Moja 14 letnia córka jest inna niż rówieśnicy. - Netkobiety.pl

Idź z nią do psychologa. Jej zachowanie jest niepojące.

Skoro tak, to wam obu jest potrzebny psycholog. I to czym prędzej.

Trzy tygodnie  14 latki   nie było w domu?
Synowi nie pozwoliłabym  na taki numer - cörka ma widzę  duźo swobody.

Dla mnie to nie jest normalne, żeby 14-latki nie było w domu 3 tygodnie.
Pomyśl o psychologu. Dla Ciebie również.

O tym, co sądzą o niej znajomi ze szkoły dowiedziałam się od Sary, z tym brakiem znajomych chodziło mi o to, że nie ma z kim wyjśc na dwór, popisać, pogadać...
W domu ma dobrze, nikt jej nie męczy, ale chyba każdy młody człowiek potrzebuje chwili odpoczynku od rodziców, codzienności?.
A tą aktualną chciałabym wymazać z pamięci, bo nie tak wychowywałam swoje dziecko. Zachowuje się jak jakiś mały dzikus, ileż można siedzieć w domu? Syna wychowywałam tak samo i jakoś kłopotów nie mam - czasami myślę, że Lena jest moją porażką rodzicielską, ale kocham ją taką, jaką jest - nie każdy jest idealny

Rodzice Sary kontaktowali się ze mną, spokojnie. Moja córka jest dla nich jak dziecko, nasze dziewczyny przyjaźnią się 10 lat - przyjaźń od piaskownicy

Wyście się tak wszyscy dobrali? Jaka normalna, dorosła osoba wchodzi w konflikt pomiędzy matką a nastoletnim dzieckiem?

"Pokłociłaś się z matką to chodź kochanie pomieszkać u  nas, przecież my jesteśmy dla ciebie jak druga rodzina"

A ty tak na wszystko pozwalasz?

wtf?! Albo jesteś trollem, albo się wcale twojej córce nie dziwię....

Nie widzę w tym żadnego problemu. Przecież i tak by wyjechała, bo jeden miesiąc jest z Olą u  niej na działce, w drugi Ola przyjeżdza do nas.

Hahahahah, wyszło szydło z worka;p

Nie wiem czy to troll czy nie, ale jeśli nie, to się zastanów załamana matka co Ty piszesz o własnej córce. Równie dobrze o Tobie można by powiedzieć, że odniosłaś porażkę jako matka skoro tak piszesz o niej, że jest Twoją zyciową porażką. Zgadzam się z veri74, że sama powinnaś też iść do psychologa, przecież Ty nie umiesz zaakceptować własnej córki. Co z tego , że z synem nie masz "takich problemów", on ma inny charakter, a córka ma inny czy Ci sie to podoba czy nie. Zamiast jej pomóc, to Ty wypisujesz tu takie rzeczy, ze Twoja córka jest dziwna itp. Ona moze mieć  problem z ludzmi, pewnie z kontaktami interpersonalnymi, może jest introwertykiem, nie jest jakaś imprezowa albo może rzeczywiście ktoś ją skrzywdził, a Ty zamiast się spróbowac dowiedzieć piszesz, ze jest dzikusem, ręce opadają...

A kto Ci powiedział, ze nie musisz się zmieniać, jak widać musisz, bo masz bardzo duży problem z zaakceptowaniem własnej córki takiej jaka jest. Ja się nie dziwię, ze ona nie chce z Toba rozmawiać jak Ty jej pewnie cały czas sugerujesz, ze jest jakaś dziwna, bo nigdzie nie wychodzi czy nie ma znajomych. Na pewno czuje się bardzo samotna, nierozumiana, tylko cały czas oceniana, porównywana i krytykowana przez Ciebie, że z nią jest coś nie tak, bo nie ma znajomych. Widac, że nie ma wsparcia w matce, więc nie będzie z Toba gadać, po co, żebyś wysmiała jej problemy albo nie potraktowała ich poważnie. Ona nie jest dziwna, tylko ma problemy z którymi nie umie sobie poradzić, równie dobrze można by powiedzieć, ze Ty jesteś dziwna, bo jej nie rozumiesz. I co miło być tak ocenianym, chyba raczej nie.

