Zerwane zaręczyny, czyli fala wątpliwości, rozdrażnienia i zagubienia - Netkobiety.pl

rodzinie ?
czy potrafisz?
Dziewczyno! To TY bedziesz z nim zyc , nie Twoja rodzina ! tym sie nie przejmuj!

czujesz , ze musisz odejsc?-odejdz!

Pozdrawiam Cie i odwagi!!

ale nie musisz wcale wykrzykiwac, po prostu w uprzejmy i lakoniczny sposob ich poinformuj: nie jestesmy razem. Odeszlam.

Jak beda mieli pytania, to przeciez mozesz udzielic. I kropka.To Twoje zycie.

Ludzie sie rozstaja. Nikomu nie jestes winna zadnych usprawiedliwien. Dlaczego kobiety o tym tak  zapominaja ??

poczucie winy wobec otoczenia ?
skad sie to w Tobie bierze enia ? powiedz

przeciez masz prawo do wlasnego zycia  i Twojemu otoczeniu moze sie to podobac albo nie, ale nic im do tego...

moze to kwesia wychowania jast?

Piszesz dużo o braku odwagi. Trochę tego nie rozumiem.
Miałaś dość odwagi, by zerwać ze swoim chłopakiem, rozstać się po 6 latach znajomości, a brak Tobie odwagi, by zakomunikować rodzinie "nie jesteśmy już razem"?
Poza tym, co się stanie Tobie po udzieleniu takiej informacji?
Zabiją Cię?
Wygnają z rodziny?
Będą Cię bojkotować?

Czego tak bardzo się boisz?

Z uporem maniaka pytam: co stanie się Tobie, gdy już będziesz obarczona winą? Co stanie się Tobie, gdy Cię nikt nie zrozumie?

Dlaczego masz żałować rozstania, gdy taki związek i takie relacje, jakie były między wami, Tobie nie odpowiadały i nie odpowiadają?

A to forum jest akurat do tego, by się wygadać i odzyskać swój rozum.

A o tym rozmawialiście ?
i czy nie jest tak że stary jest "be" bo nowy na horyzoncie ?

I tak od słowa do słowa stał się moim najlepszym przyjacielem, uświadamiając mi "po drodze" jak wiele moich oczekiwań względem mojego ex-narzeczonego nie było w ogóle spełnianych ani dostrzeganych.

hm

A czy ty się przypadkiem nie zakochałaś?

Dlaczego łatwiej ci poszło z narzeczonym niż z rodziną?

Może tą decyzję podjęłaś za szybko?

Daj sobie trochę czasu, na pytania rodziny też odpowiadaj, że nie jesteś pewna swych uczuć....
Masz przecież takie prawo...

Ten nowo poznany nie jest tym co sobie wymarzyła jest INNY intrygujący nowy itd 

szkoda mi poprzednika w takim razie .... bo w tym rzecz tak naprawdę

tak naprawdę jakby nie "nowy" dalej tkwiła by w tym "związku"

o takim .....

Kochana - po to właśnie jest okres narzeczeństwa. By podjąć świadomą i najlepszą decyzję.
I nikomu nic do tego JAKĄ i DLACZEGO właśnie taką decyzję podejmujesz. To Twoje życie.

Nie żałuj zerwanych zaręczyn, skoro czułaś, że to nie ten jedyny, to nie ma co męczyć się na siłę.
Rozumiem, że ciężko zakomunikować ten fakt rodzinie, z boku to brzmi śmiesznie, lecz jak ja bym była z kimś tak długo, to też byłoby mi trudno. Ba, nawet jak byłam z chłopakiem 2 lata, nie spędzaliśmy razem żadnych świąt i nie mieszkaliśmy razem, to nie było mi łatwo powiedzieć rodzinie, że związek się rozpada, ale może to bardziej z przyczyn, że nawet jedna porażka miłosna bardzo mnie boli i jestem wrażliwą osoba, myślało się, że pierwszy związek będzie już na całe życie, a tu lipa i człowiekowi było przykro.. i dlatego też ciężko było się przyznać.
Jednak rodzina na pewno zrozumie Cię, nie ma co być w związku bez przyszłości.
Teraz doczytałam dalszą część... w sumie nie napisałaś dużo o byłym związku, raczej pisałaś, że układało się i że nie pasujecie do siebie zrozumiałaś przy przyjacielu z pracy, czy to właśnie nie przez Niego taka decyzja, czy nie jest tak, że się nim zauroczyłaś? Hmmm..
Pozdrawiam !

