Banalny, oklepany, szablonowy romans z żonatym - piszę, bo się boję. - Netkobiety.pl

Pytałam, nigdy nie odpowiedział. Zapadała cisza. Raz nie pytany wspomniał, że to niemożliwe. Nigdy nie mówi o uczuciach do żony, zawsze tylko o miłości do dzieci. Pytany o małżeństwo mówił stanowczo nie do uratowania. Znam tylko jego relację z narodzenia się tego związku, miał kłopoty ustatkowanie się miało być lekarstwem.

toorank...
Napisałaś cos na moim wątku zatem z ciekawości zerknąłem na Twój....

Nie miałem czasu ani sił by przeczytać 16 stron, ale wiem jedno - związek z kimś kto nie musi odpowiadać za Ciebie, Twoje dzieci za bieżące wydatki; związek z kimś kto wszystkie problemy co najwyżej wysłucha nie starając się prawdziwie stawić im czoła. Ta codzienna odpowiedzialność jest jako test miłości jest jednak ważniejsza niż czułe słówka wypowiadanie nie wiem jak często. To raczej powinno być jedno oraz drugie i nigdy osobno! Jeśli tylko jedno to zawsze bądź czujna.

Boję się, że to już się stało. Ja nie jestem w stanie nic z niego wydusić. Mam nadzieję, że te moje pytania, monologi sprawią choć tyle, że może przez chwilę o tym pomyśli. Jakoś bardziej refleksyjnie będzie do tego wszystkiego podchodził. Może tylko mi nic nie mówi, ale toczy jakiś wewnętrzny dialog. Wiem, że jest łasy na opinie innych, lubi jak decyzje podejmuje ktoś inny dlatego bardzo uważam, żeby nie narzucać mu swojego punktu widzenia. Może czasami jestem zbyt ostrożna, dlatego on czuje, że probuje zmusić jego do odslonięcia się a sama zachowuję dystans. Coraz bardziej jestem przekonana do myśli o terapeucie, ale nie wiem jak to delikatnie powiedziec, żeby sie nie przestraszył. Ja bym się przestraszyła i poczuła, że ktoś obarcza mnie odpowiedzialnością za sytuację.

Toorank
Dodam do wypowiedzi Araquelle, że zachowanie twojego męża może być ostentacyjną manifestacją jego "niezadowolenia" z sytuacji, którą ty sprowokowałaś i spowodowałaś w waszym związku, opartym wcześniej na umownych regułach, które oboje zaakceptowaliście a które tobie przestały odpowiadać i które postanowiłaś podeptać.
Wciąż uważam, że twojemu mężowi zależy na tobie bardziej niż potrafi i chce tobie pokazać.

Ale może mieć tez już wywalone na ciebie

No cóż. Cało z tego nie wyjdę to już wiem. Może uda mi się uratować cokolwiek... choć nie bardzo mam siłę...
Jeśli nie to trudno i tak byłam smutnym człowiekiem.
To teraz będę smutnym samotnym człowiekiem.

Toorank wzbudzasz moją sympatię. Może ze względu na szczerość. Nie koloryzujesz. Jakoś tak szkoda mi ciebie, bo chyba tak jak napisałaś jest w tobie jakiś smutek. Wiesz czemu tak jest?
Zostawmy na chwilę kochanka, jego problemy czy męża, który być może wcale nie jest taki jak o nim piszesz...

Trudno nazwać wadą to, że mąż nie kocha. Ale faktycznie tak to usprawiedliwiam, że skoro mnie nie kocha to być może mam prawo. To takie głupie, ale zdarzało mi się nawet wyczekiwać żeby zrobił mi jakąś przykrość, coś złego, żebym mogła bez wyrzutów wpaść w ramiona drugiego. Ale nic takiego się nie działo. To okropne, ale to wywoływało moją złość. To takie posrane. Poza chłodem wobec mnie trudno się przyczepić do mojego męża.

Czemu jestem smutna?
hm...
jestem jakaś niezakotwiczona, tak jakby nie było dla mnie odpowiedniego miejsca, nigdzie nie pasuje

Czego tu nie rozumieć? Jak statek tonie, to szczury uciekają.
Osobniki bardziej inteligentne wsiadają do szalupy...

Czy Ty czasem nie przesadzasz?
Jeszcze żonce pranko zrób, ugotuj obiad i śniadanie, zaprowadź dzieciaki do przedszkola coby się dziewczę nie męczyło.
Silny jesteś, dasz sobie radę

A żeby biedactwo miało rozrywkę to niech się na tańce albo siłownię zapisze...

No a, k***a, jak niby?
Popatrz z drugiej strony:
Nie ma starego całymi dniami, wychodzi o 6., wraca o 22., wali się do łóżka i też go nie ma.
Nie uśmiechnie się, coś odwarknie, puszcza tylko jakąś starą i nudną muzę...
A, wiesz, ten młody, ten dwa biurka ode mnie, to tak się ładnie do mnie uśmiecha. I tylko do mnie... <nawija włosy na palec i ucieka wzrokiem>
...

