Tragedia w 3 aktach. Jest co ratować? - Netkobiety.pl

Ciężka sytuacja.
Tłumaczenie Twojego męża, że się pogubił, jest dla mnie nie do przyjęcia. Pogubić się można, owszem, ale nie można być zagubionym przez kilka lat i jeszcze po kilku miesiącach od zakończenia romansu pakować się w kolejny. Miał chyba wystarczająco dużo czasu, aby dojść ze sobą do ładu.
Y potwierdziła wersję Twojego męża. Okej, ale chyba jej słowa o zaplanowanym wspólnym życiu nie wzięły się znikąd? Musiał jej dawać do zrozumienia, że ma takie plany. Nie twierdzę, że chciał je zrealizować, mógł jej naopowiadać bajeczek, by ją zbajerować. I znowu tutaj świnia z niego wychodzi, bo takie działanie musiało być obmyślane i prowadziło tylko do jednego...

Nie znam Twojego męża, więc trudno powiedzieć, na co liczył. Może, gdy zaczął się jego pierwszy romans, polubił życie typu "z jednej strony kochanka i adrenalina, z drugiej spokojna przystań w postaci rodziny"?
Może myli miłość z przywiązaniem? W końcu to tyle lat... Bardzo ciężko to zostawić, ale też "przyjemności" są dla niego nie do odparcia.

Co teraz zamierzasz zrobić?

Ja sadze ze fakt ze po rozstaniu z x związał sie z y świadczy o tym ze on już nie potrafi żyć bez adrenalinki...

Łał, wiedziałam, że niektórzy faceci są perfidni, ale ten tu to mistrz w swoim fachu.

End_aluzja o tak masz rację. Faceta podnieca to, że może mieć laskę na boku. Nie ta, to inna. Żonie ładnie powiedział co się wtedy standardowo mówi: to był błąd, kocham tylko ciebie. On chwilę będzie grzeczny, aż się Przyszłość uspokoi.

Przyszłość ależ on to zrobi jeszcze nie jeden raz. A wiesz dlaczego: bo on tak naprawdę nie żałuje. Dowiedziałaś się i teraz musi cie ugłaskać, byś była grzeczna jak do tej pory. Przebaczysz mu dla dzieci, dla kredytu, a przy każdym jego wyjeździe będziesz odchodziła od zmysłów czy on na pewno jest ci wierny, czy nie posuwa laski numer Z, Ź, Ż.

Facet czasem zdradzi, bo z żoną coś nie tak, bo był pijany i inne tego typu przyczyny. Twój mąż to typ hobbysty. Ledwo skończył jeden romans, a już zaczął kolejny. To jego styl życia. To nie nie był skok w bok, albo 3miesięczny romans. Byłaś zdradzana latami z premedytacją i bez żalu z jego strony.

Basia, Dzięki za post. Próbuję na TO spojrzeć tak właśnie jak piszesz, tj. nie unosić się dumą, nie podejmować życiowych decyzji pochopnie, ratować związek, jeśli jest szansa na w miarę szczęśliwą przyszłość.
Problemem jest to, że ja nie wiem komu miałabym wybaczyć. Sobie? Bo go wyidealizowałam, bo nie kontrolowałam, bo pozwoliłam aby się ode mnie oddalił?
Jemu? Bo zbłądził, bo mnie nie szanował, bo zaczął kobiety traktować jak zabawki seksualne?
I z kim miałabym żyć? On już nie jest tym facetem, którego pokochałam, któremu ślubowałam, któremu się oddałam całkowicie. Wciąż próbuję idpowiedzieć sobie na pytanie kim on jest.
Ogromnie to trudne.

Kochana..  masz rację to trudne i wymagające czasu.
Nic już nie będzie takie jak kiedyś - wy jesteście inni.

Dlatego w takich trudnych chwilach pośpiech jest złym doradcą. Lepiej  ochłonąć, przemyśleć i rozmawiać - szczerze bez ogródek i okazywać swoje uczucia, emocje.. nie chować się z tym-Zranił cie i musi to widzieć, wiedzieć i ponosić odpowiedzialność.

Wiesz myślę,że  do końca go nie skreśliłaś, bo gdyby tak było nie chodziłabyś z nim na terapie, nie  napisałabyś tego postu tutaj.. Jeśli odnajdziesz w sobie  takie pokłady siły aby spróbować z nim żyć- zrób to.. jeśli nie uda się - będziesz miała pewność,że zrobiłaś wszystko( na tę chwilę) co mogłaś aby  mu wybaczyć.  Może idźcie do mediatora. Moja znajoma korzysta waśnie z usług takiego  człowieka i jest zadowolona. A też przeżywała ze swoim mężem małe piekło. Ale ona walczy i on tez podjął to wyzwanie. Bo oboje uświadomili sobie,że chcą spróbować. Może i tak będzie z wami.

