Książki Małgorzaty Musierowicz - dlaczego warto przeczytać? - Netkobiety.pl

Nie wiem, czy Cię przekonam, Catwoman, ale mogę napisać, dlaczego ja kocham te książki

Przeczytałam wszystkie części Jeżycjady setki razy, znam je prawie na pamięć. Kiedyś, gdy nie mogłam zasnąć, poprosiłam męża, by przeczytał mi parę stron na głos - książka tak mu się spodobała, że od tamtej pory czyta mi do snu codziennie, sięgając po coraz to inną część. Czyta i co chwilę wybucha gromkim śmiechem, a ja mamroczę: "Weź nie rechocz, bo mi spać nie dajesz."

Co lubię w tych książkach? Ponadczasowość: czytałam je jako małe dziecko, potem jako podlotek, jako dorosła kobieta, teraz jako żona i matka - i za każdym razem odkrywam w nich coś nowego, co mnie śmieszy i wzrusza. Bijące z nich ciepło, dobro i miłość - momentami sceny są aż wkurzające z tym wiecznym przebaczaniem, wiarą, nadzieją i triumfem dobra nad złem, ale to są książki, przy których można ogrzać serce.

Jak byłam mała, uwielbiałam "zabawę w Boga" Chodziłam po ulicach i zaglądałam przez okna do domów i mieszkań, snując sobie różne wymyślone historie, kto tam mieszka, jakim jest człowiekiem, co go spotkało w życiu i co go jeszcze czeka w przyszłości... Jeżycjada opowiada o losach kilku rodzin na przestrzeni lat, więc z przyjemnością śledzę, jak z nastoletniej chłopczycy Gabrysia zmienia się najpierw w porzuconą przez męża samotną matkę, później szczęśliwą żonę, wreszcie babcię... Czasem zdarzy mi się czytać jedną ze starszych części Jeżycjady, w której Gabrysia poznaje Pyziaka (kto czytał, ten wie) i pomyśleć: "No zostaw tego palanta, głupia, żebyś ty wiedziała, co on narobi!"

No i na koniec: GENIALNE poczucie humoru pani Musierowicz. Umieram, płaczę, zwijam się ze śmiechu, gęba mnie boli, brzuch mnie boli, czytam to samo po raz setny, a i tak wciąż wyję z uciechy

