Jest coraz bardziej agresywny i nie potrafi nad sobą zapanować - Netkobiety.pl

Caro ... Chcesz przeczytać to co chcesz przeczytać, czy prawdę ?

Szczerą prawdę. Niektóre z Was mają pewnie jakieś doświadczenia w takich sytuacjach.

Za 5 lat on będzie tą pięścią walil Ciebie.
Przy stole będziecie stali razem z Waszym dzieckiem, które będzie histerycznie wrzeszczec.

A Ty powieszenie: a co ja mogę ? Przecież nie mam dokąd pójść, no i przecież dziecko ....

Odradzam jakikolwiek ślub. Popełniłabyś największy błąd w swoim życiu, gdybyś wyszła za mąż za kogoś, kto stosuje wobec Ciebie jakąkolwiek przemoc. Pewnie teraz zaprzeczysz, bo przecież Cię nie uderzył, ale przemoc psychiczna już jest. Tylko czekać aż dojdzie do tego przemoc fizyczna. Szczerze, gdyby mój facet na takim etapie znajomości zachowywał się w ten sposób, zostałby skreślony. Bo wyobraź sobie co może być dalej. Szczególnie gdyby w przyszłości doszły dzieci. Akurat przemoc w rodzinie znam bardzo dobrze, ponieważ mój ojciec robił dokładnie to samo, z tym, że on nie ograniczał się do wyzwisk i uderzania mebli. Na końcu wszystko to przeszło jeszcze na mnie. Chciałabyś więc, by być może w przyszłości to samo spotkało Twoje własne dziecko? Nie wydaje mi się. Dlatego lepiej dobrze się zastanów jak to teraz rozegrać, byś na tym bardziej nie ucierpiała. Jeśli uważasz, że rozmowy z nim nic nie wskórają, bo facet nie widzi problemu, to zakończ to dla swojego dobra.

Sama widzisz jak sprawa wygląda. Wiesz, że on coraz bardziej przesuwa granicę, że sprawdza na ile może sobie pozwolić. Najpierw próbuje pokazać Ci, że to on stoi w tym związku wyżej niż Ty, potem robi Ci awanturę, ponieważ widzi, że się stawiasz, a na koniec stara się Ciebie ugłaskać przeprosinami i wciskaniem kitu, że coś go napadło. To żadne coś, tylko jego zryta psychika. Agresja, którą póki co jeszcze w miarę skutecznie ukrywa. Wszyscy tutaj dobrze Ci radzą, że powinnaś go zostawić, bo są naprawdę MAŁE szanse, że taka osoba się zmieni. W dodatku taka możliwość istnieje TYLKO wtedy, gdy człowiek widzi problem i chce się go pozbyć. W przeciwnym razie jest stracony. Na siłę nikomu nie pomożesz - pamiętaj.

Caroline90 znałam kiedyś  takiego co przed ślubem to był chodzący ideał tylko do rany przyłóż, znosił z uśmiechem wszelkie fochy narzeczonej, a w dzień ślubu pobił ja tak, że goście weselni musieli ją ratować. Wrzeszczał, że tak od dzisiaj już  u nich będzie, niech nie myśli, ze ona będzie  rządzić i faktycznie była rządził on przez  całe lata. Często chodził z podbitym okiem. Na początku stawiała mu się, ale później przyzwyczaiła się że nie ma tam nic do powiedzenia i zrezygnowana trwała jeszcze długo przy nim. Ciesz się, że Twój   wcześniej ujawnił swój charakter, masz szansę uratować się przed brutalem, bo tylko od Ciebie to zależy co wybierzesz. Nie oglądaj się na niego i nie licz,  ze on  podejmie decyzje  i odłoży wasz ślub ze względu na swój trudny charakter. Jemu ten jego charakter nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie pozwala mu rozładować nagromadzone w nim emocje. To Tobie będzie ciężko, a nie jemu.

Wiem, że dobrze mi wszyscy radzicie. Muszę to wszystko poukładać, kocham i ciężko podjąć jakąkolwiek decyzję, uczucie pokonuje zdrowy rozsądek. Jak dam ultimatum to powie, że się zmieni i może to zrobić, ale mam świadomość, że po jakimś czasie znowu będzie to samo. Jak nie dam mu szansy to będzie, że ja jestem najgorsza i bez serca. Przyznajcie, że to ciężka sprawa, bo z jednej strony człowiek zasługuje na szansę, a z drugiej jest ten strach, że jednak po jakimś czasie znowu wróci to co było albo będzie jeszcze gorzej.

