Sama i zrezygnowana - Netkobiety.pl

znajdzie się facet z którym będziesz szczęśliwa, może za mało widzisz, albo masz za wysokie wymagania?

MartMart26 jak ja cie rozumiem. Niedawno skończyłam 30 lat i nigdy nie miałam faceta. Dopadła mnie taka depresja z powodu 30-tki i tego że w moim życiu nic nie osiągnęłam (tzn chciałam mieć męża, dzieci). Nie wiem co zemną jest nie tak. Jestem atrakcyjna (wiele osób mi to mówiło i mówi :-() a mimo to nie wiem co ze mną jest nie tak że nikogo nie mogę pokochać. Miałam trudne dzieciństwo (przemoc ze strony ojca) i czuję że to w bardzo dużym stopniu powoduje u mnie jakieś blokady. Podczas poznawania nowych ludzi a w szczególności facetów nie potrafię nawiązać normalnej rozmowy cały czas analizuję co mam powiedzieć jak się zachować żeby nie wyjść na idiotkę. Próbuję z tym walczyć ale nie wychodzi mi to zupełnie. coraz bardziej zamykam się w sobie. Nie mam przyjaciół - wszystkie znajome mają dzieci, mężów lub narzeczonych. Mam teraz taką depresję że całymi dniami siedzę po pracy w swoim pokoju i ryczę do poduszki. Pamiętam siebie z przed 10 lat - już wtedy przeczuwałam że zostanę "starą panną". Moje życie jest tak monotonne, nudne i przewidywalne, że coraz częściej myślę sobie iż byłoby lepiej żebym się nigdy nie urodziła lub żebym umarła. Tak bardzo chciałabym żeby moje życie się zmieniło

Widzę Aknowi, że rozumiesz co czuję.
Natomiast w odpowiedzi na wcześniejszego posta, to nie jest tak że ja szukam ideału. Bywało że odrzucali mnie faceci którzy wcale nie byli ideałami, byli przynajmniej w opinii znajomych wręcz zupełnie przeciętni, ale chodziło o to, że wybierali łatwy seks lub pieniądze i rodzinne koneksje, których ja nie mam. Założę się, że żadna z Was nie rzuci się na łysego grubaska na ulicy, więc nie przypinajcie tak łatwo komuś innemu łatki że zaraz szuka księcia. Wszyscy wiemy że ksiązęta istnieją tylko w bajkach. A co do facetów, niektórzy mają tak wygórowane wymagania że normalna kobieta nie jest w stanie im sprostać, i też nie patrzą jacy są sami. Wspomniałaś, ze Twoi dwaj kumple się  nadal "bawią". No wlasnie, być moze krzywdzą w ten sposób kolejne dziewczyny i testują je. Ja przynajmniej mam odwagę powiedzieć komuś uczciwie że nie jest w moim typie i delikatnie zakończyć znajomość. Jesteś cztery lata młodzsza ode mnie, jeszcze się sama na nich wszystkich poznasz.

Pocieszę Was dziewczyny! Mam koleżankę-fajna, atrakcyjna, dla wszystkich miła i życzliwa. Nigy nie mogłam zrozumieć, dlaczego ona na nikogo właściwego nie może trafić. Zaczęła nawet żartować, że do końca życia nikt jej się nie trafi. Długo nikogo nie mogła znaleźć. Ja już zdążyłam założyć rodzinę, urodzić dziecko a ona nic....I wiecie-chyba 1,5 roku temu poznała kogoś i to zupełnie przypadkiem-teraz jest zakochana i bardzo szczęśliwa. Dodam, że w tym roku skończyła już 30 lat.
Więc głowy do góry dziewczyny, los pisze różne scenariusze-nawet szczęśliwe.....

