Czy można być szczęśliwym samemu? - Netkobiety.pl

Uwierz mi dla kogoś normalnego nigdy to nie będzie powód do tego typu rozmyślań. Raczej większość mężczyzn, którym zależy na kobiecie i widzi, że nie ma problemu z seksualnością, to schlebia. Są szczególną osobą. Masz zaburzone tj. niedojrzałe myślenie na temat związków i bliskości . Nie ważne kiedy, ale z kim. Ja żałuję swojego pierwszego razu - niby nie za szybko, ale chłopak emocjonalnie "nijaki" pomimo doświadczenia. Co więcej później byłam z prawiczkiem i był naprawdę o wiele lepszy - słuchał, nie robił nic mechanicznie. Z seksem jest dosłownie jak z jazdą na rowerze - nastawienie to połowa sukcesu. Im wcześniej to wcale nie lepiej, bo psychicznie ludzie dojrzewają na innych stadiach. Jak może wyglądać sex 17 latków? No proszę Ciebie tzn. wkładanie.

Po tym co napisałaś nie wiem co Twoim zdaniem oznacza "fajny facet". Możesz to rozwinąć?

Nie dramatyzuj, ludzie latami sa sami. Ja miałam tak samo jak Ty, na studiach nawet nie miałam dobrej przyjaciółki, z która mogłabym wyjść na piwo, czy pogadać. Pierwszego chłopaka poznałam w wieku 23 lat, po niecałych 2 latach się rozstaliśmy, a 2 miesiące później poznałam narzeczonego- niedługo ślub, ja w ciąży. Razem jesteśmy 5,5 roku. Wszystko przychodzi z czasem, uwierz mi, ja też myślałam, że zawsze będę sama i będę wieczną dziewicą- aczkolwiek nigdy się tego nie wstydziłam, chciałam pierwszy raz przeżyć z osobą, z którą będę w związku.
Mi bardzo pomogło, szczególnie na samoocenę w relacjach damsko-męskich, spotykanie się z facetami, ponieważ w realu mi nie szło, umawiałam się z osobami z czata, w sumie spotkałam się z ok 20-30 osobami.

Dla mnie wiszenie na telefonie codziennie rozmawiajac kilkadziesiat minut z rodzicami jest z lekka nienormalne. Przeciez Ty nie masz pieciu lat, zeby trzymac sie fartucha mamusi. Mozna miec swietne kontakty z rodzicami, ale dorosly czlowiek raczej co najwyzej dzwoni raz w tygodniu. Twoj problem chyba lezy w tym, ze masz ciagle nieodcieta pepowine i dlatego nie potrafisz sobie znalezc przyjaciolki czy kolezanek w swoim otoczeniu.

Bo na każdego przyjdzie czas, tylko nie można biernie czekać, trzeba coś robić, ja na portalach sie nie rejestrowałam, umawiałam się przez czaterię, ale to było lata temu i większości facetów chodziło tylko o jedno. Mimo, że do niczego nie doszło to paradoksalnie to mi podwyższyło moją pewność w relacjach damsko męskich zaczęłam czuć się atrakcyjna, a potem to już poszło. Moja ciocia obecnie po 40stce grubo. Też jej rodzina cały czas mówiła (jak i mnie), gruba jesteś schudnij bo nikogo nie znajdziesz, ona dopiero w wieku ok 33-35 poznała obecnego męża, teraz też już mają dziecko- 5 latek. Samo nic nie przychodzi, trzeba się umawiać, szukać, a nie siedzieć na tyłku i płakać. Ja tak robiłam przez lata i było mi źle, miałam takie same myśli, jak Ty. Zmieniłam postepowanie, zmieniły sie i myśli.
Mam też koleżankę, która nie może sobie znaleźć nikogo, ale ona cały czas (z przerwami i nie nachalnie ) próbuje, umawia się poprzez portale randkowe.
Serio ja też kiedyś myslałam "łatwo się mówi ludziom, którzy kogoś mają", mówi się łatwo, ale trzeba było trochę się napracować,szczególnie nad sposobem myślenia o sobie, żeby dojść do takiego efektu.

+1

Wyczuwa się to również w kilku poprzednich wątkach autorki, uogólniając - prawie wszystkie o tym samym.
Dlatego advokatova, za radą Olinki najpierw siebie poskładaj do kupy, a potem wchodź w związki, bo w Twoim obecnym stanie to raczej niewskazane. No chyba że nie zależy Ci, żeby to były wartościowe relacje.

