Dzieci wychowane w patologii w późniejszym życiu też do niej 'dążą'? - Netkobiety.pl

naami, niestety to się bardzo często sprawdza.

W dużej mierze dotyczy to DDA, czyli dorosłych dzieci alkoholików. Dziewczynki, które musiały opiekować się pijącym ojcem, wchodzą w rolę współuzależnionej - przyjmują na siebie rolę anioła-stróża, zdejmują z nich odpowiedzialność. W pewnym momencie alkoholizm bliskiej osoby staje się niemalże sensem życia, bo wokół pijącego toczy się reszta spraw. Dziewczynka czuje się potrzebna, często wierzy w to, że pomoże choremu ojcu.

W życiu dorosłym DDA często nie mają podstawowej wiary w siebie. Nieświadomie mogą odtwarzać schemat bycia "potrzebną", bycia tym "aniołem stróżem" i mają nadzieję, że tym razem "na pewno im się uda" wyciągnąć partnera z alkoholizmu. Odtwarzają jedyny rodzaj relacji, jaką znają. Zdarza się, że gdy partner decyduje się na leczenie, paradoksalnie właśnie wtedy związek narażony jest na rozstanie (bo partnerka nie wie, jak się zachować w tej roli).

Osoby współuzależnione, niezależnie od tego, czy są córkami, synami czy partnerami, mają pewne wzory zachowań i cechy, których nabywają poprzez chorobę. Dlatego później postępują tak, jak potrafią i latami mogą przechodzić spod deszczu pod rynnę...

Można dodać jeszcze fakt, że toksyczni partnerzy, np. mający skłonności do uzależnień zazwyczaj potrzebują kobiety ofiarnej, opiekuńczej, niepewnej własnej wartości, która będzie się poświęcać. Z kolei kobieta DDA zwykle potrzebuje zależności partnera i jego problemu, by odwrócić uwagę od własnych zranień.

Oczywiście wszystko, co napisałam jest pewnym uproszczeniem. DDA to jest bardzo zawiły i złożony temat, podobnie jak kwestia uzależnień i współuzależnień.

Idealnie pasuje mi tu fragment piosenki Alanis Morissette, bardzo prawdziwy w odniesieniu do wpływu relacji ojciec-dziecko na dorosłą kobietę:
"Tato, kochaj swoją księżniczkę tak, żeby rozpoznała to w księciu kochającym
Tato, płacz ze swoją księżniczką tak, żeby rozpoznała to w czułym księciu,
(...) Tato, słuchaj swojej księżniczki tak, żeby rozpoznała to w księciu zainteresowanym,
(...) Tato, śmiej się ze swoją księżniczką tak, żeby rozpoznała to w księciu zabawnym
Tato, szanuj swoją księżniczkę, żeby rozpoznała to w księciu szanującym".

To, czego nauczyły się w dzieciństwie przenoszą na dorosłe życie. To najprostsze wytłumaczenie. Bardziej skomplikowane (i częstsze) jest to, że dzieci wychowywane w patologii są w pewien sposób kalekie emocjonalnie. Często mają zaniżone poczucie własnej wartości, nie umieją okazywać uczuć i wiele innych ułomności. Większość z nich nawet nie zdaje sobie sprawy ze swojego problemu. Wkraczają w dorosłe życie z tym bagażem, powielają znane sobie wzorce, bo jest to prostsze niż szukanie nowych wzorców, uczenie się innych zachowań. Nie umieją stworzyć zdrowego związku, bo nie wiedzą, na czym taki związek miałby polegać.

Jeśli chodzi o DDA - yvette odpowiedziała na Twoje pytanie, naami.

Te osoby nie umieją inaczej, bo mają taki schemat zachowany w podświadomości. Bardzo trudno walczyć z tym, czego sobie nie uświadamiamy. Większość terapii polega na uświadomieniu leczonej osobie przyczyny jej zachowań - dopóki więc dana osoba sobie nie uświadomi dlaczego postępuje tak a nie inaczej - nie może być mowy o przerwaniu schematów.

Ok. Ale jeśli dziecko dorasta, widzi inne życie to uważacie, że wtedy też mimo wszystko powieli ten schemat, bo on jest w podświadomości i jest tak mocny? Mimo tego, że zdobywa nowe doświadczenia, to jednak "złe" dzieciństwo zwycięży?

To naprawdę się sprawdza, mam przykład, moi sąsiedzi wiecznie piją, mają 7 dzieci , ta najstarsza wyprowadziła się z domu do ... alkoholika. Niestety tak jest, dużo rzeczy wynosi się z domu.

Blubel_25 nie znam Cię ale jestem z Ciebie dumna.Z całego serca gratuluję Ci tego,iż pomimo takich przeżyć stałaś się silną i niezależną osobą.Jesteś ewidentnym przykładem na to że powielanie patologii nie jest regułą,chodź i tak uważam że częściej się to zdarza niż nie.Również sądzę że większość z osób wychowanych w takich rodzinach nawet jeśli ma w porządku partnera bardzo często ma problemy w  swoim związku.Ale oczywiście wiele można zmienić,wypracować jeśli naprawdę się tego chcę.

