Gdyby nie dzieci, skończyłabym te życie:-(.Czy musi tak być?Pomocy. - Netkobiety.pl

Nie rozumiem jak dla dzieci moźna znosić bicie!!!
Jak będziesz myślała takimi kategoriami to będziesz bita do końca źycia bo synowie zakodują sobie w łepetynkach źe to jest normalne.
Poczytaj o przemocy domowej.
To co robi twój mąź jest karalne ,moźna iść z tym na policje.

Moja droga, nie brnij już dalej w ten toksyczny związek.
Szczęśliwa i uśmiechnięta mama, to szczęśliwe dzieci.
Twoje dzieci widzą, gdy Ciebie bije,  źle to wpływa na ich psychikę, potem dojdą problemy z tym związane.
Ratuj swoje dzieci ii siebie, uciekaj jak najdalej.

Nie patrz na długi, bo one u Ciebie już były, są i będą, bo Twój małżonek zwyczajnie z tym nie radzi.
Nie mógł znaleźć pracy? Chyba tylko takiej, jaka by mu się podobała, bo ciężka fizyczna praca zawsze jest na rynku, czasami mniej opłacana na początku, ale od czegoś trzeba zacząć, pokazać szefowi,że warto dać większe pobory.

Bije Ciebie, wezwiesz policję, założą mu niebieską kartę , przestanie bić, a zamiast przemocy fizycznej, rozpocznie się przemoc psychiczna.
Codziennie będzie Ci wmawiał,że nic nie umiesz, nic nie potrafisz, że jesteś nikim, aż w końcu w to uwierzysz. Przejdziesz kompletne pranie mózgu.
Uwierzysz,że bez niego nie poradzisz sobie, bo przecież jesteś nikim.
Uwierzysz,że jesteś  od niego całkowicie uzależniona i będziesz.
Codziennie będziesz starała się zrobić wszystko jak najlepiej, aby tylko nie doszło do rękoczynów, aby tylko nie słyszeć poniżania. Jednak i tak nie sprostasz jego wymaganiom, choćbyś stanęła na rzęsach.
Będziesz smutna, a Twoje dzieci nieszczęśliwe.
Chłopcy widząc wzór w ojcu i naśladując go, zaczną też Cię poniżać.
Wtedy już nie znajdziesz w sobie siły aby odejść.
Wydaje się się Tobie,że go kochasz, a to uzależnienie tylko od niego.
Nie masz pojęcia jak kobiety potrafią być silne i dadzą sobie radę same.:)

Po pewnym czasie, będziesz miała tak dosyć życia, zmagania się z każdym dniem, ciągania tak wielkiego ciężaru na swoich barkach, że podświadomie, zaczniesz myśleć o śmierci. Jeśli nie wpadniesz w depresję, to stres może wywołać jakąś rzadką chorobę np kolagenozę gdzie nasz organizm nas nas zabija i my nie mamy na to wpływu.

Troszeczkę opisałam Ci moją historię, aby pokazać Tobie jakie jaki może Ciebie spotkać los.
Byłam bita i poniżana i zdradzana wiele lat, mój ex odszedł 12 lat temu, po tym jak przehulał dobrze prosperującą firmę .
Zostawił mnie bez pracy, z 2 córkami . Jedna miała 12 lat druga 9.
Chwytałam się każdej fizycznej pracy aby zarobić na chleb, porobić opłaty i jakoś żyć.

Po jego odejściu jednak, nastał spokój. Mogłam wrócić do domu wiedząc, że nikt nie wybije mi drzwi, nikt nie będzie mnie ganiał z tasakiem, ani bił po głowie, bo według jego opinii nie zostawia tam śladów (mylny sposób myślenia bo mam obdukcje z licznymi guzami na głowie), nikt Ci już nie powie ,,że jak chłop baby nie bije, to jej wątroba gnije..."

Po roku od jego odejścia podałam na rozwód.
Było mi bardzo ciężko, stres z tym związany i magazynowany latami, wywołał jedną z bardzo rzadkich chorób tkani łącznej, menopauzę w wieku 33 lat.