Nie, nie idiotyzm.
To brutalna, mechaniczna, bezlitosna logika ewolucji i doboru naturalnego.
Nie dbasz o żonę - Twoja wina.
Oboje to możecie być co najwyżej winni wpadki, chociaż swoje ciało to Ty kontrolujesz.

Oczywiście: jeżeli Twoja żona dała innemu, Twoja wina.
Dałeś łatwe życie, dałeś swobodę, ale nie wbijałeś siebie w jej zakuty łeb (tak, łeb).
Nie dopilnowałeś i zaczęła szukać świeżej krwi i świeżych genów.
Trzeba mieć oczy dookoła głowy.

A po co? Płaci rachunki, karmi, daje na waciki - jest git. Czego chcieć więcej...
A że zapomniał że ma żonę - znaczy się, trzeba szukać nowego.
Niech nie przeszkadza. Po co mu przypominać, jeszcze coś zauważy i zacznie węszyć.

No co Ty... Jaki rozwód? Jaka hulaj dusza??
Za hulajdusza trzeba płacić, a samotna kobieta musi zadbać aby pod most albo pod latarnię nie trafić.
Na wdzięczenie się trzeba mieć środki: kiedyś to się posag nazywało.

,,I nie opuszczę cię aż do... ostatniej raty kredytu.''

I wybacz, ale TO powyżej to jest kobieca logika.
Nieważne w jakie krągłe i gładkie uda, gęste włosy, wielkie oczy i kształtne pośladki to ubierzesz.
Jakim słodkim spojrzeniem, miękkim głosem, subtelnym zapachem i delikatnym dotykiem okrasisz.

Twoja ukochana gołymi rękami na żywca wyrwie Ci serce żeby nakarmić potomstwo.
Swoje zresztą też... ale dopiero w drugiej kolejności.

Dzisiejsze czasy: Mąż i żona zapier...za pieniędzmi,i nie mają czasu dla siebie.Efekt - związki się rozpadają.
Dzisiejsze czasy: pojawiają się problemy w związku,nikt nie ma czasu ich rozwiązywać,naprawiać.Szybka recepta,to nowy lepszy model.Efekt - związki się rozpadają.
Te wszystkie rozwody,rozstania,rozpady,to efekt zmieniającej się kultury,cywilizacji,pogoni za szczęściem własnym,pieniędzmi,zaspokojeniem swoich ambicji i ego.To widać na każdym kroku.Z wychowaniem dzieci jest podobnie,zobaczcie co się dzieje w szkołach,nikt już tych dzieci nie wychowuje,ani "zajechani" pracą rodzice,ani dysfunkcyjni nauczyciele,ew.Internet

Toorank,
jeśli człowiekowi jest naprawdę źle to coś stara się z tym zrobić.
Czasami potrzebuje więcej czasu, czasami jakiegos kopa, ale atakowany człowiek broni się.
I niech to będzie wyznacznikiem prawdziwości jego historii.
Tak, jak przypuszczałam, wcale nie musi byc aż tak niebezpiecznie,
a opowieść o złej zonie jest najprawdopodobniej elementem dorabiania ideologii do swojego zachowania.
Nie jest się ąz taką świnią, kiedy zdradza się złą kobietę i kochanka także lepiej się czuje w roli przyjaciółki, osoby która pomaga przetrwać,
niż w roli kochanki , która kradnie cudzego męża.
Kazdy zły dzień niechcianego partnera, jego podniesiony głos w tej sytuacji urasta do wielkich rozmiarów,
bo jest powodem, który fajnie jest mieć, aby lepiej się poczuć zdradzając.
Bez względu na faktyczny stan on nie chce nic zmieniać, czyli chce odskoczni....ale  jeśli pasuje Ci ta rola.....

żebym jeszcze miała poczucie, że tego właśnie chcę...
Żeby to był wybór. Ale ja najzwyczajniej nie mam już siły.
Jestem wyczerpana psychicznie. Mężowi ciągle jęcze żebyśmy porozmawiali co doprowadza go do szału. Tamtemu obiecałam spotkanie i olałam. Może z obawy przed rzeczywistością, że to wszystko lipa.
W każdym razie nie mam już siły za nimi gonić.
I gdymym tylko potrafiła wziąć się za siebie. Dochodzę do wniosku, że nie dam rady sama. Powinnam iść na pipeprzoną terapię. Sama myśl powoduje strach. Nie wiem czy się przelamię, ale to chyba ostatnia deska ratunku by odzyskac kontrolę nad sobą.

Chyba zmęczenie jest twoim duźym sprzymierzeńcem
Gdy nie masz siły na racjonalizowanie, usprawiedliwianie, użalanie się nad sobą i wypieranie, zaczynasz intuicyjnie działać najlepiej dla samej siebie.
Jeśli trudno tobie zacząć pracę nad sobą indywidualnie i samodzielnie, to poszukanie profesjonalnej pomocy i specjalistycznego wsparcia jest doskonałym pomysłem.