No muszę przyznać, że podsycacie moją ciekawość z każdym postem

Pozwolę sobie wkleić mój ulubiony fragment

- Nie, dziękuję za herbatę - cedził właśnie gość. - Czy naprawdę nie mogę się zobaczyć z Różą?
Dziadek spojrzał na niego z solidarnym współczuciem. - Mówiłem ci już, Fryderyku, że ona... cóż, nie chce cię widzieć.
- A może zmieniła zdanie? - zasugerował Fryderyk Schoppe.
- Wielce wątpliwe - pozbawił go złudzeń dziadek. - Fryderyku, nie wiemy, jaki jest stan twojej świadomości, co do... nie wiem, jak to ująć... co do jej stanu.
- Pan nie wie, jak to ująć? - powtórzył sarkastycznie Schoppe. - To dość typowe dla tej rodziny.
- Słucham?!... - odezwała się Babi.
- Nic, nic - spietrał się rasowy dżentelmen.
- Ależ proszę, nie krępuj się, nie tłum sobie swobody wypowiedzi - powiedziała babcia.
Schoppe był coraz bardziej zdenerwowany, to się dawało wyczuć.
- Nawet słowo ?ciąża? nie przechodzi panu przez usta! - krzyknął cienko.
- Hm? - zdziwił się dziadek. - Ależ przechodzi, i to gładko. Ciąża. Ciąża. Widzisz?
Babcia omal nie roześmiała się w głos. Józinek mógłby się założyć, że ona teraz wbija sobie paznokcie w przedramię - już dawno zauważył, że zawsze tak robiła, kiedy trzeba było koniecznie zachować powagę.
- Natomiast - ciągnął dziadek, a po jego minie widać było, że się rozeźlił - z pewnym trudem przechodzi mi przez usta zwrot ?ciąża mojej wnuczki?. Zwłaszcza gdy go uzupełnię określeniem ?nieślubna?. Ale to pewnie dlatego, że jestem taki staroświecki.
- Chyba jesteś - wtrąciła Babi. - Dzisiaj wiele jest samotnych matek, które dzielnie sobie radzą, skoro nie mogą liczyć na pomoc ze strony swoich mężczyzn.
- ...a jeszcze trudniej przechodzi mi przez usta - dziadek nie dawał się sprowadzić z raz obranego szlaku - taka oto fraza: ?nieślubna ciąża mojej wnuczki, której zaufanie zostało dotkliwie zawiedzione?.
- Ja niczego nie zawodziłem! - zakrzyknął nerwowo Fryderyk. - Odwrotnie! To Róża mnie nie uprzedziła, że może zajść w ciążę!
- Ta możność nie należy do szczególnie wyjątkowych w świecie kobiet, o ile mi wiadomo - odrzekł na to Ignacy Borejko, sztywno i z godnością. - Przy dopełnieniu, rzecz jasna, pewnych niezbędnych warunków.
Babcia zacisnęła mocno usta i roziskrzonym wzrokiem spojrzała w sufit.
- A jeśli mowa o słowach, których tu się nie używa - atakował dalej Fryderyk Schoppe - to wspomnę o słowie ?seks?.
- Już jest obowiązkowe? - zainteresowała się babcia.
- ...Może gdyby częściej się tego słowa używało w domu Róży, nie byłoby teraz tej niespodzianki!
- Czy sugerujesz - zapytał dziadek lodowato - że owa niespodzianka spotkała cię dlatego, że nie dość często używamy tu słowa ?seks?? Mój Fryderyku, przyczyną ciąży, jak uczy biologia, nie jest niedostatek określonych słów, lecz zgoła co innego.
Słowna szermierka była specjalnością dziadka. Schoppe został zapędzony w sam róg planszy. Umilkł jak idiota.
Dziadek natychmiast dostrzegł swą przewagę i wykorzystał ją bez ociągania.
- Dlaczego mielibyśmy - zastanawiał się dalej z wyraźną przyjemnością - chodzić po domu, i to przy gościach, wypowiadając słowo ?seks?? - w dodatku częściej niż dotąd? Co właściwie kryje się pod tym określeniem - czy życie płciowe homo sapiens? Jeśli tak, to, nie trudząc się bynajmniej nazywaniem rzeczy po imieniu, zyskaliśmy w tej dziedzinie życia wiele dobrego: nie tylko trwale nas uszczęśliwiło, ale i poważnie wzbogaciło. Mamy cztery córki i dziewięcioro wnucząt, a teraz urodzi nam się pierwsze prawnuczę. To będzie wielka radość.
- Małe dzieci tak ślicznie pachną - przypomniała sobie babcia.
- Lecz oczywiście, nasza satysfakcja nie manifestuje się na co dzień bezustannym wypowiadaniem słowa ?seks? - kontynuował dziadek ku wyraźnej uciesze babci. - Czytałem, że im częściej ktoś wypowiada słowo ?seks? lub jego synonimy, czy też określenia tematycznie zbliżone, tym więcej wzbudza wątpliwości; obsesyjne nawracanie do tego tematu świadczy bowiem najczęściej - a potwierdzi ci to każdy lekarz - o dotkliwym niedosycie w tej dziedzinie.
Babcia miała spiżową twarz i dłoń zaciśniętą na przedramieniu.
- Media - rozpędzał się dziadek - nadużywają dzisiaj twojego ulubionego słowa, zaspokajając gusta masowej publiczności, co jak zwykle przekłada się na czysty zysk. Lecz, Fryderyku, życie płciowe, wbrew powszechnej opinii prostaków, nie jest jedynym ani nawet najważniejszym celem naszego bytowania na tym globie. Nie będę rozwijał tego nowego wątku, bo zabrnęlibyśmy zbyt daleko w filozofię, dodam jednak, że jeśli mielibyśmy w tym domu potrzebę częstszego nazywania tego, co nas łączy, używalibyśmy raczej słowa ?miłość?. Lecz, naszym zdaniem, dyskrecja jest jedną z oznak dobrego wychowania i miłą zaletą, zwłaszcza w tej materii, którą poruszyłeś. - Spojrzał spod oka na Fryderyka Schoppe i dorzucił: - Choć chętnie przyznaję, że nie wszyscy na świecie są tego zdania.
Schoppe milczał, zmiażdżony.

Dostałam się tu z polecenia Baby.