To nie jest strach, że to wróci. To jest ŚWIADOMOŚĆ, że tak będzie. Bo nie ukrywajmy, ile zna się przypadków, w których taka osoba naprawdę się zmieniła? Ja nie znam żadnego. Mojego ojca w to nie wliczam, bo on się uspokoił dopiero po wielu latach, a i tak nadal zastanawiam się kiedy znów coś mu odbije i podniesie na mnie rękę. Uważam, że dobrze myślisz, że on się może zmienić, ale prawdopodobnie zrobi to chwilowo, jeśli zrobi w ogóle. Możliwe, że uspokoiłby się do momentu aż wszystko by ucichło, a on upewniłby się, że ponownie ma Ciebie w garści i wtedy uderzyłby na nowo, być może pokazując jeszcze więcej niż teraz.

Rozumiem, że go kochasz, że uczucia starają się Tobą kierować, widzieć w nim kogoś, kogo da się jeszcze uratować, ale musisz zrozumieć, że coś takiego powinno wyjść z jego inicjatywy, nie dlatego, że go o to prosisz... On na pewno zdążył już zauważyć, że źle Ci z jego obecnym zachowaniem. Nikt nie jest na tyle ślepy. Więc skoro widzi i nic nie robi, to znaczy, że jemu z tym dobrze, nie sądzisz?

Nie dziwi mnie, że jesteś tym załamana. Mimo wszystko jesteście ze sobą już trochę czasu, zdążyłaś go pokochać na tyle, że wiązałaś z nim swoją przyszłość. Ciężko przełknąć stratę kogoś takiego, a co dopiero być tym, kto ma taki związek zakończyć. Niemniej to jedyne rozsądne wyjście. Może, ale bardzo małe może, otrząśnie się po Twoim definitywnym odejściu i zrozumie swój błąd, wtedy będziesz albo mogła dać mu szansę, albo ułożyć sobie życie na nowo, lecz teraz nic nie zrobisz. Nie proś o coś, co on sam powinien Ci zapewnić. Poczucie bezpieczeństwa to jedna z podstaw związku, a to tylko kwestia czasu gdy zaczniesz się go bać, o ile już tak nie jest. Musisz więc jakoś to wszystko przeboleć, pokazać, że siebie szanujesz i odejść. Oczywiście podaj mu dokładny powód rozstania, żeby wiedział co zrobił źle. I nie daj po sobie poznać, że ma jeszcze jakiekolwiek szanse, bo wtedy mógłby spróbować na Tobie jakichś krótkoterminowych gierek. Po prostu stanowczo zakończ wszystko, a potem obserwuj jego zachowanie. Czas pokaże co będzie dalej. Na pewno na Twoim miejscu nie nastawiałabym się na cuda, bo może i czasem się zdarzają, kto wie, ale lepiej na nie nie liczyć.

Nie prosi bo nie widzi, że ma problem. Uważa, że wszystko jest okej, a czasem go ponosi, 'bo jest z natury cholerykiem'. Jak mu tłumaczyłam, że to nie jest normalne to powiedział, że sama go prowokuję do tego, bo narzucam mu swoje zdanie, a on wie lepiej co jest dobre. Ale tu chodzi o nasze wspólne sprawy, a nie tylko o jego osobę. Ogólnie to uważa, że wszystko wie lepiej jakby wszystkie rozumy pozjadał co mnie strasznie irytuje czasem. A jeszcze bardziej jego argument 'to nie są sprawy na kobiecy umysł'.

Czyli po prostu jest zarozumiały i bardzo niedowartościowany. Poniżając cię w ten sposób czuje się przez chwilę "lepszy", "mądrzejszy", ale potem dociera do niego, że wcale tak nie jest. Nie chce uznać twojego prawa do posiadania własnego zdania, traktując cię jak przedmiot, a nie jak podmiot. Nie dostrzega, że takie zachowanie ci uwłacza, bo powinnaś być jego partnerką. Innymi słowy - podświadomie uznaje, że jesteś od niego gorsza i głupsza. Uważa, że nie jesteś pełnoprawnym człowiekiem, odrębną jednostką, tylko czymś, czym można dowolnie sterować (skoro, wie, co dla ciebie lepsze - stawia się w pozycji boga). Może to być też taki krypto mizogin, sądzący, że wszystkie kobiety są po prostu głupie.