Brak odpowiedzialności w jednej części rodziny bywa zrównoważone nadmierną w innej. Np. jeśli występuje tu problem alkoholowy poczucie winy odczuwa partner.

Wpis zedytowany ze względu na treści niezgodne z regulaminem forum

Niektórym się udaje, Smolka. Myślę, że kluczem do sukcesu jest uświadomienie sobie problemu, niektórym pomaga zwykłe postanowienie, że nie będą tacy, jak ich rodzice. Niestety ja znam wiele, bardzo wiele rodzin będących przykładem na przekazywanie schematu. I bardzo niewiele przypadków, kiedy łańcuch udało się przerwać.

wiekszosc ludzi uwaza ze z dziecka z patologicznej rodziny nic dobrego nie wyrosnie, co niestety w mojej oceni jest nie prawda, dzieci z rodzin  "normalnych " czesciej wchodza na zla droge niz te  z rodzin patologicznych.

czetso naglasnianie przez media i zwyklych ludzi o rosnacej przestepczosci obraza i tak juz pokrzywdzone dzieci,
kazda kradziez każda rozróba , przypisywane sa czest za czesto dziecia z rodzin patologicznych, co jest dla nich krzywdzace, gdyz nie raz i nie dwa robia to dzieci,mlodziez z  takzwanych dobrych rodzin

znam nie jedna rodzine patologiczna , a dzieci z tych rodzin sa grzeczne dobrze wychowane , dobrze sie ucza,  nie walesaja sie po nocach z piwem w reku czego nie mozna powiedziec o wiekszosci dzieci czy mlodzierzy z tych dobtych domow, moge to powiedziec na przykladzie miejscowosci w torej mieszkam,
nie rozumie dlaczego w przypadku  np okradzenia kiosku najpierw sprawdza sie te dzieci z rodzin patologicznych, a na koncu wychodzi ze to ktos  z rodziny zamożnej i wyksztalconej,

moje zdanie jest takie ze te dzieci nie slusznie sa obarczane zdaniem ze nic z nich nie wyrosnie ,powinny byc traktowane na rowni z wszystkimi dziecmi. bo zle nawyki jak i zle wychowanie wysepuja i u jednych i u drugich

jak to mówią- "złego kościół nie naprawi, dobrego karczma nie zepsuje"- wierzycie, ze coś się za tym kryje?
Chyba prawda, że takie dzieci często innego życia i wzorca nie mają. Są często izolowane w grupie rówieśników, w szkole itd. Mają kompleksy niższości na wielu frontach. Sama znam przypadki dzieci bardzo zdolnych właśnie z rodzin patologicznych, ale co jeśli nawet nauczyciel to dostrzeże, a rodzice kasę wolą na co innego?  Dziecko ma służyć całym sobą jednocześnie będąc poniewieranym i niedowartościowanym.
Podziwiam baaaardzo!!!!przedmówczynie, którym udało się wyrwać z takiego kręgu. GRATULUJĘ!!!

Za eksperta uważać sie nie mogę, bo jestem dopiero po pierwszym roku swoich studiów. Ale studiuję prace socjalną więc patologie i ich dziedziczenie to moja dziedzina.
I niestety istnieje schemat powtarzalności patologii.
Obecnie odbywam praktyki w domu dziecka, tam najłatwiej to zaobserwować.
Dzieci zabrane od rodzin patologicznych( 85% przypadków alkoholizm) popada w te same zachowania, lub też wdaje sie w konflikty z prawem itp.
W przypadku domu dziecka powtarzalność i dziedziczenie patologii, istniej głównie z przyczyn organizacji spraw socjalno- bytowych, gdy owi podopieczni się usamodzielniają, mieszkanie jakie oferuje im MOPS jest w dzielnicy w której byli ostnio meldowani, czy zazwyczaj jest to sąsiedztwo biologicznej patologicznej rodziny. Wielokrotnie zdarza sie ze jest to jedna brama okno w okno z pijącą matka lub pijącym ojcem.
Ale nawet wśród dzieci wychowywanych ciągle przez rodziców a którzy mieli różnego rodzaju problemy (patologie) to ten schemat wielokrotnie się powtarza, dlatego że przykład idzie z góry, po drugie psychika takiego dziecka jest słabsza, dziecko obserwuje pewne zachowania i niekoniecznie wie jak sobie z nimi radzić, i to nie jest świadomy wybór dziedziczenie tych patologii lecz pewne czynniki wrodzone coś co samo decyduje o dalszym postępowaniu, o wyborze partnera który może mieć podobne słoności co rodzina itp.

Mimo wszytko w Polsce jest częstym zjawiskiem wybieranie partnerów z podobnej "sfery" dziewczyny z dobrej modelowej rodziny chciały by mieć takiego partnera, a dziewczyny które są z rodzin gdzie patologie występowały chciałyby się uchronić przed tym co było w ich domu, ale mimo wszytko psychicznie trudnij m walczyć o faceta z domu modelowego bo zawsze poczucie akceptacji przez tą drugą rodzinę może być dla tej dziewczyny nikłe(w jej odczuciu chociażby). I w ten sposób krąg się zatacza.
Dochodzi również dziedziczenie skłonności przez dzieci, podatność na pewne czynniki.

