toksyczna rodzina osobowosc unikajaca - Netkobiety.pl

Kazdy potrzebuje kontaktow z ludzmi, chyba że jest martwy.

Autorko, ja ci proponuję poszukać dobrego terapeuty, bo inaczej to za 10 lat dojdziesz do wniosku, że jednak sama sobie z tym nie poradzisz - tak jak ja

Nie czuje nienawisci do ludzi ale sprytnie ich unikam. Nawet prace mam z dala od ludzi. Nie jestem calkiem sama, mam wsparcie i wiem jaka jest moja sytuacja:) W gruncie rzeczy uwielbiam byc sama ale chwilami brakuje mi rozmowy z kims innym no po prostu zdarza sie raz na ruski rok.

Nie czuje sie po prostu introwertyczka w jakims stopniu na pewno nia jestem, lubie przebywac sama ale czasami mialabym ochote tak po prostu poprzebywac z ludzmi. Tak bez.oceny, bez krytykowania, zwykle wypicie kawy. Odkad sie wyprowadzilam probowalam spotykac sie z rodzina co jakis czas ale w koncu zawsze dochodzilo do tego, ze sie obrazali jak nie chcialam dluzej z nimi siedziec, czy gdzies.pojechac, czy zostac na noc i.taknsie ciagnelo.przez kilka lat. To nie bylo zwykle obrazanie potrafili sie za to przez rok do mnie nie odzywac . Pojawilo sie we mnie (chociaz wydaje mi sie, ze nie bylo to na miejscu) poczucie winy. Skoro ktos sie.obrazil to zrobilam cos zlego a pozniej dochodzil glos rozsadku, ze.przeciez nikogo nie obbrazilam tylko grzecznie odmowilam. Zyje w takim poczuciu winy od dziecka. Jako dorosla osoba wyrwalam sie z domu ale skomplikowane relacje z rodzina ciagna sie za mna do teraz a poczucie winy narasta bo coraz wiecej rzeczy "robie zle". Matka manipuluje moimi uczuciami, nie pozwala podejmowac decyzji,  gdzies zawsze musze miec wtłoczone poczucie winy jak mam inne zdanie lub po prostu chce.byc sobą (nie.moge po prostu czegos nie chciec, nie moge sie bac, nie moge unikac, nie moge nie myslec tak jak ona). A ja jestem prostym czlowiekiem, ktore chce.po prpstu byc. Nie chce.byc narzedziem w czyis rekach by stworzyl za pomoca mnie swoj swiat, ktory przekracza moje granice by.osiagnac swoj cel a jesli mu mowie stop odrzuca i traktuje jak smiecia. Mimo to byla w tej rodzine 1 osoba na ktorej mi zalezalo i dlatego dawalam sie podniszczac. Wiedzialam, ze to nie jest tak, ze.przyjade pogadamy i bede mogla normalnie wrocic. Jak nie tanczysz jak ci zagramy to nie masz tu zego szukac. Tak to mniej wiecej wyglada. Teraz juz tam nawet nie jezdze, nie mam na to siły. Niech bede ta "czarna owca"
Jako dziecko bylam bardzo niesmiala, przewrazliwiona i wiem, ze teraz jakos osoba dorosla rowniez.nie.do konca odnajduje sie w tym swiecie ale wyprowadzilam sie, zawsze liczyla sie.dla mnie stabilizacja i spokoj, mam prace. Wszystkich traktuje bardzo na dystans tzn w pracy nie trzeba inaczej ale gdzies czuje, ze zakladam maske, sztucznie wytworzona, trzymam ja kurczowo, zeby tylko zadna czesc mnie, ktora ma.troche niepoukladane zycie nie wyszla na zewnatrz.
Ehh duzo pisania. Mam w sumie z kim o tym pogadac ale teraz nie bede pracowac jakis czas i boje sie siedzenia w domu wtedy wraca moje.poczucie winy, to odrzucenie i tak narastaja we mnie negatywne mysli. Chcialabym sie mimo wszystko cieszyc zyciem na.tyle na ile mozna. Byc bardziej otwarta i chwilami tak jest ale czasami zamykam sie nawet na siebie. Moze tu tkwi problem.
Mam nadzieje, ze.jakos udalo mi sie ubrac w slowa to co czuje. Moze musze z kims pogadac tak.po prostu zeby nie zwariowac:)

Nie zyje przeszloscia to sie dzieje teraz. Teraz zostalalam odsunieta bo czegos nie zrobilam. Mam osobowosc unikajaca i jest wiele rzeczy, ktorych unikam i w skrocie przez to rodzina sie obraza a ja izoluje sie bo taka jestem a jak wychodze na chwile ze skorupy to dostaje w pysk:)
Moze ktos ma taki metlik w glowie i chce czasami pogadac:)

W tej kwestii też cię rozumiem, ja swojej rodziny nie widzialam od 8 lat, a od roku nawet nie dzwonilam.

Najpierw nie dzwonilam, bo co mialam powiedziec? Że to przez nich taka jestem? Bez sensu.... A potem żeby nie słuchać narzekań, jak to się o mnie wszyscy martwią, a ja taka obojętna   No a kto mnie tego nauczyl?