W takim przypadku tez mozna. Sa osoby ktore nigdy w zyciu nie byly nawet na spotkaniu z osoba odmiennej plci majac 50-60 lat i dobrze sie maja.

Nic, przeciez sama pisalas w innym watku ze wielu bylo Toba zainteresowanych. Po prostu nie zdarzyla Ci sie obustronna przypadlosc . Tak sie czasami zdarza. Trafienie na odpowiednia osobe to czesto kwestia przypadku, i nie ma sie tu doszukwiac niewiadomo czego.

PS Ty jestes na razie bardzo mloda osoba.

Masz w pełni rację
Trzeba się umawiać
Ale ja jakoś boję się zacząć
Portale randkowe źle mi się kojarzą bo zawsze wydawało mi się że są tam w większości nieudacznicy i chodzi im tylko o jedno. Wiem że to nie prawda bo jest tak wiele fajnych osób ale mimo wszystko boję się umawiać z kimś zupełnie obcym

Moja eks miała siostrę. Całkiem ładna dziewczyna, mądra (dwa kierunki studiów jednocześnie), zaradna itp. Pierwszego chłopaka poznała w wieku 23 lat. Zachowywała się przy tym jak 15 latka, chowała go przed całym światem, robiła z tego wielką tajemnicę, nie zapraszała go do domu, denerwowała się jak ktoś ją o niego podpytywał. Długo ze sobą nie pobyli (miesiąc czy dwa), natomiast się odblokowała i uwierzyła w siebie. Wkrótce potem poznała innego faceta. Dziś są już razem chyba z 6 lat. Są małżeństwem, mają dziecko i są szczęśliwi. Więc tak naprawdę nigdy nie jest za późno. Najgorsze co można zrobić to przeżywać, że masz 21 lat i nie miałaś chłopaka, a koleżanki to już mają kolejnego albo wychodzą za mąż. Takie myślenie nie prowadzi w żadnym pozytywnym kierunku.

Powinnaś zacząć od zmiany nastawienia na bardziej pozytywne. Od drobnych spraw poczynając, życzliwie nastaw się do ludzi.
Bo nawet gdy spotkasz chłopaka, który będzie Twoim partnerem, to takie skupienie się tylko na 1 osobie nie wróży dobrze.
Koleżanki mają chłopaków- to im nie zazdrość, tylko się zaprzyjaźnij- ich chłopcy pewnie mają kolegów.
Wszystkich już znasz na uczelni? a poznałaś kogoś bliżej?- przecież nie..
I chyba dopóki nie oderwiesz się od bezpiecznej maminej spódnicy, ciężko będzie.

A wiesz co jest moim problem? Przy ludziach jestem bardzo pozytywną osobą. Ja tutaj zworrzam się w 100% z moich uczuć, na co dzień jak jestem sama też mi smutno, ale tak to wszyscy mnie określają jako pozytywną i przemiana osobę
I najgorsze jest to, ze przy chlopaksch, którzy mi się podobają jestem taka sama- szczęśliwa
Jako wieczna singielka nie czuje się szczęśliwa choć robię takie pozory
Pozbieralam się do kupy wtedy, kiedy spodobał mi się chłopak, ale jak dostałam kosza znów czarne myli wróciły- zauważ, że przez ostatnie kilka miesięcy nie dodałam tu posta- to było wtedy,.gdy czułam się szczęśliwa a teraz potrzebuje się komuś wygadać a wy jesteście kochani że mi pomagacie

Ale marudzisz
jeszcze wieeele najlepszych lat przed Tobą. Szukasz przyczyn niepowodzeń na zewnątrz, a to jest zawsze problem w życiu- bo nie masz wpływu na zachowanie innych. Tak jakbyś patrzyła na świat przez jakieś szare okulary.
Weź sobie zrób takie ćwiczenie- Kup mały notes i każdego dnia wieczorem spisz 10 fajnych rzeczy które widziałaś
rozdaj 10 uśmiechów ludziom których mijasz.
powiedz coś miłego każdej osobie którą spotkasz- czyli zachowuj się wobec ludzi tak jak chcesz by zachowali się wobec Ciebie-- bo życie na tym polega- otrzymujemy to co dajemy