Mówiąc, że to ty prowokujesz przenosi odpowiedzialność za swoje postępowanie na ciebie. W jego oczach to ty jesteś winna jego agresywnych zachowań, tudzież winna jest jego osobowość - czyli coś abstrakcyjnego. Nie jest w stanie wziąć odpowiedzialności za swoje życie i - co za tym idzie - za was jako związek.

Czeka cię trudna rozmowa i trudny czas, bo musisz zdusić w sobie uczucie. To da się przetrwać. Ale musisz pamiętać, że robisz to dla siebie. W pewien sposób ratujesz swoje życie nie pozwalając parterowi na zniszczenie go. Trzymam kciuki, żebyś dobrze wybrała i potrafiła wytrwać w tym wyborze.

To tak nie dziala. W kwestii decyzji nie mozna sie kierowac samopoczuciem czy zdaniem innych, tak jak piszesz "Jak nie dam mu szansy to będzie, że ja jestem najgorsza i bez serca" bo to sprowadza na manowce, ale celem, skutkami. Musisz wiec wypisac sobie na np. na kartce co jest twoim celem, np. spokojna rodzina, dobra atmosfera na dzieci, itp. i czy ten partner osiagniecie tych celow zapewni, oraz ew. skutki zaniechania wyboru. Tutaj nie ma myslenia zyczeniowego, przynajmniej nie powinno byc (powinno byc jesli wszystko uklada sie jak nalezy a tak tu nie jest) ale same fakty. To co opisuja ludzie tutaj to najbardziej oczywiste skutki Twojego pozostawanie w tym zwiazku. Z drugiej strony niektorzy musza sie na wlasnej skorze przekonac o niektorych rzeczach.

Zmiany sa oczywiscie mozliwe z tym ze statystycznie sa one zwykle na gorsze. Jesli maja byc na lepsze potrzebne jest albo leczenie farmakologiczne albo glebokie doswiadczenie i wypalenie sie przemoca, a najlepiej "bat prawny" w postaci realnego widma skutków okreslonego postepowania. Jesli tego nie bedzie, chocby jednego z tym elementow, nie pomoga zludne, bajkowe wyobrazenia o tym ze bedze pieknie, bo nie bedzie.

Po slubie z reguly dzieje cos takiego dziwnego ze odpada jakby skrepowanie wlasnego zachowania a wady sie poglebiaja. Bo taka jest ich natura. Jesli sie nad nimi ciezko nie pracuje. Z tego co piszesz nie ma tej pracy, jest bagatelizowanie. A zmiany sa ewolucyjne i potrzebuja czasu, chyba ze czlowiek doznaje wstrzasu.

Osobiscie, nie bralbym slubu teraz. Przelozylbym go o rok i postawil ultimatum - calkowita zmiana zachowania w stosunku do Ciebie i w kwestii zwiazku, np. kompromisu inaczej czeka Cie zycie z tyranem. Bo to Ty tworzysz swoje zycie teraz. Jesli nie, to zgadzasz sie na obecna sytuacje i na prawdopodobienstwo ze bedzie gorzej. Czy takie cos nie zniszczy Twojego obrazu i doczucia oraz wartosci milosci? Oczywiscie efektem moze byc malzenstwo, dziecko a rozwod to przeciez nie problem w tych czasach. Ale konsekwencja bedzie rowniez wyniszczenie psychiczno-uczuciowe. Zreszta, to Twoj wybor, z tym ze powinien byc swiadomy.

Takze sugeruje danie szansy, przelozenie slubo o rok, postawienie kontretnych warunkow i bycie konsekwnentym w tym (nie spelnia to adie) albo dziecko, "malzenstwo" i wszelkie tego konsekwnecje co moze tez byc dla Ciebie wazne. Moze to byc tez kwestia twojego przeznaczenia, nauki czegos, nawet przy wiedzy o ew. skutkach tego.

Otó to. Przecież właśnie po to zamieszkaliście przed ślubem, by poznać się dogłębnie, by odkryć swoje wady. Po to, by mając tę dogłębną wiedzę, podjąć decyzję, czy chcecie kontynuować, czy nie. Tak właśnie się stało - przekonałaś się, jaki jest naprawdę. Przed zamieszkaniem razem potrafił się kontrolować, teraz tę kontrolę traci - ale jeszcze nie do końca. JEszcze wie, że możesz mu uciec. On ujawni się w pełni po ślubie. Wtedy dojdzie przemoc fizyczna i może nawet ekonomiczna, gdy po urodzeniu dziecka pójdziesz na macierzyński. Psychiczna i werbalna już są.

