Zdrada, dziecko, powrót - czy dać jeszcze jedną szansę? - Netkobiety.pl

Mimo, że nie byłam i nie jestem w podobnej sytuacji, zaryzykuję z odpowiedzią. Skorzystasz - dobrze, nie skorzystasz - drugie dobrze.

Zastanawiasz się nad możliwością reaktywacji związku. Ale na wstępie stawiasz dwa warunki niemożliwe do zrealizowania. Jakie?
Oto pierwszy:

A to, drugi:

Myślę, że sama sobie odpowiedziałaś na swoje pytania.

Ponadto, jest jeszcze jedno "ale":

Dziewczyny, przepraszam, głupio to wyszło. Nie takie miałam intencje, żeby komuś ograniczyć wypowiadanie się. Po prostu nie chciałam odpowiedzi nastolatek, które niewiele w życiu przeszły, w stylu "nie bądź z nim, bo nie". A może miałam też nadzieję, że nie jestem sama z takim problemem. Chyba wmawiałam sobie ostatnio, że z pewnością coś takiego spotkało mnóstwo kobiet. I co? Jakoś żyją...
Dziękuję Wam za to, co napisałyście. Na pewno dałyście mi dużo do myślenia.

Skoro czujesz, że dasz radę żyć bez niego, to nie wiąż się z nim po raz drugi.

Edyta, jesli czytałaś moje wypowiedzi w sprawie wybaczania, to wiesz, że jestem zwolenniczka JEDNEJ SZANSY, ale w twojej sytuacji to chyba dla Twojego dobra nie warto, abyś wchodziła w to drugi raz. Piszesz, ze juz umiesz, zyć bez niego, masz szansę ulozyc sobie zycie. Nie powiedziałaś, dlaczego Twój mąż zostawił tamta kobiete i dziecko, czy z milości do Ciebie? Chyb dla Was wszystkich byloby lepiej, gdybyś postanowiła życ bez niego. Kiedys wybaczysz mu zdradę, fakt, ze ma dziecko i będziesz spokojnie zyła swoim zyciem, a dziecko może zyska bezpieczne dzieciństwo. Chyba, że potrafisz zaakceptować fakt, ze Twój mąż ma dziecko z inną kobietą i wspomagać go w odpowiedzialności za nie. Ale coś mi się nie wydaje, żeby on był zbyt odpowiedzialny, bo skąd ten pomysł z opuszczeniem miasta, przecież to mu utrudni kontakt z dzieckiem, które przecież pragnąl mieć.

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedź!!!

Mussuka: Masz absolutnie rację! Nie ufam mu i pewnie jeszcze długo nie będę. No właśnie, ale zasadnicze pytanie, czy możliwe jest odzyskanie kiedyś zaufania po tym, co zrobił? Gdy odszedł, było niewiarygodnie ciężko, ale potem zdałam sobie sprawę, że byłam od niego całkowicie uzależniona, skoncentrowana w 100% na mężu, ani trochę na sobie. Powoli zaczęłam dostrzegać siebie, to, że na nim świat się nie skończył. Nie masz pojęcia, jak cudowne było odzyskiwanie wolności. Tylko że... poza tymi bardzo złymi chwilami w naszym małżeństwie, było też mnóstwo dobrych momentów. I tych mi zawsze brakowało, tęskniłam za nimi i modliłam się, żeby wróciły... A teraz mam milion wątpliwości.

iziaaaaak: Wiem, że nigdy nie zapomnę tego, co zrobił. Zresztą to dziecko do końca życia mi na to nie pozwoli. Boże, o ile wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby nie ono!!! Problem w tym, że nie jestem też pewna, czy kiedykolwiek będę umiała wybaczyć. To mnie blokuje w podjęciu decyzji o kolejnej szansie. Są dni, kiedy jest jak dawniej, rozmawiamy, przytulamy się, on okazuje mi, jak bardzo mnie kocha i nawet na chwilę zapominam, co zrobił. Ale przychodzą też momenty, kiedy rozmyślam o tym bardzo intensywnie i mam ochotę mu przyłożyć (dosłownie), bo nie zrobiłam NIC, żeby mnie tak potraktował. Wszyscy jego przyjaciele mówili, że ma idealną żonę i chcieliby, żeby te ich też takie były. A ten gnojek nie potrafił tego docenić. Żeby to chociaż był jeden kretyński skok w bok, ale niestety...
Wiem, że dziecko nie jest niczemu winne. Jest dokładnie taką samą ich ofiarą jak ja, bo też nie miało na to wpływu i nie było świadome tego, co się dzieje. Ale... ja nie chcę go poznawać, widzieć nawet na zdjęciu, nie chcę o nim słyszeć, kompletnie NIC nie chcę, a już na pewno, żeby bywało w naszym domu. Może kiedyś będzie inaczej, ale teraz NIE ZGADZAM SIĘ NA TO!!! I w związku z tym, nie wiem, jak to dalej ma być.