End -aluzja ale ja nie twierdzę,że cementuje.. Napisałam,że może się tak zdarzyć. Wiesz każdy związek jest inny, ba każda z nas jest inna w innej sytuacji życiowej .. I wiesz. ja nie jestem orędowniczką ślepego wybaczania i trwania za wszelką cenę przy mężu tylko dlatego,że mu przysięgałam przed ołtarzem.

Jednak  uważam także,że nie można  pochopnie podejmować decyzji, od których zależy nie tylko moja przyszłość ale jak w przypadku autorki wątku i jej dzieci. 
Jeśli uzna,że nie umie z nim żyć odejdzie ale to będzie jej świadoma, przemyślana decyzja.  

  A tak na marginesie  zastanawiam się po jakie licho ludzie tak sobie  komplikują życie  jesuu. Mąż autorki- miał wszytko  mądrą żonę, zdrowe dzieci, dom, pracę  ect..  czyli w zasadzie wszystko o co człowiek  zabiega .. ech i jednak  to mało.. szukanie wrażeń na boku .. PO co?????????

Mam trochę inne podejscie do tej sprawy-skoro jestescie ze sobą od zawsze to praktycznie nie mieliście okazji się wyszalec,tzn on bo rozumiem że Tobie jako kobiecie rodzina , dwójka dzieci i jeden facet w zupełności wystarczają,jemu natomiast nie.
Faceci czasami mają takie słabości do innych kobiet nawet będąc w związku,nie wiem czym to jest spowodowane ,byc może tym o czym napisałem wyżej,byc może w łóżku wkradła wam się nuda,każdy ma swoje indywidualne myślenie ,oczywiście nie usprawiedliwia go to pod żadnym pozorem.szkoda że faceci tak robią mając kochającą żonę i dzieci ,niektórym naprawdę nie jest dane kochac i byc kochanym,nie mówiąc o założeniu rodziny.

Ja nie uważam, że żona jest winna w jakikolwiek sposób zdrad męża. Relacja mąż-żona to jeden świat, a romanse poza tym światem są w innej rzeczywistości. Problemem jest jeśli relacja mąż-żona traci z powodu romansu.

Gdyby mnie żona zdradziła i gdybym się o tym dowiedział, to zamiótłbym temat pod dywan. Skupiłbym się wyłącznie na tym co dzieje się w małżeństwie. Nie jest to moja odosobniona opinia -- google: "kup kochance męża kwiaty miller katarzyna".

Gary, ale do tego trzeba po pierwsze dojrzeć, a po drugie znaleźć się w takiej sytuacji, aby zweryfikować swoją dojrzałość. W tych kwestiach teoria z praktyką nie przepadają za sobą.

No tak klasyczne tłumaczenie nałogowego zdradzacza: bo miał tylko jedną kobietę, bo się nie wyszumiał, bo było nudno w związku. Ale sam nic nie robił żeby to zmienić, no chyba, że podciągniemy pod to zdradę. To było jego lekarstwo na wszystkie bolączki. Teraz się okazuje, że wczoraj był niedojrzały, ale że skoro się wydało to postanowił dojrzeć. A ty skakałaś jak małpka przed nim, choć wyczuwałaś, że coś jest nie tak. Teraz robisz tak samo: jesteś w fazie zaprzeczania. Widać to po tym, że uczepiłaś się nadziei, ludzi którzy piszą, że wszystko będzie dobrze tylko się mocno postaraj. Czy już szukasz winy w sobie za to co się stało?

Przyszłość nie piszę tego, żeby cie obrazić czy zdenerwować. Nie nakłaniam cie, że masz już dziś wystawić walizki za drzwi.
Namawiam cię, żebyś przestała się przejmować jego uczuciami, a zajęła się swoimi. Bo tylko piszesz jaki on pokrzywdzony.
To ON ma się postarać żeby między wami było dobrze.
Czy ty myślisz w ogóle o sobie? Zacznij myśleć głową. Odrzuć sentymenty i te zdjęcia z albumu, które miętolisz i ściskasz tęskniąc za tym co było. Bo tego nie ma. Widać w ogóle przez te lata nie było, skoro przez lata mąż miał podwójne życie. 
Teraz masz inne życie i inną rzeczywistość. I żadnej gwarancji, że będzie lepsza od tej, która już była.

