co to za relacja i co z nią zrobić... - Netkobiety.pl

Ismena, bardzo Ci dziękuję za odpowiedź!
Twój post dał mi trochę do myślenia, ale pozwól, że parę rzeczy sprostuję:

Z moim kontkatem fizycznym jest wręcz przeciwnie: regularnie chodzę do łóżka z osobami mało dla mnie ważnymi, albo po prostu pod wpływem impulsu, problemem jest samo pojawienie się emocji w relacji, to to wywołuje mój odrzut na dotyk w jakimkolwiek wydaniu...

Co do definicji miłości: to, jak ją ujęłaś oznaczałoby, że nigdy w życiu nie kochałam, a co więcej - że do miłości w ogóle nie jestem zdolna... do tej pory kochałam dwa razy, tzn obecny "raz" uważam za trzeci. Nigdy jednak nie doznałam tego całkowitego braku blokad, bo tak już skonstruowana jest moja psychika. Zanim dowiedziałam się co to prawdziwa rozpacz, przeanalizowałam co miał o tym do powiedzenia Heiddeger i od rozumu zawsze wychodzę. Szczerze powiedziawszy, to nawet nie do końca wierzę w taki brak blokad, a wręcz mam poczucie, że taki brak godziłby w moją niepodległość, jako istoty intelektualnej;)
Nie mniej jestem przekonana, że go kocham. Najpierw bardzo, ale to bardzo go lubiłam, po dłuższym czasie trochę się przywiązałam, a potem doszło pełne klasyczne, chemiczne zakochanie.
Ja się nie przyklejam do ludzi, wręcz przeciwnie - nie potrafię zrezygnować z trzymania ich na dystans. Nie byłam w bliższej relacji od wielu wielu lat, regularnie zapadam się pod ziemię zrywając kontakt z całym światem, bo boję się o swoją niezależność. Tylko fakt, że jesteśmy sąsiadami i że kiedy nie otworzę to będzie dzwonić dzwonkiem przez 20minut sprawiły, że się przełamałam i zdecydowałam na ten poziom bliskości, ale... czy można nazwać to "przyklejaniem się" i to częstym? Zważywszy na to, że cały ten proces zajął mi wiele miesięcy?

Ale z pewnością masz rację, że moja postawa fizyczna jest zaprzeczeniem miłości. Tylko, że im bardziej ja czuję, że chcę i (za przeproszeniem), że robi mi się mokro jak go widzę, to tym bardziej mam ochotę uciec i wręcz zachować się agresywnie, jak podejdzie zbyt blisko. To zapewne wynika z mojego lęku przed odrzuceniem, ale czy to naprawdę znaczy, że jestem niezdolna do uczucia miłości?...

Z pewnością chcę się z nim spotykać, ale dlaczego i do czego mi to potrzebne... i czy nie przerodziło się to w jakąś formę uzależnienia... (i gdzie granica pomiędzy uzależnieniem i miłością swoją drogą) to jest dobre pytanie. Spróbuję się nad tym trochę dłużej zastanowić, dzięki:)

Wiem, że nie było w twoim poście żadnego "zarzutu" i staram się na chłodno wszystko co napisałaś rozważyć:)

mam tylko prośbę o doprecyzowanie, co rozumiesz pod pojęciem "przyklejania się". Czy chodzi o absurdalnie dużą ilość czasu jaką ze sobą spędzamy?
No i kwestia tej miłości... Czy ktoś, kto kocha zawsze jest w stanie pozbyć się tej blokady, niezależnie od obawy odnośnie odrzucenia? Czy gdybym potrafiła na chwilę tę blokadę "zawiesić" i np przytulić się do niego, to to byłby moment w którym zaczęłabym kochać "naprawdę"?
I jak myślisz, co musiałabym zmienić, żeby "sprawdzić" czy jest to prawdziwe uczucie?

I jeszcze... jak na podstawie tego co napisałam interpretowałabyś jego motywację do tej relacji?...

