czy można samemu wyjść z alkoholizmu? - Netkobiety.pl

proszę o pomoc...

Mój znajomy nie pije od 1,5 roku.
Był umierający, miał sepsę, leżał na OIOMie. Nie mam pojęcia jak jego organizm wytrzymał te walkę...
Mam nadzieję, że będzie trzeźwy jak najdłużej.

Trzeba tylko pamiętać, że alkoholizm to choroba...przeziębienia też nie wyleczy się tylko silną wolą...

Napisz do mnie na maila.

Przede wszystkim chodzi o to aby chory uświadomił sobie problem, ze on w ogóle jest.

Akurat nie zgodzę się z twierdzeniem, że alkoholik może się posiłować silną wolą. Alkoholizm to jest choroba, możesz silną wolą przezwyciężyć np. stwardnienie rozsiane. Wątpię, ale możesz się leczyć, tak samo jest alkoholizmem. O tyle lżejszy jest on od SM, że w nim postęp choroby można zatrzymać, a w tym drugim raczej nie. Ale obydwie są nieuleczalne, alkoholikiem jest się do końca życia, ale można być niepijącym alkoholikiem.

można,moja siostra piła,na początku  żeby odstresować sie po śmierci teściów którzy umarli jedno po drugim w ciągu miesiąca,potem z braku zajęcia,a potem bo musiała,przestała gdy wylądowała na melinie z największymi chlorami na wiosce,znalazł ja nasz tato tam,ale wtedy omal nie doprowadziła go do zawału,wygarnęłam jej wtedy że jeśli przez nią coś się jemu stanie,zostanie sama jak patyk,wystraszyła się i dzisiaj nie pije,a teraz przykład czym picie się kończy:pochowałam dzisiaj wujka(60 lat) który pół życia przepił,marskość wątroby go pokonała,niestety

o ile ja wiem (znam dwóch: 2 i 5 lat trzeźwości) to samemu nie da się, to opinia tych co się leczą. Straszna choroba.

wspierając i pomagając alkoholikowi pomagamy mu się okłamywać że nie jest tak źle, że aż tak nie rani, że jego picie nie niszczy wszystkiego. wspierać można kogoś kto wie ze ma problem i chce z niego wyjść ale alkoholicy na ogół nie widzą swojego alkoholizmu.

dla tych co się okłamują jedyne rozwiązanie to pozwolić się stoczyć. jeśli się spije i leży nieprzytomny - porobić zdjęcia jak tragicznie z nim jest żeby następnego dnia kiedy niczego nie pamięta sobie zobaczył do jakiego stanu się doprowadził. Jeśli rani i krzywdzi rodzinę - odejść dla dobra wszystkich - zostawić go na jakiś czas samego. jeśli przepija kasę - niech nie ma na jedzenie - to przewartościuje mu co jest dla niego najważniejsze. To najlepsza motywacja do zdrowienia zobaczyć ile się traci przez nałóg.

Alkoholizm to choroba okłamywania się, więc tylko kubeł zimnej wody wyciąga z tego na dobre

mój ojciec mając ciągle wsparcie mojej rodziny, namawiany do leczenia nigdy nie podjął leczenia. Wszyscy byli przy nim i go wspierali. przepijał kasę to mama poszła do pracy aby go utrzymywać, chciała odejść to teściowa ją krytykowała i wspierała  ojca że on taki porządny człowiek. (teraz nie żyje). jestem pewna że gdyby mama spełnila jedną z tych pogróżek (że się wyprowadzimy i zostanie sam, że weźmie rozwód, że zabierze nas na 2 koniec polski i nie będziemy się widywać) ocknął by się i przestał by zaprzeczać że nie ma problemu i że jest zdrowy

co do samego leczenia
jeśli ktoś jest świadomy problemu może próbować walczyć z tym sam. w internecie jest dostępny program 12 kroków dla AA, są ksiązki...

jednak grupowe spotkania mają na celu podtrzymanie motywacji, podzielenie się problemami jakie spotykają po odstawieniu alkoholu, rozładowanie napięcia jakie się rodzi, zobaczenie że nie jest się jedyną osobą z tym problemem itd. alkoholikiem zostaje się na całe życie.
kiedy ma się znajomych z grupy AA zawsze gdy ciągnie do powrotu można się z nimi spotkać i poszukać rozwiązania. Jest wtedy dużo łatwiej.

