Dorosłe dzieci alkoholików, czy macie przyjaciół? - Netkobiety.pl

Dokładnie wiem o czym mówisz. Również miałam z tym problemy.. na obecnych studiach psychologicznych cały czas miałam problem z omawianiem tego zagadnienia, bo wszystko wracało jak fil.  Zawsze byłam z tyłu za znajomymi. Mam wstręt do alkoholu. Po prostu się go brzydzę. nie potrafię się bawić ze znajomymi, tylko czuję się tak jakbym chciała "uciec". Na szczęście spotkałam w życiu osobę, która miała ten sam problem co ja. razem powiedziałyśmy sobie : damy rade temu sprostać. Czas się od tego odciąć. Teraz malutkimi kroczkami dochodzę do bram wolności. Powili zaczynam cieszyć się życiem, chociaż wiem, że tego nigdy nie zmażę.

tak jestem z takiej też rodziny gdzie matka piła a z nawiązywaniem przyjaźni jest trudno też mi się odbija to w życiu nawet ciężko zawierać znajomości koleżanek mam zero . mam męża lecz też jest ciężko się dogadać czasem bo jestem nerwowa . nie da tego się tak wymazać z pamięci . chociaż prubóje lecz ostatnio cały czas myśle o dzieciństwie poprostu też nie wiem dlaczego tak jest a teraz to walcze z tym aby się nawet uśmiechać i walcze z tym cały czas aby być uśmiechnięta do wszystkich. ja mam przyjaciela i dogadujemy się. nigdy nie miałam przyjaciółek nie wiem czemu .ąż też ma tego samego przyjaciela co ja i jestem zadowolona że tak jest bo na koleżankach zawiodłam sie kilka razy . Poprostu trzeba o tym dużo gadać może to wszystko się zapomni

Mam przyjaciolke,ktora jest DDA( uczeszczala na terapie sporo czasu z tego powodu)Na jakiekolwiek spotkanie/imprezy  gdzie jest alkohol np imieniny,wesela,bankiety nie chodzi, taki ma wstret do widniejącej butelki z wódką,czy winem,a nie mowiąc jak ktos w jej towarzystwie pije chocby drinka tez juz sie wzdryga
Spotykając sie z nią w kawiarni czy to u mnie,nigdy w jej obecosci nie pije nawet lampki koniaczka.Chociaz alkohol doprawdy pije czysto kulturalnie okazjonalnie na jakies "swieta"  w symbolicznej ilosci kilka razy w roku ,lecz nigdy przy niej.Akurat to żaden dla mnie problem

A i dodam,że jest to osoba baardzo krucha i delikatna, nawet nieświadoma zmiana  tonu glosu powoduje, że juz zaczyna przepraszac caly swiat że zyje, na wszystkie błedy  ludzi siebie obwinia,co normalnie mnie to osłabia
Cokolwiek by sie nie stalo to uważa ,ze napewno to jej wina, jak mam zły humor juz wini siebie ze to napewno przez nią jestem zła,ma okropne wyrzuty sumienia że zawraca mi glowe z jakims problemem, i jednym slowem na kazdym kroku sie chłosta

Ja nie mam problemów z nawiązywaniem znajomości, a prawdziwych przyjaciół mam od wielu, wielu lat. Z facetem układa mi się bardzo dobrze. Nie zawsze tak było, ale najlepsza terapia dla mnie był fakt, ze przez swoje zachowanie mogę go stracić. To była moja motywacja, dzięki której z czasem się zmieniłam.

A-xamit,
ja daję im się lubić. Staram się zawsze być w odpowiednim czasie i miejscu z odpowiednimi słowami do powiedzenia, jesli wiesz co mam na myśli.
Kontroluję się, co i komu kiedy mogę powiedzieć, jak kameleon dostosowuję się błyskawicznie do sytuacji i do osoby z którą rozmawiam. To sprawia, że każdy ze mna czuje się swobodnie i swojsko. Słyszałam to już wiele razy.
Nie uwazam jednak tego za powód do dumy. Czasami czuje się bez kregosłupa i męczy mnie to, że odnajduje się w każdych okolicznościach.
Taka zdolność sprawia, że ludzie będą Cie lubić ale nie nawiążesz nigdy żadnej głębokiej przyjaźni bo ciągle będziesz się zmieniać. Kto za tym nadąży?

