Skąd to napiętnowanie kobiet niemających pracy?? - Netkobiety.pl

Moje zdanie jest takie: skoro nie pracujesz i jest Ci z tym dobrze, to przestań się przejmować i słuchać tego co mówią na ten temat inni.
A jeżeli aż tak Ci to przeszkadza, to polecam poszukanie pomocy psychologicznej.... Bo to - moim zdaniem -  nie jest problem innych, tylko Twojego niskiego poczucia własnej wartości.

"A jeżeli aż tak Ci to przeszkadza, to polecam poszukanie pomocy psychologicznej.... Bo to - moim zdaniem -  nie jest problem innych, tylko Twojego niskiego poczucia własnej wartości."

Bbasia, mój post nie miał na celu zakomunikowania prośby o pocieszanie mnie, czy dawania porad w stylu: idź do psychologa. Nieco mnie to rozbawiło. Niedługo z każdą głupotą każdego wyślecie do psychologa, a najlepiej psychiatry.

Post miał na celu przyjrzenie się ZJAWISKU jakim jest napiętnowanie takich kobiet, porozmawianie o przyczynach tego zjawiska, zapalnikach, ot z psychologicznego punktu widzenia bardzo ciekawy problem. Ale chyba prosty jednak.

A co do tego, że jestem zadowolona z tego, że (po urodzeniu dziecka - moje wtrącenie) nie mam pracy, to nie, nie jestem z tego zadowolona. A tak sugerujesz w swoim poście. Nie zrozumiałaś sensu tej wypowiedzi w ogóle.

Ale czy Ty czujesz się napiętnowana, czy sama postrzegasz kobiety niepracujące jako ludzi gorszej kategorii?

Bywałam w swoim życiu bezrobotna i wierz mi, że wtedy moim problemem było to, że kasy było w domu mało, a nie to co sobie ludzie wtedy o mnie myślą... Zresztą wraz z wiekiem coraz mniej mnie obchodzi to co ludzie o mnie myślą i mówią.
A z psychologicznego punktu widzenia nadmierne przejmowanie się tym "co ludzie powiedzą" jest objawem problemów ze sobą, a nie z otoczeniem....

Ja osobiście nie zostałam nigdy skrytykowana, że nie pracuję, ale u mnie powód takiego stanu rzeczy to nie jest jakaś fanaberia czy lenistwo, mój stan zdrowia nie pozwala mi na podjęcie pracy w pełnym wymiarze godzin. Mój zresztą też woli kiedy jestem w domu, jest komu zająć się sprzątaniem, gotowaniem czy zwierzakami, mi to nie przeszkadza lubię zajmować się domem, chociaż gdybym mogła podjęłabym pracę.

Ale zgodzę się że zaczyna się coś zmieniać i nagle okazuje się że kobiety siedzące w domu to "pasożyty" i zwykle tak mówią inne kobiety tylko takie którym sytuacja nie pozwala zostać w domu i spokojnie zajmować się domem i dziećmi. Zaciera się tradycyjny podział on pracuje, ona w domu, oczekuje się od kobiet że zaraz po urodzeniu dziecka polecą do pracy, trochę szkoda bo wpływa to też źle na więzi rodzinne.

Pomijam tu oczywiście przypadki skrajne czyli "leżeć i pachnieć" a on niech mnie utrzymuje.

