Pytanie stare jak świat: jak poznać, czy jemu na mnie zalezy? - Netkobiety.pl

Robisz doktorat i nie potrafisz rozpoznać takich rzeczy? Jeżeli on jest bezwarunkowo wesoły i entuzjastycznie nastawiony do spotkań, sympatyczny, inteligentny, nie jest nachalny, nie żąda niczego w zamian, stara się wprowadzić miłą atmosferę,

jest gotowy do poświeceń, (!!!)

stara się pomagać radą, postępuje w ten sposób ze trzy miesiące, to możesz przypuszczać, że mu bardzo zależy. Możesz zrobić różnego rodzaju testy, jak bardzo on jest uczuciowy. Możesz mu powiedzieć że czeka cię operacja i stałe uszkodzenie miednicy i pogorszenie chodzenia (może coś mniej skrajnego da się wymyślić). Z jego reakcji wyczujesz, jeśli mu to nie przeszkadza, jeśli się zasmuci, ale zdecydowanie będzie chciał być z tobą, to mu zależy na tobie. To jest najlepsza próba bo przyjaciół poznaje się w biedzie, tak jak śpiewał Wysocki. Przyjaciela można poznać po tym, że nie opuści nas w potrzebie, test na przyjaciela:
_https://www.youtube.com/watch?v=aaUaYfe8iwY

Od jesieni 2015?

Zgadza się. Jakby zależało to byś miała tego świadomość.

moja dysleksja się odezwała- sorki, jesteśmy razem od jesieni 2013, dokładnie październik

dzięki za odpowiedzi , jest w nich wiele sensu.ale mam nadzieje, że będą kolejne

jeśli komuś na mnie zalezy to sie czuje- prawda, jemu chyba niebardzo, albo taki już jest- odkąd pamiętam nie był zbyt wylweny, a przed naszym spotkaniem długo był sam,
ma dla mnie wiele cierpliwości, bo nie należe do najłatwiejszych we współżyciu, nie jest nachalny, po jego stronie jest naprawde duzo plusów- mamy dużo wspólnego i dlatego zalezy mi na tym związku
dlatego wiele rzeczy sama zainicjjowałam (i nie mam na myśli seksu) a sama zainicjowałam bo inaczej by do nich nie doszło
czasem wydaje mi sie, że dla niego liczy się praca, koledzy i koleżanki z sekcji a ja gdzieś tam na 6, 7 miejscu

ale żeby mówić "bo jesteś fajna"??? po prawie 1,5 roku??? na ja cie plissss

No to co się dziwisz. On nie jest w Tobie zakochany, ani jakoś specjalnie go nie kręcisz, ale jesteś fajna i niezbyt wymagająca, więc dla takiego faceta, co mu się nie bardzo chce zabiegać o kobietę, jesteś idealną partnerką. Gdyby nie Ty, to on by nadal był sam.
Pewnie chętnie dalej z Tobą będzie, a jak mu powiesz,że chcesz wziąć ślub, to i może się z Tobą nawet ożeni.  Dopóki nie będziesz zbyt wymagać i będziesz dawać dużo przestrzeni, to on będzie usatysfakcjonowany.
Tylko musisz zadać sobie pytanie, czy Ci taki związek odpowiada.
Pytanie też brzmi, na ile jesteś atrakcyjną kobietą,bo jeśli niespecjalnie , to z innym facetem, też raczej na wiele więcej nie będziesz mogła liczyć. A jeśli się ogólnie podobasz mężczyznom , to prędzej czy później się sfrustrujesz.Aczkolwiek pewnie raczej ma zastosowanie to pierwsze,bo inaczej nie miałabyś tendencji do przejmowania inicjatywy w relacjach z facetami.

Powrót do przyszłości?
Poza tym, dziewczyno, doktorat robisz, a masz rozkminę jak gimnazjalistka. Jakby mu zależało, to byś o tym już dawno wiedziała.