uzdrowiona z głupoty: Tak jak wcześniej pisałam, umiem już bez niego żyć, dostrzegam nawet pewne plusy, np. nikt mi nie chrapie w nocy, ale to życie... może nie jest puste, ale też nie jest tak pełne, jak kiedyś było z nim. Pojawił się nawet przez chwilę pewien mężczyzna (teraz wiem, że chyba tylko dla odreagowania), ale to kompletnie nie było to. Wciąż przeszkadzało mi, że wszystko robi inaczej niż mój mąż. W wielu rzeczach nikt go nie zastąpi. Dopóki nie zrobił świństwa, był dla mnie niemal ideałem, byłam w tym małżeństwie cholernie szczęśliwa!!! A z tym miastem to był mój pomysł, który on zaakceptował. Szczerze mówiąc to najbardziej na świecie chciałam (tzn. nadal chcę) odseparować go od nich. Wiem, że pewnie co jakiś czas odwiedzi to dziecko, ale... Kurczę! Im będzie miał dalej, tym trudniej... Chyba tylko tak widzę szansę dla nas

Jednak życie z kochanką i małym dzieckiem nie bylo takie rożowe...
Edytko sama powinnaś podjać decyzję bo nikt za Ciebie tego nie zrobi, jednak gdzie byla jego milość kiedy byl z inna? Ten facet sam nie wie czego chce gania od jednej do drugiej a czy teraz już wie?
Z tym wyjazdem i odcięciem sie to bardzo mądry pomysł, zajedziesz sie mając ja i dziecko pod bokiem oczywiście w przypadku Twojego wybaczenia.Jeżeli jednak wycbaczysz to jak najdalej od tego wszystkiego.
A że tatuś wieje? Niech wieje  o Tobie też nikt nie myślał.
Jedno mnie niepokoi czy on naprawde już wie czego chce? Czy jestes pewna ,że tamto skończone? Nie odwidzi mu się? Nie chcemy by Cie zranił ponownie.
Niepokoi mnie róznież to ,że przez kilka miesięcy nie mial potrzeby kontaktu z Tobą i nagle kocha?
Przemysl dobrze zanim cos postanowisz.

Nie wiem czy jestem upowazniona do zabrania głosu bo mnie tylko mąż zdradzal jak byłam w ciąży i nie przestał jak ciążę straciłam...
Tyle wprowadzenia i pare moich uwag.
Twój mąż. Nie wiem z jakim stażem ale o dziecko się staraliscie miał romans. Romans nie trwał miesiąc i nie był zwyczajnym seksualnym układem bo zaplanował i wykonał z kochanka plan na dzidziusia. Po romansie miesięcznym się takiej decyzji nie podejmuje czyli ileś czasu się przedtem ocalowywali deklarowali sobie miłość i jak te dwa ptaszki planowali rodzine...
Kiedy zaszła w ciążę twój mąż wyszedł. Po prostu raczył cie poinformować i wyszedł z domu. Istniało ryzyko ze jakby nie powiedział gdzie idzie to może byś policję zawiadomiła ze zniknął wiec zachował się odpowiedzialnie. Taaaa

Minęły około dwa lata?? Jeśli dobrze przeczytałam. Malenstwo ma ponad rok uśmiecha się do ojca jest niewinnym szkrabem.
Twój mąż nie wiadomo dlaczego- kochanka przybyła dzieciak ryczy po nocach.... Po dwóch latach posiadania cie bardzo głęboko w czterech wraca do ciebie bo bardzo cie kocha i nie potrafi bez ciebie żyć.
Jak podejrzewam- wstał powiedział swojej nowej kobiecie "sory" i wyszedł.
Potraktował ja tak jak ciebie.
Dziecko tez.
To jeszcze nic. Jak zechcesz oleje swoje nowe życie razem z małenstwem i się wyniesie z tobą.
Jak powiesz ze się nie ma kontaktować z dzieckiem zrobi to UWAGA z wielkiej miłości do ciebie. Tak wielkiej ze dla ciebie okaże się skurwysynem ostatnim.
Brawo.
I nie możesz mieć pretensji ze wyjdzie z niego skur.... Bo tego oczekiwalas...

A ja ci napisze scenariusz dalszy n
Nieważne gdzie się wyniesiecie i czy się wyniesiecie...
Zrozum biedna kobieto po przejściach. Dla niego nie będziesz atrakcyjna. Bo on się spodziewa sielanki. A ty będziesz nieufna zazdrosna i wymagająca....
Powiedzieć ci co zrobi??
Znajdzie sobie kolejna laseczke która zapewni mu szczesliwosc wielka na która zasługuje. Wstanie i powie kocham inna... I wyjdzie z domu n
Pamiętasz co czulas??

