Relacje z rodzeństwem/czy siostra zawsze jest siostrą? - Netkobiety.pl

Myślę, ze gdybyście mieszkały bliżej siebie i miałybyście lepszy kontakt to ta rozmowa przebiegłaby inaczej.Moze byłoby więcej takich "siostrzanych" słów i nie potraktowalaby Ciebie jako swojej pacjentki. A jeśli chodzi o jej mężą to możliwe, ze ona jest przez niego manipulowana.

Droga Ezer, w Twoim poście jest tyle trudnych tematów do omówienia...

I tu jest problem, bo jak już wcześniej pisałam takie rzeczy nie mają prawa bytu. On mógł być pozbawiony prawa wykonywania zawodu..ale pewnie ich związek został albo ukryty, albo ona przestała się u niego leczyć i wtedy oznajmili wszem i wobec, że są razem...

Tak się czepiam akurat tego aspektu, bo właśnie psychiatrzy, terapeuci czy psycholodzy muszą unikać. To jest najprostszym sposobem do manipulacji, ponieważ w pewnym etapie pacjent łatwo daje się sterować osobie, która potrafi jakoś zaradzić ich bolączkom...

A może przyczyną tego są jakieś problemy z dzieciństwa, problemy WASZEJ rodziny?
Może ona obłudnie chce wierzyć, że jej się jakoś uda, mimo tego, że wcale tak kolorowo nie jest...
Wiesz, czasem ludzie przybierają takie maski i sami chcą wierzyć, że jest dobrze...choć tak nie jest...

Myślę, że te wszystkie problemy tkwią głębiej...ale aby dokładnie je poznać potrzeba bliskich relacji z siostrą

Wiesz, może przez różnicę wieku Twoja siostra uważała, że wie więcej..że jako ta starsza nie będzie Cię wplątywać w swoje "dorosłe życie".

Ezer...ludzie z problemami poszukują... może jej dewocjonalizm, kościół to była swego rodzaju ucieczka i odnajdywanie spokoju i ładu w swoim może niepoukładanym życiu...

Myślę, że zarówno Ty jak i Twoja siostra oraz matka przeżywaliście trudne chwile i zarówno jej jak i wam ciężko jest pozbierać się i porozmawiać o tym co było...

W takiej sytuacji osobie postronnej ciężko doradzić. Można powiedzieć najprościej: terapia...ale jak powiesz o tym pomyśle mamie czy też siostrze nie zrozumieją...

Myślę, że na tym etapie za wszelką cenę musisz-drobnymi kroczkami-starać się na nowo nawiązać relacje z siostrą...
Z czasem pojawi się zaufanie i wtedy dopiero poważna otwarta rozmowa...

Wiesz Ezer...niepokojące i zarazem ciężkie do przebicia jest to, jaka odległość Was dzieli.
Popieram Twoją terapię-"zanim naprawisz świat-zacznij od siebie" (jak to ktoś mądry powiedział).
Myślę, że na tym etapie powinnaś zająć się przywracaniem swojego życia do ładu i składu. Jak już się uzbroisz w broń jaką jest wiara w siebie, wtedy możesz ruszać na podbój i pomóc siostrze.
Pisz na bieżąco, a ja będę śledziła Twój wątek.
Może i smutna historia, ale życie i takie pisze Tymczasem trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że jakoś to wszystko poukładasz do kupy.

wszystko będzie dobrze ale nie daj sie zmanipulować na terapi

Wiesz, Barbie z moją siostrą to tak jakoś nigdy "od serca" nie umiałam pogadać. Jeszcze w dzieciństwie ona często rzucała mi kąśliwe uwagi w stylu "ale ty jesteś pewna siebie" bo jakos umiałam udawać, że sobie radzę. i pomimo, że jestem młodsza to często ona pytała o radę mnie. Smutne to dla mnie bo jak przyszło co do czego to ona nie potrafiła mnie podnieść na duchu. Jednak nie mogę powiedzieć, żebym siostry nie kochała. Pamiętam, kiedy wyjeżdżała na stałe, bardzo płakałam. Kiedy sprzątałam jej pokój i dotarło do mnie, że ona już tu nie będzie mieszkać to poczułam się trochę tak, jakby ona umarła...
Niestety pomimo zapewnień z jej strony, że będzie pisać, dzwonić, kontakt się coraz bardziej urywał.
Dziś wygląda to tak, że ona dzwoni na święta i urodziny i czasem w niedzielę.
Ale nie ma rozmów "od serca" bo czuję, że ona nie jest ze mną szczera. Ani ze mną, ani z matką.
Stąd te rozmowy są dla mnie przykrą koniecznością "gadania o niczym".
Czasem mam ochotę nawrzeszczeć na nią w słuchawkę, żeby zaczęła gadać ze mną poważnie ale co to da?
Obrazi się i tyle.
W ogóle moja siostra zawsze była osobą bardzo "serio" a ja przeciwnie, taki wywijas i dowcipniś.
Kiedy przyjechała do nas w styczniu czułam się przez cały tydzień przybita poważną atmosferą. Ona wszystko bierze na serio i nie można pożartować, a juz na pewno nie z niej.
Ze mnie owszem, zawsze w rodzinie trochę nabijano się ze mnie, traktowano jak dużego dzieciaka i nawet mi to nie przeszkadzało (do pewnego momentu) ponieważ przez te żarty atmosfera w domu robiła się nieco lżejsza i można było jakoś wytrzymać.
Jednak przykro mi, że nigdy nie traktowano mnie poważnie.
Moja siostra do dziś zarzuca mi "a co Ty takiego w życiu osiągnęłaś?" - mówi tak, kiedy jej śmiem coś doradzić lub powiedzieć jak ja widzę jej sytuację.
Nie wiem co robić. To bardzo smutne.
P.S. Powiedz Barbie, jak to było z Twoją siostrą? Jakie macie teraz relacje?