Właśnie tu problem. Zawsze byłam miła dla ludzi, pomocna a z chamstwem spotykam się przynajmniej kilka razy w tygodniu. Wiem że marudzę, ale swoje już przeszłam
Jeśli ty jesteś dla kogoś życzliwy a dostajesz w zamian chamstwo nie będziesz patrzył na ludzi tak samo
Opisałam kilka takich sytuacji wyżej
Wśród znajomych i chodzę za radosną i pozytywną osobę- na prawdę, dlatego tutaj wylewamy swoje żale.
Widzisz, podobało mi się wielu chłopaków a nigdy żadnego nie miałam.
Poza tym ja właśnie przeciwnie co piszesz- nie trzymam się ani trochę spódnicy mamy. Wracam do domu raz na miesiąc podczas większość moich znajomych wraca co tydzień do domu rodzinnego.
Piszesz żeby poznać tych kolegów- jak mam ich poznać, skoro mieszkają kilkaset kilometrów dalej? To do nich też te dziewczyny jeżdżą. Dzwonią do nich też codziennie więc moja rozmowa z rodzicami przy tym to nic, bo one potrafią siedzieć w łazience i 2 godziny gadać
Raz jeden chłopak przyjechał w odwiedziny to zasugerowałam,  że moglibyśmy jakieś spotkanie zorganizować (nawet nocował w naszym mieście) ale kolezanka delikatnie odmowila
Także widzisz to nie do końca moja wina. Na wychodzę do ludzi, chce się zaprzyjaźnić a nie ma jak. Imprezy naszego rocznika organizowane są rzadko a jeśli już są to np w środku tygodnia bo w weekend każdy wraca do domu (to się nazywa dopiero trzymać maminej spódnicy) a ja w środku tygodnia nie ukrywam że jestem zmęczona a w sobotę nikogo nie ma bo wszyscy u rodziców
Więc nie wiem co się z tymi ludźmi dzieje

Tom, nikt nie ma takiej umiejętności w stosunku do ludzi, których nie zna- więc najpierw nastawienie musi być pozytywne, a nie wg wydumanych mniemań o kimś.
Co do autorki, to niby deklaruje że chce z kimś być, ale nie jestem przekonana co do tego.
Po co dziewczynie szukać chłopaka 400 km dalej? hmm.. chyba tylko po to, by się zbytnio nie angażować i nie poświęcać czasu..

Olinka w 100% się zgadzam, ale ja jestem troszkę innego typu osobom. Kiedy jestem miła to jestem miła, ale jeśli coś mi się nie podoba to głośno o tym mówię. I właśnie tu widzę, że niektórym się to nie podoba. Generalnie ludzie mnie określają jako pewną siebie (bo stwarzam takie pozory, ale nie specjalnie, nie na siłę, dopiero gdy ktoś pozna mnie bliżej to widzi, jaka jestem).
Chociaż na mnie potrafią się obrażać ludzie z dziwnych powodów. Miałam 2 koleżanki na studiach: Kaję i Michalinę (mieszkały niedaleko mnie). Zarówno Kai jak i Michalinie dałam na początku moje notatki elektroniczne na 1 rok studiów, przesyłałam im prezentacje (na pewien przedmiot co tydzień robiliśmy prezentacje na zaliczenie, jak ktoś miał gotowca z takiej prezentacji to miał 3 godziny roboty mniej- a to też im dawałam). Z Kają umówiłam się kiedyś na pewien projekt, ona jednak mnie olała, bo jej chłopak przyjeżdżał, ale nie robiłam jej z tego wyrzutów. Potem Kaja zrezygnowała ze studiów przed sesją. Kosztem wolnego czasu pomagałam jej zanosić rzeczy do samochodu (a była to z godzina roboty). Zanim Kaja wyjechała opowiedziała mi sytuację, jak wieczorem robiła późno jedzenie, spaliła je, śmierdziało w całym mieszkaniu a rano Michalina (jej współlokatorka) powiedziała, że ten zapach jej przeszkadzał. Jakoś niedawno gadałam z Michaliną i przeszłyśmy do tematu współlokatorek i wspomniałam jej o tym incydencie. Ta zdziwiona nie wiedziała, o co chodzi i pytała, czy może napisać do Kai w celu wyjaśnienia sytuacji. Ja się zgodziłam, bo co za tajemnica. Po czasie dostaję reprymendę od Kai i smsy w stylu: "Dlaczego Misia wie o naszych poufnych sprawach?", "Jak mogłaś zdradzić moją tajemnicę?!", "Dzięki za lekcję, teraz będę wiedzieć, że nie mogę tak ufać ludziom", "Skończmy tą znajomość, nie pisz do mnie więcej"- na koniec ją przeprosiłam kilka razy i napisałam, że wiem, że źle zrobiłam. To jednak nie pomogło, bo ta nagadała jakiś głupot na mnie do Michaliny (chyba nakłamała, że powiedziałam coś niemiłego o Michalinie, a to nie prawda). Wyjaśniłam to z Michaliną i ją też przeprosiłam ze słowami "przepraszam, jeśli cię kiedykolwiek obraziłam" i widać, że nie była bardzo zła, ale nie utrzymuje ze mną większego kontaktu, zawsze jeździłyśmy razem na wykłady a teraz nie napisałam do niej, wsiadła do tego samego autobusu co ja i wydaje mi się, że mnie widziała, ja siedziałam na początku a ona poszła i tak dalej. Opisałam tą sytuację na pewnej grupie na fb i wszyscy zgodnie tam napisali, żeby nie zaprzątać sobie tym głowy, bo to toksyczne koleżanki i nikt normalny nie obraża się o takie coś. Ale ja i tak się czuję z tym faktem źle
Na mnie się ludzie obrażają o takie głupoty. Michalina jednak sama powiedziała, że są sprawy rodzinne, o których się nie mówi, ale ja nie wygadałam tajemnicy

