Lęk przed jazdą samochodem !!! - Netkobiety.pl

Typowe podejście jak się boisz - nie jedź. Akurat nie takiej rady tu potrzebuję. Każdy człowiek może pokonywać swoje lęki.Osoba, która się boi danej rzeczy może to zwalczać w sobie i dalej robić a nie od razu się poddawać. Ja chcę się tylko dowiedzieć jak można sobie radzić ze stresem przed jazdą..

Skoro CHCESZ coś z tym zrobić, CHCESZ się nie bać  - to chyba jasne jest że czym się więcej jeździ, tym bardziej się jest odważnym ..
Przez same patrzenie się na kierownice i jazdę do sklepu lęku nie stracisz..
I każdy Ci powie tylko idź - do psychologa, psychiatry, zacznij jeździć z kimś, idź na kursy, itp itd... Ale nikt za Ciebie za kierownice nie usiądzie..
"Wszystko siedzi w Twojej głowie" -jeżeli sama sobie nie wmówisz że 'umiesz' jeździć i nic się nie stanie i się nie przełamiesz.. to psycholog też nie pomoże. Bo będzie Ci mówił to samo co już wiesz - jednorazowy wypadek, to nie musi się powtórzyć, umiesz jeździć, etc.

Jestem w podobnej sytuacji, tyle tylko, że wypadek był z mojej winy- zamyśliłam się. Boję się jeździć jako pasażer, co dopiero mówić o kierowaniu. Co gorsza nikt nie rozumie moich obaw i każdy tylko się podśmiewuje, kiedy proszę, by jechał ostrożnie, zwolnił itp. Załamują mnie ludzie, którzy kierując grzebią w torebce gum do żucia albo gadają przez tel., ale do nich nic nie dociera. Ja uważałam, a mimo to skasowałam samochód i naraziłam moją siostrę. Wszyscy myślą, ze są takimi wspaniałymi kierowcami, że im się nic nie stanie. No ok, nie dbają o siebie, ale przynajmniej niech pomyślą o pasażerach.

Chyba powinnyśmy zacząć chodzić do psychologa. Tobie pewnie da się pomóc, ale co ja mam zrobić z tymi moimi zawiechami?
Sorry, ze Ci zaraz historię mojego życia opowiedziałam, zamiast udzielić od razu rad.
O! I polecam też wykupienie godzin z miłym instruktorem, żeby znowu poczuć się pewnie za kółkiem.

Cóż za, przepraszam, głupota... "Do psychologa nie pójdę, bo co on może poradzić".
A co ci może poradzić anonimowa osoba z netu na podstawie kilku zdań na temat problemu? Psycholog, w odróżnieniu od każdej z piszących tu osób ma doświadczenie w terapii takich osób.

Myślę, że nie tyle chcesz pozbyć się problemu, tylko się pożalić i znaleźć osoby podobne sobie, żeby móc pomyśleć "nie jestem taka najgorsza, wiele osób tak ma".
Hurra, problem rozwiązany!

Nie dziwie się że ją strąbili.. bo bądź co bądź ale taka jazda jest utrudnieniem dla innych kierowców.. Do tego zaznaczam że takowy wyczyn a już szczególnie w mieście - jazda np 30hm/h i spowalnianie ruchu, może zostać ukarana . Osobiście mnie samą denerwują osoby które jadą jakby zaraz miały stanąć , bądź raz 40 a zaraz hamują bez powodu .. i ani taki nie zjedzie Ci na pobocze żeby przepuścić 'konwój' oczekujących za nim, ani nawet chociażby odrobinę nie przybliży się do prawej strony żeby umożliwić innym wyprzedzenie ..
Niestety ale w PL kultura jazdy jest na poziomie 0.

Nie radzę nikomu robić tak jak Twoja koleżanka.. bo to raczej nic fajnego jak inni na Ciebie trąbią (albo są i tacy agresorzy co jeszcze spuszczą szybę i Cie opierniczą) bo to może  jeszcze bardziej człowieka zniechęcić ..

Do tego błędem jest wypuszczanie na ulicę 'nowych kierowców',  którzy pierwszy raz wskoczyli za kierownicę po 30h jazdy .. to zdecydowanie za mało.

A czego oni się nauczą po 30h ? Zmieniać biegi przy odpowiedniej prędkości .. ?
Pojeździłaś kilka razy po mieście, 30h odpykałaś, zdałaś jako tako egzamin (jeśli egzaminator miał dobry humor, bo to w większości od tego zależy) i już uważasz że jesteś kierowcą idealnym ... Nie, nie, nie...
Większość wypadków drogowych jest przez -małe umiejętności kierowców...  zaraz potem wariaci i staruszkowie.   
W 2016r. z tego co czytałam mają na nowo wejść 'zielone listki na szyby' -dla nowych kierowców.. chociaż coś dobrego..

