Jak kontrolować emocje - Netkobiety.pl

Przede wszystkim, co do psychoterapii - czy poradzenie sobie z zazdrością o ex jest jednym z celów terapii, które ustaliłaś z terapeutą i na jaki okres terapii się umówiliście? Bo terapia terapii nierówna i jeśli prowadzona jest bez celu i bez planu, to zapewne i skutów nie będzie.

Natomiast sam fakt, że zdajesz sobie sprawę z problemu, traktujesz to poważnie i widzisz możliwe konsekwencje dla obecnego związku, to już sporo. Nie radziłabym "szczerych rozmów" z obecnym facetem, bo to na bank wam związek rozsadzi, ale może masz jakąś przyjaciółkę, z którą możesz pogadać od serca i "spuścić" negatywne emocje, jak zaczynają narastać. Zawsze jest też forum Generalnie, żeby ten problem na dobre rozwiązać, to najpierw musisz się dogrzebać do szczerych przyczyn, dlaczego Cię tak ubodło rozstanie z byłym i dlaczego nie umiesz odpuścić. Żeby wyciągnąć tę drzazgę, najpier musisz ją odnaleźć.

tak jak Ruda102 uważam, że to już dobrze, że widzisz problem.
Domyślam się, że trochę czasu minęło, masz już nowego partnera, a emocje w Tobie bardzo silne.
Tak silne emocje po takim czasie nie biorą się z niczego- ja wiązałabym to nie tyle z poczuciem kontroli, co z poczuciem niedocenienia za starania i odrzucenia- to na pewno nie jest pierwsza taka sytuacja w całym życiu- źródeł musisz poszukać. Terapia trochę trwa i niczego się nie da przyspieszyć, sama musisz to dostrzec. Tłumienie i panowanie nad tymi emocjami to jak zamykanie garnka z kipiącym mlekiem- trzeba znaleźć przyczynę, a nie walczyć ze skutkami.
Dobrze że piszesz, lepiej że wyrzucasz te emocje na forum..a nie kogoś przez okno..

Między mówieniem o emocjach a ich pozbyciem się jest olbrzymia różnica. Niezależnie jednak od tego używanie partnera jako poduszki jest dobrym sposobem do zepsucia i tej relacji.

MNIE się pytasz o to, czy będziesz traktowała swego partnera jak worek treningowy? Nie pomyliłaś się i nie przeceniłaś mych zdolności?
Jeśli swój żal/złość/nienawiść wobec byłego, przerzucasz na obecnego partnera i to na nim odreagowujesz swe przeżycia, to obecnego kochasz... używać.
Jeśli nie chcesz się nikim bawić, to nie zmuszaj się i nie baw.

Edycja:
Rola partnera nie współgra z rolą terapeuty. Nie bez powodu klientami psychoterapeutów nie są osoby z ich rodzin.

Oj, ale to nie pluszowy miś był, którego Ci zabrała koleżanka, ale żywy człowiek. Nie Twoja własność... Zauważasz, co napisałaś.. Każdy ma swoje emocje i potrzeby- ludzie to nie przedmioty- nie można kogoś wyrwać drugiej osobie, jeżeli ktoś tego nie chce! To niemożliwe po prostu..
Poczytaj też o neurotycznej dumie, bo to odejście dotknęło Cię bardziej niż powinno, skoro tak długo nie możesz się pozbierać.
Większość- jeśli nie wszyscy ludzie mają takie doswiadczenia jak Ty- czasami ktoś zostawia żonę czy męża po wielu latach, z dziećmi..
widzisz, to nie tak, ze mamy stałe miejsce przy kimś forever.. nie można też na takie miejsce zasłużyć poświęcaniem się dla kogoś. I kocha się bezinteresownie, za to, że ktoś jest. po prostu.. I pozwala się mu odejść, jeśli tego chce i potrzebuje.