Minęło kolejne 12 lat a 13 bez niego, odzyskałam dawno spokój, mam 2 córki z których jestem dumna dumna jestem z siebie,że poradziłam sobie bez tyrana, a każdy kolejny dzień dawał mi spokój i szczęście, bo szczęście należy łapać jak motyla, cieszyć się z drobnostek, uśmiechać się dlatego , bo kwitną kwiaty i świeci słońce.
Nie ułożyłam sobie życia z żadnym mężczyzną, z obawy, że mogę znowu trafić na toksycznego faceta.
Jestem sama, ale szczęśliwa.
W lipcu moja starsza córka wyszła za mąż, za jakiś czas będą wnuki które wypełnią mi pustkę po dzieciach i będzie świetnie:)
Na weselu był mój ex, łysy, siwy, zbrzydł strasznie, a ja nadal jestem atrakcyjną zadbana babką w wieku już 45 lat:)
Dziś wiem, że dzień w którym odszedł mój ex był szczęśliwym dniem.:)

Bardzo Cię proszę, walcz o swoje szczęście, bez niego.
Jest tyle instytucji, fundacji, które Ci pomogą, powiedz rodzinie o Twoim życiu, na pewno ktoś też udzieli Ci wsparcia:)
Jestem pewna,że sobie poradzisz tak jak ja to zrobiłam.
My kobiety tylko wyglądamy na takie słabe istotki, ale nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, jaka dżemie w nas siła i moc.

Przesyłam Ci buziaki i mocno tulę Cię do serducha.

Ps.
Ale się rozpisałam, kurcze komu się będzie chciało takie nudziarstwo czytać

Jak masz życzenie, pisz do mnie przez to forum na maila. Chętnie z Tobą porozmawiam!

Dziękuję wszystkim za wasze ciepłe słowa, za podniesienie mnie na duchu, Amis masz racje mój mąż nie umie zapewnić nam dobrego bytu, moje dzieci nie chodzą głodne ani zaniedbane, ale nie stac mnie kupić im nowego łóżka, wykladziny nowej bo ta jest juz stara i przypalona ledwo starcza do 10  kazdego miesiąca, boli mnie to bo gdybym mogla ja pracowac na dwa etaty to bym poszla nawet doly kopac, a moj mąż po 8 godzinach przychodzi bardzo zmeczony i nic go nie obchodzi ze ma dwóch komornikó i ja dwóch tylko ja chodzę z głową w chmurach ci tu zrobic by posplacac wszystko i zyc jak normalny czlowiek ze spokojna glowa o następny dzień.masz racje ze musze cos z tym wszystkimzrobic postaram sie.  Tak jak napisałaś muszę walczyć o swoje dzieci i dziękuję Ci za to. 
Moja droga  duszyczko  loginie OKNA czytając to co napisalas łzy same splywaly mi.po policzkach, wiesz co ja czuje a ja wiem co ty czulas zylas w takim samym chorymświecie jak ja ty z tego wyszlas, ja tez spróbuje i wierze ze mi sie uda, dziekuje za twoją historie i twoją chęć pomocy mi. mój mąż często bije mnie po głowie , boli jak by kołki ciosał siekiero tak mocno to boli, ten bol jest tak mocny z ze czasem mysle ze zaraz mi pęknie  glowa ten bol dlugo zostajew pamięci. Takiego zycia nie da sie wymazac, ale moge zmienic jegi bieg . Dziekuje . Jak sie przelamie , i zbiore wszystkie sily aby odejsc i zrobie to od razu dociebie napisze.moge? Pozdrawiam.

Wiesz dokładnie,że to nie prawda.
Nie chcesz tego zgłaszać na policję, bo myślisz,że On Cię kocha, żyjesz nadzieją na jego zmianę.
To nie jest miłość, to uzależnienie ofiary od kata.

Nie chcesz aby sąsiedzi się dowiedzieli?
A dlaczego nie chcesz aby wiedzieli,że za ścianą mieszka zwyrodnialec i kat?
Czy to Tobie ma być wstyd, czy jemu?
Czy myślisz,że sąsiedzi są ślepi i głusi? Oni o wszystkim wiedzą, ale panuje znieczulica i nikt mieszać się nie chce, a może się boją, że ich też spotka agresja z jego strony...

