zniszczyłam związek, faceta zrywaniami i awanturami... jak odzyskac? - Netkobiety.pl

Żal mi tego faceta, a nie Ciebie, on nie wróci do Ciebie, jak poczuje normalność, to będąc przy zdrowych zmyslach nie wpakuje się ponownie w bago. Zacznij zmieniać siebie, a potem sobie znajdź kolejną ofiarę swojego zachowania - jak się nie zmienisz to żaden szanujący się facet, któremu przyjdzie do głowy starać się o Ciebie, nie wytrzyma gdy mu się za to będziesz tak pięknie odpłacała. Kobiety są wredne - jesteś wredna i nie doceniasz tego co masz. Może jesteś osobą która tak jak piszesz - potrzebuje fajerwewrków -- a tak naprawdę to silnych emicji, skoro dobroć otrzymywana dla innych nie dostarcza Ci wystarczających impulsów, sama prowokujesz i prowadzisz do tego by powstawało napięcie, - ale łątwiej jest taki stan wywołac dążąc do negatywnych emocji niż pozytywnych - bo pewnie wtedy czujesz że żyjesz, że coś się dzieje.
Nadzieja umiera ostatnia, ale w jego przypadku skoro stracił wiarę w sens Waszego bycia - to tak jakby stracił nadzieję.

Po pierwsze i najważniesze: po co chcesz do niego wracać skoro nadal jesteś tym, kim jesteś? Żeby za dwa miesiące znowu się rozstać, bo tydzień będziesz się starać być miła, a potem abarot to samo?

To nie są takie sprawy, gdzie człowiek się zmienia w ciągu klilku dni/tygodni po rozstaniu. Proponuję Ci zacząć współpracę z psychologiem i wstrzymanie się od związków wszelkich na najbliższy czas. Najpierw zrób porządek ze swoją psychiką.

Podpowiem Ci cos prostego, ponyslalas o tym ze po prostu do siebie nie pasujecie?
Nie zawsze mozna byc z osoba ktora sie kocha. Odpuscie sobie, on znajdzie spokojna domatorke i sie zakocha , Ty znajdziesz spontanicznego energicznego faceta z jajami i wszyscy bedziecie szczesliwi.

Nie wszystkie puzzle do siebie pasuja i da sie je polaczyc.

Oczywiscie Twoje zachowanie wobec niego jest zle ale wynika z ogromnego niedopasowania. Oczekujesz czego innego od faceta, od zwiazku , od zycia. On Ci tego nie daje i pojawia sie frustracja. To normalbe gdy sie jest nieszczesliwym w zwiazku. U Ciebie tylko skala przeraza, popracuj nad nerwami emocjami. Ale na sile nie zmienisz swojej osobowosci, w zwiazku nie chodzi by sie zatracic i dopasowac do drugiej strony.
Z tego nic nie bedzie. Oboje do siebie nie pasujecie. Pogodz sie z tym.

A to co czujesz to zwykla tesknota, czlowiek tak reaguje jak zostaje sam. To przejdzie z czasem.

Zdaje sie , ze jestes mocno uzalezniona od skrajnych emocji.
Stan normalnosci jest dla Ciebie nieznosny.
Tak jak bylas uzalezniona od fundowania bylemu awantur i upokorzen, tak teraz powoli sie uzalezniasz od "potwornej tesknoty " i raczej (wg mnie) urojonej i chorej milosci, ktora z czasem okaze sie tak niewyobrazalnie wielka i piekna, a ktorej tak naprawde nie bylo.

Czlowiek, ktory kocha dazy do uszczesliwiania, a nie upokarzania i wrzaskow.
Tak samo "kochaja" osoby chorobliwie zazdrosne,egoisci, sadysci i innej masci patologie.