Grunt ze wiesz czego chcesz a chcesz byc szczesliwa i podejmujesz w tym kierunku jakis krok. Zerwanie zareczyn bylo odpowiednim podjeciem decyzji nie nalezy tkwic w zwiazku ktory nie usatysfakcjonuje uczuciowo ani w dalszy ciag zycia. Jesli zastanowilas sie nad stronami "za" i "przeciw" . Jezeli wiecej jest przeciw a tak wywnioskowuje z twojego wpisu nic nie udawadnia innego ze nie chcesz byc z tym mezczyzna. Twoj przyjaciel poprostu rozjasnil ci droge ze mozna podazac lepiej w zyciu i poznac kogos kto odnajduje sie w tym samym swiecie co ty. Kazdy z nas jest po zwiazkach nie udanych ktore daly nam wskazowki i doswiadczenia oraz utwierdzily czego - kogo tak naprawde oczekujemy. Trudna jest natomiast rozlaka w wieloletnim stazu takim jak twoj ale badz swiadoma tego ze przyzwyczajenie jest najgorsza katorga poniewaz po urwaniu czegos pozostaje pustka nie nalezy wtedy byc sama masz przyjaciol skup sie na sobie i swoim celu przyszlosciowym np.jakis kurs. Jak najszybciej powiadom  rodzicow ze nie jestes szczesliwa u boku tego mezczyzny i tak budowac nie bedziesz przyszlosci z zaklamanym sercem. Rodzice powinni zrvzumiec ze twoje szczescie jest najwazniejsze jesli beda przeciw tej decyzji nie zwazaj na to podazaj tak jak ty tego chcesz to twoje zycie twoje decyzje i sama wiesz co jest dla ciebie teraz najwazniejsze. Powodzenia

Czytam wszystkie te posty i tak się zastanawiam... miałaś zamieszkać w tym samym mieście gdzie on pracuje...
może warto spróbować? powalczyć jeszcze o to wszystko, a nie przekreślać wszytskiego tak z marszu...
może gdy będziecie bliżej siebie to wszystko się zmieni?
A jeśli nie to wtedy możesz definitywnie zakończyć to wszystko...
byliście razem tyle lat, ja na Twoim miejscu porozmawiałabym z nim jeszcze raz, dała do zrozumienia, że na pracy świat się nie kończy i zasugerowała walkę o WAS ale WSPÓLNIE, a nie w kategorii "ja walcze, a on nie"...
no chyba, że już jesteś pewna, że to nie z nim chcesz spędzić resztę życia..

(sorki za powtórzenia:)

.
enia, wyobrażam sobie jak Ci trudno i życze ci dużo siły i pogody ducha, na pewno wszystko się ułoży, gratuluję odwagi, bo uwierz mi niestety wielu osobom jest trudno podjąć taką decyzję, ponieważ boją się, ze nikogo nie poznają albo, stwierdzają, ze poświęcili za dużo czasu i dochodza do wniosku, że jakoś to będzie ... a potem rozwodzą się, zyją w seperacji, zdradzają i plują sobie w brodę, czemu nie poszli po rozum do głowy wcześniej!

pozwolę sobie zacytować fr książki ..""A gdybyśmy tak pogodzili się z tym, że nasz związek jest nieudany, i dalej w nim trwali? Gdybyśmy przyznali, że doprowadzamy się wzajemnie do szaleństwa, nieustannie ze sobą walczymy, rzadko uprawiamy seks, ale nie potrafimy bez siebie żyć i musimy jakoś sobie z tym radzić? A potem moglibyśmy spędzić razem życie... nieszczęśliwi, ale zadowoleni, że jesteśmy razem"..

mogłabyś tak ? pogodzić się i trwać? na jak długo? i co dalej ? będzie ciężko, ale to nie kataklizm, przetrwasz

Rodzice wiedzą, rodzeństwo też, część znajomych również została poinformowana... przeżyłam to, aczkolwiek ból związany z rozstaniem nie mija... nie tak łatwo, nie tak szybko...

a mozesz napisac cos wiecej? co sie stalo?