Aniaa,
Ależ ja właśnie na własnych uczuciach i potrzebach się teraz koncentruję. Okres zaprzeczania mam już za sobą, teraz jestem w żałobie, bo zrozumiałam, że coś straciłam na zawsze.
Małpką byłam i czuję się z tego powodu idiotycznie, ale już nią nie jestem. Wprost przeciwnie patrzę jak on teraz skacze i małpuje wokół mnie. I to wcale nie jest przyjemny widok.
Jednak jest prawdopodobne, że on faktycznie przejrzał na oczy, że on też poczuł jak jego świat wali się w gruzy, że jemu bliskie osoby z jego powodu cierpią, że on też przeszedł traumę. I ta trauma go zmieniła, tak samo jak moja trauma zmieniła mnie.
Jeśli faktycznie tak jest, to mogę temu NOWEMU M pozwolić się pouwodzić tak samo, jak każdemu innemu facetowi, który wpadłaby mi w oko. Nie muszę od razu wiązać się z nim. Teraz właśnie to robię. Randkuję z nim, poznaję go, sprawdzam i często okrutnie testuję, ile jest w stanie znieść.
Ale jeszcze zaręczynowego pierścionki na palec nie chcę założyć, ani tym bardziej ślubnej obrączki. Bynajmniej nie zamierzam również kończyć teraz tej znajomości, dlatego, że STARY M mnie skrzywdził i sponiewierał.

Sensem życia jest rutyna. Życie z drugą osobą. Dzień w dzień... spędzanie razem czasu. Chęć spędzania razem czasu. Niestety czasami w małżeństwach też chcemy pobyć sami. Ja ze swoją żoną jestem 18 lat i jakoś nie mamy rutyny. Może przez dziecko trzyletnie, a może żona w końcu przestała ulepszać małżeństwo, wyluzowała...

Zrobiłaś tutaj potężny błąd. Wiesz jaki? Taki, że czujesz się jak idiotka. Twoim błędem nie były seksi ciuszki, twoim błędem nie było rozpalanie namiętności, ani organizowanie wycieczki -- super z Ciebie kobieta. Problem jest w tym, że teraz się z tym źle czujesz. A mąż jak się zachowywał? Chodził z kwaśną miną? Może mu było wtedy dobrze z żoną... innymi słowy "jechał na dwa fronty". Jak facet zdradza, to nie znaczy, że od razu odrzuca swoją żonę. Zwłaszcza, że Wam małżeństwo by się nie rozsypało, gdyby te jego zdrady nie wyszły na jaw.

Super. Naprawdę.

A to mi się  nie podoba. Odpowiedzialna? Nie rozumiem... to błąd -- jak uporczywe ratowanie życia komuś, kto powinien umrzeć. Tak jakbyś mówiła "Nie chcę organizować wycieczki do Paryża, ale muszę...". A przecież chciałaś jechać do Paryża.

Zupełnie nieprawda. Wcale nie za mało. On i tak by zdradził. Przestań siebie winić.

o prezydencie stanów Zjednoczonych Johnie Calvinie Coolidge'u: Pewnego razu zwiedzał fermę drobiu wraz z żoną. Ta na wieść, że kogut może odbywać dziesiątki stosunków dziennie, powiedziała: Proszę powtórzyć to panu Coolidge'owi!. Gdy to zrobiono - prezydent spytał: A czy za każdym razem z tą samą kurą?. Usłyszawszy: Nie - ciągle z innymi, polecił: Proszę szybko powtórzyć to pani Coolidge!

Po kilkunastu latach małżonek patrząc na żonkę:
- Tyłeczek masz zgrabny, cycusie też niczego sobie... Ehh... Żebyś Ty chociaż troszkę obca była...

Dobra, dobra! Guzik prawda. Facet jest taki sam, tylko mu się grunt pod nogami pali i nie chce stracić fajnego małżeństwa.

Nie zakładaj obrączki już nigdy. Teraz Wasz świat bedize inny. Zakończenie związku wg mnie nie jest dobrym wyjściem. Związek kończy się jak już nic WAs nie łączy. Jak jest obojętność. Można być związanym miłością, ale też nienawiścią.

Endi, dziękuję za słowa otuchy. Doceniam tym bardziej dlatego, bo po lekturze forum wiem, że przeszłaś i nadal podążasz trudną drogą. Jesteś dla mnie przykładem na to, że nie szybko i nie łatwo można udźwignąć  balast, którym jest zdrada dla związku nawet jeśli się jest tak wrażliwą osobą jak Ty.

