Przemoc wobec dzieci w rodzinie- reagować? - Netkobiety.pl

No cóż..uwazam,ze zdrowa dyscyplina polaczona z miloscią i szacunkiem do dzieci jeszcze nikomu nie zaszkodzila, ale to co piszesz Bardolka akurat sie tego nie tyczy,ani nie wbija w żadną kategorie,ktorą mozna zaakceptowac
Czy maly cos w ogole skarży sie Pani w przedszkolu, jak jak jego ojciec sie zachowuje??

A Tatusiowi to by sie przydało, dostać w gębę z piąchy za kazdym razem jak  np. kupi nie ten dżem co trzeba, albo zostawi podniesioną deskę klozetową.

Sama byłam bita i tresowana przez matkę, wiec wiem, ze to kaleczy na całe życie. Reagowac zawsze warto.
Kiedys zapytałam moja matke dlaczego mnie biła, to sie rozryczała i stwierdziła, ze ją tez matka biła. Co za głupota i ograniczenie. Czarna pedagogika sie kłania.

Nie wolno bić dzieci! Tak jestem bezdzietna i sie nie znam.

co na to dziadkowie? babcia utula, tak jak mama kura domowa (tez glupio ze rodzice nie maja wspolnego zdania tylko jedno bije a drugie potem uspokaja) a z kolei dziadzius ma taka sama filozofie jak tatus tylko na dokladke jest dosyc ograniczony i ma poglady jak z dziewietnastego wieku. dzieci sie maja sluchac bo tak. a jak sie nie sluchaja to sie je bije i wtedy słuchają.... brak słów.

ów tatuś tez zawsze powtarza ze on nie raz dostal po tylku i wyszedl na ludzi, tak jakby to byla co najmniej tego faktu zasługa...

u nich to jest tak, ze raz na jakis czas jest wyskok pod tytułem kary, zabieranie zabawek, stawianie w kącie, a potem znowu wszystko po staremu, wiec to tylko powoduje dodatkowe rozchwianie u dzieci...

przeraza mnie to, ze choc nie mam dzieci to czeeto naturalnie postapilab lepiej niz rodzice dwojki dzieci, w sumie juz doswiadczeni. nikt sie do dzieci nie schyli, nic nie wytłumaczy, nikt tez nie reaguje, kiedy dzieci zaczynaja cos broic. dopiero kiedy filizanka kawy ląduje na moim białym dywanie robi sie afera i darcie paszczy...

Gojka, ja mieszkam 40 kilometrów od nich, spotykamy się raz na 2-3 tygodnie. Nie po drodze mi do ich przedszkola a poza tym wiem, że gdybym to zrobiła, to śmiertelnie by się na mnie obrazili, to najbliższa rodzina mojego męża.

Czy im nie zwracałam uwagi? Oczywiście, że zwracałam. Tak jak twoi znajomi, zawsze tatuś wspaniały ma jakąś głupkowatą odpowiedź. Najczęściej taką, że skoro nie mam swoich dzieci, to nie mam prawa mu zwracać uwagi.

Najbardziej bawi (?) mnie fakt, że jak się spotykamy to nie odstępują mnie dzieciaki na krok Starszy co chwila powtarza: Ciocia, kocham cię albo: chodź się bawić Ciocia
jego rodzice nigdy się z nim nie bawią, nie czytają mu bajek, tylko włączają bajki w TV albo gierki w komputerze. Na mikołaja kupiliśmy młodemu taki mini stół bilardowy, to najpierw bawił się tatuś z moim mężem (mąż z małym na kolanach bo tatuś stwierdził, że teraz on gra a jak skonczy, to wtedy młody może), a jak już tatuś skończył, to z młodym nie miał kto się bawić (oczywiście ja to zrobiłam). Potem tatuś stwierdził, że w sumie prezent spoko, tylko nie będzie się miał kto z młodym bawic, bo on nie ma czasu na to ... (bo jak wraca o 15 z pracy to jest tak zajęty siedzeniem przed kompem albo w garażu, że nie ma czasu dla dziecka). I tak jest w kółko.

Kiedys pojechaliśmy razem nad Solinę w kilka osób, to wszyscy byli z małym w wodzie oprócz tatusia. Cytuję: ja nie mam do niego cierpliwości.
Cytuję mamusię: a fajnie by było, jakby nie młody ...
Oczywiście jak się jedzie nad jezioro z dzieckiem, to po co zabierać jakieś kółko, rękawki, przecież dziecko ma siedzieć na kocu i patrzeć jak się inne dzieci pluskają ...

Dlaczego oni są tacy beznadziejni?

Nie ma się czego wstydzić. Bardzo dobrze tak tej... pani.

No a zależy Ci na takim towarzystwie?

Gdyby mój brat stosował przemoc wobec słabszych (bicie żony, bicie dziecka, znęcanie się nad zwierzętami), to bym mu połamała łapy. A o żadnym kontakcie nie byłoby już mowy. Co z tego, że brat, nie mam obowiązku szanować i kochać każdego tylko dlatego, że łączą nas więzy krwi.