Facet który podnosi rękę na kobietę, jest słaby psychicznie. Nie potrafi rozmawiać, a zadaje ciosy.
Wezwanie policji i założenie mu ,,niebieskiej karty" ma cel.
To Twoja obrona, a jego siła słabnie.
Zarówno znęcanie się psychiczne jak i fizyczne jest u nas w kraju karalne.
Pamiętaj, aby za każdym razem jak On Cię pobije, zrobić obdukcje.
Przemoc w rodzinie to jest już sprawa dla prokuratora.

U mnie minęło już tyle lat, a nadal mam rysę w sercu i psychice.
Bardzo Ciężko mi się nawet o tym pisze, ja już chyba nie chcę o tym rozmawiać.
Chcę te lata wymazać z pamięci.

Jestem mu tylko wdzięczna za to, że dzięki niemu mam dwie dorosłe już i wspaniałe córki.
Nie życzę mu źle, niech będzie szczęśliwy, jednak  z daleka ode mnie.
Nie chcę go więcej oglądać na oczy, a jestem zmuszona, bo czasami kontaktuje się z dziewczynami.

Tulę Cię mocno do serducha i działaj dziewczyno, zanim nie będzie za późno :****

Chyba nie jesteś sado-masochistką rzuć tego gnojka i tyle w temacie, on nie jest ciebie wart, możesz go zdradzić to sam cie rzuci.

Kochana! Przeczyłam Twoją opowieść i widzę w niej siebie. Trwałam w związku 32 lata aż stałam się straszą kobietą, choć natura obdarza mnie nadal urodą a dusza jest ciągle młoda, zaczynam swoje życie w wieku 50 lat od nowa na obczyżnie. Popełniam dalej bledy , ktore mnie dużo kosztują, ale człowiek ciągle się uczy. Najwazniejsze aby wyciągać wnioski. Wszystkie panie , które tu piszą , mają rację . Nie czekaj bo nie masz na co . Ja wiem ,ze to jest trudne bo upokarzane kobiety maja wypaczoną psychikę. Nie czekaj do momentu aż targniesz się na własne życie , bo już nie będziesz sobie radzić. Ja życzę Ci aby Bóg oddal Ci rozum . Dla mnie to uczynił. przeczytaj proszę mój post--Dwa światy-- Nie poddawaj się!!!! Pamiętaj , zawsze jest białe i czarne. Tak jak mozesz żle myśleć, mozesz myśleć również pozytywnie. 3maj się Leni

Witaj, jestem  trochę starsza , w życiu przeszłam piekło i zresztą do tej pory  to  się ciągnie za mną, ale jeśli pozwolisz spróbuję pomóc ci odnaleźć siebie.
Jest tragedią osobistą dla rodziny, jeśli któreś z małżonków nie umie znosić stresu. Twój mąż, jak niestety większość mężczyzn jest zależny od własnych ambicji, dlatego jak przychodzi jakiś problem /brak dziecka, brak pieniędzy/, reaguje agresją. I niestety tak reaguje bardzo wielu mężczyzn zwłaszcza, jeśli w domu mają taki wzorzec, albo obracają się w takim środowisku.
Młoda kobieta, która ma świadomość jak ważna jest rodzina, czyli miłość i poczucie bezpieczeństwa, znajdując się w takiej ciężkiej sytuacji ma nadzieję, że swoją miłością, samym oczekiwaniem, dawaniem szansy odmieni myślenie męża, ale ten w tym samym czasie odczuwa to jako kolejną presję wywieraną na niego, a z tym on sobie przecież nie radzi. I tak kółko się zamyka. Trzeba coś z tym zrobić, im prędzej tym lepiej.