Będzie miał sens, gdy Ty zrozumiesz, że takie przepychanki o ''miejsce'' są idiotyczne.
Mężczyzna nie postrzega życia w kategoriach co jest ważniejsze.
Kobieta to kobieta, praca-praca.Jedno ma się nijak do drugiego.
Rozkmina w stylu: co jest ważniejsze- jedzenie czy oddychanie.

Z tego co raczej zauważyłam takie podejście u niektórych Panów powstaje z wygodnictwa. Nie chce Im się BARDZIEJ inwestować w jedną z tych kwestii. Albo nie są w stanie i tak się ładnie tłumaczą .

Jeśli nie czujesz, że Mu mocno zależy to po prostu powiedz. Po Jego reakcji (werbalnej i niewerbalnej). Będziesz pewna, czy rzeczywiście czuje coś więcej od "jestem z Tobą, bo jesteś fajna". Niestety są ludzie, którzy dając z Siebie 100% w pracy, nie mają już siły dawać z  Siebie tych 100% w związku. Najlepsza jest równowaga.

Zdecydowanie nie wszyscy, niektórzy mają wyższe wymogi względem Siebie i życia. No oczywiście, że nie warto, bo znowu będą "przepychanki" co jest ważniejsze. Oj Ona niedobra będzie Go tylko niepotrzebnie stresować.

Jezu, Panowie i Panie... Nie myślcie tak stereotypowo "robisz doktorat a nie umoesz rozpoznać takich rzeczy". Aż mi się flaki wywracają. Właśnie o to chodzi- nie można być we wszystkim najlepszym i obserwuję to często, że jeśli ktoś żyje pracą naukową, uczelnią to mimo, że w obiegowej opinii jest "mądrym", wcale nie oznacza, że potrafi poradzić sobię "mądrze" w nawet najprostszych życiowych sytuacjach. Czytałam jeszcze gdzieś wątek jakiegoś prawnika pracującego na uczelni i też od razu zaczeli się wszyscy do tego odwoływać. Jestem pierwszy raz w takim miejscu jak forum "na dłużej", ale wydaje mi się że powinno się dyskutować o problemie a nie ważyć go w stosunku do wykształcenia i inteligencji. Czy gdyby autorka była kasjerką, sekretarką, kierowcą tira to problem byłby inny? Taki sam- tylko stereotypy kazałyby wypisywać nam inne rozwiązania.... Może przeginam, ale coś w tym chyba jest, nie?

Niobe, dlaczego właściwie masz wątpliwości, ze mu zależy? Bo nie odpowiedział Kocham Cie? Napisz cos więcej, bo z powyższego nie bardzo to wynika. Akceptuje Twoje humory i propozycje spędzania czasu... A to, ze macie oprócz siebie i swój świat, to akurat zdrowo. W czym problem?

Z nim o tym do tej pory nie rozmawiałam, a to gryzło mnie od jakiegoś czasu.
Dziś poruszyłam ten temat - nie wyszło najlepiej, wieczorem zadzwoniłam i pogadaliśmy raz jeszcze, on powiedział, ze przyzwyczaił się do takiej "formy" naszego związku i sadził, że mnie to odpowiada, nad tym czy jemu zalezy na mnie na tyle, by myśleć o nas w czasie przyszłym nie kazałam mu się wypowiadać, niech sobie to przemyśli. Poprosiłam by mnie nie zwodził, ani nie okłamywał, w tej chwili gdyby mnie zostawił to sobie poradze, bo czuje że angażuje się coraz bardziej. Był troche zaskoczony tym, jak jelonek, który dostał w łeb.

Aga30 moje wąty wypłyneły właśnie z tego, że angażuje sie coraz bardziej i pewne sprawy muszą być powiedziane. Ta znajomość wolno się rozwijała, wolno się angażowałam (ale do przodu), chce wiedzieć jak on sobie wyobraża nas za 5 lat, bo może dla mnie nie ma miejsca i już, proste.