Przypadek alkoholika,ktory sam uporal sie z choroba,to przypadek 1 na milion.Alkoholik musi sam wyrazic chec leczenia,ale sam soie nie poradzi.Niezedna jest mu poieka specjalistow.

tez tak myślę, samemu trudno wyjść. Co prawda trzeba mieć samozaparcie, ale motywacja zewnętrzna i pomoc innych jest podstawa walki z uzalezieniem. Mój znajomy długo probował sam wyjść z alkoholizmu, dopiero leczenie w inventivie mu pomogło (klinika w Tuszynie). Z tego co wiem teraz ma się dobrze, nawet założył rodzinę. Wiadomo, że z tego się nigdy nie wyjdzie, ale można walczyc.

Przede wszystkim alkoholizm nalezy zdiagnozować, jak każdą chorobę. Ludzie, którzy chlali ale przestali mogą być pijakami nie alkoholikami. To choroba duszy, psychiki i emocji. Nie poradzisz sobie silną wolą, bo silna wola jako pierwsza umiera w tej chorobie, włączają się mechanizmy, które bronią uzaleznienia, mechanizm iluzji i zaprzeczeń, mechanizm nałogowego regulowania uczuć, mechanizm rozproszonego, rozdwojonego "JA", jest jeszcze mechanizm dumy i kontroli, który działa dłuuugo po zaprzestaniu picia. Te mechanizmy najskuteczniej rozbija terapia grupowa. Dlatego też polecam ośrodek leczenia uzaleznień, który zdiagnozuje i poprowadzi terapię. Pamiętaj, że wszelkie "wszywki" są tylko straszakiem, metodą przemocową, która nic nie daje, bo emocje pozostają wciąż chore. Rozumiem, że nie jesteś jeszcze gotowy na wyjście po pomoc. Możesz poczytać forum z czatem akcja sos. Pamietaj, że do leczenia alkoholizmu potrzebny jest terapeuta uzależnień, nie zwykły psycholog! Terapie trwają około 2 lat, zdrowienie może trwać dłużej, zależy z jakich przyczyncząłeś pić, czy to dda czy ddd, czy przemoc. Nie mniej jednak terapie, rozwój osobisty są niezwykłą przygodą, wciągają, dają dużo korzyści i z czasem coraz łatwiej mówić o uczuciach i zrozumieć, co się dzieje. Najgorsze co możesz zrobić, to zostać w tym miejscu, w którym jesteś. Pamietaj, że alkoholizm się rozwija, ma swoje fazy.

witam. moj tata jest alkoholikiem. bardzo sobie nie radzi. dzis prosil zebym znalazla kogos z kim moglaby porozmawiac.. z kims kto przeszedl lub przechodzi przez to samo. prosze o odzew

Nie wiem, czy jestem alkoholikiem, bo nie poddałem się diagnostyce.
W każdym razie piłem przez dobre dziesięć lat, dzień w dzień po pół litra wódy. Dlaczego piłem?
Jestem synem alkoholika, miałem bardzo stresującą pracę, lubiłem alkohol po prostu. To chyba tyle.
Dlaczego przestałem?
Bo wstyd mi było rozmawiać z kimkolwiek z rana, wydychając mu w twarz opary alkoholowe. Przeliczyłem wydane na wódę pieniądze i włosy mi dęba stanęły. Bo lekarz mi powiedział, że czas dać odpocząć wątrobie.
Nie wiem, ale to picie chyba nie zmieniło mojej psychiki in minus, może dlatego, gdy z dnia na dzień odstawiłem alkohol, dobrze się z tym czułem. Nie ciągnie mnie do wódy, ale nie lubię zakrapianych imprez, bo źle się czuję z podpitymi ludźmi, których przecież znam i wiem, że gdy są trzeźwi, zachowują się inaczej.
Nie piję od półtora roku. W ogóle! Na wszelki wypadek...

Czesc.Alkoholik nie moze wyjsc samodzielnie z nalogu-sam bedzie bladzil.Od tego sa specjalisc.To tak jabys miala samodzielnie zbudowac odrzutowiec(chyba,ze ktos jest inzynierem lotnictwa).Alkoholicy czesto sie ludza.Wstydza sie teraupeutow,a nie wstydza sie zatruwac zycie otoczeniu...pzdr.