Najbardziej boli mnie to, że dostaję po tyłku za tego faceta, którego poznałam kilka miesięcy temu... wiem, wiem "ludzie lubią gadać", bardzo lubią... szkoda tylko, że tak mocno rozmijają się z prawdą. On naprawdę mi pomógł zrozumieć wiele kwestii i naprawdę nie oczekiwał, że w zamian wyląduję z nim w łóżku. Nic takiego nie miało miejsca - czysta, sympatyczna znajomość dająca mi mnóstwo radości w ten szary czas.
Jest mi przykro, a myślę, że mojemu ex jeszcze bardziej... że musimy teraz wysłuchiwać o tym czego to ja nie zrobiłam będąc jeszcze zaręczona i jaka to nie jestem okropna. Ech!

A Mój Ex... twierdzi, że wszystko się zmieni... i żebym tylko do niego wróciła. A dla mnie to wszystko = nic. Zasypuje mnie smsami i zapewnieniami, że jestem kobietą jego życia, że będzie cudownie. Szczerze mówiąc nie czuję tego, żeby dawanie 3 szansy temu związkowi było najlepszym pomysłem. Za kilka miesięcy wrócimy do tego samego punktu i wtedy będzie już tragicznie. Są takie rzeczy, cechy, które się nie zmieniają - niestety.

Jeszcze chwila i wykończę się psychicznie... :(

Poczekaj jeszcze trochę z tym wykończeniem się.

Ludzie gadali, gadają i gadać będą. Robią to ci wszyscy, których życie jest bylejakie i nudne. Gdyby nie obgadywali musieliby zająć się własnymi problemami.
Jeśli to obcy, to mówiąc kolokwialnie: "olej to". Jeśli to bardziej bliskie osoby, to... masz doskonały sprawdzian tego, kto naprawdę jest Ci bliski i życzliwy. Nauka bolesna, ale potrzebna.

Co do obcych - owszem olewam... ;)
Jest jednak grupa osób, która zna i mnie i mojego ex i tego znajomego... i ci najbardziej mnie dobijają, bo nie mam z nimi stałego kontaktu, a w zasadzie mam jedynie bardzo sporadyczny kontakt, więc nie wiem czego się po nich spodziewać, a co jakiś czas dochodzą mnie wieści, że coś tam jednak wygadują...
A co do bliskich - boli, bo okazało się np., że nawet jedno z zaprzyjaźnionych małżeństw, z którymi często się spotykaliśmy, jeździliśmy na wakacje itd. potrafiło mnie oczerniać w oczach mojego ex, szkoda tylko, że dopiero po rozstaniu, skoro informacje o rzekomym romansie posiadali już wcześniej. Z tą grupą "nadających" na mnie zdecydowanie sobie nie radzę... ech.

Można kogoś kochać ale nadawać na zupełnie innych falach to prawda,szkoda tylko że,nie zauważyłaś tego wcześniej.
Zapewne wyjazd jego i to że poznałaś kogoś innego otworzył Ci oczy

Tego się trzymaj .... szczęścia życzę a "obcymi" się nie przejmuj czasami ludzie nie mówią prawdy co sobie tam myślą
jeśli się z kimś jest .... a wogóle po co Ci inni olej to

Wygadują bo dla nich zapewne sprawa wygląda inaczej a dla Ciebie ?

Czytam już nie na pierwszym forum wypowiedzi o zerwanych zaręczynach, ale żadne nie przyniosło ukojenia....dziewczyny jak zyc?? Znam faceta od 6 lat, rok po zaręczynach 9 miesięcy przed ślubem- wszystko pozałatwiane, w trakcie budowy wspólnego domu a tu ciach.... bo niby sie nie dogadujemy, ale " zawsze będę Cię kochał".... niemogę sobie  z tym poradzić... ponoć nie ma nikogo....a naert nie miał odwagi spotkać się ze mną i porozmawiać, a przecież szczeniakami nie jesteśmy 25 lat!!kolejny dzień już nie jem nic, niedobrze mi się robi na samą myśl o jedzeniu, śpie może 2 godziny, zaczynam zawalać pracę zawodową... już nie funkcjonuje...przecież jest dla mnie całym swiatem.... a teraz? teraz go nie ma..........Jak żyć? Kolejny związek nie wchodzi w ogóle w grę... inny dotyk inny pocałujek.... chyba nie przeżyję tego... przecież jak pomyślę że innej kobiecie mówi kocham albo z inną kobietą mieszka w domu planowanym przez nas!!!!!!!!!!!!!!Dlaczego to życie takie jest??????????

