Mój partner nie chce ślubu kościelnego - Netkobiety.pl

Ja nie jestem w takim zwiazku, ale powiem Ci że o ślubie kościelnym i o tym jak bardzo jest on dla Ciebie ważny mogłaś pomyśleć na początku waszego związku bo chyba nie ukrywał przed Tobą swojej wiary? (a raczej jej braku)
Chyba że myślałaś, że go nawrócisz czy coś w tym stylu...
Tak samo idiotyczne moim zdaniem jest myślenie nie których ludzi, że po ślubie ktoś się zmieni na lepsze...
Zastanów się czy ważniejsze jest dla Ciebie przysięganie przed Bogiem o swojej dozgonnej miłości czy życie z facetem,którego kochasz ale bez tej przysięgi...
A co do wspólnego życia, jeżeli on nie wyznaje żadnej wiary to w czym ma to przeszkadzac? Tyle tylko że do Kościoła raczej z Tobą nie pójdzie, dziecko będziesz mogła normalnie ochrzcić i wychowywać w wierze katolickie, Twój przyszły mąż będzie jedynie musiał podpisac papierek że nie będzie stawiał przeszkód w wychowywaniu dziecka w wierze chrześcijańskiej.
Chyba że jestes bardzo bogobojna i przeszkadza Ci sam fakt że on nie wierzy w Boga, ale to już tak jak pisałam na początku, o tym to trzeba było wcześniej pomyśleć...

lykkeli1 - w tej i każdej sprawie POMYŚL CZEGO CHCESZ i SPYTAJ, CZEGO ON CHCE. Jeśli będzie zbyt wiele rozbieżności, to się będziecie martwić. Jeśli niewiele - spróbujcie ustąpić. Nie zawsze on i nie zawsze Ty. Ale jeśli nie będziesz umiała ustąpić, to zerwij. (Problemy będą narastać, albo znajdziecie mechanizm zmniejszania ich na bieżąco, albo będzie katastrofa).

Tak, to prawda. Możesz mu zaproponować.
Swoją drogą ja o takich sprawach właśnie rozmawiałam przed rozpoczęciem związku, bo ślub kościelny, dzieci to są moje priorytety i z facetem o innych w tej kwestii nie dogadałabym się.

Uważam że jeśli cię kocha i chce być z tobą to powinien zgodzić się nz ślub kościelny skoro wie jakie to dla ciebie ważne.
Czy on jest ateistą od urodzeni? czy był ochrzczony?Na twoim miejscu zastanowiłabym sie nad tym związkiem.To że jest ateistą nie oznacza że jest złym człowiekiem ale trzeba żyć wedlug jakichś wartości i według tych wartości wychowywać dzieci.

Ja jestem ateistką i nie wzięłabym ślubu kościelnego z "miłości do partnera". Uważam, i byłoby to z mojej strony oszustwo. Czy dla osób wierzących to nie problem, że ktoś bierze ślub na pokaz i udaje, że przysięga przed Bogiem,w  którego tak naprawdę nie wierzy?

Ślub osoby wierzącej z niewierząca to jest jakieś rozwiązanie..jednak trzeba podpisać papierek, że nie przeszkodzi się w wychowani dzieci w wierze katolickiej.

Tak jak poprzedniczki uważam, że o takich sprawach powinno się dyskutować na początku związku, a nie teraz być zaskoczonym.

jejku..a potem sa jeszcze chetni na druga randke?:)

Ja jestem w takim związku...
Ale doszłam do wniosku, że mogłabym się zgodzić tylko na cywilny. Jeszcze niedawno sobie tego nie wyobrażałam, a że do kościoła nie chodzę od bierzmowania, to dla mnie bez sensu jest branie ślubu kościelnego skoro jestem niepraktykująca... Ślub, jak dla mnie to tylko formalność i sam fakt, no bo uczucia to nie zmienia, więc nieważne jaki się weźmie... Ślub cywilny jest bardziej ekonomiczny:P

Jeśli teraz zastanawiasz się nad tym, czy podołasz, to może... nie bierz ślubu, jakiegokolwiek.