Przepraszam za zasypanie dodatkowymi pytaniami;)

Mayuyu

Myślę, że:
- jemu bardzo na Tobie zależy,
- jest zdecydowany na związek z Tobą, ale ma poważne obawy co do przyszłości tegoż ALBO po prostu chce Ci pomóc jako osobie,
- wydaje mu się naiwnie, że jest w stanie samemu, stopniowo "wyleczyć" Cię z Twoich problemów,

Twoja osobowość jest ... nietypowa. Wydaje mi się, że nie do końca zdajesz sobie sprawę, jak bardzo.
Wspomniałaś o diagnozach dotyczących BPD i innych, nie wiem jednak czy na diagnozach się skończyło i jak się do nich ustosunkowałaś.
Czy w ogóle czujesz potrzebę zmian względem objawów, które wykazujesz? A co za tym idzie zmianę jakiejś części swojego życia/sposobu w jaki funkcjonujesz? Czy też potrzeba "niezależności" i dystansu wobec uczuć(?) innych ludzi jest dla Ciebie pierwszorzędna?

Tobie jest potrzebna miłość platoniczna. Zaproponuj mu to, czy się zgodzi na to. Wtedy stworzycie bardzo udany związek. Będziecie sobie razem chodzić po mieście, rozmawiać. Wszyscy będą wam zazdrościć bo tak naprawdę ludzie żyją ze sobą i nie łączy ich miłość.

Bardzo wszystkim dziękuję za odzew w tym temacie. Z chęcią przybliżę , jak wygląda sytuacja jeśli chodzi o moje radzenie sobie z własną psychiką, żeby obraz był trochę jaśniejszy:)
Od wielu lat jestem w terapii, niestety też byłam wielokrotnie hospitalizowana, ze względu na zaburzenia odżywiania... ale przez te kilkanaście lat (mam przynajmniej taką nadzieję) wykonałam kawał pracy i chyba nie jestem już takim "klasycznym" borderem. Mam dosyć sporą samoświadomość odnośnie swoich symptomów, a przedewszystkim widzę te symptomy, jako "nie ja", tzn naprawdę głęboko ich nie chcę. Chciałabym prawdziwej bliskości i chciałabym nauczyć się funkcjonować w normalnej relacji. Pytanie tylko, czy podświadomie nie wybieram osoby z którą i tak nie jest to możliwe...
Swoją drogą dzisiaj mieliśmy z panem X ciekawą rozmowę. Powiedział, że z kobietą z którą wchodzi w prawdziwie "bliską relację" nie potrafi się przyjaźnić i że "myślał o nas, że myślał o więcej, że chciałby, ale... o czym to ja mówiłem? No, nasz przystanek, wysiadamy".
Koniec.
Tak, z pewnością moje zaburzenia są problemem w relacji i nie umiejszam swojej nienormalności, ale może właśnie przez nią wybrałam taki typ, który też normalnością nie grzeszy i nie mam pojęcia jak do tego wszystkiego podejść, jak o rozegrać... no, tak w skrócie:)

Dziękuję za porady,faktycznie postanowiłam zebrać się na odwagę i wyjść z inicjatywą, tzn spróbować się nie bać i być maksymalnie szczerą wobec niego i samej siebie.
W ten sposób odbylismy wczoraj dosyć długą rozmowę o nas i...nadal nic nie wiadomo,tzn on nic nie wie. Mówi,że widzi,że nasze relacje nie są czysto przyjacielskie i wie,że skoro chce mnie codziennie widzieć,to coś chyba czuje ale nie wie co, bo ma uczucie "jakby był za szybą" i nie wie o co chodzi. Powiedziałam mu wprost,że byłoby mi łatwiej w takiej sytuacji,gdyby powiedział,że nie postrzega mnie w "ten sposob" i nigdy nie będzie,bo wtedy mogłabym sobie dać spokój,na co usłyszałam,że nie może tak powiedzieć,bo tak nie jest,ale...że nie wie o.O
Czuję się,jakbym była na jego "smyczy", a z drugiej strony wiem jak funkcjonuje i za dobrze znam jego i jego świat,żeby przypuszczać,że trzyma mnie jako jakieś koło zapasowe.po za tym my nigdy nawet się nie przytulilismy,nawet na dzień dobry nie dajemy sobie buzi (tzn tak tego na początku unikalam,że zrezygnował;) chodzi mi o to,że wersja "chodzi mu o seks" odpada w 100%.z drugiej strony rozmawialiśmy o tym i powiedział,że myślał nie raz o tym,że chciałby że mną pójść do łóżka.