Czytam z zapartym tchem, bo czuję, jakby o mnie była mowa. Obecnie nie pracuję, zajmuję się trojgiem dzieci, najmłodsze ma dwa latka. Mąż twierdzi, że nie muszę iść do pracy, bo on sam jest w stanie nas utrzymać. Idylla? Mogłoby tak być, ale coś we mnie nie pozwala na taki układ. Zawsze byłam aktywna, pracowałam też "na swoim" i teraz czegoś mi brakuje. Czasami czuję złość i rozgoryczenie a łzy napływają mi do oczu i ściskają gardło gdy znów myję podłogę, prasuję, myję kibelek albo szoruję garnki. Postanowiłam coś z tym zrobić i zapisałam synka do żłobka, żeby móc iść do pracy. I się zaczęło, że mam jeszcze trochę się poświęcić dzieciom, że są jeszcze małe, że przecież nie muszę pracować, że powinnam być zadowolona z takiego układu itd. Nie mówi tego mój mąż, ale matka i znajomi. Inna koleżanka mówi, że mam iść do pracy i odżyć. Mam mętlik w głowie. Wiem, że sama decyduję o swoim życiu, ale czuję się niezdecydowana. Zapisałam się też do szkoły rocznej kierując się myślą, że wiedzy nigdy za mało. Za rok mogłabym otworzyć biuro projektowe. I nie wiem, czy czekać rok, skonczyć szkołę i otworzyć biuro? Wtedy synek pójdzie do przedszkola w mojej miejscowości i w razie choroby itp. mogłabym go ja lub mąż szybko odebrać. Gdy pójdę do pracy od września teraz, to będę musiała dowozić synka do innej miejscowości do żłobka. No i w sumie dopiero muszę znaleźć tę pracę. Może poradzicie mi coś. Czuję, jakbym kręciła się w błędnym kole i liczę na to, że może z innego punktu widzenia wygląda to inaczej niż mi się wydaje.

Jeżeli taki jest układ pomiędzy małżonkami, to nikomu nic do tego.

Być może to napiętnowanie wynika z zazdrości: "ja haruję 8 godzin i jeszcze muszę utrzymać dom, a paniusia siedzi sobie w domciu i na wszystko ma czas".

Tylko że takiej osobie przysługują alimenty, więc nie jest tak że pozostaje bez środków do życia i musi sobie radzić sama.

Skąd takie napiętnowanie? może stąd, że pracuję za marne grosze, bo o prace trudno, a i tak odciągają mi składki na takich nierobów. Nie chcecie pracować? fajnie ok, ale nie sępcie od państwa. Jeżeli sepicie od męża/ żony/ rodziców to juz inna kwestia, chociaż dla mnie totalnie nie zrozumiałe.

i od razu mówie, nie chodzi mi tylko o kobiety, chodzi mi o osoby, które wolą siedzieć w domu dostawać zasiłeczki i inne pomoce z Mopsiku, zamiast wziąć dupę w troki i zabrać się do roboty.

Ja rozumiem ludzi którzy ciężko pracują, są samodzielni i w ogóle zaradni.Podziwiam ich,ale też trzeba zrozumieć kobiety bo to tutaj o nich mowa,że nie pracują bo zajmują się dziećmi.Jeśli chodzi o państwo czy Mops to jest jakieś nieporozumienie.Przeciez kobiety które wychowują dzieci i nie pracują zawodowo nie mają żadnych zasiłków z tego tytułu.

Pozdrawiam Nirwankę87,życzę lepszej pracy.

Bez przesady! Galopujące to ono było kilka lat temu, teraz jest w miarę spokojnie pod tym względem i bez szczególnych różnic pomiędzy Polską a wieloma krajami UE. Oczywiście nie biorę pod uwagę wielkości zarobków, tylko możliwość znalezienia pracy.

Pewnie, że ich sprawa. Nie spotkałam się nigdy z żadnym napiętnowaniem, może tylko bezrobotnym kobietom tak się wydaje?

Coś w tym jest, że jeśli się pracuje, to nawet jak się ma dzieci, trzeba ładnie wyglądać. Ostatnio spotkałam koleżankę z LO. Na początku jej nie poznałam, a gdy już się domyśliłam, że to ona, to się przeraziłam, co się stało z tą niegdyś ładną dziewczyną. Mam koleżanki w pracy, w podobnym wieku, które też mają dzieci (znowu - w podobnym wieku), a są zadbane. Więc można, jeśli się chce .

Poza tym - dzieci mają dwoje rodziców, więc dlatego tylko matka pracująca ma gotować, prać, sprzątać i bawić się z dziećmi? Jeśli tak się para dzieli rolami, że mąż pracuje, a żona zajmuje się domem to ok, ale jeśli oboje pracują, to chyba podział obowiązków istnieje?

Nie wiem, dlaczego wtykamy nos, ja nie wtykam. Ale w jakim kontekście ktoś mówi o tym odejściu do innej, bardziej zadbanej?