Wiadomo nie jest stu procentowe dziedziczenie patologii ale jednak w dużej mierze ono występuje i nie jest zjawiskiem przypadkowym.

Znałam dziewczynę, która bardzo chciała się wyrwać z takiego piekła. Młoda, ambitna, pełna energii, ale cóż, jedna balanga u mamusi i wpadła z matki kolegą. Mama za ścianą, "wujek", babcia, wszyscy na gazie i nic nie uczynili. Uciekła w końcu z dzieciaczkiem, oczywiście napiętnowana przez rodzinę, bo przecież dobrze miała. Nie mam pojęcia, gdzie jest i jak żyje. Mam nadzieję, że tak jak zawsze chciała.
Tosiu, musisz wierzyć, że się uda, jesteś madrą kobietą. Abra już uczyniła krok dalej, super, i trzymam kciuki, by Wam się udało!!!!! Należy się Wam!!

witam NO NIE  TO TROSZKE JEST STEREOTYP bo ja jestem z takiej rodzinki i jakos niepije nie pale wyszlam zamaz  pochowalam meza ktury umarl na raka w wieko 34 lat sama wychowuje 3 dzieci i nawet takie problemy i mam normalna rodzinke tylko to odnas zalezy  jacy bedziemy i jak bedziemy zyc ja sobie obiecalam ze nigdy wrzyciu moje dzieci nie beda tak zyc jak ja w dziecinstwi.

Widzisz Zuziu, to, co Ty obserwujesz to trochę taka otoczka. Uwierz, dzieci z patologicznych rodzin mogą się dobrze uczyć, nawet bardzo dobrze. Są ambitne, czasem aż za bardzo. Mogą być grzeczne, ułożone. Ale to może wynikać z ról jakie narzuca im patologia w domu. Kiedyś czytałam artykuł w magazynie psychologicznym o takich właśnie rolach. Dziecko może być np. śmieszkiem, które pozornie rozładowuje sytuację humorem, potrafi niejedno obrócić w żart. Może też czuć na sobie odpowiedzialność bycia innym i właśnie poprzez wygórowane ambicje zdobywać szkolne laury. Dla mnie jest zagadką, w jakim stopniu takie sposoby postępowania są rolą a w jakim wynika to po prostu z czyjegoś charakteru.

Jeszcze małe  wyjaśnienie. kiniusua87 i kilka innych dziewczyn zbierających głos w tej dyskusji: w tytule wątku słowo "dążenie" jest wzięte w cudzysłów, nie chodzi mi więc o świadome związanie się z alkoholikiem czy człowiekiem reprezentującym  inną patologię. Miałam na myśli to, co tkwi w psychice dzieci wychowanych w patologii, sytuacje, w których powielają one zachowania wyniesione z domu i prawdopodobność tego, że kiedyś takowe się pojawią, jeśli nawet tym dzieciom uda się stworzyć normalny związek.

Abra, jesteś najlepszym przykładem właśnie tego o czym myślałam zakładając ten wątek. Trzymam mocno za Ciebie kciuki:)

Konkluzja jednak chyba nie jest optymistyczna - z tego co piszecie wynika, że piętno patologii przenosi się na późniejsze życie.

Odświeżam wątek, dziękuję za dotychczasowe posty  i zachęcam do dalszego wyrażania swoich opinii:)

Cóż posłużę przykładem i tym co zaobserwowałam, ja sama mam chłopaka, który nie pali, nie pije, nie ćpa. Choć wypić okazyjnie lubi, ale nie imprezuje, więc zdarza się to rzadko. Jednak kiedy widziałam go w tych rzadkich przypadkach opitego, czułam negatywne emocje, trochę też strach i złość. I mimo że wcześniej pozwalałam mu się napić, na widok jego pijącego, a co gorsza - pijanego od razu czułam się źle. Jako że tak rzadko pije, nie robię z tego większej sprawy, przypominam mu tylko o tym, że w tym temacie powinien być delikatny. Co do moich zapędów, to piję tylko na imprezach i to zazwyczaj 2 piwa, po których jestem lekko wesoła, ale nie odczuwam żadnej euforii związanej z piciem. Innych nałogów też nie posiadam.

Uczyłam się dobrze aż do liceum, potem się rozleniwiłam co trwa do teraz, ale raczej alkoholizm na to nie wpłynął, po prostu samej mi tak oklapła ambicja Jedyne wyraźne oznaki dla mnie, choć niekoniecznie dla innych ludzi, to nieśmiałość, wręcz wstydliwość i częste żartowanie, niestety po nieudanym żarciku następuje fala wstydu. Bardzo biorę sobie do serca, kiedy jestem w centrum uwagi i się zbłaźnię albo nawalę w jakiejś sprawie, nawet jeśli towarzyszy mi tylko chłopak albo przyjaciółka.
Nie ufam typom imprezowiczów, zwłaszcza tym, którzy przechwalają się swoją tendencją do wypijania hektolitrów tego i owego. Niektórymi gardzę i jeśli dopiero co ich poznałam, urywam kontakt natychmiast.