A może jakiś anonimowy donos?

W życiu nie słyszałam pojęcia "karne wychowanie". Mógłbyś je przybliżyć i podać autora?

Nie rozumiem co bezmyślnego widzisz w metodzie rozmowy z ojcem bądź interweniowania u kompetentnych organów.

Skoro edytowałeś swój post by dodać jeszcze parę mądrości to i ja edytuję: co ma wspólnego fakt,że według Ciebie policjanci są agresywni w swoich rodzinach? Skąd masz pewność,że akurat taki policjant do interwencji się stawi?

Policja jest po to by przeciwdziałać pomocy w rodzinie.Skoro według Ciebie każda kolejna rada jest głupsza od poprzedniej to może poprzestań na czytaniu albo udzielaniu się na forum samochodowym na przykład.

Nigdy nie zetkenals sie z pojeciem karne wychowanie?jak sama nazwa mówi,jest to ponoszenie konsekwencji za swoje blędy,nieakceptowane zachowanie,odczuwalne konsekwencje przewaznie dobrze zapadają w pamiec i wtenczas czerwona lampka sie wlącza by nie popelniac tego samego "wykroczenia" jakie wczesniej sie popelnilo i zostało skarcone.Dyscyplinowanie dzieci jest wychowawcze i opłacalne

Nie mniej jednak uwazam,ze to co autorka opisuje ,jest to wyżywanie sie na dziecku,dając upust wlasnym frustracjom, i nie zalicza sie do  akceptowanym ,ani tolerowanych zachowan rodzica do dziecka.To jest juz znaczne nadużycie,ktore  powinno być piętnowane, bo kto normalny zdrowo myslący popieralby uderzanie po glowie 5 latka,tak ze dziecko ma odruch ochronny  w postaci zaslanianai  głowy?kibolka uliczna

Ja jako małe, 5 czy 6 letnie dziecko, byłam świadkiem bicia dzieci. Jednego w moim wieku, jednego 3 letniego. Nie był to symboliczny klaps, było to lanie na goły tyłek, bo się dzieci pokłóciły i zaczęły przepychać... Ja to pamiętam do tej pory bardzo dokładnie, widziałam to przez okno i byłam przerażona i odeszłam stamtąd niezauważona. Skoro mi to tak zapadło w pamięć, to i te osoby, które dostały, muszą to pamiętać. Teraz są już dorosłe, jedna osoba jest spokojna i posłuszna, druga sprawiała niezłe kłopoty wychowawcze i się buntowała, nie szanowała rodziców. Nie ma więc reguły na to jak to wpłynie na dziecko, bo nie na każde tak samo. Jednak gdyby w jakiś sposób wtedy zareagowała, powiedziała rodzicom (wiem, byłam wtedy malutka, nie myślałam za bardzo o tym), to może ich życie byłoby inne... Warto reagować, ale w jaki sposób - nie wiem.

Nie mniej jednak nie zabardzo pojmuje jak ten twoj wyklad o karnosci ma sie do sytuacji co autorka opisuje powyzej, jednakże dostrzegam tu odskocznie i przeskok od glównego problemu.
Tutaj jest konkretny wątek o przemocy,Bardolka opisala na czym ona polega,jak wyglada,i definitywnie mozna stwierdzic,że to ma już malo wspłólnego ze zdrowym dyscyplinowaniem -(bez tego nie ma poprawnego wychowania)
Lecz stosowane  srodki "wychowacze" takie jak bicie po glowie, czy pasem 5 latka ,nie nazwałabym to zdrowym umiarkowanym dyscyplinowaniem,ale stanowczym nadużyciem,a także przebrzydlym lenistwem rodziców, jesli  dziecku wymierza sie razy,a nie tlumaczy,ani wczesniej ani pozniej.Jakakolwiek kara powinna byc obowiązkowo uprzedzona/poprzedzona wyjasnieniami i zrozumiałą rozmową,zresztą masz syna i domniemam,że chyba nie musze tego uswiadamiać

Widze ,ze pierwsza pierwsza czesc postu zostala skierowana jako odpowiedz do zapytania Gojki, lecz nastepna zostala skierowana i ponownie nawiązana do nurtującego pytania Bardolki...w tym wypadku jednak ja osobiscie nie widze odniesienia do istotnego rzeczowego problemu,ktory jest celem glownym tej dyskusji