Cieszę się niezmiernie, że znalazłam tu kogoś, kto jest równym miłośnikiem tej serii jak ja. Wzruszyłam się, jak przeczytałam o twoim rytuale z mężem. To takie typowo Borejkowe - wyobraziłam sobie was jako Gabrysię i Grzesia, gdy leżą razem w łóżku i czytają książki, tylko u was to mąż ci czyta do snu Jeżycjadę. Też takiego chcę znaleźć!!!

Mnie Jeżycjadą zaraziła moja mama - rocznik Gabrieli. Zaczęłam czytać jakoś w trzeciej, albo czwartej klasie podstawówki i czytam oczywiście do dziś. Gdy pojawia się nowa część, najpierw czytam ja, potem moja mama, potem babcia, a po niej moja druga babcia. Wydania mamy z najróżniejszych lat (od 80tych niektóre, po współczesne).

Tak jak już pisałam w tamtym wątku - moimi ulubionymi bohaterkami są Laura, Natalia i Ida (sama mam coś z dwóch ostatnich - potrafię być szalona i równie gadatliwa jak Ida, ale w relacjach damsko-męskich wypisz wymaluj jestem Nutrią ;p). Tygrysa lubię za to, że jest tak skomplikowana i pozornie niedopasowana do nich, a jednak tak bardzo Borejkowa mimo wszystko. I odnoszę wrażenie, że pani Musierowicz też ją lubi, bo ostatnio poświęca w nowych częściach Laurze najciekawsze wątki.

A ty Babo których bohaterów najbardziej lubisz? Albo które wydarzenia zapadły ci najbardziej w pamięć?

Ja Jeżycjadę odkryłam zupełnie przypadkowo - nauczyłam się czytać, jak miałam 3 lata, więc dość szybko pochłonęłam wszystko, co było w domu, i zapisałam się do osiedlowej biblioteki

Najbardziej lubię Kłamczuchę, Łusię, Bernarda i Robrojka.

A ulubionymi wydarzeniami, a raczej cytatami, mogę sypać do woli

Pan Oracabessa z wizytą u dyrektor Zajęczyk Jego "idiomy" Laura tłumacząca dzieciom, co to jest obsesja i genialne pytanie Nory: "Wozi drzewka?" Wizyta rodziców Tolka i martwa mysz na stole Zmiażdżenie Fryderyka przez dziadka Borejko (cytat wyżej) Bernard na wywiadówce u Pieroga Dziadek Borejko w pizzerii

Uświadomiłaś mi Babo, że ja chyba wszystko już pozapominałam, bo nie kojarzę Ignacego w pizzerii

A akcja z drzewkami była świetna I taka życiowa Naprawdę, ja Laurę rozumiem i tę jej bezradność. I biedna Pulpa, która się zastanawiała, co ona zrobi z tymi wszystkimi tujami. Chciałabym, żeby była jeszcze część poświęcona zupełnie Laurze i Adamowi jako małżeństwu i z ich jakimiś tam "dramatami", bo Laura podobnie jak Ida zresztą, lubuje się w dramaturgii. Obawiam się jednak, ile jeszcze części powstanie. Byłam przekonana, że MacDusia jest ostatnią, bo i zakończenie na to poniekąd wskazywało. Teraz powstaje Wnuczka, która będzie 20. częścią Jeżycjady i tak też kiedyś zapowiadało Acapit Press (sugerując, że na tyle części podpisało z Musierowicz kontrakt). Ona też już do najmłodszych nie należy i życzę jej oczywiście 100 lat, zdrowia i sił do pisania, ale przecież wiadomo, że bez końca też nie będzie pisać. Jakoś ciężko mi się pogodzić z myślą, że nadejdzie dzień, gdy już wydana zostanie ostatnia część, a ja nie dowiem się, co się w ich życiu dzieje. Borejkowie są trochę jak taki serial, który ciągnie się już tyle lat, że ludzie przyzwyczaili się do myśli, że są dla nas jak rodzina.

Przez chwilę myślałam, że to będzie córka Bebe i Dambo, ale przypomniało mi się, że oni mają syna

Masz rację zapomniałam o Żabie, to był dla mnie taki promyk nadziei że powróciła do starej jezycjady. mi nie chodzi o to, że nowi bohaterowie, tylko ot o, że zupełnie inaczej pisze, wszystko jest takie cierpiętnicze, z Borejków już w kwiecie kalafiora zrobiła staruszków, i oni tak dogorywają przez te wszystkie lata. Coraz więcej umoralniania, coraz mniej zabawy. Wszystko co nowe jest złe. Jak muzyka to tylko klasyczna, a przeciez w Kłamczusze bawili się przy im współczesnej muzyce. takie to wszystko bajkowe i przerysowane.

