28-letni szwagier od 7 lat bezrobotny. Niezaradny czy leniwy? - Netkobiety.pl

Znam kilka takich osób. Niby pracować by chcieli, ale szukać się nie chce. Jak już się praca znajdzie to często po czasie się rezygnuje, o stawka za niska albo kierownik niefajny, albo coś jeszcze innego.
Gdyby chciał, pracowałby. Nie jesteś zbyt krytyczny. Jak rozumiem, on teraz siedzi i czeka aż mu znajdziecie pracę?
Moim zdaniem w takiej sytuacji, chcąc komuś pomóc, najlepiej powiedzieć: to teraz możesz u nas pobyć, ale masz 30 dni na znalezienie pracy. Ani dnia więcej. Po tym czasie wypad do domu (wy go utrzymujecie, jak długo?). Twoja żona jest trochę zbyt tolerancyjna dla niego.

Mowa jest o dorosłym chłopie, nie małym dziecku.
To JEMU ma zależeć na pracy, bo to ON zdechnie z głodu w końcu. Nikt nie będzie na niego pracował do końca życia.

Ty nie oczerniasz Jej rodziny , a martwisz się o jej braciszka , przypomnij jej . Zapytaj żony , kto będzie karmił go , jak mamy zabraknie , bo lat mu przybywa . Może żona za plecami Twoimi , mu pomaga finansowo , wcale bym się nie zdziwiła , skoro on ani mysli o pracy . Nie porobiło sie , bo to było nie uniknione , że do tego dojdzie , a któż , by to wytrzymał . Ileż można na takiego pasoźyta patrzeć .

Dzieki za podpowiedz. Przeczytalem ten temat o siostrze, no tam to jest dopiero horror!
U nas tak zle nie jest, jak pisalem szwagier pomaga zonie jak mu powie a pieniadze to dla nas nie taki znowu problem.

To na pewno nie.

Mysle, że moze on po prostu nie rozumie swojej sytuacji i nie chce o tym myslec. A dodatkowo kompletny brak jaj i ambicji nie pozwalaja mu na jakiekolwiek dzialanie.
Zeby on chociaz mial jakies potrzeby, hobby, zainteresowania!
Żeby choć lubil wypic:) Moze brak pieniędzy na alkohol i fajki zmotywowalby go do jakiegokolwiek dzialania:) Przeciez chyba kazdy czlowiek ma jakies marzenia? nawet takie malutkie,  ktorych chęć realizacji  zmusza nas do dzialania.
Jak mam to z niego wydobyc?

A kobietki Go nie interesują ?

A może chodzi o depresję???? Mój brat miał podobnie i to była depresja, leczy się od dwóch lat.

A depresja to trwa 5 minut? Czasem wiele lat i jesli nieleczona to sie pogłębia, a chory przyzwyczaja się do takiego stanu rzeczy (bezradności, apatii).

Wyjscie do ludzi owszem, ale nie do ludzi krytykujących i poniżających. A co można dostać w pracy? Głaskać nie głaskają, a zaniżają wartość jeszcze bardziej (jesli ktos jest chory emocjonalnie). Nie wiadomo co tam z nim jest, czy ma w ogóle jakiś fach/kursy czy to, że mature ma to czegokolwiek wyznacznik. Po liceum to przyjmują, ale do wykładania towaru.

Doczytalem teraz że jest WESOŁY. Jeśli nie pokazuje dobrej miny do złej gry, to będąc wesołym nie mozna miec depresji. Wychodzi na to, że leń i życiowe zero.

Jak mozna tez nazwac inteligentnym człowieka, ktory "nie wie" ? No okej, "wie,że nic nie wie". Wyższe sfery.
I niby za co te alimenty, jeśli jest dorosły i nawet nie podejmuje nauki?

No na takich ludzi trzeba sie uodpornic a tego sie nie zrobi siedzac w domu. Praca daje poczucie wartosci i gdy pracujesz oddalasz zle mysli. Do tego regularna wyplata a pozniej samochod,wyjscia i przebywania ze znajomymi,podroze i powolne wychodzenie z dolku. Gostkowi bylo wygodne gdy inni go utrzymywali przez cale 7 lat pod plaszczykiem "Jaki jestem biedny mam depresje"