Wiem,że miewal w przeszłości stany depresyjne,osobiście trochę go podejrzewam o dystymie...może to jest właśnie ta "szyba" i brak dostępu do własnych emocji...tylko co ja w takiej sytuacji mogę zrobić?
Przy moich własnych jazdach i zaburzeniach już samo zebranie się na wyznania mocno mnie rozstroilo, a co dopiero funkcjonować w takiej relacji na dłuższą metę i to na jednej przestrzeni mieszkalnej...
Aha,powiedziałam mu,że tak na prawdę to bardzo bym chciała,żeby mnie dotknął/przytulil,że tak naprawdę w kwestii dotyku boję się siebie a nie jego...może to coś zmieni,zobaczymy dzisiaj,jak wrócę do domu:/
Jak ktoś ma jakieś przrmyslenia odnośnie zmian na moim "froncie walki" to chętnie poczytam,dużo dają mi do myślenia wasze komentarze i pytania (dziękuję;)

A ja właśnie nie wiem czy kibicować, czy współczuć.
Mam tylko jedno pytanie: czy on od pół roku tylko się z Tobą spotyka? Żadnych dziewczyn nie przyprowadza do siebie do mieszkania, nie sypia z nikim, nie chodzi na randki?

No właśnie jemu. Bo jeśli faktycznie Ty się nim tylko interesujesz dlatego, że jest niedostępny, a jak otwarcie Ci powie, że się w Tobie zakochał to Ty przestaniesz się nim interesować, to ja mu nie zazdroszczę co przeżyje. Musisz się bardzo poważnie zastanowić na ile Ty do niego coś naprawdę czujesz, a na ile to jest tylko fascynacja jego zachowaniem. A zadałam te pytania, bo zastanawiam się jak Ty możesz mieć wątpliwości, że mu na Tobie bardzo zależy, skoro tylko z Tobą spędza czas? Nie wiem, może ja go nie znam (napewno go nie znam) i może mylnie to interpretuje, ale na ogół faceci są bardzo prości i jego zachowanie też jest dla mnie bardzo proste. Facet starał się do Ciebie zbliżyć i widać, że to nie jest typ człowieka, który lata z kwiatkami za ukochaną i żebrze o kobiece względy. Dał Ci jasne sygnały, że go interesujesz jako kobieta, Ty się nawet nie dajesz dotknąć, więc on czeka na Twój ruch.

Ja rozumiem, że mogłaś się bać zostać jego "sąsiadką znad przeciwka", ale żeby nawet za rękę nie dać się złapać?
Chłop jest bardzo cierpliwy widzę, więc musi mu naprawdę bardzo na Tobie zależeć.

Jestem w terapii i naprawdę staram się przelamywac swoje schematy. Macie rację: on faktycznie może się bać,że nie będę już nim zainteresowana,jak stanie się "dostepny"... Oczywiście,nie mam pojęcia jak moja spaczona psychika zaraegowalaby na taki stan rzeczy,ale...wiem,że wewnętrznie,autentycznie ja JA chciałabym z nim być. bardzo.
tu jednak jest maly fkcup. Nie wiem,czy zauważylicie w moich postach,ale ja wyznalam mu swoje uczucie i nie nastąpiła po tym żadna deklaracja z jego strony.mam poczucie, że on wobec mnie też stosuje takie push and pull...nie sądzę,żeby to był jakiś świadomy zabieg,wiem że ma słaby dostęp do swoich emocji,nie ufa kobietom,cały czas mówi,że ma wrażenie jakby był "za szybą"..ale moim zdaniem,gdyby coś do mnie czuł,to powiedziałby mi o tym,skoro już ja powiedziałam...

