Seks - uczucie, czy potrzeba fizyczna? - Netkobiety.pl

Jeszcze nie słyszałam, żeby ktoś odczuwał pożądanie wynikające bezpośrednio z miłości i tylko z miłości szedł z drugą osobą do łózka. Miłość i pożądanie to dwie różne sprawy, występujące jednak bardzo często razem. Powiedziałabym, że jest to rodzaj nieprzymusowej "symbiozy" - jedno bez drugiego może funkcjonować, ale wspólne funkcjonowanie przynosi całkiem fajne korzyści.

Ja osobiście nie potrzebuję miłości, by uprawiać z kimś seks, ale jednak seks z osobą, którą kocham i dobrze znam, jest nieporównywalnie przyjemniejszy i bardziej satysfakcjonujący. Podejrzewam, że u mężczyzn działa to na podobnej zasadzie.

gdybym była sama to nie miała bym oporów by kochać się z kimś z kim nie jestem ale jasne że wolę gdy jest to facet z którym jestem w związku jakoś lepiej sie czuje może dlatego że wie się że tej drugiej osobie też zależy i w sprawie facetów to na podobnej zasadzie

Strasznie mi się to spodobało:) ja myślę, że Oni w ogóle są bardziej uczuciowi:P

Nie wiem czy potrafiłabym oddać się komuś bez uczucia. Miałam dwóch partnerów i z każdym z nich byłam/jestem w związku. Miałam kilka sytuacji, gdzie jednoznacznie mężczyźni chcieli się ze mną kochać (jeśli tak można nazwać sex bez uczucia) ale nie chciałam, nie ciągnęło mnie to, jak tylko widziałam o co chodzi robiłam unik i już mnie nie było. Czasami się zastanowię jak by to było z kimś iść na całość bez zobowiązań, poszaleć, ale czy warto?? To jednak dość prywatna sfera, gdzie dziele się swoją intymnością, bliskością, czułością. Pozostaje jeszcze pytanie czy taki seks na pewno da przyjemność. A z ukochaną osobą zawsze jest przyjemnie- przynajmniej mnie:)

Ja nie musze kogoś kochać by pójść z nim do łóżka. I czy sex jest bardziej fascynujący i przyjemniejszy jak się kogoś kocha ? Dla was może tak. Ale dla mnie nie. U mnie to zależy od tego jaki ktoś jest w łóżku...taka już jestem..

Aby seks był udany musi być chemia, pociąg seksualny. Nie wyobrażam sobie pójść z kimś do łóżka tylko z miłości, bez pożądania.

No nie wiem... Ja lubię moje wspomnienia nie związane ani z wibratorem, ani z miłością.
Chociaż prawda jest taka, że koniec końców "cośtam" do swojego kochanka czuję, prawda?
W sumie... niewielu mężczyzn mnie pociągało - można uznać, że musiałam ich namiastkowo kochać .

A tu się mylisz Nigdy w moim 20 letnim życiu nie podniecił mnie facet, którego bym nie kochała. Mógłabym ocenić jakiegoś jako urodziwego, ale nie pociąga to za sobą pożądania.
Podniecenie czułam zawsze tylko wobec faceta, którego kocham, a jak byłam sama, to po prostu seks dla mnie nie istniał, bo ja nie mogłabym tak bez uczucia. Piszę to całkiem szczerze, naprawdę taka wizja bez uczucia mnie odraża i to nie dla mnie.
Więc już znasz osobę dla której to nierozerwalnie związane

każdy ma inaczej ale myślę, że nie tylko ja mam takie odczucia

---temat niby stary, ale chciałam się wypowiedzieć, bo go znalazłam

I ja się podpisuje pod tym, co dziewczyny już napisały wyżej. Jest miłość, jest seks - proste. Nie wchodze w zadne zwiazki przelotne ani tzw "wolne", nie jara mnie to i nie umialabym byc z facetem do ktorego bym nic nie czula. Co to bylby za zwiazek? nie wpsomne o seksie, przeciez to by mnie odrzucalo. Jesli kocham faceta, to jak najabrdziej seks jest i to w duzych ilosciach, ale dlatego, ze go kocham, czuje sie przy nim bezpieczna, podnieca mnie i chce to robić. Nie umialabym pojsc do łózka z facetem, ktory kompletnie mnie nie kręci. W oglle by mi to nie sprawiało przyjemności.

