Ślub humanistyczny - Netkobiety.pl

Mnie ślub humanistyczny nie przekonuje.
Bo ni to świnka, ni to morska

Dla mnie to rozwiązanie zupełnie zbędne, bo całe moje potrzeby zrealizowałam przy planowaniu ślubu kościelnego i wesela.
Oczywiście jest to jakaś alternatywa dla niewierzących, być może nawet ciekawa.

Nigdy nie byłam na takim ślubie. Pewno to interesująca imprezka, aczkolwiek do mnie pomysł nie trafia.

Natomiast, co do pytania, czemu to u nas niepopularne, to moim zdaniem dlatego, że Polacy są zbyt konserwatywni, bardzo przywiązani do tradycji.
Nie raz byłam świadkiem oburzenia na rezygnację z kościelnego, a wybór ślubu cywilnego. Co dopiero takie oburzone jednostki powiedziałyby na taki humanistyczny wymysł.

W moim przekonaniu ślub cywilny u osób niewierzących to zwykła nieuczciwość wobec siebie, czasem partnera, księdza, KK, rodziny (przynajmniej części) i boga o ile istnieje Za tym idzie reszta tradycji (chrzest, komunia i inne atrakcje) co jest jeszcze bardziej nieuczciwe. Na szczęście nie mam zbyt wielu znajomych, ale gdyby ktoś chciał, żebym był świadkiem na ślubie kościelnym to byłbym bardzo niezadowolony. Na pewno od razu powiedziałbym, że komunii nie przyjmuję i występuję tam jako osoba niewierząca. Co do ślubu humanistycznego to ciekawa alternatywa, ale osobiście preferuje rajską wysepkę i ślub cywilny, protestancki (neutralna przysięga) albo buddyjski (najbliżej mi do nich)...

O tak ślub kościelny u osób niewierzących nie powinien mieć miejsca, ale oprócz postanowienia młodych jest jeszcze rodzina.
I z własnego doświadczenia wiem, że jak oznajmia się rodzinie, że ślubu kościelnego nie będzie, ze względu na to, że jest się osobą niewierzącą to słyszy się groźby, że dana osoba nie przyjdzie, babcia na zawał zejdzie, a rodzina obsmaruję od góry do dołu. I nijak nie przetłumaczysz, że ślub kościelny to sakrament a sakramenty są dla ludzi wierzących. Żadne mniej lub bardziej racjonalne argumenty nie trafiają, przecież możecie sobie nie wierzyć - weźcie ślub kościelny i nie róbcie wstydu.
Sama teraz walczę z czymś takim, temat szalenie mnie drażni, już mi się jakiegokolwiek ślubu odechciewa, dlatego potrafię zrozumieć osoby, które ulęgają tej presji dla świętego spokoju. Jednak u mnie będzie cywilny albo nie będzie go wcale.
A sam ślub humanistyczny mnie nie pociąga, w zupełności wystarczy mi cywilny,nie jest dla mnie ani mniej uroczysty ani mniej romantyczny. Uroczystość krótka, mniej stresująca, jak się komuś przysięga nie podoba można ułożyć własną a jeśli chodzi o strój to i do cywilnych ślubów idą w "tradycyjnej" sukience, a wszystko kończy się tradycyjnym weselem (bo cóż dwa dni żarcia i picia na umór ma wspólnego z religią katolicką?)

Jeden ze znajomych rozważa opcję takich humanistycznych zaślubin, jeśli faktycznie się zdecydują to niedługo będę mieć okazję zobaczyć taki nietypowy ślub na żywo

Ślub humanistyczny jest wyłącznie dla niewierzących - taka namiastka rytuału, obrzędu. A co z osobami wierzącymi, ale nie utożsamiającymi się z żadną religią? Ja bym siebie określiła jako osobę ponadreligijną. I zostaje mi już tylko cywilny, czyli 5-15 minut w urzędzie i po wszystkim. Trochę to niesprawiedliwe, bo ślub to jednak jeden z najważniejszych dni w życiu i jakaś fajna, uroczysta oprawa by się przydała.

Widzisz, ja nie czuję przynależności do kościoła jako instytucji, nie szukam dla siebie wspólnoty, nie mam potrzeby należeć do grupy osób idących jakąś tam konkretną drogą . Dlatego ślub we wspólnocie odpada. W żadne moce też nie wierzę, dla mnie słowa przysięgi to coś intymnego, coś przeznaczonego tylko dla mojego partnera. Kapłana sensu stricte nie chcę z wyżej wymienionych powodów. Ślub humanistyczny jako taki jest ok, tylko nie rozumiem kryteriów, które trzeba spełnić, by się w ten sposób pobrać. Humanizm to system wartości i ja go odbieram jako rodzaj religii.
Po prostu ja, mój partner i nam podobni jesteśmy pewnym targetem, dla którego nikt nie chce zaoferować usługi. Może jest nas za mało i się nie opłaca?

Za miesiąc będę gościem na ślubie humanistycznym. Młodzi planują użyć jakichś cytatów ze swoich ulubionych książek, fragmentów wierszy (zamiast tradycyjnego kazania) i ulubionej muzyki. Planowane jest też puszczenie filmu ze zdjęciami pary młodej. Zdjęcia będą przeplatane wypowiedziami najbliższych osób oraz samej pary młodej (m.in. jak się poznali, co im się w sobie podoba itp.). Do tego obowiązkowo wygłoszona przez młodych przysięga zamiast (lub obok) tradycyjnej formułki. Jestem ciekawa jak to wyjdzie w praktyce. Też przeszedł mi przez myśl tego typu ślub, ale zastanowiłam się nad nim może z 5 minut. Dla mnie to jednak jest zbyt intymne, żeby tak się uzewnętrzniać przy zaproszonych gościach. Relacje z rodziną i znajomymi mam bardzo bliskie, ale jednak to byłoby przekroczeniem moich granic. Pomijając ten osobisty aspekt, to i tak jestem sceptycznie nastawiona do ślubów humanistycznych. Oglądałam w sieci relacje z takich ślubów (zarówno branych w Polsce jak i za granicą) i niestety za każdym razem goście wyglądali na średnio zainteresowanych. Zwłaszcza podczas słuchania muzyki albo czytania fragmentów książek. Widać było, że się nudzą. Plus jest taki, że ślub humanistyczny daje duże pole do popisu, jeśli chodzi o kreatywność. Być może można to urządzić świetnie, żeby goście się nie nudzili i młodzi byli zadowoleni. Ja jednak nie zdecydowałabym się. Fajne jest to, że od marca bez przeszkód można brać śluby cywilne w plenerze. Mnie to wystarczy, a taką naszą osobistą przysięgę powiemy sobie w cztery oczy.

A musiałam wygooglować.Ciekawe.Ciekawe.Sama jednak nie widzę sensu brania ślubu cywilnego,a potem humanistycznego.