nie potrafię współżyć z innymi ludźmi - Netkobiety.pl

Post przeniesiony:

Hmmm... co zrobiłam aby inni mnie polubili? - staram się dużo uśmiechać (mniemam, że na nic innego mnie nie stać). Jakie cechy mogą odpychać ode mnie innych? - myślę, że jestem nienaturalna, może nawet dziwaczna. Chłopak powiedział mi ostatnio, że czasem zachowuję się jak "nieokiełznane dziecko" i to mnie zabolało. Ponadto, jak już wspomniałam wcześniej, ciężko mi się odciąć od siebie i nabrać żywego zainteresowania światem i ludźmi - może właśnie z tym powinnam udać się do psychologa?

Mam też pewien dylemat - kontrolować się czy pozwolić sobie na spontaniczność? Bardziej skierowuję się ku temu by wszystko co mówię i robię było przemyślane - właśnie dlatego, by przypadkiem nie wyszło ze mnie to "nieokiełznane dziecko".

Testy enneagram nie są na inteligencję. Czemu właściwie miałabym nie robić testów na inteligencję u psychologa? Ja autentycznie czuję się jak zero intelektualne.

Poleciłam Ci ten test, bo sprawiasz wrażenie osoby inteligentnej, która ma problem ze swoją osobowością.

A co do życia towarzyskiego ma twoje IQ? Ostatnio będąc na spotkaniu ze znajomymi wiesz co zauważyłam? Że Ci najbardziej lubiani, dusze towarzyskie wcale nie wyróżniają się inteligencją czy jakąś mądrością, są po prostu naturalni, spontaniczni, kochają zabawę, ludzi, dużo się uśmiechają i często gadają jakieś głupoty, żartują i wcale nie są to mądre rzeczy bo wszyscy przyszli tam po to aby się wyluzować i tyle, nikt później nie obmyśla tego kto co powiedział. Uważam że powinnaś przede wszystkim zacząć się szanować bo jeśli tego nie zrobisz to nikt Cię również nie poszanuje. Nawet twój chłopak. Przestań się szufladkować że jesteś taka i owaka. Weź kartkę, siądź przed lustrem i napisz wszystko dosłownie wszystko co Ci się w Tobie podoba, nawet takie drobnostki że masz ładne paznokcie lub długie szczupłe palce. Wszystko! Później codziennie rano stawaj przed lustrem i sobie to wszystko czytaj parę razy z całą mocą. Takie coś pomaga wiem to po sobie. Co do koleżanki z którą kontakt się pogorszył może zaproponuj spotkanie i tym razem postąp inaczej, nie skarż się na Twój los ale poopowiadaj o tym co Cię fajnego ostatnio spotkało lub zaciekawiło, okaż jej zainteresowanie, słuchaj co ma do powiedzenia (bo napisałaś że nic Cię nie interesuje poza Twoją osobą), może zgadajcie się i zapiszcie się obie na jakiś fitness lub tańce, taka lekka zmiana środowiska może bardzo pomóc. Może akurat to polubisz. Nie możesz się poddawać! Zmieniaj swoje życie po trochu, hamuj negatywne myśli, próbuj nowych rzeczy, odważ się na to. Jesteś młoda i to jest twoje życie nie zmarnuj tego! Jak mówi stare przysłowie co Cię nie zabije to Cię wzmocni! I to jest święta prawda. Wierzę że jak zechcesz to Ci się uda! Nie zniechęcaj się szybko. Pozdrawiam i mocno trzymam kciuki:)

A co to właściwie znaczy "szanować się"?

Bardzo podobny przypadek do mojego, z tym że ja czuje że robię z siebie idiotkę, i w danej chwili mi to nie przeszkadza. Ostatnio doszłam do tego że robiąc to co chcę - rozmawiając o dziwnych rzeczach, mówiąca to co myślę - jestem odbierana źle przez ludzi. Próbuje zgadnąć co robię nie tak, że nikt nie potrafi mnie zaakceptować. Wszystkie moje "przyjaźnie" kończyły się ze strony tej drugiej osoby. Nie potrafię być taka jak ludzie chcą żebym była - i to największy dylemat, bo sama nie wiem jacy chcą żebym była. Tylko... Czemu się nad tym zastanawiam, czemu tak potrzebuję akceptacji. Z jednej strony mam gdzieś to wszystko, chcę pobyć sama, porobić coś sama, posiedzieć sama. A z drugiej, jeśli już mam wyjść do ludzi oceniam swój wygląd, i zastanawiam się co oni myślą o mnie. Przyznam - chcę się podobać. Tak jak Ty autorko tego wątku (przeczytałam wszystko co napisałaś) miałam przeżycia seksualne których nie wspominam za dobrze, ale źle też nie. Nie miało to dla mnie znaczenia. Spotkało mnie też coś, co może po części wzbudziło we mnie wielką niechęć do ludzi, a z drugiej dało potrzebę zbyt mocną chęć "przystosowania". Nie wiem czy to przeczytasz, czy ktokolwiek to przeczyta, ale wirtualny świat, to jedyny świat któremu jestem w stanie coś powiedzieć - odbiorcy są mi nieznani, ani oni nie wiedzą o mnie nic - życiu codziennych zmienności nikt nie chciał mnie zrozumieć i wysłuchać. Chcę znaleźć swoje JA.