Związek na odległośc, czy to ma sens?! - Netkobiety.pl

Nie chcesz go zostawiać, bo boisz się samotności? A odwróć sytuację... Jak byś się poczuła, gdybyś się dowiedziała, że on jest z Tobą tylko dlatego, że nie ma akurat pod ręką innej dziewczyny, z którą mógłby być?
A po za tym jeśli się go wstydzisz i zastanawiasz co w nim widziałaś to chyba widać, że nie ma to sensu. Takie bycie z kimś na siłę do niczego nie prowadzi.

związek na odleglość ma sens, gdy dwie osoby sa zaangażowane i obojgu ludziom zależy, aby związek mimo kilometrów przetrwał. Trzeba pracy i cierpliwości. Jeżeli ty juz sie z kim spotykasz i nie chcesz zerwać związku "bo boisz się zostac sama" to jest tylko oszukiwanie partnera -nie ciągnij tego.
Ja kiedyś zerwałam z gościem, którego miałam "na miejscu", po to aby rozpocząć związek na odległość. też na poczatku bałam się zerwania, żeby nie zostać samą. Ale wszystko potoczyło sie swoim dobrym torem. Lepiej nie tkwic w związku, skoro nie jest się pewnym.

Czasem związki na odległość są dobre i się udają.Jak widać twoj nie.Nie ma sensu tego ciągnać dalej.Piszesz,że się go wstydzisz i że cię nie pociąga.Powiedz mu to,po co masz być na siłe z kimś.Boisz się samotności-tak piszesz,a wiesz jak on się poczuje,pewnie nie.Przemyśl wszystko a później zdecyduj.

zastanów sie bardzo dobrze nad tym... nie podejmuj decyzji pochopnie...

Ja myślę ze związek na odległość nie ma sensu,chociaż niektórym może się poszczęścić.
Poznałam kiedyś chłopaka, siostra dała mi jego numer telefonu. Pisaliśmy ze sobą.dzwoniliśmy do siebie. Ja mieszkam w warszawie a on w Gdańsku więc troszkę nas od siebie dzieli. Dobrze nam się układało aż pewnego dnia, nie odpisywałam mu na jego sms-y i ... napisał mi że jest ojcem i że się bardzo cieszy. byłam załamana. nie odzywam się już do niego od pół roku. Oczywiście już się z tym pogodziłam ale nie wspominam go dobrze bo mnie bardzo zranił

Może moja wypowiedź nie wiele zdziałała ale cieszę się że mogłam pomóc.:)

uwazam tak samo jak przedmowczynie, ze jezeli jestes z nim dlatego,ze boisz sie samotnosci, to bez sensu...tylko tracisz czas na zwiazek, a mozesz poznac kogos, z kim bedziesz chciala byc. a tym bardziej juz patrzysz na niego krytycznie i zastanawiasz sie, co w nim widzialas. ja mam podobna sytuacje, on tez mieszka kawal drogi ode mnie, ale podjelismy decyzje o wspolnym zamieszkaniu i oboje chcemy byc razem rownie silnie. w moim przypadku, nie moge sie doczekac, gdy bedziemy razem i zycze ci tego samego!

związek na odległość ma sens, pod warunkiem, że obie strony są silnie zaangażowane emocjonalnie i wiedzą, czego pragną. Sądzę, że jeżeli czujesz, że coś wygasa, powinnaś odejść od tego mężczyzny, ponieważ ranisz nie tylko siebie ale i jego. Wiem jakie to uczucie bać się samotności, bo ja też to przeżywałam. W końcu zdecydowałam się na ten krok i nie żałuję tego. Mój ex może znaleźć sobie inna kobietę, która jest mu być może przeznaczona. Ja już swojego znalazłam, choć mój nowy skarb tego nie rozumie. Tak już niestety bywa. Myślę, że za rzadko się widujecie. Przypomina to miłość nastolatki do aktora. Coś odległego, niemalże nieosiągalnego. Z drugiej strony gdyby partnerowi zależało, z pewnością postarałby się o częstsze spotkania, być może znalazłby tam miejsce dla ciebie.,byście byli razem, blisko. Powinnaś z nim o tym porozmawiać, jak on widzi tą sprawę.

mój mąż od zawsze jeździ w delegacje, to wyjeżdżał na dwa tygodnie, wracał tylko w weekendy, albo na miesiąc jechał,teraz jest na półrocznej delegacji we francji, ale nigdy nie miałam wątpliwości, czy taki związek ma sens. jest ciężko,czasem zdażają się kłótnie, jakieś nieporozumienia.jak to w związkach. jak już nie mamy o czym gadać, to robimy  sobie striptiz przez skeypa, lub gramy w jaleiś rozbierane gry. nigdy nie miałam poczucia,że się urywa więź między nami i cały czas była seksualność między nami-a nie da się ukryć,że to jest potrzebne w związku. a zobaczyć w oczach swojego faceta,jak pożera Cię wzrokiem jest bezcenne!!!! a facet widząć Ciebie w całej okazałości, nie będzie miał potrzeby szukania wrażeń na boku,bo będzie z niecierpliwością czekał na Twój występ przed kompem.