To nie jest możliwe. W mojej rodzinie był ten problem i alkoholik sam z siebie nie wyjdzie z uzależnienia. Zawsze potrzebuje wsparcia. Może sobie uświadomić problem ale to nie wszystko. Potrzeba zrozumienia i pomocy albo ze strony psychologa albo AA.
Ze strony bliskich również potrzebne jest wsparcie, ale bardzo często występuje syndrom współuzależnienia lub chorobliwe wręcz pomaganie drugiej osobie, więc lepiej zasięgnąć porady specjalisty lub osób z podobnym problemem.

Witam. Ktos mi bardzo bliski rowniez jest alkoholikiem. Moja mama jest trzezwa od 15 lat. Jednak nadal jest alkoholiczka. Z tej choroby nie da sie wyleczyc nigdy. Ona sama mowi o sobie, ze jest trzezwa alkoholiczka. Na przykladzie mojej mamy wiem, ze niemozliwym jest przejscie przez ta chorobe samodzielnie bez pomocy specjalisty. Oczywiscie wsparcie rodziny rowniez odgrywa tutaj bardzo wazna role. Najwazniejszym czynnikami sa checi i samozaparcie osoby uzaleznionej. Kiedy problem mamy wyszedl na jaw pomogla jej wtedy szefowa zakladu pracy, w ktorym pracowala. Namowila ja na terapie i moja mama od tamtej pory zmienila sie nie do poznania. Caly czas jestem pod wrazeniem jak ona dala sobie rade, skad miala w sobie tyle sily by walczyc z tym problemem. Tutaj pragne dodac, ze moj ojciec rowniez przelewal za kolnierz. Niejednokrotnie mama byla narazona na pokuse zwlaszcza kiedy ojciec pil w domu przy niej, a przeciez czesto robili to razem przedtem. Nigdy sie nie zlamala ani na chwile i za to ja podziwiam. Jesli ktos mialby jakies pytania z checia odpowiem i nawet moge podpytac mame czegos wiecej o ta chorobe, gdyz ona po wytrzezwieniu zaczela pomagac innym ludziom wyjsc z tego nalogu. Pozdrawiam

