci się stało? Bo ani z logiką toto, co piszesz nie ma nic wspólnego, ani specjalnie lotne nie jest. Jakieś problemy masz?

Ach i jeszcze edit: tak, to bardzo bezpieczny sport, jak sama zauważyłaś liczba ofiar himalaizmu jest niewielka w stosunku do całkowitej liczby osób, które tam jeżdżą się wspinać. W jednym z poprzednich postów napisałam, że ludzie giną w górach zasadniczo z dwóch powodów: przez pogodę i przez własne błędy. Poszukaj sobie w necie i przeanalizuj, dlaczego zginęły te osoby, o których napisałaś. Próbujesz na chama udowadniać jakąś wyimaginowaną tezę, którą sama sobie postawiłaś nie znając realiów. Nie pierwszy raz na tym forum nie zgadzasz się z kimś i ciągniesz dyskusję w nieskończoność tylko po to, by pokazać, że ty jesteś górą. Nawet jeśli argumenty masz marnej jakości.

Skoro pisze takie bzdury to dlaczego mi odpisujesz? Lubisz rozmawiać z ludźmi gadajacymi bzdury? Taka nowa forma sportu ekstremalnego?
Przecież moglas porozmawiać sobie z innymi osobami o pięknie tego sportu, o odwadze, o przekraczniu granic. Moglas. A jednk wybrałas dyskutowanie z ooba piszaca bzdury i nie majaca pojęcia na temat himalizmu bo 
sprofanowalam twojego bozka.

Cóż, przykro mi, ale sama jesteś sobie winna.

A co jest w tym nielogicznego? Sskoro to taki "bezpieczny" sport to dlaczego pochłania tyle ofiar?

Illu Polaków co roku jeździ w Himalaje zdobywac szczyty?

Stu? Tysiac?
Nie piszemy o turystach rozbijajcyych namioty na zboczach, ale o osbach zdobywacych szczyty. Jezęli tych osób jest około 200 rocznie to jest to 1% ofiar śmiertelnych. Jeżeli jest ich 2 tysiące to nadal jest to 1 promil ofiar śmiertelnych. Jaki jest inny sport gdzie ginie jedna osoba na sto? Rosyjska ruletka? Nurkowanie z rekinami?

Alez nie! Po prostu stesknilam sie za forum

No dla ciebie nie ma to zadnego znaczenia. Dla mnie mialoby znaczenie gdybym na wlasne zyczenie zwiekszala ryzyko wlasnej smierci z jednej dziesiatej/setnej promila do jednego procenta.

Bawiace sie dzieciaki jednak nie sa do konca dobrym przykladem, bo podazajac torem twojego rozumowania moglabym napisac, ze wkladanie palcow do kontaktu jest bardzo bezpiecznym spotrem, bo uprawia go co roku jakies 10-15 dwulatkow, z czego polowa przezywa. A z tego wniosek, ze mimo, ze co druga osoba go uprawiajaca umiera, to wobec 3 tys kierowcow ginacych co roku na drogach ilosc ofiar smiertelnych podczas zabawy gniazdkiem elektrycznym jest zupelnie bez znaczenia i nie powinnismy nazywac tego "niebezpiecznym".

Albo patrzac na sprawe z bardziej realnej perspektywy - jazda po ulicach z predkoscia 250 km/h rowniez nie jest niebezpieczna bo z tego powodu ginie w Polsce ledwie kilkudziesieciu kierowcow rocznie.

Podajac kolejny przyklad - gdyby na tej gorze piasku w nastwpnym tygodniu zlamal sobie noge kolejny dzieciak, a miwsiac pozniej nastepny spadl i polamal rece chociaz w tym czasie dwudziestu innych dzieciakow qyszlo calo z zabawy to czy pozwolilabys dziecku bedacemu pod twoja opieka  wspiac sie na te gore piachu? Czy pomyslalabys sobie: a tam, co znaczy troje polamanych dzieci w ciagu dwoch miesiecy wobec 3 tysiecy zabitych kierowcow... 

Nie, jedna szansa na sto nie jest bez znaczenia jezeli dotyczy twojego ojca/syna/meza/zony etc. wobec jednej szansy do stu tysiecy ryzyka smierci z powodu wypadku samochodowego.

C

Ok, Iceni, jest trochę sensu w tym, co piszesz. Zgadzam się, wspinanie się na góry MOŻE BYĆ niebezpieczne, szczególnie gdyby robił to ktoś mający niewielkie o tym pojęcie (jak 2-latek o kontaktach). Natomiast sama w tym poście powymieniałaś sporo aktywności, które mogą być potencjalnie niebezpieczne - wspinaczka, włażenie na góry z piachem, gmeranie przy kontakcie, jazda samochodem, etc etc.