Cześć. On jak zaczął nie pracować to miał 21 lat, czyli był po szkole jakieś....może On pracuje nielegalnie a Ty o tym nie wiesz...to co robi całymi dniami ?
Postanowiłam Ci odpowiedzieć na twój post bo ja nie pracuje od stycznia, w prawdzie to mniej niż twój szwagier a i tak czuję się z tym źle, podejrzewam, że On też nie jest z tego dumny..Wydaję mi się że rzecz bagatela pewnie dotyczy jego spraw sercowych. Często tak jest że jak Ktoś się z kimś rozstanie, albo zawiedzie na kimś, to potem po prostu nie chce mu się wracać do tego, co robił, jak był z tą osobą..może On ma jakieś zawiedzione ambicje, jakieś niedokończone plany.
Moim zdaniem Ty nie masz obowiązku utrzymywać go, bo niby dlaczego ?..chyba że w ten sposób chcesz zaimponować żonie, albo kiedyś On Ci pomagał, albo jego rodzina i teraz czujesz się w obowiązku odwdzięczyć.
Ja bym na twoim miejscu znalazła mu jakąś prace na początek, ale taką nie na odwal się , tylko taką w której, mógłbyś go po prostu lepiej poznać i dyskretnie wypytać, czemu u niego tak jest a nie inaczej. Pogadaj z nim po prostu po męsku, na osobności, co On w ogóle sobie wyobraża, że nie masz ochoty go niańczyć, ale możesz mu tylko podpowiedzieć i takie tam....Życzę powodzenia.

Dziekuje za odpowiedzi.
Pierwszy raz w zyciu prosilem o opinie na forum i jestem zaskoczony odzewem ...wiec bede czesciej pisal
Mojej kochanej zonce wytlumaczylem, ze wlasnie chce pomoc i sie pogodzilismy, wiec jest OK... choc bylo burzliwie
Duzo tez na ten temat porozmawialismy.

Co do szwagra:
przedstawiliscie rozne mozliwosci.

Najbardziej dla mnie interesujacy, bo najbardziej odlegly od moich doswiadczen, jest punkt widzenia osob bezrobotnych.

I chyba prawie na pewno ten stan ducha tu zachodzi...

Gdyz:
- Depresje na razie wykluczam, facet smieje sie i zartuje jak kazdy.
- Klopoty sercowe rowniez: do tej pory raczej nie mial dziewczyny ani chlopaka.
- Lenistwo: sam juz nie wiem, w domu wlasnie potrafi sie juz zabrac za sprzatanie z wlasnej inicjatywy, potrzebowal tylko chyba kopa od zony na poczatek zeby sie wdrozyc...
- Inteligencja: IQ nie mierzylem, wydaje mi sie, ze w normie, dlatego pisalem, ze raczej inteligentny. Zreszta jakbyscie poznali tych budowlancow, jakich ja tu obsluguje w Niemczech, toby sie Wam tez kazdy normalny wydawal bardzo inteligentny
- "Nie wiem...": teraz to sobie mysle, ze to moze jego odruchowa reakcja obronna na niewygodne, zmuszajace do myslenia pytania. Kazdy z nas ma jakies takie wyuczone podswiadome mechanizmy radzenia sobie ze stresem, moze on ma taki?
- Alimenty: no niestety, jest w polskim prawie obowiazek alimentacyjny wzgledem rodzenstwa przebywajacego w niedostatku. Gdyby tej mamy faktycznie zabraklo to bedzie niedostatek, oj bedzie... No ale mam nadzieje, ze te moje obawy byly niemadre i znacznie na wyrost.
- Meska rozmowa: juz byla tydzien temu, wypilismy pol litra i nic sie nie dowiedzialem.

I dochodze do wniosku, ze to faktycznie jest wielka niezaradna CIAPA, z poziomem samodzielnosci zyciowej mniejszym niz u przecietnego nastolatka.
Ale co zrobic, rodzina to rodzina, jest potrzeba to trzeba pomoc, bo kto inny mu pomoze?

W zwiazku z czym postanowilem:
1) na razie przestac analizowac jego stan psychiczny
2) skupic sie na znalezieniu mu pracy na poziomie jego kwalifikacji. Czyli takiej do ktorej wystarczy nastepujace CV:
- 4 lata liceum
- 1 rok wojska
- 7 lat bezrobocia (przerywanego kilkoma doslownie parutygodniowymi "urlopami" poswieconymi na pakowanie brykietow do workow, sprzedazy truskawek i sprzataniu budowy).
Zawod wyuczony: brak
Kursy doszkalajace: brak
Doswiadczenie zawodowe: brak
Prawo jazdy kategorii B(rak)

3) pomagac mu dalej w nauce jezyka
4) a potem zobaczyc czy zacznie sobie w zyciu radzic.

No ale dziewczyne/chlopaka bedzie musial znalezc sobie sam

Jeszcze raz bardzo wszystkim dziekuje za poszerzenie moich horyzontow myslowych
i pozdrawiam serdecznie

PS. Kiedys wpadne tu jeszcze opisac co bylo dalej.