Ech,Animus,pozwól,że Cię sparafrazuję:są badania, a i ja znam znakomitą ilośc przykładów,że wojskowi "tresują" swoje dzieci wymagając od nich to czego wymagali ich zwierzchnicy gdy wstąpili do wojska.Mają potrzebę pokazywania nawet swoim dzieciom,że oni tu rządzą.I rządzą wszystkim,nawet myślami.
Dlatego też teorie Powella i Małkowskiego nie przemawiają do mnie zupełnie jeśli chodzi o wychowanie dziecka w rodzinie,w miłości i akceptacji.
Być może sprawdza się to w pracy z młodzieżą trudną lub uzależnioną.
Moja córka często chodzi z nami w góry i miała kilka takich sytuacji gdy przemoczona szła do schroniska bo przejść trzeba było a i schronić się nie było gdzie.Kiedy spadły jej na wyciągu kijki do nart zjechała razem ze mną poza nartostradę żeby je znaleźć.Obawiam się,że nie każdy dorosły miałby odwagę to zrobić.
Jednak ona potrafi płakać i wciąż to robi.Przyznam,że byłabym zakłopotana,zmartwiona gdyby moja córka nagle oduczyła się tego robić.Ja nie postrzegam płaczu jako elementu zachowania,który koniecznie trzeba w dziecku wytępić.
To Twoja sprawa czy chcesz wychować swoje dziecko na cyborga,żołnierza nie pokazującego uczuć.Gdyby ktoś tak próbował wychować  moją córkę nie pozwoliłabym na to i tyle.

Według Ciebie bicie dziecka w inne części niż głowa poniżające nie jest? Skąd te kosmiczne opinie?

Jak możesz startować z rękami do kogoś kto jest słabszy fizycznie i psychicznie od Ciebie? Do kogoś kto Cię kocha,ufa Ci i............nie pojmuje? Jak możesz udzielać rad wychowawczych by bić gdzie indziej niż w głowę??Ty się dobrze czujesz?
Wiem,że niektórzy faceci na tyle sobie ze swoim testosteronem nie radzą,że muszą komuś przyłożyć dlatego napisałam jak możesz bić słabszego.Według mnie bić nie można nikogo ale jesli potrzebujesz sobie "ulżyć" przywal z baranka w ścianę,rozwal swoje auto.
Piszesz,że autorka nie widzi kontekstu,nie pokazuje pełnych relacji ojca z dzieckiem.Jasne,chyba nie czytałeś.Pisze,że leje je po głowie,niczego nie tłumaczy,nigdy nie widziała,żeby bawił się czy rozmawiał z dzieckiem i tłumaczy to,że "nie ma cierpliwości." Co ma do tego kontekst? Jaki kontekst według Ciebie usprawiedliwia lanie po głowie?

Ja też nieracjonalnie i za mało wnikliwie postraszyłam  babę lejąca po twarzy trzylatka.Może powinnam przeprowadzić z nią rozmowę,zaprzyjaźnić się i bywać częściej u niej w domu by kontekst zrozumieć?

Tak jak się do kobiet nie mówi ty k....,nie bije się żon. czy dzieci,nie wygraża się i nie wyzywa innych kierowców na drodze tak kontekst w tej sytuacji nic nie zmienia.Tego się nie robi i już.
Szukasz jakiegoś usprawiedliwienia dla takich zachowań?

Jasne, że chyba czytasz ze zrozumieniem i potrafisz mi zacytować moje wypowiedzi, w których:

- Mogę startować z rękami do kogoś, kto jest słabszy fizycznie i psychicznie? Chciałbym w ogóle wiedzieć, co to znaczy startować z rękami i gdzie ewentualnie zostawiasz ręce, gdy Ty startujesz?

- W którym miejscu ja udzielałem jakiś rad wychowawczych? Proszę koniecznie o przykłady i cytaty.

- Gdzie napisałem, że potrzebuję sobie ulżyć? Może to Ty postanowiłaś sobie ulżyć po lekturze merytorycznej odpowiedzi na Twoje pytanie?

- W którym miejscu usprawiedliwiałem bicie?

Będę wdzięczny za wyczerpującą odpowiedź, zanim zacznę się domyślać z jakimi Ty lubisz startować tekstami klapiąc na klawiaturze co popadnie !

Czekam!

Bardolka, widzę, że stosujesz bardzo swoistą logikę. Niby w którym miejscu się czegoś wyparłem? Co nazywasz błędną teorią?

Czy jest taka teorią zdanie: "Osobiście uważam za błędne bicie po głowie..."?

A może błędna jest opinia, że "...są znacznie lepiej przystosowane do klapsów części ciała"?

A może nie zgadzasz się ze zdaniem: "Bicie po głowie jest poniżające".

Dwa zdania, to - przynajmniej dla mnie - za mało na teorię.

A potem ten nieskazitelnie logiczny wniosek:

Powinnaś poprawiać dzieła Kotarbińskiego i Twardowskiego. Zdolności wymienionych mistrzów logiki przy Twoich to Pikuś.

A potem, kuriozum logiczne: najpierw podważyć prawdziwość przesłanek, by później z tych przesłanek wysnuwać wniosek tak bardzo logiczny. Gratuluję

Ja dokładnie wiem, co piszę, najwyżej Ty nie wiesz co czytasz i nie wiesz co piszesz.

To może, przyłożymy tę samą miarę do Twoich słów:

i zbudujemy wniosek, że skoro ich nie za bardzo lubisz, to może (a co sobie będę żałował - na pewno!!!)  ich nie lubisz i postanowiłaś ulżyć swojej niedoli i przynajmniej obsmarować tę rodzinkę na forum, aby poczuć się lepszą Matką nieswoich dzieci i swoich nienarodzonych jeszcze dzieci.