Nie zrozumiałaś mnie

Co miałam na myśli:

Więc nadal - idziesz do łóżka z tym facetem w wyniku podniecenia, a nie miłości (mimo, że podniecenie wynika z miłości, więc ostatecznie można powiedzieć, że - pośrednio - idziesz do łóżka z powodu miłości). Ale wciąż tą "iskierką" powodującą, że uprawiasz z nim seks, jest pożądanie. Powiem bardziej ordynarnie (choć mam wrażenie, że już gdzieś to pisałam): uczucie miłości (samo) nie sprawi, że będziesz mokra, to pożądanie jest przyczyną tej fizycznej reakcji

Dla mnie seks i miłość są nierozdzielne. Jakoś ciężko byłoby mi to oddzielić, i myśl o mnie i kimś obcym uprawiającym seks... no nie wiem, odpycha mnie. W moim odczuciu to zbyt osobista sfera, by dzielić się nią z kim popadnie.

W ogóle, moją definicją miłości partnerskiej jest intymność+przyjaźń+namiętność, więc nie wiem, w jaki sposób chcecie oddzielić miłość od pożądania? Bo pożądanie solo może istnieć, ale miłość bez pożądania to już tylko przywiązanie.

No to mamy podobnie oprócz tego, że mnie nigdy nie podniecił ktoś kogo bym nie kochała i piszę to szczerze. U mnie związek rodził się od przyjaźni, na początku jak poznawałam chłopaka, to nie miałam ochoty na seks, bo nie kochałam go jeszcze, nie czułam podniecenia, po prostu chęć lepiej poznać Go, dopiero potem przyszło uczucie , a wraz z nim pożądanie
Tak to jest u mnie.\
Pozdrawiam.

Shanty  nie wiem czy to kwestia wychowania, ale chyba nie, bo rodzice raczej nigdy nie mówili, że taki seks jest be , a ten dobry. Po prostu taka już jestem, a każdy może mieć inaczej i to naturalne.

Rozumiem Anemnone

Ja im współczuje bo tracą coś wspaniałego, choć oni taczej tak chyba nie myślą. Myśle że taki związek jest możliwy, tylko jak sie spotkaja tylko dwie takie osoby.

Ja uważam, że nie ma czegoś takiego żeby kochać mężczyznę i nie odczuwać wobec niego namiętności, pożadania. Jeśłi tego pożądania nie ma to nie można tu mówić o miłości męsko-damskiej, partnerskiej tylko jest to uczucie przyjaźni, braterskości. Jest to wówczas miłość taką jak odczuwamy do rodziny, rodzeństwa, przyjaciół.

shedir napisała:
"Tylko po 15, 20...i wiecej latach małżeństwa tak to właśnie jest. Miłości nie wygląda tak jak na początku, gdy nie wychodziło się z łóżka, pożądanie już tez jest bardzo średnie albo małe, za to przywiązanie rozwija się na całego. A seks, w zdrowym i dobrze funkcjonującym związku musi istnieć."
Tak ale ta namiętnośc i chemia według mnie koresponduje z uczuciami co powoduje, że to przywiazanie, o którym piszesz po latach jest czymś bardziej trwalszym, pełniejszym.

Dlatego dla mnie oczywiste jest, że jeśłi kocham mężczyznę to oprócz więzi emocjonalnej odczuwam namiętność, pożądanie.