Myszeczka,piszesz o "typowej prostej konstrukcji faceta" i sama pewnie też w większości przypadków tak bym uznała,ale tutaj mam wrażenie,że on nie jest ani trochę prosty. nie tylko ja jestem nienormalna w tej relacji,on też ewidentnie zdrowiem psychicznym nie grzeszy i w tej kwestii zgadzają się ze mną nasi wspolni znajomi psychologowie:P podejrzenie jest właśnie dystymii,osobowości unikajacej, no i epizody depresyjne, zdiagnozowane oficjalnie.w takich stanach ludzie miewają totalny brak emocji, nie mówiąc już o uczuciach wyższych. Niestety,on leczyć się nie chce:/

Być może ja robię mu za taką psychoterapeutke czasami i to jest dla niego interesujące? Czasami też się zastanawiam,czy nie jestem dla niego jak jakiś substytut dziecka,bo jego troska o mnie jest trochę taka matczyna.albo czuje się samotny i ma taką wygodna opcje,że bez żadnego wyjścia z domu może sobie pospedzac czas z drugą osobą. w jakiś sposób na pewno jestem dla niego "ważna",ale czy "ważna w taki sposób",o jaki mi chodzi? Serio z tego,jak przedstawiam cała sytuację jest to dla was takie oczywiste?...

ciężko się w pełni otworzyć na drugiego człowieka przy takich watpliwosciach.
Wystarczylaby mi jedna mała deklaracja z jego strony,a tak mam chyba dobre podstawy,żeby stwierdzić,że może nic więcej ode mnie nie chcieć w tej relacji:(
Ale powiem wam,że jest maly postęp,chociaż może bardziej to brzmi jak postęp w podstawówce a nie w relacji dwójki dorosłych ludzi.
Wczoraj(oczywiście znowu cały wieczór razem) starałam się nie unikać jego dotyku i nie odsuwac się.to są takie drobne rzeczy,jak trzymanie za ramię,czy poglaskanie po głowie,ale jako,że się nie odsuwalam,to takich gestów z jego strony było zdecydowanie więcej:)

Strasznie chaotyczny mi ten post wyszedł, ale mam nadzieję, że da się z niego wyłapać jakie są moje obawy i wątpliwości...

Podsumowując: czy na moim miejscu naprawdę mielibyście poczucie, że on zmierza do związku? I że pomimo mojego wyznania, to znowu po mojej stronie leży, żeby wykonać następny ruch?...

A po co Ty tak kombinujesz? Daj mu się dotknąć, zbliżyć trochę do niego i wtedy myśl co dalej. Wy się nawet nigdy nie całowaliście i Ty się dziewisz, że on Ci nie wyznał tego samego co Ty jemu?
Najpierw się do niego zbliż, obserwuj jego reakcje i potem zacznijcie rozmawiać o związku.

Dzięki, macie rację, za dużo kombinuję;)
Staram się przełamywać - powolutku, bo powolutku, ale zawsze coś:
wczoraj i przedwczoraj dałam mu buzi w policzek na dzień dobry i chyba dzięki temu bliżej obok siebie siadamy, mówi też przez telefon "całuję cię, pa". Nie odsuwam się też przy przypadkowym kontakcie (zetknięcie nóg pod stołem czy dotknięcie ręki przy przekazywaniu czegoś). Nie jest to łatwe, bo czuję jednak wewnętrzny impuls żeby się odsunąć, ale z drugiej strony jak się nie odsunę, to jest to bardzo przyjemne, że mogę być odrobinę bliżej niego.
Wiem, że z zewnątrz może się to wydawać infantylne, zwłaszcza, że historię współżycia mam dosyć bogatą, ale cóż, uczucia wszystko zmieniają. Boję się, że pewnego dnia zorientuje się, że w gruncie rzeczy moje ciało jest obrzydliwe i wstrętne i będę się musiała z tym skonfrontować (z drugiej strony na płaszczyźnie umysłowej doskonale wiem, że to irracjonalne i że to efekt przeszłości i zaburzeń odżywiania, ale ciężko to przeskoczyć).
Teraz się dosyć poważnie rozchorowałam, więc jadę do rodziców na kurację, ale jak wrócę to mam postanowienie, żeby spróbować się przytulić, wziąć za rękę albo coś w tym stylu.
Mam nadzieję, że nie spotkam się z reakcją "ej, co ty robisz, nie zbliżaj się do mnie, fuj" (a takie mam obawy, chociaż wiem, że są głupie i będę się trzymać wersji, że tak mimo wszystko się nie stanie;)