No nie!! Ja mam to samo jestem sama na dodatek zostałam sama z dzieckiem bo jego ojciec okazał sie nieodpowiedzialnym egoistą. Bardzo się boję że juz do końca życia będę sama - bez tej drugiej połówki. Straciłam zaufanie do mężczyzn choć z natury jestem ufna, a chciałabym bardzo mieć się do kogo przytulić, z kim podzielić radościami i troskami, chciałabym kochać i być kochaną.
Niektóre rzeczy są nam zapisane z góry ale nikt nikogo nie będzie karał za to że ma marzenia i nadzieje.......
Moje Drogie musimy mieć nadzieję że kiedyś, gdzieś ktoś..... ja mam taką cichą nadzieję, bo nigdy nie wiesz co będzie np. za 10lat?
I szukać nie trzeba, bo na siłę nic się nie zdziała, moim zdaniem miłość przyjdzie sama, czasem nawet w najbardziej niespodziewanych okolicznościach.....ja w to wierzę!!!!! WIARA CZYNI CUDA!

jest takie powiedzenie, kazda potwora znajdzie swojego amatora. podstawa to podniesiona glowa, zaden facet sie nie zainteresuje szara myszka placzaca w kacie i uzalajaca sie nad soba. Usmiech na twarzy i cierpliwosci. predzej czy pozniej traficie na tego jedynego, gdzies tam na was czeka.

na każdego przychodzi czas

Kajol, to nie jest tak, że się nad sobą użalamy. Takie są fakty, a w końcu temu sluży ten kącik. Jajuż nawet nie płaczę po nocach, zrobiłam się nawet śmielsza niż wczesniej bo musze żeby przetrwać w swojej pracy, a nawiązując do sugestii powyżej, przez 4 lata szukałam kogoś przez neta. Życie mnie zmusiło, bo mieszkałam w malutkim, nieciekawym miasteczku z ktorego wszyscy wartościowi męzczyźni wyjechali. Nic to nie dało, popadlam tylko w kompleksy. Tam w większości przypadków można spotkać nie do konca zrównoważone osoby ktore szukają tylko substytutu do wypłakania się, albo same nie wiedzą kogo. Zdecydowanie odradzam Wam neta. Udaje się w jednym przypadku na 100 tys. Potem będziecie mieć jak ja: po 4 latach obudzicie się same z laptopem na kolanach. Tak jak ktoś to mądrze zasugerował, lepiej nie szukac wcale. Po co dokładać sobie blizn. Jak on ma się kiedyś trafić to się trafi, jak nie to trudno.

Dziewczyny nie wolno sie tak załamywać, mając 45 lat poznałam mezczyzne ....Idealnego ...wierzcie mi Jestem pewna , że wy tez poznacie kogos , kto wart jest...wszystkich skarbów świata:) Tylko trzeba w to wierzyć ...tylko Przeszłam przez dwa nieudane zwiazki a teraz .... znowu kocham i wiem, że jestem kochana.

Po pierwsze: wpisałem w wyszukiwarkę hasło "samotność" i w ten sposób trafiłem na tę dyskusję.
Po drugie: szukałem intencji (celu) odnośnie tego co chcę napisac i nie znalazłem. Nie wiem dlaczego, ale chce to napisac.
Po trzecie: jestem facetem.
Czytałem Wasze posty i miałem poczucie że sam mógłbym skonstruować coś identycznego. Co prawda, niektórych symptomów o których piszecie nie przejawiam (nie płaczę w poduszkę, nie uważam, że inni traktują mnie mniej poważnie, tylko dlatego że jestem sam, nie próbuję przetrwac w swojej pracy - bo ją kocham i odbieram ją jaką pole możliwości do rozwoju własnej osoby) ale ogólnie rzecz biorąc zarys sytuacji jest podobny.
Mam 33 lata, jestem singlem od zarania dziejów. Nie straszę na żadnym zamku, więc parametry zewnętrzne nie są jagorsze. Struktury poznawcze staram się systematycznie wzbogacac pojęciami o różnym stopniu ogólności, więc w tym obszarze też nie ma tragedii. Od kilku lat już się pogodziłem z faktem że będę sam. Nie unikam ludzi, wręcz przeciwnie. Nie wyobrażam sobie, bym nie mógł wyjśc do ludzi, nie mówic do nich, nie zadawac pytań i nie odpowiadac na pytania. Z racji pracy kontakty zawodowe są bardzo intensywne i nie ograniczają się tylko do mojej placówki. Ale nie jestem w stanie uczynic żadnego kroku by poznac jakąś dziewczynę. Raz na kilka miesięcy zdarza mi się taka sytuacja, że byłbym w stanie podejśc do dziewczyny i porozmawiac. Widzę to z gestów, ruchu ciała, wzroku, że dziewczyna jest zainteresowana nawiązaniem znajomości. Ale nie zrobię tego - nie podejdę, nie zacznę rozmowy. Jeśli chodzi o sytuację zawodową - nie ma problemu. Przejmuję inicjatywę, prowadzę dyskusję, prowadzę spotkania, konkursy. Ale w sytuacji towarzyskiej - nie zainicjuję żadnej znajomości z kobietą. Może to przez zbyt rygorystycznego ojca w młodości, o tym wspominała któraś z forumowiczek? Może przez coś innego? Pracuję w sfeminizowanym zawodzie. Nawet jak podoba mi się jakaś dziewczyna, to okazuje sie już zajęta. No a nawet jakby nie była, to pozostałby jeszcze problem tzw. podejścia. Ale te dziewczyny, na które tafiam w pracy są po prostu już zajęte. Czasami się oszukuję, że w sumie to jest dobrze i nie szukam nikogo, ale nie jest dobrze. Nie tracę przez to sensu życia, nie zamykam się, nie izoluję. Mam generalnie duże poczucie sprawstwa, ale w tym obszarze życia - właściwie żadne!
Ale dziewczyny - na pewno są jeszcze normalni faceci na tym świecie, racjonalnie myślący o życiu, potrafiący rozpoznac pojęcie dobra najwyższego, marzący o rodzinie i bliskiej osobie. Więc nie traćcie nadziei, że kogoś takiego spotkacie. Może właśnie to chciałem Wam powiedzieć.
Pozdrawiam