To bardzo istotne, bo kiedy z taką łatwością się irytujesz, że jesteś zdolna napisać w innym miejscu:

to - na mocy tej samej nieskazitelnej reguły logicznej - "wniosek nasuwa się sam", że popierasz wyzywanie od idiotów innych ludzi, więc także dzieci, pewnie cudze i kiedyś własne.

Bardzo czujesz się zlekceważona podczas rodzinnych spotkań, gdy nikt nie wspiera Cię w Twoich staraniach? Jesteś taka samotna, że postanowiłaś poszukać na forum wsparcia? A tak naprawdę, to widziałaś kiedykolwiek jak ten ojciec bije syna po głowie, czy tylko sobie wyobraziłaś? Wyobraźnię to masz niezłą, nie mniejszą niż zdolności logiczne. Moje poglądy zapewne przypominają Ci to, co słyszysz w gronie rodzinnym, więc sobie i po mnie pojechałaś "wnioskotwórczo" i antytrollingowo.

Ale Ci się trafiła rodzinka:

A może to nie oni są beznadziejni? Może to Ty tracisz nadzieję na bardziej dominującą pozycję w tym gronie IDIOTÓW?

Jak Ci się podobają wnioski wysnute przy pomocy Twojej reguły logicznej?

To oczywiste. W końcu na pewno tylko Ty wiesz, co jest sensowne. I absolutnie po takim wpisie nie jesteś trollem.

Na szczęście zawsze możesz czytać.

Jeśli widziałaś, jak bije, to od tego zacznijmy.

Zapewne znasz zasadę, że na temat zachowania Rodzica nie rozmawia się przy dziecku, podobnie jak małżonkowie przy dzieciach nie obrzucają się zarzutami, bo to równo podkopuje ich autorytet u dzieci. Osoba, która próbuje zwracać uwagę na nieprawidłowe zachowanie opiekuna, zawsze spotka się z dezaprobatą i nie będzie traktowana poważnie.

Napisałaś, że Ojciec ciągle się kształci, więc jest Osobą wysoko ceniącą wiedzę. I to jest płaszczyzna, na której można rozpocząć działania.

Są różne okazje, aby na imieniny, pod choinkę lub pod poduszkę kupić właściwą książkę o wychowaniu. Choćby Gordona "Wychowanie bez porażek" albo Adele Faber "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały". Przy założeniu, że Ty także przeczytasz taką książkę, możesz poruszać te tematy, licząc, że w którymś momencie zainteresujesz jej treścią na tyle, że wywołasz motywację do lektury.

Efekt będzie jeszcze mocniejszy, gdy zdołasz wyzbyć się oceniającej postawy i negatywnych myśli, które zawsze manifestujemy spojrzeniem lub mową ciała. Taka postawa zmniejsza siłę przekonywania, a czasami zupełnie staje na przeszkodzie do porozumienia, co witać także w czasie forumowych dyskusji. Myśli są początkiem możliwości lub końcem możliwości, a zależy to czasami tylko od tego, co uznamy za sensowne lub bezsensowne. Gdy nie panujemy nad naszymi myślami, wtedy nie panujemy nad sobą i nad relacjami z innymi Osobami. Może to tylko pseudoelokwencja i bulwarowa psychologia, ale przecież na odległość to można mieć różne brzydkie wyobrażenia, którymi poprawiamy sobie samopoczucie.

Kyntia, bunt dwulatka jest okresem specyficznym. Jeśli od początku nie było granic to w wieku dwóch lat jest eskalacja takich zachowań i trzeba to przetrwać.

Z tym, że jeszcze raz podkreślam. Nie mówimy o klapsach tylko nadużyciu siły w stosunku do dziecka (bez wyraźnych powodów). Nie mówię o klapsach, kiedy dziecko szaleje i nic go nie uspokoi (choć ten argument do mnie osobiście też nie przemawia), tylko o biciu jako manifestacji swojej siły i dominującej pozycji w stosunku do dziecka.
Nie jestem przewrażliwioną wariatką, obserwuję różne rodziny wśród znajomych, różne sposoby na wychowanie i jako w miarę ogarnięty człowiek potrafię zauważyć, kiedy dziecku dzieje się krzywda.

Kyntia ale Bardolka napisała "jak reagować w takiej sytuacji"- i tu nie chodziło o to jak reagować na nieposłuszeństwo dziecka tylko jak reagować na to,że ojciec bije dziecko po głowie lub pasem.Fajnie,że wytłumaczyłaś jak Ty reagujesz na nieposłuszeństwo dziecka ale co to do pytania Bardolki?

Szczerze?
Na Policję.
Dlaczego?
Bo panuje u nas strach, bo co powie sasiad,a może nie wypada,nie moje dziecko,nie moje malpy,nie moj cyrk...znieczulica.