Ale bynajmniej wiesz z kim masz do czynienia.. Jadąc i widząc liścia -widzę kierowce, świeżego, nie obeznanego w prawie poruszania się na ulicy i wiem że do takowej osoby, muszę mieć trochę więcej dystansu  jak i wyrozumiałości .. jeśli jedzie środkiem, 40h na godzinę utrudniając ruch - taką osobę trzeba doinformować jak należy jeździć.. nie trzyma zaraz na 'młodziaka' przysłowiowo 'drzeć ryjka' .Ale jak wiem, że przede mną jedzie przysłowiowy 'burak', który nawet i po 20 latach wciąż nie umie poprawnie się poruszać, a wręcz (zdarzyła się i tak) specjalnie jeszcze człowiekowi życie uprzykrza bo się na niego delikatnie 'trąbneło' to już co innego ..

Tak czy siak, jestem 'ZA" liściem.
`każdy woli jeść, jak wie co je..

Nie zrozumiałaś za bardzo Chodziło mi, że koleżanka jechała 40 km/h , kiedy po raz pierwszy jechała sama samochodem, więc to chyba zrozumiałe,  że od razu nie będzie jechała 80 km/h. A za drugim razem już jechała pewniej i szybciej. Nie chodziło mi o to, że całe życie jeździ 40 km/h. Po za tym to, że ktoś jedzie wolniej to nie przestępstwo.. Nie każdy jest stworzony do brawurowej szybkiej jazdy. Niektórym 50 km/h pasuje a innym 90.. Zawsze takiego wolniej jadącego kierowcę można ominąć a nie od razu trąbić, wyzywać, bo tak jest najprościej.

Musisz się przełamać. Jeśli teraz przestaniesz jeździć, to później będzie tylko trudniej. Wiem, że nie jest to łatwe, ale konieczne. Teraz może nie sprawia to problemu, ale pomyśl co będzie później. Jako matka dwójki dzieci mogę Ci tylko tyle powiedzieć, że nie wyobrażam sobie życia bez samochodu i uzależnienia od kogokolwiek, nawet męża. Gdy potrzebuje coś ze sklepu, czy pilnie musimy jechać do lekarza, bo mały dostał gorączki - po prostu jedziemy. Nie muszę się nikogo prosić. Samodzielna jazda w dzisiejszych czasach daje duża niezależność. Ciężko byłoby mi wyrwać męża z pracy, bo np. musimy gdzieś jechać - on tez ma zobowiązania i nie zawsze może mi pomóc.

Lęk przed jazdą możesz pokonać tylko w jeden sposób. Musisz jeździć i nie jest to banał. Przeszłam to samo co ty, po wypadku nie jeździłam wiele, wiele lat. Czasami mnie kusiło ale lęk był silniejszy więc się poddałam. W tym roku kolega, który jest instruktorem, całkiem "przypadkiem" podjechał pod mój dom i zaproponował przejażdżkę. Pojechałam jako pasażer do miejsca gdzie prawie nie jeżdżą auta, kazał się przesiąść i zaczęłam od początku uczyć się jeździć. Przejeździłam 20 godzin. Później sama, różnie to wyglądało, wybierałam tylko bezpieczne uliczki, duże parkingi. Bałam się tak bardzo, że na sam zapach samochodu było mi niedobrze i bolał żołądek (jeszcze boli). Jazda z mężem to był horror, pomogła koleżanka. Po ćwiczeniu przez 2,5 godziny prostych manewrów, zaczęłam jeździć świadomiej. Teraz po miesiącu już jest lepiej, jeszcze się boję, jeszcze trąbią z tyłu (tym się nie przejmuję). Jak nie jestem pewna, że zdążę przed tym z pierwszeństwa to stoję cierpliwie. Wierzę, że też dasz radę, tylko musisz mieć czas na oswojenie a zamiast płacić psychologom czy psychiatrom, wykup godziny jazdy z instruktorem a potem kup swój!!!! samochód i zaczynaj pokonywać lęk.

Cześć Elwira!
Ciekawa jestem jak poradziłaś sobie z lękiem przed prowadzeniem samochodu?