Witam
ja właśnie po 3 latach związku rozstałam się z narzeczonym. Mam 34 lata i ogromne poczucie pustki, że do końca życia zostanie sama. Mieszkam w małym miasteczku, gdzie większość facetów w moim wieku jest juz zajęta. Zegar biologiczny tyka i z każdym dniem szanse na spotkanie kogoś wartościowego nikną. Jak tu nie mieć doła? Każdy chce mieć tą druga połówkę z którą będzie podążał przez życie. I to nie jest tak, że my tylko biadolimy, płaczemy w poduszkę. Wręcz przeciwnie wychodzimy do ludzi?ale nie oszukujmy się w tym przedziale wiekowym co raz trudniej spotkać wolna osobę. I nie dziwię się Tobie MartMart26 że przytłacza Ci te samotność. Każdy ma nadzieję, że końcu się uda ale jak trwa to zbyt długo to człowiek w końcu traci nadzieję. Słowa pocieszenia ?że w końcu zajdziesz tego jedynego bo zasługujesz na to? nic nie pomagają. Życzę Ci wszystkiego najlepszego w tym mieście?może tam szczęście uśmiechnie się do Ciebie ?

Nie wiem co mam napisać, chyba to, że dziś czuję się bardzo samotna-może taki dzień, może aura nie sprzyja.........Jestem sama, ale potrzebuję kogoś, nie na siłę, nie na chwilę.......brakuje mi dziś strasznie-jego-byłego męża, tych miłych chwil spędzanych razem, bliskości, czułości.........