Podsumowując: Mając partnera z nałogami czułabym się na tyle niepewnie, żeby się od niego błyskawicznie oddalić; lekka aspołeczność, ale też bardzo ufne i pozytywne nastawienie do ludzi bez nałogu alkoholowego, największy szacunek dla tych z "czystym kontem".

Mój związek jest ciężki i może to ma jakieś powiązanie z patologią w mojej rodzinie, jednak silniejsza jest u mnie wola doprowadzenia tego do porządku niż kompletnego podporządkowania się partnerowi. Może to wynikać z charakteru. Póki co pracuję nad tym i uczę się życia.
O ile taka osoba może uciec od źródła patologii (w moim przypadku wyjazd na studia), ma szansę wymazać swoją przeszłość i iść dalej.

estem córką alkoholika. niestety jestem też siostrą alkoholika. tak więc coś w tym jest że dzieci powielają zachowania rodziców. ale co miał zrobić mój brat, chłopak, który potrzebuje w pewnym wieku bardziej ojca niż matki?oczywiście stoczyć się. moja matka nic z tym nie zrobiła. ojciec pije ponad 30 lat. nie pofatygowała się by go wywalić z domu, by nas przed nim ochronić. zwłaszcza że dom jest jej, po rodzicach, i pracowała, więc miała nas z czego utrzymać, czego o ojcu nie można było powiedzieć- w końcu pił, więc nie pracował. a teraz matka lamentuje strasznie że synek popadł w pijaństwo. i wiesz co - nie żal mi jej. jaką trzeba być idiotką <wiem to jest moja matka, ale straciłam do moich rodziców i brata resztki szacunku> żeby myśleć ze wychowanie dzieci przy nałogowym, najgorszym typie z możliwych typów alkoholika, nie będzie miało swoich konsekwencji? w domu jest istne piekło, czasami myślę że jeśli do reszty nie zwariuję to rzucę się z mostu i będzie spokój. a braciszek z tatusiem, będą mieć kolejny powód aby się schlać. jeśi chodzi o mnie - nie jestem ąz tak głupia jak ktoś tam  opisał. ponoć wg psychologicznego mambo jumbo córki alkoholików pełanią rolę anioła stróża, < leże i kwicze> i szukają partnera, najlepiej żeby był nałogowym alkoholikiem. no buhahaha. czy ten kto to pisał, czytał to potem? tak, mój ojciec zniszczył mi najważniejsze co posiadałam - dzieciństwo i młodość , tak więc MARZE o tym aby mój mąż mnie już do reszty wykończył. i żeby moje potencjalne dzieci przeżywały to samo co ja w dzieciństwie. CHYBA ŻARTUJE TEN KTO TO NAPISAŁ. już ja będę aniołem stróżem dla mojego ojca! na pewno mu pomoge! nie przyznaje się do niego na ulicy, w domu mijamy się jak obcy ludzie, nic od niego nie chce i lepiej żeby on ode mnie też nic nie oczekiwał.  nie wiem na jakiej podstawie ta cała banda psychologów wysunęła takie a nie inne wnioski, ale jeśli z badań dzieci alkoholików, to pewnie musieli zbierać najgorsze mendy. ile beczenia było bo ojciec mi wstyd robił na osiedlu, kiedy to przechodził koło mnie i kolegów kompletnie pijany i zeszczany. jak sobie o tym pomyśle to mam ochote do zatłuc. ale już jestem dorosła. mam w końcu te 25 lat. i bardziej od mojego ojca nie nawidze mojego brata. on mnie swoim zachowaniem, pijaństwem,  swoim lenistwem, brakiem jakiejkolwiek odpowiedzialności, i swoją agresją <boję się go, bo taki z niego kozak że po pijaku nie ma skrupułów stłuc słabszego od siebie> doprowadza  do skrajnej nerwicy. czuje to po sobie, chociaż nie byłam  u lekarza. boli mnie serce, jak tylko słysze jego głos, zaraz mi się ciśnienie podnosi i zaczynam się trząść  z nerwów. marze o tym aby uciec w miejsce gdzie będzie cicho zupełnie cicho i spokojnie. żeby sobie odpocząć. na szczęście jedyyne co mnie trzyma przy jakimkolwiek zyciu jest mój kochany chłopak. jesteśmy razem ok 3 lata. i tu NIESPODZIANKA! on nie pali i NIE PIJE:D zdziwieni? zresztą przykład w domu miał jaki miał. ojciec niepije jest pracowity , utrzymuje rodzine. marze by uciec już z tego domu i zamieszkać z nim. to odpowiedzialny facet, dojrzały, pomocny i kochany. problem oczywiście stanowią pieniądze.
w naszym małym mieście po studiach z pracą jest niesamowicie ciężko. facet sobie poradzi,ma większe pole manewru. a dziewczyna? nie mamy nawet z czego wziąć ślubu, a rodzice jego nie zogdzą się na mieszkanie bez ślubu. u mnie mieszkać- chyba bym musiała upaść na mózg. i jak na razie koło się zamyka. tak więc reasumując:
ZAMIERZAM STWORZYĆ NORMALNĄ RODZINĘ, STWORZYĆ SZCZĘŚLIWE DZIECIŃSTWO MOIM DZIECIOM, I SZCZĘŚLIWE ŻYCIE SOBIE I MĘŻOWI. I UDA MI SIĘ TO, ŻADNE PIJAKI W  MOIM ŻYCIU MI W TYM NIE PRZESZKODZĄ!