Truskaweczko, ja fragment o atrakcyjności zlałam, bo to nie jest najważniejsze dla mnie- ja jestem atrakcyjna, on taki sobie (choć mnie podoba się, bo lubie dużych facetów), ale nikt przed nim nie traktował mnie dobrze.
Mimo, że jestem ładna nie miałam szczęscia do facetów (oj, pozostaje tylko oj) i stąd bierze sie moje poczucie niepewnosci, czy jestem dla niego wystarczajaco dobra, czy on nie ma syndromu "ksieżniczki z bajki", niech lepiej to teraz wyjdzie, bo jak zaangażuje się badziej (ja) to będzie bardziej bolało.

Twoje naciski, by on się określił mogą spowodować, ze on się jeszcze bardziej wycofa, mimo ze np. wczesniej mógł tego nie chcieć. Tak to niestety działa. Wiem co mowie, bo sama naleze do tych konkretnych.

Szarlotkonagorąco, no w sumie tak, w młodym wieku to inaczej, mogę nie być ładna, ale zadbana i mieć fajny charakter i tak czy siak szanse na fajnego faceta małe nie są, pewnie Ci też chodzi, że jest dużo ich też wolnych. Po 30stce no tak, domyślam się, że wtedy inaczej i ogólnie trudniej jest.

No tak Niobe, bo to różnie bywa, można być ładną i nie mieć szczęścia w miłości, a być też niezbyt ładną, a mieć udany związek. To jest różnie.

To dobrze, że teraz powiedziałaś co czujesz. Zobaczymy jak on zareaguje jak to sobie przemyśli. Jesteście 2 lata razem tak naprawdę prawie już licząc, skoro spotykaliście się już w 2013 roku no i po 30stce, więc zrozumiałe, że oczekujesz czegoś więcej niż "jesteś fajna".

Dosyć często zdarza się że ładne dziewczyny mają problemy ze związkami, gdyż faceci lecą na ich wygląd i lgną do nich. Niestety te dziewczyny zgadzają się być z tymi facetami, bez dokładnego sprawdzenia ich charakteru. Uraz, jaki następuje na skutek związku z nieodpowiednią osobą, może się utrwalić na wiele lat.

No cóż, nie jest wykluczone że twój narzeczony jest do pewnego stopnia pantoflarzem, czyli nie reaguje na twoje fochy a to nie jest dobry znak bo świadczy o zobojętnieniu i małej uczuciowości. Jeśli potrzebujesz uczuciowego faceta, to będziesz musiała poddać go wielu próbom. Jedną z nich wymieniłem wcześniej z rzekomą operacją miednicy. Może się okazać że on tych prób nie przejdzie. Próby oczywiście muszą być tak zaaranżowane, żeby się nie dało ich zauważyć (aktorstwo). Jesteś trochę ekstrawertyczna a on jest trochę pantoflarzem. Oboje potrzebujecie być zdecydowanie bardziej asertywni, to widać jak na dłoni. Myślę że wystarczyłyby mi trzy miesiące żeby przedyskutować z dziewczyną ważniejsze rzeczy naszego bycia razem, podczas gdy ty nie znasz swojego faceta po dwóch latach. Będziesz musiała odbyć z nim wiele szczerych rozmów żeby się przyznał do swoich przekonań, jakie może ukrywać, które mogłyby ci się nie spodobać. Te rozmowy należy przeprowadzić bardzo spokojnie ale stanowczo. Nie zadowalać się pierwszymi odpowiedziami, nie wierzyć im. Szczerość rozpoznasz po jego zachowaniu w reakcji na pytania. Wiem że nie jest to łatwe ale jesteś inteligentna, więc będziesz musiała sobie poradzić. Będzie to stanowić pewne wyzwanie dla ciebie.