Tak że  mętlik w głowie to moje drugie imię;)

A co spowodowało, ze zerwalas kontakt? Pewnie duzo pisania ale moze tak w skrocie;)
Mialas kogos bliskiego w tej rodzinie z kim chcialabys utrzymac kontakt?
A jak z rodzeństwem?

wydaje mi się że ślepą uliczką, jest szukanie w necie i samo diagnoza, bo to tak naprawdę nie pomaga, a jeśli to minimalnie i tylko na chwilę
szukać możesz, da to ulgę jakąś, jednak będzie stratą czasu

jeśli by z boku na to popatrzeć, to miałem podobnie, rodzina dysfunkcyjna u mnie jeszcze alkoholik
kontakty które miałem, były mi po coś potrzebne, gdy przestało mi na tym zależeć, w pewnym sensie nadrobiłem własne braki, jest po kontaktach

u Ciebie ojciec "poszedł w swoją stronę", mój zawsze szedł swoją drogą, był nie obecny jako rodzic

większość osób usamodzielnia się za szybko w takich warunkach, chodź to z usamodzielnieniem nie ma wiele wspólnego, myślę że bardziej z przejęciem obowiązków i dopasowaniem do egzystowania
w pewnym sensie jest to dobre, chodź doprowadzało do niedobrego, trzeba to z kimś (terapeuta/grupa wsparcia) przeorać wzdłuż i wszerz

i odłożyć na strych, w pięknym pudełeczku, z napisem "przeszłość"
i zając się teraźniejszością, na nowo

w tym pudełku zostawić, wyuczone reakcje, zachowania,
i nie latać za często do tego pudełka na "strych"

i tu się sama ograniczasz, tą "selekcją"
trzymasz się starych schematów, w domyśle tego "dobrego"
głowa Ci robi kuku, działa sprawnie tylko "danych" nie chce zmieniać

chciałabyś wiedzieć, co dobre a co złe, żeby omijać błędy, na których masz się możliwość rozwijać
kwestia wyciągania wniosków i wdrażania ich w życie,
zakładasz że ktoś Cię skrzywdził(co wcale nie musiało nastąpić) i trzymasz się przekonania że to nastąpi znów

jak masz przebłysk, to walczysz ze sobą, i źle to tolerujesz,

jak każdy który ma wewnętrzny opór przez zmianami, cały myk że tego na logikę się nie da

trzeba przeżyć, raz, drugi, dotknąć, uciec, przegadać, przyglądnąć się,
zmiana tego wiąże się tylko i wyłącznie dla mnie, z zmierzeniem się z tym czymś

nie da się ominąć

załóżmy teoretycznie sytuacje, Ty myślisz że ktoś coś(zrobi/myśli) na tej podstawie działasz/nie działasz, w wyniku Twojego działania/nie działania Ktoś coś robi/nie robi
wiesz gdzie się to łańcuszek psuje, na samym początku

trzeba dać szanse sobie i nie myśleć

nie żartuję

a kto z otoczenia by to wytrzymał
w dodatku bez emocji, za coś się płaci, chodź jestem zdania że szkoda kasy

bardziej cenie dziś pojęcie czegoś w bólach, niż kupowanie gotowego

to jest proste, tylko my jesteśmy skomplikowani

Tez uwazam, ze nie wszystko jest takie proste i nie jest to tylko kwestia podejscia do zycia i jak my sie mierzymy z problemami. Sa tak syfiate sytuacje w zyciu, ktore wrazliwsze osoby potrafia zniszczyc lub wyniszczac chociaz juz dawno minely i mowic, ze wszystko jest ok no ile mozna sie oszukiwac:)
Fakt to od nas zalezy "jak nisko upadniemy" (ale to ktos nas do tego zmusza. Tu kto ma racje bo pojawia sie problem z asertywnoscia ale trudno wymagac od dziecka zeby wiedzialo jak zachowac sie powiedzmy delikatnie "w niekomfortowej" sytuacji, kiedy dorosly przekracza jego granice) Tylko od nas zalezy czy? i jak? powstaniemy z tych kolan ale prawdą jest, ze nie wszystko jest kwestia podejcia i nastawienia umyslu bo to bzdury. Jakos musimy wstac z tych kolan bo wmawianie sobie, ze wcale na nich nie bylismy na dluzsza mete nic nie da. I pozniej powoli dzialamy ze soba i tu jest roznie. Mozna chwytac sie roznych mozliwosci(ksiazki, filmiki na yt, sny czyli praca z podswiadomoscia, rozmowy z kims kto nas wspiera i mamy do niego zaufanie), zeby poznac siebie i dac odejsc temu co nam dalej szkodzi.
To wszystko pomaga ale nie jest to wszystko takie proste jakby sie wydawalo i czasem mozna sie pogubic dlatego tez tutaj jestem w tej chwili.

Tak tak kazdy punkcik juz przerabilam i ma to sens:) racjonalizowalam to sobie wlasnie w taki sposob... tylko chwilowo jestem w tym 4 punkcie:/ ale tragedii nie ma, życie toczy sie dalej:)

Szkoda, ze tak mało osób "unikających" chciało sie wypowiedzieć w tej kwestii a jest to tak szeroki problem.
Jak nie daja sie zwariowac? Czy akceptuja swoja lekliwosc? Jak mierza sie z nowymi sytuacjami i na ile sami je generuja? Jak dostosowali sie do dzisiejszego zycia? Z czym maja najwiekszy problem? Kurcze jest tyle pytan:)