Również jestem z rodziny patologicznej - ojciec alkoholik, wieczny awanturnik, któremu postawiono zarzuty znęcania się fizycznego i psychicznego nad rodziną. Ma wyrok w zawieszeniu. Co prawda teraz już nie pije i jest ok, ale jeszcze 5 lat temu razem z mama przeżywałysmy kazdego dnia koszmar, wrecz horror. Pił ponad 30 lat małżeństwa. Moi bracia wyszli na ludzi, zaden z nich nie podziela ojca zachowania, nie pije, mają własne, szcześliwe rodziny. W niczym nie przypominają ojca. Ja również powoli układam sobie życie z facetem ,którego kocha i który również w zaden sposób nie przypomina na szczescie mojego ojca takze jak widać są wyjątki. Wystarczy chcieć.
Dodam jeszcze, że mój chłopak równiez pochodzi z rodziny patologicznej, z tym że jego mama nie wytrzymała i wzięła rozwód. Z ojcem nie utrzymuje żądnych kontaktów. Jego bracia również wyszli na ludzi, żaden nie pije, nie pali, ma po prostu ułożone życie.
Jak widać, również osoby z rodzin patoligicznych się przyciagaja:) moj były też z takiej rodziny pochodzil, z tym ze w jego przypadku było inaczej - on niestety pił jak ojciec, dlatego nasz związek się skonczyl po 2 latach.

Naami,
ze smutkiem stwierdzam, że najczęściej powielamy schematy zachowań, które obserwowaliśmy w domu - nawet jeśli zdajemy sobie sprawę, że były one patologiczne.

Zjawisko współuzależnienia dotyczyć może całej rodziny przemocowca czy alkoholika i wiąże się z podporządkowywaniem osobie uzależnionej, tuszowaniem konsekwencji jej nałogu (np. usprawiedliwianie przed pracodawcą, ukrywaniem śladów pobicia), przyzwyczajeniem do kłótni, przemocy i strachem przed podjęciem reakcji. Utrwalenie takiego modelu funkcjonowania ma wpływ na całe życie dzieci, które uczą się być opiekunami z ogromnym poczuciem odpowiedzialności, żyjącymi w nadziei, że obietnice "Przestanę, wszystko się zmieni" kiedyś się spełnią.

Wszyscy mamy skłonność do wybierania rozwiązań, które już znamy, którymi potrafimy się posługiwać - nawet jeśli, w przypadku DDA czy DDP, jest to postawa destrukcyjna. W ich pojęciu "przetrwanie mimo wszystko" jest wartościowe.

Osoby z rodzin dysfunkcyjnych mają również duże problemy z odczuwaniem i rozumieniem swoich uczuć. Nie znają zdrowej miłości, myląc ją z kontrolą, litością, nadopiekuńczością. Odczuwają duży lęk przed odrzuceniem i samotnością. Wszystkie te cechy ułatwiają kolejnemu oprawcy wciągnięcie ich w podobny związek.

Znanych jest jednak również wiele historii, kiedy osoby z rodzin dysfunkcyjnych podejmują walkę o swoje życie i przerywają błędne koło uzależnień. Wymaga to wiele siły wewnętrznej, wsparcia otoczenia, często psychoterapii.

Myślę, że najlepszym zobrazowaniem problemu poruszonego przez Ciebie jest opowieść o dwóch braciach, którzy urodzili się i wychowali w rodzinie alkoholowej i przemocowej. Po traumatycznym dzieciństwie odeszli z domu, przeprowadzając się do dwóch odległych miast. Gdy po kilkunastu latach dotarto do nich, okazało się, że pierwszy z braci stoczył się - po rozstaniu z kobietą i dziećmi, które katował, jest samotnym, bezdomnym alkoholikiem. Zapytany, dlaczego tak potoczyły się jego losy, odpowiedział "Jak inaczej mógłbym żyć, zaznawszy tak koszmarnego dzieciństwa?". Docierając do drugiego brata, spotkano szczęśliwego męża i ojca, który stworzył spokojny, radosny dom, pracował i cieszył się życiem. Zapytany, jak mu się to udało, odpowiedział "Jak inaczej mógłbym żyć, zaznawszy tak koszmarnego dzieciństwa?".