Zrobiłam tak i zostałam wyrzucona z mieszkania. Ale tylko dlatego,że rodzice mieli dziwne metody wychowawcze,które się wściekle biły z moimi - rodzice zamykają na balkonie 3 latka o 23 ,żeby przestał płakać - "my tylko tak,żeby sie uspokoił".

Nie żałuję...stało sie, o 1 w nocy zostałam ot tak, wyrzucona z mieszkania z 4 letnim dzieckiem ( bo narobiłam właścicielce wstydu przed sąsiadami i kapusiem jestem). Bez grosza przy duszy 150 km od rodzinnego miasta. Oboje jakoś wytrzymaliśmy...może głupota...
wiem...ale moje dziecko spało w moich kochających ramionach...a tamtej chłopczyk...

Jeden człowiek świata nie zmieni...no właśnie...bo inni boja się za nim podążyć.

Ale może rodzice tego dziecka 12 razy sie zastanowia,zanim zaczna karac dziecko w ten sposob.

Nasza mentalnosc nie pozwala nam na takie kroki. Boimy sie i tyle, boimy sie naruszac cudzą prywatność. Ale tu chodzi o dziecko a nie o meble,mieszkanie czy wspolzycie.

Bardzo dziwnie czyta się takie słowa...
Zewsząd słyszę co innego. Dziękuję.

Nie mieszkałam z tą rodziną w jednym mieszkaniu,dziecko obudziło mnie w nocy,jego płacz- to dziecko sąsiadów,nasluchiwałam pół godziny,w końcu nie wytrzymałam i zaczęłam chodzić po domu,a że lato było balkon był otwarty... szukając skąd dochodzi płacz i wołanie:mama,mama...weszłam na balkon (najpierw miałam wrażenie że to gdzieś na dworze,że być może jakieś dziecko pod klatka stoi i sie do domu dostać nie może) ...widząc skuloną kruszynkę zadzwoniłam...
I za to zostałam ukarana wyrzuceniem z mieszkania za które płaciłam - a niestety żadnej umowy nie miałam....ale żeby z dzieckiem na bruk...no cóż.

Straszne:-(
Poruszyła mnie postawa wychowawczyni, która przebywając z dzieckiem na co dzień, stała się obojętna na to, co się u niego dzieje:-(Pomijam inne instytucje wymienione przez Ciebie, które są wręcz powołane do tego, aby reagować w sytuacjach, gdy komuś dzieje się krzywda, zwłaszcza dziecku:-(
Boże, obawiam się, że mamy takie społeczeństwo, nieczułe z jednej strony, z drugiej-obwarowane durnymi przepisami urzędniczymi w w/w instytucjach plus obładowane papierologią:-(
Ze swojej strony zrobiłaś wiele, możesz nadal do skutku alarmować policję, GOPS, może ktoś się w końcu obudzi?!

No, Bubuś, po ostatnim poście widzę, że jesteś na dobrej drodze do zrozumienia różnicy pomiędzy klapsem a biciem.

Czy aby na pewno zawsze siniak jest dowodem bicia. Nie zrobiłaś sobie siniaka nigdy sama? Zgłosiłaś to na policję jako dowód autoagresji?

Brak reakcji u pedagogów, nauczycieli, prokuratorów i innych służb jest właśnie wynikiem pewnej przesady, która jest efektem propagandy. W TV, gazetach i radiu tyle się mówi o przemocy, że to się stało zjawiskiem powszednim, a do tego doszły reakcje nadwrażliwców, którzy zgłaszają czasami na policje zdarzenia noszące znamiona, ale nie wykraczające poza zakres obowiązków rodzicielskich. Warto dodać, że służby wiedzą, że takie zgłaszanie wynika częściej z odwecie na sąsiadach niż z troski o dobro dziecka. Ot, taka przypadłość ludzka. "Niebieska karta" daje prawo ingerencji w sprawy rodziny i są już znane przypadki powodowania w ten sposób większej krzywdy dzieci, niż przed interwencją. To jest rozszerzenie interwencjonizmu państwa na prywatność i wpływu na życie uczuciowe w rodzinie. Bardzo niebezpieczne zjawisko.

Edukacja pedagogiczna w tym względzie jest w ślepej uliczce. Brałem udział w pewnych warsztatach i okazało się, że pojęcie przemocy domowej nie doczekało się jasnej definicji ( na tych warsztatach), a ustawa niewiele tu zmienia, bo jest powołana z pewnej intencji, za którą nie podąża wiedza o zjawisku. To trochę tak, jak z pornografią: od kiedy zaczęto z nią walczyć, to jest w każdym kiosku, tyle, że z paskiem lub zamazanym kółkiem niekoniecznie na oczach.

Umiar w piętnowaniu przemocy jest tak samo potrzebny jak umiar w stosowaniu kar. Państwo, które walczy z przemocą, także nie znajduje innej metody walki jak przemoc, więc cała idea walki z przemocą jest sprzeczna sama w sobie.