Autorko:
Wszyscy Ci tu mówią - WIEJ i ja Ci mówię to samo. Jeśli nawet nie chcesz odchodzić od niego, przełóż ślub o co najmniej rok. Każ mu podjąć terapię. Nie wierz mu gdy będzie obiecywał, że to się więcej nie powtórzy, że po ślubie się zmieni. To on najpierw ma się zmienić, przekonać Ciebie, sprawić, że poczujesz się bezpieczna i że możesz mu ufać, a dopiero potem ślub. Poczucie bezpieczeństwa w związku to jest absolutne minimum, którego należy wymagać. Jeśli go nie ma, to po co Ci taki związek?

Ryba, fajnie wytłuściłaś najważniejsze rzeczy. Te wielkie słowa: zawsze, wszystko, nigdy... kur**, chu*e... niespełnione obietnice, szanse dawane bez końca...

A autorka ciągle się waha. Są kobiety, które wolą być poniżane i/lub bite niż być samotne. Może autorka jest taką kobietą? My jej tu tłumaczymy - na jej prośbę - ale ona pomocy chyba nie potrzebuje, bo ciągle usprawiedliwia misiaczka.

Przeklina? Ale nie bije...
Rzuca przedmiotami? No, ale mnie przecież nie bije...
Wali pięściami w stół? No, ale przecież mnie by nie walnął...

Caroline wyraźnie nie wierzy, że taki scenariusz jest możliwy. Nie bije, więc jest dobrze, a ku**y i chu*e latające w powietrzu jej nie przeszkadzają.

A dlaczego nie chcesz pisac? Moze wlasnie dzieki temu nauczylabys sie mocniej wyrazac swoje zdanie. Kwestia zasadnicza tutaj jest dla mnie nie tylko kompromis ale umiejetnosc rozmowy miedzy wami. Bo jak chcecie sie ze soba komunikiwac? Budowac jedynie na seksie, obowiazkach i egzystencjalizmie?

Może źle się wyraziłam z tym charakterem, powinnam użyć słowa nieco trudny. Jak się zachowuję? Całkiem normalnie, spokojnie staram się wytłumaczyć, ale to jest jak rzucanie grochem o ścianę. Nie dociera, więc ja sama zaczynam się denerwować podnosząc głos. Po prostu nie pozwalam by ktoś robił ze mnie idiotkę, nie mogę cały czas iść na ustępstwa i się ze wszystkim zgadzać. Jeśli ktoś nie szanuje mojego zdania to ja mam biernie się przyglądać i we wszystkim ustępować. No więc podnoszę głos, a na niego to działa jak płachta na byka i wali teksty 'że 100 razy mi już mówił, że mam głosu nie podnosić na niego', ja znowu obstaję przy swoim i zaczyna się 'kur****' i standardowe pięścią w stół albo ścianę, trzaśnięcie drzwiami i wyjście do 2 pokoju gdzie siedzi przed komputerem do momentu aż mu przejdzie.
Jakie to są sprawy? Wyjazd do rodziców moich - jego tekst, nie w ten weekend, może za tydzień i tak w kółko kręci coś, jak ma ochotę tam pojechać to w piątek tekst pakuj się i jedziemy do rodziców, do jego też wybiera zawsze termin jak jemu pasuje.
Pomalowanie mieszkania - nie trzeba na razie, to jest dobre, po ch** teraz malować, zrobi się w przyszłym roku.
jakiś wspólny wyjazd na weekend - tam mu się nie podoba, tam też nie, pojedziemy innym razem i ciągłe odwlekanie. Jak już się zdecyduje to on musi wybrać miejsce i czas.
chciałam mieć jakieś zdanie przy naszym wspólnym zakupie samochodu - ty się nie znasz na samochodach, więc on wybierze i szlus. chciałam inny kolor, to powiedział że kolor jest najmniej ważny i będzie taki jak zadecydował.
wymiana mebli - nie trzeba bo te są dobre
mały remont w łazience - nie, bo będzie syf i jego tekst 'nie rób się taką damą bo ta łazienka jest całkiem ok'
zakup jakiegokolwiek sprzętu - on wybiera, bo się zna na tym i co ja mogę o tym wiedzieć, i przytyki 'może sobie wybrać garnki do kuchni albo odkurzacz' bo jak stwierdził na tym się znam.