Czy nie masz wrażenia ze twój mąż liczy się tylko ze swoimi potrzebami i uczuciami? Bo ja bardzo tak.

A propos. Możesz nieznosic tego dziecka. Możesz się bać kontektow z nim. Twoje prawo twój ból i strach.
Ale twój mąż przez kilka miesięcy patrzył jak rozwija się jego własny syn córka. Rośnie gaworzy uśmiecha się do ojca. Pachnie jak niemowlaczek i potrzebuje czułości...
Twój mąż ma swoje własne dziecko tak głęboko w dupie ze nawet nie walczy o prawo do kochania małenstwa.
Nie przywiazal się do własnego dziecka? Niemowlę które płakalo przy nim i które trzymał na rękach nic dla niego nie znaczy??
Kim jest ten człowiek który wstał i wyszedł z domu nie zastanawiając się jak będziesz cierpieć? Który żyjąc z tobą układał sobie drugie życie? Który nagle wraca i zostawia matkę z dzieckiem...
Czy tamta kobieta mimo tego ze była ta trzecia- nie ma chociaż elementarnego prawa zeby traktować ja po prostu jak człowieka? Była z nim! Wspólnie podjęli decyzje o dziecku i wspólnie je wychowywali!! I nagle co? Podludzie jacyś służący do zaspokajania epizodalnych potrzeb twojego męża? A ty ile dla niego znaczylas? Czy ciebie potraktował lepiej?
Wiesz? On szuka sobie mety i azylu na jakis czas. A potem znajdzie coś nowego inspirują ego ozywczego ciekawego...
Zastanów się   Pewnie ze go kochasz. Masz prawo. Ale to inna miłość niż kiedyś

Pewnie bardziej sentymentalną

Jako doświadczona zdrada kobieta która próbuje odbudowywać więzi powiem ci jedno...'nie wspominaj tego co było i nie wierz w to ze to wróci   Bo nie wróci. To bedzie jak nowy związek. Nie wróci poczucie bezpieczeństwa zaufanie i ta iskra która miałas i każda z nas- ze Swiat może być pokrecony ale my mamy siebie i łączy nas coś wyjątkowego...

Teraz będziesz żyć koło człowieka który może zrobic coś nieoblicxalnego którego nie znasz który może cie zranic...
To nowy człowiek i nowy związek

Wiem to. Bo tak ja żyje.
I wiesz czego mi brakuje? Ze jak byliśmy gdzieś razem i spojrzelismy na siebie to ja wierzyłem ze w tym momencie nasze uczucia i myśli są zbieżne.
Ale to już nie wróci. Bo ja przecież mogłam myśleć- ale miły dzień   A on w tym samym czasie patrząc na mnie - we wtorek bzykne te druga...

Edyto_G,
napisałaś o swoim mężu:

I dalej o nim:

I dalej o nim:

I dalej o nim i o sobie:

I o sobie:

I znowu o nim:

I znowu o nim, o sobie i jego rodzinie:

I mimo, że wiesz to wszystko, jesteś już niemal na progu decyzji o reaktywacji związku. Przedziwne.

Coś Wam jeszcze napiszę...

Od dawna bardzo chciałam mieć dziecko (dlatego tak niewiarygodnie mocno zabolało mnie, że on już je ma z inną). Nigdy nawet nie wyobrażałam sobie, że ojcem mojego maleństwa mógłby być ktoś inny niż mój mąż. I nadal tak jest.
Dlatego czasem myślę, że dobrze byłoby dać nam szansę choćby z tego powodu. Bardzo chcę tego dziecka, a to już najwyższy czas na nie. Wiem, że kiedy zostanę matką, będzie mi łatwiej, będę miała dla kogo żyć i być silną, jeśli - odpukać - znów coś się stanie.
I to jest też to, o czym pisałam wcześniej. Kocham mojego męża, ale już inaczej. Jeśli kiedyś znów się rozstaniemy, nie będzie takiego dramatu jak ostatnio. Po pierwsze dlatego, że wiem, że można żyć bez niego, a po drugie dlatego, że będę miała swoje wymarzone, ukochane maleństwo.
Szczerze... teraz bardziej zależy mi na naszym dziecku niż na nim. Smutne to, ale prawdziwe.

Najciekawsze Twoje stwierdzenia zawarte w ostatnim poście pogrubiłam. Fascynująca lektura!

Obyś za czas jakiś nie zakładała wątku "Zaprzepaścił pierwszą szansę - czy dać mu kolejną?"

EDYTO, dziecko nie może być lekiem, to zła motywacja.
To nie rozwiąże Twoich problemów, pojawią się całkiem nowe.
Chyba najrozsądniej byłoby skorzystać z porad psychologa.