Ja bym jednak powiedziała, że każdy jest kowalem własnego losu - dlaczego mamy mieć pod górkę? Możemy iść prostą drogą albo ominąć górkę. Nie musimy pod nią podchodzić, jeśli nie mamy ochoty.

Nie doradzałabym tak od razu pomocy - może właśnie praca będzie lekarstwem? Skoro jej brak powoduje tak negatywne emocje.

A i takie napiętnowanie to już nie jest napiętnowanie, tylko stwierdzenie faktu. Ale wydaje mi się, że autorce chodziło o sytuację, w której kobieta jest utrzymywana przez męża - bez żadnych zasiłków od państwa. Bo tu już ci, którzy płacą podatki mają prawo się wypowiadać.

Na początku finansowo może to i jest korzystniejsze, ale po jakimś czasie taka pani dostaje podwyżki albo zmienia pracę na lepiej płatną. A wtedy perspektywa finansowa jest już nieco inna.

Mam przyjaciółkę, która świadomie zdecydowała się zrezygnować z pracy, w zamian za to zająć domem i dziećmi. Widać, że jest zadowolona z takiego wyboru, czuje się doceniona przez męża i spełniona w swojej roli, a jednak sama kiedyś wyznała, że kiedy w towarzystwie rozmowa schodzi na temat pracy i rozwoju zawodowego, ona od razu przygotowuje się na słowne ataki. Ludzie mimo wszystko nie rozumieją, że pomimo posiadania wyboru, tytułu magistra i możliwości zatrudnienia, można się w ten sposób realizować.

No coz, jest takie powiedzenie, ze nauka i praca narody sie bogaca. Od siedzenia w domu jeszcze nikomu nie przybylo.

A poza tym, skoro drogie panie lubicie taki tradycyjny podzial rol, to nie dziwcie sie, ze wiele lat uplyni. e zanim z paytriarchatu Polacy przejda do rownouprawnienia w domu i poza domem. Kobiety, ktore chca byc na rowni traktowane, szanowane i doceniane przez mezczyzn..niestety, nie osiagna tego mieszajac kolejny garnek z kapusta czy prasujac mezowskie koszule. Taka jest brutalna prawda.
Ale wybor oczywiscie jak zawsze wlasny.  Mnie ganz pomada, jak i za co ktos zyje, natomiast model kury domowej zupelnie nie jest w moim stylu.

tylko ci się wydaje..
mój mąż pracował w kraju, na zwykłym etacie.Ja byłam w domu z małym dzieckiem, dziecko rosło, wymagania pracodawcy równiez, mąz wyjeżdzał z domu o 5 rano wracał o 19.. jak sądzisz miał szanse ugotowac obiadek? odebrać dziecko z przedszkola?

Wrzucacie wszystkich do jednego wora.
Sledząc to forum, czasami odnosze wrażenie że niektórzy oglądaja zbyt wiele telenowel i wypisują bzdury tutaj..
Super idylla, oboje pracują, dzieci usmiechniete, wspólny czas razem, domek ogarniety, wieczna radość .. ale czy to jest realne? jest! ale dotczy garstko osób i to tych którzy potrafią dobrze kombinować...

to są normalne dziś godziny pracy. Mąz dojeżdzał do pracy i miał 2 godziny w plecy codziennie. Dziś wymagania pracodawców nie sa lajtowe jak ty to piszesz. Piszesz, że mąż powinien poszukać pracy w innych godzinach? wiesz że gdyby wtedy nie pracował po 12 godzin i nie robił sobót to nie wyciągnałby nawet 2 tysiaków? A ja pracowałam i owszem , ledwo wyciagałam tysiaka w tym musiałam opłaicć opiekunkę, a kasy zostawało z mojej wypłaty na 1 pampersy i zakupy w spożywczaku..
Widocznie nie jestem zaradna i nie potrafie kombinować..

Zauważyłam, że temat powraca jak bumerang, a jeśli powraca, to znaczy, iż problem realnie istnieje.
Pomyślałam, że warto wspomóc autorkę ? reply787, która już na wstępie zaznaczyła, iż interesują ją przyczyny napiętnowania kobiet niepracujących i Wasze zdanie na temat powstawania tych przyczyn.