Gary, nie we wszystkich punktach mogę się z Tobą zgodzić - pewnie wynika to z różnicy naszych temperamentów. Ale masz rację, że nie powinnam się czuć jak idiotka za swoje starania "uatrakcyjnienia" mojego małżeństwa. Przecież ja też się wtedy dobrze bawiłam :-)
Odnośnie odpowiedzialności za jakość związku, to może nieodpowiedni dobór słów przeze mnie. Chodzi o to, że nie chcę, żeby było jakoś. Chcę kochać i być kochaną, chcę pożądać i być pożądaną - tak samo jak nie chcę zdradzać i nie chcę być zdradzaną.

Jak to dobrze, że na tym zapyziałym świecie nie wszyscy są taaacy nowocześni.

Witaj. Ja wpisałam dziś w wyszukiwarce tu "nuda", bo tak się dziś czuję...i wyszedł mi twój post i żółta gwiazdka w nim. Twoja historia typowa do historii tutaj, po pewnym akapicie, nie chciało mi się już jej czytać. Masz ładny awatar, jesteś tu nowa. Z pewnością znajdziesz sprzymierzeńców i przeciwników. To co mi się rzuciło to "coś przeczuwałam"..ale to "olałam"....tzn..sorry że tak porównałam...ale coś w tym stylu....czyli od razu mi się włącza coś w głowie pt. "No tak ma kochankę, ale niech pracują razem na nasze gniazdko, a jak skończą pracować to ja sobie w nim zamieszkam." Przepraszam jeśli Cię to zrani co piszę, ale ten portal nie jest tylko po to, żeby cedzić sobie czułe słówka.

Hmmm... Interpretacji, jakie były powody, dla których olawałam swoje przeczucia jest pewnie tyle, ile osób czytających moją historię. I ocen mojej postawy również.
Ja sama długo zastanawiałam się DLACZEGO.  Sądzę, że wynika to z tego, że wyidealizowałam w swojej głowie mojego M, nasze małżeństwo. Postawiłam, go na piedestale, ale także byłam pewna, że nie mógłby mnie zdradzić. Jestem przecież atrakcyjna fizycznie, przebojowa,z szerokimi zainteresowaniami. Jak się wierzy w coś z przekonaniem to To się staje naszą rzeczywistością. Wszystkie sygnały potwierdzające naszą wiarę - umacniają nas w tym przekonaniu. Wszystkie sygnały ją podważające - ignorujemy.
Ale już się pozbyłam klapek na oczach. Już wiem, że niczego i nikogo nie można być pewnym.

Kobieto, przestan sie winic, doszukiwac przyczyn, analizowac. To on ma problem- jest skonczonym idiota, ktory mysli tym co ma miedzy nogami. Nie zaslugujesz na kogos takiego.Wywal to scierwo na zbity ryj! Jezeli jestes fajna, atrakcyjna laska predzej czy pozniej spotkasz kogos normalnego z jakimis wartosciami w zyciu.Sorry adrenalina mi sie podniosla

a nie jest to z twojej strony rodzaj kary ...za zdradę
niech odkupi
a jak odejdzie naprawdę...
i będziesz wtedy powalona jak drzewo

lepiej samemu podjąć decyzję, bo potem można iść przed siebie, odbić się

sama szukam dla siebie odpowiedzi ...błądzę  w ciemnym lesie

Ja takiej postawy zupełnie nie rozumiem. Nie mogę go "wywalić na zbity ryj", bo "to ścierwo" jest ojcem moich dzieci i osobą, z którą spędziłam wiele cudownych chwil.
Tak, zawiódł jako mąż. Przyrzekał troszczyć się o mnie i dbać o nasze małżeństwo a w rezultacie skrzywdził mnie najbardziej na świecie a nasze małżeństwo podeptał, gdy na horyzoncie pojawiły się chętne kurewny (zapożyczyłem określenie od Sol).
Ja z nim nie jestem. Może będę, może nie. Ale jak się rozstaniemy, to ja chcę widzieć w nim człowieka z zaletami i wadami, z którym nie razem ale wspólnie wychowuję dzieci. I na pewno nie chcę patrzeć na niego przez pryzmat krzywdy, którą mi wyrządził i pielęgnować w sobie ból, żal i gniew.