Przy czym ciągle poruszasz się w obrębie statystyki, która jest gucio warta (patrz poprzedni post), natomiast pomijasz znaczenie przyczyn - DLACZEGO akurat te osoby miały wypadek? Mój ojciec setki albo i tysiące razy jeździł z prędkością ponad 200km/h (mieszkał w Niemczech) i ani razu nie miał w takiej sytuacji wypadku. Ale zaliczył wypadek, który mu skasował jego śliczniutki, malutki, szybciutki sportowy samochodzik. Wiesz, kiedy? Jak jechał relatywnie wolno po zwykłej wiejskiej drodze i krowy mu nagle wlazły przed maskę. Czy to znaczy, że wiejskie drogi są wyjątkowo niebezpieczne? Nie. Czy to znaczy, że krowy są jakoś szczególnie niebezpieczne dla kierowców? No też nie. To znaczy, że wypadek może się zdarzyć każdemu i wszędzie. To znaczy, że można robić pozornie niebezpieczne rzeczy, np. jechać bardzo szybko samochodem, jeśli się to robi z głową i mając odpowiednie umiejętności.

A co do mojego hipotetycznego dziecka - zależy, jakie by było, to moje dziecko i jacy byli ci, co pospadali.

A rozumiesz, że dla nich to może nie być "tak bardzo ryzykowne"? Że to, czy dana czynność jest ryzykowna czy nie, należy rozpatrywać indywidualnie?

A jak to rozumiesz?

(ciagle mam problwm z wdytowaniem postow )
...zalega i pałęta sie na wietrze po zboczach.

A co do eyzykownych zawodow - mysle, ze nikt nie zostaje strazakiem czy ratownikiem z przypadku. Policjantwm byx moze czesciej, ale tacy z przypadku raczej koncza jako kraweznili lub spedzaja zycie za biurkiem, a to jeat malo ryzykowne. Wydaje mi sie, ze strata kogos bliskiego, kto pelnil sluzbe nie wydaje sie tak bezsensowna. Ktos w koncu umiera by ratowac czyjes zycie. To ma glebszy sens.
Ale smierc w gorach? Zeby to jeszcze byla smierc odkrywcy, ale dla mnie, szczerze mowiac, to nie ma wiekszego znaczenia czy ten ktos zginal w Tatrach czy w Himalajach. Stwierdzenie "smierc w Himalajach" nie zapiera mi dechu w piersi ani nie powala na kolana. To tylko smierc z powodu ryzyka, ktore ta osoba podjela swiadomie i z wlasnej woli.

boje!

Dobra, ide spac, bo mnie juz ten brak mozliwosci porzadnego edytowania wnerwia

Aha, a co do helikopterow - nie trzeba byc znawca gor, wystarczy wiedziec co nieco na temat samych helikopterow - ich mobilnosc i mozliwosci sa uzaleznione od powietrza - im wyzsza wysokosc tym rzadsze powietrze i tym mniejsze mozliwosci heli. Powyzej 5-6 tys km to juz tylko najlepsze sprzety lataja, a malo ktory potrafi wystartowac. Biorac pod uwage wielkosc i wysokosc Alp i  Himalajow oraz zwiazana z wysokoacia roznice temperatur i predkosc wiatru plus ewentualny snieg to warunki Himalajow sa ekstremalnoe trudne w porownaniu do Tatr i o wiele trudniejsze od warunkow alpejskich

Jasne, mało kto zostaje strażakiem czy policjantem z przypadku, ale jeden zostanie nim, żeby służyć społeczeństwu, inny, bo jego ojciec i dziadek byli policjantami, a jeszcze inny, żeby móc czasem pałą komuś legalnie przydzwonić.

Himalaistą też można zostać żeby jakis swój indywidualny cel osiągnąć, a można żeby innych ludzi inspirować swoim życiem i osiągnięciami. Już taka pewna jesteś, że każdy himalaista to wredny egoista, co to bez oglądania się na innych realizuje swoje?

Myślę, że bardzo wiele opierasz o swoje WYOBRAŻENIA i generalizujesz na ich podstawie na ogół zawodu czy hobby, a to średnio dobre jest. Szczególnie wtedy, kiedy na podstawie swoich WYOBRAŻEŃ, a właściwie jednego wyobrażenia, wydajesz negatywne sądy o całych grupach.