wcale jej nie kochasz taką jaka jest, bo jej nie akceptujesz, gdybyś ją kochała nie pisałabyś, że jest Twoją porażką życiową, aż współczuje dziewczynie takiej matki, która jest tylko w stanie zobaczyc, ze córka nie ma znajomych, nie chodzi nigdzie, a nie jest wstanie zobaczyc nic głębiej, ze po prostu córka może ma problem z nawiązywaniem nowych znajomości, może boi się ludzi z jakiegoś powodu, moze jest nieśmiała, wstydliwa. Trzyma się z przyjaciółką, bo jej ufa, dobrze się z nią czuje.
Twoja córka to jest odrębna osoba od ciebie, z innym charakterem, wadami czy zaletami i problemami, ona nie będzie taka jak Ty chcesz, jak sobie wymysliłaś, jeżeli ona ma problemy z nawiązywaniem relacji z ludzmi to nie zmieni tego nagle i nie będzie towarzyska, bo Ty tak chcesz. No i najlepiej zwalic na córkę, że to ona jest dzikusem czy porażką życiową, zamiast przyznać przed sobą, że nie umiesz jej akceptować taką jaka jest, nie umiesz jej pomóc nawiązywać relacji z rówieśnikami, nie umiesz jej słuchać, nie oceniać i nie krytykować.

To jest już w ogóle jakies niepoważne podejście. To tak jakbys chciała wymazać problem córki, jej aktualny stan emocjonalny i udawać, że problem nie istnieje. Obudź się, ten problem istnieje jak najbardziej, Twoja córka nie będzie nagle taka jak wcześniej, skoro z jakiegoś powodu jest smutna czy boi się kontaktu z ludzmi. Czasem z takich nierozwiązanych problemów rodzi sie depresja czy fobia społeczna, więc wskazane, żebyś najpierw sama porozmawiała z psychologiem.

Już się nie odezwie, a to wszystko przez tą Olęęęę

Miałam podobnie. Z tym że bez płaczu.
Też mam mamę-kumpelę. Nawet po imieniu do niej mówię, od maleńkiego do dziś
Nie czytaj jej pamiętnika! Jeszcze niedawno sama byłam nastolatką i wiem jedno - stracisz zaufanie. Ja bym nie wybaczyła grzebania w rzeczach, pomyśl, jak czułabyś się, gdyby ktoś grzebał w Twoich.
Po prostu uważałam swoich rówieśników za niedojrzałych i nie chciałam mieć z nimi kontaktu. Nie wychodziłam z domu dopóki ojciec wkręcił mnie w działalność polityczną - tam znalazłam znajomych, niejednokrotnie 2 razy starszych od siebie, aczkolwiek nic złego z tego nie wyszło, mimo że dziś już się nie angażuję. Może Twoja córka też woli towarzystwo osób starszych od siebie a nie rówieśników.
Przyszło mi też do głowy, że może jest zawstydzona dojrzewaniem. Też bardzo szybko zmieniły mi się kształty, ale akurat to mnie cieszyło... Może po prostu się wstydzi? A może wyciągnij ją do sklepu, kupcie sukienkę i szpilki? Zaciągnij do fryzjera itp.? Bo to niedbanie o siebie bardziej mnie zaniepokoiło niż izolacja - bo nastolatki mają fioła na tym punkcie.
A co do kota - też wydawałam Zabawki, smakołyki itp. Tym akurat się nie przejmuj.

Edit:
Dodam jeszcze, że to zostało mi do dzisiaj. Mam dwie bliskie przyjaciółki i faceta i to mi wystarcza. Nie potrzebuję tłumów. Nie lubię chodzić z całą grupą na piwo, na imprezy itp. Naprawdę wolę albo iść z nimi, albo z facetem, albo zostać w domu i poczytać. Może Twoja córka też nie potrzebuje tłumów i jest typem "kujonicy"? To nic złego!
A, i bardzo długo nie miałam faceta Dopiero po maturze jakoś się  "oswoiłam". Znaczy akurat tu byłam dziwna - lubiłam flirtować, wyglądałam na starszą, ale nigdy nie dochodziło do spotkania, randki - to mnie przerażało. Dopiero pod koniec liceum "znormalniałam"

Mam nadzieję, że Cię trochę uspokoiłam

Z tym nie dotykaniem Jej , to bym na pierwszym miejscu chciała wyjaśnić z Nią !!!!!!

Napisałas, że twoja córka wcześniej była innym dzieckiem, ze chcesz ja taką odzyskac wiec jesli sie zmieniła to raczej musi być tego jakas przyczyna bo charakter tak szybko radykalnie sie nie zmienia. Zainteresowało mnie to , że wystrzega sie dotyku ludzi, izoluje sie przed nimi. Nie wiem moze sie myle, ale może warto by wziąc pod uwage czy kotos jej nie molestował seksualnie, może nawet z najblizszego otoczenia, może ją zastraszył zeby sie nie poskarżyła i dlatego milczy a przy tym straciła zaufanie do ludzi i akceptacje samej siebie. Płacz chyba nie bierze sie  z nikąd. To są tylko takie moje domniemania, ale rożnie w zyciu bywa.