Przepraszam, ze sie wtrącam, ale to częściowa prawda. Tylko ładne dziewczyny, ktore sa pychicznie słabe i nie maja poczucia własnej wartosci i nie dbają o swoje zycie emocjonalne pozwalają do siebie zbliżyć sie facetom lecącym na ich wygląd.  Chwilą, kiedy kobieta drugi czy trzeci raz odkryje, ze nawet najśliczniejsze chłopię, leci na ich aparycje, ich mieszkanie, samochod czy darmowy seks i sam poza wyglądem nie jest w stanie jej z siebie dac, potem juz na wygląd, miła buzie  nie reaguje. Powiem wiecej, takie kobiety zaczynaj a zwracać pozniej uwage nie na wygląd zewnetrzny ale wnętrze i to co w mężczyźnie najseksowniejsze - jego mózg i to co w nim zgromadził. No i czy zdolny jest do uczuc wyższych. Oraz czy nie jest psychiczny. Faceci, ktorzy dbaja wylacznie o wygląd, ale jak otworzą japę, coś powiedzą albo zaczną powielać wiejskie metody podrywu, najpierw beda śmieszyć a potem wkurzać.

Przepraszam, ale pantoflarz reaguje na kazdy foch. Dojrzały mezczyzna na foch zareaguje pytaniem: "O co chodzi kochanie" a czesciej wiedzac o co chodzi, bedzie swoim zachowaniem zmierzał do zakończenia focha. Czyli cos zrobi. Na focha nie reaguje facet, któremu nie zalezy juz na niczym. Albo wykorzystał juz wszystkie metody by kobieta zrezygnowała z tej durnej metody wywierania nacisku,

Poddawanie faceta próbom jest dobre tylko wtedy, kiedy kobieta poznaje faceta i jest nim zainteresowana ale jeszcze niezaangażowana. Różni faceci nie przechodzą roznych prób na roznych etapach, wiec proby musza byc dostosowane Do faceta i stopnia dojrzałości zwiazku. Inaczej zadna proba, test - nie zdadża roli. Np. Test - jestem chora zaopiekuj sie mna, na poczatku znajomosci wypali - ale po roku moze juz nie wypalić bo wraz z długością zwiazku zmienia sie wiedza o człowieku i pojawiają sie nowe warunki oraz wiedza o ludziach. Wieksza niz na poczatku. Na poczatku, kiedy zwiazek sie tworzy, 99% facetów sie stara, a z czasem, im dłuższy tym bardziej, to staranie sie maleje. U tych co kochaja naprawde, staranie sie, nawet zmniejszone utrzymuje sie wiekszosc zycia. U facetów, tzw. Krótkodystansowiec - utrzymuje sie do 2-3 miesiecy.

Uczuciowi faceci tak jak romantycy nie nadaja sie do zwiazku chyba, ze z kobieta, ktora kocha zadawać bol i kocha obserwować jego cierpienie i jak sie stara. Uczuciowy facet, to kobieta z jajami. Nie ma gorszego materiału na partnera jak uczuciowy mencizna. Mezczyzna ma byc oparciem dla kobiety, partnerem i kims, z kim sie pokonuje przeciwności. Ma umiec okazywać uczucia. Ale musi tez umiec wytrzymac z kobieta i dla jej bezpieczeństwa pomagac jej nad soba zapanować. Uczuciowy facet rozsypie sie przy kobiecie i bedzie dla niej dodatkowym obciążeniem dla jej psychiki.

Jesli facet nie dostrzeże, ze jest oszukiwany - to jest d.... nie facet. Jesli zwiazek zaczyna sie od oszukiwania, nie ma on perspektyw. Zaufania od aktorskiej gry nie zbudujesz. To zła rada. Ja mezczyzna widzi, ze jest testowany - a zobaczy, zapewniam, co najwyzej moze ocenic, ze rozumie kobiete ale ma wtedy o niej juz zdanie - poprzez oszukiwanie, nie bedzie z tego zadowolony i bedzie wiedział, ze ma do czynienia z niedojrzala osobą. Jesli bedzie to manipulant, pozniej to wykorzysta.

Gratuluje. Ja po wielu latach mojego juz drugiego zwiazku ciagle mam wiele spraw wymagających przedyskutowania. Jednego dnia mozna wymienić sie poglądami, przez pare lat mozna przekonac sie na ile przedstawione stanowiska miały pokrycie w faktach. Mozna po latach odkrywać, ze nie zna sie drugiej strony, gdyz tylko bardzo dojrzałe jednostki wiedza kim sa same i nie zmieniaja swoich pogladow, czyli w konsekwencji nie zmieniaja zdania.