ps. trochę sobie zrobiłam z tego wątku dziennik relacji-męsko damskich, ale obiecuję skończyć, jak sytuacja się wyklaruje:)

Nie kończ.:)
Dobrze, że Ci te wpisy tutaj pomagają.
Ja tam bym Ci radziła z seksem zaczekać tyle ile się da. Ale będę Cię namawiać do dotyku z nim, przytulenia i bliskości. Otwieraj się na niego, bo myślę, że on tego potrzebuje i bez tego nie zrobi żadnego kroku. A czemu seks odradzam? Ponieważ możesz go tylko interesować do jednego. Ja Cię nie chcę straszyć! I proszę byś tak tego nie zrozumiała! Chodzi mi tylko o to, byś była na to ostrożna. Czyli: zacznij się na niego otwierać, ale również obserwuj co on z tym robi.:)

No to rzeczywiście podchodzicie do siebie, jakby to drugie było jeżem.
A jednak się przyciągacie, raczej nie bez powodu.
Z powodu Twoich zaburzeń krzyżowych terapia pewnie jest nastawiona na przełamanie agresji wobec siebie ( odżywianie, cięcie i co tam jeszcze masz). Nie dziwi mnie zatem tak długotrwałe leczenie, ale wybacz za szczerość, do związku jeszcze Ci daleko. Na dobrą sprawę niewiele wiesz co siedzi sąsiadowi w głowie, on chyba też nie łapie zasad Twojej chwiejności. Rozumiem chęć bycia wreszcie z kimś bliskim. Macie oboje wiele lęku w sobie, i niestety każde z was odnosi te lęki głównie do siebie. To prosta droga do zrobienia krzywdy drugiej osobie. Brak empatii . Niestety tak działa i borderline i Chad. Musiałabyś zrobić niesamowite postępy w leczeniu by złapać jak działa dawanie i branie w związku, dotąd skupiasz się na swoich dylematach.
Twoja "niedostępność" przyciąga chłopaka, to znaczy że on sam ma również spore problemy. Na mój gust osobowość zależna. O ile Ci na nim zależy warto byś wiedziała, że facet z czasem Ci się podda. Wtedy będzie dla Ciebie mniej wart i ucierpi. Tak właśnie działa schemat z partnerami borderek. Tak działał ten schemat ze mną.
Życzę postępów w terapiach.

Dokładnie tak jak pisze Naprędce - znamy się na tyle, że on doskonale wie, że mam bordera i jak to działa, ale wie też, że nie chcę tego schematu.. Nie mam zamiaru go odrzucić, chociaż wiem, że taki odruch może się pojawić. Ale wiele niechcianych "odruchów" zdołałam już przełamać, naprawdę bardzo wiele i liczę, że ten też uda mi się jakoś przetrwać.

Masz rację apologies, że wiele czasu w ciągu tych lat terapii było poświęcane na problemy z sobą samą, a nie z relacjami z ludźmi. Nie mniej od jakiegoś czasu przerabiam też tą szerszą perspektywę istnienia;)
Dzięki za zwrócenie uwagi na ten aspekt, bo faktem jest, że jeszcze długa droga przede mną, ale... jakoś przecież trzeba ją zacząć.