Awle przeczytaj sobie moją historię - bo nasz dom stanął cały, wystarczyło pomalować ściany i się wprowadzić, zaręczyny zerwane 6 tygodni przed ślubem, związek ponad 6 lat, też jakaś część jego zawsze będzie mnie kochać, w momencie rozstania nie było nikogo na moje miejsce, ale już 2 miesiące po tak - i tą inną całuje przytula mój (były) Narzeczony, Ona gospodaruje w "naszym" domu, z nią spędził naszą pierwszą wymarzoną noc w "naszym" domku... W 4 miesiące po nadal śni mi się co noc, nadal myślę o nim praktycznie non-stop... Prace zawodową tez zawalałam, bo nic do mnie nie docierało, teraz przeciwnie, angażuje się jak mogę by żyć... Obraz w głowie tych ukochanych ramion, ust, które miały przytulać i całować tylko mnie, a ma je teraz inna - po prostu bezcenne....

Nie odpowiem Ci, bo jeszcze nie doszłam do tego etapu... Owszem czytam te wszystkie posty, w których ludzie piszą, że trzeba żyć dla siebie samego, dbać o siebie itp itd... Może to kiedyś zadziała, a może to jest tłumaczenie samotności.... Bo jak na razie wracając do domu, myślę, że miałam wracać już do naszego domu, że w końcu miał nadejść czas, ze jestesmy razem u siebie.... A zamiast tego rzeczywistość, gdzie dla mnie On dalej jest Mój, Mój Ukochany, a On....? I pytanie DLACZEGO? Staram się jak najdłużej siedziec w pracy, bo gdy wracacm do domu i tak właściwie brak celu... i te myśli, co bym robiła z nim... jeszcze taka piękna pogoda w tym roku, mieliśmy siedzieć na ogródku, robic grille i On to wszystko pewnie robi, tylko bagatela z inną u boku....

"niespełna rok temu się zaręczyliśmy"
"Psuło się od roku... sygnalizowałam, walczyłam..."

Przepraszam, że się wtrącam, ale ze względu na mój osobisty przypadek zerwanych zaręczyn chciałam zapytać dlaczego zdecydowałas się na poważny krok jakim są zaręczyny, skoro już wtedy się nie układało?

Czeesc !

Jestem w zwiazku prawie 6 lat. Napoczatku jak to w kazdym związku poczatki wygladały wspaniale. Z czasem zaczelo sie psuć , mój partner mimo ze jest 6 lat starszy zawsze był mniej dojrzały ode mnie. Kłótnie polegały głównie na jego pijackich spotkaniach z kolegami, braku pracy i zawalaniu studiów. Z czasem zmienił sie pozytywnie przestał zupełnie pić i spotykać sie z tymi "kolegami". Z wielu rzeczy zrezygnował dla mnie. Zmienił sie na lepsze bez watpienia , ale dla mnie to zamało. Wciąż próbuje go zmieniać i zrobić z niego mojego wymarzonego mężczyzne. Od poł roku jestesmy zareczeni ( wydaje mi sie ze przyjełam zareczyny pod presja rodziny ). Jednak nie jestem szczesliwa w tym zwiazku i dochodze do wniosku ze chyba nigdy nie byłam. Nie akceptuje w nim zbyt wielu cech. Przeciez nie sworze z niego innego czlowieka. Głównym problemem jest jego lenistwo. Każdą prace jaka znajdzie po upływie pol roku rzuca twierdzac ze jest zła. Wiec jego życie wyglada tak odkad go znam . POL roku pracy pol roku bezrobocia. Kiedys myslalam ze moze rzeczywiscie trafiaja my sie zle firmy, ale po 5 latach widze ze to chyba z nim jest cos nie tak. Nie wiem sama czy go kocham czy powinnam za niego wychodzic.. Wiem ze nikt za mnie nie podejmie decyzji , ale moze ktos zupelnie obiektywny coś mi doradzi. Odczuwam całkowity brak poczucia bezpieczenstwa finansowego przy nim , wiec jak planowac malzenstwo. Wstyd mi przed rodzina i znajomymi z powodu jego bezrobocia. Małżentstwo jego rodziców rozpadlo sie dlatego ze ojciec nie pracowal ... Jednak on mnie zapewnia ze zawsze bedzie dbał o rodzine , ale ja mu chyba juz nie wierze...