To mam pomysł. Zakręc się idź na całość nie zabezpieczaj się. Zrób sobie przy jego pomocy dzieciaka. I zostań z dzieckiem. Ale nie z nim.
Po pierwsze finansowa podporą bedzie żadna bo alimenty na dwójkę go zrujnuja.
Po drugie wiesz z doświadczenia ze jak się wdasz w pieluchy... To odejdzie. Pewnie do aktualnej kochanki bo jej dzieciak bedzie już opieluchowany a ona mniej zmęczona i szczuplejsza i bardziej chętna na seks...
Może potem z tamta zrobią kolejne malenstwo to wtedy ulga i szansa dla ciebie bo wtedy ty będziesz wygodnym azylem.
Chyba ze tamta okaże się ciut mądrzejsza i drugi raz gada nie przyjmie... Zobaczymy.

Jedna rzecz. Związek z twoim mężem zdrajca bedzie taki jak z tym facetem z którym się nie udało. Wiesz dlaczego? Bo będziesz w swoim mężu tez szukała.... Tego swojego dawnego męża... I będziesz tego nowego męża porównywać z tym starym. I będziesz wspominać jaka byłaś kiedyś szczęśliwa i czemu teraz tak się nie czujesz.

I powiem ci jeszcze coś bardzo bardzo brutalnego. Wybacz.
Chcesz mieć dziecko marzysz o dziecku dojrzalas do macierzyństwa.
A jednocześnie godzisz się a nawet zadasz zeby twój mąż ojciec zerwał kontakt ze swoim malenstwem.
Wiesz co? Ja mam jednego syna i jednego straciłam. Dla mnie gotowość na macierzystwo oznacza dojrzałość która mi mówi ze nigdy nie zranilabym żadnego dziecka i nie pozwolilabym aby cierpialo.
Kobiety z takim podejściem jak ty w trakcie rozwodu kłamią ze mąż molestował córki- zeby wiecej wygrać w sadzie.
Kosztem jednego dziecka chcesz aby szczęśliwe było drugie.
A gdyby tamta kobieta zginęła w wypadku. Co byś zrobiła? Pozwoliła ha mężowi wychować swoje dziecko??
Rozumiesz? Nie można chcieć dziecka i marzyć o dziecku jednocześnie nie dostrzegając niewinności i potrzeb każdej małej istotki która przychodzi na ten Swiat. Bo z takim podejściem wykazujesz daleko idący egoizm niedojrzalosc i egocentryzm.
Twój mąż ma dziecko. Jakim jest materiałem na ojca jeśli zgadza się odrzucać jedno ze swoich dzieci? A jakim ty jesteś typem matki jeśli jesteś gotowa krzywdzic jedno dziecko dla dobra drugiego???

Dziewczyno. Obudz się. Rozejrzyj się. Ktoś znajomy ma dziecko w podobnym wieku jak dziecko twojego męża??? Idź tam weź to małenstwo na ręce i pomysł ze je nienawidzisz i jesteś gotowa zabrać mu ojca. To taka potrzeba jak jedzenie. Dzieci maja matki i ojców. Brak jednego z nich to strata. Chcesz krzywdzic?
Byłam ostatnio w domu dziecka. Małego dziecka. Jest tam śliczna mała dziewczynka z zespołem downa która odrzucili Mlodzi dobrze sytuowani ale niegotowi na takie macierzystwo rodzice. Ich związek się rozpadł.
Dziecko twojego męża i Twojej kochanki to dla ciebie potwór któremu odbierasz prawo do naturalnych kontsktow z własnym ojcem.
Robisz to w imię miłości i twojego marzenia o macierzynstwie...
Jesteś gotowa na macierzystwo? Jesteś gotowa przyjąć wszystko co się z nim wiąże? Także godność i uczciwość wobec innego kilkumiesiecznego dziecka? A jeśli ma oczy twojego męża? A jeśli uśmiecha się jak on?? Odbierasz mu prawo do trzymania taty za raczke???

Zabolalo? Przepraszam. Ale trochę miało boleć.

Prawda.

Trudno wymagać od zdradzonej zony by myslała o szczęściu dziecka kochanki, o szczęściu dziecka powinni myslec jego rodzice a ojciec dziecka ma wolną wolę.Jak bedzie chcial , to nie straci kontaktu z dzieckiem i nikt mu tego nie jest w stanie zabronic.
Edytka ma prawo tu mysleć o sobie,jest skrzywdzona i zdradzona zoną, ma prawo postawić warunki, wyjechać  z mężem lub nie dać szansy i zyć sama.

Jestem ciekawa, czy Twoje zdanie na temat postępowania autorki wątku, byłoby takie samo, gdybyś to Ty była kochanką z dzieckiem.

I gratuluję Tobie bezwzględności. Obyś spotkała na swojej drodze Tobie podobnych.

Dzięki agau za głos rozsądku...