Poniżej wymieniłam powody, które wynikają z dyskusji tu na forum.
1. Wzrost samodzielności kobiet.
2. Ryzyko pozostania bez środków do życia na skutek nieprzewidzianych zdarzeń w przyszłości.
3. Zazdrość ze strony kobiet, które chciałyby się poświęcić wyłącznie rodzinie.
4. Punkt widzenia, że niepracujące kobiety i ich rodziny wspomaga państwo ze składek osób pracujących.
5. Mniemanie, że niepracujące kobiety mniej dbają o swój wygląd zewnętrzny.
6. Brak świadomości społecznej, że kobieta może się realizować w roli gospodyni domowej.
7. Postrzeganie pracy zawodowej kobiet, jako drogi do równouprawnienia.

Dodam jeszcze kilka powodów od siebie.
Pierwszym jest opinia, że ?kury domowe? są mniej ambitne i się nie rozwijają.
Czy słuszna, czy krzywdząca ? same oceńcie.
Kolejnym, który pojawia się w wątku, że wykorzystują męża i żerują na jego pracy, ponieważ mężczyzna musi więcej pracować, aby sprostać zadaniu jedynego żywiciela i przez ich postawę nie rzadko pracuje na dwa etaty, co znowu jest w oczach innych sytuacją krzywdzącą.
Uważam, że nie bez znaczenia jest obecny trend w kierunku modelu rodziny, promowany przez media. Reklamowanie pracujących kobiet leży w interesie państwa, które niejako odsuwa od siebie obowiązek polityki prorodzinnej ? krótko mówiąc mama pracuje, więc problem świadczeń rozwiązuje się sam.   

Rozważając stronę kobiet pracujących, zauważam pewnego rodzaju zazdrość. Oczywiście nie świadomą i nie bezpośrednią, ale jakaś nutka zazdrości istnieje, że koleżanka ma czas ugotować obiad z trzech dań, ma porządek w domu, jej dzieci zawsze chodzą do szkoły w wyprasowanych ubraniach, nie muszą prosić pracodawcę o wolne, by pójść na wywiadówkę i wreszcie, nie muszą błagać męża o pomoc w obowiązkach domowych, bo same mają wystarczająco dużo czasu.

Z drugiej strony kobieta pracująca nie ?prosi? męża o pieniądze. Ma swoją wypłatę i sama decyduje, które potrzeby są ważniejsze.
Ma jeszcze jednego asa w rękawie. Otóż, mąż ma świadomość, że żona nie jest od niego zależna i gdyby mu przyszła do głowy jakaś głupota, to kobieta nie zawaha się odejść.

Kobietom niepracującym polecam lekturę autorstwa Pearson Allison ?Nie wiem, jak ona to robi?. Jest to napisana lekkim językiem powieść o kobiecie, która radzi sobie w męskim świecie biznesu. Pisarka opisuje jej rozterki i problemy ze sprostaniem równocześnie obowiązkom matki, żony i rekina finansowego.
Szczerze polecam.
Możliwe, że po przeczytaniu tej powieści zmieni się Wam pogląd na kobiety pracujące, jeżeli nie, to nic straconego, bo książka będzie doskonałą rozrywką.

Pracującym paniom, jeżeli tylko pozwoli na to czas, też nie zawadzi zapoznanie się z tą lekturą, gdyż pisarka porównuje światy kobiet zajmujących się wyłącznie domem i tych, które godzą karierę z obowiązkami typowej kobiety. Dodatkowo nie trudno utożsamić się z bohaterką.

pomiędzy operatywnością a kombinowaniem jest bardzo cieniutka granica..
Nie każdy jest leniem i pasożytem. Wiele kobiet chciałoby pracować, ale czy to jest dziwne, ze chce taka kobieta umowy? normalnych godzin pracy i wynagrodzenia?
sama pracowałam, nie był to szczyt marzeń, ale praca była.
Podjełam studia , skonczyłam dw kierunki, licencjat , magisterka, mam studia podyplomowe.. i co?
i nie mam pracy.. dlaczego? bo pewnie nie jestem operatywna.. nie pracowałam w zawodzie który teraz chciałabym realizowac, nie mam doświadczenia zawodowego.. co z tego ze wychowałam 2 dzieci? mam już spore, duzo mozliwości, bo w ciąże już nie zajdę , bo jestem mobilna , bo uważam dla pracodawcy jestem "bezpieczniejsza" niż młódka prosto po studiach.. brak mi jednego.. wiecie czego????
ZNAJOMOŚCI  - nazywanych przewrotnie kombinatorstwem vel operatywnością