Szołochow mowil: "Nie nalezy wierzyc słowom, nalezy wierzyc łzom". Słowa to dla wiekszosci kudzi najłatwiejsza rzecz. Słowa mozna wypowiedziec łatwo. Duzo trudniej jest potwierdzić słowa czynami. Dlatego wogole nie mozna zadowalać sie słowami. Nie wolno w nie wierzyc, jesli nie maja pokrycia w faktach, w czynach, jesli słowa nie stają sie ciałem. Pierwszym dowodem na to, ze słowo jest kłamstwem, to sprawdzenie czy słowo sie spełnia. Czy wypowiadane słowa współbrzmią z działaniem, mową ciała. Kobiety, z ktorymi rozmawiam w realu czesto mowia mi, ze czuja w rozmowie z facetem, ze cos nie gra. Ja w swoim zawodowym zyciu musze wiedziec, czy człowiek mowi prawde czy kłamie - wiec rozmawiając patrze czy słowa maja ten sa wyraz co zachowanie ciała, gesty (słowa, jezyk werbalny, zachowanie, czyny - jezyk pozawerbalny). Panie Spock jak napisałem w odpowiedzi, nie radziłbym Pana sluchac wlasnie dlatego, ze w rozmowie mozna co najwyzej kogos uspokoić, ale by mowic prawde, by cos sprawdzic, to trzeba słowa skonfrontować z czynami

Pozdrawiam

Wiem, jednak częściej chce się większej stabilizacji, poczucia, że to nie jest związek tylko na teraz, bo jest miło, tylko, że druga osoba myśli o nas poważnie, myśli o wspólnej przyszłości choć trochę. Tak, rozumiem, chodzi o zaangażowanie i masz rację, jesteście razem sporo, to prawda, więc nic dziwnego, że chcesz, by się określił i zastanawiasz się nad Waszym związkiem.

Zgadzam się z MrSpock, że szczerość może poznać już w samej reakcji na pytania. Zbywanie itp to np nie jest dobry znak, wymigiwanie się i odpowiadanie na odczepnego też nie. Co innego jak normalnie odpowie, to może być inaczej. No, ale są pewne jasne sygnały. Tylko wiadomo niektóre kobiety czasem nie chcą ich przyjąć do wiadomości, tzn wiedzą, że to np oznacza, że jemu nie zależy, ale ignorują to, bo mają nadzieję, że może jednak, bo chcą, by tak było i tylko tyle. No, ale tu oczywiście może tak nie być. Dlatego tak jak sama pisałam trzeba powiedzieć co się czuje, badać reakcje i wtedy będzie wiadomo mniej więcej co i jak

@ MrSpock rozmawiałam z nim, dużo o tym myślałam - dlatego też założyłam ten wątek, aż się sama trochę zaplątałam i sama już nic nie wiem.
Może jak napisała on mnie zwyczajnie zbywał, może udawał, ze nie rozumie, jest za mną, bo jakąś dziewczynę trzeba mieć, a nie kroi się inna, któa go poderwie (ja go poderwałam, bo chciałam potańczyć a on był pierwszym wolnym, jakiego zauważyłam) teraz już zna moje stanowisko, zobaczymy co będzie dalej.
Ja musze nabrać dystansu żeby mi przejaśniało w głowie. I tak wszystko przędzej czy później wychodzi na jaw.

LOL

..."Na stanowisko adiunkta zatrudnia się osobę, która posiada co najmniej stopień naukowy doktora,"...

I pytanie retoryczne. Po co robic cos chaotycznie czemu nie poswieca się należytej uwagi? Dodatkowo pisząc kompletne bzdury i niezwiązane z tematem? SZOK ale nie myliłem się co do Ciebie, niestety. Lekcji nie odrobiles

Autorko powinnas mieć większe mniemanie o sobie i wyznaczać granice, chodzi o to żeby szanować siebie. Moim zdaniem popadlas w schemat myslenia, ze możesz go zmienić (bo masz w srodku nadzieje ze tak wlasnie się stanie). Twoje zadanie jest proste jak pisanie doktoratu Wyznacz piorytety, zbadaj czy on pasuje do nich, jest w stanie je z toba zrealizować i podejmij proste decyzje. W sumie nie ma nic prostszego a zastanawiać się nad jego psychika będziesz mogla kiedy...zdecydujesz się robic doktorat z psychologii.