witam powiem tylko tyle że z tym chrztem to różnie bywa w poszczególnych parafiach bo czasem księża nie pozwalają dziecka ochrzcić chcąc zmusić rodziców do ślubu kościelnego gdybyś była samotną matką wtedy owszem księża udzielaja takich chrztów.Twój partner musiał by oficjalnie zostać apostotą żebyś mogła starać się o chrzest dla dziecka Apostota to człowiek który oficjalnie wychodzi z kościoła i wtedy ksiądz niema prawa zmuszać was do ślubu kościelnego więc sama musisz zdecydować czy jesteś w stanie przez wiele lat nie brać komuni świętej bo to nie tylko będzie wiązało się z brakiem ślubu kościelnego ale również z nie możnością przystąpienia do sakramentów świętych  odpowiedz sobie sama we własnym sumieniu niestety kościołem żądzą pewne prawa my nie mamy na to wpływu.

Ale tak się zastanawiam dlaczego to wierzący zawsze musi ustępować? Nie rozumiem tego, przecież jak ktoś jest niewierzący to mu wisi i powiewa przed czym przysięga może to być nawet błogosławiony bożek spróchniałego dębu, dla niego liczy się papier urzędowy, a taki w kościele też dostanie.

ja nawet gdybym nie wiem jak bardzo kogos kochala, nie chcialabym wziac slubu koscielnego za nic w swiecie. jestem wychowana w ateistycznej rodzinie i dla mnie slub koscielny to niepotrzebna szopka. podkreslam,ze dla mnie. bo ja nie wierze w boga ani nic podobnego. i rozumiem,ze dla osob wierzacych to ma znaczenie. (i nie tylko dla wierzacych)

Daj spokój. To nie średniowiecze. Skoro nie chce to nic na siłę. Chyba nie chciałabyś żeby Ciebie ktoś zmuszał.

Bardzo dobrze Cię zrozumiałam. Jeśli boisz się, że nie odnajdziesz się w roli zony, to ślub nie ma sensu. Co się stanie, gdy się "nie odnajdziesz" (cokolwiek to znaczy)? Lepiej pomyśleć o tym zawczasu, niż później płakać nad rozlanym mlekiem.

cherry dance, dziwne, że Twój chłopak chodzi do kościoła w święta. No bo osoba niewierząca nie powinna chodzić nawet w święta, ani obchodzić świąt. Jeżeli jednak chce obchodzić święta i czasem idzie do kościoła, to może jednak ma taką potrzebę, żeby całkowicie się od wiary nie odcinać.
Wiesz, wydaje mi się, że należałoby przeprowadzić z nim poważną rozmowę na ten temat. Jak sobie wyobraża przyszłe życie. Nie będzie obchodził świąt Bożego Narodzenia? Co na to jego rodzina? W jakiej wierze wychowacie dziecko?
To są bardzo ważne kwestie. Bo przecież Ty jesteś wierząca i będziesz chciala uczestniczyć we mszy i świętach...
Trochę źle sie dobraliście pod tym względem. Znacznie lepiej byłoby być z osobą, która ma podobne spojrzenie na religie. Nie ma sensu zmuszać partnera to ślubu kościelnego, ale warto żeby zastanowił się na tym, jak chce żeby wyglądało Wasze wspólne życie, jak wychowacie dziecko i jak będziecie obchodzić święta.

Ja jestem niewierzący od około 3-4 klasy szkoły podstawowej, już wtedy spowiadanie się ze swoich grzeszków facetom w kieckach oraz inne nakazy wydały mi się głupie. Jednak dla świętego spokoju jak mnie rodzina prosi żebym np poszedł z nimi na święcenie jajek to nie robie z tego cyrku i się zgadzam, tyle że de facto nie podporządkowuję się do całego rytuału typu klękanie, żegnanie, śpiewanie. Ide tam po prostu jak na spacer do muzeum, pooglądać relikty i innych turystów
Dla osoby niewierzącej te obrządki chrześcijańskie wyglądają mniej więcej podobnie co dla katolika bieganie murzynów wokół totemu.
To samo ślub kościelny i cała ta ceremonia z nim związana, dla mnie to jest chyba najgorszy z tych rytuałów bo niestety to ja i przyszła żona bylibyśmy w centrum uwagi tego przedstawienia a to już niestety mocno uderza w przekonania ateisty. Podejrzewam że z innymi niewierzącymi jest podobnie.