Przeczytałem kilkakrotnie wpisy na tym forum głównie dotyczą innych więc sam postanowiłem napisać, dać świadectwo i nadzieję  innym. 
Ktoś napisał, że jeden na milion alkoholików ma szansę samemu poradzić sobie samemu.
W takim razie byłbym przykładem jednego na 10 milionów.
Ale to nie jest prawda. Dacie radę.
MOŻNA PORADZIĆ SOBIE „ SAMEMU „  MOŻNA.
Ktoś napisał na forum, że silna wola nie wystarczy. Trzeba wiedzy fachowców, pomocy grup wsparcia.
  To nieprawda.
Tak jak nie trzeba  było specjalistów aby zacząć pić i zostać alkoholikiem tak i nie trzeba aby z tego wyjść.
Człowiek potrafi wiele osiągnąć. Trzeba tylko chcieć i mieć wiarę. Trzeba być przygotowany na wiele cierpień i przeciwności. To wszystko.
To dlaczego słowo „Samemu” napisałem w cudzysłowie?
Miałem wielkie szczęście na które niczym sobie nie zasłużyłem. Dlaczego to właśnie mnie spotkało?
Nie mam pojęcia, jest to dla mnie wielka zagadka.
Nie chcę o tym pisać szczegółowo to jest sprawa osobista i delikatna.
Tak po prostu niemal z niczego nagle doznałem ŁASKI. Ci co kiedyś to przeżyli wiedzą o czym piszę.
Skoro tak się stało postanowiłem tego nie zmarnować.
Podczas powrotu do trzeźwienia przeżyłem wiele przypadkowych sytuacji.
Dzisiaj z perspektywy czasu widzę że byłem prowadzony jak po sznurku,
dosłownie za rękę jak dziecko prowadzone przez „MATKĘ”
W tej chwili pisząc te słowa nadal trudno mi uwierzyć w to co mnie spotkało. A jednak to prawda.
Tyle dla ducha, a teraz dla ciała. Czyli ostra jazda bez trzymanki.
Drogę do trzeźwości wybrałem NAJPROSTRZĄ ale NAJTRUDNIEJSZĄ.
Zadałem sobie pytanie. Co spowodowało moje problemy?
Odpowiedź.  ALKOHOL.
Jak pozbyć się problemów?
NIE PIĆ ALKOHOLU.
Boże jakie to proste. Ale jakie trudne.
Ale to zrobiłem i dlatego mam śmiałość o tym pisać dając nadzieję innym.
Sam proces trzeźwienia (kilka dni) przeżyłem w strasznych mękach.
Leżałem w domu po kontuzji (złamanie   łokcia )
Nie piłem, spadek poziomu alkoholu wywołał straszliwe przeżycia.
Potworne zawroty głowy tego nie da się opisać. Wymioty spowodowane zawrotami. Drgawki całego ciała. Żona mnie karmiła, a i tak z tego niewiele jadłem. Nie mogłem wstać i chodzić. Żona prowadziła mnie do ubikacji. Brak snu, leżąc nie mogłem ruszyć głową nadal te cholerne zawroty.
Widząc moje cierpienia żona i córka namawiały mnie na przyjęcie pomocy lekarzy.
Stanowczo odmówiłem.  W związku z tym że otrzymałem łaskę potraktowałem to cierpienie jako pokutę.
Pomyślałem sobie, że jak z tego stanu niemal bezboleśnie wyprowadzą mnie lekarze to być może wrócę do picia. Załamałem się prosiłem żonę żeby mi kupiła piwa to mi pomoże i tu jeden z wielu przypadków, żona
zadzwoniła do córki a ta powiedziała w żadnym wypadku.  I TO BY LO TO.
Leżałem jak kłoda i byłem bezsilny. Objawy zaczęły powoli ustępować. Zacząłem z trudem chodzić.
Drobiłem kroczkami niepewnie stawiając nogi. Widzieliście wiele razy tak zwanych menelików jak tak chodzą. Ja tak wyglądałem. Powoli to ustępowało. Jak po kilku dniach trafiłem do szpitala oddział ortopedii na operację łokcia to miałem z objawów tylko drżenie rąk. Pielęgniarki patrzyły na mnie podejrzliwie, ale do operacji mnie dopuszczono. Stres spowodowany pobytem w szpitalu i operacja spowodowały że absolutnie
nie myślałem o alkoholu. Wróciłem do domu do pracy. Żadnych, ale to żadnych objawów głodu alkoholowego. Pozostało coś gorszego, przezwyciężenie nawyków w określonych sytuacjach i sposobu myślenia. To była prawdziwa walka. Ale powoli zaczęły pojawiać się pozytywne fantastyczne rzeczy.
Wrócił mi apetyt drobna sprawa zacząłem pić herbatę której nie piłem od kilku lat. Powoli zaczął się otwierać świat uczuć zmysłów, wrażeń, odczuć. Stałem się bardzo wrażliwy. Zacząłem słuchać ulubionej muzyki z niesamowitą reakcją emocjonalną. Na treść filmów reagowałem podobnie.
Reakcja na przyrodę podobnie, ludzi tak samo. To co straciłem podczas picia odzyskiwałem w sposób zwielokrotniony i tak intensywny, że byłem tym bardzo zdziwiony, ale i szczęśliwy.
Ale najważniejsze  to odzyskaniu relacji w rodzinie. Nigdy się tego nie spodziewałem ale otrzymałem
wielkie wsparcie i zrozumienie najbliższych. Moja córka po tych wydarzeniach
powiedziała mi że dla niej jestem bohaterem. Mój bliski kolega nadal pijący natomiast powiedział:
a  tobie Jasiu  to było łatwo bo ty masz silną wolę a ja tak nie potrafię.
Ostatni test przeszedłem podczas tygodniowego samotnego wyjazdu pod namiot nad jezioro.
Nie ukrywam bałem się tego sami wiecie sam wodą, dookoła wszyscy popijają,  wieczorem ognisko i to wszystko bez alkoholu?
A jednak tak ,cud, jakby ktoś pstryknął w mojej głowie przełącznik i wódka wyłączona.
Nadal trudno mi w to uwierzyć
Moje życie zmieniło się diametralnie. Przedtem wszystko było przyporządkowane alkoholowi.
Każda myśl, każde moje postępowanie związane było z alkoholem. Zrozumiałem to przysłowie
WÓDKO POZWÓL ŻYĆ.
Teraz jestem wolnym człowiekiem, mogę robić co chcę i kiedy chcę.  Z wnukami byłem na rybach
i żaden z nich nie powiedział :dziadku a dlaczego ci się tak trzęsą ręce.
Nie powiem alkohol pozornie wiele mi dawał, ale realnie jeszcze więcej zabrał.
Mam nadzieję i wierzę w to że tak zostanie. W przeciwnym razie zadrwił bym z Boga.
Ty który to czytasz też w to uwierz.
Ja nie wiem dlaczego miałem szczęście. Tobie może będzie trudniej ale dasz radę
a na pewno ktoś ci powie, że jesteś bohaterem.
WARTO.