Do czasu opisanego przez mnie związku nie dotykały mnie praktycznie żadne problemy. Rozstanie wywołało we mnie jakiś kryzys. Zaczęłam czuć jak wychodzi ze mnie wielka fala negatywnych emocji. Ujawniły się wtedy problemy z kontrolą innych, dążeniem do perfekcji i samokontrolą. Bylo to pierwsze zdarzenie w moim życiu które spowodowało takie zmiany we mnie. Wiedziałam że takie rzeczy się dzieją ale nie mnie. Zanim odbudowałem sobie poczucie własnej wartości na nowo przeżywałam gorsze stany niż teraz więc i tak jest postęp. Natomiast nie potrafię inaczej myśleć o tej drugiej jak o przyczynie mojej krzywdy. Do tego ona ze mnie kpi jak tylko ma okazje. Nie wystarczy jej że rozbiła związek, zniszczyła ileś cudzego wkładu, zabrała dziecku oparcie. Nawet kiedy milczy to bije od hardość. Nie okazuje mi żadnego szacunku. Myślę że porzucenie nie jest moim głównym problemem ale poczucie upokorzenia przez tę drugą. Ze względu na sytuację zawodową i kontakty staram się zawsze zachowywać pełen profesjonalizm. Ale ona tego nie robi. Jestem od niej starsza stażem i stanowiskiem a ona nie okazuje mi żadnego szacunku. Czasami musimy coś razem zrobić i mimo akceptacji moich pomysłów, ona ma zawsze alternatywę, którą przeforsuje. Jest jedyną osobą jaką znam, która w taki sposób potrafi się do mnie odnosić. Zawsze jak ze mną rozmawia widzę w jej oczach kpinę, szyderstwo i lekceważenie. Nie ma żadnej innej osoby która by mnie w ten sposób traktowała. Nawet mój ex w swoich najgorszych momentach nie odnosił się tak do mnie jak ona potrafi.

Czytam różne wątki z forum... Może czas na kontrolę negatywnych emocji jeszcze nie nadszedł. Wątki o psychicznej zemście działają na mnie jak balsam na dusze. Kiedy czytam burze mózgów na temat pomysłów na zemstę na ex to wtedy od razu spada mi poziom irytacji. Może ja nie należę do ludzi którzy umieją wybaczac. Nigdy nie miałam potrzeby wybaczać bo nigdy nie czułam takiego upokorzenia od nikogo. Albo to już bylo za dużo. Czasami mam wrażenie że robię tylko rzeczy akceptowalne by być akceptowana. Terapia skoro zalecane na takie problemy, oczyszczanie ze złych emocji, ćwiczenia ciała i ducha. A może po prostu warto oddać i nie zamęczać nikogo swoimi rozterkami co zrobić by się pozbierać. Próbuję terapii i nie widzę poprawy. Coraz częściej ze mnie wypływa ta negatywna energia. Właściwie to mam mnóstwo możliwości. Uchodze za dobrą osobę. Dostaje potwierdzenie tego w licznych opiniach. Nikt by mnie nie podejrzewał o żadne negatywne uczucia czy emocje bo nigdy ich nie pokazuje po sobie. Mam opinie profesjonalistki i perfekcjonistki. Mam poparcie wsrod bliskich. Porzucona osoba zawsze cieszy się większą sympatią niż porzucająca niezależnie od przyczyny. Może pora zacząć korzystać z tego a nie płakać do poduszki jak zostałam oszukana i ile życia straciłam bo uwierzyłam w czyjeś zapewnienia. Znam pewne osoby którym zadośćuczynienie dopiero przywróciło spokój wewnętrzny. Zawsze już będą miały swoją satysfakcję bo udało im się postawić na swoim. Dopiero to im pozwoliło myśleć inaczej. Nie wiem jak sobie z tym poradzę bo najbardziej niepewna się czuje jak mam odcięty doplyw informacji ale na szczęście mam wiele dróg którymi uzyskam to co chce wiedziec. Może w poprzednim wcieleniu byłam żmiją ale czuję, że będe poza wszelkim podejrzeniem. Z drugiej strony karma może się odwrócić. Nie raz już robiłam wiele i nigdy nie wpadłam ale to były inne sytuacje. Mój ex partner wyjaśnił mi kiedyś że nie ma moralności. Jest tylko nasze dobro i tym się należy kierować by być szczęśliwym. Wszystko dzieje się pod warunkiem. Niczego się nie powinno oczekiwać. On wybrał swoje dobro. Ja wybieram swoje. A reszta jest milczeniem. Dziękuję wam za porady. Za możliwość spojrzenia na siebie w inny sposób. Pozdrawiam ciepło.