Oj chyba nie do konca:) Przeciez ja mieszkam w kraju bardzo PRO rodzinie nastwionym, z mnostwem swiadczen dla rodzin, dzieci, matek samotnych itp. a jednoczesnie o bardzo nieskiej liczbie kobiet w okresie produkcyjnym, ktore pozostaja z wlasnej woli w domu na utrzymaniu meza (na mezatki bezrobotne panstwo zadnych swiadczen nie przewiduje, placi maz). Na to, zeby panstwo bylo stac na jakies swiadczenia powinni zapracowac obywatele tego panstwa. Jak wczesniej wspomnialam, nauka i praca narody sie bogaca.

A z ta zazdroscia o 3-daniowe obiady czy poprasowane ciuchy to mnie autentycznie rozsmieszylas:)) Nawet nie wiesz, jak mialam dosc tak spedzanych wlasnie dni, jeden podobny do drugiego - gary, odkurzacz, spacerek, zelazko, pralka, spac. Z radoscia, a nie zazdroscia zamienilam te przedmioty "pozadania" na czyste biurko, komputerek, ekspres do kawy i spotkania z klientami oraz wspolpracownikami:) Obiad tez jest, ubrania poprasowane, bo na to nie potrzeba 8h/7 dni w tygodniu. Chyba, ze sie to w slimaczym tempie robi.

zartujesz? Zazdroscisz jej laboratorium czy przedszkola domowego? Matko, ani jedno ani drugie do mnie nie przemawia, chyabbym wlasnie dowartosciowala siebie sama po takiej wizycie;))

Tego akurat bym nie zazdrościła, bo nie lubię sterylnej czystości w domu
Czystość tak, ale niesterylna. Dom jest do mieszkania.
Jak wcześniej napisałam, to jedyne czego mogę, zupełnie lekko, zazdrościć, to więcej wolnego czasu.

Widzisz, to jest, moim zdaniem, znów pozytywna strona pracującej mamy. Reszta domowników szybciej bierze się za obowiązki domowe.

Luc
nie bedę się spierac bo nie o to tutaj chodzi
to Ty zarzuciłaś mi że ja nie jestem operatywna dlatego nie mam pracy..

wcześniej byłam młoda , miałam małe dziecko, słyszałam że pewnie bedzie chorowało, nie bedę wydajnie pracowała.. nie przedłuzono umowy.. nie wiem czy to były tylko takie powody bo za chwile moje miejsce zajeła kuzynka kierowniczki..
teraz gdy jestem starsza , mam wykształcenie, mogłabym się zaangazować i wreszcie się realizowac to słysze że nie mam doświadczenia w zawodzie..
i jak według ciebie to interpretować??

nawet nie od pagorka:) osoby aktymnie poszukujace wczesniej czy pozniej znajduja prace, to swieta prawda.

Właśnie
Gorzej jest jeżeli ktoś oczekuje, że od razu dostanie pracę marzeń.

ONA1977 - jeżeli w jakimś miejscu nie chcą zatrudnić z braku doświadczenia (co rozumiem), to trzeba to doświadczenie zdobywać gdzie indziej. Przecież nie w każdym miejscu tak jest.

Jeżeli oboje taki model wybrali, są szczęśliwi, to super. Zwłaszcza jeżeli jest to świadoma decyzja kobiety (bo nie zawsze jest) i potrafi się zabezpieczyć na różne wypadki losowe.
Też znam taką jedną (tylko jedną) rodzinę. Natomiast w większości rodzin jakie znam, w których mąż wystarczająco dużo (nawet bardzo dużo) zarabia i tak kobiety pracują.
Jednym słowem, każdy wybiera po swojemu. Ważne jest aby wybór był świadomy i dobrowolny.
 