Nauki scisle. Brawo! Ale z tego co wiem to nikt się tym co napisalas nie przejmuje. Nie robicie razem badan to niby jak milaby Ci w tym pomoc. Cos moim zdaniem zmyślasz. Musialby być recenzentem z Twojej dziedziny lub dopisywać Ciebie do swoich prac żeby miało sens to co napisalas. Jeśli mi się wydaje jak mi się wydaje to projektujesz jakies wymyślone leki, tworzysz jakies zludzenia. Ale dobrze ze masz honor choć nie do końca (zgadzając się ze Cie umieszcza w swojej kolejce). Pomysl co napisałem o tych granicach, które można również nazwac jako wymagania. Zacznij wymagac żeby związek miał określony charakter. Jeśli się nie da to będziesz wiedziała co robic dalej.

nauki medyczne, nawet jeśli inny wydział, zawsze jest coś wspólnego, poza tym jego promotor (teraz już były, bo jest po obronie) ma napraawde dobre znajomości i oni fajnie publikują (na liście filadelfijskiej),
teraz będzie off topic; jeśli masz fajny temat i dobre badania, to niestety nie zawsze uda ci się opublikować tego w dobrym czaspiśmie, często o publikacji , że decydują znajomosci ( recenzencji- nie do końca anonimowi, dlatego recenzje pozytywne, szybsza publikacja itd..- jedno z niezbyt fajnych oblicz nauki, a dopisywanie jest na porządku dziennych, ile razy ja trzęsąc się ze złości musiałam dopisać kogoś z" innej bajki" do mojej publikacji i to z listy ministerialnej, ale promotorowi nie można powiedzieć "nie")
świadkiami naszego poznania się, na konferencji, były babki z mojego wydziału, które teraz często mnie o niego pytają, jak to baby odpowiedź: to tylko kolega

w żadnhm poście nie wspomniałam o fajerwerkach, ale motylki bywają, nie cały czas ale są obecne
to co napisałeś jest czarno-białe, system 0-1, a w naszym związku jest więcej barw, nasz związek może wydawać się komuś nudnawy, ale mnie on odpowiada i dla mnie jest ok
to prawda, ze boje się, że poza nim nie znajdę nikogo sensownego, bo on jest pierwszym sensownym w moim życiu, więc wiem co mówie

Jeśli problem o którym piszesz jest problemem decyzyjnym, to decyzja będzie zerojedynkowa choćby rzeczywistość była biało-szara :-). Aby zdecydować i tak w końcu problem będzie trzeba sprowadzić do sytuacji "albo w lewo albo w prawo".

To uczucie "letniości" pojawia mi się na podstawie porównania emocjonalności wpisów innych forumowiczek opisujących sytuacje uczuciowe, ale może być oczywiście złudzeniem, zwłaszcza jeśli robisz w "branży medycznej" i musisz brać na siebie ciężar emocjonalny wiekszy niż przecietny człowiek. Jeśli więc czujesz coś w oczywisty sposób innego - to znowu masz jakiś materiał decyzyjny, który przesuwa problem w stronę "Czy on w istocie mnie chce czy nie chce".

Od tej strony - Nie wydaje mi się, aby to kto coś MÓWI było w takich sprawach najważniejsze. Ale podstawowe decyzje jeszcze nie zapadły a to trochę dziwne.

Znowu, mogę mówić o sobie - gdyby mi na dziewczynie zależało starałbym się raczej robić różne rzeczy aby mieć ją dla siebie, wychodziłbym z inicjatywą, starałbym się aby siedziała więcej u mnie niż u siebie, docelowo proponowałbym wspólne zamieszkanie. Chciałbym aby się pojawiała nie tylko "na seks" ale przede wszystkim chcałbym aby przy mnie często była bo przy niej czułbym się lepiej niż bez niej. Piszesz o pozostawianiu swobody -OK normalni ludzie ją zostawiają, ale w takiej sytuacji też towarzyszyłaby mi jakaś elementarna czujność co do tego, czy aby nie znikniesz a nie obojętność.