Nie wierzę w to, że do porzucenia żyłaś bez złości, lęku, i innych nieprzyjemnych uczuć. Nauczyłaś się kontrolować emocje tak bardzo, że zaprzeczasz ich istnieniu u siebie. A z ukrywanymi uczuciami jest tak (o tym napisałam wyżej), że gromadzą się i coraz trudniej nad nimi panować, czasem wystarczy mała iskra, by (o tym też wyżej) wulkan wybuchł. U Ciebie tym katalizatorem ujawniania pokładów chomikowanych po kątach uczuć było porzucenie, nie dałaś rady udawać (sama przed sobą, bo wątpię, by był wokół Ciebie choć jeden człowiek, który w to wierzył, mimo że tak o innych myślisz), że jesteś pozbawiona złości, wściekłości i t.p..
Nagromadziłaś tego wszystkiego tak dużo, że teraz przy każdym otwarciu ust żółć się z Ciebie wylewa. Współczuję Ci, bo z taką goryczą i brakiem decyzji na jej wydalenie trudno żyć.
Uważasz, że zemsta będzie dla Ciebie wybawieniem. Na pewno? Na pewno dzięki niej odzyskasz spokój (jeśli go kiedykolwiek w nastoletnim i dorosłym życiu miałaś)? Uważasz, że będziesz zasługiwać na szacunek? Bez żadnych przeszkód spojrzysz sobie w oczy?

W innym wątku napisałaś, że:

Jakie przyczyny legły u podstaw tak niemożliwej do zrealizowania potrzeby? To kolejny temat do poruszenia podczas terapii.

Trafiasz? Odbierasz sobie wpływ na wybór partnerów? Z pierwszego posta w tym watko wynika, że byłaś szczęśliwą i imponowało Ci, że byłaś dla niego matką, nauczycielką i przewodniczką. Rzecz w tym, że i dzieci, i uczniowie po uzyskaniu odpowiedniego stopnia wiedzy i dojrzałości opuszczają swych rodziców i nauczycieli i idą żyć 'po swojemu' szukając dla siebie partnera.

Twierdzisz, że:

Próbujesz? To i efekty są takie, jakie są, a faktycznie ich brak. Zresztą, ile Twa terapia trwa, że oczekujesz spektakularnych efektów? Póki nie przestaniesz zaprzeczać rzeczywistości, póki dalej udawać będziesz (sama przed sobą) kryształ nierżnięty, osobę bez skazy i zmazy, póty żadnych efektów "terapia" (bo nie będzie to terapia) nie przyniesie, więc szkoda Twych pieniędzy na kolejne sesje terapeutyczne (chyba że są one jedynie usprawiedliwieniem dla niezmiennego myślenia i zachowania "To terapia/terapeuta mi nie pomogła/pomógł", a przecież pomóć można tylko temu, kto faktycznie na jej przyjecie sie zdecydował).

Mam wrażenie, że błądzisz, bo dzięki silnym emocjom nie widzisz ani siebie, ani innych, ani rzeczywistości, w której żyjesz. Zastanów się co faktycznie jest dobre dla Ciebie.

Edytowałam, bo zauważyłam Twój post napisany przed chwilą w innym wątku

To dlaczego nie jesteś przynajmniej zadowolona, że ten "zasmarkany chłoptaś" odszedł z Twego życia?

Ja rozumiem, ze w tym momencie czytanie historii, gdzie ktoś błagał o powrót do ex, czy pokarało tego kto porzucił może Ci przynosić ulgę.
Ale to taka ulga, jakby ktoś wziął narkotyk na poprawę samopoczucia- później będzie zjazd... Nie rób tego sobie..
Jak napisała Wielokropek- terapia nie pomoże komuś wbrew tej osobie- tu się trzeba mocno naharować, by były efekty. Więc się do tego przyłóż, jak trzeba zmień terapeutę. Widzisz, otoczenie w takich sprawach rzadko jest obiektywne, zwykle będą Ciebie poklepywać po plecach, rzadko ktoś postawi do pionu..
Ja Ciebie doskonale rozumiem, moze lepiej niż myślisz.. Ale da się to sobie w głowie poukładać i warto. Uwolnisz się.

Nawet jeśli jest tak jak piszecie to już za późno na zmiany. Nie na tym etapie. Już tego nie naprawie. Za bardzo mnie to brzydzi.

Przypomniałam sobie jeden termin, wyjaśniający część zachowań autorki wątku.