Jeśli on tego nie rozumie, to może nie jest odpowiednim partnerem dla Ciebie?

Męczyłam się przez lata z exem zamiast odejść i być szczęśliwa z kimś innym. Po co Ci to?

Jeśli mężczyzna nie jest skłonny dla swojej Kobiety przejść 50 metrów, postać i posiedzieć 50 minut i wypowiedzieć kilku słów, co z niego będzie za mąż? Jakie będziesz w nim miała oparcie? Czegokolwiek zechcesz on może powiedzieć "nie bo nie" i zlekceważyć Twoje potrzeby - już pokazał, że potrafi. Naprawdę myślisz, że go zmienisz?

Nie mogę pojąć, jak można doradzać zmuszanie kogoś do czegoś. W związek małżeński wstępują dorośli ludzie, których egzaminem dojrzałości będzie dogadanie wszystkich niezgodnych sytuacji.

Nikt nikogo nie może do niczego namawiać; żaden z partnerów nie powinien poświęcać swoich przekonań wobec tzw. dobra dwojga, czy o zgrozo dobra ogółu - co ludzie powiedzą bywa dla niektórych przecież najważniejsze...

Problem nie jest łatwy do rozwiązania, bo kompromis tak na prawdę ciężko wypracować. Tu nie da się znaleźć złotego środka.
Sama jestem w związku z ateistą i gdy planowaliśmy ślub, rozmowy o dobre rozwiązanie właściwie nie miały końca.
Zdecydowaliśmy się na ślub jednostronny i dzięki temu, że była to decyzja wypracowana tylko przez nas dwoje, był to piękny dzień, bo był naszym dniem, który we dwoje zaplanowaliśmy.

Pary z takimi problemami muszą przepracować wszystkie możliwości. To nie jest rozmowa na 5 minut i szybkie podjęcie decyzji. Tak wiele trzeba wziąć pod uwagę - wzajemny szacunek i szczęście, ale również dbanie o swój wewnętrzny spokój i własne potrzeby.

Ślub jednostronny może się odbyć bez mszy - a więc będzie to skrócona forma, można również porozmawiać z księdzem (o ile znajdzie się prawdziwego z powołaniem, a nie jakiegoś z "misją" nawracania ateistów) o zrezygnowaniu np. z klękania, aby osoba niewierząca brzydko mówiąc nie odróżniała się od reszty uczestników ceremonii. Może też zrezygnować z komunii.
W takim przypadku dla wierzącej części rodziny można zorganizować pełne nabożeństwo w intencji Młodych w innym terminie.

Najważniejsze, to przejąć się tematem i wypracować coś wspólnie, a nie próbować przeciągać na swoją stronę.

W sumie to ja do końca nie wiem jak to jest z tym jego wierzeniem, bo jak zaczęliśmy się spotykać powiedział mi że on wierzy w to wszystko tylko się pogubił, miał potrzebę pójścia do spowiedzi po 4 latach. Później z nim nie rozmawiałam już na ten temat, niedziele spędzaliśmy osobno więc nie dopytywałam czy był w kościele, potem jakoś samo tak wyszło że nie chodzi. Jak jest jakiś ślub, święta Wielkanocne, Boże Narodzenie czy msza w intencji kogoś z rodziny to idzie, więc w sumie to chyba nie jest tak do końca że całkiem nie wierzy bo inaczej by nie szedł i nie wypowiadał słów modlitwy...Jego rodzina ma podobnie- mama nie chodzi, też tylko od wielkiego święta, tata już częściej idzie, czasem jedzie nawet na jakieś czuwania. Mój chłopak ma trzech braci, z czego jeden z nich jest wierzący i co niedziela chodzi do kościoła, bo jak to mi powiedział ostatnio- żona go nawróciła i jest jej bardzo za to wdzięczny. Wydaje mi się że mój chłopak nie będzie mi robił jakichś problemów jak będę chciała iść na mszę. Poza tym on Święta obchodzi normalnie. Kiedyś rozmawiałam z nim o dzieciach i powiedział niby żartem a niby nie czy ja na prawdę myślę że wychowamy nasze dzieci po katolicku? Powiedziałam ze oczywiście że tak, a on na to żebym sobie nie myślała, bo one same zdecydują czy chcą do kościoła chodzić czy nie jak będą wystarczająco duże. Poza tym za jakiś rok chcieliśmy razem zamieszkać i on był zdziwiony jak mu powiedziałam że tymczasowo mogę mieszkać z nim bez ślubu, ale po jakimś czasie chciałabym go wziąć. Spytał czy ja nie mogę po prostu żyć w wolnym związku. Powiedziałam ze nie, a on spytał czy np za jakieś 5 lat nie będziemy mogli się starać o dziecko bez ślubu... Wydaje mi się że dla niego nie jest ważne że wtedy będę żyć niezgodnie ze swoją wiarą