Nikt tu na siłę nie wypycha do pracy "kury domowe"

Tak z czystej ciekawości: na jakim polu się "spełnia" Twoja koleżanka, skoro nie tylko w domu?

Stwierdzenie, że ktoś się boi pracy zawodowej, nie jest jeszcze napiętnowaniem
Napiętnowaniem byłoby stwierdzenie, że ktoś jest leniem (choć i tak bywa).

chyba sama nie rozumiesz co piszesz...
jeśli zakładając mam wykształcenie techniczne to moge byc np nauczycielem polskiego?
sama widzisz że nie..
wszedzie gdzie nie zajdę okazuje się że nie mam doświadczenia w zdobytym zawodzie spotykam się z odmową.. to żaden argument że wychowałam 2 dzieci i mogłabym byc lepszym np pedagogiem niż młoda osoba prosto po studiach z kilkumiesięcznym stażem...

Eh, roznie z tym bywa. Jak kobieta ma na ten przyklad bogatego meza i nie maja dzieci i gosposie to po jakie licho ma pracowac w sklepie z butami na ten przyklad?
Skoro moze robic cos ciekawszego.

Praca nie rowna sie rozwoj.

Moj maz nie pracuje zawodowo na ten przyklad, co nie znaczy, ze nic nie robi w zyciu ze soba i jest tylko kura domowa.

Wiesz co, podziwiam luc, ze jeszcze Ci musi to lopatologicznie wykladac.
To ja moze na przykladzie swojego partnera. Z wyksztalcenia magister ekonomii. W swoim kraju pracowal w roznych firmach, glownie jako handlowiec. W UK zalapal sie do pracy w jakims osrodku dla dzieci z autyzmem, potem w domu opieki dla starszych osob. Tu w Finlandii mial 0 szans na prace w swoim zawodzie czy nawet w podobnej jak w UK (brak odpowiedniego wyksztalcenia). Plus jezyk, zwykle wymagany gdziekolwiek.

W zasadzie moglby sobie pospac, polezec, obiadek mi ugotowac, poprasowac, podlogi wypolerowac, z pieskiem isc na spacer, jakies hobby rozwijac. Tylko jak dlugo osoba ambitna jest w stanie tak sie "spelniac"? Bo to dla czlowieka aktywnego i ambitnego jest zadne spelnianie. Nie czarujmy sie, tak to ja sie spelniam kazdego dnia po 16-tej. Gdybym to miala robic od rana do wieczora juz by mnie w kaftanie trzymali.

Zaczal od roznoszenia gazet, gowniane pieniadze i durne zajecie ale jak na nowo przybylego imigranta z zerowa znmajomoscia jezyka to jakis start. Jaki mial z tego pozytek? W cagu 2-ch miesiecy (bo tyle to robil) poznal lepiej cala okolice gdzie mieszkamy, niz ja. Zorientowal sie w terenie, liznal podstaw jezyka komunikujac sie to tu to tam z jakimis tubylcami. Nic ponadto. No moze jeszcze to, ze nie siedzial calymi dniami w domu i nie ktrecil sie bezsensownie po parkach czy galeriach.  Nastepna praca z jakiejs agencji dla studentow - tlumaczenia baz danych z angielskiego na swoj ojczysty. Tez kiepska kasa ale juz kontakt z ludzmi, nowe doswiadczenie, nowa pozycja w CV. Te dwie prace wystarczyly, zeby go tutejsze wladze zaakceptowaly i daly pozwolenie na pobyt plus karte ZUS. Bo darmozjadow na zasilkach tak chetnie sie nie przyjmuje. Potem jeszcze w firmie organizujacej przeprowadzki za granice, jakims magazynie i tak krok po kroku doszedl do obecnej pozycji w duzej firmie logistycznej, gdzie juz zarzadza malutkim zespolem. I coraz bieglej wlada dosc trudnym jezykiem. Taka droge do tej pory musial przejsc pan magister inzynier, zeby zaczac sie spelniac. Oczywiscie na tym nie koniec, ale teraz ma juz czym sie wykazac na kolejnej rozmowie o prace. To co doceniono przy kazdym interview, to wlasnie ta aktywnosc i wszelkie proby znalezienia sobie pracy, nawet byle jakiej, bo zadne zajecie to hanba. No ale przeciez nie warto na kasie w Biedronce, jakze to tak, z dyplomami, po studiach?