Moim zdaniem, aby w ogóle móc zacząć myśleć o rozpoczęciu leczenia w profesjonalnych centrach psychoterapii jak np. [spam], to trzeba najpierw umieć przyznać się przed samym sobą, że ma się problem z alkoholem i że jest się chorym i że potrzebuje się pomocy. Bo jak ktoś twierdzi, że chory nie jest, że nad tym panuje i w ogóle w żaden sposób picie mu w życiu nie przeszkadza, to żadną siłą go do leczenia nie zmusimy. Pytanie tylko jak to uświadomić bliskiej osobie? Zazwyczaj mechanizmy wyparcia są bardzo silne. Często musi dojść do tragedii by ktoś oprzytomniał. No i pojawia się ta cieńka granica, kiedy możemy mówić o alkoholizmie? Czy to, że maż pije codziennie po piwku, to już alkoholizm? Moim zdaniem niepokojące powinny być objawy związane z zaniedbywaniem siebie i otoczenia (w tym pracy, hobby), na rzecz alkoholu właśnie, oraz picie by poprawić sobie nastrój (w stresie, smutku etc.). A także emocjonalne oddalanie się od bliskich, oraz zespół odstawienia. Jeśli nie jesteście w stanie dotrzeć do takiej osoby, warto wesprzeć się innymi członkami rodziny (dziećmi jeśli są dorosłe, rodzicami, przyjaciółmi etc.). Najważniejsze jednak by nie być biernym, niestety każdy z nas może się uzależnić, może spotkać to nas czy naszych bliskich, ale alkoholizm to nie wyrok, można z nim skutecznie walczyć. Ale ponieważ jest to problem całej rodziny, to cała rodzina musi się zmobilizować by problem ten zacząć rozwiązywać.

Ja nie byłabym pewna czy można samemu wyjść z tego. Jak dla mnie potrzebna jest przede wszystkim zmiana myślenia. To jest dość ważne. Więc terapeuta zdecydowanie potrzebny. Mając kogoś kto wie jak postępować z alkoholikiem, kogoś kto zna myślenie alkoholika jest o wiele łatwiej. Ja wysłałam męża do ośrodka leczenia uzależnień [reklama]. Spędził tam miesiąc, ale pomogli mu. Ośrodek jakby zamknięty, w sensie że jestem u nich, masz terapie grupowe i indywidualne. Oczywiście zero alkoholu. Zmienia się myślenie na temat alkoholu i podejście do swojego życia. Przynajmniej tak było z moim mężem. Ja mogę zdecydowanie poradzić taki ośrodek bo oni wiedzą jak postępować. A jak człowiek sam zostaje z problemem to może sobie nie poradzić. Wtedy sięga po stare nawyki. [link usunięty] jeśli ktoś byłby zainteresowany.

