Nieśmiałość, brak umiejętności w rozmawianiu - Netkobiety.pl

Pewnie jesteś do tego introwerykiem. Taka nieśmiałość, to już jakieś zaburzenie.
Dlatego dobrze jakbyś poszukał chociaż psychologa online i z nim rozmawiał. Samo to Ci nie minie, powinieneś pracować z terapeutą.

Nie wiem, to jest sprawa indywidualna, ale pewnie jest tak, jak myślisz.

Co Cię powstrzymuje przed zagadniem do ludzi? Przed mówieniem do nich, przed pytaniem?

Przeszłam przez nieśmiałość. Teraz to bardziej nawyk i chęć unikania dyskomfortu niż realny lęk, ale wciąż czasem go odczuwam. Rozmawianie z obcymi ludźmi powoduje we mnie napięcie, więc sobie go oszczędzam. Rozmawianie z ludźmi, których chcialabym poznać, z którymi chciałabym mieć relację również powoduje we mnie napięcie. Ale przed nim nie uciekam.

Twoja ucieczka jest decyzją. Jeśli wciąż podejmujesz decyzje - nie podejść, nie rozmawiać, wyjść z pokoju, nie zagadać, nie zapytać, nie wtrącić się, nie spróbować, zamknąć drzwi, przejść obok i tylko powiedzieć cześć... no to są Twoje decyzje. Najprostsze - bo znane, bezpieczne, mało generują napięcia, są łatwe, przyjemniejsze. Wcale się nie dziwię, że tak wybierasz.

Teraz tylko pozostaje pytanie, czy będziesz tak wybierał zawsze. Bo może tak być. Ale możesz zdecydować, że w pewnych sytuacjach wybierasz coś innego - wybierasz próbę, narażenie się na porażkę, odniesienie siedmiu porażek z rzędu zanim ci wyjdzie, zagadanie bez sensu, czyjś śmiech czy brak reakcji. Ale za tym idą konkretne nagrody - chcąc mieć znajomych musisz decydować się na rozmawianie z nimi.

Jeśli udało Ci się z kimś zagadać w temacie pracy zaliczeniowych, bo to było zadanie, to wyznacz sobie innego rodzaju zadanie i potraktuj tak samo poważnie. Wyznacz termin, wybierz osobę, zagadaj, nawet napisz sobie skrypt i przećwicz. Zrób sobie listę tematów o które możesz zapytać, zdań, które możesz o sobie powiedzieć.

Ja tak robiłam. Do tej pory tak robię. Kiedy mam się wypowiedzieć przed grupą mam w głowie wersje, i powtarzam je aż zapamiętam, a potem je odtwarzam z pamięci, bo inaczej zatnę się ze stresu i tyle.

Umiejętności społeczne jak każde inne umiejętności - można zdobyć, wyćwiczyć, udoskonalić.

Odezwać się umiem tylko w sytuacji kiedy rozmawiamy o tematach studenckich. Wszelkie inne - milknę. Co mnie powstrzymuje? Tak jak we wcześniejszej odpowiedzi, nie mam pomysłu o czym mógłbym porozmawiać. Teoretycznie z ludźmi można rozmawiać o wszystkim, ale jak się przyglądałem to każdy opowiada o: imprezach, samochodach i innych o rzeczach o których nie mam pojęcia. Próbowałem zrobić taką listę bezpiecznych tematów o których dałbym radę coś powiedzieć. Coś tam napisałem, ale rozmowa była bardzo krótka i poszła totalnie nie tak jak chciałem. Powiedziałem jedno zdanie, kolega odpowiedział i koniec. Nie wynikało to ze stresu, napięcia tylko nie wiedziałem co powiedzieć dalej, pustka w głowie. Nie wiem, musiałbym chyba napisać sobie dokładny dialog. Tylko, że tak się nie da, nie przewidzę co powie ta druga osoba, a dwa, nie będę przecież do końca życia nosił segregatora z dialogami do rozmów z ludźmi.

Oczywiście że jest. Może spróbuj sam wyjść z inicjatywą. Nie czekaj, aż zostaniesz zagadnięty, lecz samemu zagadnij, o to właśnie jak minął weekend lub samemu włącz się do dyskusji, nie czekając na zaproszenie. Odszukaj na fb kolegów ze studiów, wyślij im zaproszenia, zalajkuj zdjęcie, napisz miły komentarz. Wychodź do ludzi małymi kroczkami.

Może nikt Cię nie zagaduje, ponieważ utarło się, że jesteś nierozmowny. A Ty jesteś nieśmiały i błędne koło się zamyka.

Przeczucia często mogą nas mylić. Mamy wgrane od dzieciństwa „programy” reagowania i filtry, przez które filtrujemy świat. Zazwyczaj sami kreujemy sytuacje i okoliczności, które potwierdzają to, co sami o sobie, innych ludziach i świecie wcześniej się nauczyliśmy. Możesz tylko „spodziewać się”, że inni nie są zainteresowani tym, co mówisz, bo projektujesz na nich własne odczucia, albo kiedyś, we wczesnym dzieciństwie straciłeś nadzieję, że Twoi opiekunowie są Tb autentycznie zainteresowani i to przenosi się na Twoje współczesne kontakty.