Kolejna sprawa to pomysł na rodzinę. Zakładam, że po doktoracie (+ewentualnie specjalizacji jeśli jeszcze nie masz a potrzebujesz) zgodnie z naturalnym uczelnianym cyklem życiowym asystentow [;-)] możesz zechciać planować dzieci. Może - postraszenie faceta wizją chęci posiadania rodziny/dzieci powinno szybko wyjaśnić sprawę ;-) jego stosunku do tego związku. Wiem, że "nie chcesz naciskać" i być może wcześniej i bez tego będziesz wiedziała czy zwijać sprzęt - ale jakby co to jakiś test byłby. Jeśli chcesz spędzić lifetime bezdzietnie, to nie ma to zastosowania.

@ Aga30, Truskaweczka: nie wiem, czy mogę to nazwać konfrontacją, powiedziałam mu czego ja chcę i dałam mu czas na przetrawienie tego i od piątku nie widzieliśmy się, niech się oswoi biedaczek, może on z tych sercowych i nadmiar  mnie , moich żądań i roszczeń spowoduje zejście przyszłego noblisty???? nigdy nic nie wiesz

@ EXTRA ja nie chce mieć dzieci a on o nich nie mówi, na pytanie czy kiedyś chciałby je mieć odpowiada "jeszcze jestem młody", cóż mit; stary człowiek i może nadal silny ( dlatego, że on pracując na uniwersytecie medycznym z wykształcenia jest chemikiem i w tej dziedzinie moze mieć braki wiedzy ) więc ten problem odpada

piszesz: "Znowu, mogę mówić o sobie - gdyby mi na dziewczynie zależało starałbym się raczej robić różne rzeczy aby mieć ją dla siebie, wychodziłbym z inicjatywą, starałbym się aby siedziała więcej u mnie niż u siebie, docelowo proponowałbym wspólne zamieszkanie. Chciałbym aby się pojawiała nie tylko "na seks" ale przede wszystkim chcałbym aby przy mnie często była bo przy niej czułbym się lepiej niż bez niej. Piszesz o pozostawianiu swobody -OK normalni ludzie ją zostawiają, ale w takiej sytuacji też towarzyszyłaby mi jakaś elementarna czujność co do tego, czy aby nie znikniesz a nie obojętność."
moja reakcja na to: dusze się, ratunku mam klaustrofobie, hepl, niech ktoś zadzwoni po pogotowie, umieram... the end= oj to nie moja bajka, sorry, w tej kwestii sama siebie nie rozumiem, moze nie dla mnie tradycyjny model związku, aż tyle od niego nie chce, chce dowiedzieć się jakimś zmysłem ( nie musi być to słuch-powiedz mi), że jemu na mnie zależy, bo angażuje się coraz bardziej i  potem mozę boleć
żeby zapobieć bólowi włącze osłony, jak w "Star Trek"
nie pojawiam się tylko na seks, uprawiamy seks, bo oboje go lubimy, zresztą pojawił się w naszej relacji całkiem niedawno i jest fajnie

rozmawialiśmy wczoraj a właściwie zadzwonił i zapytał czy chcę poznać jego rodziców i zaprosił mni na niedzielny obiad i umówiliśmy się na piątek, idziemy na przyjęcie

odnawiam mój wątek
było nieciekawie, to już wiecie, rozmawialiśmy, poprawiło się, poznałam jego rodziców i kilka romantycznych kolacji i chyba uznał, że to wystarczy i wrócił do tego co było na samym początku
nie będę znów z nim rozmawiała, bo potrzebna mi jest przerwa od niego

