Córka tnie zyletka rece - Netkobiety.pl

Musisz być uparta i namawiać córkę ciągle do wizyty u psychologa. Sama rozmawiać z nią, wspierać, pokazywać, że zawsze może na Ciebie liczyć. Powiedz, że się martwisz o nią i bardzo kochasz i nie chcesz, by się krzywdziła. I powiedz, że jeśli będzie tak dalej robić, to będzie miała później wielkie blizny, których będzie się wstydziła. Zrób wszystko, by jej pomóc, walcz o nią.

Ty nie masz namawiać córkę na wizytę u psychologa. Ty masz go do niego zaprowadzić. Bo to, że zostaną jej brzydkie blizny jest akurat tu najmniejszym problemem.
To, że się tnie znaczy że próbuje rozładować problemy z którymi nie może sobie poradzić łagodniejszymi metodami. To forma samoukarania siebie za coś. Za coś, co dla nas może być pierdoła, bo przecież ma wszystko, rodzice ja kochają itp. Nastolatek to jednak nieraz "stwór z kosmosu". Jego toku myślenia nie da się ogarnąć naszym, zwykłym, rodzicielskim rozumem.
Dlatego jeżeli ona nie chce idź na razie do psychologa sama. Do dobrego psychologa - zrób porządny wywiad. Możesz zwrócić się też do psychiatry. Ma tę przewagę nad psychologiem, że może przepisać leki antydepresyjne, które mogą pomóc, ułatwić leczenie.
Cięcie się może córce przestać wystarczać... mogą zacząć się próby samobójcze....
Trzymam kciuki za powodzenie i dużo siły życzę...

Uwierz mi, że dziewczyna to, że jej zostaną blizny ma w tym momencie w d.... A może wręcz przeciwnie - chcieć je mieć, chcieć oszpecić jeszcze bardziej swoje ciało, jeżeli to co robi wynika np. z nieakceptacji siebie, swojego wyglądu, swojej psychiki itp. W tym momencie ona jest dla siebie najgorszym wrogiem.
I tu nie pomogą żadne nakazy, zakazy, pilnowania. Tu trzeba pomóc jej dotrzeć do źródła jej frustracji, kłopotów oraz wskazać sposoby ich rozwiązania. I tego raczej rodzice sami nie zrobią. Bo podchodzą do tego emocjonalnie (no bo jak inaczej maja do tego podchodzić?)Bo nie wiedzą jak sobie poradzić z dosyć straszną wiedzą o dziecku, że czuje się ono nieszczęśliwe. W przypadku nastolatka nie wystarczy przytulić, otrzeć łzy, dać lizaka. Tym bardziej, że nastolatek broni się przed czułościami ze strony rodziców jednocześnie bardzo ich potrzebując.

Wizyta u psychologa oczywiście jest wskazana jednak dobrze będzie z córką szczerze porozmawiać, zapytać w potrzebie przytulić.
Sama miałam kiedyś podobny okres w życiu i nikt nawet nie starał się mi pomóc. Wtedy czułam się jeszcze bardziej odrzucona i rozżalona... Nikt nawet nie zaproponował wizyty u psychologa a sama też na to nie wpadłam.
Dzisiaj jest już o wiele lepiej.
Córka potrzebuje zainteresowania i ciepła. To będzie już połowa sukcesu

Nina a jak patrzysz na pamiątki ciecia się to co czujesz? zapewne już  wcale przypływu fali euforii nie masz  i to szpeci ciało , a wg mnie  samookaleczenia są oznaką jakiś problemów , nieporadnością

Nie zawsze chodzi o brak akceptacji siebie czy wsrod rowiesnikow, czy dla checi samookaleczenia czy jakis ataków agresji wobec samego siebie. 4lata temu przechodziłam przez trądzik różowaty-koszmarnie wyglądałam, nie chciałam chodzić do szkoły, praktycznie siedziałam tylko w pokoju a jedyne gdzie wychodziłam to do toalety. Kiedyś koleżanka mojej mamy widząc mnie z zaszokowaniem powiedziała: `co za pech ! taka młoda, ładna dziewuszka była a teraz ? jak ty sie tego dziecko nabawiłas ?` odpowiedziałam,ze kiedy po zajeciach fizyczcyh gdy wrocilam do domu pojawiły mis ie tzw. czerwone puski które na drugi dzien zaczeły zamieniac sie w krostki i poszłam do pokoju. Słyszalam jak mama rozmawiała z nia,ze jest to dla mnie drazliwy temat, slyszalam jak przepraszała za tą reakcje.. Na drugi dzień gdy rodzice byli w pracy po raz 1 chwyciłam za żyletke i powtarzajac w myslach słowa wypowiedziane przez koleżanke mojej mamy zaczelam delikatnie po prostu przejezdzac w roznych miejscach na rozniej wysokosci zyletka po rece.  Na poczatku nic mi nie było po prostu płakałam i patrzyłam jak zbiera sie krew po chwili stchórzyłam i przestraszyłam sie bo zaczelo strasznie piec i krew nie ustawała. Zarzuciłam recznik i zadzwonniłam do starszej siostry która była w szkole,ze pociełam sie i starsznie boli-Przybiegła ( szkoła jest blisko osiedla)i wsadziła mi reke pod lodowata wode uciskajac ją .. Chyba płakała przerazliwej niz ja sama..a to przeciez mi leciała krew i to mnie te `ranki` piekły ranko, bo nie byly to ciecia wykonane z siła wiec nie były głebokie na tyle by cos `strasznego` mi sie stało. Posmarowała mi reke kremem, owineła bandażem i pamietam do dzis.. jak lezała ze mna w lozku pytajac dlaczego to zrobilam- i wtedy to była nasza pierwsza tajemnica która przetrwała do dzis. Rodzice o niczym sie nie dowiedzieli. Nie zdazyło mi sie nigdy podciagnac przy ich rekawa by zobaczyli banadaz.. z czasem ciecia sie zagoiły, staly sie prawie niewidoczne. Siostra przez pare miesiecy kotrolowała mi rece, nogi, brzuch zeby upewnic sie ze to byl jednorazowy wybryk. I był. Do 20.12.2012r.  kiedy rodzice sie strasznie pokłócili i tata sie zaszył w butelce  na pare dni. Świeta bez wigilii bez prezentow bez ogladania wystepow artystów wykonujacych koledy na tvp1 Po paru dniach rodzice sie zeszli, przeprosili wszystko wrociło do normy. A ja ? Gdy cos mnie smuciło, coś nie wychodziło brałam zyletke i robilam 2 ciecia -do tej pory w tych samych miejscach. Nie, nie tnie sie z premedytacja zeby sie zabic czy wciskam az tą zyletke w skóre i przejeżdzam nią od lewej str. w prawa.. po prostu 2 szybkie ruchy. Ulge mam gdy wytrę krew i miejsce przeciecia zaczyna piec..zasypiam. Ja nadal z tym walcze ale czasem po prostu nie idzie i tu nawet psycholog, psychiatra - Oni nie sa w kazdy dzien w kazdym tygodniu. A rodzice, siostra ? Nie kontroluja mi rąk.. To juz jest przeszłość.  ` Ja sie wkoncu lecze- to im wystarcza, lekarz mi przeciez pomoze i juz nie bede sie cieła` - tyle..