Tak, myślę że można samemu przestać pić.
Ale o wiele trudniej jest samemu wyeliminować przyczyny uzależnień.

w jakimś sensie masz rację, chodź dodałbym do tego że wiele osób odkrywa coś w alkoholu, taki "zajebisty" eliksir szczęścia urojonego

i to wcale nie musi się wykluć podczas wielokrotnego długoterminowego powtarzania tej samej czynności

jak najbardziej, czasem sam organizm w tym pomaga, po prostu nie daje rady przyjąć więcej
kwestia na ile czasu wystarczy determinacji w utrzymywaniu się w tym stadium

bardzo wiele przyczyn trzeba poprostu zaakceptować i nauczyć się z nimi żyć, chyba o takiej eliminacji mówimy

wiedza nie leczy alkoholizmu, a działanie ewentualnie, trudno działać wbrew sobie

na początek potrzebna jest pomoc, potem już życie trzeba na własnych plecach nieść

dodać by pasowało żeby być uczciwym i szczerym

że nikt ani nic nie zrobi za Ciebie, tego co musisz zrobić sam

spróbuj to powiedzieć, osobie uzależnionej

że lepiej zacząć leczenie wcześniej

tak samo jak rzekomo "wpada" się w alkohol czy coś innego, się z tego czy czegoś innego "nie wypada", można wypaść i wylądować jedynie, na głębokości pochówku

cuda się zdarzają, zawsze są poprzedzone realnym działaniem

Znam tylko jeden taki przypadek, który udowadnia, że można.
Potrzeba jednak wielkiej motywacji i chęci zmiany swojego całego życia.

Znajomy mojego teścia był już na samym dnie, właściwie już chyba nawet nie trzeźwiał. Często ludzie widzieli go leżącego, zaszczanego, parę razy dzwonili po policję, bo np. leżał nieprzytomny podczas ulewy - przyjeżdżali i zabierali go na izbę. Odeszła od niego żona, dzieci się odwróciły.

I on któregoś dnia po prostu postanowił, że koniec z tym. Nie pije już prawie dekadę. Uprawia sport, naprawia relacje z dziećmi. Więc można...

Również znam taki przypadek. Osób, które zerwały z nałogiem znam co prawda więcej, ale one korzystały z profesjonalnej pomocy i terapii, dlatego wspominam tylko o tej jednej. Tutaj zadziałała terapia szokowa - mężczyzna otarł się o śmierć. Kiedy udało się go uratować, to nastąpił jakiś przełom, coś się u niego poprzestawiało, a najlepszą motywacją okazał się po prostu strach. Pomogła samodyscyplina, sport, odcięcie się od starego środowiska, szukanie i realizowanie nowych, wymagających zaangażowania czasu i uwagi celów.

powoływanie się na coś czego się nie ma, i co tak naprawdę nie istnieje, to jest norma w pijanym(uzależnionym) myśleniu
wszystko jest na zasadzie jutro, obiecywanie "złotych gór", wszystko po to żeby uniknąć konsekwencji, przerzucić odpowiedzialność na kogoś przy okazji obronić eliksir szczęścia

z wolą to jest według mnie tak, albo jest albo jej nie ma
jak jest, ma tyle mocy ile trzeba!!! w sam raz, ani za mało ani za dużo

NIkt nie wpada w alkoholizm tylko z powodu trudnej sytuacji życiowej, do nałogu trzeba jeszcze mieć pewne cechy osobowościowe.

Można przestać pić, znam taką kobietę. Chlała i robiła bliskim piekło z życia przez x-dziesiąt lat. I młodo wyglądała, była zdrowa jak kuń. Aż w krótkim czasie posypało się wszystko - serce, wątroba, trzustka. Wystraszyła się i od paru lat nie pije. Ale bliskim nadal robi piekło z życia, bo nie przeszła terapii i wciąż zachowuje się jak alkoholik.

Taa, w głowie siedzą nie takie choroby jak alkoholizm. Schizofrenik też sam da radę sam się uleczyć?

Na pewnym początkowym etapie, można z tego wyjść, ale konieczna jest jednocześnie pomoc psycholigiczna, żeby pozamykać wszystkie ścieżki dostępu dla alkoholu. On wszelkimi sposobami będzie chciał wrócić.