Gdybym swoja kariere tutaj opisala, to bylaby to bardzo podobna historia. Od nikogo do dyrektora spolki. Tylko trzeba zaczac, nie siedziec i bidolic.

Warto tez zapoznac sie ze slowem "networking" - bez tego znalezienie pracy dzisiaj, to rzeczywiscie trudna sprawa. A gdzie sie panie pracujace w domu networkuja? Wsrod sasiadek?

A, jeszcze jedno - po co kobieta ma pracowac? A chocby po to, zeby nie pisac pozniej jaka to bida z nedza w naszym kraju panuje. I zeby mezczyzni (nie wszyscy, ale duza grupa) nie mysleli o kobietach w kategoriach "glupia baba, co ona wie, na czym ona sie zna, chyba tylko na gotowaniu i rodzeniu dzieciakow". Tak tak drogie panie, na taka opinie zapracowujecie same spelniajac sie jako zona przy mezu.

Reszte pomine, bo w kolo to samo piszesz, o tym szczesliwym cieplym domku, ktory tylko kobiety bezrobotne potrafia stworzyc:))

Odpowiem na to pytanie powyzej - firma, ktora prowadze jest w Polsce. I wierz mi, ta praca wymaga berdzo aktywnego networkowania. A przyjechalam tu nie za praca (bo akurat ja wtedy mialam i to niezla), tylko za facetem:) Moj partner rzucil swoja prace w swoim kraju i przyjechal za mna. Taki life. I tu wcale ie jest latwiej znalezc prace dla cudzoziemca niz Polakowi w Polsce. Powiedzialabym, ze o wiele trudniej.

A czy ktoras z bezrobotnych kobiet zastanowila sie czasem, co ona z siebie daje spoleczenstwu? Jaki ma wklad w budowe wlasnego panstwa?

Nie będę sie tłumaczyc ani spierać.
faktem jest że w dzisiejszych czasach cięzko o wypośrodkowanie.
Osoby mające pracę,często narzekają na wieczny pośpiech, zmęczenie, notoryczny brak czasu i td..
osoby, które tej pracy nie maja narzekaja na trudną sytuację na rynku, kolesiostwo w urzędach, chcą wyjść z domu , realizować się tez na gruncie innym poza domem.
Mussuka
a cóż Ty masz do zaoferowania? podatki??
Pisząc w ten sposób stawiasz osoby bezrobotne bez względu na płeć na równi z więzniami, recydywistami,osobami uzaleznionymi i td..
to chyba gruba przesada co?

Na pewno? Zbyt uproszczony podział.
Przecież np. ONA1977 nie pracuje, ale jak twierdzi - pracy szuka (choć nie wiem czy jest zarejestrowana jako bezrobotna). Z jednej strony nie może znaleźć pracy (zgodnie z wykształceniem), a z drugiej strony nie chce pracy jakiejkolwiek.
W sumie, to faktycznie jakiś wybór jest

Oczywiście są też sytuacje gdy kobieta nie pracuje faktycznie z wyboru. Ty podawałaś taki przykład, ja też.
Ale takich sytuacji jest niewiele.

Przychodzi mi tylko jedno okreslenie na taka osobe. Same logicznie dopiszcie.

jest jedno male ale: te osoby swiadomie niepracujace nie zyja na wyspie bezludnej i ktos na nie zarabia. Nie tylko sam maz. Dzieci korzystaja z darmowych szkol? Rodziny z poradni zdrowia, z autostrad, z muzeow, z parkow itp. Kto to funduje? Enigmatyczne panstwo, Swiety Mikolaj czy podatnicy?

Nie pietnuje ale nie rozumiem. Czasem fajnie aby ludzie pomysleli tak jak Kennedy podpowiadal o Ameryce. Nie tylko o wlasnym ogrodku.