Czy warto ratować małżeństwo dla dobra dziecka? - Netkobiety.pl

Jestem nowa na forum. Powiem szczerze że nigdy wcześniej nie pomyślałabym nawet o napisaniu swojej historii ale życie pokazało że jednak jest inaczej.
Jestem w związku od 8 lat w tym od ponad 2 lat jesteśmy małżeństwem. Mam 25 lat a mąż 28. Przed ślubem układało nam się różnie wiadomo nie zawsze bywa różowo tym bardziej że oboje mamy raczej dominujące charaktery. Ale kochaliśmy się bardzo mimo tego i dlatego po dwóch latach mieszkania jako narzeczeni postanowiliśmy wziąć ślub. Po ślubie zaczęło się między nami coraz gorzej układać mój mąż był o mnie  chorobliwie zazdrosny wszędzie widział tylko zdrady. Często mnie poniżał obrażał sprawdzał na każdym kroku kiedy byłam na zakupach kiedy pojechałam sama do rodziców na weekend wydzwaniał i upewniał się co robię albo bez podstaw posądzał że się z kimś umówiłam. Był zazdrosny nawet o swoich kolegów którzy mnie lubią bo jestem osobą wygadaną i z poczuciem humoru. Kiedyś na imprezie podchodził do nas jego dobry kolega i uśmiechnął się do mnie a ja do niego wiadomo ucieszył się że nas spotkał a mój mąż wtedy podszedł do mnie ścisnął mnie za kark i powiedział po cichu że ciekawe czy jutro będę tak zęby suszyć jak mi pozew o rozwód złoży. Wtedy pierwszy raz wyprowadziłam się z domu i zamieszkałam u brata bo akurat jego mieszkanie było wolne. Ale mąż jak zwykle żałował i przepraszał mnie i po kilku dniach wróciłam bo miał się zmienić. Niestety takich sytuacji było mnóstwo zwłaszcza na imprezach wszystko mu przeszkadzało winna byłam nawet tego że się jakiś facet na mnie spojrzał i już było po imprezie dla mnie kłótnia obrażanie płacz i do domu. Oprócz tego coraz częściej zaczęłam podejrzewać że mąż pali marihuanę a potem to już się nawet z tym nie krył choć wiedział że jestem temu bardzo przeciwna. Wynajmowaliśmy mieszkanie na początku z moja koleżanką i jej chłopakiem bo nie było nas stać żeby wynajmować samemu mieszkanie potem kiedy w grudniu 2013 oni wyjechali za granicę do pracy szukaliśmy kogoś na ich miejsce. Ja znalazłam ogłoszenie że ktoś szuka pokoju na wynajem i zadzwoniłam. przyjechał facet po 40 rozwodnik i oboje stwierdziliśmy że się godzimy na jego mieszkanie z nami. Ja z tym facetem prawie wogóle nie gadałam czasami coś tam jak się mijaliśmy na korytarzu. to mój mąż więcej z nim gadał i przebywał. po niedługim czasie mąż zaczął mi dogadywać że go z nim zdradzam  że zostaje w domu sama z tym facetem. to logiczne w końcu byliśmy współlokatorami. Nawet w łóżku nam się nie układało bo mężowi przeszkadzało że on jest w drugim pokoju ciągle miał akcje że nas podgląda że nagrywa i takie tam. Z mężem nie planowaliśmy dziecka ze względów mieszkaniowych i finansowych ale stało się inaczej w marcu 2014 okazało się że zaszłam w ciążę. mąż się mimo to bardzo ucieszył ja również pomyślałam sobie że może Bóg dał nam te dziecko żeby między nami się w końcu zaczęło układać. postanowiliśmy że pomieszkamy tam jeszcze dopóki będę pracować a potem przeprowadzimy się do moich rodziców. niestety długo to nie trwało ja dość ciężko przechodziłam początki ciąży mdłości senność zmęczenie brak ochoty na seks. ale według mojego męża ja go zdradzałam z tym facetem i dlatego tak mówiłam i nie zawsze chciałam się kochać albo jeździć z nim gdzieś. pod koniec maja znalazłam w pokoju narkotyki nie wiem co to było dokładnie bo się nie znam ale przeraziło mnie to. pokłóciłam się o to z mężem powiedziałam że to koniec że się wyprowadzam bo nie chce z jakimś narkomanem żyć i jeszcze żeby dziecko na to patrzyło. on tłumaczył że to są kolegi a on tylko mu schował. ok pomyślałam może mówi prawdę. za tydzień w niedziele kiedy byliśmy u rodziców męża i on wrócił sobie z kolegą z piwkowania zaczął przy swoich rodzicach pijany gadać że on ma wszystkiego dosyć że on już dłużej nie wytrzyma że jestem złą żoną że sprowadziłam obcego chłopa do domu że go z nim zdradzam a jemu tylko z musu nogi rozkładam. że zabije tego faceta bo mu życie zniszczył. że ja go skrzywdziłam że w pracy tez mam kochanków że ma mnie dosyć. myślałam że to wszystko co słyszę to jakiś koszmar że to nie może być prawdą że jak on może mi