Matka mojego faceta - Netkobiety.pl

Ciężko jej patrzeć, że jej dziecko, synek powoli odrywa się od Mamusi:)

oj ciężkie są takie mamusie,a potem zaczną się choroby,i inne powody aby ściągnąć synka do siebie,a jak na to pozwolicie będzie jeszcze gorzej
pora przeciąć pępowinę!chyba że chcesz w przyszłości mieć taka teściową na głowie

Lena, zgadzam się z Tobą tylko nie wiem co mam robić. Bo z jednej strony nie chce izolować faceta od matki, ani buntować go przeciwko niej. Ale z drugiej uważam, że powinien sie jej przeciwstawić czasem i powiedzieć co o tym sądzi... Ale on tak naprawdę woli milczeć bo wie że jest na jej utrzymaniu i liczy na to, że jej z czasem przejdzie. Ale czy tak będzie? Według mnie powinien wypowiedzieć swoje zdanie w tym temacie i zacząć się jej przeciwstawiać, ale problem w tym, że ona jest taką osobą, która raczej nie zaakceptuje tego. Ja też nie będę akceptować fochów jego matki, jezeli ma to wplywać negatywnie na nasz związek to będę sie musiała zbuntować.

takie są już MATKI, do momentu kiedy sie nie pojawiłaś w jego sercu, to ona była najważniejszą kobietą w jego życiu. Teraz gdy jesteś i TY, ona rywalizuje z Tobą o poświęcany jej czas przez syna. To matczyna miłość ona chce dla syna jak najlepiej .... Daj jej trochę wiecej czasu ... A sama zrozumie, że jej mały SYNEK dorósł i układa sobie życie. OCZYWIŚCIE ..... To tylko moje zdanie.

Nie wiem czy to można nazwać milością, skoro ona go tak traktuje, on jej pomaga a ona ciągle jest na niego zła i ciągle go krytykuje. Ok, ona go utrzymuje ale przecież dużo dostaje w zamian - skoro on ją wozi i przywozi, sprząta, czasem nawet coś ugotuje to co ma jeszcze robić? ma ciągle siedzieć w domu i czekać na jej rozkazy? to naturalne, że on ma już swoje życie, nie jest dzieckiem... Zaczyna mnie to męczyć i powiem szczerze, że nie wiem czy nasz związek ma szanse na powodzenie, wlaśnie przez cos takiego. On nawet sobie nie może wyjść gdzieś na noc bo już jej się to nie podoba... a chłopak ma 22 lata. Więc coś tu nie halo.

Nie chce żeby dokonywał wyboru ja albo ona, bo to nie o to chodzi... Ja nie jestem zazdrosna o jego matkę. Nie przeszkadza mi to, że jej pomaga. Ja chce tylko i wyłącznie tego, żeby ona nie była zazdrosna o mnie i dała nam trochę swobody. i nie chce żeby się z nią kłócił, ale ona nie może go też całkowicie ograniczać... Aha, i nie każda matka jest zazdrosna - moja nie jest. Wręcz przeciwnie, bardzo się cieszy. Więc chcialabym, aby jego tez się cieszyła.. Ale tutaj problemem raczej nie jestem ja, bo z tego co widze to ona mnie lubi. Problemem jest to, ze spędza ze mną dużo czasu, ale to chyba naturalne, gdy jest się z kimś w związku.

Dodam jeszcze, że dziś byłam z mamą męża na zakupach. Spytała mnie w pewnym momencie,czy kupimy pewną rzecz do jedzenia.Odpowiedziałam, że ja nie mam ochoty, a zresztą zaraz po powrocie do domu będzie obiad (bo już wcześniej przygotowałam), ale jak ona ma na to ochotę to czemu nie. Niech kupi. A ona na to, że nie, bo tak naprawdę myślała o moim mężu. Czy to nie jest dziwne????????????????????? To ja od chwili ślubu dbam o jego posiłki. Odpowiedziałam jej, że przecież jak mój mąż wróci z pracy, to też ma obiad. Nie wiem czy mam już paranoję i doszukuję się wszędzie problemów, ale wkurza mnie to i nie mogę się wyzbyć tego uczucia.
Kilka dni temu (też przy okazji zakupów) spytała mnie: "A nie kupisz tego dla XX?" Oczywiście chodziło o mojego męża. Udałam, że nie słyszę, ale powtórzyła. A dlaczego nie spytała: "A SOBIE albo WAM tego nie kupujesz?" Myśli tylko o tym, by spełnić zachcianki lub życzenia swojego syna. Nie wiem, może po śmierci teścia brakuje jej osoby, którą mogłaby się zająć, dla której mogłaby gotować robić zakupy.Ale dlaczego to musi być mój mąż? To ja chcę być gospodynią w naszym domu, gotować dla męża obiady i o niego dbać. To jest chyba rola żony, a nie mamy.
Wiem, że się za bardzo rozpisuję, ale wygadanie się sprawia, że jest mi lżej.
Czy w ogóle ktoś jest w stanie mnie zrozumieć?