do Modzia: nie wymagam od niego przysięgi przed Bogiem, wystarczy tyle żeby po prostu poszedł do tego kościoła, nie musiałby wypowiadać formułki niezgodnej z jego przekonaniami i tyle. Przysięgałby tylko mi. Gdyby była odwrotna sytuacja, to on byłby wierzący a ja nie, a wiedziałabym że ślub kościelny to dla niego ważna sprawa, to zgodziłabym się, bo mnie by to ani grzało ani ziębiło, a on mógłby żyć w zgodzie ze swoją wiarą.

do Artemida: nie chcę go zmieniać, bo w związku nie o to chodzi. Chciałabym jedynie żeby zrozumiał też moją sytuację, moje przekonania, ze nie tylko jego zdanie się tu liczy. Po prostu jak poruszyłam ten temat to miałam wrażenie że nie mam w nim nic do powiedzenia, że to on decyduje o wszystkim, że jak powie że nie będzie ślubu to nie i już, a ja mogę się zdecydować na życie z nim w wolnym związku albo się rozstać.

do dorota.f: fajnie że opisałaś swój przypadek jak wyszła ta kłótnia, to temat ślubu nie był zamierzony, wyszedł z luźnej rozmowy. Wiem że za jakiś czas będę musiała jeszcze z nim pogadać o tym, spytam go wtedy co sądzi o ślubie jednostronnym. Ja zawsze marzyłam o swoim ślubie, że będzie to dla mnie wyjątkowy dzień, o sukni, pięknej ceremonii w kościele, a potem weselu. Już nawet jestem gotowa zrezygnować z tego wszystkiego- tzn z hucznego wesela i dużej liczby gości. Na ślubie może być obecna jedynie najbliższa rodzina i tyle. Chodzi mi tylko o to żeby mieć ślub kościelny. Ale jak widzę dla mojego chłopaka to jest wielki problem, powiedział że dla niego to pokazówka i pewnego rodzaju szopka w której on nie chce uczestniczyć... może za wcześnie jest jeszcze na takie rozmowy w naszym związku, ale w sumie lepiej że wyszło wcześniej jego podejście niż za parę lat.

Ustawa zasadnicza czyli Konstytucja RP zabrania zmuszania kogokolwiek do praktyk religijnych.

A spróbuj Ty się postawić w jego sytuacji. Dlaczego ma przysięgać coś przed Twoim Bogiem, jeśli on w niego nie wierzy. Dlaczego on ma zrozumieć Ciebie a nie Ty jego? Nawet jeśli jest możliwość jednostronnej przysięgi to dlaczego on ma iść gdzieś, uczestniczyć w jakimś cyrku, w którym uczestniczyć nie chce? Musisz z nim porozmawiać, jak on to traktuje, a nie jak Ty sobie życzysz. Pozwól mu wyrazić jego zdanie, wysłuchaj go, jego argumentów.. Związek (a tym bardziej małżeństwo) polega na partnerstwie i zrozumieniu! A nie na tym, że TY CHCESZ a on biedny musi.