Z drugiej strony mogę odczuwać do obcego faceta pożądanie jednak jest to tylko pewna gra myśli, fantazjowanie bo co innego pomyśleć o facecie, że jest pociągający, seksowny, co innego uruchomić wyobraźnię, a co innego przejść faktycznie do działania. Prawdziwy kontakt fizyczny (już pierwsze musknięcia) z obojętnym mi emocjonalnie mężczyzną szybko rozwiałby moją fantazję i tym samym ochotę na niego.

Tak też ja nie potrafiłabym uprawiać seksu z mężczyzną, którego bym nie kochała. Tym bardziej, że w moim przypadku to właśnie miłość, bliskość emocjaonalna, psychiczna rozbudza we mnie namiętność. Czym bardziej uczuciowo jestem związana z mężczyzną tym bardziej mam ochotę na seks. Można by rzec, że to uczucie miłosci powoduje we mnie rozbudzenie seksualne, czyli mam ochotę na mężczyznę bo go kocham. Seks jest z miłości.

Kiedy zaś jestem sama, czyli nie mam chłopaka, nie jestem w nikim zakochana to moja seksualnośc przechodzi jakby w lekki stan uśpienia aby obudzić się wraz z nadejściem ukochanego.

I przyznam, że moje doświadczenia są podobne do truskaweczka19 na początku jak zaczynam z kimś randkować to myśle aby poznać tego kogoś bliżej i pragnę głównie tej sfery emocjonalnej. Na początku pragnę przytulenia, pocałunku ale nie seksu. To pragnienie seksu przychodzi wraz z uczuciem miłości.

Ja też kocham "uszami", dlatego aby poczuć pożądanie wystarczy niekiedy jedno szczere słowo z ust ukochanego... Ale wpierw musi być ta więź emocjonalna.

Używaj opcji "Cytuj post", inaczej Twoja wypowiedź jest mało czytelna. // Anemonne

Pytanie do tych co nie wyobrazaja sobie seksu bez Milosci : czy wyobrazacie sobie,.ze jesli zdarzyloby Wam sie nigdy nie zakochac to zostaniecie 70 letnimi prawiczkami ?