Zycie to bardzo skomplikowana dziedzina. Czesto plata nam najrozniejsze dziwne figle. Do takich nalezy patologia ktorej doswiadczylismy w dziecinstwie.. Bywa, ze dzieci wychowane wg wzorca patologicznego  sa w zyciu doroslym zupelnie  innymi ludzmi.To swoje dziecinstwo wspominaja jako KOSZMAR .Ale ten koszmar mial zdecydowany wplyw na ich dorosle zycie , bo pozwolil im odroznic dobro od zla..Wyksztalcil w nich dobre wzorce wg ktorych postepujac jako dorosli ludzie.Pomocnikiem w odrzuceniu wzorca patologicznego sa rowniez CECHY OSOBOWOSCIOWE , odpowiadajace za zdecydowany i silny charakter a i tez sposob myslenia, oraz ew. konsekwencje wynikajace ze stosowania wzorca patologicznego..  Choc kazdy z nas ma inna KONSTRUKCJE  Psychiczna  , to wiekszosci udaje sie wyrwac z objec wzorca patologicznego i podazac wlasnym modelem postepowania przynoszacym zadowolenie i uznanie dla siebie i swoich wyborow.

Wcale nie "dążą"-. nie mają tylko dobrych wzorców.Sama jestem DDD i wszystkiego muszę się uczyć.Pamiętam jak moja
matka mówiła że kobieta jest niewolnicą mężczyzny,albo że z wielką dupą wszędzie się zmieszczę ale z wielką gębą to już nie bardzo,a i jeszcze ze złość piękności szkodzi.Chore,prawda!

Należy pamiętać, że w normalnej sytuacji rodzice są dla dzieci zawsze pierwszymi wzorcami zachowań i postaw, również tych charakterystycznych dla płci. Co ważne - "słusznymi" wzorcami, bo to rodzice, więc dziecko w sposób naturalny uważa ich za autorytet.
Jeśli więc dziewczynka ma ojca alkoholika, bardzo silnie przyswaja sobie przekonanie, że tak właśnie powinien zachowywać się mężczyzna. Nawet jeśli bije, zaniedbuje, jest nieodpowiedzialny czy brutalny.
Niestety - w życiu dorosłym dziecko alkoholika jest nieświadomie gotowe i nawet bardzo "chętne" do wejścia w związek z osobą uzależnioną lub taką, która kiedyś się uzależni, a na razie przejawia tylko pewne cechy temperamentalne i/lub osobowościowe, które predestynują do picia. Bo czasem bywa tak właśnie, że z początku niepijący partner zaczyna pić, a wcześniej gołym okiem było widać, że ma do tego silne predyspozycje...
Wydaje mi się, że podobnie jest niemal ze wszystkimi innymi zaburzeniami, choć zależności mogą być bardziej skomplikowane.

powiem tak-jako dziecko alkoholika sama nie piję,nic mnie do tego nie ciągnie,alkohol bywa w domu oczywiście,stoi całymi miesiącami,ani ja ani mąż nie zwracamy na niego uwagi(mąż też jest DDA)),ale...zdaję sobie sprawę,że wyniosłam z dzieciństwa podświadomą tendencję do wytrzymywania strasznie ciężkich "ciężarów" życiowych
uświadamiają mi to ludzie pytając:"Jak ty to wytrzymujesz?","Ale jesteś dzielna.","Jak ty to robisz?","Ja bym tego nie zniosła."itp.
wikłam się w trudne sytuacje,trudne związki...

Swoją drogą ciekawe dlaczego jest tak,że ludzie nie widzą swoich własnych sukcesów,tylko podziwiają innych...Kiedy ktoś zadaje mi te pytania typu:"Jak to wytrzymujesz?Jak to robisz?",odpowiadam,że we wszystkim co się dzieje szukam sobie jakichś dobrych stron...Denerwuje mnie strasznie takie "nie wierzenie" we własne możliwości,widzę to bardzo często...

Nie uwierzy Pani - dokładnie to samo mówi niemal każda córka alkoholika, w tym również te, które następnie wychodzą za alkoholików...

Nie, to też nieprawda. Zawsze bardzo wiele można zrobić.
Tylko praktyka jest taka, jaka jest.
Mechanizmy, o których rozmawiamy w tym wątku są po prostu zbyt złożone i trudne, by można było nad nimi zapanować na zasadzie: "mój ojciec (matka) pił(a), więc mój mąż (żona) na pewno nie będzie".
Ale, jak wiemy, nie każde DDA wiąże się z alkoholikiem, na szczęście.

Powinni wypowiedzieć się eksperci, ale ja wątpię czy Ci cokolwiek zagraża. Zwłaszcza że tu jesteś i potrafisz czytać ile nieszczęść bierze sie z alkoholu. Ile on wyrządził krzywdy, rozbił rodzin ... Moim zdaniem - jesteś daleka od takich skłonności. Podobnie zresztą jak ja.
W mojej rodzinie nigdy nie było alkoholu - ja też jestem niepijący. Mam juz prawie 40 lat i alkohol nigdy mi nie smakował. Nie mam środowiska w którym by się piło, bo Ci którzy próbowali - chyba pojęli, że ja sie do tego nie nadaję,
I jeszcze jedna uwaga - nie wiem czy prawda czy mit ... ale skłonności do alkoholu, przestępczość i inne formy patologii przenosi się w genach.