on wciąż woli towarzystwo kumpli z sekcji, coraz częściej pije w środku tygodnia i wczorajszy idzie przeprowadzić egazmin
cały czas podkreśla, że ważne jest by kobieta pracowała, bo on nie będzie niepracującej utrzymywał, dlatego nie bierze sobie młodsze= ja wszystko rozumiem, ale co w przypadku utraty pracy i np. choroby???
nie bierze młodszej, ale wypalił z tekstem, że mężczyzna może wymienić na młodszy model
uśmiechnełam się tylko i odpowiedziałam, że zeby stawiać warunki trzeba mieć warunki
powiedziałm mu, że w takim razie, gdy zachoruje lub mnie zwolnią, to odstawi mnie do rodziców z kartką na plecach" zwrotu nie przyjmuje"???? boje się, że nie będe mogła na nim polegać, jak będzie dobrze, to będzie ok, jak źle on zniknie

martwi mnie, ze pije dużo w ciagu tygodnia- pijemy w piątki, stąd powiedzeinie TG ist F

słowem jestem w związku ale czuje się singielką

robie sobie przerwę od niego i już całkowicie się zaplątałam
nie wiem o co mu chodzi, nie wiem czego on chce
nie będe o tym z nim gadała, bo on nie reaguje na słowa

przerwa dobrze mi zrobi, a on spędzi wiecej czasu z kolegami na popijawach= myślałam, ze jest dobrze zapowiadajacym się naukowce, boje się, że może być przyszłym akloholikiem, którego można dyscyplinarnie zwolnić z pracy i jego ktoś będzie utrzymywał (teraz łatwo stracić job na uczelni)

Przecież to banalnie proste dlaczego z Tobą był. Bo tak mu było fajnie. Wyrwalas go, czasem sobie pociupcial bez wysiłku szukania, nie wymagalas zbyt wiele. Jak zaczęłaś wymagać to pojawił się problem. Próbował zgrać cwaniaka i zaspokoić Cie ochlapami, ale Tobie nie wystarczyło.

Zawsze podziwiałam silne kobiety, ale z drugiej strony zastanawiałam się czy to nie jest w jakimś stopniu wmawianie sobie tej siły... Czy to możliwe, że tak szybko pogodziłaś się ze stratą kogoś, kto był obecny w Twoim życiu od przeszło roku? I na kim zaczynało Ci zależeć? U mnie zawsze takie rzeczy dzieją się trochę z opóźnionym zapłonem, najpierw sobie wszystko racjonalizuję, a potem mnie dopada. Trwa to wtedy dłużej.
Piszesz, że godzisz się z tym, że będziesz teraz sama... Osobiście nie znam nikogo, komu jest łatwo z samotnością. Ja dopiero mając prawie 35 lat przestałam myśleć o sobie w kategoriach bycia z kimś. Ale to z powodu dziecka...

A jeśli chodzi o Twojego faceta... Chyba brak wsparcia i poczucia "grania" w jednej drużynie jest najsmutniejszy. Nie warto być z kimś kto dostarcza nam takiego smutku. Ale z drugiej strony jest ktoś kto zrobi zakupy, z kim można pojechać na wakacje lub kto skręci rowerek... Ech dylematy...

Oj przepraszam, bo to juz nieaktualna sprawa przeczytałam kilka pierwszych postów i nie spojrzałam na datę. A nie wiem, jak ten swój post skasować...

Odpowiedz sobie na pytanie czy w tym związku czasem nie jesteś bardziej samotna niż gdybyś była sama?

o tym, że w związku jestem bardziej samotna napisałam, tylko nie pamiętam w którym wątku- w moich postach stoi bykiem

Niobe- nie bardzo wiem, co napisac, zeby ci pomoc.....

Ty liczysz dni, on olewa....
Ty tesknisz...on pogrywa...

Moze rozzlosc sie...na siebie?
Na siebie, ze dajesz sie tak traktowac, ze nie zaslugujesz na zalobny nastroj, ze tesknisz za kims, za kim nie warto...

Moze na zlosc palantowi, baw sie dobrze i o nim nie mysl....
Ludzi na swiecie jest duzo, na nim swiat sie konczy.....