I tu masz odpowiedź na pytanie. Skoro dostrzegłaś, ze tym dzieciom dzieje się jakakolwiek krzywda to trzeba coś z tym zrobić. Na każdą krzywdę, nawet najmniejszą dziecka trzeba reagować, nie można przechodzić koło niej obojętnie. Słowa nie pomagają...Zresztą sama się już o tym przekonałaś.
Dzięki Bogu, że chłopiec o tym powiedział, że nie jest na tyle zaszczuty przez ojca czy matkę, i że powiedział o tym co się w domu dzieje.
Moim zdaniem jest to już jakiś sygnał. Jakiś sposób na szukanie pomocy, wsparcia i zrozumienia. Może nie bardzo świadomy czy umyślny, ale jest. Szkoda tylko, że dzieje się to w rodzinie, gdzie wydawać by się mogło, że to właśnie ona jest ostoją i oazą bezpieczeństwa.
Ciężko będzie zmienić nawyki zaborczego ojca i wiecznie udającej, że nic się nie dzieje matki. Niech poczekają jeszcze trochę. Chłopiec w końcu zdobędzie się na odwagę i skoro nikt z rodziny nie będzie w stanie mu pomóc, to będzie jej szukał gdzie indziej, np u nauczycieli, przyjaciół, a może nawet rodziców swoich kolegów czy koleżanek...I oby tak było. Oby znalazł się ktoś, kto zakończy tę tyranię i pomoże tym dzieciom żyć NORMALNIE.

Dobrze, iż zdajesz sobie sprawę że istnieje jakiś problem i że główkujesz jak go rozwiązać. To rzadkość, a to co rzadkie jest cenne.

Bubuś, masz jakiś żal do brata z lat dziecinnych? Jesteś świadoma wszystkich aspektów Twojego zgorszenia?

O umiarze już pisałem, ale po poście Sneke'a dodam, że drugim warunkiem jest poczucie sprawiedliwości.

Chyba już pisałem na tym forum o tym, ale powtórzę. Mąż jednej z moich Ciotek nie przebierał w środkach. Ciotka miała czterech Braci i udała się po pomoc. Bracia chcieli interweniować, ale ich Ojciec powiedział:

- Niech nikt się nie waży wtrącać w ich sprawy. To jest Jej problem, niech się dogada z Mężem.

Są małżeństwem po dziś dzień i z biegiem lat taki był właśnie skutek słów Dziadka: dogadywała się z Mężem coraz lepiej, a teraz to aż radość patrzeć na nich, jak się do siebie uśmiechają.

Czyny trzeba oceniać z perspektywy skutków. Iluż rozpieszczonych jedynaków siedzi w więzieniach...

A mój dziadek z kolei mówił, że kobietę można uderzyć tylko raz.
Jak jest mądra, to odda w taki sposób, że mąż gorzko pożałuje, a jak jest głupia, to szkoda ręki żeby ją bić

Animus z całym szacunkiem dla Twojego wieku i sposobu myślenia, ale nie będę tolerować tego, że dziecko dostaje przez dupę, bo mówi, że jest głodne, albo dlatego, że prosi mamę żeby go przytuliła!

W ogóle, to wszyscy się odwróćmy "twarzą do ściany" i uważajmy, że problemu nie ma, bo przecież wychowanie bez bicia, to jak żołnierz bez karabinu.

Nie mam tendencji do dramatyzowania, a już w szczególności jestem przeciwna "bezstresowemu" wychowaniu małych potworków.
Sama nie raz dostałam przez dupsko i korona mi z tego tytułu z głowy nie spadła, jednak "klaps wychowawczy" (oksymoron jakiś albo co), a traktowanie dziecka jak popychadło i przedmiot do wyładowywania emocji, to dwie całkiem różne sprawy.

Bubuś, przekonałaś mnie w tej odsłonie.

Potraktujmy problem poważnie i konsekwentnie. Założenie jest takie, że metoda przez stosowanie przemocy nie jest skuteczna, jako metoda wychowania. Bądźmy więc konsekwentni i próbujmy po dobroci wychowywać nie tylko dzieci, które są wobec siebie agresywne, ale także rodziców, którzy nie widzą innej możliwości, jak tylko przemoc.

Podobno przykład pociąga, więc dajmy przykład załatwienia sprawy bez policji, służb socjalnych, prokuratorów i tym podobnych.

Wszelkie rozmowy o niewłaściwym zachowaniu rodziców wobec dzieci w obecności dzieci są z zasady niewychowawcze, więc wszelkie wzywanie policji na "Tatusia" tez nie jest wychowawcze. Takie szukanie pomocy z zewnątrz jest tylko wyrazem bezradności. Tak naprawdę nie wiemy co zrobić i dlatego zlecamy to komuś, o kim myślimy, że on wie, co zrobić. Ale policjant to nie psycholog ani pedagog dla dorosłych, a pani socjalistka tym bardziej.

Co zrobić? Pewnie to, co zawsze można zrobić: wzbogacić swoją wiedzę, aby się uzbroić w argumenty i metody, poczytać książki, zakupić książki do pożyczenia Bratu. Po edukacji rozpocząć rozmowę jak z dorosłym człowiekiem.