Mam podobny problem i od półtora roku nie mogę sobie z nim poradzić, dlatego interesuje mnie co pomogło innym.
Próbowałam wszystkiego, ale paniczny lęk dosłownie mnie paralizuje jak tylko zbliżam sie z kluczykami do auta. Błędne koło....
Brałam dodatkowej jazdy - w trzech kilkumiesięcznych odstępach, raz 10 godzin i 2 x po 20 godzin, u różnych instruktorów. Mówią jeździsz dobrze, ale gdy mam jechać bez instruktora, totalna klapa. Problem w tym, że jestem osobą samotną i nie mam co liczyć na pojeżdzenie z kimś znajomym dla oswojenia się z sytuacją (ci których prosiłam, najpierw obiecywali ale zawsze "coś" im wypadało - dzieci, spraunki, rodzina i... no wiesz!). Więc "weź dodatkowe lekcje" nic nie dało.
Kupiłam samochód - fabryczna nówka, żeby się nie stresować, że starocie mnie zawiedzie. Nic nie dało!
Byłam u psychiatry i psychologa - tylko się pośmieli i zbagatelizowali sprawę. "Musi Pani jeździć, to przejdzie!". Testy psychologiczne kierowcy - ok.
To, że nie mogę jeździć bardzo mnie mnie obciąża. Zafiksowałam się i nie mogę przedstać myśleć: dlaczego nie mogę? dlaczego tak bardzo się boję? Czemu mi tak zależy? Skąd ta blokada? Poddać się...
I wstyd, wstyd, wstyd - wszyscy mówią: Przecież to takie proste, musisz się przemóc! Tia... tylko jak? Przecież, taki osobnik jak ja jest niebezpieczny - cierpną mi ręce i nogi, pocę się, jestem przegrzana i adrenalina mnie rozwala od środka, mam mdłości, serce mało nie wyskoczy. No nawet się "przemogłam" i jakiś debil przed rondem mnie ztrąbił - no to samochód zgasł, nie mogłam ruszyć, a ten dojechał mnie na centymetry i się złości; odpalam, i chcę powolutku ruszyć, a auto stacza się na tego wściekniętego, bo się okazało, że lekki spadek przy rondku zrobiono (zeby woda spływała)! Nie, nie bucnełam, ale... nie pamiętam jak stamtąd odjechałam! Z nerwów, nie pamiętam...
Tak jak to piszę, to widzę, że chyba tej agresji na drodze tak panicznie się boję. Tego "dojeżdzania", trąbienia, poganiania i braku odpowiedzialności ze strony części użytkowników dróg.

Przepraszam, że się tak rozpisałam. Jednak za bardzo mnie to nakręca.

Jak po raz pierwszy miałam wsiąść za kierownicę sama, to ogarnęła mnie panika. Postanowiłam jakoś sobie pomóc i wzięłam 2 tabletki - ziołowe tabletki uspokajające za grosze w aptece. Pojechałam. Potem jeździłam tak cały czas, pomagało. Aż raz po powrocie do domu stwierdziłam, że nie brałam tabletek - to oznaczało, że mogę już jeździć bez wspomagania.

Miałam podobną sytuację - paniczny lęk przed jazdą. W ciągu roku wsiadłam do samochodu tylko dwa razy. Trzęsły mi się ręce, nogi, kręciło w głowie, robiło mi się niedobrze. Na samą myśl, że muszę siąść za kółkiem dostawałam napadów histerii. I to ja, która na ogół się mało czego boję i lubię adrenalinę. Przeanalizowałam troszkę moje przekonania na temat jazdy i wyszło mi, że to czego się boję to inni kierowcy i ich nieodpowiedzialna jazda plus piesi, którzy mają różne dziwne, niebezpieczne zachowania. Popracowałam nad zmianą przekonań, nauczyłam się myśleć, że po pierwsze nie mam wpływu na innych, po drugie - mogę bezpiecznie jeździć - bo to zależy tylko ode mnie, po trzecie - jeśli nabędę doświadczenia, to będę potrafiła uniknąć zagrożeń. No i zaczęłam znowu jeździć - głównie dlatego, że musiałam - partner wypił dwa piwka na imprezie raz i drugi. Czy się boję? W tej chwili już nie, nabyłam większej pewności siebie i mam nadzieję, że za jakiś czas będę czerpać z jazdy przyjemność. Zresztą niedawno o mały włos bym pojechała 700 km cudzym autem zupełnie sama - ze względu na pewne trudne okoliczności tego zdarzenia. Praktycznie już wsiadałam do auta, zupełnie bez lęku.