Jezeli moge radzic - uporzadkuj swoje emocje - byc moze masz problemy z tarczyca (tak bylo u znajomej pary).
Popracuj porzadnie nad soba - chlopaka zostaw poki co w spokoju. Jego pewnie i tak sporo kosztowalo odejscie od Ciebie.
Powrot w obecnej sytuacji , to powrot na chwile..........

Powiedzenie, ze na stara milosc, nowa jst lekarstwem - bzdura. To by znaczylo, ze zadnej milosci nie bylo.
Wchodzenie w nowy zwiazek bez definitywnego zakonczenia poprzedniego, jest oszukiwaniem nowego partnera.

Zajmij sie uzdrawianiem siebie.

Chodze do tetrapeuty. Na razie to 4 spotkania. Poczatek. Duzo analizujemy moje dziecinstwo. Matka zawsze oziebla, ojciec zawsze zastepowal mi wszystko. Najlepsza uczennica, przewodnik w towarzystwie. Jak mialam 16 lat dowiedzialam, sie, ze to nie sa moi biologiczni rodzice. Nie pamietam za wiele z tego okresu, moj swiat wywrocil sie do gory nogami. Bunt, z 5tkowej uczennicy stalam sie demonem. W tym samym czasie bylam ofiara zbiorowego gwaltu. Wiedza o tym 3 osoby. Wyparlam to z siebie, szlam jak burza. Z rodzicami zerwalam emocjonalny kontakt. Potem same burzliwe zwiazki. Zakochalam sie po latach, ponad dekadzie w nim - z innej bajki. W moich oczach to najlepszy czlowiek, jakiego spotkalam. Pokazal mi, ze milosc moze byc dobra. A ja to niszcze. Nie wiem, ale nie potrafie zahamowaac tej agresji... Moglabym za niego oddac zyvie bez wahania. A mimo to, gdy napada mnie ten irracjonalny stan chce niszczyc, odejsc. Tyle, ze jak siedze potem sama na tych zgliszczach, dopada mnie zalamka...co ja znowu zreobilam. Tego nie da sie zahamowac. Po prostu sie nie da.
Nie chce nikogo innego. Mialam wielu...zaden nie wzbudzil we mnie tak glebokich uczuc. Bylam nawet zareczona. Konczylam, odchodzilam.  Zawsze widzialam, ze ten wlasciwy dopiero przede mna. A teraz wiem, ze to on. Niszcze i nic w tej bezsilnosci nie potrafie zapobiec... Refleksja przychodzi pozniej...
Zaczynam myslec, ze to koniec mojego zycia. Nie chce isc dalej. Bez niego. Nie mam juz zadnego innego celu. Zawsze otwarta, dynamiczna, z masa znajomych...taka kiedys bylam. Teraz zamknelam sie na wszystko. Mysle czasem kiedy patrze na tabletki, ktore przepisal lekarz, czy nie lyknac wszystkiego... Nigdy tak nie myslalam. Wszystkiemu stawialam czolo. A teraz ...to jest czarna dziura.

1,5 m-ca temu sie wyprowadził. Powiedzial,ze nie wierzy, w to,ze moze byc lepiej i ze chce byc sam, zadnego kontaktu nie chce.Myslalam,ze jakos to ogarne, mysllam,ze z czasem bedzie lepiej... A jest co raz gorzej.

Wie. Pierwszy partner, ktory wie o wszystkim.

Nie, tylko ta jedna rozmowa. Pisze do niego raz na kilka dni, ale nie odpisuje. Prosil mnie wczesniej, zebym szla na terapie, ze mozemy isc razem. Nie zgadzalam sie,  to tak jakby przyznac, ze jest sie wariatem. Wiem, irracjonalne, ale tak czulam. Tak wiele razy sie klocilismy, rozstawalismy, byly miedzy nami inne osoby - ja mialam przyjaciela, z ktorym duzo rozmawialam. A on po jednym z rozstan dluzszych spotykal sie wlasnie ze spokojna domatorka - co uwazal za pomylke. Jeden wielki burdel.
Wszystko z mojej winy, wiem o tym. Ta swiadomosc jest jak sztylet w serce.  Nie potrafie isc dalej bez niego. Nigdy nie mialam z tym problemu, wrecz bylam bezduszna. Teraz nie potrafie niczego zorganizowac... Chcialabym, zeby przy mnie byl. Zeby powiedzial, ze wytrzymamy wszystko razem, do konca. Nie dam rady bez niego, a kiedy jest nie daje rady ze soba. Jakby cale Twoje jestestwo stalo w opozycji do tego, co dla Ciebie dobre i wazne...
Nikomu tego nie zycze.