tak mówić. byłam wtedy pod koniec 3 miesiąca ciąży bałam się że stracę dziecko zaczęłam płakać krzyczeć że dlaczego mnie tak krzywdzi że czego ode mnie chce za co mi to robi że tyle mu krzywd wybaczyłam. nie wytrzymałam i kazałam żeby jego brat odwiózł mnie do moich rodziców. tak się stało. kiedy moi rodzice zobaczyli mnie całą roztrzęsioną i zapłakaną to myślałam że oszaleją jak on mógł mnie tak w ciąży potraktować. w poniedziałek po pracy pojechałam do mieszkania i zabrałam kilka swoich ubrań i najpotrzebniejszych rzeczy  i powiedziałam mu że nigdy tam nie wrócę i nie pozwolę się poniżać i dziecka też. on niby przepraszał ale dalej mnie szarpał i krzyczał na mnie. minął tydzień ja codziennie zapłakana w pracy w domu z poczuciem niesprawiedliwości a mój mąż w tym czasie najlepsze sobie imprezy w mieszkaniu urządzał z kolegami i nawet się nie martwił co ze mną jak sie czuje. jego rodzice też uważali że się nic nie stało. kiedy do niego zadzwoniłam jak pojechałam po pracy do mieszkania po resztę swoich rzeczy i nie mogłam do pokoju wejść bo go w domu nie było to mi krzyczał przez telefon że zniszczyłam nasze małżeństwo że się puszczałam z tym facetem że teraz frajera na dziecko szukam że jak się urodzi to musi testy zrobić bo on mi nie wierzy. nie widzieliśmy się trzy tygodnie w końcu kiedy emocje opadły spotkaliśmy się parę razy i po moich wielkich namowach mąż również wyprowadził się ze mną do moich rodziców żeby ratować małżeństwo choc za to wszystko nigdy nie usłyszałam żadnego przepraszam bo jak twierdził mój mąż sama sobie jestem winna. ale niestety u moich rodziców tez mi dopiekał że on mi i tak nie wierzy że on mi udowodni że go zdradzałam że kiedyś się wszystko wyda. tak jakby sugerował że jak się dziecko urodzi to się wyda. u moich rodziców mieliśmy sobie urządzać pokój dla nas bo rodzice dostawili dwa pomieszczenia a kiedy dowiedzieli się o ciąży to postanowiliśmy że akurat to będzie dla nas pokój i taka niewielka garderoba. mój tata tam wszystko robił czasami też bracia pomagali jak mogli, mąż niby też ale zawsze miał jakieś wymówki żeby na weekendy do rodziców jeździć a w tygodniu niestety pracował od rana do nocy więc też nie pomagał. pomógł w sumie tylko przy malowaniu. ja w 6 miesiącu ciąży malowałam składałam meble z tatą układałam panele pomagałam wieszać karnisze sprzątałam i wszystko sama kupowałam za swoje pieniądze bo chciałam żebyśmy mieli w końcu swój kąt a mój mąż jak miał tylko wolne od pracy to musiał odpoczywać i do rodziców jeździć. w końcu miara się przebrała kiedy ja w 7 miesiącu sprzątałam w naszym pokoju układałam nasze ciuchy wszystkie rzeczy sprzątałam myłam okno to on musiał do rodziców jechać zawieźć ich gdzieś samochodem i nie było go od piątku wieczorem do poniedziałku. moja mama tego nie wytrzymała że ja płacze że sama to wszystko robię i zadzwoniła w sobotę wieczorem do teściowej i powiedziała jej że miejsce jej syna jest przy ciężarnej żonie i że powinien mi pomagać. kiedy mój mąż w końcu w poniedziałek rano zajechał do moich rodziców żeby coś tam zabrać to moi rodzice wyskoczyli do niego że jak on tak robi to nie jest żadnym mężem że nie będzie sobie tak przyjeżdzał kiedy będzie chciał jak do dziewczyny że ma przyjechać z rodzicami na poważną rozmowę o naszym małżeństwie. no i tak od słowa do słowa moja mama go uderzyła w twarz i powiedziała żeby się wynosił bo jest nieodpowiedzialny i zniszczył mi życie. Mój mąż się tak obraził po tym. widzi we wszystkim tylko mój błąd i moich rodziców wtrącanie że zniszczyli nam życie że on nie będzie z nimi mieszkał. no i tak już drugi miesiąc mieszkamy osobno. ja nie chce pójść do niego  on nie chce przyjść do mnie. na wynajem tez nie bo nie damy rady finansowo. zresztą ja chce wrócić do pracy a tylko moja mama może zaopiekować się naszym dzieckiem. co mam teraz robić? on już mi krzyczał że jak nie chce pójść za mężem tylko się rodziców słucham to się ze mną rozwiedzie. ja za 3 tyg. urodzę mieszkam sama u rodziców czuję się bardzo samotna i pokrzywdzona że mnie to wszystko spotkało choć na to nie zasługuje. też myślę o rozwodzie tylko boję się że nie dam rady sama. czy mogę liczyć na jakieś porady?