Ok na przyszłość będę grzecznie edytować, ale raczej tego wątku nie będę poruszać. Jestem bardzo wdzięczna za wsparcie, dorosłe kobiety jednak mają trzeźwe spojrzenie

Ja właśnie byłam miła dla koleżanki a na koniec kopnięta w tyłek z wyrzutami sumienia. Opisałam pod postem Olinki sytuację, za co obraziła się na mnie koleżanka z roku
I ciężko jest być miłym na prawdę
Ja jestem miła dla ludzi, przynajmniej staram się być, ale bardzo często albo uważana jestem wtedy za nudną, albo olewana
A co do chłopaka 400 km dalej to niestety średnio wierzę w taką nieustanną miłość na odległość

Piszesz: "czuję się gorsza, nie ma perspektyw na zmianę, stałam się wredna, Jedyne uczucia towarzyszące mi przez ostatnie kilka lat to lęk, niepewność, strach i stres a obojętność, jest mi smutno". Ty nie potrzebujesz chłopaka, tylko potrzebujesz zająć się sobą. Dlaczego mówię, że nie potrzebujesz chłopaka? Bo wcale on Ci nie pomoże. Jedynie co się zmieni to będzie:
"mam chłopaka, ALE czuję się gorsza, nie ma perspektyw na zmianę, stałam się wredna, Jedyne uczucia towarzyszące mi przez ostatnie kilka lat to lęk, niepewność, strach i stres a obojętność, jest mi smutno".
Znalezienie sobie partnera cię nie "wyleczy" z tego, co cię trapi, nie zmieni ciebie. Oczekiwanie, że sam związek cię zmieni jest szaleństwem. Jest  też nie FAIR wobec potencjalnego faceta, bo chcesz zrzucić na niego odpowiedzialność za USZCZĘŚLIWIENIE CIĘ. To nie jego zadanie. To twoje zadanie - zająć się sobą. Zadbać o siebie, zadbać o to, żebyś wreszcie się dobrze poczuła, żebyś miała zainteresowania, hobby, żebyś się realizowała, miała jakiś cel w życiu, poczucie własnej wartości. A z tego co pisze, to czekasz na księcia z bajki, który cię uratuje przed samą sobą.

I za chwilę powiesz, że wcale tak nie jest, że tylko chcesz, żeby ktoś cię czasem przytulił, żeby ktoś cię kochał, żeby komuś zależało...
I owszem, to rzeczy ludzkie. Ale ty z tego robisz albo-albo. Masz faceta, więc wszystko jest OK, nie masz, więc wszystko jest źle. Skazujesz się na porażkę. Szczerze polecam pogadać z jakimś psychologiem, bo brzmisz na człowieka, który jest po prostu nieszczęśliwy.

No bo sprawa jest prosta: ludzie lubia innych ludzi, ktorzy sie nimi interesuja, a nie ludzi, ktorzy desperacko szukaja zainteresowania wlasna osoba. Co to za frajda spedzac godziny z kims, kto tylko nawija na wlasny temat? Nawet jezeli w zamian cos tam zalatwia. Emocjonalny drenaz jaki ktos taki robi jest po prostu nie do wytrzymania.