Moim zdaniem musisz mu pomagać, tak jak pomagasz żonie i waszym dzieciom. Niech pomaga na budowie, przecież to fajna praca, buduje się domy dla ludzi, przekonaj go do tego, że może sobie i Tobie pomóc, jeśli będzie pomagał innym.

cóz trzeba leczyc moze to depresja. a jak nie to priorytetem do mamusi.bez odbioru.

O boze.mam pomysl.
Az przykro.
Kupa piachu i taczka.on laduje i nosi.ty go chwalisz.chwalsz i doocenias. Super wiesiek skoro umies wozic piach to dasz rade robic wiecej.
Bierzesz pierdole na budowe i go aktywizujesz.
Uczysz robic.
Remont kwatery swojej innych.zlecasz robote.zawsze doceniaj.mow ze nauczy sie ze ma czas.razem idziecie jak ekipa.

Napisalem ze dzialam w branzy budowlanej,ale to nie znaczy ze ja pracuje na budowie. Pomagam rodakom prowadzic w DE dzialalnosc gospodarcza, w duzym uproszczeniu jestem ksiegowym, doradca, sekretarka i tlumaczem w jednym. Z racji branzy mam mozliwosc zalatwienia mu roboty na budowie i 4 lata temu juz to przerabialismy. Tym razem zapowiedzial ze na budowe nie pojdzie "bo nie". Wszystkie pytania co konkretnie mu w pracy na budowie nie pasuje zbywa milczeniem...

To ja mam jeszcze z nim isc na budowe po moich 12 godzinach pracy w biurze, i kiedy ledwo mam czas widywac wlasne dzieci mam jeszcze robic za ojca 28-letniemu dziecku? No dziekuje...
Nie wystarczy ze sie staram znalezc krolewiczowi praca jaka jemu sie spodoba a do tego czasu moze sobie siedziec i dlubac w nosie?

Miesiac temu jak tu pisalem to bylem bardzo poblazliwy ale teraz mam juz dosc. To zreszta chyba widac po postach ze cierpliwosc mi sie skonczyla
Kto inny wyplacil by kopen w dupen i jak nie pasuje zarabianie kasy pracujac na budowie to nie... jedz.
A ja mam go jeszce chwalic i robic za psychoterapeute...
Bo jak go nie pochwale to on biedny nie bedzie wiedzial ze da rade pracowac...

Co bylo w piekarni: Polacy, szczupla niska dziewczyna na oko 22-letnia przy pakowaniu bulek do pudel, i chlopak 29 lat przy piecu piekacy te bulki. Normalni i sympatyczni po  pierwszym poznaniu. Praca z nimi bo mial ich uzupelniac czy zastepowac, wiec i oni go szkolili. Ze pierwszego dnia w pracy trzeba ciutke sie wykazac tego chyba nie trzeba tlumaczyc?
I oni go zachecali zeby porobil chociaz tydzien i wtedy zdecydowal... No ale on pracy nie potrzebuje. On musi do Polski z powrotem. Do kolegow na laweczke przed blokiem. Ciekawe czy ci koledzy tez by zrezygnowali po 1. dniu. 

Znam tu troche rodakow. Tacy bez jezyka nie maja szans na zadne lepsze pieniadze chyba ze sa specjalistami w jakims fachu. Tacy z budowy z reguly pracuja na wlasnej dzialalnosci czyli bez ubezpieczenia lub placa je sami. Ktos kto ma w Polsce rodzine na utrzymaniu, nie ma konkretnego zawodu i w perspektywie ma prace za 1500 zl, za te marne 1000 euro bedzie robil tutaj chetnie.
No ale to trzeba miec wlasnie kogos na utrzymaniu, chocby tylko siebie samego, i tu jest problem.

Po co ja sie tym w ogole przejmuje...

Dopóki mu pomagacie i utrzymujecie, to chłopak dupy nie ruszy.
Wiem, co piszę, mam taki przykład w rodzinie.

Skąd ja to znam...
Mam brata w podobnym stanie.
Żadna depresja. Lenistwo w czystej formie.

Ja też pomagałam, prosiłam,błagałam, groziłam bratu. Efekt jest taki, że mnie strzelał nie powiem co a po bracie spłynęło...
Mój brat jest już 3 lata bezrobotny.
Na 18 te urodziny dostał kasę by zrobić prawo jazdy. Wiecie co zrobił z tą kasą? Za całość kupił sobie mega-wypas słuchawki do kompa.
Do dziś nie ma pracy a ni prawa jazdy ale słuchawki są.