Wielu słabszych mężczyzn mniej "imponujących" frustruje się na kobiety, które uprawiają seks z innego powodu niż tego "bo chcą". Czyli bez dorabiania jakichś ideologii, robienia z seksu karty przetargowej, jakiegoś bożka, tematu tabu, z wielkimi ograniczeniami. Jednocześnie kiedy mówią o tym kobiety, które nie znają swoich ciał (czyli tego czego chcą, potrzebują, co naprawde wzbudza pożądanie). Ale to juz wiedzą dokładnie te, które zakochują się i odkochują dość szybko i nie umieją tego dobrze wyjaśnić, ani naprawić, tylko od razu pojawia się myśl o zakonczeniu relacji. Seks z miłości to takie wyniosłe i wartościowe, ale często sie słyszy że to tylko zwykła próba dowartościowania swojej marności. Bo inne to łatwe są, bo ja się szanuje, bo nie robie tego z byle kim itd. Facet odpowiada że to seks (i związek) z jakichś korzyści (i tu przytaczane są materialne, bezpieczenstwo, to że facet coś zapewni, czasem mozna sie nawet nim pochwalić, bo przeciez taka jego rola, byc silnym i zapewnic byt potomstwu, a wtedy kobiecie się chce - czyli tylko gdy sobie zasłużył). Zeby się zakochać musi być przecież dobrze, musi byc fascynacja, musi byc odpowiednie traktowanie (takie jak kobieta chce, ale nie powie, a jak powie i się to zrobi, to jednak to nie zadziała. dziwne?) i najlepiej jak najdluzej podtrzymywana chemia, bo inaczej seks padnie. A jak seks padnie to i związek padnie. Brak pociągu, pożądania, finisz, bo juz facet jest nie taki i jego wina, że się zepsuło (albo nikogo wina, żeby zachować wymuszoną neutralność). A ze slabsi faceci "tego czegoś" nie mają to i seksu im brak, a kobiety w ich związkach już nie są wtedy na dobre i na złe, tylko wtedy gdy na dobre. Gdy złe - odchodzą. Taki seks z odwdzięczania się. Ale też panie rekompensujące swoją wewnętrzną troske i rozhisteryzowanie na swoim punkcie powiedzą, ze one nie odchodzą jak jest źle, bo one pozwalają na wiele, są w stanie dużo znieść, poświęcają się. Tak, tylko dziwne, że tylko wtedy gdy są źle traktowane. Te kobiety bardzo często też własnie z "miłości" uprawiają seks. Wtedy gdy miał być ten szacunek, a mówi to osoba łapiąca się w toksyczne związki.
Połowicznie się z tymi opiniami zgadzam, ale tylko połowicznie. Bo są kobiety hipokrytki (które jedno mówią, drugie robią), a są przecież i te ktore trzymają się postanowień. A postanowieniem jest coś takiego jak więź emocjonalna. Nie, nie miłość, bo miłość to może się pojawić jak się ludzie długo znają, przejdą do etapu bez wielkiej namiętności czyli tzw milosci przyjacielskiej, a mimo to tylko ze sobą chcą być i nie patrzą na innych, by się znowu moc zakochać. Czyli mowimy o tworzeniu więzi, jej pogłębianiu. Gdy wiedzą te kobiety czym ta więź jest, a nie takim pustym frazesem, mimo że oczywiście znowu górnolotnym. Nie że samo coś przychodzi i samo odchodzi. Nie gdy mówi, że spodobały się dane cechy, a za kilka dni te same rzeczy już nie pociągają. Czyli poleganie na czyms dużo większym niż pierwsze wrażenie, wygląd, chemia seksualna, a coś trwalszego. I jeśli ta więź tak naprawde nie "nudzi" i nie pcha do samej przyjazni (bo jest przewidywalna), a rzeczywiście rozwija te najważniejsze uczucia, to na pewno popieram. Bez hipokryzji, z zasadami, seks gdy się wie czego chce. Wtedy automatycznie wie się czemu coś w związku sie psuje i duzo łatwiej to naprawić. Jeśli są takie kobiety to trzeba bardzo szanować takie skarby. W innym przypadku wolę takie podejscie jakie ma WitchQueen, która robi to bo ma ochotę i nie czuje wstydu za swoją naturę. Guzik ją obchodzą "normy społeczne" - jest niezależna od opinii mediów, świata, koleżanek, rodziny. Nie ma blokad i nie komplikuje. Taki objaw zdrowia psychicznego się wydaje... nie to co te wczesniej wymienione.

Każdy ma inaczej. Jedne osoby potrzebują zakochania, zaufania, a nawet Miłości(co za tym idzie - dłuższego czasu), żeby się z kimś przespać, a inni potrzebują tylko pociągu, pożądania i ewentualnie nieco sympatii.
Jedne osoby mają większy popęd i większe potrzeby, a inne nieco mniejsze. Jedne potrafią się kontrolować, a inne niekoniecznie lub zwyczajnie nie chcą tego robić.

Sama należę do tej pierwszej grupy - czyli najpierw uczucia, a potem coś więcej - jednak staram się nie oceniać innych postaw. Nie urodziłam się, żeby wydawać osądy. ; )

Niech każdy robi to, czego chce i pragnie, a tylko czas pokaże, czy było to korzystne/dobre/neutralne/niedobre/bardzo niekorzystne dla nas.