Wiesz co? Ja wzięłam cywilny, bo mój mąż jest rozwodnikiem i nie chciało nam się bawić w unieważnienia małżeństwa itd, ale ze względu na nasze przekonania kościelny wcale nie wchodziłby w grę.
Ja jestem ateistką, mój mąż wątpiący.

Ale....
Gdyby mój mąż był w innej sytuacji i wierzył w Boga, to wzięlibyśmy ślub kościelny. Dla mnie nie byłby to problem, żeby spełnić marzenia człowieka, którego kocham.

Ja tu kochana zauważam inny problem. Między wierszami widać, że Twój chłopak wcale nie pali się do ślubu, więc może to Jego odrzucanie kościelnego, wiąże się z odrzucaniem ślubu w ogóle.... No a to już jest poważniejszy problem.

Inna sprawa. Ślub planujecie za 5-7 lat. To kupa czasu. Priorytety mogą się zmienić i inaczej będziecie to widzieć. Ja mając 20 lat chciałam wesela, białej sukni itd. A w wieku 25 chciałam ślub skromny, bez wesela tylko z najbliższymi.

Jeśli chodzi o wychowanie dzieci, to też nie widzę problemu. Ja dzieciom i tak będę tłumaczyć, że są ludzie, który wierzą w Boga i są ludzie, którzy w niego nie wierzą. Tak samo będę tłumaczyć skąd się wziął człowiek na Ziemi. Przedstawię obie wersje, żeby przygotowywać dziecko między innymi do tego, dlaczego nie pójdzie do komunii i w ogóle co to jest ta komunia, bo cała klasa o tym mówi.

Cyrkiem nazwałam przedstawienie w kościele, czy on miałby przysięgać czy nie to już mało istotne. Dla mnie to jest przedstawienie. Z racji zawodu (fotograf) widziałam wiele ślubów i kościelnych, i cywilnych i konkordatowych, i śluby innych wyznań... Jak on będzie się czuł nie mówiąc tej przysiegi? Będą padać miliony pytań, a dlaczego? a jak tak można? itd. Żeby to ominąć byc może on po prostu nie chce brać ślubu kościelnego. A ślub i wesele to dwie odrębne sprawy wesele to impreza i nie ważne ile będzie osób można ją zorganizować i bez ślubu kościelnego. Jeśli jego wątpliwości dotyczą tego co napisałam wyżej, możecie wziąć ślub jednostronny tylko ze świadkami, a innego dnia zorganizować to niewielkie wesele o którym pisałaś.

Ślub jest dla was. Wesele dla gości bo dzielicie się radosną nowiną z tym że planujecie rodzinę. Wesele może być i po kościelnym jak i po cywilnym.
Zadaj sobie i partnerowi pytanie po co Ci w ogóle ten ślub bo zamierzasz razem z partnerem po chrześcijańsku wychowywać dzieci czy on będzie to negował? skoro teraz zapiera się że kościelny Niet to nie licz na to że bedzie Cię wspierał w opowiadaniu dzieciom że Bóg istnieje bo będzie im mówił że to mityczna legenda która krąży od 2000 lat.
Ślub dla samego Ślubu jest bez sensu. obydwoje musicie tego chcieć. Nie ma w kościele małżeństw na próbę a nóż widelec się jakos ułoży.
Możesz to potraktować jak związek innowierców ale wtedy gratuluję Ci silnej osobowości i przeforsowania swoich wartości bo ateizm jest wygodny nie wymaga niczego: zaangażowania, tradycji zwykle nawet jest oportunistyczny wobec poglądów innych.

Związek bez ślubu jest też ok. tylko tutaj mogą się pojawić twoje awersje: gdzie biała suknia, chęć pokazania rodzinie że wszystko jest tak jak ma być.
Ani małżeństwo ani kościół nie zagwarantują ci nierozerwalnego związku.
Może warto pobyć dłużej razem poznać się a za jakiś czas przemyśleć to czym dla was związek jest i czym ma być.