Twoja odpowiedź nie była zbyt pocieszająca, ale dzięki za szczerość. Muszę zastanowić się głęboko nad sobą i spróbować wyrzucić z siebie  tę złość. Może nie powinnam zwracać uwagi na wszystkie szczegóły. Może niekiedy niepotrzebnie się nakręcam i znajduję problemy w czymś w czym ich nie ma. Może powinnam się cieszyć, że mój mąż tak kocha,szanuje i troszczy się o swoją mamę. Może..., ale to takie trudne być ciągle taką tolerancyjną i wyrozumiałą. Trudno jest żyć,kiedy  się wie, że w życiu i myślach Twojego faceta jest inna kobieta, nawet jeśli to jego mama.

Dobrze Joanno, a ja zadam wobec tego takie pytanie:
Czy gdybyście mieszkali u Twoich rodziców to też byś ich nie widywała codziennie, wchodziłabyś prosto na górę i unikała matki jak tylko się da?
To są niestety uroki mieszkania z rodzicami jednej ze stron.. Uwierz na słowo, mężczyźni tak samo mówią o swoich "mamusiach". Zięciowie też marzą by choc jeden dzień teściowej nie oglądac.

Teo jak zawsze ma rację, posłuchaj jej rad i postaw granicę. Dobrze byłoby gdyby to mąż dał do zrozumienia matce, że się narzuca. Muszę Cię zmartwic, ale nienachodząca młodych teściowa, która mieszka obok lub w pobliżu, to unikat.

Dla mnie to nie jest normalne żeby dorosły mężczyzna szedł najpierw do matki a nie do żony. Coś tu jest nie tak. To tak jakby ktoś nie szedł do żony, tylko na przykład psa wyprowadzić, bo pies się nudził cały dzień, albo rybki nakarmić, albo do garażu coś pomajstrować, albo do szpitala do kumpla codziennie, bo leży i mu sie nudzi. Na wszystko jest odpowiedni czas, ale żona ma pierszeństwo.
Moim skromnym zdaniem masz prawo być poirytowana zachowaniem męża, tym bardziej, że jesteś przyjaźnie nastawiona do jego matki.
Ja na przykład bym tego nie wytrzymał.

Po ślubie żona jest najważniejsza, potem dzieci, a rodzice na trzecim miejscu. Nie możesz tak żyć bo nabawisz się nerwicy.
Wymuś na mężu żeby po pracy przychodził prosto do ciebie.

Matkę oczywiście rozumiem, to całkowicie normalne zachowanie i w psychologii zostało spisanych masę takich przypadków, co jednak nie zmienia faktu, że nie jest ono pożądane. Ona musi się czymś zająć, kobieta bez zajęcia nie wysiedzi. Nie wiem co może robić osoba w tym wieku, ale może ją przekonać żeby się czymś zajęła, wolontariat czy klub książki...
Rozumiem, że ty nie pracujesz, więc psychicznie nie masz możliwości oderwania się od trudnej sytuacji, też musisz sobie znaleźć jakieś interesujące zajęcia, a praca choćby na pół etatu czy wolontariat także byłby wskazany dla zdrowia psychicznego.

Tu nie wystarczy zwykła rozmowa, czy nawet kłótnia, to musi być długa rzetelna poważna rozmowa w 4 oczy i potem przekazanie ustaleń matce, przyjęcie niektórych jej sugestii (oczywiście syn musi to zrobić, ew razem, ale on mówi). Moim zdaniem trzeba wypracować i ustalić (na kartce najlepiej) cały system życia waszej rodziny, w tym także udziału matki.
Ja bym zaproponował takie warunki:
1. Obiady: 1-2 razy w tygodniu twoja teściowa zaprasza was na obiad, kilka razy wy, ale macie też kilka dni że jecie osobno. Ale to muszą być konkretne dni dla utrzymania porządku.
2. Mąż prosto po pracy idzie do ciebie, matce mówi przysłowiowe "cześć"
3. Po 20:00 zakaz odwiedzin matki u was, a mąż nie odwiedza matki.
4. Jak wychodzicie w weekendy nie mówicie matce gdzie, po co, na ile - to są wasze i tylko wasze wieczory, w tygodniu odpowiadacie na pytania i udzielacie informacji żeby się niemartwiła.
itp. nie bedę sie rozpisywał bo nie znam dokładnej sytuacji.
To może się wydawać zbędne i głupie, ale mężczyzna potrzebuje jasno ustalonego planu działania, harmonogramu, takiego swoistego kodeksu honorowego.
Tylko podczas ustalania nie bierz go na litość, płacz, żadnych "to po co sie ze mną żeniłeś jak z matką chcesz przebywać" - tego facet nie zniesie i sie zamknie w sobie. To musi być spokojne i daj mu szanse się wypowiedzieć. Jak on to widzi i jak on by rozwiązał ten problem.

Zielonykwas ma tu sporo racji. Też mieszkałam z teściami, też przerabiałam ciągłe włażenie do nas bez pukania, komentarze odnośnie porządku, tzw. "dobre rady" itp. Tyle że byłam młoda i głupiutka i zamiast zrobić tak jak tu kolega napisał, to ja próbowałam brać M. na litość, jak nie prośbą to groźbą itp, a jak już się postawiałam teściom to było jeszcze gorzej. Całe szczęście mieszkamy teraz osobno i wierz mi na słowo, jestem najlepszą synową i tak to niestety bywa...