Witam.
Ja mam podobny problem.. Tzn nie do końca jeszcze teraz, ale boję się, że w przyszłości będę mieć.
Brat mojego męża ma już 35 lat i znów stracił pracę. Właściwie za namową swojej mamusi się zwolnił, bo jak to ona ujęła: "nie po to kończył studia, żeby teraz jak robol z ulotkami chodzić". Wcześniej pracował w supermarketach, magazynach itp. Nigdzie dłużej niż rok.
Od początku zacznę może.
Kilka lat temu zdecydowaliśmy z mężem wyjechać za granicę do pracy i na studia. Moja teściowa nie mogła tego zdzierżyć. Mój mąż zdążył juz wtedy skończyć studia inżynierskie, a ja licencjat. A mój szwagier był w trakcie obrony pracy magisterskiej. Z tym, że tę pracę napisała mu jego mamusia. Podobnie było z każdym esejem itp. Ponadto szwagier studiował zaocznie przez pięć lat i gdy teść chciał go jak to teściowa ujęła "wygnać do roboty" to ona własną piersią obroniła biednego pierworodnego. Plus wyjątkowe cechy charakteru szwagra.. Potrafi stać bez ruchu gdy przyjeżdżamy z wizytą, i tak stoi, i nic nie mówi przez godzinę czasem dłużej i gapi się na wszystkich. Od początku dostrzegałam w nim skłonności psychopatyczno-socjopatyczne, np. Gdy nasze rodziny się poznały, szwagier upatrzył sobie moją wtedy 12 letnią siostrę (on miał wtedy 24 lata i żadnej dziewczyny wcześniej ani później, ani nawet kumpli) i ubzdurał sobie, że kiedyś będzie z nim. W zeszłym roku oznajmił mi, że moja siostra złamała mu serce, oznajmiając nam o ślubie ze swoim chłopakiem. Myślałam, że już dał sobie spokój dawno temu z tymi fanaberiami, a ten psychol wyskoczył mi z takimi zwierzeniami...
Dwa lata temu, teściowa trochę zachorowała i spanikowała, że jak jej zabraknie to teść z synusiem nie będą w stanie się sami utrzymać (teść- kawał chłopa w sile wieku od ponad piętnastu lat na cieplutkiej emeryturce wojskowej-były komuch - nie kiwnie palcem by chociaż gdzieś dorobić). Ponadto chyba boi się też, że teść by go od razu wykopał z domu (już dwa razy próbował to zrobić, ale teściowa dzielnie broni synusia). No i ta teściowa, na łożu choroby (omdlenie na skutek zatrucia pokarmowego) błagała byśmy tego biednego braciszka przygarnęli jak jej zabraknie, i prosiła mego męża by ten polepszył swe stosunki z bratem.  Powiedzieliśmy jej, żeby się nie martwiła, że zajmiemy się nim jak trzeba będzie. Ulżyło jej. Ale cóż, pamięć ma krótką chyba. Bo w tym roku adoptowaliśmy dwoje wspaniałych dzieci, przed którymi to strasznie chciała nas ustrzec.  Mało tego! Miała ponad cztery lata na to by swe zdanie o adopcji otwarcie wyrazić, ale poczciwie nas wspierała, by tuż po otrzymaniu przez nas telefonu z ośrodka adopcyjnego, że oto są, oto czekają na nas wspaniałe dzieci, zatruć naszą radość.  Zanim mogliśmy jechać na spotkanie z dziećmi, musieliśmy odczekać trzy dni. I w tym czasie teściowa wzięła mnie na słówko, że ona wciąż liczy na biologiczne wnuki, choćby to miało odbyć się czyimś kosztem, oraz już do nas dwojga rzekła, że gdy chociaż jedno z tych dzieci okaże się ciężko chore, to se nie damy rady i go nie pokochamy. Jej słowa: "Odradzam Wam, synu, nie bierzcie tych dzieci, nie wiadomo, co z nich wyrośnie i czy kiedykolwiek będą samodzielne!" - to już była jej rozpacz, obnażyła swe intencje i uczucia wobec nas, gdyż mój mąż stanął w mojej obronie i w obronie naszych dzieci.  A mnie osobiście wzięła na słówko i powiedziała mi, że nigdy nie pogodzi się z tym, że mój mąż wyjechał ze mną..
Żeby było śmieszniej, ta kobieta od ponad 30 lat pracuje jako pedagog w szkole podstawowej (z dziećmi!).
Cóż.. Na dziś, niby stała się super-babcią. Ale ja uważam,że to tylko gra pozorów. Jesteśmy za granicą jeszcze i przymierzamy się do kupna domu, tu bądź w Polsce. Nie możemy się zdecydować, ale niedługo dla dzieci nadejdzie czas szkoły...