W każdej pracy słyszałam od szefa że jestem pracownikiem idealnym, mam doskonałe kontakty ze współpracownikami. W sumie mogłabym powiedzieć, że wszyscy moi znajomi to ludzie z którymi pracuję. Gdy odchodze z pracy porzucam również znajomości. Nie potrafię ich utrzymać. Wszystko to takie powierzchowne, nie ma nic na dłuzej. Czasem chciałabym czegoś głębszego, ale zaraz zaczynam się obawiać czy nie miałabym tego dość po czasie.... Mam upośledzone emocje, to fakt.

Umiejętność słuchania. To bardzo ważne, by mieć ją w sobie. Ja słucham znacznie więcej niż mówię. Myślę, że to jest to czego ludzie potrzebują. Trzeba tylko mieć solidną odporność na problemy innych. Jesli jestes słaba, to może przytłoczyć. Ja lubię słuchać. Myślę, że to daje mi znacznie więcej niż opowiadanie o sobie.

A-xamit,
dlaczego ludzie Ciebie nie lubią? Myslisz, że wyczuwają, że za bardzo się starasz?

Gdyby zrobić ankietę na to czy ludzie Cie lubią, 99% odpowiedziało by "no jasne że tak".  Ty tylko przypuszczasz, a Twoje przypuszczenia mogą być mylne.
Tobie chodzi raczej o nawiązywanie bliższych więzi, przyjaźni.
Ja nie spotykam sie z nikim poza pracą, bo zawsze odmawiam kiedy mnie zapraszają. Robię to z pełną świadomością tego, że nie chcę sie z nimi spotykać. Problem jest dlatego, że nie wiem dlaczego tak postępuję.
Nie udaję innej osoby, ja się raczej wycofuję emocjonalnie bardzo szybko z każdej znajomości. Jesli widzę, że ktos zaczyna być życzliwszy i bardziej zainteresowany poznaniem mnie, "uciekam", schładzam kontakty.
Jest to paradoks, bo niektórzy nie potrafią zrozumieć że taka przyjazna osoba jest takim odludkiem.

Masz partnera? Jedną jedyną osobę, która zna Cię najlepiej? Jak Ci idzie w kontaktach z tą osobą?
Jak zachowujesz się sama ze sobą? Jaką jesteś osobą?

Jak dobrze znam to co opisujecie  i Ty A-xamit i Ty Melpomena!!!! Jakbyście pisały o mnie.

   Ja również jestem DDA. Nie mam przyjaciół, lecz tylko kilku znajomych. Nie ufam ludziom i stronię od nich. Jestem bardzo wrażliwa, nienawidzę krytyki, jestem zbyt lojalna  nawet wobec osób, które na to nie zasługują. Od 13 lat jestem w związku- ale ,,kocham za bardzo"- brak miłości i wsparcia w dzieciństwie spowodowało ,że jak spotkałam ,,tę" osobę -to strach przed jej  utratą był tak wielki,że zaczęłam układać swoje życie pod niego.
  3 tygodnie temu  po 8-miesięcznej chorobie zmarła moja mama-  coś we mnie pękło, rozsypałam się na kawałki
  Postanowiłam coś ze sobą zrobić . Zaczęłam szukać pomocy.   Chcę zmienić swoje życie, chcę wreszcie nad nim panować, chcę być kimś, a nie tylko szarą mychą,mamą i żoną.

Chciałam iść na grupę wsparcia dla DDA, ale okazało się ,że grupa  już nie istnieje - nie było wystarczająco dużo chętnych. ( niewiele osób wie,że istnieje coś takiego jak DDA, a jesli wiedzą to albo się wstydzą ,albo wogóle ne podejmują z tym walki). W ośrodku którym szukałam pomocy trafiłam na fajna terapeutkę, która w chwili obecnej prowadzi grupę kobiet dla współuzależnionych, oraz terapię indywidualną. Miałam z nią  na razie 2 indywidualne spotkania, okazało się ,że mój ,,przypadek'' jest bardziej złożony niż mi się wydawało. I na grupę na razie się nie nadaję -muszę wpierw uporządkować siebie

Przede mną długa droga do normalności, ale teraz już jestem pewna, że chcę zmienić swoje życie- chcę zacząć żyć normalnie, chodzić z podniesioną głową, być dumna z siebie i wreszcie najważniejsze -muszę pokochać siebie !

Poszukaj w swojej miejscowości grup wsparcia dla DDA,  jak nie ma- to szukaj pomocy u dobrego psychologa, lub w ośrodku dla uzależnionych- mają tam psychologów i terapeutów wyszkolonych właśnie w tych kierunkach,to oni będą wiedzieli jak Ci pomóc, jak Cię ukierunkować,co zrobić ,żebyś zrozumiała siebie, pokonała lęki i mogła zacząć żyć tak jak chcesz.