I ja się dokładnie tak czuje. Nie wiem do końca jak teraz funkcjonuje. Z dnia na dzień i wszystko mnie coraz bardziej... Nie mam jednak żadnych watiwosci że zmarnowałam czas, energie, pieniądze i ileś lat zycia na obietnice bez pokrycia. Zastanawiam się jak innym łatwo przychodzi zostawić wszystko co jest ważne, żeby dążyć tylko do swojego szczęścia. Mam do was takie pytanie na przyszłość. Po czym poznać że mężczyzna jest odpowiedzialny za związek i chce być odpowiedzialny za kobietę z którą ten związek tworzy? Jak zmotywować partnera by wykazywał należytą inicjatywę dbania o partnerkę  i dom, jeśli nie własnym przykładem? Kiedy się powierza komuś swoje życie to liczy się na to że druga strona tego życia nie będzie chciała wykorzystywać tylko doceni ten fakt i podejmie odpowiednie działania na rzecz osoby która zapewnia o swoich uczuciach. Jak można mówić kocham i z dnia na dzień kogoś zostawic? Tak bez słowa wyjaśnienia. Są kobiety, nawet moje koleżanki, które nigdy nie ugotują, nie posprzątają, odmawiają seksu, a ich mężowie świata poza nimi nie widzą. Czy trzeba stwarzać w związku problemy by mężczyzna czuł że ma się starać bo jak wszystko jest i porządek i seks i obiad to on wracając z pracy i mając podawane wszystko na czas nie widzi że tego nie zrobiła wróżka i ile mnie to kosztowało?

Patrząc z dystansu na mój ostatni związek widzę siebie ciągle robiąca coś dla partnera i jego kolejne wymagania stawiane mnie. Że on był chciał jeszcze to i to i to... Byłam już tak zapracowana że nie wiedziałam jak mam pogodzić jego fanaberie z zyciem. Może gdyby on się garnął więcej do pomocy w domu to poczułby na własnej skórze ile kosztuje wysiłku praca. Stawiał mi coraz to nowe wymagania i czekał aż się samo zrobi. Dopiero kiedy odpuściłam sobie tłumaczenie mu że tak jednak życie nie wygląda i zaczęłam się skupiać na sobie i swoich potrzebach to odkrywał swoją prawdziwą twarz. Coraz większe pretensje i niezadowolenie. Sam nie był w stanie niczego zrobić. Nawet wyprać. Mam wrażenie że on potrzebowal i kucharki i kochanki i sprzątaczki, która do tego przyniesie jeszcze do domu odpowiednią ilośc pieniędzy zgodnie z jego wymaganiami. Kiedy sobie nie radziłam z tym wszystkim to mnie obrażał, wmawiał mi zaburzenia ale nie był w stanie pomóc odciążając mnie. Wiecznie zmęczony. Siedzący tylko przed komputerem. Nigdy mnie nie zaprosił do teatru ani na dyskotekę. Sama musiałam stwarzać sytuacje i wtedy z laską szedł. Głuchy na moje potrzeby i nie widzący tego wszystkiego co bylo robione dla dobra domu. A mimo wszystko nie mogę się pogodzić z tym rozstaniem. I gdyby chociaż zostawił mnie dla kogoś kto daje mu tyle co ja. Albo dla kogoś kto daje mu więcej. A on mnie zostawił dla takiej panienki która jawnie mówi o sobie, że nic nie lubi robić. Że nie sprząta i nie gotuję ale wymagania od życia ma wielkie. Której się prawie nic nie podoba. Niczym się nie zachwyca choć świat jest taki piękny, która jest zimna i ironiczna i widać że ma wszystko gdzieś i nie szanuje żadnych kulturalnych zasad zachowania a na przyjazne gesty odpowiada że ma to gdzieś ...

Hm... . Różnimy się. Nie związałabym sie z kimś, kto wymagałby ode mnie sprzątania jego mieszkania. Nie związałabym się z kimś, kto wymagałby ode mnie robienie czegokolwiek na jego rzecz.

Na forum jest wątek "Grupa wsparcia dla kobiet kochających za bardzo", większość jego bohaterek myślała podobnie do Ciebie.

Dziękuję.zajrze tam w wolnej chwili. Też chce wreszcie pozwolić sobie żyć po tym wszystkim.

My kobiety za bardzo głęboko do wszystkiego podchodzimy dlatego czasem wystarczy dać sobie na spokój i odciąć się od toksycznej osoby.

