Samotne introwertyczki? - Netkobiety.pl

A prawda, prawda.

Nieśmiałość a introwertyzm to jak siostry bliźniaczki.
Może się ze mną mnóstwo ludzi nie zgodzić, co, paradoksalnie, jest zaczepiste, bo dyskusja powstaje i "żyje" wątek jakiś czas.
Ale o ile z nieśmiałości można się wyleczyc, tak introwertykiem, nawet bardzo śmiałym, się pozostaje, i ja się takową czuję.
Nie jestem nieśmiała, potrafię do obcych ludzi wyjść, ale nie zmienia to faktu, iż mniejsze, acz bardziej wartościowe towarzystwo, lepsze jest i będzie niż tłum.
Introwertyk nie musi być samotny. Może doskonale czuc się nawet z ekstrawertykiem,o ile ten szanuje odrębność jego.

nie chcę byc nie miła, ale... nie rób nikomu dobrze, to Tobie nie bedzie źle podstawowa zasada introwertyka tak żarcikiem
pozdrawiam

Przyznaje, ze zaintrygował mnie ten wpis i dlatego się zarejestrowałem (bo jakby nie patrzeć myśle trochę podobnie). Tylko, ze bardziej do mnie pasuje typ osobowości: ambiwertyk, bo nieraz zbyt potrafię się rozglądać jak na introwertyka, ale większość właśnie niestety lub stety mam z introwertyka (co jest nawet dość dobre bo samotność jakoś specjalnie mi nie doskwiera, ale czasem przydałoby by się z kimś wyjsć i pogadać - niestety jeśli chodzi o pierwsze kontakty to jestem trochę osoba nieśmiałą, co niestety utrudnia trochę sprawę ).
Trochę zagmatwane i do tego na forum dla kobiet bardziej takie wpis (co jakoś według mnie jest trochę dziwne, ale mniejsza).

Też jestem introwertykiem i też czasami dopada mnie samotność i dołek, a może i nawet stany depresyjne. Ale ja zawsze zapominam żeby się tym nie przejmować, bo niestety miałem wiele okazji by nawiązać znajomość ale za każdym razem odcinałem się i trzymałem wszystkich na dystans, mam fioła na punkcie własnej prywatności i nie chcę się przed nikim otwierać. Widzę dokoła mnóstwo ludzi mających przyjaciół i kolegów i im zwyczajnie zazdroszczę, jednocześnie wiedząc, że ja po prostu nie chcę (świadomie lub nie) i nie potrafię nawiązać bliższych kontaktów, czuję się lepiej będąc samemu. Nie mam nawet konta na żadnym portalu społecznościowym, do takiego stopnia posunięta jest u mnie ochrona prywatności.
Tylko jedna rzecz mnie przeraża. Jak ja, ze swoim charakterem odludka mam znaleźć sobie drugą połówkę? Bo może i introwertycy to są odludki, ale w naturze każdego człowieka jest kochać i być kochanym, a ja na to szansy u siebie nie widzę.

Chociaż na mnie jeszcze ciążą paskudne wspomnienia z dzieciństwa, niska samoocena i ogólne poczucie beznadziejności. Ale mimo to i tak wiem, że nie zmienię siebie, bo to wbrew mojej naturze, trzeba się pogodzić ze sobą i ze swoją przeszłością i pchać życie do przodu.
Do tej pory zastanawiałem się, czy może po prostu już taki jestem czy ze mną coś jest nie tak; w końcu inni ludzie żyją inaczej, w innym trybie, i dołowało mnie to strasznie, że nie jestem taki sam. Zrobiłem test ennagram, i przynajmniej się przekonałem, że taki już jestem i tyle

ciekawe tylko czy introwertyzm jest wrodzony czy nabyty

Mi w tych cechach które mam przeszkadza nieśmiałość, a może nie nieśmiałość, a brak umiejętności zagadania od tak do drugiego człowieka, gdy nic od niego nie potrzebuje, a osoba zwróci moja uwagę, ze aż by sie chciało z nią porozmawiać.

Do tego co piszesz pasuje polskie porzekadło: Kto z kim przystaje takim się staje. Ale pewnie masz rację, po prostu mnie ta rzecz jakoś troszkę denerwuje, bo chciałbyś, a nie możesz.

Nie ma co się dołować na zapas. Sam zastanawiałem się, czemu tylko 1/10 znajomych mijanych na ulicy powie mi cześć, a reszta udaje, że mnie nie widzi. Głównie właśnie starsze osoby nie udają, za to te z mojego rocznika, za często. Złym człowiekiem nie byłem, może moja introwertyczność nie przyciągała, ale działałoby to aż tak? Tak naprawdę mam to w poważaniu. Robią, co chcą, a ja żyję dalej.