Życzę wytrwałości i powodzenia!!!- ja już podjęłam walkę o normalne życie!!!

bardzo bliskie jest mi to o czym piszecie dziewczyny,
nie jestem DDA ale wiele lat walczyłam z wyniszczającą chorobą na tle zaburzeń odżywiania i przez tą chorobę ciągle czułam się gorsza od innych, od jakiś 3 lat pracuje nad sobą przeszłam terapię, jestem w dobrym związku i widzę zmiany w postrzeganiu siebie ale jak to w życiu bywa coś się uda z czymś się uporam to dosłownie w tym samym momencie wynika kolejna rzecz do pracy nad sobą końca nie ma ale myślę że to akurat dobrze, nigdy się sobą nie znudzę;-p
Teraz cieplej o sobie myślę, lubię ludzi ale wiele moich reakcji i zachowań odbywa się czasami automatycznie, np automatycznie kiwam głową mimo że wcale nie muszę, albo automatycznie się uśmiecham i dopiero i w trakcie zdaję sobie sprawę że tu działa automatyzm ;-/ trudno czasem się z niego wyzwolić
też tak macie?
no i niestety teraz zaczynam pracować nad respektowaniem swoich praw bez poczucia winy trudna dla mnie sprawa ale konieczna
a jak jest w waszym przypadku?

Melpomena,
myślę, że masz rację co do mnie. Tylko w jednej kwestii jest inaczej: nie wierzę sobie, nie ufam i kwestionuję prawie wszystkie moje myśli i uczucia.
Nie wiem, czy być z chłopakiem czysię rozstać, nie potrafię zdecydować, czy go kocham czy nie, ani co to w ogóle znaczy kochać kogoś.
Jutro czeka mnie pierwsza konsultacja w sprawie terapii, bo dopóki nie poukładam siebie, moje życie nie zmieni się na lepsze.

Cytrusowa,
nie jest to zamknięty krąg, choć temat dotyczy relacji przyjacielskich DDA z innymi ludźmi.
Niestety nie mogę podzielać Twoich uczuć, bo jesteś jakby o  poziom wyżej w rozwoju - byłaś na terapii i już coś osiągnęłaś w pracy nad sobą.

