Jak podnieść swoją samoocenę? - Netkobiety.pl

Skończyłam studia,po których nie pracuje w zawodzie....mam  mało znajomych, jestem nieśmiała, nie lubię za bardzo wychodzić do ludzi...Jeszcze troche tych rzeczy by się uzbierało

I co w związku z tym? Większość kierunków jest ogólna tylko część naprawdę specjalistyczna. Do tego studia to nie zawodówka, czy technikum - ma to swoje plusy i minusy. Może po prostu nie lubisz swojej pracy?

Nie lubisz wychodzić do ludzi to dlaczego szukasz towarzystwa? Skąd się to wzięło?

Dokładnie, trzeba doceniać to co się ma i się cieszyć z tego...Może powoduje to zazdrość, że inni mają lepiej...Bardzo możliwe.

Polecam 31 dniowy program Podnoszenia Własnej Wartości zamieszczony w książce Nathaniela Brandena 6 filarów poczucia własnej wartości. Można go znaleźć w Google. 10 minut dziennie w zupełności wystarczy.

Rady masz w zacytowanym fragmencie. Nie nakłonisz tej osoby, jeśli sama tego nie rozumie. Pokazuj własnym postępowaniem, podawaj przykłady na każdym kroku.
Zaproponuj założenie zeszytu i wpisywanie w nim każdego drobiazgu miłego jaki nam przyjdzie do głowy. Niech to będzie nawet coś takiego, ze korki były dziś mniejsze, ze szybko dodzwoniłam się do przychodni, ze ekspedientka zwykle naburmuszona- dziś była miła, że spałam dobrze itp. Jest za co dziękować, tylko trzeba wysilić mózg, by to zobaczyć. A skupiając się na wyłapywaniu tych miłych drobiazgów, odwraca się uwagę od złych myśli.

Zaznaczam jednak, ze jeśli ktoś jest już chronicznym pesymistą to żadne argumenty nie przemówią .

Bo takiego nie spotkałeś. Ja mam taka matkę. Odkąd pamiętam była pesymistką i z wiekiem jest coraz gorzej. Sama przyznała, że nie ma już dla niej ratunku, że się nie zmieni i nawet nie ma zamiaru.

Zawsze jest za co siebie lubić. Ja nie wierzę, że nie ma ani jednej rzeczy, za którą możemy się naprawdę bardzo lubić. Pomijając fakt, że nie kochamy za coś konkretnego, tylko za całokształt... jak słusznie zauważyłaś za to jak się myśli, żyje, postępuje. Czy dziecko kochamy za coś? Otóż nieeee, kochamy, że jest po prostu.

Trzeba to docenić, że masz partnera . On Cię kocha skoro chce się z Tobą ożenić. Widzisz On kocha , a miłość to nie kalkulacje coś za coś tylko świadoma decyzja zainspirowana wcześniejszą tzw " chemią" lub czymś co sprawiło , że wybrał akurat Ciebie(np wspólne wartości ). A skoro wybrał Ciebie to znaczy , że jesteś wyjątkowa , wyjątkowa dla Niego . A Ty się użalasz i martwisz, że nie lubisz siebie . To nie jest Miłość , Miłość to niekiedy rezygnacja z siebie na rzecz drugiej osoby . Koncentrujesz się na sobie zamiast na Nim na Was . Doceń to . Kluczem tutaj jest przestać koncentrować się tylko na sobie bo was jest dwójka . A ilość znajomych wcale nie określa człowieka . Tylko to jaka jesteś dla ludzi choćby dla rodziny , czy sąsiada . I w tedy gdy sama coś z siebie dasz to w tedy będziesz szczęśliwa . A takie wyliczanie : nie lubię siebie bo nie mam znajomych bo jestem nieatrakcyjna itp to jest tylko marnotrawienie życia. Możecie się nie zgadzać ale sam się przejechałem na takim myśleniu i straciłem Miłość a uwierzcie to gorsze niż nielubienie siebie

Można się lubić za jakieś cechy, ale jednocześnie być ogólnie niezadowolonym ze swojego życia - z tego jakie życie się wiedzie, i to się bardzo przekłada na samoakceptację i sympatię do siebie. Wydaje mi się, że to przychodzi automatycznie - wiodę w moim odczuciu nudne, nieciekawe życie, z którego jestem niezadowolona, więc postrzegam siebie jako nudną i nieinteresującą osobę.

Ja jeszcze polecam sport. Ale taki, który sprawia autentyczną przyjemność, a nie coś do czego się trzeba zmuszać.

Jeśli czujesz, ze nie jesteś w stanie sama sobie poradzić, to wizyta u specjalisty jest najlepszym rozwiązaniem.

Mylisz podstawowe rzeczy. Jesteś niezadowolona ze swojego życia, bo niedostatecznie siebie lubisz i doceniasz. Nie odwrotnie!!!
Ja bym mogła na swoje życie tylko narzekać, bo nie mam własnego M, nie mam samochodu, dobrej i spokojnej pracy i średnie zdrowie. Ogólnie... nudy i kicha . Jakim cudem nie narzekam, hę? Dlatego, że mam pasję i nie zależy mi aby udowadniać, ze jestem w tym najlepsza. Dobrze się ze sobą czuję i nie muszę mieć innych osób, aby mi udowadniały, ze jestem fajna. Lubisz poszczególne cechy, ale to za mało. Polub swoje myśli, postępowanie i zachowanie, a nie za same cechy charakteru. Wtenczas będziesz bardziej zadowolona swojego życia - gwarantuję .

Anaibella> a jeśli nie masz się komu wygadać? Poza tym... ja jestem bardzo przeciwna takiego wygadywaniu się. Ma na celu żalenie, zrzędzenie a poprawy żadnej . W końcu ile można wysłuchiwać?

Mozna się nauczyć, a nawet trzeba . Jest wtedy łatwiej żyć. Jeśli czuję, ze mam nudne życie, to nie narzekam na to, tylko robię coś, by nudne nie było.
Jeśli nie mam mnóstwa znajomych to świetnie... im mniej znajomych tym mniejsze problemy . Skupiam się na kilku lojalnych, szczerych i wartych uwagi. Tyle mi wystarczy, bo w sumie nie przeszkadza mi bycie samemu. Gdy jestem sama, zajmuje się swoją pasją, samodoskonaleniem i rozwojem duchowym. Jest mi z tym dobrze. Przede wszystkim skupiam się na pozytywach. Szukam ich w każdym zdarzeniu, bo uważam, ze wszystko co nas spotyka jest dla nas lekcją. Dopóki nie wyciągniemy wniosków z lekcji i nie poprawimy się, będzie nas stale spotykać nowa lekcja... czyli nowa przykrość. To jest tak logiczne, że czasem dziwię się jak można tego nie rozumieć .
Jeśli chodzi o wdzięczność, to każdego ranka wstając z łóżka, dziękuję za przespaną noc, za zdrowie, za to, że się obudziłam i mogę nadal być oparciem dla córki i matki. Tak niewiele, a tak poprawia nastrój .
Budowanie samooceny zaczyna się-jak każda budowa- od fundamentów. Fundament to my sami. Jeśli nie jesteśmy gotowi się zmienić, popracować nad sobą,  to nic nie zbudujemy.

Dziękuję też za dobrego męża, jego dobrą pracę, za cudowną córkę... jest za co dziękować, tylko trzeba chcieć to dostrzec .

To zależy wśród jakich ludzi .

Przeczytać książkę pt: "Jak przestać się martwić i zacząć żyć"