Ja widzę w Tobie niesamowitą potrzebę kontroli: nad swoimi uczuciami, nad partnerem, nad światem dookoła. Zawsze musi być po Twojej myśli, bo jak nie jest, to zmieniasz się w domowego dyrektora- mamusię- wychowawczynię. Kiedy wiązałaś się z byłym partnerem, to przecież chyba wiedziałaś kim jest, nieprawdaż? No więc wzięłaś go z dobrodziejstwem inwentarza, ale zamiast tolerować jego niedoskonałości lub też zdecydować, że jednak to nie jest partner dla Ciebie, to zaczęłaś go tresować. Bo to tak naprawdę leżało za potrzebą bycia w związku: móc wziąć sobie zepsutą zabawkę i ją naprawić.

Jeśli przedstawię jej co jej grozi to nawet jak nie uwierzy to zasieje to w niej niepokój i będzie go bardziej sprawdzać a jak go złapie na takich samych zachowaniach bo zamiłowanie do alkoholizmu i inne sprawy się nie zmieniają to może spojrzy na niego moimi oczami. Tyle że ja na prawdę nie lubię tej osoby i nie wiem czy chce jej pomagać w denuncjowaniu go ale może warto by wiedziała jak on umie zmarnować czyjś czas.

Mytewa życzę Ci szczescia ale pamietaj ze tzw karma to miecz obusieczny.  Mam wrazenie, ze uzalezniasz swoje szczescie od nieszczescia swojego bylego. 
Myślę, ze jeszcze tutaj zajrzysz, gdy dojdziesz do wniosku, ze "robieniem szumu i dzialaniem w zaułkach " niepotrzebnie tracilas energię na osoby nie warte Twojego czasu.

Dlatego, wielokrotnie już na forum w podobnych wątkach, cytowałam słowa mądrego człowieka:

Znalazłam wątek w którym chciałam się wypowiedziec. Niestety został zamkniety. Dotyczył tego czy partner wie ze my piszemy na forum i czy wie co. U mnie nigdy zaden partner nie wiedział ze piszę po forach. A pisałam odkąd pamiętam. Wypowiadanie swoich myśli pd adresem innym niż partner nie raz pomogło mi uniknąc konfrontacji i powiedzenia prosto w twarz co sadze o okreslonych zachowaniach czy nawet wyglądzie partnera. Dzieki temu nie musze zaburzac swojego wizerunku i unosic sie emocjami ktorych nie chce zdradzac partnerom aby nie psuc sytuacji. To mi pomaga utrzymac rownowage w tym jak godzic sie z losem majac takiego a nie innego partnera. Budda powiedzial ze w konfrontacji ze skałą zawsze wygra strumień. Nie ze względu na siłę ale na wytrwałość. Ja jestem takim strumieniem. Uzyskuję zawsze to co chcę choć bywają chwile załamania. Ostatnio borykam sie z trudnym problemem. Otrzymuję określoną pomoc ale jest to wciąż niewystarczające. Sytuacja już dawno powinna być rozwiązana. Jednak opieszałość pewnej osoby której obowiązkiem było zrobienie tego ciągle ciąży i zapesza te sprawe. Do tego ta osoba wykazuje sie nieustanna ukrytą złośliwościa skierowana pod moim adresem. I chce uniknąc odpowiedzialności chociaż to jest wina tej osoby ze taki problem w ogole zaistnial. Chcąc wykazac gest dobrej woli w celu pojednania zgodzilam sie na wprowadzenie w zycie pewnej zmiany. Nie chcialam tego ale zrobilam to by pokazac cos pewnej osobie. Ta osoba zawsze chciala by tak bylo wiec zrobilam to dla niej. A ona teraz nie chce pomoc mi w pozbyciu sie tego problemu choc sama mnie wielokrotnie namawiala by tak sie stalo. W efekcie mam bardzo zle samopoczucie i spada mi nastroj bo zostalam obarczona konsekwencjami jakie powinna ponosic tamta osoba. Nie mogłam już wytrzymac narastajacego gniewu i powiedziałam jej w przyplywie emocji ze tak sie nie postepuje jak on. Natomiast uwazam ze nie powinnam mu tego mowic bo on nie zasluguje na to by sie przed nim odslaniac z prawdziwych emocji. Zreszta nigdy na to nie zaslugiwal. Jednak czasami emocje sa silniejsze niz nasza wola i same z nas wychodza. Traktuje to wyznanie na forum jako oczyszczenie w celu wzmocnienia swojej woli i przybrania odpowiedniej postawy wzgledem tej osoby i jej systemu represji i wymuszen jakim mnie chce poddawac. Odzyskam spokoj i wszystko co stracilam i na co bylam narazana ze wzgledu na kontakt z ta żałosną osobą, która do tej pory próbuje mnie karać i się na mnie odgrywać za to że jest na tyle kiepska i nie prezentuje sobą zadnego poziomu a później sie dziwi dlaczego nawet chwili sie nie trzeba zastanawiać by móc o niej bez żalu zapomnieć.