Bardzo dziękuję Wam wszystkim za to, że znalazłyście chwilę, by podzielić się ze mną swoją refleksją lub uwagami. Doceniam wszystkie! I w jakimś stopniu z każdą z Was się zgadzam.

Szczególnie dziękuję za wsparcie Tobie, maja 84. Twój wpis << "Trudno wymagać od zdradzonej zony by myslała o szczęściu dziecka kochanki, o szczęściu dziecka powinni myslec jego rodzice a ojciec dziecka ma wolną wolę.Jak bedzie chcial , to nie straci kontaktu z dzieckiem i nikt mu tego nie jest w stanie zabronic.
Edytka ma prawo tu mysleć o sobie,jest skrzywdzona i zdradzona zoną, ma prawo postawić warunki, wyjechać  z mężem lub nie dać szansy i zyć sama" >> jest dla mnie bardzo ważny, bo czuję, że w tej trudnej dla mnie sytuacji doskonale mnie rozumiesz i trzymasz moją stronę.

Dziękuję też NiobeXXX, zwłaszcza za to <<Minei sotatni post Edyty podoba sie- widac, ze kobieta jest realistką.
Przeżyłazdrade i oddejscie meza i potrafiła sie podnieść- ona już nie chce JEGO  tylko  miec dziecko!
Konkretne marzenie konkrenty plan, a dziecko doda jej sił i nawet kolejne wyskoki meza nie obejdą jej wcale- udowodniła, ze umie żyć bez niego.
Poza tym on już mocniej jej zranic nie może.>>
To prawda, że on już mocniej mnie nigdy nie zrani, dlatego jeśli "zbłądzi" kolejny raz, nie zrobi to na mnie już takiego wrażenia.

Bardzo chcę jednak tego dziecka. I to chyba nie jest tak, Powerka, że ono będzie lekiem. Może nie do końca tak. Ja dziecko chciałam mieć zawsze. Marzę o nim i wiem, że dostanie mnóstwo miłości, która we mnie jest. I wiem też, że dzięki niemu już żadna zdrada mojego męża nie będzie tak bolesna. Bo to dziecko będzie najważniejsze, już zawsze będę miała kogo kochać, dla kogo żyć i nigdy nie będę sama. Muszę Wam się przyznać, że nie wykluczam pewnej sytuacji - jeśli nawet po urodzeniu dziecka nie będę mogła przezwyciężyć naszych małżeńskich problemów, pogodzić się z tym co zrobił i zaakceptować tego, że on ma też to drugie dziecko - odejdę, niezależnie od tego, jak bardzo będzie mnie prosił, żebym tego nie robiła i mimo że widzę w nim pewne zmiany na lepsze.
Tak jak pisałam wcześniej, kocham go, ale już inaczej. Teraz najbardziej liczy się dziecko, które zamierzam mieć. A on ma mi w tym, do cholery, pomóc!

Po pierwsze nie zaatakowałam, tylko zadałam pytanie. To spora różnica. Jestem ciekawa, czy Twoja odpowiedź byłaby taka sama. I jest to na temat całego wątku.

I źle Tobie nie życzyłam. Życzyłam tylko, byś na swej drodze spotkała swoją kopię, z identycznymi poglądami.
I to jest  m o j e  zdanie, do którego, również i ja, mam prawo na tym forum. A Ty, i nikt inny, również z moim zdaniem nie musi się zgadzać. Podobnie, ja z Twoim. I cały czas jest to na temat tego wątku.

"I to chyba nie jest tak, Powerka, że ono będzie lekiem. Może nie do końca tak. Ja dziecko chciałam mieć zawsze. Marzę o nim i wiem, że dostanie mnóstwo miłości, która we mnie jest. I wiem też, że dzięki niemu już żadna zdrada mojego męża nie będzie tak bolesna. Bo to dziecko będzie najważniejsze, już zawsze będę miała kogo kochać, dla kogo żyć i nigdy nie będę sama"

Z jednej strony przeczysz, z drugiej zaś potwierdzasz. To dziecko ma być dla Ciebie lekiem. To złe podejście.
Dziecko to żywa, autonomiczna istota. Dzieci szybko dorastają, mają swój własny odrębny świat, do którego nie mamy
dostepu. Rodzice mają dziecko wychować i wprowadzić w życie, a nie żyć życiem swoich dzieci.
Ty masz olbrzymią potrzebę kochania kogoś, masz mnóstwo w sobie miłości, którą chcesz komuś dać. Nie masz komu
i dlatego myślisz o dziecku. To zła motywacja.

Życie to nie bajka. Czasami los dotyka nas róznymi chorobami czy innymi tragediami. Oczywiscie nie życzę Ci tego,
ale czy pomyślałaś o tym, że zamiast różowego bobaska na świat przyjdzie chore dziecko, albo to Ciebie dotknie jakaś
choroba, albo Ciebie zabraknie. Co wtedy stanie się z Twoim dzieckiem ? Zajmie sie nim jego ojcec ?
On już jedno dziecko powołał na ten świat w bardzo okrutny sposób, raniąc najblizszą osobę, żonę , Ciebie.
On te dziecko porzucił. Czy taki człowiek będzie w stanie zająć się Twoim dzieckiem  ?