Nie chodzi o to, żeby szukać wspólnego tematu, ale być autentycznym w tym, co Cię interesuje. Możesz zacząć od zwykłego pytania, jak minął komuś weekend, a w odpowiedzi pojawi się coś, co Cb zainteresuje, np. sposób, w jaki ktoś lubi spędzać swój wolny czas, choćby piesze wędrówki. Jak Cb to interesuje, to możesz zapytać gdzie wędruje, jak długo, od kiedy, z kim, co go w tym pociąga. Gorzej, że jak piszesz inni ludzie Cię nudzą, jakbyś w cale nie był nimi zainteresowany, a jednocześnie pragniesz ich obecności i uwagi. A te „przebłyski” to odczuwane przez Cb autentyczne zaciekawienie drugim człowiekiem, czy chęć przełamania własnego osamotnienia?

Poradziłabym Tb, jak przedmówcy powyżej, żebyś tworzył ciągłe wyzwania dla swojej nieśmiałości poprzez interakcje z innymi ludźmi. Sam musisz dążyć i tworzyć sytuacje, w których do takich interakcji dojdzie. Zacznij małymi krokami i stopniowo wypracowuj coraz trudniejsze rozmowy i kontakty zawsze możesz też skorzystać z pomocy grup wsparcia i terapii, jeśli uważasz, że nie dasz rady na początek sam spontanicznie nawiązywać i podtrzymywać rozmowę.

Widzisz, Ty masz chociaż tych wieloletnich znajomych z którymi się spotykasz. Ja nie mam żadnych. Ty miałeś dziewczynę, ja to co najwyżej mogę sobie o tym pomarzyć. Więc nie masz tak złej sytuacji jak ja, ale rozumiem problem.

Z tego co wiem, to terapeuta będzie głównie chciał, żebyś to Ty mówił, należałoby się dowiedzieć do jakiego psychologa się udać z takim problemem.
A jak to dokładnie wygląda, musiałby napisać ktoś, kto korzystał z terapii.

A kto nie lubi pobyć sam ze sobą i swoimi myślami w ciszy i spokoju? No dobra, może są i tacy ludzie, ale większość lubi mieć spokój i czas dla siebie.
Przecież nikt Tb nie każe być duszą towarzystwa, ale jak pragniesz kontaktów międzyludzkich, to musisz wiedzieć, jakich relacji potrzebujesz. A terapeuta czy tez bardziej grupa wsparcia pomogłaby Tb rozpoznać Twoje oczekiwania, a w bezpośredniej konfrontacji mógłbyś otrzymać feedback na swój temat. Czy mają rację bytu Twoje przeczucia, że inni nie są Tb zainteresowani, czy to tylko film, który sobie wyświetlasz, mógłbyś się dowiedzieć nad czym pracować, a co jest Twoją mocną stroną, itp.

Twoje „przebłyski” mówią mi, że CHCESZ kontaktu z innymi ludźmi, a nie tylko ich potrzebujesz. To dobre newsy :-)

Cześć.Czytając twój post to tak podobnie jakbym czytała o sobie.Całe życie jestem wręcz chwilami chorobliwie nieśmiała pomimo iż jestem dorosła.Dręczy mnie to przez całe życie.Z czasem minimalnie się ta nieśmiałość zmniejszyła ale i tak pozostaje.Też nie mam z kim porozmawiać,rodzina-ok.Jak jestem w towarzystwie rzadko,ale jescze coś tam się odezwę,chociaż jeszcze z rok temu dosyć ciężko mi się z kimś rozmawiało.Z kuzynostwem jest tak jak u ciebie-po prostu nie mamy o czym ze sobą gadać.Podobnie jak ty nie mam o czym gadać.Zdawkowe odpisywanie że wszystko u mnie ok też już mnie męczy.Niestety tak to jest z nieśmiałością-nie da się jej tak po prostu z dnia na dzień pokonać.Oczywiście byłam przez rodziców wyśmiewana-teksty typu czego ja się wstydzę lub czemu nic się nie odzywałaś wśród rodziny.Jest to po prostu przykre słyszeć takie słowa.Bardzo dobrze cię rozumiem,ale nie wiem co mam ci poradzić.Psycholog,terapia.Nie wiem co może ci taka osoba poradzić skoro i tak za ciebie nie będzie do kogoś mówić.Poradzi,żebyś wychodził do ludzi i ich zagadywał.Łatwo powiedzieć,ale trudno jest nieśmiałemu się odezwać się do kogoś jako pierwszy uwierzcie mi.Chyba sami jako osoby nieśmiałe musimy sobie jakoś z tym poradzić.Sama jestem samotniczką,która nie ma super zainteresowań,pasji.Żadnych imprez,tańce-po prostu się wstydzę.A o zagadaniu do obcych ludzi-raczej rzadko chyba,że ta osoba pierwsza sama się odezwie.

a czemu nie umowisz sie z tym kolega?