Jak reagować w obliczu czyjegoś cierpienia? - Netkobiety.pl

Myślę, że to niestety wina pewnych kulturowych schematów. Zwykle w życiu pielęgnujemy swoją intymność nie chcąc wpuszczać do niej innych, szczególnie postronnych osób. I każdy to wie. Dlatego w sytuacjach krytycznych wydaje się, że to nadal jest bardzo intymna sytuacja i wolimy się nie mieszać. Sęk w tym, że gdybyśmy byli większymi obserwatorami i nie gonili tak za własnym życiem być może dostrzeglibyśmy, że ktoś oboka nas potrzebuje pomocy i to choćby tak prostej jak wysłuchanie go. Kto wie ile dusz możnaby wówczas uratować?

Ja w takich sytuacjach zachowuję delikatność. Mam świadomość, że obcuję z kimś kto jest w wyjątkowym momencie życia. Ale nabieram głęboko powietrza w płuca i pytam czy mogę jakoś pomóc, choćby wysłuchać. Na pewno nie chowam głowyw piasek i nie udaję, że nic się nie stało. Ale wiem, że osoba pokrzywdzona musi mieć moment żeby się otworzyć. Trzeba go wyczuć. Należy tylko pamiętać żeby mieć dystans i nie zacząć żyć problemem tej osoby. Zdrowy, chłodny dystans daje najlepsze efekty.

Jak reagować? Zapytać: Czy chcesz porozmawiać, Pomoc Ci w czymś? Najgorzej jest zostawić taką osobę samą sobie lub uznać, że lepiej nie będę z nią rozmawiać bo jeszcze powiem coś źle. Trzeba być blisko i zachowywać się naturalnie.

Zgadzam się z Wami, Bożenko i Mirabelko, w 100%. Najlepiej wprost zapytać jak takiej osobie pomóc, czego jej trzeba i zapewnić, że jesteśmy z nią, zawsze tuż obok, więc gdyby tylko chciała porozmawiać lub pobyć z kimś to może na nas liczyć. Najgorsza w cierpieniu jest samotność. Czasem taka osoba zamyka się w swojej skorupce i udaje, że sobie radzi, a w środku toczy walkę z tym bólem, który często bywa gorszy od fizycznego.

Pięknie napisane... I tak mądrze. Rzeczywiście ludzie bardzo boją się konfrontacji z ludzkim cierpieniem, bo wydaje im się, że cokolwiek nie powiedzą coś może być nie tak, odnieść odwrotny do zamierzonego skutek. Z drugiej strony wydaje im się, że wszystkie słowa w takiej chwili brzmią banalnie. Boją się więc nie tylko śmieszności, ale i urażenia. Najważniejsze w takich chwilach to pozwolić przeżywać każdemu ten ból po swojemu, nie narzucać się, ale dać poczucie obecności i wsparcia. To wymaga ogromnej sztuki, ale posiada wielką moc.

Myślę, że czasami sama deklaracja "Zadzwoń, jeśli będziesz mnie potrzebować" bardzo dużo daje. A ze słowami zawsze trzeba bardzo uważać - zwłaszcza tam, kiedy nie jesteśmy pewni, jakich słów oczekuje osoba cierpiąca. I przede wszystkim, jeśli mówimy o osobie dorosłej, w żadnym wypadku nie powinniśmy "zabierać się do działania!" czyli za plecami zainteresowanej/-ego umawiać się np. na rozmowę z partnerem, który odszedł, zarzucać ulotkami leków, które "na pewno Cię wyleczą!" i wpadać w niezdrowy stan "Matki Teresy": Ja Cię wyleczę! Ja Cię uratuję!