Bicie za powiedzenie o głodzie to brzmi tak, jakby problemem było nakarmienie dzieci. Do przytulania też można mieć różne schematyczne podejścia. To też warto przedyskutować. W końcu na tym forum nic innego nie robimy, tylko post po poście tłumaczymy sobie różne kwestie i szukamy rozwiązań.

To jest bardzo ważne pytanie. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko osobiste zaangażowanie wpływa konstruktywnie. Grupa (społeczeństwo) dysponuje pewnymi środkami przymusu, ale nikt z nas nie lubi przymusu, więc przymus tyleż naprawia (przeważnie poprzez konformizm) co deprawuje (tworząc podziemie i konspirację).

Rodzice mają racje, które przemawiają za stosowanymi przez nich metodami wychowania (racje, tylko racje). Negacja tych racji wzmaga agresję. Drzwi wpływu przeważnie otwierają się na zewnątrz, więc naciskanie tylko utrudnia wejście.

O stosowaniu danej metody decyduje jej skuteczność i ekonomiczność. Przy zastosowaniu określonych środków, jak najmniejszym wysiłkiem, chcemy osiągnąć zamierzony skutek, minimalizując straty. Propozycja zmiany metody ma szansę być przyjęta, jeśli ten sam skutek pozwala osiągnąć mniejszymi kosztami lub minimalizuje straty.

Na takiej racjonalnej płaszczyźnie na pewno możesz liczyć na to, że zainteresujesz swojego Brata propozycją, którą wypracujesz.

Piszesz, że dzieci już są traktowane nieodpowiednio. Z czyjego punktu widzenia? Co to znaczy nieodpowiednio? Gdyby Brat uważał traktowanie dzieci za nieodpowiednie, to pewnie by takie metody porzucił. Piszesz, że dzieci już są, ale potem dodajesz, że nie każdy powinien mieć dzieci. Skoro one już są, to nie powinny być? Kto ma decydować, czy ma dzieci? Państwo? Czy nie za daleko idą te twierdzenia (zapewne niespełnionych rodzicielsko osób), które są powszechnie znane. Powszechność jakoś nie może nas uratować przed kryzysem gospodarczym i demograficznym, więc czy powszechność aby na pewno jest metodą orzekania o tym, co powinno być?

Samo dowodzenie, że dana metoda jest nieodpowiednia jeszcze nie decyduje o jej zaniechaniu. Dlaczego? Bo w każdym podręczniku sprawnego działania (więc także w podręcznikach z pedagogiki) znajdziesz zasadę, że zła metoda jest lepsza niż żadna metoda (polecam lekturę dzieł Tadeusza Kotarbińskiego, szczególnie "Traktat o dobrej robocie").

Lepsze jest zawsze wrogiem dobrego. A wychowanie jest sztuką, a to znaczy, że metodę trzeba dostosowywać do osoby wychowanka i sytuacji.

Zacznij od tego, że postulat odpowiedniego traktowania zastosujesz do Brata. Zacznij Jego traktować jako odpowiedzialnego Ojca rodziny, wychowawcę, który chce dobra swoich dzieci. Bez szacunku wobec Niego będziesz zawsze łapać się pierwszych z brzegu rozwiązań, zupełnie tak, jak on chwyta za pas ze sprzączką, gdy chce wprowadzić ład w stosunki rodzinne.

Zacznij od szacunku. Porzuć wzywanie policji z pałami i rządowymi sprzączkami, które mogą się odcisnąć na ciele lub psychice Twojego Brata.

Nie idź na łatwiznę. Poszukaj.

Skrypt reakcji 1: bardzo cenne uwagi.

Obniż poziom agresji. Reaguj bez agresji.
Rozpocznij miłą rozmowę.
Nie osądzaj z góry.
Użyj przykładu.

Skrypt reakcji 2: cenne uwagi- takie same.

Skrypt reakcji 3: zaprzeczenie poprzednim skryptom reakcji, więc...

"Jeżeli któraś z instytucji zbagatelizuje... zgłoś sprawę do Rzecznika Praw Dziecka."

Byłem świadkiem, jakimi umiejętnościami pedagogicznymi wykazał się Rzecznik Praw Dziecka na pewnym spotkaniu z młodzieżą. Obniżył poziom agresji, ale tylko u siebie. Na sali poziom agresji pozostał bez zmian. Nie rozpoczął miłej rozmowy, bo sala nie pozwoliła mu nic powiedzieć. Ani nie osądził sytuacji, ani nie rozpoznał emocji, za to dostarczył mi przykładu reakcji, który teraz mogę tu użyć. Jeśli chodzi o taki przykład, to za wzór bym go nie polecał, bo jedynie za przykład może służyć. Jest to przykład bezradności. O prawach dzieci mówi się łatwo, gorzej, jak się im próbuje powiedzieć i wyegzekwować pewne obowiązki.

