dotyk w psychoterapii - Netkobiety.pl

Mahika dziękuję Ci za tę odpowiedź. Może ktoś jeszcze doda coś od siebie. Poczekamy.

Ale póki co mam pytanie do Ciebie. Piszesz, iż byłaś na terapii Gestalt. Jak wyglądało omawianie warunków jeśli chodzi o dotyk? Zarówno Ty jak i terapeutka musiałyście wpierw zapytać o zgodę, tak? Dobrze to rozumiem?

I czy to prawda, że na psychodynamicznej nawet ręki nie można sobie podać na przywitanie?

Pozdrawiam.

Jestem osobą z natury nietykalska, nigdy nie lubiłam przytuleń, uścisków, jako dzieciak nie rwałam się na kolana, na ręce tak wiec taka forma terapii na pewno by mi osobiście nie odpowiadała. Kłoci się z moją natura i sposobem bycia

Ja się czuję nieswojo nawet przy przywitaniu-przytuleniu z rodziną czy znajomymi (właściwie to "swojo" przy przytulaniu czuję się tylko z chłopakiem), więc gdyby terapeutka wzięła mnie za rękę czy pogłaskała po plecach, to byłaby to moja ostatnia wizyta u niej. Terapeutów nie darzę sympatią (bo trafiłam kiedyś na beznadziejną psycholog i dlatego nie umiem się przemóc, żeby wznowić terapię, ale to już inna sprawa), ciężko mi się otworzyć, a takie "dotykalstwo" i włażenie w moją strefę intymną zamknęłoby mnie zupełnie. Terapeuta ma być wg. mnie terapeutą, a nie przyjacielem.

Ja prezentuje podejście psychodynamiczne, wywodzące się z psychoanalizy. U mnie w nurcie kontakt cielesny jest zabroniony (nie podajemy dłoni na zakończenie sesji, ani też na jej rozpoczęcie), a podejmowany przez pacjenta powinien być interpretowany z uwzględnieniem jego psychopatologii. Nie trzeba dotykać potrzebującego, żeby dać mu wsparcie jakiego potrzebuje. Wyjątkiem są dzieci w terapii, które spontanicznie potrafią dotykać terapeutę i robią to podczas zabawy. Jednak ponownie: terapeuta nie wykonuje takich ruchów ze swojej strony.

Dlaczego? Przede wszystkim, żeby nie łamać granic cielesnych, które podobnie jak kontakt psychiczny, mają tendencję do zacieśniania się. Po drugie - dotykać człowieka, który ma sadystyczną i impulsywną patologię? To może być niebezpieczne dla terapeuty. Po trzecie, a zarazem po pierwsze, w nurcie psychodynamicznym terapeuta nie może zostać poznany przez pacjenta. Pacjent ma kreować wizerunek terapeuty sam w sobie - i na tej podstawie odbywa się również zdobywanie informacji na temat patologii człowieka.

Warto nadmienić również, że każdy nurt ma swoje metody i techniki pracy z uwagi na patologię z jaką pracuje. Nurt, w którym ja się uczę nie leczy uzależnień, tylko głębokie zaburzenia osobowości m.in. psychopatię, dysocjacyjne zaburzenie osobowości, narcyzm i wiele wiele innych zaburzeń. Natomiast w uzależnieniach nurt psychodynamiczny pogłębia stany lękowe i frustrację - czyli dostarcza powodów do sięgania po używki i przez wielu specjalistów jest wskazany dopiero po wyleczeniu uzależnienia (czyli swoistego sposobu reagowania na szeroko pojęty stres).

Pointując, jedne terapia dotyk traktuje jak szansę, inna jako zagrożenie. Pocieszające jest to, że każda ma solidne uzasadnienie technik, którymi się posługuje.

bardzo dokładne wiedza, uzasadnienie, teraz przynajmniej po części rozumiem swoje reakcje na kontakt fizyczny, ale do psychoterapeuty tak podręcznikowo traktującego i rzeczowo "patologię" mam nadzieję nigdy nie trafić

Ależ oczywiście, że terapeuta, który traktuje swojego pacjenta jak przypadek kliniczny od razu traci w jego oczach. Terapeuta równocześnie z ciepłym traktowaniem osoby musi mieć wiedzę, aby dokładnie wytłumaczyć, na czym polega problem u osoby zgłaszającej się. Ja leczę adolescentów i na co dzień używam języka potocznego, żargonowego - zatem dopasowanego do odbiorcy.

Odnośnie pytania: tak, zasady kontaktu ustala się na pierwszym, lub podczas pierwszych spotkań. Czasami osoba nie daje dojść do głosu podczas pierwszych sesji i trzeba poczekać, bo są pilniejsze tematy.