Czuję to samo co ty. Ja też 10 lat temu miałam takż myśl, ze zostane starą panną. No i jestem. Też niedawno skoczyłam 30 lat i nie wiem, dlaczego nie mogę znaleźć w swoim życiu faceta. Wszystko , co jest zależne ode mnie - jestem w stanie sobie jakoś w życiu poukładać - pracę, wyniki w pracy, wykształcenie, umiejętności, urodę (wiele razy słysze, ze jestem ładna), zainteresowania, finanse, bycie samodzielną i niezależną, bycie pomocną dla innych ludzi - wszystko to mi wychodzi. Tylko to, na co ja czekam, aż świat mi zaoferuje, czyli miłość jednego człowieka - to mi nie wychodzi. Nie wiem, czy jestem w stanie coś jeszcze zrobić, zeby to zmienić. Najgorsza jest nadzieja (to prawda, ze ona umiera ostatnia) - nadzieja, ze jeszcze wciąż może się coś zmienić. Kiedy rozmawiam z jakimś facetem, np. z którym od niedawna razem pracuję, a on nagle przyrywa i mówi: poczekaj chwilkę, muszę zadzwonic do MOJEJ DZIEWCZYNY, chce mi się ryczeć, wyć, wybiec, schowac sie i płakać.  Znowu miałam nadzieję i znowu dostałam policzek, kopa od życia. To tak, jakby mi ktoś pokazywał coś na wystawie, a potem powiedział: tego właśnie nie dostaniesz. Tak sie własnie czuję przez całe swoje dorosłe życie. To jest straszne. Wolni sa tylko ci, którzy kompletnie mi sie nie podobają. Wiem, ze ważne jest wnętrze, ale do cholery, nie jestem siostrą miłosierdzia. Mam oczy, a one widzą i oceniają. Bycie z kimś, kto mi sie nie podoba, to byłby akt kompletnej desperacji, porażka, na którą mnie nie stać, bo wiem, ze i tego kogoś bym skrzywdziła. Nie moge pojąć, dlaczego tak się dzieje, ze wszyscy wokół mnie w pracy, poza pracą - wszyscy kogoś mają - żony , mężów, dzieci, a nawet jeśli są samotni - szybko przestaą nimi być, tylko ja jestem całe życie sama. Nie znosze pocieszeń w stylu "głowa do góry". Forumowicze nie piszcie tak, to nie jest żadne pocieszenie, to jeszcze bardziej boli. Nienawidzę takich pocieszeń. W mojej głowie niezmiennie tłucze się cytat "Samotność to taka straszna rzecz..." Czy to sie kiedyś skończy? Kiedy widzisz wokół szczęśliwych, kochających się ludzi, cieszących dziećmi, a ty musisz dusić w sobie łzy rozpaczy i samotnosci, to to jest piekło na ziemi.

Aknowi choć ma bardzo tajemniczy  i ciekawy nick:) to wydaje się troszkę smutna. Jak i Eva78. Ja jestem wesoły, mam psa pająka i lubię rozmawiać no i umię. więc wpadłem na fantastyczny plan, w którym podam moje gg, a jesli ktoś by chciał, to może się ze mną posmucić Moje gg 11172369. To na pewno dobry pomysł, bo mama mówiła, że mam sporo oleju w głowie hihi. Pozdrawiam ślicznie obecne tu panie. Macie fantastyczne forum.

milosci sie nie szuka nie wychodzic z domu tylko z powodem ze "dzis moze go znajde" przedewszystkim byc soba obojetnie jaki dzien i godzina. i patrzec , nawet jak ciezko i smutno, z usmiech na kazdy nowy dzien i tak go spedzac. nie mówie tutaj ze nie wolno nam sie poplakac, zasmucic czy wpasc w depreche, bo watpie ze to ktos który jest nie szczesliwy potrafi, ale naprawde sobie mówic ze jest dobrze lub ze bedzie dobrze.

Dzień dobry
To jeszcze raz ja. Upłynął miesiąc czasu od mojego pierwszego postu. Zdarzyła się w tym czasie pewna sytuacja, po której też chciałem krzyczeć, zapaść się gdzieś... nie wiem - może pod ziemię!!! Tak się ułożyło, że gdy pisałem tego pierwszego poznałem dziewczynę, która trafiła do mojej pracy. Nie wiem czy można było odczytać to z mojego pierwszego postu, ale pracuję w szkole. Wydaje mi się, że jestem w stanie odczytać  sygnały, gdy kobieta jest zainteresowana kontaktem czy nie!
Dziewczyna uśmiechała się do mnie, robiła papa, jak skręca korytarzem. Zapraszam ją na kawę do mojej klasy i przychodzi, pyta mnie jakie mam plany na weekend. Płacze przy mnie, bo zatrzymała ją policja jak jechała do pracy... mówiła że przed chwilą dzwoniła do siostry bo nie mogła się uspokoić. Ponadto mówiła że musiała uśpic swojego pieska i że musiała wziąć proszki uspakajające. Ja któregoś dnia zaproponowałem jej wyjście po pracy na kawę i....... Ona się od razu zgodziła. Ale później chciała przełożyć to spotkanie........ po tygodniu spytałem, czy będziemy mogli się spotkać może w ten wolny dzień (11 listopada) a Ona że nie ma jednak czasu. Jak dziewczyna mówi mi drugi raz, że nie ma czasu, to dla mnie jest to jednoznaczny dowód, że nie jest zainteresowana. Nic nie rozumiałem... ale postanowiłem odpuścić.........choć  z bólem serca.
W ostatni piątek kolega z pracy informatyk, na dyżurze na przerwie spacerując korytarzem  rozmawiał z nią o wszystkim i o niczym, tak bo dyżurowali razem i On pyta co słychać, bo On robi remont w pokoju, a Ona mu... że jej narzeczony (czy tam chłopak) to nic nie umie zrobić. Kolega mi to powtórzył. Powiedziałem mu wcześniej, że przyjęła moje zaproszenie na kawę i nawet się ucieszył, bo jest moim kolegą, wiedział że jestem singlem i po przyjacielsku życzył mi jak najlepiej.
Poczułem się jakbym dostał z otwartej dłoni w twarz.............. z trudem zniosłem te wolne weekendowe dwa dni. Nie wiem co ze sobą zrobić i gdzie myśli podziać.
Facet też potrafi być bezradny :-(

