rozwód rodziców a dorosłe życie dzieci - Netkobiety.pl

Z pewnością to jak wygląda nasza rodzina wpływa na przyszłe wybory. Moi rodzice są ze sobą też jakoś koło 30 lat, raz było blisko rozwodu spowodowane to było jednak alkoholizmem ojca, teraz dzięki Bogu już nie pije od 15 lat. Ja na pewno chciałabym też stworzyć takie małżeństwo, mój brat też zresztą jest już po ślubie, i czuję , że to będzie do końca życia. Jeśli chodzi o dzieci z rodzin niepełnych, ciężko mi mówić tak naprawdę jedna z moich przyjaciółek pochodzi z takiej rozbitej rodziny, ale ona wierzy w małżeństwo , chciałaby mieć męża, może coś na zasadzie zmazania tego złego doświadczenia jej mamy. Jedna z jej sióstr jest w związku małżeńskim, a druga się rozwiodła. Ale to pewnie rzecz ich podejścia Faktem jest jednak to ,że ta moja przyjaciółka na ten czas nie potrafiła stworzyć zdrowego, długiego związku. Ja natomiast jeden poważny miałam, zakończony nie z mojej winy. Coś pewnie w tym jest, ciężko odnieść nawet do siebie , kiedy nawet w planach nie mam zamążpójścia, a chcieć żeby małżeństwo trwało do śmierci to czasem za mało.

Bo ja wiem czy taka trwalosc malzensttwa jest do konca zaleta? A moze dzieci rozdicow ze stazem trwaja, bo rozwod uwaazaja za porazke i zlo? I mimo, ze malzenstwo jest fikcja, to trwaja w nim, bo "tak trzeba"?
Rozwod też moze być dobry, byle decyzja byla podjeta w pore, a nie wtedy, kiedy już idzie na noze.

Mam wrazenie, ze wiele malzenstw z pokolenia moich rodzicow przetrwalo tylko z powodu strachu kobiet przed trudami bycia rozwodka z dziecmi. Kiedy nie ma się mozliwosci odejsc od meza, bo brak mieszkania, pracy itp.  to się w malzenstwie trwa...

A CO ma piernik do wiatraka?
W TYM wątku NIE O TYM czy to dobrze czy źle - a o KONSEKWENCJACH (czy ich brak) tej decyzji dla potomstwa...
Są udane małżeństwa i nieudane, są trwałe i nietrwałe - ale TO już zupełnie inna sprawa...

Moze jeszcze zacznij paly stawiac za odbiegniecie od tematu!

ale każdy związek przechodzi dobre i złe chwile... przecież o to w małżeństwie chodzi żeby być razem na dobre i na złe. a to że czasem ktoś wynosi z domu "zły" przykład to już inna sprawa. Twój przypadek jest też dość ciekawy bo widać przykład małżeństwa trwałego masz, a sama nie chcesz czy też może nie trafiłaś na tego odpowiedniego. Żeby nie było, nie wiem jak tam u Ciebie jest.

a co do wrażliwości... też jestem wrażliwa, może właśnie dlatego boję się, że partner po ślubie zamiast ze mną być, spakuje się i nie wróci.

Moi rodzice rozwiedli się, gdy miałam 13 lat. Podeszłam do tego na chłodno, bo jako że już od kilku lat działo się pomiędzy nimi nieciekawie, ojciec sukcesywnie staczał się na dno, alkohol, utrata pracy, następnej, kolejnej, w domu bezustanne awantury, brak szacunku, to rozstanie było jedynym, słusznym rozwiązaniem. Oczywiście sąd powierzył opiekę mojej mamie, która musiała stanąć na wysokości zadania, zadbać o siebie, o mnie, o dom, i chyba ten aspekt całej sprawy miał największy wpływ na moje dorosłe życie.
Mama pokazała mi, że nawet z największego gówna człowiek da radę się wygramolić, i zacząć żyć godnie. Pokazała mi co to znaczy siła, że bez ciężkiej pracy niczego się w życiu nie osiągnie, że w każdej sytuacji trzeba starać się być samowystarczalnym. Myślę, że właśnie dzięki temu mam tak silny charakter. Jestem pracowita, i niezależna. Mam ambicje, i własny, niepisany kodeks, którego przestrzegam bez względu na wszystko. I nie mogę natrafić na faceta, który byłby w stanie wziąć mnie na klatę wraz z całym instrumentarium.
Z mężczyznami mam na ogół lepszy kontakt niż z kobietami, moje grono znajomych to w większości faceci, i jak sobie tak rozmawiamy o relacjach damsko-męskich, to mówią że nie widzieli by przy mnie żadnego zastosowania dla własnej osoby. Moja mama od momentu rozwodu przeszła przez kilka, przelotnych znajomości, ale też summa summarum jest sama.

Moja mama przez kilka lat małżeństwa też dużo mówiła, a nie robiła nic.
Kiedy ojciec znalazł sobie kochankę, zamiast kopnąć go w odwłok, walczyła o jego powrót do domu. Pamiętam, kiedy w rozmowach z kochanką, bez pardonu mówił przy wszystkich, że ją kocha, a mama obok płakała, potulnie to znosiła, i gdy odkładał słuchawkę, znów starała mu się udowodnić, że jest lepsza od niej. Rany, jakie to było żałosne i upokarzające...
Kiedy ojciec okłamywał nas, że pracuje, a tak naprawdę popijał piwko z kolegami przed sklepem, kiedy po raz enty przychodził do domu słaniający się na nogach, kiedy znów wszczynał awantury... Zawsze obiecywała, że tak dalej nie będzie, że dziś ma spakować tobołek i się wynosić, ale koniec końców za każdym razem brakowało jej konsekwencji, uporu, i ojciec zostawał.
Dojrzewała do decyzji o rozstaniu latami, ale jestem z niej dumna, bo wielu ludzi tkwi w toksycznych związkach do grobowej deski, marnując przy okazji życie swoim bliskim.

Moi rodzice rozwiedli się, jak miałam jakieś 13 lat. Nie wpłynęło to jakoś na mój stosunek do małżeństwa, ale może dlatego, że rozwiedli się "tak po prostu" - nie było nikogo trzeciego, do tej pory są sami i zawsze sobie pomagają - odwożą, przywożą, pożyczają kasę itd.
Moje podejście do ślubu jest dość neutralne - mogłabym mieć męża, ale nie mam na to jakiegoś parcia. Dzieci natomiast nie chcę, ale to raczej nie przez rozwód czy coś, bo nie chciałam od zawsze, nawet "bobasami" niespecjalnie lubiłam się bawić, po prostu nie lubię dzieci, jako mała egoistka wolę zajmować się sobą.

tylko o to chodzi