Skoro uważasz że już uczucie do niego zaczyna wygasać .... to po co jeszcze z nim jesteś ? ok ... rozumiem boisz się samotności , ale uwierz mi na słowo - lepiej być samą i zadowoloną z życia , niż być z kimś "na przymus" , tylko będziesz miała wyrzuty sumienia i pytanie "co by było gdybym z nim zerwała?" . Kiedyś czułaś do niego coś więcej ... ale to już minęło . Nie oszukuj siebie i jego . Możliwe że jesteś z nim z przyzwyczajenia ? osiem miesięcy to już jednak trochę czasu ..a

Mojm zdaniem związek na odległość nie ma racj bytu na dluzszą mete wiem to z własnego doświadczenia

Związek na odległość jest trudny. Obserwuję właśnie małżeństwo mojego przyjaciela. Są rok po ślubie ze swoją żoną, ale przez ten rok on tylko dojeżdża w weekendy, bo ma jednostkę wojskową na drugim końcu Polski i nie chcą go przenieść bliżej. Szykuje się rozwód, bo dziewczyna już nie daje rady. Wiele zależy od charakteru obydwu stron. Z moim obecnym partnerem żyliśmy w takim zawieszeniu przez 4 miesiące, ale on podjął męska decyzję i przeprowadził się tutaj. Dokonał dużego ryzyka i ogromnego poświecenia, bo on tutaj nikogo nie ma oprócz mnie, a zawsze istnieje ryzyko, że coś nie wyjdzie...na szczęście jego przeprowadzka nas bardzo zbliżyła. To była dobra decyzja. Jeżeli stan oddalenia jest tylko przejściowym momentem w życiu pary to nie powinno to stanowić problemu, ale jeżeli jest to układ stały to nie da się nic zbudować na sms-ach, mailach i telefonach. Ludzie potrzebują kontaktu fizycznego, żeby utrzymać uczucie, wspólnego zmagania się z trudnościami, jakie niesie życie. Rozłąka może być takim momentem próby, ale na dłuższą metę taki związek zaczyna męczyć i jeżeli któraś ze stron nie podejmie męskiej decyzji bardzo szybko się rozpada. I może to wcale nie jest takie złe, bo ludzie czasu nie tracą. Jeżeli parze na sobie na wzajem zależy to obie strony dążą do tego, żeby być razem w rzeczywistości i są w tym skutecznie. Brak skuteczności =brak determinacji=brak miłości. Proste.

Masz racje Micky, tylko z ostatnim zdaniem sie niezgodze...moment, Twoj jest tylko JEDNYM zdaniem. Zartuje.

I o to chodzi. Jednego zdania trzeba byc. Albo chociaz wiedziec, jakie zdanie Twoja/Twoj "najblizszy" ma. I tu JEDYNY problem. Jak sie kocha, i Tobie na kims zalezy tak mocno, ze watpisz, ze tej osobie TAKZE tak na Tobie wogule moze zalezec, ze to jest naprawde mozliwe wogule, to zaczynasz wymyslac powody, aby ta osoba na gorsza wyszla.........niz naprawde jest.

No a jezeli ta osoba jednak naprawde Ciebie tak ceni, tak jej na Tobie zalezy i prawde o swoich uczuciach i zamiarach mowi. No to sie niszczy co jest, przez to co niema.

Pewnie, lepiej cos sprobowac co niewyjdzie, niz niezrobic nic.
Bo nici wychodza. Ale niewolno kogos kochac, a Jemu/Jej mowic, ze sie ja nienawidzi, bo sie wlasnych uczuc boisz. Tak czesto jest. Nazwalbym to "zniechecanie do zycia z prawda".

Ale jest jeszcze inna opcja. Nic sie niekonczy, jak sie konczyc niema.
Ludzie sa za bardzo ostateczni, jak o milosc chodzi.

Ile razy czytam, ze ktos tam kogos kocha, nierozmawiaja miesiac (nieraz glupota, nieraz problemy, nieraz komplikacje, bo zycie to nie bajka), a robia to, bo niemoga sie dogadac.
Dogadac sie znaczy tylko, ze nieboja sie ze soba rozmawiac.

No i Ona/On czas spedza samotna, teskni, pozniej sie rozmysla, kocha bardziej niz kiedys, zaczyna sobie wmawiac ze zapomina, zaczyna nienawidziec, jest rozczarowana, zada "zmiany", itd...

I niemoga sie dogadac.

I ten dystans, kilometry, czas i tak dalej. To nic nieznaczy. Znacza tylko cos chwile razem.
Czy to jest list, telefonat, kolacja, razem weekend, razem malzenstwo, razem zycie.
Akcent klade na "razem".

Od mezczyzn sie oczekuje zawsze wiecej niz od kobiet. Akcje, dzialanie, walczenie.
A ja sadze, ze zawsze prawda byla odwrotnie. To kobiety powinny to robic.
Walczyc o szczescie. Mezczyzni powinni to szczescie chronic. Zasluzyc tylko razem mozna.