To jest tylko kilka spraw, a tak jest prawie ze wszystkim. On wszystko chce planować co, gdzie, jak i kiedy. Zrobił się taki od 3-4 miesięcy jak już trochę ze sobą pomieszkaliśmy.

Kobieto, po tym co teraz napisałaś... radzę Ci się nie zastanawiać nad żadnymi szansami ani niczym podobnym, tylko WIAĆ. I to jak najszybciej. Przecież to nie jest normalny człowiek, on ma jakąś manię wywyższania się, daj sobie z nim spokój. Odejdź dla własnego dobra póki we wszystko nie jest zamieszane dziecko.

...zatem przyzwyczaj sie do jego nowego,PRAWDZIWEGO oblicza.wczesniej byl czuly i kochany,bo udawal-musial troche pograc ,zeby Cie dobyc.Gdyby walil na pierwszej randce piescia po scianach czy bylabys z nim?Oczywiscie,ze nie.Z czasem agresja bedzie coraz wieksza.potem przeprosiny,a potem od nowa horror.Odwolaj ten slub,jezeli jeszcze stac Cie na krytyczna ocene tej sytuacji.pzdr.

Powiedzcie mi jak to może być, że ktoś czuły, miły i kochany może nagle w kilka chwil przeistoczyć się w kogoś bardzo agresywnego. Tak jak pisałam jesteśmy razem prawie 26 miesięcy, wcześniej trochę znaliśmy się i zawsze biła od niego taka szczerość i otwartość. Pół roku mieszkamy razem, na początku wszystko super a po kilku tygodniach nagle taka zmiana i agresja. Dziwi mnie to bardzo bo nigdy wcześniej tego nie ujawnił, można aż tak to w sobie ukrywać i nie dać po sobie poznać? To pytanie do  psychologa chyba. Kobieta zawsze wyczuje gdy coś jest nie tak. Owszem czasem były jakieś małe kłótnie ale bez jakichkolwiek wrzasków i agresji z jego strony.
On widać chce mieć pełną władzę i teraz nie wiem czy to wynika z jego cynizmu i celowo tak robi czy po prostu podświadomość mu podpowiada, że kobieta nie powinna mieć nic do gadania, a gdy się odzywa i jest natarczywa to trzeba ją opie**** i  ustawić do pionu.

Niestety, ale trafiłaś na przemocowca. Nie napiszę ci nic innego, znam to z autopsji. Będzie jeszcze gorzej. To nie są normalni ludzie, wiecznie czują zagrożenie, stąd ta agresja do wszystkich, a nie daj panie mieć inny pogląd, zdanie na jakiś temat - wtedy zaczyna się furia, która najczęściej toczy się poprzez okazywanie agresywnych zachowań, sprowadzaniem drugiej osoby do parteru.

Życie z takimi ludźmi toczy się od miesiąca miodowego do kolejnej awantury. Nie myśl, że uskutecznisz plan jakiegoś remontu w domu, posiadania auta, które byś bardzo pragnęła. Z normalnymi ludźmi się w takich sprawach spokojnie dogadasz, coś ustalcie, jedno powie: no dobra, może być czerwony, to ten drugi powie: ok, to nie musi mieć tego i tego - i wszystko gra. Z tego typu człowiekiem będziesz w ciągłej walce (przemoc bierna, ekonomiczna zawsze rodzi frustracje, zastanawiasz się dlaczego ta najbliższa osoba cię tak traktuje, poniża), będziesz musiała prosić się o najdrobniejsze rzeczy, twoje zdanie będzie automatycznie masakrowane, nie ma szans na spokojne i rozważne życie.

Jeśli będziesz też mniej zarabiać, to za jakiś czas będziesz wiedzieć, gdzie twoje miejsce w szeregu i komu tak naprawdę zawdzięczasz wszystko. Wpędzanie w poczucie winy, odzieranie z godności służy podtrzymaniu układu - on pastwi się nad ofiarą, bo z tego czerpie energię.

Niestety, NIE MASZ WPŁYWU I SZANS, na to że on się zmieni lub wasze wspólne życie będzie wyglądać lepiej. Przemocowiec nigdy nie przyzna się do błędu, jest święcie przekonany, że to jak postępuje jest najlepszym rozwiązaniem, inni są głupsi, mniej wiedzą, to taki plebs. Kiedy nie będą pasowały ci warunki i sposoby ustalania/decyzyjność w związku, jego agresja przybierze na sile, tak aby cię spacyfikować.