Cześć
Nabrałam sił na tyle, żeby cokolwiek napisać.
Zerwałam z kochankiem wszelkie kontakty.
To co teraz czuję to spokój i smutek. Ale to nie smutek po starcie "ukochanego" raczej po starcie czasu na to wszystko co się działo.
Nie żałuję, że go poznałam. Nie widzę w nim złego człowieka, bardzo jednak żałuję całej sytuacji.
Sytuacja romansu jest wyniszczająca. Wpływa na wszystko, na każdą dziedzinę życia uwikłanego w romans człowieka. Romans bez względu na to jak się kończy, czy kochankowie są razem czy się rozstają,  zostawia zgliszcza. Czuję się wyniszczona, bezsilna, brak mi nadziei. Bardzo tego wszystkiego żałuję, tego, że tak długo to trwało, tego, że pozwoliłam żeby ten człowiek - OBCY FACET był częścią mojego życia. Że zyciową energię i zaangażowanie marnowałam na romans. To było marnotrawstwo.
Straciłam chyba wszystko co mogłam i co swieciło w moim zyciu. Uczciwość, szacunek do siebie, optymizm zyciowy. Mój świat przed romansem był pastelowy teraz ma kolor gówna i taki zostanie. Nie załuję tych chwil z nim spędzonych, żałuję sytuacji w jakiej ta relacja trwała. To nic nie warte. A te krótkie chwile szczęścia to iluzja.
To było chyba najgorsze półtora roku mojego zycia.

to wszystko sprawił mój "dziwny" mąż
Trudno to opisać nie wdając się w szczegóły. Zdecydował mały gest ze strony męża. Drobiazg, który świadczył o trosce o mnie. Jakby walnał we mnie piorun, ze moze jednak tak wyglada prawdziwe uczucie. Pomyslalan nawet przez chwile, ze mnie kocha, ale zaprzecza
Moze to nie wazne tzn. to co mowi. Postanowilam nie zwracac uwagi na slowa. Kochanek karmil mnie wielkimi obietnicami ale one są niczym przy drobnym geście jaki wykonał mąż moze to glupie?
Nie wiem jak to mozliwe zeby cos tak codziennego zmienilo moj stosunek do wszystkiego praktycznie z dnia na dzien. Widze ich obu w zupelnie innym swietle. Padl na mnie blady strach, ze to co robilam to jakas skrajna glupota, na mysl o kochanku sie wzdrygam... jak ja moglam w ogole do czegos takiego dopuscic jakis obcy facet wydawal mi sie wazniejszy niz wszystko inne w zyciu. Niz mąż.
Boje sie tylko jednego. Lozka.
Tu chyba nigdy nie zagra niby jest ok. Potrafimy sie kochac kilka razy dziennie. Smiac sie do lez z glupot. Gadac. Ale w lozku... ja nie czuje emocji, ktore powinny mi towarzyszyc. Pragnienia, zachlannosci wobec ciala drugiego czlowieka. A wlasnie... przypomnialam sobie jeszcze jedno. Ten drobny gest zbiegl sie w  czasie z czyms co powiedzi odn. seksu... byl taki moment, ze bardzo go zapragnam w ten inny sposob tak jak kochanka... powiedzial co lubi robic i to zadzialo. On nigdy nie mowi o seksie nie w taki sposob w kazdym razie. Calkiem o tym zapomnialam...
Wiec to dwie drobnostki, ktore sprawily, ze widze inaczej.

Toorank mam nadzieję, że Ci się ułoży. Dobrze, że jest decyzja, bo to już jest jakiś krok naprzód prawda ?
Rozumiem Twoje wyniszczenie,  ja teraz też tak mam. Nieraz czuje się po prostu jakby mnie ktoś pobił..wewnętrznie czuję się poturbowana i fizycznie też to odczuwam..

A "to" kopie..Marnowanie energii, trawienie siebie całej, ukierunkowanie na tylko tą jedną konkretną sytuacje..
Ile mogłybyśmy zrobić przez ten czas ? dla siebie, dla innych ? ile ogromu różnych rzeczy, spraw..

Ja wiele zostawiłam, przez ten rok zaniedbałam wszystko to co było dla mnie ważne czy mniej ważne. Ale to były elementy mojego życia. Istotne dla mnie. Do czasu ZDRADY.
Wtedy wszystko inne ( lecz ważne dla mnie ) zeszło na dalszy plan.
Walczę codziennie, żeby przestało mnie to teraz tak zżerać jak wcześniej. Łatwo nie jest..

Trzymam za Ciebie kciuki !:) I rozumiem, pomimo oczywistych różnic w naszych tematach.

Hej, sorry że odniosę się tylko do tego fragmentu, ale tym razem to ja mam pytanie do Ciebie

Powiedz, czy ten brak "zachłanności na ciało drugiego człowieka", jak to określiłaś, w stosunku do męża brał się faktycznie z nieumiejętności zgrania się w mówieniu o seksie, o tym co lubicie i chcielibyście robić, z braku elementów pikanterii i erotyki w rozmowach ? Czy sądzisz, że to był główny powód, dla którego tak dobrze się pod tym względem spasowałaś z kochankiem? Pisałaś gdzieś wcześniej, że nie należy do "przystojniaków" w kwestii choćby dbałości o ciało.