Powiesz, jest tyle kobiet samotnie wychowujących dzieci. Owszem, los bywa okrutny, sprawia, że kobiety same muszą
zająć się swoimi dziecmi. Ale co innego jest gdy za nas decyduje los, a co innego gdy podejmujemy tę decyzję świadomie.
Przemyśl to dobrze.
Ale przede wszystkim zajmij się soba i swoim małżeństwem. To trzeba najpierw uporządkować, aby zrobić krok naprzód, czyli myśleć o dziecku.

Przeczytałam całość i zrobiło mi się smutno. Wiecie dlaczego?? Bo ja tu widzę przyszłość dwóch dzieciaczków wychowywanych bez tatusiów. Wybacz Edyta ale Ty nie jesteś gotowa by wrócić do swojego męża, na pewno nie teraz. Popieram Wielokropka- daj zarobić terapeucie. Piszesz tak:"jeśli nawet po urodzeniu dziecka nie będę mogła przezwyciężyć naszych małżeńskich problemów, pogodzić się z tym co zrobił i zaakceptować tego, że on ma też to drugie dziecko - odejdę, niezależnie od tego, jak bardzo będzie mnie prosił". Przepraszam ale to dla mnie bardzo egoistyczne podejście. Najpierw się rozwiązuje problemy a później się powołuje niewinne dziecko na świat. Twój mąż i jego kochanka zrobili identycznie. I co z tego wyszło?

Nie wiem jak jest w waszym przypadku. Czy Twój mąż chce otrzymywać kontakt z dzieckiem. Jeśli tak, a Ty go będziesz w tym ograniczać to na bank Cię znienawidzi za to. Jeśli natomiast nie czuje potrzeby bycia tatusiem dla tego dziecko... to sam sobie wystawia świadectwo jakim jest człowiekiem.

Nie sądze by Edyta kierowała sie chęcia zemsty czy odbieraniem dziecku ojca.
Ja przeczytwaszy jej wypowiedzi uważam, że ona juz meza nie kocha a to czy dziecko bedzie miało kontakt z ojcem zależy od samego tatusia- zwykłego doopka, który sam nie wiem czego chce.
Edyta zwyczajnie pragnie dziecka i ma możliwośc by to zrealizować. Mąż jest potraktowany troche przedmiotowo, jako dawca spermy (ale po tym jak zostawił swoje "wyczekiwane" dziecko w pełni zasługuje na takie określenie).
Jeśli odejdzie od meża, moze być samotna i bezdzietna- bo dziś nie tak łatwo jest znależć porządnego faceta , takiego z którym chcesz założyć rodzine (to towar deficytowy).
Jeśli zostanie z meżem i urodzi dziecko- to wreszcie bedzie miała dziecko! Mąż jak do tej pory niewiele jej dał, wiec niech raz sie przyda a to czy zostanie z nią, czy nie, czy bedzie prawdziwym ojcem dla swojego pierwszego dziecka czy nie, zależy tylko i wyłącznie od niego- jesli człowiek czegoś chce nikt go nie powstrzyma.
Postepowanie Edyty jest egoistyczne, ale ja bedac na jej miejscu i gdybym równie mocno pragneła dziecka to nie wiem czy nie zrobiłabym podobnie, jeśli człowiek czegoś pragnie nikt go nie powstrzyma.

Witaj te trzy  ostaniezdania które napisałaś są kluczowe skoro zdajesz sobie sprawę że potrafisz bez niego żyć to nie ma sensu powrót do niego bo być może rzeczywiście złość na niego zatruje ci życie.
Zawsze dziecko będzie łącznikiem między dwojgiem ludzi a poza tym to nie wina tego dziecka że sie pojawiło więc odbierać mu ojca też nie należy zadaj sobie pytanie czy potrafisz żyć ze świadomością
że ona ma dziecko ???Jeżeli jego kontakty  z dzieckiem sprawiają Tobie ból po co go sobie zadawać ?
Jeśli odszedł od Ciebie i żył inną a ty przeszłaś najtrudniejsze chwile w życiu poco ci powtórka z  rozrywki . Kochasz go ale czy miłość powinna nieść same smutne uczucia zasługujesz na kogoś kto cię będzie kochał naprawdę a nie obarczał swoimi problemami. Zadaj sobie pytanie wrócił do ciebie bo mu się z tamtą nie udało a gdyby nadal się układało to by nawet o tobie nie pomyślał skoro z premedytacją potrafił zrobić innej kobiecie dziecko

Łał...ale jaja. Domyślam się, że Tobie nie jest do śmiechu. Co jej odpisałaś?
Bardzo Ci współczuję bo jesteś w CHOLERNIE ciężkiej sytuacji i jakiegokolwiek wyboru nie dokonasz trzymam za Ciebie kciuki.