O ile pracę nad sobą łatwo podjąć będąc samą, ba, nawet lepiej być wtedy samej, to... kiedy chodzi o relacje, to trudno sobie tylko w fotelu u terapeuty na ich temat teoretyzować. Zwłaszcza, że potem się okazuje, że ja sobie coś wymyślam, planuję, a kiedy przyjdzie co do czego to wychodzi zupełnie inaczej.
Np od dawna już myślałam i chciałam sie przełamać, żeby nie unikać jego dotyku, ale musiałam doświadczyć tych wielu "odsunięć", żeby wreszcie za którymś razem się oswoić.
Wiem, że takie uczenie się relacji przez osobę z BPD potrafi ranić innych (byłam przecież w różnych relacjach, ba, ktoś nawet wpadł na taki kretyński pomysł, żeby się ze mną zaręczyć), ale niestety bez tych ofiar nie posunęłabym się do przodu. Żeby nie było - ani trochę się nie usprawiedliwiam, naprawdę jest mi wstyd za wiele swoich zachowań.
Mam po prostu (jak każdy) nadzieję na szczęście i liczę, że po tych wszystkich "lekcjach" tym razem się uda...
Na prawdę bardzo BARDZO nie chciałabym go skrzywdzić, chciałabym, żeby był szczęśliwy.
Chciałabym, żeby przestał tłumić wszelkie emocje i wyszedł zza tej "szyby". I chciałabym być wtedy obok, a nie odhaczyć i uciec.
Faktycznie jego nieprzystępność i krytyczny (w sumie dosyć nieprzyjemny) stosunek do otoczenia był powodem, dla jakiego moja spaczona psychika podpowiedziała mi, żeby się nim zainteresować. Ale przez te pół roku dużo się zmieniło w naszych relacjach i bardzo się cieszę z każdego przejawu czułości i troski (których jest coraz więcej, na przykład teraz bardzo się przejął moją chorobą, na tyle bardzo, że aż się trochę zdziwiłam).
Oczywiście, ciągle nie mam pewności, czy te przejawy świadczą o jakimś "konkretnym" uczuciu wobec mnie, ale...
chyba tak trochę działa miłość, że chciałoby się zaufać, że wyjdzie tak, jak chcemy i ciężko się tej chęci oprzeć.

Staram się teraz za dużo nie kombinować, bo i tak się nie widzimy, może nam obojgu trochę przez ten czas się ułoży w głowach:)

ps.ech, znowu esej cały machnęłam, ale faktycznie mi to pomaga, dzięki za cierpliwość.

Z tym pisaniem próbuj. To specyficzny sposób i dość często zalecany w terapii dla oddania co w duszy gra. Pozwala zrozumieć przy skokach nastrojów czym się nakręcasz i wywalić nadmiar emocji różnego typu. Wśród borderów jest parę osób, które piszą, niektóre z nich zrobiły całkiem spore postępy, np "pogranicza.pl ". Może już trafiłaś na tę stronę? Poczytaj, nie jesteś sama z takim zaburzeniem, a dziewczyna która tam pisze świadczy o tym, że można wychodzić i z takiego padkudztwa jak borderline.
No cóż ,jeśli chłopak dobrze wie z czym ma do czynienia w relacjach z Tobą to sytuacja wydaje się "czysta". Bierz jednak poprawkę na niego, wiedza to nie wszystko. Ja nie chciałem uwierzyć, że z żoną jest coś nie tak, jej zachowania brałem za element jej ciężkiego charakteru. Bardziej nie byłem przygotowany na związek z taką rozchwianą osobą. Ale to jakby odwrotna sytuacja, najpierw byliśmy razem, dostałem swoje po dupie a potem mi się ślepia otworzyły, do diagnozy trochę potrwało. Pewnie złych intencji nie ma, co nie oznacza, że da sobie radę z Tobą. Oby nie przecenił swoich możliwości psychicznych. Nie sądzę, by dążył tylko do łóżka, dla mnie wygląda to na strach. Zakrył się za pozą obojętności i nie przekracza granicy.