Pytam, bo miałam podobną sytuację i to jest jedno z niewielu pytań, na które do dziś nie potrafię sobie do końca odpowiedzieć. Tez nie potrafiłam do kogoś zapałać pożądaniem, pomimo że czasem starał się inicjować tego typu rozmowy..ja czułam wtedy zażenowanie i coś w rodzaju hmm.. jakbym rozmawiała o tym z bratem Podczas gdy z mężczyznami, którzy naprawdę mi się podobają, potrafię na takie tematy rozmawiać bardzo szybko, czasem zadziwiająco szybko.

Potem tez próbowaliśmy to naprawić przez chwilę, ale ja do końca nie potrafiłam się przemóc żeby go traktować w kategoriach 'kochanka'.

Ale do rzeczy.,. Sądzisz, że jeśli mąż będzie potrafił do Ciebie mówić "Twoim językiem seksu", to jesteś w stanie do niego to pożądanie poczuć?

U mnie dochodziła kwestia wyglądu.. Nie mam swojego typu, a tamten człowiek jakoś "chemicznie" mnie odrzucał, pomimo , że nie brakowało mu niczego.
Zastanawiałam się wielokrotnie czy to wina mojej upartości i braku chęci dania szansy temu wszystkiemu, ale nijak nie potrafiłam poczuć tej "zachłanności", a przecież wiem, że potrafię to czuć w sekundę, gdy patrze na faceta, który mi się bardzo fizycznie podoba.

Ciekawa jestem bardzo jak potoczy się Twoja historia.

Wow...kotlecik odgrzewany....Zaraz zlecą się wiadomo jakiego autoramentu "ktosie", do broniących wielkich ideii,miłości...i "wogle"....
Ale przynajmniej będzie wesoło...poczytać hłe,hłe

Elle, chcialas odpowiedzi od Toorank ale ja ci powiem jak to widze.
Uwazem ze chemia powstaje jak polaczy sie kilka czynnikow. Wyglad jest jednym z nich, ale dochodzi jeszcze charakter i sposob bycia. I to ostatnie jest moim zdaniem najwazniejsze.
To co nazwalas "jezykiem seksu" to za malo. Nawet przystojny facet, mowiacy do ciebie dwuznacznie, tak ze wiesz ze jest toba bardzo zainteresowany seksualnie, nie jest dla mnie pociagajacy jesli nie ma tego czegos w sposobie bycia.
Moj kochanek, niestety dla mnie, mial wszystko co pociaga mnie w mezczyznach, jego charakter laczyl sie ze sposobem bycia w taki sposob ze dzialalo to na mnie strasznie, chodzi o wiele rzeczy, o to jak prowadzil rozmowe, jak sie patrzyl, jak siedzial, chodzil, mowil.

I uwierz lub nie, ale wielu przystojniejszych mezczyzn do mnie startowalo, coz nawet moj maz jest pewnie przystojniejszy od niego, lub co najmniej tak samo przystojny.
Jezyk seksu to za malo, pozadanie jest w gestach, spojrzeniu, usmiechu.

Jestes wolna wiec mozesz poznawac wielu mezczyzn, wiesz juz pewnie ktory element jest dla ciebie najwazniejszy. Nie sadze ze wyglad, pamietaj ze z czasem facet sie zestarzeje, wylysieje, bedzie mial brzuch.
Chemii sztucznie nie wykreujesz, nie da rady.

Zycze Toorank zeby odnalazla w mezu faceta ktorego bedzie pozadac, ale niestety ja juz nie wierze ze sie da. U mnie tez jakis czas temu polepszylo sie pod tym wzgledem, ale to niestety bylo chwilowe.
Nie umiem na trwale wzbudzic w sobie prawdziwego pozadania wobec meza. Bardzo tego zaluje, o ile prostsze byloby moje życie.

Jedno ci doradze, niech cie nie zwiedzie chwilowa fascynacja facetem, np jego wiedza, inteligencja, zamoznoscia, czy tez wygladem. To jest zludne, nawet jak bedziesz chciala z nim byc w zwiazku i poczujesz pozadanie, to szybko ci przejdzie. A potem jak nie-daj-bog bedzie obiektywnie fajny i nadajacy sie do zwiazku to juz koniec, wyjdziesz za niego, urodzisz mu dzieci. No chyba ze tego chcesz.
Ja z perpektywy wiem ze powinnam byla czekac az poznam wlasciwego czlowieka.

Wiesz jaki styl bycia faceta ci odpowiada, takiego szukaj, wyglad zostaw na pozniej, wiele rzeczy da sie nadrobic fryzura, ubraniem.
Co prawda sposob bycia czesto wiaze sie z wygladem, facet swiadomy swojej atrakcyjnosci, zachowuje bardziej mesko.

To prawda, Kroteczko, co tu piszesz.
I choć moja historia temu przeczy, nie mam argumentów, by dowodzić, że była ona jedną z wielu. Miałem szczęście, że stałem się mężczyzną w oczach mojej żony, a nie pozostałem jedynie opoką i przyjacielskim wsparciem.
Trzeźwej oceny własnej sytuacji gratuluję. Jednak wniosków z  tego płynących nie zazdroszczę.