Kurcze ciężki temat.ja uważam że to zależy od człowieka od charakteru.jeden nie jest w stanie wyjść z nałogu bez pomocy specjalistów a inny wręcz przeciwnie specjalisty sie nie posłucha a jakaś sytuacja życiowa zdecyduje że zrobi coś ze sobą.ja mam przykład na własnym mężu.jeszcze zanim się poznaliśmy pił.jest alkoholikiem i jestem tego świadoma ale co najważniejsze przyznał się do tego.eks-maz pil okolo 10 piw dziennie i on nie widzial problemu zawsze mowil ze to tylko piwo i kazdy moze sie napic.zrozumialam ze ma on problem gdy zaczal sie robic agresywny.wywalilam go na zbity pysk nie pomoglo dalej pije moze juz nie codziennie ale wydaje mi sie ze alkohol podmienil na zioło.natomiast jeśli chodzi o mojego obecnego męża wiedziałam że pił.przez 10 lat życia w uk pił do "zgona" do tego inne używki kaca leczył alkoholem i tak w kółko.to wszystko wiem z opowieści jego i rodziny bo dla mnie to złoty człowiek kochany i w życiu bym nie myślała ze on tak mógł pić.chodził na odwyk w uk do psychologa specjalistów i wszystko na nic.zaczął robić awantury w domu w sumie to do tej pory nie wiem o co taki żal ma do rodziny.w każdym razie matka wyrzuciła go z domu.spał na ulicy przez pół roku!!!zabrała go ciotka i pogodzila go z matka.warunek.esperal wszywka.przyjechał do pl zaszyl sie spotkał mnie i postanowił wrócić do pl.mieszkamy ze sobą 3 lata mamy dzieci.przez cały ten czas napil sie 2 razy w krytycznej sytuacji związanej z jego matka i przeszłością.Teraz nie dziwie sie skad ten żal do niej.ale po napiciu tu nie okazywał żadnej agresji wręcz przeciwnie byl bardzo uperdliwy i jedyny "-" chcial wyjsc z domu.zaszyl sie znowu nie pije.planowalismy isc do psychologa jednak moj warunek matka ma zniknac z jego zycia!i jak zero kontaktu jest spokoj.nie chce pic jest usmiechniety kochany. Moim zdaniem alkoholizm tkwi gleboko w chorym gdzies wczesniej jeszcze zanim zaczal pic.mnostwo alkoholikow mialo problemy w domu w dziecinstwie.alkohol patologia.mojemu mezowi psycholog i sztab ludzi nie pomogl.pomogl wyjazd uwolnienie sie od ludzi.od ludzi z ktorymi pil od rodziny z ktora tworzyl patologie od wszystkich wspomnien z dzieciństwa.zaczal zyc tu i teraz dla siebie dla mnie.kiedys mi powiedzial ze gdyby nie ja gdyby nie wyjazd i calkowita zmiana nie przestalby pic.wydlubalby wszywke ale by nie przestal.zdobyl motyw.jemu akurat to bylo potrzebne.dla innych to za malo.wspolnie ogladalismy film "pod mocnym aniolem" i bylam wstrzasnieta jak ludzie zyja w tym nalogu jak wracaja do osrodka kilka kilkanascie razy z rzedu.jak wychodza z odrodka od razu do monopolowego.to wszystko zalezy od czlowieka ktora droge wybierze.cczy ma motyw wsparcie checi.wielu ludzi ma dzieci i piją ale jesli sami nie zrozumieja co jest w zyciu najwazniejsze to zaden psycholog czy matka teresa nie pomoze.to musi byc cos co odwroci stare myslenie.wyjazd czy zmiana otoczenia otoczenia .trzeba probowac wszystkiego.jesli trzeba zastosowac terapie szokowa pijesz spij na ulicy marznij na mnie nie licz zostaniesz sam i moze to pomoze.ja mam nadzieje ze choroba meza juz sie nie obudzi ze zacichla na wieki.

nie do końca,
emocje są zdrowe koleżanko
same w sobie są zdrowe

sposób ich przeżywania, okazywania, jest chory i to się na terapii tez prze pracowywuje
jak i elementarną wiedzę, której w pewnych sprawach taka osoba nie posiada, lub też to co posiada ma się nijak do rzeczywistości

łącznie z czymś na miarę zasad etycznych, moralnych, najlepiej w sprawnej grupie

Amethis czyli twoim zdaniem jakie bedzie najlepsze rozwiazanie dla nas? Isc teraz na terapie jesli maz nie pije?? W chwili obecnej jest po operacjach moze tez choroby ktore go dotknely przyczynily sie do nie picia ale co dalej??