Na końcu pierwszego postu w tym wątku napisałam, że umieram.
Jednak to nie ja umierałam, ale moja miłość do M. Czułam, że sama umieram, bo to uczucie było osią mojego życia. Wokół tej osi zbudowałam cały mój świat.
M dalej jest mi bliski, jest kimś ważnym w moim życiu, ale już nie jest na dobre i na złe, po prostu jest. I dobrze, że jest!
Chcę spędzać z nim czas, ale od czasu do czasu - już nie jest moim powietrzem.
Chcę wiedzieć, co u niego słychać, ale już nie muszę być częścią jego życia - już go nie potrzebuję, żeby sama żyć.
Chcę, żeby był szczęśliwy, ale to nie ja muszę dawać mu szczęście - żeby być szczęśliwą już go nie potrzebuję.

Myślałam, że bliżej jest mi do decyzji, abyśmy dalej przez życie jechali w tandemie. Ale chciałabym mieć swój własny rower i ruszyć w nieznane w swoim własnym rytmie. Z M. chcę się przyjaźnić, bo wiele nas łączyło i łączy.

trzymam kciuki...

Stokrotka, masz rację, ż siedzę w jego głowie.
Wciąż wracają do mnie pytania: Jak JA mogłam być tak naiwna, tak zaślepiona? Jak mogłam komuś tak bezgranicznie ufać? Przecież to trwało kilka lat!
I chyba szukam usprawiedliwień jego zachowania, żeby sobie samej udowodnić, że nie jestem skończoną kretynką in ile wybrałam na męża, partnera, kochanka skończonego drania.
Bo przecież on nie szukał przygód - oba romanse zostały zainicjowanego przez kochanki.
A z tą pierwszą tylko tak długo się związał, bo gdy ich romans wydał się w firmie, to ją z pracy wywalili, pomagał jej a potem bal się, że ona mi doniesie i zniszczy jego życie.
A druga z kolei, zręcznie go zmanipulowała, bo chciała facetowi, z którym się właśnie rozstawała udowodnić, że od razu znalazła kogoś nowego (nie przewidziała tylko, że sam seks nie wystarczy aby on dla niej zostawił rodzinę).

Ja wiem, że on nie jest bezwolny i sam się wpakował w to bagno, ale jak trochę umniejszę jego winie - to może własnemu poczuciu wartości pomogę.

Cóż In_ka, napisałaś okrutną prawdę, niestety.
Sama sobie szkodzę i się oszukuję. Mimo że tym razem mam na to wpływ.

To chyba typowe, ale jakby ktoś mi kilka miesięcy temu opowiedział tragedię w 3 aktach, to tej zdradzonej kobiecie powiedziałabym, że trafiła na wyjątkowo paskudnego drania, który jej uczucia miał głęboko w dupie i żeby sobie go odpuściła.

Nie można kogoś kochać, później nie kochać i znowu kochać, ...

mozna

Piszecie, że można...pokochać kogoś na nowo.

Pamiętacie piosenkę Marysi Sadowskiej " bo kiedy nie ma miłości co dalej, co dalej" ?
Ja szukam odpowiedzi na to pytanie.
Pokazujące jedną z dróg?

Nie do końca zrozumiałaś moją wypowiedź, ale słusznie doszukujesz się w niej rodzaju żartu, sarkazmu, drwiny, kpiny,...

100% prawdy na temat tego, gdzie ja wtedy byłam, albo raczej nie byłam w jego myślach.

Nie, z kimś takim nie chcę być i już nie będę. Nie masz pojęcia, jak bardzo od momentu ujawnienia zdrady oboje się zmieniliśmy i ten proces wciąż trwa. Mimo, że tak mało czasu minęło, to przeszliśmy kawał drogi.
Wiem, czego nie chcę, zrozumiałam dlaczego pewne zachowania miały miejsca, a niektórych pewnie nigdy nie zrozumię.
Moje życie diametralnie zmieniło się podczas ostatnich miesięcy. Ale przeszłość nie daje o sobie zapomieć. Dla mnie to element teraźniejszości, który wciąż nie pozwala skupić się na tym, co jest i będzie.
Jedną z wielu prób uporania sobie tym, zaprezentowałam w poście, który sądząc po Twojej reakcji poruszył Cię.

Chodzimy cały czas na terapię. Celem terapii jest znalezienie rozwiązania dla naszej relacji na przyszłość, tj. albo rozstanie, albo próba zbudowania wspólnie nowego związku. Do tego czasu trochę obok siebie, ale jednak razem mieszkamy, wychowujemy dzieci, dużo rozmawiamy, rozwiązujemy codzienne problemy, śmiejemy się. Czasami jest nawet tak, jakby nic się nie stało.