Spakowac walizke, bilet kupic, ruszyc w droge. Latwo niejest. Ale jak juz sie jest w ruchu, to ok.
Wszystko sie moze zdazyc. Tylko jak sie kocha, to sie czlowiek nieodkochuje.
Przyzwyczaja sie tylko do wlasnych klamstw: "dystans", "On/Ona naprawde to jest taki lub siaki", "no, to niejest tylko moja wina".

Poddawac sie jest tak latwo. Traci sie tylko wlasna pozycje niby, a naprawde, probuje sie aktywnie stracic wiare w siebie. Po sciagnieciu tych "rozowych okularow" nieraz wychodzi, ze "szczeniacze zabujanie", "zauroczenie" niz zwykle ludzkie "pragnienie bliskosci", to jeszcze nic.

I jedynym rozczarowaniem wtedy jest, ze sie niezauwazylo. Ze jest to prawdziwa, naprawde wyjatkowa milosc dwojga ludzi, ktorzy sie boja, ze naprawde znalezli cos, co przeciez wcale nieszukali.

Nieraz mijaja lata, cale zycia i wtedy spotykajac sie gdzies przez przypadek, wszystko powraca w mgnieniu oka.

Ta walizka jest ZAWSZE spakowana. Chodzi o to, ze jak sie dojedzie, i ta osoba Ciebie na peronie odbiera, to podroz sie dopiero zaczyna. A jak bycie sobie blisko jest jedynym celem? To to wszystko nic niejest warte.

Mozna byc sobie blizej slowami, niz kochankowi w lozku. Mozna sobie powiedziec wiecej w 5 minut, niz napisac w 1000-cu emailach. I mozna wiecej zapomniec jednym pocalunkiem na peronie, niz zdrady, klamstwa i ignorowanie latami zdzialac moze.

Pytanie jest wtedy tylko jedne: "I po co Ci to?".
Przeciez jak sie dogadaliscie, to Ona/On tez juz walizke i bilet maja.
Takie sprawy to nie przetarg. Partnerstwo znaczy, ze zakladacie razem firme, i kazdy z Was ma wygrac.

Wiem, duzo metafor, hyperboliczne zaloty, romantyczne slowa, i tak dalej.
No ale w filmach to ogladamy, a w zyciu tak czesto jest.
Zadzwon, badz soba, niemow co myslisz, tylko to co Twoja druga polowka ma wiedziec czego sie boisz, i spotkajcie sie w srodku drogi. Proste, no nie? Nie, niejest.

Ale wystarczy jedna chwila "dogadania" sie, i wszystko pozniej jest jasne.
Znam sie na tym, ona tez. Tylko dogadac sie jest trudno.
Bo sie wie, ze po tym, trzeba slowa dotrzymac.

Lepiej tak, niz po trzech malzenstwach, radosci, szczesciu, bolu i rozczarowaniu kogos kogo kiedys kochales/kochalas spotykasz i realizujesz ze to klamstwem bylo - bo nieprzestalas/les nigdy kochac, i tylko sie rozstaliscie.

Niepowraca sie do tego co juz raz niewyszlo. Chyba ze dalej kochasz i realizujesz, ze sie czlowiek tak naprawde nigdy nie odkochuje. Bilet, walizka, to zawsze latwo zalatwic.
Dogadac sie? Oj, to trzeba naprawde chciec.

Ale trzeba wtedy rozmawiac o Was, i o Waszym swiecie, a nie o tym gdzie stoisz, gdzie chcesz ruszyc i co Ty chcesz. Bo wtedy sie tylko sciemnia i klamie.

O Nas sie zawsze prawde mowi, jak sie dwojga chce dogadac. Nie ma co "probowac", jak sie wie co sie chce. I sie niepowraca do tego co juz raz niewyszlo; patrzy sie do przodu, gdzie sie wogule RAZEM chcialo isc. Reszta? Niewazna. Dogadac sie wkoncu. "To jest to"

Czasem w takiej sytuacji można pójść do wróżki i dowiedzieć się paru rzeczy na temat obu panów, by wiedzieć jaka droga dalej pójść w życiu. Może żaden nie jest Ci pisany... Ja ostatnio byłam w podobnej sytuacji... Facet za granica a tu nagle pojawił się ktoś na horyzoncie, kto zaczął zauważać to czego w moim związku było już bardzo mało. W tedy nagle dziwnym trafem trafiłam na (http://www.astrokamera.pl/ może będziesz chciała skorzysta...)portal z wróżkami. Tam uwiadomiłam sobie parę rzeczy. Dziś jestem szczęśliwą żoną i mamą i z żadnym z tych panów nie jestem...

Przykro, że tak się stało, ale jak widać potrzebny jest wspólny cel w byciu ze sobą. Ja mam podobną sytuację, choć myślę, że jestem dopiero na początku tej drogi. Dzieli nas 400 km, każdy z nas pracuje, ja dodatkowo kończę studia i póki co żadne z nas nie jest w stanie zrezygnować, bo zamieszkać bliżej siebie. Choć co oczywiste brakuje nam siebie. Bycie ze sobą widząc się tylko kilka razy w miesiącu wymaga wiele zaufania, cierpliwości....