Ezer, podziwiam Cię, jesten naprawdę silną kobietką,  bardzo dobrze, że umówiłaś się na podwójną terapię, to świadczy tylko o Twoim zdeterminowaniu, aby zmienić swoje życie i życie Twojego faceta:-)  wiesz, tak wczoraj wieczorem myslalam sobie o Tobie, Twojej siostrze i Twojej Mamie i doszłam do wniosku, że musicie powiedzieć siostrze, że jest dla Was RODZINĄ, że powinniście utrzymywać wzajemnie kontakt, ale nie w sposób wymuszony(niedziele, święta i urodziny) ale naturalny, wynikający z wewnętrznej potrzeby. Tak więc kiedy masz ochotę z nią pogadać to zadzwoń i mów o tym, że dziś zobaczyłaś motylka z połamanym skrzydełkiem i przypomniałaś sobie jak w dzieciństwie podobnego motylka razem znalazłyście, czy też że dziś przytrafiło Ci się coś fajnego i chcesz się z nią akurat(nie z nikim innym tylko z siostrą) tym podzielić:)  wtedy i Jej będzie łatwiej podzielić się codziennością, zaprosić Ciebie i Waszą Mamę do Jej życia, do tego, z czym ma do czynienia na codzień...
Z moją siostrą było tak, że miała męża, córeczkę, mieszkanie-jednym słowem szczęście. Jednak okazało się, że mąż ją zdradzał, miał nawet dziecko z inna kobietą, wtedy  moja siostra się załamała, zostawiła rodzinę(nas), zabrała tylko najpotrzebniejsze rzeczy i dziecko i uciekła za granicę. Przez dłuższy czas nie mieliśmy kontaktu ze sobą, odległość robiła swoje. Jak się okazało, gdy przyjechała po pewnym czasie do Polski udzielic pełnomocnictwa prawnikowi i założyć sprawę rozwodową, nie mieliśmy o czym rozmawiać. Mama płakała, że straciła córkę, my zastanawialiśmy się co się stało, co zrobiliśmy nie tak, że siostra stała się obcym człowiekiem skłonnym tylko do krytyki choćby naszych warunków mieszkaniowych, w których sama się wychowała etc. Kiedy po raz drugi przyjechała do Polski zaczęła sama żałować tego, że tak bardzo się oddaliła od nas, że mąż ją zawiódł, a na rodzinę zawsze mogła liczyć, że potrzebujemy się nawzajem, żeby nie zwariować w świecie. Coraz częściej do siebie dzwoniliśmy, pisaliśmy listy, kartki okazjonalne, ale też coraz częściej padało słowo "TĘSKNIĘ". Po słowie "tęsknię" weszło słowo "CAŁUJĘ" a później "KOCHAM"...  W lipcu tego roku, siostra z dorosłą już córeczką przyjechały po raz pierwszy do Polski(bez siostry faceta). Po przełamaniu pierwszych lodów wszyscy razem spędziliśmy najwspanialsze 2 tygodnie od dłuższego czasu:) nie obyło się bez awantur, zazdrości o ciuchy, kosmetyki,figurę czy włosy(w końcu mam aż 4 siostry to o co innego mogłyśmy się kłócić?) ale zawsze potrafiłyśmy przemówić do siebie tak jak siostra do siostry:-) teraz gadamy przez gg i skype'a na co pozwala nowoczesna technologia i relacje poprawiły sie diametralnie:-)
Ezer, cóż mogę powiedzieć, walcz o rodzinę!!:-))))))

Ezer, będę trzymać kciuki i powierzę Was Bogu, może tego właśnie potrzeba:-) Bardzo się cieszę, że moje rady są przydatne:) jeśli chodzi o pieniążki to rozumiem, że jest ciężko uzbierać tyle pieniążków, ale z tym też możemy sobie poradzić:-) u mnie było tak, że poszłam z Mamą do tp i znalazłyśmy taki abonament, w którym były jakieś darmówki do wygadania i niższe rozmowy międzynarodowe, myślę,że teraz też coś takiego znajdziesz:)
Jeśli chciałabyś porozmawiać bądź miałabyś jeszcze jakieś pytania to chętnie podam Ci mojego e-maila, bo czasem na forum trudno jest zadawać niektóre pytania.
Trzymaj się, wspierajcie się z Mamą nawzajem, Pozdrawiam:-)