Ale to są nasze domysły dlaczego ON nie chce ślubu kościelnego. Najprościej byłoby zapytać JEGO skąd taka decyzja, jakie wątpliwości i wtedy PARA wspólnie może podjąć decyzję, każde z nich może podnieść swoje argumenty, wysłuchać siebie nawzajem i znaleźć jakieś rozwiązanie, które będzie OK dla obydwu stron. Bez kompromisu jednej ze stron pewnie się nie obejdzie. Jednak żadna forumowiczka nie odpowie autorce co myśli Jej facet.
Zakładam że wspólna przysięga nie jest możliwa, jeśli ON nie będzie przysiegał to cała uwaga skupi się na nim, być może, że on właśnie tego się boi. Stąd moja propozycja, żeby wzięli cichy ślub tylko ze świadkami a wesele zorganizowali w innym terminie. Jeśli wzięliby tylko cywilny (a mam wrażenie, że ludzie już trochę do tego przywykli) ta uwaga byłaby podzielona na 2, ale autorce takie wyjście z sytuacji nie zadowala. I oczywiście ma prawo jej nie zadowalać, tak samo jak ja mam prawo uważać katolickie śluby kościele za przedstawienia.
Często ludzie którzy tak bardzo pragną żyć w zgodzie z Bogiem (dążą do ślubu kościelnego za wszelką cenę) nie przestrzegają nawet Dekalogu. Moja znajoma (katoliczka, rozwiedziona, jedno dziecko z mężem, drugie z obecnym partnerem) posyłała w tym roku córkę do komunii, poszła do spowiedzi, ale rozgrzeszenia nie dostała, doskonale o tym wiedziała, że nie dostanie, jednak nie zatajała celowo grzechów, tego że bierze tabletki antykoncepcyjne i tego że współżyje z obecnym partnerem i nie ma zamiaru zaprzestać jednego ani drugiego. Ale inne matki szły twardo do spowiedzi, nie mówiły nic o pigułkach i zadowolone wychodziły rozgrzeszone, bo przecież co by ludzie powiedzieli jakby ksiadz nie 'odpukał'... Nie mówię tego z domysłów czy plotek, tylko z rozmowy z tymi kobietami, bo akurat fotografowałam komunię córki znajomej.
Nie mam zamiaru oskarżać tym tekstem autorki, bo nie znam Jej i nie mam prawa osądzać w żaden sposób. Mówię tylko co widzę...

Modzia: dla Ciebie to jest cyrk a dla mnie nie. I chyba nie do końca mnie zrozumiałaś od początku, bo ja cały czas mówię o ślubie na którym będą tylko świadkowie, rodzice i rodzeństwo, a więc bardzo kameralnie. To, że mój chłopak miałby składać przysięgę bez odwołania do Boga to już jego decyzja, być może będą padać pytania, ludzie będą oburzeni i co z tego? Nie mam zamiaru się tym przejmować. Może masz rację że przez to, że jego przysięga nie będzie wyglądać standardowo, większa uwaga będzie skupiona na nim, ale jest silnym facetem i uważam że powinien dać sobie z tym radę. Ja już poszłam na ustępstwo, bo zawsze chciałam mieć piękny ślub w kościele, wesele na 120 osób i zabawę do białego rana. Ale jeśli on nie chce robić zamieszania wokół ślubu, nie chce wesela w ogóle, to ok, poświęcę się i zrezygnuję z tego, ale wydaje mi się że on też powinien iść na jakieś ustępstwa i zgodzić się chociażby na ślub jednostronny.

dorota.f: dziękuję Ci za odpowiedzi, jak będę mieć jeszcze jakieś pytania dotyczące szczegółów w przyszłości, to zwrócę się do Ciebie, bo widzę że mamy podobną sytuację ;)

maomam: wcalę nie liczę na wsparcie mojego chłopaka w wychowaniu po katolicku naszych dzieci po ewentualnym ślubie. Jeśli jego podejście się nie zmieni, to obowiązek spadnie na mnie i mam nadzieję że on nie będzie mi utrudniał przekazywania dzieciom wartości. Wiadomo ze jak dzieci będą większe to będą widziały że tata nie chodzi do kościoła, będą pytały dlaczego itd. Biorę pod uwagę dużo możliwości. Chociaż znam wielu ludzi którzy nie chodzili do kościoła przez jakiś okres swojego życia, a potem nagle zaczęli. Co do związku bez ślubu to mi wcale nie chodzi o tą białą suknię czy udowadnianie wszystkim że jest tak jak być powinno. Tylko brak ślubu kościelnego dla mnie oznacza łamanie przykazań i życie niezgodnie z wiarą, w tym jest największy problem.