A ja pozwolę się nie zgodzić, że mężczyźni Cię oszukują. Ty od początku widzisz, że facet jest nieodpowiedzialny, bałaganiarski, bez ambicji, leniwy i wygodny, ale za wszelką cenę chcesz sobie udowodnić, że go "naprawisz", "wychowasz". Opętana jesteś ideą, że na miłość sobie trzeba zasłużyć, więc takie obiboki przyciągają Twoją uwagę, bo oni przecież tak dużo potrzebują... No, a potem wiadomo co się dzieje: Ty sobie żyły wypruwasz by żuczek miał dobrze, a żuczek ma się jak pączek w maśle i ma Cię gdzieś.

Wspinam się na szczyt siła woli i determinacja.  Ukazują się skrywane oblicza hi hi. Zawsze działa to samo. Ostatnie miesiące pozwoliły mi złapać właściwy trop. Teraz tylko pokażę jej kim on na prawdę jest. Myślę że go przecenila tak samo jak ja go przecenialam i ty droga czytelniczko nie raz wzięłaś gów.no za diament. Wariantów jest kilka ale koniec tylko jeden. Nie rzuca się obietnic bez pokrycia. Jeśli  się komuś coś obiecuje to się dotrzymuje słowa. Za każde puste kocham, za każde nie chce mi się, za każdą próbę odwracania kota ogonem - na wszystko co zrobił i uczynil, na wszystko czego nie będzie chciał zrobić mam argument nie do przebicia. Kiedyś mi zarzucił że jestem nielogiczna i nie umiem się wymieniać na argumenty. Te ileś miesięcy było konieczne bym mogła się przygotować. Mam dla niego wiele niespodzianek i prezentów.Najbardziej mnie to zawsze denerwowalo za jakiego mądrego się uważa. Naprawdę matka go nie nauczyła że już od pierwszej poważnej kłótni kobieta jest już inna kobieta. Dla niej też coś mam. Nawet mi jej żal. Miłość jest uczuciem nietrwałym i bardzo szybko spada się z dachu wieżowca kiedy okazuje się że nie ma spadochronu hi hi zrobię coś dobrego pokazując jego prawdziwą twarz... Zawsze taki wybielający się a ja wariatka. Nic się nie zmienil. Niczego się nie nauczył. Ponoć ludzie uzależnieni od alkoholu z pijackich rodzin tak mają. Zaczynam żałować tej drugiej. Będzie jej z nim bardzo ciężko. Niech tylko spróbuję się z czymś wychylić to czekać ja będzie coś strasznego. Przeżyłam to tyle razy że wiem gdzie ukłuć żeby bolało. A teraz czekam hi hi

Naprawdę brzmisz tutaj jak osoba chora psychicznie.

Choroba to wynik zaburzeń homeostazy organizmu. Trzeba więc eliminować czynniki chorobotwórcze. Świat jest wielowymiarowy a to że niewiele osób dostrzega ile daje to możliwości to trudno. Radzenie sobie z zemsty czy z miłości jest względne. Liczy się energia i zaangażowanie. Wygra wytrwałość czyli ja.

Dlaczego wszyscy widzą w zemście problem? Świadomość wkładana do głowy od dziecka ze nie wolno nam wyrównywać rachunków jest krzywdząca. Uczy się nas by godzić się z losem a poprawiać go można tylko w określonych granicach wymyślonych przez innych. Ja mam swoje granice i swoje prawa. Jeśli w respektowaniu moich praw pomaga mi prawo państwa lub opinia publiczna to będę tego używać skoro uważam że mogę. Jeśli w wykorzystywaniu moich praw pomaga mi czyjąś głupota, naiwność lub przekonanie że jestem chora psychicznie to też to wykorzystam. Jeśli w domaganiu się sprawiedliwości pomaga mi moja sytuacja zawodowa czy rodzinna to też tego użyje. Tym bardziej jeśli mam do czynienia z kimś kto myśli że jest najmądrzejszy. I tym to śmieszniej wygląda jeśli taka osoba jest kręcona jak cygan słońcem i nie wie o co chodzi. Nie musi
Najważniejsze że ja wiem.