No to statystycznie mam teraz 3 nogi i pół ogona. Straszna choroba a Ty i tak powiesz, że to statystyka. ;-)

PS.
Jak coś to ja Ci nie edytuję tych postów nie ze złośliwości czy lenistwa, tylko nie mogę. ;-) Mam chwilowo konto ciutek wybrakowane. ;-)

Nie jestem specjalistką, wspinam się jedynie, to wszystko.
Oczywiście, że akcje ratunkowe w Himalajach są trudne. To są olbrzymie góry, położone w różnych krajach, mniej lub bardziej cywilizowanych. Nie ma tam czegoś takiego jak pogotowie ratunkowe typu TOPR działające na całym obszarze, bo to jest fizycznie nie do ogarnięcia. Na ogół jak jest wypadek, to akcję organizują osoby, które akurat są w bazie lub w którymś z wyższych obozów pod daną górą. Ale ludzie, którzy tam idą zdają sobie sprawę z tego, mają tę świadomość, że jak coś się stanie, to muszą liczyć tylko na siebie. Tyle że to są ludzie doskonale przygotowani nie tylko kondycyjnie, ale też psychicznie.

Podobało mi się też stwierdzenie, który przeczytałam przed chwilą tutaj, a którego autorką jest Nina, że himalaiści to osoby pogodne, szczęśliwe. Tak właśnie jest. Jeśli dużo się wspinasz na trudnych drogach, to potrafisz docenić piękno życia, docenić ludzi i zachwycić się nimi i życiem. Wśród moich znajomych (nie himalaistów), którzy jeżdżą się wspinać w różne góry świata, na ogół wysokie, nie ma praktycznie osób jadowitych, zalewających net strumieniami hejtu. To są ludzie potrafiący się cieszyć życiem, optymiści, przyjaźnie nastawieni do innych, o niespotykanym wręcz poziomie akceptacji, tolerancji i empatii. Iceni mogłaby się od nich uczyć.

Emilia
Wlasnie placimy wszyscy. Renty i zasilki dla pozostalych rodzin. Ja placilam z wlasnej kieszeni skladki i podatki przez 25 lat, nic z tego nie wykorzystalam i wyemigrowalam. A ciezka kase ktora wplacilam na ZUS beda pobierac dzici ofiar himalaizmu.

To sa najczesciej osoby mlode, nie zdazyly jeszcze popracowac. I co innego gdy sie umiera w wyniku wypadku lub choroby, a co innego gdy na wlasne zyczenie.
Ja tu bohaterstwa nie widze - rownie dobrze mozna brac udzial w piciu wodki z gwinta. Tak samo bezuzyteczna dzialanosc, a adrenaliny dostarcza.
Tak, jestem wsciekla. Poszukiwania trwaly jeden dzien, wyslano miejscowych. Nikt z gromady rodakow nie probowal pomoc. Sprzeczne informacje co do okolicznosci wypadku. Czy tak zachowuja sie odpowiedzialni ludzie? Dla mnie banda gowniarzy ktorzy musza sie lansowac, zycie wspoltowarzysza nic dla nich nie znaczy.

Masakrycznie marudzisz.
Trzeba bylo nie emigrowac. Czy ktos pistolet Ci przy glowie trzymal ?

Nie wyobrazam sobie wchodzic na gore, wspinac sie i marznac. Ale jakos potrafie zrozumiec chec tego i tez przyjzec sie zrodlom tego pragnienia wspinaczki w ludziach. Potrafie powstrzymac sie od jeczenia na temat wszystkiego co mnie osobiscie nie pociaga i nie interesuje.
Ciesze sie, ze rodzice wychowali mnie na osobe ciekawa rzeczy, ktorych nie ogarniam. A nie marudzaca i plujaca na nie.

Mogłabym się pod tym podpisać. Na martwienie się o partnera niczego bym nie poradziła, nawet gdybym to sobie racjonalnie wytłumaczyła. Nie boję się, że mnie zdradzi albo zostawi, bo jeśli tak się stanie, to otrzepię się i pójdę dalej. No ale gdyby umarł, to zupełnie inna sprawa. Wiadomo, wypadek może się zdarzyć nawet we władnym domu, gdzie w zasadzie czujemy się pewnie i bezpiecznie. Tylko o tym na co dzień się nie myśli, podobnie jak o wypadkach samochodowych. Natomiast gdyby facet na co dzień ryzykował życiem wykonując niebezpieczny zawód albo ogólnie zwiększał jakoś ryzyko, że coś mu się stanie, to jednak nie dla mnie. Po prostu mielibyśmy kompletnie różne hierarchie wartości. I nie zgadzam się z takim żałosnym spłycaniem, że wszyscy himalaiści to są mili i sympatyczni, a jak się nie uprawia niebezpiecznej pasji, to już człowiek jest marudny itp. Po tej i po tej stronie są różni ludzie. Fakt, bardzo doceniam cudze pasje i nie wyobrażam sobie bycia z kimś, kto jej nie ma. No ale można mieć różne pasje. Jeśli wiem, że byłabym kiepską partnerką dla takiego człowieka, to po co się w to pchać? Ja naprawdę nie mam ochoty komuś matkować, a nawet jeśli ukrywałabym się z tym, to tak w głębi duszy bym się czuła.