Bardzo wiele zależy od człowieka i gdzie chodzi.
Nie wiem gdzie chodzi mój znajomy, że mając już uwaga, 47 lat(z tego co pamiętam) nie trafił nigdy na właściwą kobietę.
Teraz jest z taką co ma go w nosie i źle traktuje. Jest z nią na siłę tylko po to by nie być samotnym.
Przynajmniej tak mi mowią inni jego znajomi mający częstszy ostatnio kontakt niż ja.
Ja mam 26 lat i jestem sam.
Znajomy choć nie bogaty trafiał na same takie, którym zależało wyłącznie na pieniądzach a nie milości.
Ja nikogo nie mam, gdyż...
Cały czas planowalem sobie życie.
Jeszcze w tym roku zamierzam spełnić wszlekie swoje pomysły i wtedy zapewne stanę się lepszą partią. Szkoda tylko, że miłość nektórym nie wystarcza, inaczej pewnie już dawno byłbym z kimś.
Lecz dotarło, że pewnie muszę odnosić same sukcesy i wtedy nie będe miał problemu.
Tylko czy nie trafię jak znajony na same takie co będą ode mnie chciały wyciągnąć kasę?
Zapewne nie widziałbym przeszkód by np. spotkać się z którąś z Was.
Ale zapewnie duchowe wsparcie np. samotnej matki to chyba zdecydowanie za mało a chwilowo jestem bezkasowy. W tym wypadku czułbym sie nie komfortowo jako potencjalna ostoja i wpsarcie.
Duchowo nie raz koggoś wsparłem nawet przez internet.
I nikt nie może przewidzieć też, że od pierwszego spotkania będzie wielka miłość.
Jak się moje plany zrealizują będę mógł być wsparciem pod każdym względem.
Tylko czemu teraz nikogo nie mam, skoro miłość powinna być bezinteresowna?
Kidyś z desperacji pytałem się dziewczyn czy by nie chciały.
To je jednak płoszyło.
Nie mogłem nawet spytać.
Boję się jaka byłaby reakcja np. podczas poproszenie o rękę w takim razie.
Bałbym się w ogóle odezwać by nie zostać potraktowanym jako desperat.
Nie wiem już jak rozmawiać by cokolwiek wyszło.
Niedawno spotkałem dziewczynę, z któą mogę normalnie porozmawiać.
Lecz po tej rozmowie już widzę, że to byłoby na siłe i bez sensu i jednak mamy nieco inne poglądy.
Najlepiej więc o tym nie myśleć.
Można co najwyżej latać po klubach, wszędzie chodzić gdzie jest pełno ludzi.
Ponooć w biurze matrymonialnym pomagają ludizom po 31 roku życia.
Ponooć są specjalne kluby dla singli.
Grunt to rozmowa i spotkanie.
Byłem traktowany jako desperat i weź tu zdobąć się na jakiekolwiek słowa.
Udało mi się naweet podbudować dziewczynę a i tak dała mi kosza.
Jedyne co mi zostało to odnieść sukces.
Z internetopwych randek też guzik wyszło.
Raz rozmowa się nie kleiła i sama przyznałą, że mnie nie kocha i potem wróciiła do byłego, choć miała ponoć powody by z nim nie być.
Raz chyba na jakimś portalu była mną zainteresowana, lecz nie mogłem przeczytać wiadomosci, gdyż...została zbanowana.
Bawiłem się też w komórkowy sposób szukania kogoś.
Też nic z tego, gdyż np. nie wiedziałem, że coś tam trzeba zrobić i przerwai nam specjalny numer kontaktowy, więc się urwało.
W sympatii to więcej gejów było mną zainteresowanych niż pań.
Chyba w ogóle tam samotnych na prawdę pań jest jak na lekarstwo.
Jedna pisała ze mną, gdyż nie miała z kim rozmawiać a jej mąż spał obok niej jak chatowała.
Jakaś porażka ten portal, heh.
Tak czy siak przestałem szukać aktywnie.
Na wielu portalach społecznościowych, na których jestem zarejestrowany dosć dawno nie byłem.
Jestem otwarty na propozycje, lecz nie szukam już.
Może pozwiedzam świat, odbędę parę podózy popodziwiam widoki i kultury.
Nuż widelec może to sprawi iż na kogoś trafię?
Jednak niczego już nie oczekuję.
Co będzie to będzie.