Ten rodzaj osobowości z zburzeniami łatwo znajdziesz u wszystkich dyktatorów, niektórych osób na top stanowiskach, szefów, wojskowych. Ich wspólną cechą jest ogromna potrzeba sprawowania KONTROLI i WŁADZY.

Moja droga, to nie są przelewki, odłóż na chwilę swoją miłość i spojrzyj na to jak to naprawdę u was wygląda, jaki on jest i jak się już nie maskuje. To jest straszne co się u was już teraz dzieje, nie będzie lepiej, on bardzo chce małżeństwa po to aby totalnie cie obezwładnić i sprawować nad kimś kontrolę (małżeństwo to świetna instytucja do tego).

Obudź się i zobacz w jakiej czarnej dziurze jesteś. Tak nie wygląda dobry, zdrowy związek.

No zobacz tak się nagadał, a guzik powiedział.
Wprawdzie przesadził - ale Ty go sprowokowałaś ...
Wprawdzie przyznał Ci rację - ale powiedział że to normalne, że sprawy posuwają się za daleko ...
Wprawdzie podbije Ci oko - ale zupa będzie za słona ...

Jedyną rzecz, którą mógł powiedzieć - to to, że istotnie ma problem, że jest tego świadomy i że idzie na terapię, bo chce coś z tym zrobić, bo nie może pozwolić żebyś czuła się zagrożona w jego obecności.
I powinien dzisiaj, zaraz, natychmiast, zacząć szukać informacji na ten temat.
A od jutra zacząć na tą terapię chodzić.

Zamiast tego ... gładko się wyłgał i jeszcze przerzucił odpowiedzialność za swoją agresję na Ciebie.
No brawo.

Ale ja się wcale nie dałam urobić i doskonale o tym wie. Wieczorem wrócimy do rozmowy, bo teraz nagle kilka chwil po rozmowie musiał niby pojechać do swojego przyjaciela w czymś mu pomóc, a pewnie jedzie sobie pogadać.
Mój postulat będzie taki, że musimy przesunąć datę ślubu przynajmniej o rok i tyle. Zaproszenia przecież jeszcze nie poszły, zaliczka nie wpłacona także może to mu otworzy oczy i nie będzie żadnych wymówek. O terapii mu napomknę też, szkoda że nie wyszło to z jego strony.

Caroline uciekaj od niego jak najdalej! Zadne uzgodnienia, rozmowy itp nic nie dadzą.Jesteś jeszcze bardzo młoda i "takiego kwiatu- pół światu"

Bardzo dobrze, że się nie dałaś omamić. Ale tekst, że oboje macie nad sobą pracować i że on będzie o jednym decydował, a ty o drugim i że podczas kłótni agresja jest jakby naturalna nie zapalił w twojej głowie czerwonej lampki? To świadczy tylko o tym, że on nie widzi swojej winy i uważa, że jego zachowanie nie jest złe. Nadal to twoja wina, nadal myśli, że jesteś głupsza i co więcej - sądzi, że agresja nie jest niczym nagannym, nie ma zamiaru nad sobą panować. Nie ma sensu ciągnąć tego dalej. Tu nie chodzi o przekładanie daty ślubu, bo to niczego nie zmieni.

Po prostu uważaj na siebie.
Ok ?

Według mnie gość już się nie zmieni,bo z tego co napisałaś to on z natury kocha sprawować nad kimś władzę.Teraz będzie uważał bo jest jeszcze zakochany i tak jak piszesz nie wyobraża sobie bez Ciebie życia,ale minie jakiś czas,weźmiecie ślub,pojawi się dzieciak i  potem będzie 'po ptokach' bo Ty nie będziesz mogła czy miała sił by odejść a jego agresja będzie narastać i w końcu dostaniesz w ząbki.Naiwna jesteś bardzo skoro myślisz,że gość który po kilku tygodniach zamieszkania razem robi akcje z wyzwiskami i  waleniem pięściami w ściany zmieni się nagle jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Sporo osób Ci napisało,że masz się ewakuować,ale wiadomo,że osobom postronnym łatwo się mówi.Te słowa wszystkich to przestroga dla Ciebie,że potem już może być za późno.Zrobisz jak zechcesz.