Tylko pytanie, jak to zrobić i co będzie dalej. Z własnej przeszłości mogę ci opisać co ja zrobiłam. Wzięłam dziecko /z drugim byłam w ciąży/ jedną walizkę i poszłam do przytuliska. Urodziłąm tam dziecko, w sumie mieszkałam prawie dwa lata.W międzyczasie złożyłam w UM papiery na mieszkanie kwaterunkowe. Ponieważ nigdzie nie byłam zameldowana, po 2 latach dostałam mieszkanie. Zostałam z dwojgiem małych dzieci, bez pracy, tylko nędzne alimenty, które starczały na czynsz. Zadłużałam się strasznie, najgorsze było to, że od ponad 30 lat choruję na ciężką depresję. Ale pomagali mi trochę rodzice i cały czas mialam kontakt z przytuliskiem. Oczywiście usilnie szukałam pracy. I znalazłam w Mac Donalds. Dzieci poszły do przedszkola, ja harowałam, jakoś pchałam to, ciągle w długach, sama i chora.

Próbowałam znaleźć sobie kogoś, ale prędko przekonałam się, że każdy owszem chętny, bo miałam mieszkanie, pracę tylko jakość dzieci mu przeszkadzały. Zostałam sam, pilnowałam, żeby dzieci się uczyły, choroba robiła swoje, dziś mam dorosle dzieci, znerwicowane, prawie bez kontaktu ze mną dla których jestem praczką i kucharką i zabezpieczam ich bytu. Gorzej ze życiem i zaufaniem, nie można przecież ufać chorej i zaburzonej matce.. Pogodziłam się z tym, nie można mieć wszystkiego. Jeśli nikt mnie nie bije, nie poniewiera jest dobrze, a to, że dzieci mnie nie rozumieją, no cóz ja ze swoją choroba nigdy nie mogłam zaangażować się w  zjednanie  ich sobie, dzieci to dzieci, trzeba im dać, żeby wymagać. A żeby dać trzeba to mieć. Człowiek z depresją nie wiele ma. Ale i tak cieszę się, nie piją, nie palą , uczą się, martwię się tylko o ich uczuciowość, może trafią na dobrych ludzi, którzy  pozwolą im być szczęśliwymi. Taki jet los matek. Wszystko się na nas zwala i zostawia same. Potem jesteśmy wszystkiemu winne i nie ma co liczyć na pomoc. I tak się to toczy. Najważniejsze nie pozwolić, żeby mąż uczył dzieci bić i poniewierać, trzeba im teraz tłumaczyć, że to jest złe i rozbija rodziny, bo mogą ciebie oskarżyć o rozwalenie rodziny. Temat jest długi, nie opiszę wszystkiego, ale dobrze byłoby gdybys poszukała wsparcia dla siebie w Ośrodku Interwencji Kryzysowej, tam jest psycholog, nie możesz z tym zostać sama.

Masz wyczucie jak mało kto.... nie czytałaś wątku, że wkleiłaś akurat tutaj? Dziewczyny piszą o maltretowaniu, alkoholizmie i trudnych problemach a ty wyskakujesz z konkursem???!!!! Żenada!

Onka znalazłaś w sobie siłę i za to cię podziwiam Ja niestety jestem sceptycznie nastawiona do żon alkoholików i przemocowców. Płaczą i szukają wróżki, która zamacha rożdżką i potwora zmieni w księcia, bo one go kochają, bo poświęcają się dla dzieci, bo się boją. Tak jakby to co trwa nie było najgorszą rzeczą z możliwych, tak jakby uwolnienie się od tyrana było końcem a nie początkiem życia.

Autorka wątku powinna zadzwonić na niebieską linię i tam uzyska realną pomoc prawną i psychologiczną. Jednak nikt za nią tego nie zrobi, nikt nie podejmie decyzji, jeśli trwa w takim związku to powinna mieć świadomość, że to co ma teraz ma niejako na własne życzenie. Co więcej na własne życzenie zgotowała piekło na ziemi własnym dzieciom! Ona może to zmienić one nie!