sama Sobie niedajesz szansy. zawsze tak było? czy dopiero teraz uważasz że pozjadałaś wszystkie rozumy?:) dziwna jesteś..

Hej
MartMart26 rozumiem Cię, ale nie możesz się nastawić na to, że nie znajdzie się nikt. Może kiedyś, w najmniej oczekiwanym momencie twojego życia spotkasz interesującego mężczyznę... Pewnie to co napisałam jest banalne, ale prawdziwe. Nie zastanawiaj się nad tym dlaczego jesteś sama, bo to nie ma sensu. Im bardziej myślisz o swojej samotności, tym bardziej zamykasz się w sobie i analizujesz "co jest nie tak". Jestem singielką od 6 lat i nie znalazłam nikogo, pomimo że w moim życiu pojawiło się paru facetów. Żaden z nich nie chciał ze mną związać się na stałe. Dodam, że poznając nową osobę nie kieruje się wyglądem, a tym "co ma w sobie" jak się zachowuje itp. Kiedy poznaje kogoś interesującego niestety on jest już zajęty. Tak już jest i nie zmienię tego. Kiedyś rozmyślałam, dlaczego tak się dzieje, ale po tylu latach doszłam do wniosku, że nie warto, po co!? Po to by się zadręczać!? Nie warto!!! Najlepsze wciąż musi przyjść!!! Aha i nie myśl, że jestem optymistką i moje życie jest cudowne. Niestety tak nie jest, a do życia podchodzę po prostu racjonalnie Pozdrawiam.

akfilia no widzisz tak to jest człowiek samotny musi z wielu przyjemności rezygnować. Nie udało mi się znaleźć miłości w 2009 roku, mimo, iż to był główny cel tego już prawie minionego rok. Na rok 2010 mam zupełnie inny cel. Mam zamiar go zrealizować i być szczęśliwą, bo jak pisałam kiedyś, bez miłość bez związku można być szczęśliwym

ShadowMe nie mam wysokich wymagań, ja tak nie wiele chcę. Pisane, że ktoś się znajdzie mnie dobija. Ja nie oczekuje ultra przystojnego faceta, jednak musi spełniać pewne wymagania mam na myśli jego charakter a zwłaszcza podejście do życia.

Najbardziej boli mnie to, że siedzę na takim forum i piszę co mnie trapi

Każdy człowiek ma swoje indywidualne zdolności i to właśnie je powinien rozwijać. Nie każdy z nas jest genieuszem matematycznym, ale oni często mają problem z humanistycznymi zagadnieniami. Inni mają zdolność manualne lub wokalne. Każdy z nas ma inne.
Tak jak za wszelką cenę nie zmuszamy kogoś do fizyki tak też jest ze związkami, są ludzie którzy nie mają do tego talentu i tyle. Są też tacy którzy nawet nei potrafią się związać ( do tych zaliczam się ja ), dlatego należy się z tym pogodzić i to zaakceptować i cieszyć się tym co się ma