Pozwól mu odejść, nie pisz, nie dzwoń. On już dużo wycierpiał przez Ciebie. Przyjmij do wiadomości, że on może już nie będzie chciał powrotu, że dla niego to już definitywny koniec. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy-schrzaniłaś to! Jedyne co teraz pozostaje Ci zrobić, to pracować nad sobą, poukładać sobie wszystko w głowie, zacząć panować nad emocjami. I gdy kiedyś pojawi się na Twojej drodze nowa miłość to nie popsuj tego.

Dziewczyny, to nie jest tk, ze bylam caly czas potworem,... Tyle cudownych chwil, jakie mielismy w ocenie nas oboiga nie spotkalo nas nigdy, z zadnym partnerem wczesniej.  Problemem byly te total spokojne, puste dni. Wiem, ze one sa normalne. Ja  jednak wpadam w takich dniach w panike i histerie. Ta pustka mnie przeraza. Boje sie i reaguje irracjonalnym zachowaniem. To jest trudno opanowac.
Latwo komus mowic panuj nad emocjami, ucz sie... Robie to caly czas i caly czas nawalam. Wydaje mi sie, ze zawsze mialam ten problem, ale nigdy nie zostal on tak uwypuklony jak z tym facetem. Moze dlatego, ze inni byli rownie pokreceni, jak ja...

Nie mowcie prosze, ze bedzie nastepna milosc... Nie bedzie. Czasem czlowiek czuje, ze to jest to, czego szukal. I wie, ze nie bedzie kochal bardziej. Po prostu sie nie da. Kiedys jasne napatoczy sie jeden jakich bylo wczesniej wielu, ale to bedzie substytut. Dostosowanie sie. Nie chce takiego zycia dla siebie. Znam sie.
Postawilam na ta relacje wszystko. Obnazylam sie przed kims jak nigdy wcesniej. I nigdy sie to nie powtorzy.
Moze tacy ludzie jak ja nie powinni zyc w zwiazkach. Nie potrafia kochac wlasciwie najblizszych osob. To jest dramat. Umierac za tym z tesknoty i nie potrafic.
Zostac z poczuciem winy i lata kata. To jest dramat...

Na chwile obecna jedyna nadzieja, jaka trzyma mnie w pionie, to ta, ze z czasem minie mu zlosc. Wiem, jak bardzo mnie kochal i chce wierzyc, ze nadal kocha, jak z reszta powiedzial... Sytuacja go przerosla. Dlatego chce sie skupic na terapii, pomaga mi pisanie tutaj, krytyka...naprawde chcialabym, zeby bylo lepiej i zebym potrafila kochac tak, jak on na to zasluguje...

Uwazasz, ze potrzebuje odrzucenia? Ja sie tego panicznie boje. Dlatego swiruje, kiedy sa te po waszemu normalne dni. Wydaje mi sie wtedy, ze on przestaje mnie kochac. I robie, to co robie... Tak mi to po krotce wyjasnil terapeuta. Nigdy taka nie bylam. Zawsze twarda, to facetom bardziej zalezalo. Odchodzilam bez wahania, nie angazowalam sie. A teraz ta milosc mnie zassala tak mocno...
Nie wiem jak ja to ogarne. Naprawde.