Mogę mówić tylko za siebie, ale kiedy sama przez wiele lat ciężko chorowałam, najbardziej raniące były skrajne komentarze. Mojej mamy "Nigdy nie wrócisz do zdrowia!" albo niektórych znajomych "Nic Ci nie będzie". Wiedziałam, że sprawy się pogarszają i wcale nie czułam się lepiej, gdy ktoś to negował czy umniejszał albo dla odmiany nadmiernie rozdmuchiwał.
Podobnie rzecz się miała z poważnymi rozstaniami - słowa "Wróci, wróci!" albo "Nie myśl już o tym" były bezskuteczne. Za to jedyną osobą, którą mogłam tolerować po jednym z najbardziej bolesnych rozstań w moim życiu był mój przyjaciel, który kiedy ja płakałam albo odsypiałam płakanie bez słowa siedział na łóżku obok mnie... Z książką, z której uczył się na uczelnię Chciałam porozmawiać - odzywałam się, a on odkładał książkę, ale co najważniejsze, zachowywał stoicki spokój.

najgorsze chyba jest to,jak ktoś Cię klepie po ramieniu i mówi,ale mi Ciebie szkoda,a to dań,jak on mógł,
pozbierasz się itd.Wtedy jeszcze bardziej chce mi się płakać.
Jak jest mi źle,to najlepiej jeżeli bliska mi osoba jest obok mnie.
najlepiej sprawdza się przyjaciółka.Ona nic nie mówi,milczy, i to wystarczy.

Rzeczywiście niektórzy nie mają wyczucia, nie zastanawiają się co mówią. Wkurzają mnie wyrażenia typu: Jak mi ciebie szkoda, Dasz sobie radę, Będze dobrze, zobaczysz; nie przejmuj się. Jak mi ktoś tak mówi od razu milknę i wolę unikać tej osoby. Co ona może wiedzieć... Co innego gdy ktoś powie: Jeśli cię coś trapi, możemy pogadać, może wspólnie znajdZiemy dobre rozwiązanie. Od razu potrafię się otworzyć...

Inna sytuacja, gdy ktoś stracił kogoś bliskiego, najlepiej jest wtedy zachować dystans, nie rozczulać się nad tą osobą, z pewnością by jeszcze bardziej ją to dobiło. Ważne, aby ważyć słowa, aby nie zranić niepotrzebnie tej osoby. należy wyczuć moment, kiedy ta osoba jest gotowa na rozmowe. W pewnym sensie sama powinna zacząć tą rozmowe, aby nie czułą się atakowana z naszej strony...

Lub gdy ktoś powie: uśmiechnij się, wszystko się ułoży, nie martw się. To mnie wcale nie przekonuje a raczej denerwuje.

No i stało się, założyłam ten wątek w oderwaniu od własnej rzeczywistości, a wczoraj dowiedziałam się, że moja przyjaciółka jest nieuleczalnie chora. Teraz będę musiała bezpośrednio zmierzyć się z poruszonym tu problemem. Jeszcze się z nią nie widziałam, nie wiem jak reaguje na tę sytuację, nie wiem zatem jaka pomoc okaże się najlepsza- wsparcie, zwyczajna rozmowa, a może tylko zapewnienie, że jestem dla niej kiedy tylko będzie tego potrzebować. Nie wiem, mam w głowie zamęt, tak mi z tym ciężko...

ja stracilam meza, i wiem, ze mi najbardziej brakowalo ramienia na ktorym bym sie po prostu mogla wyplakac, kogos kto przytuli i bez wzgledu na to co powiesz (bo emocje sa wielkie) po prostu przytuli i nie pusci dopoki sie porzadnie nie wyplaczesz, nie wyryczysz.  Mi tego brakowalo najbardzej. Nie mialam takiej osoby. Na Meza pogrzebie, w kilka dni po, w kilka miesiecy tego mi brakowalo silnego ramienia i zamknietej geby co by to nie dawala rad jak zyc po stracie bliskiej osoby. Natomiast wkurzaly mnie kondolencje, i wyrazy wspolczucia. Nie wiedzialam jak reagowac na to, czy dziekowac czy przemilczec..... I denerwowaly mnie komentarze w stylu: poradzisz sobie, musisz byc silna, bedzie dobrze, wszystko sie ulozy. Takie frazesy sa naprawde denerwujace, bo to wszystko wiadomo, ze jakos zycie sie potoczy dalej, ale rozpacz jest wielka i silnego ramienia nigdy za wiele.