witajcie.weszlam przypadkiem i trafilam tam gdzie chcialam trAFIC PODSWIADOMIE SWIADOMIE.SZUKALAM I ZNALAZLAM.. TROCHE PRZYNIOSLO MI ULGE CZYTANIE W/W POSTOW BO UTOZSAMIAJA SIE ZE MNA MOIM CHARAKTEREM TYM CO PRZEZYWAM. A MYSLALAM ZE JESTEM SAMA NA SWIECIE .JEDYNA Z TAKIMI PROBLEMAMI... CZYLI DDD.WACHANIA NSTROJOW CZY TEZ TEGO KIM JESTEM CO CHCE ANALIZOWANIE WSZYSTKIEGO INTERPRETOWANIE KAZDEGO SLOWA PODPORZADKOWANIE KOMUS. MEGA WYRZUTY SUMIENIA O WSZYSTKO I TO ZE WSZYSTKIM ALKOHOLIKOM TRZEBA POMAGAC ZE WSZYSTKIM CO MI ROBIA KRZYWDE EMOCJONALNA FIZYCZNA TRZEBA TLUMACZYC.ZE TAK NIE WOLNO. INNI ODCHODZA MYSLA GDZIE JA JESTE GDZIE TRAFILAM WALA KONKRET A JA NIE UMIEM.JA TLUMACZE KTOS MNIE PONIZA A JA SIE USMIECHAM. NAJGORSZE JEST ROZMYSLANIE CZY COS DOBRZE ZROBILAM.CZY JAK WYCHODZE ZE SZKOLY ROZMYSLAM CO SOBIE O MNIE POMYSLELI JAK TLUMACZYLAM TO CZY TAMTO.TOJEST CHORE.ZACZELAM CHODZIC DO PSYCHOLOGA. CO TAM WEJDE TO ZAWSZE CO INNEGO MOWIE. JESTEM ZMIENNA JAK WIATR. WYDAJE MI SIE ZE PSYCHOLOG NIE NADAZA. ALE JUZ WIEM CZEMU. ZE KIEDYS TEZ BYLAM CORECZKA TATUSIA A JAK ODSZEDL TO NIECHCHIAL MNIE ZNAC. MATKA ZACZELA PIC NIE JEJ NIE BYLO DO SZCZESCIA POTRZEBNE.SIOSTRA MIALA CHLOPAKA A JA SIE ZGUBILAM W TYM WSZYSTKIM. I DO DZIS TAKAK CHODZE A MIENELO LAT 8. GDY KTOS CHCE MI POMOC CZUJE SIE DZIWNIE. NIE UMIEM PRZYZNAC SIE ZE SOBIE Z CZYMS NIE RADZE. NIE UMIEM POWIEDZIEC CO O KIMS MYSLE PROSTO W TWARZ. A JESLI JUZ SIE TAK ZDARZY TO MAM MEGA WYRZUTY. ZARAZ SZLA BYM PRZEPRASZAC I MOWILA BYM ZE TO NIE TAK.A TAK NAPRAWDE TO JEST TAK. NIE UMIEM PROSIC O NIC WYKAZYWAC INICJATYWY. JAK JUZ NAPRAWDE MAM O COS POPROSIC TO KRZYCZE BO MYSLE ZE PARTNER ZACZNIE SIE DRZEC ZE COS CIAGLE CHCE OD NIEGO A ONA WSTAJE I SPOKOJNIE MOWI JASNE JUZ TO ROBIE.I STOJE ZDZIWIONA. ZE JAK TO? NIE KRZYCY.MAM DZIWNE TIKI. MUSZE CIAGLE GADAC BO JAK JEST CISZA TO ZARAZ SZYBKO SZUKAM TEMATU  BO CISZA WG MNIE SWIADCZY ZE TRZEBA SPADAC ZE NIE MA O CZYM MOWIC. JEJKU JEST TEGO TYLE ZE TO JAKAS MASAKRA. CZASAMI MAM TAKI NATLOK MYSLE ZE NIEWIEM KIM JESTEM JAK ZYC .WRACAJA WSPOMNIENIA ALE NIEN JEDNO A WSZYSTKIE Z DZIECINSTWA.NAWET ROZMOWA Z PSYCHOLGIEM BYLA DLA MNIE TRUDNA BO WYDAWALO MI SIE JAK WYSZLAM ZE PEWNIE SIE ZE MNIE NABIJA. ZE BYLAM Z PATOLOGI.CO ZA RZEZNIA CZASAMI WYMIEKAM.

Dziewczynko z Zapałkami,
opisujesz dokładnie to, co czuję. Jest w Tobie ogromna ilość bólu, aż czuć w tym poście.
Czemu DDA są takie do siebie podobne? Czemu odczuwamy według jakiegoś wypaczonego schematu?
Chciałabym umieć pomóc sobie samej i innym podobnie doświadczonym osobom...

dziewczynka zzapalkami,
proszę, wyłącz Caps Lock'a.
W internecie pisanie wielkimi literami oznacza krzyk. Nie krzycz na forum.

nie wiedzialam. caps lock wylaczony! nie krzycze bo nie umiem:)

Hej, jestem DDA i przeszłe zdarzenia wpływają na moje życie. Jeśli chodzi o nawiązywanie nowych znajomości mam o tyle problem, że jestem nieufna, potrzeba czasu abym komuś zaufała i czuła się bezpiecznie w towarzystwie nowo poznanej osoby. Ale pocieszające jest to, że kiedy już poczuję się bezpiecznie to tworzę bardzo fajne przyjaźnie, w których "daję" i "biorę". Mam bardzo dużo koleżanek, kilka z którymi jestem na tyle blisko, że mówimy sobie wszystko, wszystko o moim dzieciństwie wiedzą, ja wiem przystko o ich przeszłości. Czuję się w ich towarzystwie jak ryba w wodzie. Ważne jest to, że musiałam się nauczyć tworzenia takich fajnych relacji. Dawno temu koleżankom to ja "dawałam", to ja słuchałam, to ja byłam na każde zawołanie.
Jeśli chodzi o mężczyzn  jest troszkę gorzej.W dzieciństwei znęcał się nade mną fiz. i psych. facet i "teraz" budowanie relacji nawet koleżeńskiej z facetem idzie oporniej ale idzie Też muszę zaufać, poczuć się bezpiecznie a kiedy już to poczuję jest fajnie. Dogaduję się i zawsze śmieję z facetami koleżanek (może czuję podświadomie, że to bezpieczny grunt), sama mało mam kolegów ale mam i te znajomości też są bardzo satysfakcjonujące
P.S. wielu ciekawych ludzi można poznać na spacerze z psem. Zawsze są ciekawe tematy do rozmowy z panami;)

jestem  żoną człowieka z DDA od ponad 20-tu lat , który nie uważał za stosowne pójść na terapię  . Teraz na terapię idę ja , jakbym to ja przejęła na siebie problem . Jestem wypalona , mój dom się rozsypał . Dziś nazwę to po  imieniu . Koszmar . Współczuję mu , ale ja też mam prawo żyć