Czytalam Twojego bloga. Mysle nad tym. To pragnienie bezwarunkowej milosci, mimo wszystko. Zgadza sie. Tyle, ze jak czytam o kkzb to wydaje mi sie, ze sa bardzo skupione na partnerze, biora wine na siebie, trwaja. A ja daze do sabotazu. Dostaje szalu, nie szanuje, wyzywam sie. To jak fale tsunami. Milo, sloneczko grzeje i nagle boom bez ostrzezenia.  Kontrolowalam jego portale spolecznosciowe, telefon...a i tak wydawalo mi sie, ze go strace. Sceny dzikiej zazdrosci, zaborczosc... Jezu. Teraz jak jestem w odcieciu, nie ma go oddalabym dusze diablu, zeby wrocil. Obiecywalam tyle razy...potem miesiac miodowy i znowu to samo.
Blizej mi chyba do psychofaga niz kkzb...
Jego rodzina, znajomi totalnie nie akceptowali po jakims czasie naszej relacji. W moim swiecie jestem dobrze zarabiajaca, pewna siebie, najlepsza we wszystkim,ostra laska z wianuszkiem kolegow, ktorzy "chcieli by miec taka babke"
A w zwiazku psychofag.
Jestem totalnie zmasakrowana wlasna porazka.

Myślę, że i tak jest światełko w tunelu. Jesteś świadoma tego co się z Tobą dzieje.
Nie przesuwasz odpowiedzialności za swoje zachowanie na partnera. Chcesz nad
swoim zachowaniem pracować. Powodzenia!

Czasem nie muszą zaczynać tęsknić, bo tęsknią od samego początku..

Nie będę się odnosil do sensu i treści dyskusji bezpośrednio ale zacytuje Ciebie z początku dyskusji:

"Zaczęłam chodzić na jogę, do terapeuty, jeśli to ma w czymś nam pomóc. Choć on mówi, że nas już nie ma. Woli być sam. A kiedyś był tak strasznie zakochany.... nie rozumiem tego. Nie rozumiem, jak można nie chcieć walczyć?"

Zastanow się co robisz i po co? Np. piszesz ze chodzisz na joge bo to ma w czyms pomoc ale do końca nie wiesz po co. Może dlatego ze tak ktoś Ci poradzil, bo to modne ale po co już nie wiesz? Dalej stawiasz teze jaka stawia wielu ludzi ze skoro kocha to musi walczyc. Otoz jest to myslenie bledne a Twój przykład jest jednym z wielu takich sytuacji i może dobrze ze się trafil bo wiele osob obseruje co pisze i takiego przykładu wlasnie zabrakło.

Otoz to co w zyciu jest ważniejsze od milosci, lub powinno być traktowanie na rowni, to szacunek do samego siebie i wartość jaka ma człowiek sam w sobie. Dobrze tu pasuje chrzescijanskie określenie o swiatyni jako człowieku. Jeśli ktoś, cos niszczy te wartość, te swiatynie, niszczy szacunek człowieka do siebie i innych, to nie ma mowy o milosci, milosc tego nie usprawiedliwa. Co więcej, wiele osob żeby zachować dobre wspomnienia, nie niszczyc milosci czy uczuc dobrych samych w sobie, nie chcąc uczyc się nienawiści ucieka z takich ukladow. Nie ma wiec mowy o przymusie bycia w toksycznym związku z powodu milosci, czy walki o zycie z miloscia (człowiekiem którego się kocha) za wszelka cene. Tak naprawę milosc polega również na tym, ze daje się kochanej osobie możliwość własnego wyboru bez względu na siebie. Ty takiej możliwości nie dajesz, nie dopuszczasz opcji rozstania z wyboru dla tej osoby.