Mogę się tylko pod tym podpisać

Film tez miał swój klimat. Głównie ze względu na lokalizacje w których go kręcono ale niestety w ogólnym rozrachunku był słaby. Co do książki to jest mistrzostwo. Koniec offtopowania bo nas zbanują

Dlaczego mylisz kiepskie zakochanie z Miłością? Wyraźnie wymieniłam zakochanie, ale też miłość. Niesamowicie pokochali, a potem się szybko odkochali? I gdzie tu Miłość, do której trzeba czasu, żeby rozkwitła? Równie dobrze mogę napisać, że widziałam prawdziwe krasnoludki, które śpiewały u mnie pod blokiem. ;]

No właśnie mnie też to dziwi, jak niektóre kobiety piszą o "miłości bez pożądania". Czy miłość może się zacząć bez pożądania?

Seks jest uzupełnieniem do całej otoczki "miłości"
Nigdy nie uprawiałam seksu bez uczucia.
Moze jestem staroświecka

Jestem z kims, kocham go wiec i uprawiamy seks.
Nigdy nie zdarzyło mi się uprawiać seks z ledwo poznanym facetem, na imprezie itp.
Nawet jeśli bardzo by mnie kręcił (pożądanie) to nie w moim stylu.

Thepass, to nie jest dziwne, ja Ci wytłumaczę. Chodzi o to, że chociaż kobiecie wydaje się, że chce, żeby np. facet zabierał ją czasem do restauracji czy gdzieś tam, to tak naprawdę chce, żeby ON CHCIAŁ ją tam zabierać. Więc nawet jak powie i on się do tego dostosuje, to już nie to samo. Jak z życzeniami urodzinowymi - chcesz, żeby ktoś Ci złożył życzenia, ale jak powiesz dzień wcześniej "jutro mam urodziny, złóż mi życzenia", to nie jest to samo, co gdyby złożył je sam z siebie.

Co do tematu - nie powiem, zdarzyło mi się iść do łóżka z kolegą, ale od jakiegoś czasu muszę coś do faceta czuć. Niekoniecznie miłość, bo nie szastam tym słowem, więc szkoda byłoby czekać aż tyle , wystarczy zauroczenie, zakochanie, jak zwał, tak zwał. W każdym razie nie samo pożądanie.

A, chciałam iść do łóżka z facetem, w którym byłam zakochana, ale nie pożądałam go. Tyle że wtedy kojarzyło mi się to automatycznie z czułością, głębią uczuć i emocjonalnymi banałami, namiętności i seksu tam nie widziałam; ostatecznie nie uprawialiśmy seksu (ale nie dlatego, że zrezygnowałam, okoliczności po prostu), więc się nie wypowiem, jakby to było.

Mój chłopak mówi że nie wyobraża sobie uprawiać seksu z osoba której nie kocha. Co więcej, dla niego liczą się te emocje, uczucia niż sama sfera fizjologiczna. Ja mam podobnie, nie umiem pójść do łóżka z facetem który nic dla mnie nie znaczy, ale nie musi być przy tym maksymalnie dużo uczuć, zależy na co mam ochotę

Ja jakoś nie wyobrażam sobie seksu bez miłości...
Nie traktuje tego tylko jako fizyczności, która wynika z pożądania. Wiem, że nie zawsze miłość wiąże się z pożądaniem i namiętnością, ale nie wiem kogo można bardziej pożądać niż osoby którą się kocha.
Nie wiodłam nigdy bogatego życia erotycznego i wcale tego nie żałuje, ale sex z moim obecnym mężem jest dla mnie czymś wyjątkowym.
Przez lata poznawaliśmy swoje ciała nawzajem, wprowadzaliśmy nowe "elementy" , byliśmy ze sobą coraz bliżej i i nadal jesteśmy tak blisko. Każdy dotyk jest pełen uczucia. Nie wiem jak można uprawiać sex z kimś obcym. To musi być beznadziejnie oschłe. Ale nikogo nie oceniam, każdy przecież ma prawo decydować o sobie i wybierać to co mu odpowiada.

I jedno, i drugie. Aczkolwiek tę potrzebę fizjologiczną spełniam wyłącznie w związku.