Niechże mi, wobec tego braku reakcji, skrypt reakcji 3 nie opowiada głodnych kawałów o Rzeczniku Praw Dziecka.

Chciałbym konkretniej wiedzieć, co jest zawiłe, inaczej nie mogę rozwinąć. Chodzi o prakseologię?

Świat ludzi jest idealny, przynajmniej w tym sensie, że ludzie realizują właśnie różne ideały, zwane ostatnio (od XIX wieku) wartościami. Ideały, którym hołduje Twój Brat są inne od tych, jakie Ty uznajesz. Wasz konflikt jest właśnie idealny, czyli dotyczy ideałów. Wartością naczelną może być spokój i wtedy wymuszenie spokoju determinuje środki wychowawcze do osiągnięcia tego celu. Wartością (ideałem) może być brak przemocy i wtedy dobiera się inne środki wychowawcze. Niektórzy mogą się zżymać na potencjalne nadużycie pojęcia środek wychowawczy, ale mam przecież na myśli różne systemy, a z kary śmierci jako środka wychowawczego nawet obecnie nie cała ludzkość zrezygnowała, a nie każdy środek wychowawczy musi być skuteczną metodą wychowawczą. Logika rzeczywistości zwykła potwierdzać bardzo różne hipotezy, wszak prawomocność wniosku zależy nie od reguł wnioskowania, ale od przyjętych przesłanek.

Trudno odmówić logiczności temu zdaniu i skuteczności metody wychowawczej. Warto jednak zapytać wtedy, skąd w dziecku wzięła się ta krnąbrność i czy aby nie jest ona konsekwencją stosowanej metody wychowawczej. Inaczej: czy aby nie jest tak, że dziecko przyzwyczajone do bicia nie reaguje na to, co rodzic mu mówi dopiero wtedy, gdy dostanie lanie. Wszelkie inne metody zostały z założenia potraktowane jako nieskuteczne.

To wyraźna wskazówka. W tym zdaniu znajduje się bowiem założenie, że z Bratem łączy Was nie tylko pokrewieństwo krwi, ale także pokrewieństwo w założeniu, że nie perswazja, ale użycie siły daje pożądany wynik. Wzywają policję szukasz symbolicznego "pasa" na brata.

Tylko odmienne stanowiska mogą tworzyć twórcze syntezy. Zgoda niczego nowego nie uczy. Jak chcesz sobie poradzić z odmiennym stanowiskiem w sprawie skutecznej metody wychowania, stosowanej przez Twojego Brata, jeśli braknie Ci cierpliwości w racjonalnym potwierdzaniu Twojego stanowiska.

Słusznie: stanowisko irracjonalne nie potrzebuje argumentów. Stanowisko irracjonalne może być poparte zdaniem "nie, bo nie".

Policjantów przeważnie jest dwóch, więc różnica wagi, liczby, uzbrojenia także stanowi o przewadze. To właśnie ta przewaga decyduje o tym, kto może zastosować przemoc, a kto jest potencjalną ofiarą tej przemocy. Tak się kształtuje postawa, że mocniejszy musi mieć rację i ta racja nie musi być dowodzona, bo o tej racji decyduje argument siły, a nie siła argumentu. Z policjantem też się nie dyskutuje, bo to tylko zwiększa ewentualną karę.

Cieszę się, że tak nieoczekiwanie osiągnęliśmy konsensus.

Snake, to nie są moje słowa. Błędnie wyciąłeś cytat. Sprawdź powyżej.

Zgadzam się z Twoimi słowami: rozpoznanie stanów agresji jest także ważną nauką, bo bez tego nie wie się, w jakich sytuacjach jest zbyt niebezpiecznie na podejmowanie jakiejkolwiek słownej wymiany, która tylko prowokuje do agresji.

Byłem świadkiem walk moich kuzynów, którzy zostawali sami w domu, więc nikt nie mógł ich powstrzymywać. Młodszy doszedł do takiej perfekcji we wpadaniu w furię, że starszy o dwa lata brat dokładnie wiedział, kiedy się wycofać.

Bicie dzieci jest strzalem we wlasne kolano. Nie nauczymy dzieci szacunku do nas, jesli sami nie bedziemy ich szanowac.

Natomiast - bicie, czy kary cielesne, mimo wszystko, sa jedna z metod wychowawczych, dawniej uznawanych, i ciagle jeszcze majaca spore przyzwolenie spoleczne. Wg mnie sa przejawem bezsilnosci rodzica, ale w skrajnych przypadkach jest to dla mnie metoda dopuszczalna, jesli rodzice nie umieja inaczej.

Mialam podobny problem jak tu poruszacie - moim znajomi strasznie tlukli swojego syna. Probowalam rozmawiac, wyrazilam swoj sprzeciw wobec tego, co robia, sugerowalam podreczniki odn wychowania, sama mowilam, jak czasem mi trudno z dziecmi - odsuneli sie od nas. I tyle. Mozemy dzialac, ale do pewnego stopnia, odrobina woli z przeciwnej strony jest konieczna