Powinieneś się wziąć, za siebie. Za to, co lubisz robić, a nie za to, co może się podobać innym. Może znaleźć kogoś podobnego sobie online? Ja znalazłem sobie tak przyjaciółkę i tylko dzięki niej pozbierałem się, po rozstaniu. Samo zostawienie maila na pewnych portalach, czy forach może dać Ci dodatkowe szanse, na poznanie kogoś, komu się wyżalisz i otworzysz. Nie wiem, czy mogę tu dawać linki, do innych for, ale jest duże forum, o nieśmiałości i dla nieśmiałych, jak i takie poświęcone właśnie introwertykom. Można tam poznać ciekawych ludzi, choć trzeba mieć szczęście na tym dla introwertyków.

Też wiem jak to jest być introwertyczką, ale z czasem jest lepiej Nie ma się co przejmować innymi tylko otwierać na nowych ludzi, których można poznać przecież wszędzie i pielęgnować tylko te znajomości, które są naprawdę warte uwagi. Nie chodzi o ilość tylko o jakość. Poza tym ktoś na innym forum fajnie napisał, że każdy ma swój własny świat

Hej też jestem introwertykiem w postach wyżej jest dużo prawdy o takich osobach a chęć pomocy autora innym to też jedna z cech intro polecam wam film Włodka o introwersji https://www.youtube.com/watch?v=4d_qufiVuyo

Wiem, że w sumie odkopuję trochę zakurzony temat - może to i dobrze, ale trafiłam na niego i sama zaczęłam się zastanawiać kim ja w końcu jestem w większym stopniu. Po Waszych opisach powiedziałabym, że również jestem introwertykiem, jednak przy bliższym przyjrzeniu się cechom, które można znaleźć w internecie, jestem raczej jakąś jedną wielką mieszaniną obu cech. Z jednej strony kocham samotność, z drugiej z biegiem czasu potrafi mnie strasznie męczyć i powodować jakieś stany depresyjne. Po części jestem nieśmiała i zamknięta w sobie, ale potrafię też pójść na przykład do nowej szkoły i w krótkim czasie wszystkich poznać. Nie czuję się najlepiej w dużym towarzystwie, jeśli trwa to zbyt długo, ale bez problemu potrafię się w nim odnaleźć. Czasem wręcz muszę coś zaplanować zanim to zrobię, ale w gruncie rzeczy mam wrażenie, że kończę na tym, że robię coś spontanicznie. Trochę tak, jakby jedno i drugie walczyło we mnie o przewagę. Podobnie jest na przykład z zainteresowaniami, mam ich mnóstwo, w życiu kręciło mnie już tyle rzeczy, że ciężko w ogóle je wymienić, nie lubię się ograniczać.

W sumie to po raz kolejny dowodzi jak pokręconą mam osobowość

Dołączaj, dołączaj Im więcej osób, tym weselej

U mnie cechy introwertyka pogłębiają czasem stany depresyjne. Tak jak ostatnim razem, gdy byłam strasznie rozczarowana paroma bliskimi mi osobami, odłączyłam się od świata na dobre dwa tygodnie, po prostu musiałam być zupełnie sama. Ale podobnie mam jak na przykład jestem w szkole i spędzam więcej czasu w dużej grupie ludzi. Rozmawiam z nimi normalnie, jednak po dłuższym czasie mam ochotę wziąć telefon i słuchawki, i następną przerwę spędzić w samotności

Ja też jestem introwertykiem i mnie też próbowano uspołecznić na siłę, zwłaszcza w liceum. Wiecznie słyszałam, że za dużo siedzę w książkach i za mało otwieram się na ludzi. Starałam się to olewać i po prostu żyć swoim życiem. Mam przyjaciół (niewielu, ale prawdziwych) więc nie wiem w czym problem. Sto razy bardziej wolę towarzystwo drugiego introwertyka niż ekstrawertyka, który wydaje mi się sztuczny i natrętny (w większości przypadków). To że ktoś uwielbia samotność nie znaczy, że coś z nim nie tak. W moich wyobrażeniach dotyczących przyszłości prawie zawsze wyobrażałam sobie życie w pojedynkę, bo wydaje mi się, że obecność męża czy dziecka w domu by mnie irytowała i trudniej byłoby mi realizować potrzebę samotności.