W Żabie uwielbiam Żeromskich na drabinie z namaszczonymi pryszczami.

Ona mnie jakos bardzo nie raziła, chociaż część o jej wyprawie w ogóle mi się nie nudziła. Ogólnie zawsze z niej MM robiła czarną owcę. A z Gabrysi cierpiętnicę. Kiedyś lubiłam Gabrysię, ale z biegiem lat MM zrobiła z niej Świętą.

A z Janusza Pyziaka łotra. Człowiek który nie potrafi kochac, no błagam. Ja Pyziaczka zawsze lubiłam, bezsensownie zrobiła z niego buraka.

Fajnie, ze przypomnialyscie mi Musierowicz Jako nastka przeczytalam chyba kazda jej ksiazke do "Corki Robrojka" wlacznie. Nie powiem, pioro ma lekkie, dobrze sie przez jej tomy leci, a bohaterowie sa zabawni (no, nie takie ha-ha, ale moze maly usmieszek), ale mnie najbardziej zainteresowala rola kuchni i pichcenia w przygodach Borejkow i innych. Lasuch ze mnie zaden, jednak uwielbiam gotowac, wiec jak niejedna panna w kraju zastanawialam sie co to za przepis na Murzynka Teraz, po "Lasuchu literackim" wiem

Bernard jest nieziemski. Razem z Anielą tworzą taki typowo włoski dom ;p I ten artyzm bijący ze wszystkich ścian ich mieszkania

Uwielbiam te książki są prawdziwe mówią o życiu idealne dla młodych dziewczyn trochę o miłości trochę zasad życiowych i można przy okazji nauczyć się łaciny przeczytałam wszystkie części jeżycjady i czekam na ostatnią część czyli wnuczkę do orzechów a tytuły są pomysłowe i bardzo mi się podobają

a to już jedne z ostatnich części niestety było mi szkoda zawsze kiedy czytałam że Ida jest już matka a kilka części temu miała 15 lat w książce Ida sierpniowa żal mi było że tak wyrosły dziewczyny i mają rodziny

Ale niby w jaki dramat się przeradzają? Na podstawie czyich słów tak wnioskujesz?

Bez przesady z tym, że pierwsze słowa Józinka padły w ostatnich częściach. O ile dobrze kojarzę, miało to miejsce w Córce Robrojka, gdy Ida bezskutecznie próbowała wymusić na nim mówienie, sama gadając bezustannie. Biedny Józinek, nic dziwnego, że jest teraz taki konkretny i zwięzły, mając za matkę taką gadułę jak Ida. W każdym razie Córka Robrojka należy do starszych części przed Kalamburką (konkretnie 11. część z 1996 r., obecnie powstaje 20.)

I przytoczę może fragment:

Ale jaki jest sens w czytaniu książek nie po kolei? To znaczy, ja wiem, że tam jestem mnóstwo różnych bohaterów i każda część jest o kimś innym, ale jednak w tle przeplatają się znajome twarze. Oczywiście wiadomo, że są lepsze i gorsze tytuły - a raczej fenomenalne i dobre, ale nie aż tak świetne, o! Ja za Pulpą jakoś nigdy specjalnie nie przepadałam, ale Pulpecja wcale nie była aż taka słaba - czy to jest ta część, gdzie ona oblała maturę? bo to ona oblała chyba egzaminy, tak?

Ale co nazywasz gniotem, a co arcydziełem? IMO Coehlo to najbardziej przereklamowany pisarz naszych czasów

pytałam, których pisarzy uważasz za twórców gniotów

matko, ta co popełniła Graya czy Greya to powinna się zamknąć w jakiejś szopie w środku lasu, co najgorsze ludzie to naprawdę czytają - świat schodzi na psy

Do książek Kinga nie mogę się przełamać wolę Koontz'a zdecydowanie. Poza tym Agatha Christie pisze wspaniałe kryminały detektywistyczne

Poczytałabym Musierowicz dla tej nostalgii. Jak byłam w wieku bohaterek to mnie te ksiazki tak nie kręciły. Teraz byłyby rozkosza c:

Graya też bym przeczytała, tyle kontrowersyjnych rzeczy się nasłuchałam o tym x)