Ale z tamtym facetem, który mnie zdradzał i oszukiwał ja już nie chcę być. Aby myśleć o wspólnej przyszłości on musi się zmienić. Jego system wartości musi się zmienić. A jego zachowanie i postawa ten system wartości musi potwierdzać. I ja muszę uwierzyć, że ta zmiana się dokonała. Wtedy będę gotowa spróbować i dać szansę. Niby tej samej osobie, ale jednak zupełnie innej.

Póki co przeszłość nie pozwala mi patrzeć na niego inaczej niż przez pryzmat zdrady, oszustw i braku szacunku do mnie.
Ale może trzeba więcej czasu.
A może nigdy nie będę mogła "być ponad tym" co się wydarzyło.
Stoję na krawędzi.
Niby bym chciała, ale się boję spróbować, zaufać na nowo.
I wtedy myślę łatwiej jest odejść, zamknąć ten rozdział mojego życia i zacząć pisać nowy, rozdział bez zdrajcy.

Podobna, ściskam Cię mocno. Chyba wiem, jak Tobie teraz źle.
W mojej historii również są dwie zdrady, ale traktowane jak jedna, bo dowiedziałam się o całym pakiecie jednorazowo.
Podziwiam Ciebie, a jednocześnie strasznie mi Ciebie żal. Dałaś mu szansę 4 lata temu, a on znowu Cię zdradził i Ty znowu chciałaś spróbować.

Ja wiem, że w moim przypadku kolejna zdrada byłby definitywnym końcem nie tylko naszego związku, ale znajomości.

Jak zrozumiałaś, że z tej mąki chleba nie będzie?
U mnie, po tym, jak wydały się zdrady ja widziałam pierwszy raz w życiu jak mój M płacze, gdy kazałam mu się wynieść z domu zanim do niego wrócę.
Teraz widzę przerażenie w jego oczach, czuję jak nie może opanować drżenia, gdy zimnym, pozbawionym emocji głosem mówię, że go nie kocham, że go nie chcę, że on ze mnie zrezygnował już kilka lat temu a teraz ja rezygnuję z niego.
Czuję jak mnie obserwuje.
Jaki jest smutny, gdy mi jest źle.
Jak "walczy" o mój dobry nastrój.
Te wszystkie niewerbalne reakcje pokazują mi, że on faktycznie nie chce mnie stracić. Oczywiście jest cała masa słów i czynów z jego strony, które mają mi udowodnić, jak bardzo mu na mnie zależy, ale nie zwracam na nie tak bardzo uwagi, jak na mowę ciała, gesty, mimikę.

Cześć. Bardzo mi się podoba twoje porównanie do roweru - tandemu..No właśnie nasze życie jest taką drogą i albo pokonujemy ją z kimś albo sami, albo w większych grupach. Myślę sobie że jak Ty pragniesz mieć ten swój własny rower, do którego się nikt nie dosiądzie, ewentualnie dziecko na siodełko, to będziesz bardziej swobodna, samodzielna, będziesz mogła sobie skręcić w jakąś uliczkę i dłużej tam zabawić, niż jakbyś była w tandemie i inni musieliby na Ciebie czekać. Uważam że twój mąż boi się Ciebie stracić. Nie dziw mu się , jesteś pewną, sprawdzoną osobą, dobrym doradcą dla niego, przewodnikiem, ochroniarzem dóbr rodzinnych itd..nie dziw mu się, że nie chce Cię stracić. Powiedz mu może, że nie odejdziesz, ale chcesz zmienić styl, przesiąść się na mniejszy środek lokomocji, bardziej niezależny.

Przyszłość, podziwiam i zazdroszczę podejścia i spokoju jaki masz i pewności, że będzie dobrze.
Myślę, że bez problemu pokierujesz swoim życiem, z nim lub bez niego.
Jak Ci sie udało tak odciąć?

Sol kochana, ja wcale nie jestem spokojna.
Raczej ZREZYGNOWANA.
Nie chcę walczyć.
Chcę żeby on ALBO mnie kochał, szanował, wspierał i wielbił, ALBO zostawił w spokoju.
Na codzień w pracy zajmuję wysokie stanowisko w męskim świecie, w którym każdego dnia muszę udawadniać, że nie znalazłam się tam przypadkowo.
W domu nie mam już sił na walkę i udowadnianie, że jestem wartościowa.

Nie, żadnych gierek.