fairytale: dzięki za wsparcie. Podobnie myślę jak Ty. Księży się raczej nie boi, może ma do nich sceptyczne nastawienie, jak większość pewnie. Dawniej było tak, że co ksiądz powiedział to było święte. Teraz jest inaczej, ludzie już nie wierzą ślepo w słowa księży, niektórzy z nich mówią tak, a sami postępują inaczej, tyle się slyszy o księżach którzy mają dzieci czy o inych aferach z ich udziałem. Nie wiem, może to też ma jakiś wpływ na podejście mojego chłopaka.

Ślub jest jednostronny, nie przysięga. Obydwoje przysięgają. Osoba niewierząca (lub innej wiary) nie kończy jedynie przysięgi słowami "Tak mi dopomóż(...)". Przysięga natomiast zarówno miłość, wierność i uczciwość.

A facet może się - jak to poetycko wyraziłaś - "sk*rwić bez wyrzutów sumienia" zarówno po przysiędze w kościele, po przysiędze w USC, czy nawet bez żadnej. Od takiego zachowania przysięga nie uchowa, jeśli się trafi na jakiegoś gówniarza czy nieodpowiedzialnego typa. Warto więc, zanim zaciągnie się delikwenta do urzędu lub przed ołtarz, upewnić się, że się spotkało porządnego i kochającego faceta.

Ślub jest jednostronny, ale nie przysięga. Właśnie.
Przecież oboje przysięgają SOBIE NAWZAJEM miłość, wierność i uczciwość małżeńską, a nie księdzu, czy Bogu. Strona wierząca PROSI tylko swojego Boga o pomoc w dotrzymaniu przysięgi. Strona niewierząca nie, bo w Boga nie wierzy.
Ślub konkordatowy łączy w sobie ślub kościelny i CYWILNY.
Co innego ślub kościelny po ślubie cywilnym. Tu, tak mi się wydaje, w świetle prawa małżenstwo zostało juz zawarte, a małżonkowie przychodzą do Kościoła po sakrament, oboje. Ja to tak rozumiem.
A konkordatowy, jednostronny, pozwala być wierzącemu w porządku wobec swojej wiary i niewierzącemu też. Ateista nie musi być hipokrytą, klękać, bić się w piersi, przyjmować komunii i prosić Boga, w którego nie wierzy o pomoc. Czy jeśli ktoś nie odwołuje się do Boga, to znaczy, że nie ma zasad? A tak tu czasem pobrzmiewa...

Byłam na ślubie jednostronnym i był piekny. Ja wiedziałam jaki to będzie ślub, ale większość gości nie wiedziała. Wiekszość nawet nie zauważyła różnic. Ksiądz powiedział piękne humanistyczne kazanie o życiu i miłości, bez odwoływania się do nieba i piekła.
Młodzi szczęśliwi, bo mogli się poślubić bez zadawania gwałtu swoim poglądom.

Przecież rozumiem że przysiega miłość partnerowi ALE PRZED BOGIEM. ON JEST ŚWIADKIEM TEJ PRZYSIĘGI. Ja to tak rozumiem. Chociaż nie wiem czy prawidłowo, bo nie zagłębiam się w wiedzę, która dla mnie w całości jest niezrozumiała i zupełnie zbędna.

Kurcze, ja jednak faktycznie nie znam się na Waszej religii.. Myślałam, że Bóg jest pierwszym miejscu, wedle przykazania 'nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną', które oznacza, że prawdziwi chrześcijanie nie mogą służyć innym bogom- którymi mogą być pieniadze, kariera, idole a nawet brzuch(obżarstwo jest grzechem). Owo przykazanie warto połączyć z innymi slowami z Biblii: 'Gromadźcie sobie skarby w niebie, a nie na Ziemi'. Dodatkowo nie mozna oceniać innych (to się stanie w Dniu Sadu). Sam Bóg w swoim słowie mówi, ze tylko do Niego należy to zadanie. Przykazanie to oznacza również to, że nie możesz oddawać czci innym bogom, badź figurkom, krzyżom (żadna z Was nie miała nigdy słonika na szczęscie?). Rozejrzyjcie się wokół siebie i stwierdźcie czy oddajecie cześć jedynemu prawdziwemu Bogu? Czy raczej mężowi...