Excop napisz prosze jak to zrobiles ze tak poprawilo sie w twoim malzenstwie? Moze mi cos podpowiesz.

Kochane, trzymam za Was kciuki byście znalazły szczęście!

To dość banalne być może i nie dla tzw. "wyższych sfer", bo działo się to jeszcze w okresie ery Generała, dwa, trzy  lata po "zamachu stanu". Byłem zwykłym robolem, choć o tzw. szerokich horyzontach myślowych. Doceniała to i była ponoć ze mnie dumna.
Dbałem o żonę - kwiaty, komplementy i te inne pierdoły. Czułem jednak, że oddając pocałunki, jest jakby nieobecna.
W łóżku było dobrze. Choć byłem nowicjuszem w tych sprawach, z czasem poznałem ciało młodej kobiety. Nie powiem, Wisłocka miała w tym swój udział.
Przełom nastąpił, gdy wstąpiłem do organu "aparatu ucisku".
Choć Sean'em Connery'm nie byłem (nawiązując do jego czasów), jednak dałem się podobać. Zwłaszcza w umundurowaniu galowym, z daszkiem czapki tuż nad moim nietypowym nosem, przypominającym organ Siedzącego Byka ze słynnej rzeźby kutej w skale zbocza górskiego. I w rozmowie o wszystkim.
To oczywiście nie wszystko. Była też codzienność, ta zwykła. Masowanie barków po godzinach statycznej pracy mojej żony, zabieranie na spacer jej/naszego marudnego, choć kochanego synka, by odpoczęła i podobne temu sprawy.
W każdym razie, mniej więcej, od czasu przywdziania przeze mnie niebieskiego munduru zaczęła patrzeć na mnie inaczej, niż do tej pory.
Poczułem w końcu jej namiętność i pożądanie, których zawsze oczekiwałem podświadomie czując wcześniej, że nie jestem jednak jej wymarzonym mężczyzną.
A kilka miesięcy później powiedziała mi o wszystkim, co stało za tym, że zgodziła się zostać moją żoną i zdradzie w pół roku po ślubie.
Bardzo dawno temu, moja wychowawczyni w szkole powiedziała znamienne słowa.
Nie wiem, czy były jej autorstwa, czy też cytowała któregoś z filozofów.
Nie potrafię teraz dosłownie przytoczyć jej słów, ale sens polegał na tym, że wybaczenie bliźniemu zaczyna się najsamprzód od spojrzenia w głąb własnego "ja".
Spojrzałem. I doszedłem do wniosku, że tylko z tą babą mogę być szczęśliwy.
I to tyle, Kroteczko.

Wygląd był iskrą, nie przeczę, Elle.
Wspominałem u Starr'a, że podobna była (chyba jednak tylko dla mnie. ) do Aghnety, blondynki z grupy ABBA, ówczesnego mojego ideału kobiecej urody.
To była iskra, która kazała mi zbliżyć się do niej, choć przy mojej nieśmiałości i wynikającego z tego tytułu zaniżonego poczucia własnej wartości, łatwe  nie było.
Na szczęście, mieliśmy wspólnych znajomych, choć sami o sobie nawzajem nie mieliśmy zadnego pojęcia wcześniej.
Spotkaliśmy się w większym gronie na "prywatce" u jednej z par naszych znajomych.
Wtedy poczułem jej ciepło (nietermalne!), zapach i to zwykłe zainteresowanie rozmową ze mną. No i zakochałem się. Na zabój.
Osadziła mnie, gdy powiedziała,.że jest zajęta.
Odpuściłem, ale nie zapomniałem. Resztę znasz, Elle.
EDIT:
Natomiast, co mnie motywowało? Miłość po prostu. I cierpliwość. A moje obawy o jej stosunek uczuciowy wobec mnie wynikały z tego, że wciąż nie mogłem uwierzyć, by tak piękna dziewczyna zakochała się w mojej przeciętności.
I choć sprawdziły się na początku, tę miłość w końcu poczułem, choć  dostałem jednocześnie obuchem w łeb.

Excop, ładnie napisane

Dzięki za odp. na moje wcześniejsze pytanie. Mamy kompletne inne podejścia - dla mnie każda miłość może być "pierwsza", Ty jesteś zwolennikiem , jak dla mnie dość ograniczającego i cierpiętniczego na poły podejścia, jakoby można kochać w życiu mocno i prawdziwie tylko raz. Ale nie musimy się zgadzać

Tak czy inaczej, to co zacytowałam powyżej - takie postawienie sprawy i pomimo tego, że Twoja partnerka wie i (zapewne z braku innej możliwości) akceptuje to, dla mnie byłoby czymś kompletnie nie do zaakceptowania. Czułabym się jak "drugi wybór", z rozsądku i "bo tak wypadło w życiu", a nie ukochana kobieta.
Szczerze to podziwiam Twoja obecna partnerkę, że jej to wystarcza.

Ja oczekuje tylko maksymalnego zaangażowania, życia OBECNYM związkiem i osobą, z którą się go buduje, nie przeszłością i ciągłymi wspominkami jej.