Nie wyobrażam sobie Anhedonia. To nie moje teorie. Nie wysysam z palca. Dawno na Discovery widziałem program, w którym były naukowe dowody na to, że na skłonność do zabójstw mają wpływ układy chromosomów. Nie pamiętam dokładnie. Trzeba by było poszperać. Gdzieś mi świta - historia parzystości chromosomów X lub Y. Nie chce Wam mydlić oczu, ale to były fakty.

Ja osobiście uważam też, że skłonności do samobójstw mogą mieć podłoże dziedziczne. I to jest ściśle prywatne zdanie.

I takiej wypowiedzi potrzebowaliśmy ... także ja ... DZIĘKUJEMY ....

Wiecie co, przeczytałam pierwsze wypowiedzi z tego wątku to aż mi się zachciało płakać!
Osoby, które nie mają zielonego pojęcia o tym, co dzieci żyjące w patologi czują nie powinny się udzielać, to na prawdę boli.
To nie jest tak jak myślicie, że jeżeli jest ojciec pijak to i syn taki będzie. Prosty przykład ?
Mój tata - miał ojca pijaka, teraz, wraz z siostrą są osobami NIE pijącymi, tata, ostatni raz trunek w ustach miał 6 lat temu.
A propos patologi, ja żyję w rodzinie patologicznej.
Mam 14 lat, co prawda przychodzi mi to z trudem, ale przyznaję, jestem z rodziny patologicznej.
Uważam, że pewne rzeczy owszem, przechodzą z pokolenia na pokolenie. - zmiany w psychice.
Moja babcia - mama mojej mamy, była chora.
Moja mama ma dwóch synów, którzy już trochę czasu przesiedzieli w pierdle. Ze swoim mężem rozwiodła się, kiedy zaczął pić. Potem spotkała mojego tatę no i się związali. Od 4 lat przeżywamy piekło.
Od 4 lat mój brat nie ma kontaktu z mamą - no dobra ma, ale tylko ten prowadzący do frustracji.
Od 3 lat, kiedy synowie mamy popadli w większe długi, a tata przestał dawać pieniądze, bo 'znikały' ( przecież wiadomo było, że szły na spłatę synków )
Od 2 lat tata z niecierpliwością czeka na rozwód.
Moja mama jest psychicznie chora, wymyśla sobie niestworzone rzeczy, rok temu, kiedy to ja byłam w 1 kl. gimnazjum przyszła do mojej szkoły, na wf i przy trzech klasach oskarżyła mnie o kradzież sweterka, który miała schowany u siebie w szafie. Mama wszystkich buntuje przeciwko nam, nawet sąsiadów; osoby publiczne. Zawsze, kiedy przyjdzie jakaś Pani z MOPR'u musimy prostować opowiastki mamy. Mamy wszystkiego dosyć. Z tym na prawdę trudno żyć. 
Uważam, że osoby wrażliwe, takie jak ja, nie chcą popełniać błędów osoby chorej i izolują się od niej. Tak jest w moim przypadku.
Jeszcze apel. Jeżeli znacie kogoś z rozbitej rodziny, w młodym wieku, warto mu pomóc, nawet jedna rozmowa dużo daje. Jeżeli taka osoba nie otrzyma najmniejszej pomocy załamie się... Nie raz chciałam sobie odebrać życie ...
Pozdrawiam.

Witam , studiuję psychologię , miałam ten temat na zajęciach Tak, dążą , ponieważ gdy próbują chociażby stworzyć zdrowy związek z osoba z niepatologicznej rodziny, czują się podświadomie źle, chociaż są wyjatki, którym sie to udaje