Ja też jestem DDA, ale walczącym ze sobą DDA.
Kiedyś byłam jak Wy: miałam poczucie, że nikt mnie nie lubi, że nie jestem ciekawą osobą, maksymalnie przyjaźniłam się z jedną osobą, ale lubiłam towarzystwo ludzi. Jak ognia bałam się sytuacji, w których cała uwaga miałaby skupiać się na mnie. Czułam się gruba, brzydka, nieatrakcyjna.

Związałam się z mężczyzną 10 lat starszym. Dał mi tak potrzebne poczucie bezpieczeństwa, niestety przez moje DDA wiele złego przeszliśmy, ale miał facet cierpliwość, wytrzymywał te chore jazdy.

Od wielu lat walczę ze sobą. I odnoszę sukcesy. Praktycznie już w całości wyzbyłam się tych nieodpowiednich zachowań,no może poza jednym (kiedy mój mąż drzemie w dzień to łapię się na tym, że chodzę przy nim na palcach, żeby nie obudzić, tak jak to się robiło przy ojcu pijaku).

Na czym ta walka polega? A no na nauce prawidłowych reakcji.
1. Nie zmieniam się jak kameleon, każdy musi mnie akceptować jaką jestem
2. Jak kto nie polubi, to jego sprawa, a zresztą czemu można kogoś nie lubić, skoro zawsze jestem do każdego pozytywnie nastawiona.
3. Nauczyłam się mówić o sobie. Nie wystarczy słuchać. Trzeba dać się poznawać. Tak zawiera się znajomości i przyjaźnie.
4. Patrzę w lustro i powtarzam "LUBIĘ SIEBIE, LUBIE SIEBIE, PODOBAM SIĘ SOBIE, PODOBAM SIĘ MĘŻOWI, MĄŻ MNIE UWIELBIA, MAM ŁADNE OCZY, ŁADNE WŁOSY"
5. Często myślałam co ja bym o kimś myślała gdyby robił to co ja np. referował coś
6. Ale co najważniejsze, znalazła pracę, której nie lubię , ponieważ polega na pracy z człowiekiem, na wystąpieniach (co prawda przed młodzieżą, ale jednak, ale paradoksalnie to właśnie dzięki temu, wychodzę ze skorupy i już nie stresuje się trzy dni prze wystąpieniem (jak to było na początku)

Najważniejsze to walczyć z DDA, wystawiać się na próby i nie starać się zadowolić całego świata, bo to jest absolutnie nierealne.

Ale to wszystko da się osiągnąć, ale to trwa latami, czasem nawet nie zauważa się zmian na lepsze. A po pewnych czasie BUM, nagle nie spuszczasz głowy, patrzysz prosto w oczy, zagadujesz obcych ludzi i sama się dziwisz jaką siłę masz w sobie.

Tylko trzeba uzbroić się w  duuuuużo cierpliwości. A już absolutnie nie można ulegać demonom przeszłości. Jak czujesz, że wybuchasz złością, która jest irracjonalna w danej sytuacji, to powtarzaj sobie w głowie, że to co robić jest nienormalne i jesteś głupia, że tak się zachowujesz.

Oczywiście ja nieraz mam jeszcze jakieś odchyły. Czyje się czasem odrzucona (bo koleżanki o czymś rozmawiały beze mnie) albo mam problemy w rozmowie z autorytetami, zawsze przyjmuję postawę podwładnego. Nie potrafię do końca walczyć o swoje i unikam konfliktów/konfrontacji (włącza mi się zawsze tryb ucieczki), ale cieszę się z tego co już osiągnęłam, kiedyś może pokonam i te słabości...

Skorpionico, dziękuję, odpowiem Ci po pracy.

Blakol1986,
smutne jest to, co piszesz. Czy potrafisz powiedzieć, co zmieniło się w Twoim związku, że przestałeś dobrze dogadywać się z żoną?

W ogóle nie wydaje Wam się to dziwne, że wszyscy mamy związki, mimo że nie umiemy zawierać przyjaźni?
Przecież  związek to jakby coś więcej niż przyjaźń.