Czasem nie warto widzieć i słyszeć. Ja zostałam zaangażowana w podobną sytuację, ona do mnie uciekała, on o tym wiedział więc stałam się wrogiem nr 1. Wisiało i wisi mi to bo ja się go nie boję! Rok temu ona postanowiła się wyprowadzić, pomagałam bo mnie o to prosiła, zapewniałam, że ZAWSZE jej pomogę gdyby się cos działo. Dałam namiary na organizację pomagającą kobietom maltretowanym, mają prawnika, psychologa. Chciałam ją zawieźć, żeby tylko cos w końcu zrobiła!
Jednak ONA go KOCHA!!!! Po jednej nocy spędzonej na "nowym" wróciła z podkulonym ogonem, bo przecież ona tęskni, dzieci też.... Teraz miałam kilka spięć z imbecylem bo mnie obwinia o to, że żonka się wyprowadziła. Teraz trwa sielanka.... do czasu jak wiedzą wszystkie żony alkoholików, zaraz będzie kolejny ciąg, awantury i bicie, dzieci znów się "napatrzą" jak tatuś kocha mamusię a ja nie zrobię NIC, jeśli zapuka do moich drzwi to ją odeślę na policję!
Po cholerę mi cudze problemy??? Nie potrafi się zdecydować, widocznie lubi ja mam to gdzieś! Chodziła na terapię, wie wszystko, tylko teoria jej się z praktyką rozminęła. Jej zycie jej decyzje!

niania,świetnie cię rozumiem,ja żyłam wiele lat z tyranem.Nie znęcał się nade mną fizycznie, ale psychicznie. Byłam ciągle nie ta.Dlaczego nie jestem blondynką,dlaczego nie mam dużego biustu, dlaczego nie lubię chodzić w szpilkach, dlaczego nie pamiętam języka,którego uczyłam się 20 lat temu.Dlaczego choruję,dlaczego się śmieję,dlaczego płaczę.I chociaż próbowałam się bronić, niepostrzeżenie zrobił mi takie pranie mózgu, że sama zaczęłam wierzyć,że jestem be.Do tego doszły problemy w pracy,przez tę moją zbytdelikatność byłam kilkakrotnie ofiarą mobbingu,chamstwa i prostactwa.Wpadłam w ciężką depresję,z której nie mogę wyjść niestety.Nie byłam w stanie przejrzeć na oczy, przestałam w końcu odróżniać,kiedy jest dobry, a kiedy nabija się ze mnie.No i tkwiłam ze względu na to żeby dzieci miały ojca.Zdradzał mnie gdzie popadło,brał długi,nie dawał pieniędzy na utrzymanie.I tak leciało życie.Doleciało do 50 i dopiero jak mi wykrzyczał w twarz,że od 15 lat mnie nie kocha,że nie zależy mu na rodzinie, że rodzina to dla niego zmarnowane życie itd, a jeszcze zaczęła wydzwaniać jego kochanka z pretensjami,że on jest teraz ze mną i dziećmi,ocknęłam się - co ja k...robię!!! Dość.Powiem ci,że sytuacja nadal nie jest rozwiązana,ale wiem jedno-nie chcę mieć nic wspólnego z tym facetem.Zamknęłam przeszłość,próbuję żyć dla siebie i rodziny,wspierają mnie moje kochane dzieci i tata,zaczęłam szukać pasji w swoim życiu.Kochana,ja świetnie rozumiem, co to jest uzależnienie od tyrana.I podejrzewam,że ciągle żyjesz wspomnieniem tego ciepłego faceta, któremu powiedziałaś tak na całe życie.On nie wróci,mało tego,może zaczynać się zmieniać na lepsze właśnie wtedy, gdy pokażesz mu,że samej ci lepiej.Że nie na nim kończy się świat.Po takim życiu,samotność,w sensie,że żyjesz bez takiego chłopa,jest zbawieniem.W końcu cisza, spokój,zaczynasz uczyć się siebie od nowa.I powiem ci,że ja postanowiłam pozostać już singielką do końca życia.To wcale nie jest złe,choć zostałyśmy " zaprogramowane " inaczej i to też cię na pewno przeraża.Ja ci jednak życzę,żebyś poznała faceta swoich marzeń,dojrzałego,mądrego,odpowiedzialnego faceta.Podobno tacy też istnieją na tym świecie Trzymaj się cieplutko.

Zmęczona smutna,a może to po prostu kryzys.Po 5 latach zdarza się.A jaki jest mąż dla ciebie,co jest powodem,że nie możecie się dogadać?Może problemy finansowe,może brak czasu dla siebie,tylko we dwoje?Rozwiń,może na coś mądrego wpadniemy.