Oczywiście chcesz naprawić, podjelas wysiłek w tym kierunku ale nie możesz na sile komus narzucić jego wyborow. Niezaleznie od tego jak się zmienisz (sama zmiana na lepsze jest sluszna i należy ja kontynuować) nie możesz wymagac od kogos na sile bycia z Toba w imie Twojej milosci. W taki sposób prezentujesz tzw. milosc zaborcza, która jest jedna z karykatur milosci. To nie oznacza ze oceniam Cie np. zle. Po prostu to jest taki etap Twojego zycia, ze zaczynasz pracować nad sobą. Jednoczesnie pragniesz być z ukochana osoba. Ja jednak, jak się domyślam, zranilas i niekoniecznie Ona chce być z Toba. Ma do tego pelne prawo, masz również prawo probowac ja od tego odwieść ale ile czasu chcesz to robic, miesiąc, pol roku, rok? Bo w pewnym momencie możesz zacząć zatruwać komus zycie a zmiany postawy nie będzie.

Zawsze warto być lepszym, ludzie się zmieniają ale niekoniecznie jest mus bycia z kims, bo to zależy od wyboru tej osoby, to nie jest tylko nasz wybor.

Esi
i dobrze, szkoda chłopaka. Wierz mi, ze nikt normalny nie zniesie tego. Ty w obecnym stanie nadajesz się tylko do związku toksycznego, gdzie obie osoby mają jakąś dysfunkcję.

Dlatego jeśli chcesz stworzyć normalny, partnerski związek, to proponuję zająć się swoim leczeniem i terapią.

Czy nie o to chodzi?
Może buntowałaś się pod hasłem "Gdybyście byli moimi PRAWDZIWYMI rodzicami kochalibyście mnie bardziej". Testowałaś czy rodzice kochali Cię naprawdę i jak rozumiem doprowadziło to do zerwania.

A teraz buntujesz się pod podobnym hasłem: "Gdybyś kochał mnie PRAWDZIWĄ miłością musiałbyś to wszystko wytrzymać". Znów testujesz - wynika to z NIEUFNOŚCI w stosunku do ludzi - im bardziej się do kogoś zbliżasz tym bardziej boisz się stracić. Bo im silniej się wiążesz tym więcej tracisz.
I tym razem -podobnie jak wcześniej - doprowadziło to do zerwania.

Może być jeszcze "głębiej". Żródła tej nieufności mogą być jeszcze wszcześniej zwłaszcza jeśli nie zostałąś adoptowana jako niemowlak, lecz dziecko zdolne juz do rozpoznawania osoby matki (nie musisz tego pamiętać). Zmiana matki (i wszystko co pomiędzy matkami) może być chyba źródłem takiej nieufności.
Co gorsza może oznaczać to że chcesz się związać CAŁKOWICIE SYMBIOTYCZNIE (bo zastąpić matkę). Zatem lęk przed utratą może być koszmarny. Podobnie TESTY będą niekończące się.

Innymi słowy on mógłby sobie wypruć flaki a i tak nie uspokoi tej leżącej głęboko niepewności. W tej "butelce" nie ma DNA, którym zwykle jest MATKA (ta co była/powinna być na samym początku). Można lać i lać...Trzeba do tego dojść na terapii i zmierzyć się z tym. Będą się lały łzy...
Ale nie masz wyjścia.

Piszesz o Robercie z watku Dziwny Zwiazek?

Może po prostu nie nadajesz się do związku ze spokojnym - może potrzebujesz bardziej agresywnego od ciebie, który sprowadzi cię do parteru.

Normalnie jak bym czytał o swojej ex tylko u nas to przebiegało troszke łagodniej ale też zerwała w emocjach przez telefon ale odczepić sie nie chce całkowicie musi mieć mnie pod kontrolą gdy sie nie daje wypisuje sms i inne, teraz w srode powiedziała ze sie oedzwie umuwiony  znią jestem na spotkanie nastawiam sie że na pożegnalne ostatnie, Też  byliśmy razem ponad 5 lat i ona nigdy sie tak nie zachowywała jak teraz . Kocham ją i chcialbym jednak jej pomóc z  tego wyjść, ma zdiagnozowana niedoczynność tarczycy. Od czego zazcać ?