3 czuje , że grunt jej sie pali pod nogami (a miało być tak pieknie), wiec wydaje jej sie najlepszym pomysłem, by zburzyć równowage, jaka powstała w Twoim małżenstwie, dolac oliwy do ognia, by skruszony do niej wrócił.

Edyto
Twój mąż najpierw zostawia Ciebie , znika, urywa kontakt

teraz w taki sam sposób zostawia WŁASNE malutkie dziecko

i Ty jeszcze rozważasz powrót do takiego śmiecia?!

End_aluzja, nie mogę pojąć Twojego toku myślenia. W którym momencie napisałam, choćby między wierszamy, że to co się ostatnio wydarzyło, traktuję w kontekście swojego zwycięstwa, czy nawet dumy? Mój Boże, że też komuś mogą przychodzić do głowy takie rzeczy!
Całe dotyczchasowe małżeństwo, które okazało się jednym wielkim kłamstwem, a zwłaszcza to, co działo się w nim przez ostatnie miesiące, traktuję jako swoją... porażkę. To nie ja zdradzałam, to nie ja zrobiłam pozamałżeńskie dziecko! Za to ja byłam nieświadoma tego, co wyprawia mój mąż z tą panią. A mimo to odbieram te wydarzenia jako moją osobistą, gigantyczną porażkę.
Nie znam Twojej historii, pewnie też nie jest wesoła (zapewne inaczej byś się na tym forum nie znalazła), ale z Twoich agresywnych wpisów mogłabym wnioskować, że jesteś jedną z pań pokroju kochanki mojego męża. Do czego być może nie masz odwagi się przyznać. Inaczej nie umiem interpretować Twojej agresji.

P.S. Dziękuję Wam wszystkim za troskę i ostrzeżenia. BARDZO je doceniam, dlatego że - w przeciwieństwie do mnie - patrzycie na wszystko z pewnym dystansem. Nie podjęłam jeszcze decyzji o tym, czy pozwolę mu wrócić i pewnie nie prędko to nastąpi. Trochę otworzyłyście mi oczy i uświadomiłyście, jak cholernie trudno byłoby żyć z tym facetem. DZIĘKI!

End_aluzja, żeby było w miarę po kolei:
Nawet jeśli mój mąż przystał na moje warunki, to uwierz, że nie czuję się górą i raczej nigdy tak czuć się nie będę. Wręcz przeciwnie. Wciąż mam takie poczucie, że przegrałam swoje życie. Tak to niestety jest, kiedy tracisz wszystkie swoje najważniejsze marzenia, gdy wiesz, że one już nie mają żadnych szans, by się spełnić. Chciałabyś zacząć życie od nowa, wymazać to co było, ale nie da się, bo życie masz tylko jedno. No więc czuję dziś, że moje życie zostało przez tych dwoje zmarnowane i nic już tego nie cofnie.
Więc teraz jakie to życie będzie, z nim czy bez niego... Hmmm... Czuję pustkę, kocham go, ale już mi tak jak kiedyś na niczym nie zależy. Poza dzieckiem.
Po drugie: to fakt, że kochanka mojego męża jest absolutnie pozbawiona jakichkolwiek zasad (boleśnie przekonałam się o tym już dawno temu). Ten brak zasad jest jednak niebezpieczny. Także dla mojego małżeństwa, jeśli zdecydujemy się je ratować/wskrzesić. Dlatego zadecydowałam o wyjeździe. Muszę odpocząć od tego horroru, od tej kobiety. Nie chcę codziennie denerwować się, że spotkam ją na ulicy lub pod moją firmą, bo wiem, że miała już takie pomysły. Chcę, żeby zniknęła z mojego życia na tyle, na ile jest to możliwe w obecnej sytuacji. Nie było moją intencją odbierać ojca dziecku (mimo że to dziecko to najboleśniejszy aspekt jego zdrady). Zależy mu na kontaktach z nim, więc wiem, że nie mam nawet o co prosić, bo by z nich nie zrezygnował. A poza tym mam też świadomość, że ono jest tak samo ofiarą jego głupoty jak ja.
A propos przytulania itp. - nie wrócił do mnie, nie mieszka ze mną, ale spotykamy się prawie codziennie. Próbujemy nawiązać ze sobą na nowo kontakt, który był miedzy nami zanim zaczęło się to piekło. To też pozwala mi przekonać się, czy ja jestem jeszcze w stanie odbudować tę więź, poczucie bliskości, czy już nie.
Natomiast tamta pani została poinformowana przez niego, że to co między nimi było, już się nie powtórzy. Dostała też zapewnienie, że dziecko będzie odwiedzał i wspomagał finansowo jego utrzymanie. Ale ona chce jego, a nie jego kontaktów z dzieckiem czy pieniedzy...
Co do Twojego ostatniego akapitu:
"Edyta ja próbuje nakierowac cie na kilka myśli. Tego jak się będziesz bała gdzie on jest i co robi. Tego ze będziesz porównywać jego zachowanie z czasu gdy cie zdradzal do aktualnego i się zastanawiać czy to coś znaczy. Tego ze będziesz drzec gdy on bedzie odwiedzał dziecko. A jak będziesz miała problemy z zajsciem w ciążę? Kogo obarcyzysz wina?"