Także jak Cię lubię i szanuję, tak tutaj jest to dla mnie totalnie abstrakcyjne 'ideologicznie' podejście do tematu

Zresztą, myślę, że odpowiedź na moje pytanie dlaczego tak mocno się zafiksowałeś na ex żonie tkwi w tym zdaniu:

W idealizacji jej osoby, a umniejszaniu sobie. Zapewne jakieś kompleksy u siebie i stawianie na piedestał Jej z uwagi na urodę, która tobie odpowiadała.

Jest to zjawisko dość powszechne, nawet mnie się zdarza tak zachwycić fizis jakiegoś pana, że na chwilę tracę głowę.. Na szczęście tylko na chwilę w tym stanie NIGDY nie weszłabym z kimś w relację, ponieważ o wiele gorzej znosiłabym świadomość, że stawiam siebie niżej i umniejszam sobie, niż bycie bez tej osoby.
Taki okres wole przeczekać w konstruktywny sposób i udoskonalać obszary, w których czuję, że mogę to zrobić by poczuć się lepiej i po czasie wracam do 'tematu', ale juz pozycji równorzędnego partnera,ale nigdy z pozycji na klęczkach i "modlenia się" w wielkiej podzięce, że mnie ktoś zechciał <wtf> brrr

Excop, Elle88 macie zupełnie różne spojrzenie na życie, role a i być może stany umysłów. A modele życia są różne. Nie ma jedynego słusznego. Mamy rózny poziom dostępu do róznych świadomosci, rozny punkt widzenia. Inaczej postrzegamy celowosc, role w zyciu, koniecznosc czy zgode czy chec na okreslone doswiadczenia. I tak samo jak moze kogos razic czyjas postawa, uwiklanie w cos, czy niedojrzalosc, tak samo moze to dzialac w przeciwnym kierunku. Ja to widze, ale czy widzicie to wy? Pewne wasze dzialania, kazdego z was sa skuteczne na jakims polu, ale nie sa caloscia (podobnie jak i moje) i wiele kazdemu mozna zarzucic zarowno w spojrzeniu, ograniczeniu jak i pochwalic za spotrzegawczosc, dosadność. Ktoś kto podejmuje autoreflekse ale rónież jest krytyczny wobec "informacji z zewnątrz" na pewno weźmie pod wuagę różne uwagi i sugestie ale przepuści je przez swój filtr. Takie coś da mu najlepszy, najskuteczniejszy efekt.

W zyciu sa pewne cele, wybory, rzeczy do realizacji. Przyjmujemy pewne role. Jestesmy, dajemy przyklad innym, sobie. Czasami mamy tez swoje zobowiazania albo nie mamy zadnych. W tym wszystkim mozna znalesc i zarowno wolnosc jak i niewole. W kazdym przypadku bedzie zalezalo to od naszego spojrzenia, poczucia wartosci i umiejetosci dania sobie niezaleznosci (o co ostatnie w zwiazku jest oczywiscie trudniej).

Excop prezentuje postawe wyboru, konsekwencji i poszanowania pewnych wartosci. Jesli jego wybor byl ulomny to co dalaby mu taka wiedza? Przeciez to jest kwestia wyboru dwoch ludzi, nabywania okreslonego doswiadczenia, tworzenia wartosci rodziny, dzieci, mozliwosci oparcia sie na kims, przezycia razem lat. Mam podobne spojrzenie. I mysle ze sam Excop w to nie wierzy, ze jego wybor jest wybrakowany. To ludzie sa, kazdy jest.

Elle88, tak bardzo cenisz nieznaleznosc i wzajemne "idealne" dopasowanie. Ale to ostatnie nie jest zwykle mozliwe. W rezultacie masz wiele doswiadczen ale jestes sama. Oczywiscie z wyboru. Jednoczesnie, wbrew temu co pisesz w kazdym niemal swoim zwiaku dopasowywałaś się o wiele bardziej niż Excop. Było tak dlatego że wygrywała "wartość" w psotaci chęci utrzymania relacji, potrzeba nie bycia w samotności, i inne. W tym nie rózniłaś się niczym od innych. Dzisiaj pokazujesz ważność jakości relacji i dopasowania, co jest niezwykle ważne w momencie dokonywania świadomego wyboru partnera, ew. zrozumienia juz po rozstaniu ale najsłabiej działa w zwiazku, bardziej nieswiadomym, gdzie ludzie chca po prostu ze soba byc, nawet dla "niskich", przyziemnych pobudek. Oni nabywaja doswiadczenia. Byc moze kiedy indziej beda zyli swiadomie. Sama wiesz, ze ludzie sa na roznych poziomach doswiadczenia. Ze wielu nie zyje swiadomie.

Kazdy z nas ma zupelnie inne spojrzenie na zycie, na kwestie swiadomosci zycia, kompromisow. Kazdy ma wiele do pokazania ze swoich doswiadcznie (zalezy od adresata "dyskusji") ale i kazdemu mozna dokopac. Ktos kto jest zdolny do relfeksji, widzi intencje okreslonego pisania, przyjmnie to z honorem i bedzie wdzieczny, odczuje cel, inny sie bedzie bronil przed "prawda" bo otwartosci i autorefleksja narazi go na bol przyjrzeniu sie sobie.