Mam 23 lata. Moim problemem jest samotnosc. Samotna czuje sie wlasciwie od dawna tzn. od dziewieciu lat a i jak bylam jeszcze w Polsce tez rozowo nie bylo . Gdy wyjechalam do USA pare lat temu moja samotnosc poglebila sie. Myslalam ze chociaz tutaj na miejscu uda mi sie  znalezc  kogos z kim bede mogla porozmawiac  oderwac sie na chwile chociaz od rzeczywistosci i pozyc w innym swiecie pelnym dobroci choc taki nie istnieje . Chcialabym  zyc tak jak normalna kobieta  ktora ktos sie opiekuje , o ktora  dba . Chcialabym poczuc ze jestem dla kogos wazna i potrzebna nie tylko w zaleznosci od humoru ale zawsze. Jest to bardzo przygnebiajace ze tak nie jest ale najwidoczniej musze sie z tym pogodzic choc jest mi ciezko i mometami chce mi sie plakac .

Magdaleno23 bardzo Ci współczuję, bo wiem co to znaczy być samotnym człowiekiem. Kiedy się przeprowadziłam zostawiłam przyjaciół było mi ciężko i źle. W nowym mieście zaczęłam chodzić do LO, ale nie zyskałam aprobaty u nowych koleżanek i kolegów. Po nie udanym okresie szkoły sredniej ponownie zmieniłam miejsce zamieszkania, wtedy już było dużo łatwiej.

Nie smuć się wydź do ludzi, a najważniejsze to nie daj po sobie pozanać tego, że czujesz się samotna. Inni muszą widzieć w Tobie pewną siebie i przebojową kobietę.

A jak zobaczysz post w stylu nie martw się kiedyś się znajdzie ukochany i będziesz szczęśliwa, uznaj, że autor był pod wpłyżwm środków odurzających i tyle. Takie teksty tylko dobijają człowieka a nie pocieszają.

Faceci to nie jest biblijna manna, która spadnie Ci z nieba.

Może życia? Życie jest okrutne i nie daje tego co się chce...

może się pojawić dzisiaj za 2 godziny, jutro, za miesiąc, za rok, za 5 lat... Tego nikt nie wie. Chyba ktoś się pojawia
w momencie największego zwątpienia i kiedy już na prawdę nie obserwujemy i nie wyszukujemy potencjalnych 'drugich połówek'.

Życie samotnika też ma swoje plusy i z nich trzeba oczywiście korzystać

Jak to się mówi, karma zawsze wraca do człowieka, za zło odpowiesz złem, a za dobro dobrem. Tak jak ty zlewałes panny, tak one teraz Ciebie. Oczywiście można wierzyć w przesądy, albo nie, ale coś w tym chyba jest. Ja myślę, że troche przesadzasz, tak przyzwyczaiłeś się do tego, że nie ma koło ciebie nikogo, że może podświadomie wysyłasz jakieś sprzeczne znaki tym kobietom. Myślę, że wyszedłeś z wprawy i tak jak żeby być dobrym piłkarzem potrzebny jets trening, tak w podrywaniu i zdobywaniu kobiet też. Próbuj i nie poddawaj się. Z czasem z pewnością Ci sie uda, a kumplami radze się nie sugerować:)

Rickmartel doskonale Cię rozumiem, kiedy moje koleżanki miały pierwsze związki ja miałam inne plany życiowe.( Ja nie miałam aż tyle szczęścia, żeby ktos mnie podrywał, może dlatego, że wszyscy wiedzieli iż mam inne zajęcia a później to chyba był jeszcze jeden powód )
Teraz kiedy moje koleżanki mają poważne związaki ja pomyślałam o wejściu w to i nagle się okazało, że zrobiłam z siebie pajaca
No cóż tak bywa.

Teraz w sumie to mam inne plany i chcę zapomnieć o tych licznych przykrościach.
Myślę, że jakoś to będzie.
A co do związków, widocznie nie są dla mnie trzeba się uśmiechnąc i iść przez życie dalej

Czy jest to zależnością, w stylu jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie, chyba nie, ale coś w tym jest
Powodzenia w szukaniu miłości
Chociaż podobno ona przychodzi sama w najmniej oczekiwanym momencie

Tak z głową, bo nie pieniądze, uroda, żart, tylko namiętność i gorące uczucie się liczy

obiektywnie mówiąc? Chyba "chemia"...