Może tak a może nie - terapia. Może tak a może nie - jego odwet. Dlaczego on ma się mścić jeśli nigdy nie udowodni mi że ja się mszcze? Zresztą ja się nie mszcze. Po prostu mobilizuje go do naprawiania popełnionych błędów i wymagam by je poprawiał w odpowiednim tempie i z odpowiednim zaangażowaniem jakie potrafi z siebie wykrzesać. Czy mnie to coś kosztuje? Niewiele. Co mu powiem jak mnie na czymś złapie? Wszystko. Że to nie tak, że to nie ja, że to ja ale nie chciałam, albo chciałam wszystko jedno. To nie ma znaczenia. Cel się liczy

Mytewa poszukaj w wujku Google informacji o tym jak zemsta moze sie odbic na Twoim zdrowiu...
Ponizej fragment jednego z artykulow
[...]zemsta, zamiast nieść ulgę, nakręca spiralę przemocy, a na dłuższą metę rujnuje nasze zdrowie psychiczne i fizyczne. Jak?

Na skutek przedłużającego się stresu zwiększa się w naszym organizmie wydzielanie kortyzolu i adrenaliny. Kortyzol zaś powoduje wiele chorób układu krążenia i zwiększa ryzyko zawału serca. Osłabia nasz układ odpornościowy, przez co łatwiej nam łapać rozmaite choroby. Z kolei podwyższony poziom adrenaliny utrzymuje nas w ciągłym pogotowiu. Skutek to zaburzenia trawienia, problemy z koncentracją, bóle głowy, napięcia mięśni, bezsenność czy nawet depresja[...]

Wreszcie się wypełnia karma. Po tylu upokorzeniach od kiedy tamtą się pojawiła i zaczęła przejmować kontrolę nadszedł czas wyrównania rachunków. Codzienne łzy odkąd ja poznałam. Pozbawienie dziecka opieki codziennej. Na szczęście moje dziecko odróżnia kto jest kto i szybko przestało się przejmować szczególnie że wie jak wygląda i wyglądała prawda. Nigdy nie dopuściłam do tego by dziecko miało do exia jakieś bardziej emocjonalne podejście , guwernantka to guwernantka. Od kochania ma rodziców. Utrata wpływów jest bolesna. Wytrącala mi systematycznie karty z rąk, myślała że pozbawi mnie wieloletniej pracy i kontaktów którym poświęciłam tyle czasu. Wytrąciła mi go z ręki. Znam go tyle lat i nawet nie przypuszczał że chodzi jak w zegarku a prawdziwe życie i emocje toczą się daleko poza nim bo nic nie wygląda tak jak jemu się wydaje. A ona wszystko zniszczyła. A jednak karma ja dopadła. Dostałam informację które zmieniają wszystko. Próbowałam osobiście wybadać sytuację ale exiowi po mojej ostatniej akcji ustawiania go do pionu pod względem wykonywania pecen fochy jeszcze nie opadły. Natomiast informacja wydaje się być pewna. Ten związek który mi przyspozyl tyle smutku i złości umrze śmiercią naturalną. Znam go i wiem że on tego nie przejdzie. On potrzebuje ciągłej uwagi, pieszczot, dodmuchiwania ego. Nie umiał się mną zaopiekować jak miałam grupę i był obrazony że w ogóle zachorowałam a co dopiero coś takiego!. Nawet jeśli uda się jej z tego wylizać to ten ich romantyzm od którego mnie mdli umrze bardzo szybko. I po co się porywała z motyka na mojego baranka? Będę z wielką satysfakcją obserwować ten początek końca. Chciała mi zniszczyć życie, więc życie zniszczy ja. Czasami nic nie trzeba robić. Tylko zaufać karmie. Ja cierpiałam a ona będzie razy 100.

Mytewa, ile czasu minęło od rozstania?

Mójego exia cos sprowadza. Ciekawe co?. Oby długo nie zabawił. Jego obecność zaburza atmosferę. Tamtej nie było z nim. Może kłótnia. Poczekam aż przyjdzie mi się zwierzyć.  Chcetnie utule w bólu i rozterce.hi hi. A przyjdzie jeszcze z płaczem i będzie przepraszał.