Krotka jest tutaj facynujacym zjawiskiem. Bo z jednej strony sie jakby "calkowicie" otwiera a z drugiej strony jest to taka jakby maziowata, gesta skorupa wokol niej, ze nie dopuszcza. Pierwsze co sei narzuca to brak pokory ale moze to nie jest to tylko jakis stan myslenia, wynikajacy z okreslonej konstrukcji psychicznej. Czlowiek inny od nas, bardziej obarczony jakos mazia, ktora mniej swiatla dopuszcza, widzacy przez to wezej? Takie mam skojarzenia. Albo usilnie broniacy czegoś, jakiegoś spojrzenia, za wszelka cene.

Nie wiem czy macie taką umiejętność, jak chwilowe porzucenie "swoich racji" i spojrzenie "z drugiej strony" z racji innego czlowieka, przyjecie zupelnie przeciwnej prawdy, spojrzenia na chwile przy jednoczesnej mozliwosci powrtotu do swoich ugruntowanych poglądów. Coś co mozna też opisac jak naciaganie na chwile sprezyny. Bo jak inaczej zobaczyc cos z innej strony.

Np. krotka musialaby, moglaby na chwile przyznac racje innym. Nie bronic swojego kochanka i relacji z nim ale przyznac ze w 100% bylo to zle, negatywne. Potem by wrocila do swojego starego myslenia. Ale moze w tym momencie moze by zobaczyla ze sa inne wartosci, ze emocje, przezycia sa doswiadczeniem ale nie sa wartoscia. Bo trzymajac sie usilnie "starego" trudno postrzegac z pozycji "nowego".

U mnie z wyglądem mężczyzn jest dość dziwnie. Nie specjalnie ma to dla mnie znaczenie, chyba, że tylko mi się wydaje. Tzn. jeśli zaczynam kogoś "lubić" to natychmiast wielbię również jego ciało. Zaburzona kolejność
Męża zapragnęłam nie znając go osobiście. Znałam go z opowiadań znajomych i mojego "wtedejszego" partnera. Nie jest pięknisiem. Kochanek wręcz mi się nie podobał w z wyglądu na początku, pracowaliśmy razem, nie zwracałam na niego większej uwagi, do czasu bardzo nieprzyjemnej sytuacji, kiedy był on nieświadomym sprawcą moich łez. najpierw go polubiłam za bardzo a dopiero potem zaczęłam wielbić jego fizyczność. Obaj są obiektywnie nieatrakcyjni

Tak myślę, że gdyby mąż zaczął do mnie mówić "tym językiem" poczułabym pożądanie. Poczułam je w tej ostatniej sytuacji. nie uświadamiałam sobie, że może chodzić o to, że kochanek do mnie mówi... co najlepsze teraz przypominam sobie, że mąż dokładnie to sugerował, że nasze rozmowy z kochankiem to tylko dyrdymały opowiadane przed snem i że oboje jesteśmy wodolejami i będziemy się nawzajem nakręcać nigdy nie realizując tych fantazji i nie przekonując się o tym jak słaba byłaby rzeczywistość. Na pewno mąż nie będzie potrafił opowiadać takich pierdół jak kochanek, ale jest mądry zna się na ludziach... myslę, ze jesli tylko by chciał znalazłby na mnie sposób. Teraz sobie myślę, że może ja za mało sie starałam. może niewłasciwie. Może to nie tylko jego wina ze nie ma tego dreszczyku w lóżku.
Na początku była namiętnośc i pożądanie i z jego i z mojej strony. Potem jakoś to wszytko zdechło [/guote]
Grzech zaniechania właściwy jest dla obu płci, Toorank. I tutaj szukanie winnego nie ma sensu bez przyznania, że samemu nie zrobiło się tego, czego oczekiwało od partnera.

O to własnie chodziło od początku Twojego wątku, Toorank.
O Twój egoizm, który winien skłonić Cię do obiektywnego spojrzenia na wartość pobudek, przebiegu i oczekiwań od romansu.
Ów egoizm pojawił się chyba w ostatnim, dopuszczalnym możliwym terminie, gdy i Twój mąż zrozumiał w końcu, że Wasze małżeństwo, to nie kolejny kontrakt, a skutek wcześniejszych, duchowych i fizycznych więzi, które bezkrytycznie odstawione zostały na bok w toku walki o inne, ponoć równie ważne rzeczy.

I ja tak myślę. Dziwię się temu do tej pory.

No wiesz,co, Toorank, że właśnie trafiłam na Twój wątek założycielski?

Nic nie dzieje się bez przyczyny Mówię Ci.

Tak jakby ... złapałam Cię tu z odpowiedziami z wątku Talerz123.

Mam nadzieję, że przede mną nie uciekłaś!

Toorank

Terapie dają bardzo dobry skutek, naprawdę ludzie wychodzą nieraz z głębokiego bagna.

Poczytaj o zaburzeniach osobowości, jest wiele opracowań, poczytaj książkę "Toksyczni rodzice" może odnajdziesz siebie.

Teraz już nie powinnaś skupiać się na kochanku tylko na sobie.