Witam, dorastalam i nadnal zyje w patologicznej rodzinie. Jak by bylo malo, ze patologicznej to jeszcze wielodzietnej. Mam 24 lata i do tej pory nie udalo mi sie uciec od tego wszystkiego, glownie ze wzgledow finansowych... mieszkam z matka alkoholiczka, ojcem ktory rowniez lubi zagladnac do butelki-jesli tylko jest okazja, jest za co..ktos postawi...ponadto jeden z moich braci tez jest alkoholikiem...drugi brat ma wyrazne sklonnosci ku temu-gdyby tylko mial pieniadze to tez pil by czesto. Natomiast ja sama pije sporadycznie, raz na 2 mies czasem rzadziej i oczywsicie najwiecej 3 piwa.. ogolnie nie ciagnie mnie ku temu i jestem pewna ze nie skoncze jako alkoholliczka, za duzo wycierpialam przez alkohol, jestem za bardzo swiadoma tego zla jakie ze soba niesie jego naduzywanie. A to, czy dzieci z rodzin patologicznych  beda "dazyc" do patologi wydaje mi sie, ze w duzej mierze zależy od charakteru, sytuacji w jakiej znajduje sie dana osoba. Osobiscie nie zdaje sobie sprawy jak to jest z ta podswiadomoscia, z tym, ze jako kobiety wybieramy sobie partnerow pijacych...ale chyba cos w tym jest. Ojciec mojego chlopaka byl alkoholikiem, polaczyly nas wpolne problemy mozna powiedziec....tymczasem chlopak lubi wypic, zdarzalo sie nawet ze pil codziennie po 2-3piwa...nie ma tygodnia zeby nie pil, nie dociera chyba do mnie jak wielki jest to problem i czym moze to grozic w przyszlosci...nie pije przy mnie-pije z kolegami, nie widze tego moze dlatego sie tym tak bardzo nie przejmuje...Jest dobrym czlowiekiem mimo wszystko, ale predyspozycje genetyczne na alkoholika zapewne ma...reasumujac na moim przykladzie jak widac zgadza sie-powielamy zle przyklady jak np moi bracia..A ja? jestem z mezczyzna ktory od alkoholu nie stroni ....aczkolwiek sama niegdy bym sie nie upodlila do tego stopnia by byc alkoholiczka. Bardzo chciala bym zyc normalnie, miec w koncu normalny dom, meza rodzine i dzieci. Jednak los nie jest dla mnie ani troche przychylny, laskawy...wiecznie pod gorke, wiecznie klody pod nogi...Brak mi wiary w siebie, mam niska samoocene-to rowniez dzieki dorastaniu w cudownej rodzinie. Tak naprawde nie mam na kim polegac, nie mam sie do kogo zwrocic o pomoc zeby wyrwac sie z tego bagna. O prace ciezko tak wiec o usamodzielnieniu moge pomarzyc...czasami mysle sobie, ze juz wszystko mi jednoo, co bedzie dalej, nie mam juz sil na walke z czyms, co mnie przerasta. Jednoczesnie bardzo pragne zaczac zyc normalnie...po prostu zaczac ZYC !!!

rzeczywiście coś w tym powielaniu zachowań jest - ja co prawda nie miałam w rodzinie alkoholika,ale to wcale nie znaczy, że nasza rodzina nie miała problemów...

Mój tato  nie pije i zawsze stronił od alkoholu, ale też potrafił wszczynać różne awantury - i to w zwyczajny dzień, na trzeźwo z byle powodu, czasem naprawdę błahego. Bardzo źle traktował mamę i nadal tak traktuje. Nie obchodziło go, że dzieci na to wszystko patrzą. Mam na myśli przemoc psychiczną. Z dzieciństwa pamiętam częste wrzaski, awantury, wyzwiska, płacz mamy, nasz paniczny strach, rzucanie różnymi przedmiotami - często stronę mamy (na szczęście nie trafiał).

Całe życie bałam się bliskości, bardzo chciałam ale obawiałam sie, że wszyscy faceci są tacy jak mój tata - z pozoru miły, uprzejmy, kuluralny i bardzo lubiany człowiek, który w domu potrafi w jednej sekundzie nagle zmienić się nie do poznania - w potwora znęcającego się psychicznie nad własną żoną. Panicznie bałam się agresji.

W końcu znalazłam naprawdę wspaniałego człowieka, który jest moim mężem, ale sama zauważyłam, że moje zachowanie względem niego jest dość dziwne... Staram się nad tym panować (coraz częsciej mi to wychodzi), ale ciągle boję się, że straci do mnie szacunek i będzie mnie źle traktował. Paradoksalnie to ja, właśnie z tego powodu, źle go traktuję (oczywiście nie aż tak jak to było w moim domu) - często wszczynam różne kłótnie z błahych powodów, bywam agresywna, czepiam się głupot (potem oczywiście żałuję). Jestem mocno przewrażliwiona na słowa i wyrażenia w stosunku do mnie, które mi się nie spodobają. Wszystko nadmiernie analizuję i nawet jeśli wiem, że on nie miał nic złego na mysli to i tak przesadnie reaguję, wypominam. W konfliktach to ja krzyczę, a on spokojnie mówi. Manipuluję mężem. Staram się go kontrolować i nim rządzić (udowadniam samej sobie, że mam nad nim władzę). Zostało mi cos takiego w psychice, że "zapobiegawczo" staram się tłumić najmniejsze nawet oznaki, że jego zachowanie w stosunku do mnie może się zmienić na gorsze. Przez co, to ja stałam się w naszym związku tą agresywną stroną. Jaki to efekt przynosi? Oczywiście łatwo się domyślić, że przeciwny - bo nawet najspokojniejszy człowiek świata w końcu zacząłby się denerwować gdyby był tak ciągle traktowany.

Dobrze, że uświadomiłam sobie że to robię i że jest to złe (traktuję kogoś tak , jak sama nie chciałam być traktowana). Walczę z tym, staram się ufać mężowi, że nie chce mnie skrzywdzić. Takie sytuacje zdarzają się coraz rzadziej, ale taka uśpiona przesadna czujność ciągle we mnie siedzi i co jakiś czas daje o sobie znać.