Masz rację czuje się szczęśliwa. Zanim tu założyłam wątek to poszperałam na forach i właśnie tam pisali "facet znajdzie się z czasem albo "znajdź sobie hobby, zainteresowania, spełniaj się" czy "facet ci szczęścia nie da"
Uważam, że jest to prawda, ale nie w moim przypadku. Ja- tak jak wyżej W poście  wspomniałam- przez większą część swojego życia trenowała siatkówkę, uczyłam się języków, byłam dobra w szkole, brałam na gitarze...generalnie spełniałam się. Ale tylko to miałam. Na imprezie z okazji 18 urodzin byłam tylko na jednej. Chłopaka nie miałam nigdy. Czuje pustkę. Z wiekiem coraz bardziej mi to przeszkadza. Uwielbiam siebie i uwielbiam spędzać sama czas. Mogę siąść wieczorem nad książką czy oglądając film, ale jeśli to jest notoryczne to człowiek ma serdecznie dosyć. Ja tak mam od zawsze. Przez okres szkolny z rówieśnikami spotkałam się np kilka razy do roku w jakimś kinie (głównie ja te wypady organizowalam)
Uważam, że wszystko jest dobre, ale nie w nadmiarze. Nadmierna samotność w przypadku osoby towarzyskiej jest bardzo zła
Też myślałam, że jeśli samemu nie będziemy szczęśliwi to nikt nas nie uszczesliwi, ale w tym roku zakochałam się w chłopaku. Kiedy robiłam sobie nadzieje- zmieniłam się zupełnie. Stałam się wesoła, pozytywna,  zabawna. Dopiero gdy dostałam kosza to znowu wróciłam do stanu, w którym jestem do teraz. Sama znam też dziewczynę, która poznała chłopaka w wieku 29 lat. I owszem, w tym wypadku można powiedzieć, że na miłość przyjdzie czas, ale ona przez te wszystkie lata bycia singielką była nieszczęśliwa i to było bardzo widać, bo nie miała w sobie tej energii, entuzjazmu i była właśnie wredna, ale to bardzo wredna
Po ślubie nie mogłam jej poznać. Tak więc miłość może zmienić człowieka
Myślałam o psychologu ale raczej on mi męskiej ręki nie zastąpi

Nawijanie o sobie wcale nie musi być denerwujące. Ta dziewczynę, która mnie tak dziecinnie olała nawijała bez przerwy o sobie a ja to wytrzymywałam
Raz ją zaprosiłam w piątek do siebie do mieszkania kiedy była u mnie moja znajoma z grupy że studiów
Kaja przyszła i to był monolog, bo bez przerwy nawijała o osobie jak to ma źle i trudno w życiu oraz jak wspaniałego ma chłopaka. Aż mi potem było głupio
Ale fakt faktem źle napisałaś- nigdzie nie powiedziałam, że desperacko szukam znajomych. Kaja się obraziła i nie odzywam się do niej. Ludzie mówią, że wyglądam na bardzo wyluzowaną. Tylko probuowalam być miła. Ludzie z Facebooka pisali mi, że pomoc drugiej osobie to coś normalnego i ludzkiego a Kaja zachowała się jak małe dziecko i trzeba olać tak toskycznego znajomego
W życiu bym nie pomyślała, że jak ktoś jest miły to musi być desperatą i jestem przerażona takim myśleniem naszego społeczeństwa, bo ja zawsze bycie miłym kojarzyłam z inteligencją i w sumie nadal tak uważam
Na pewno nie z desperacją
Owszem, pomogłam im wiele razy, ale wynaczałam też Kai to ciągle gadanie o sobie (więc nie wiem czemu tak piszesz, że nie da się tego wytrzymać). Oraz tak jak piszę....jestem na takich studiach, że jeśli raz komuś nie dam notatek to potem ktoś nie da mi a to może świadczyć o no z danym egzaminie (taką prawda niestety)
Tu musi być coś jeszcze innego....
Tylko nie wiem co

Zalogowałam się na mój adres email i teraz powinien działać
Musiał się trochę zdezaktywować, bo dawno tam nie wchodziłam (bo to taki adres, który używam tylko na różnych forach), ale wszystko już jest ok
Mam wysłać jakąś wiadomość?