Dzięki wszystkim  za dobre słowa i porady
Nie wiem czy uda mi się poradzić sobie z lękiem przed prowadzeniem samochodu, ale próbuję Przez te dwa miesiące od ostatniego wpisu jechałam około 5 razy. Nie umarłam ze strachu i nikomu krzywdy nie zrobiłam, więc... jakiś to jest postęp. Dziwię się sobie, że taka "zacianta" jestem na to jeżdzenie  i w okolicznościach jakich doświadczam nie sprzedałam samochodu w (...). Logika by tak nakazywała...
Teraz przyjęłam metodę oswajania się z siedzeniem za kierownicą (np. na parkingu idę i tylko sobie posiedzę) oraz robienia małych, maleńkich kroczków zupełnie samodzielnie (bez żadnego towarzystwa w samochodzie czy na zewnątrz niego). To dodaje mi pewności i zaufania do siebie. Właśnie wróciłam z mikro przejażdżki - będziecie się śmiać! Wyjechałam z parkingu na ulicę i wjechałam drugim wjazdem a potem zaparkowałam  na tym samym co poprzednio miejscu (przecież nikt nie zdążył mi go zająć). Tak - jestem zadowolona z tego mojego "sukcesu"! Bo tu chodzi o oswajanie lęku, ucywilizowanie go, a nie o nabywanie umiejętności w prowadzeniu samochodu. Ja umiem jeżdzić, wiem to, ja tylko się boję... Ostatni  instruktor nauki jazdy powiedział mi: "Ja mogę cie nauczyć jeździć, ale ze strachem niestety musisz poradzić sobie sama. Nie wejdę do twojej głowy..." i miał 100 % racji. Dlatego zdecydowałam, że nie będę brać kolejnych instruktorów i kolejnych godzin jazdy samochodem po mieście, bo to na nic. Jak mam jeździć, to muszę próbować sama i po swojemu. W swoim rytmie, swoim tempem i poświęcając na kolejne kroki tyle czasu ile mi będzie potrzeba. I muszę sobie szczerze powiedzieć: przecież jest postęp Magda! Zobacz - dwa lata temu wogóle nie umiałaś jeżdzić, nawet po parkingu! Nie wiedziałaś jak wrzucić bieg i zmiana biegów, to była czarna magia; ruszanie przyprawiało cię o zawał i wydawało ci się, że nigdy ten cholerny silnik nie przestanie gasnąć! Wyjazd z garażu, parkowanie, ruszenie na wzniesieniu - tortura! Panika! A teraz? Nooo.... Jest postęp! Spory, zaryzykowałabym, że nawet duuuży.
Nie poddawaj się Magda! Próbuj, ćwicz, a za kolejne miesiące, kto wie, może jak inni będzieś śmigać bez spinania mięśni!

Pozdrawiam kochani <3

W ubiegłym roku miałam nieprzyjemne zdarzenie, kiedy to ściągnęło mnie na przeciwległy pas ruchu i pomimo że jeżdżę już bardzo długo i naprawdę dobrze (to nie jest tylko moja opinia) radzę sobie właściwie w każdych warunkach, to po usilnych próbach nie udało mi się nad pojazdem zapanować i wylądowałam w rowie. Po badaniu technicznym okazało się, że winny był niesprawny amortyzator. Co zaskakujące, samochód był po świeżym przeglądzie. Mimo wszystko ja, dzięki tej informacji, odczułam pewnego rodzaju ulgę.

O zgrozo, jeszcze tego samego dnia musiałam wziąć drugi samochód i późną nocą, w ulewnym deszczu (po drogach pływały rzeki, a wycieraczki nie nadążały zbierać wody) przebyć trasę pięćdziesięciu kilometrów w jedną i w drugą stronę. Dałam radę, ale po pierwsze nie miałam innego wyjścia, a po drugie mnie było łatwiej, bo po tylu latach o nic się nie obwiniałam, a zwłaszcza o brak umiejętności.

Niemniej po tym zdarzeniu, choć od razu jeździłam, i tak przez jakiś czas czułam dziwny, irracjonalny lęk. Obecnie już go nie odczuwam, za to mam w sobie znacznie więcej pokory i jakby namacalnie dotarło do mnie, że na drodze nie wszystko zależy od nas samych.

Gdybym miała coś poradzić, to właśnie starać się ten swój lęk jak najszybciej spróbować przełamać i po prostu jeździć, bo z czasem niestety jest już tylko trudniej. Najpierw można poruszać się w dobrze znanym otoczeniu i w miejscach mało ruchliwych, aby z czasem, już coraz pewniej i swobodniej, wypuszczać się dalej.
Poza tym warto dokupić kilka dodatkowych godzin nauki jazdy. Można też skończyć kurs doszkalający, na którym instruktorzy uczą jak zachować się w trudnych warunkach atmosferycznych lub zaskakujących nas na drodze sytuacjach.

Pamiętajmy, że nasze umiejętności i pewność jazdy za kierownicą, to nie tylko nasze bezpieczeństwo, ale także innych uczestników ruchu.

I jeszcze... Mówi się o okropnej kulturze, a raczej jej braku, na naszych drogach, a ja doprawdy nie przypominam sobie, żeby przez 19 lat wsiadania za kierownicę, poza sporadycznymi sytuacjami, kiedy zagapiałam się na światłach, ktoś na mnie zatrąbił, nawrzeszczał, pokazał jakiś pogardliwy gest. No z ręką na sercu. Gdzie ci ludzie tak na Was trąbią?