Ja nie będę. Ja już tak mam... I dlatego muszę wyjechać z tego przeklętego miasta. Wtedy nie będę zastanawiać się i drżeć, co on robi, gdy 15 minut spóźnia się z pracy. Mam ten komfort, że w miarę łatwo moję kontrolować, czy danego dnia ona siedzi na tyłku w swojej. Dnia, a nie godziny. Gdyby wyjechała na cały dzień do innego miasta - wiedziałabym o tym, gdyby wyskoczyła na 10 minut na szybki numerek z moim mężem - już nie. Dlatego zrozum moją potrzebę wyjazdu.

A ja napisze krotko i tresciwie, bo juz mnie to cale gdybanie meczy. Wrocisz do zwiazku z tym mezczyzna to masz spieprzone zycie. Innej opcji nie ma i nie bedzie. Nawet wyjazd na inny kontynent nie przerwie wiezi jaka on ma z druga kobieta..do konca zycia to dziecko ich bedzie laczyc. Czy Ci sie to podoba czy nie. To sie juz nie odstanie.

Nie rozumiem kobiet, ktore tak z wlasnej nieprzymuszonej woli babrza sie w historiach jak ta i miesiacami kombinuja: a moze tak a moze siak, kocham go, nie kocham, chce, nie chce, zmieni sie albo nie zmieni.  Co to za bajdurzenie sobie do poduszki? Fakty sa takie: zdradzil, odszedl, ma dziecko, teraz sie "nawrocil" a za miesiac moze zateskni za dzieckiem i jego mama. I tak w nieskonczonosc, to nie koniec przygod z tym panem..ten typ tak ma, ze sie bedzie na prawo i lewo bujal..widocznie monogamizm mu nie odpowiada albo wrazen ma za malo w zyciu. Jak Ci to odpowiada to bierz go z cala swiadomoscia tych atrakcji teraz i w przyszlosci. A jak nie to teraz jest czas rozstac sie raz i na dobrze. Odkochac sie tez mozna a wartosciowych mezczyzn sa tysiace na tym swiecie. Szkoda by mi bylo czasu i energii na zycie z takim jak Twoj maz.

Ale i tak zrobisz co uwazasz TY za sluszne.

End_aluzja, co Was boli - chyba się domyślam, bo pewnie dokładnie to samo, co mnie. Ale jak sobie z tym radzicie - tego jestem bardzo ciekawa, bo mi na razie, delikatnie mówiąc, średnio to wszystko wychodzi.

"Ochoty posiadania dziecka"? Piszesz to tak, jakbyś uważała, że traktuję to dziecko jak nowy sweterek lub buty... Bez komentarza!

To nie jest chwilowa zachcianka! Marzę o tym dziecku co najmniej od kilku lat. Dlaczego nie ma spełnić się jedyne marzenie, które mi zostało? Tylko dlatego, że mój mąż narobił głupot mam nie być matką?
Próbuję posklejać moją rodzinę. Jest to cholernie trudne, a Ty mi nie pomagasz...

Nie rozumiem. Chcesz mieć dziecko, ale dlaczego własnie z nim??? Piszesz tak, jakby to własnie Twój wiarołomny mąż był ostatnim mężczyzną na świecie zdolnym do zapłodnienia. Ile Ty masz lat, bo nie doczytałam? Dobiegasz menopauzy, to Twój ostatni moment, że zwracasz się w stronę jedynego na tę chwilę dostępnego Ci faceta? O co w tym wszystkim chodzi? Czy może chcesz mieć z nim dziecko, bo konkurujesz z jego kochanką. Ona ma z nim potomka, więc Ty też chcesz?
Już wiesz jaki jest Twój mąż i godzisz sie z tym, ze najprawdopodobniej nie spędzisz z nim życia. Świadomie godzisz się z tym, że wychowasz dziecko bez ojca, a może gdzieś w głebi wierzysz, że RODZINA go przy Tobie zatrzyma. Nie zatrzyma, bo nie zatrzymała go rodzina którą ma, jego dziecko i matka jego dziecka. To mężczyzna w bardzo podłym gatunku, bez zasad. Szkoda Twojego przyszłego dziecka dla takiego ojca.