Toorak on należy do swojej żony, nie miał prawa Jej tak krzywdzić i dziecka. Mógł odejść, niech nie zasłania się niemocą.

W małżeństwach zawsze są problemy, zarówno ona jak i on mają swoje wady, które znają od zawsze.

Wszystko jednak da się ułożyć i tak się dzieje, dopóki się nie zdradzi.

Może być tak że On Cię okłamuje, bo przecież jest do tego zdolny, oszukiwał żonę tyle czasu.

Nie jest wierny więc i Tobie by nie był.

Pomyśl czy żona mogłaby go chcieć w sytuacji kiedy wyraźnie by Jej powiedział że kocha Ciebie nie ją i że jest z nią tylko dlatego że musi?

Która kobieta by się na to zgodziła?

On sam wymyślił bajeczkę o samobójstwie.

Toorank dlaczego zaczepiłaś żonatego faceta?

Dlaczego Ci to nie przeszkadzało, że on należy do innej, że w domu czeka córka?

Gdybyś tego nie zrobiła to wszystko by się nie wydarzyło.

Tak jak mówiłam masz szmat życia przed Tobą.

Możesz wybrać najlepszą drogę dla siebie: odnaleźć siebie a potem zacząć naprawdę żyć swoim życiem a nie cudzym.

Źle zrobiłaś, ale ponieważ to dostrzegłaś masz szansę otrzymać przebaczenie.

Poczytaj Toorank, porozmyślaj o sobie, przełam wstyd i idź na terapię, bo to dla Ciebie jedyna szansa.

Wiele rzeczy o sobie nie wiemy, a dobrze jest wiedzieć.

nie dają, nie ma zadnych danych statystycznych potwierdzających skutecznośc terapii zaburzeń osobowosci
ja nie bez podstawy podchodzę z niechęcia do terapii ja znam ten temat jakby tu powiedzieć od drugiej strony

te problemy daleko wykraczają poza przecietne problemy małżeńskie, pisałam o tym to bardzo przykre, cięzki temat

nie miał powodu mnie okłamywać

To tak bierzesz zdrajcę licz się z niewiernością.

powiedział jej za pierwszym razem, że kocha inną. Dla niej to nie miało znaczenia. Zastosowała szantaż został. Zerwał ze mna kontak tak jak jej obiecał. Zaczął z nia sypiać i wierzył, ze da radę. On naprawdę chciał naprawiac to małrzeństwo. Ja to wiedziałam, czułam. Moze nawet poczułam ulge....
Wtedy myslałam, że to koniec.
Wrócił po kilkunastu dniach, nie dawał rady. Nie dawał rady w łózku i na co dzień. Mówił mi okrpone rzeczy, których nie chciałam słuchać, że kiedy z nia sypia musi sobie wyobrazac mnie, żeby dac radę... to głupie, ale ja nie mogłam tego znieść, tego, że on wykorzystuje w ten sposob mój wizerunek, byłam wsciekła i nic nie mogłam zrobić, bo jaki mam na to wpływ... to wszytsko chore i głupie, ale tak własnie sie miotalismy, ranilismy się wzajemnie, ja jemu nie pozostawałam dłuzna.. wstyd mi pisac... nie wiem po co może zeby się zniechęcić, żeby łatwiej było przestać... nie wiem to byo szaleństwo... tysiące słow, całe dnie, całe noce...
nie widzielismy sie od dawna od 9 miesięcy a po tym wsyztskim, po tej jego probie odejścia przyjechał do mnie, a ja mimo, ze tyle miesiecy sie opierałam skutecznie spoytkaniom zogodziam sie, spontan nie planowalismy tego po prostu przyjechal a ja nie uciekłam
teraz chciał odejśc po raz drugi
o samobójstwie nie chciał mi powiedzieć... napisał tylko ze musi zostac, bo ona zastosowała szantaz najcięższego kalibru
nie mogłam nic od niego wyciagnąc... przyznał się pod moimi naciskami czym go nastraszyła... tez nie wierzyłam dopóki ona tego nie potwierdziła, ona straszyła i mnie, powiedziała, że nastepnym razem on straci wszytsko, dosłownie wszytsko...
pisałam już nie jestem naiwniarą, konfrontację z zona wykorzystałam do swoich celów, sparwdziłam go, chciałam się przekonać, ze mnie okłamywał, gdzies w głebi duszy chciałam zeby okazało się, że nie był wobec mnie uczciwy
wyobraź sobie co teraz czuję wiedzac, że był ze mną szczery, że ufał mi bezgranicznie, że tak jak mówił tylko mi może powiedziec wszytsko, a ja cały ten czas sie asekurowałam, rozgrywałam z nas dwojga to ja jestem ta zła to ja nie zrobiłam nic zeby z nim być, to ja okazałam się tchorzem i kłamcą, on próbował od niej odejśc dwa razy! ja... nie zrobiłam nic ani w strone tego żebysmy byli razem, ani zeby go zatrzymać kiedy powiedział dzisiaj z nia porozmwiam, dzisiaj odejdę...

nie wiedziałam, że zrobi sie tak poważnie

mnie już nie ma
ja nie istnieję