Starałam się sprecyzować znaczenie przykazania, którego znaczenie być może nie wszyscy rozumieją. Nie jest to mój wymysł, ale być może mój wykładowca miał dobry polot tłumaczac ten temat słuchaczom. I tak np. z tą figurką, to nie chodzi o oddawanie jej pokłonów, ale być może WIERZYŁAŚ że przyniesie Ci szczęście. Jeśli tak, to miałaś innego "boga" oprócz tego JEDYNEGO z przykazania.
Mój mąż pewnie też miewa takie przebłyski i myśli że jest bóstwem, ale raczej krótkotrwałe, bo szybko wyprowadzam go z błędu Ale napisałaś, że "Najwyżej w hierarchii powinna być właśnie ta osoba, której przysięgę się składa", czyli w tym konkretnym przypadku przyszły mąż. A przecież 'nie będziesz miał Bogów cudzych przede mną' jasno daje do zrozumienia kto jest tym najwyższym w hierarchii. Nie chodzi nawet o oddawanie czci, ale samo to że uważasz że mąż jest najważniejszy w tym momencie. Wydaje mi się, że zawsze Bóg powinien zajmować pierwsze miejsce w naszych sercach, bez względu na wszystko.
Napiszę więcej z tego co mówił wykładowca, ot choćby to że sędzia na sali rozpraw też jest tym 'Bogiem cudzym', bo przecież osądza, słuchamy jego wyroku, stwierdzamy czy jest słuszny czy nie, ktoś też odbywa karę wyznaczoną mu przez sąd, stosuje się do tego osądu...  a osądzać może tylko Bóg w dniu Sądu Ostatecznego.

Zauważcie, że w związku osoby wierzącej z niewierzącą sam ślub to dopiero początek. A co chociażby ze sprawami związanymi z seksem i antykoncepcją, co z wychowaniem dzieci?
Któraś z Was napisała, że ślub z osobą niewierzącą to nie jest problem, bo można będzie dziecko sobie orzchcić i wychować w wierze. Wystarczy, że druga osoba podpisze papier, że nie będzie tego utrudniała. A jeśli nie podpisze i nie zgodzi się na chrzest, wychowanie dziecka w wierze katolickiej, zaprowadzanie go do kościoła, posyłanie na religię, uczenie modlitw i paciorek przed snem?
Ja bym się nie zgodziła. Już wolałabym tą godzinę w kościele, niż wychowanie dziecka niezgodne z moimi przekonaniami i wpajanie mu wartości, w które nie wierzę.
Także, nawet jesli Wasz niewierzący partner zgodzi się na ślub kościelny, to nie znaczy, że dalej bedzie kolorowo i bezproblemowo, jeśli chodzi o religię i wszystko to, co z nią związane.
Myslę, że oprócz samego ślubu warto porozmawiać też o tym, co będzie później, jak widzicie swoje wspólne życie i wychowanie dzieci.

Tego nie wiedziałam.
Zgadzam się, że rozmawiać trzeba zawsze, ale bardzo często, patrząc chociażby po tym forum, ludzie tego nie robią. A później okazuje się, że priorytety i oczekiwania są zupełnie inne. Dlatego wspomniałam o rozmowie nie tylko o samym ślubie, ale też o tym co później.

Ale sytuacja jest rzeczywiście trudna. Szczególnie, że po Twoim uświadomieniu mnie, ślub jednostronny uważam za duże ustępstwo ze strony niewierzącej. No bo co z tego, że nie powiem formułki, skoro zgadzam się na to, żeby moje dzieci były ochrzczone i  wychowywane w wierze. W nie mojej wierze i nie zgodnie z moimi poglądami.