Życie z niepijącym alkoholikiem - Netkobiety.pl

A ile ma lat ten twoj niepijacy alkoholik i jak gleboko fizycznie byl w nalogu? Jak dlugo nie pije?

Czy oprocz alkoholu zdarzalo mu sie brac jakieś prochy? Wiesz cos na ten temat?

To jeszcze kedno pytanie - znalas go zanim wpadl w nalog?

To skąd wiesz, że kiedyś był innym czlowiekiem?

Do Iceni - znam go wiele lat i przez kilka pierwszych lat był super człowiekiem. W międzyczasie okazali się że ma po alko różne fazy, a ponieważ chciał się starać żebyśmy byli razem to rzucił picie. Od kiedy rzucił - masakra. Wytrzymać się z tym człowiekiem nie da.
Guska - Twój mąż się tak zmienił?
Byłabym pewna że mnie kocha ale te jego jazdy temu przeczą.  Jak się uniesie to jest koniec świata.  Reaguje nieadekwatne do sytuacji. Np. Dziecko (moje) zrobiło głupią minę do zdjęcia i już jazda. Ja wypiłam piwo jest jazda (wg niego każdy jest alkoholikiem). Wszystko co nie jest idealnie jak on chce - ma nas dość, krzyczy albo wychodzi. Rok temu zachowywał się wręcz spokojnie.

Wow, Iceni,  nigdy o tym tak nie pomyślałam, ale to może być to.
Ja chyba wiem dlaczego zaczął pić i wpadł w nałóg. Ma dominującą matkę która kontroluje każdą strefę jego życia.  Będąc ze mną przestał pić i rozluźnić stosunku z matką . Myślę że podświadomie psuje nasza relację żeby ze spokojem sumienia wrócić do matki. Może też do picia.
Chciałam iść na wspólną terapię ale temat coś umarł.
Ja wiem że powinnam odpuścić, mimo jego wielu wspaniałych cech takie życie jest udręką.
Powiedzcie mi jeszcze czy to normalne że były alkoholik sądzi że inni też są alkoholikami?  Zaczęłam podejrzewać ze jest zazdrosny ze ktoś inny może pić a on nie.

Trzy miesiące terapii? To stanowczo za mało, jemu wydaje się tylko, że ten problem jest za nim. Widać to po jego fochach w chwili gdy ty mu się nie chcesz podporządkować, lub gdy cie widzi z piwem. To nie Ty masz problem z nadmiernym piciem alkoholu i on to powinien po terapii rozumieć. Widać, że nie rozumie więc ta terapia niewiele mu dała, po prostu była za krótka, lub chodził bo chodził i nie przepracował swojego nałogu. Wejdź na forum w którym udzielają się byli alkoholicy i poczytaj, sami przyznają, że często dopiero po zaprzestaniu picia alkoholu rodziny im rozsypywały się, bo oni robili się wręcz wredni dla swoich bliskich, tak jak by się mścili za to że dla nich musieli zrezygnować z tego "wspaniałego stanu"występującego  po upiciu się.

Jeżeli godzisz się na te fochy i awantury to Ty tez możesz być współuzależniona i to jest jeszcze gorszy stan niż bycie alkoholikiem, poczytaj o współuzależnieniu od nałogowca, bo to nie jest błaha sprawa. Na tych forach dla alkoholików są tez fora dla współuzależnionych poczytaj jaki zły wpływ alkoholicy mogą wywrzeć na osoby z nimi mieszkające.

Takie zachowanie jest typowe dla alkoholikow. Poszukaj wsparcia, jesli nie dla was, to dla samej siebie zanim wejdziesz  w to za gleboko i zanim to zostawi slady w twojej psychice. 

To nie sa zarty.

Poproszę chłopaka o opinie jak przyjdzie. Sek w tym, że on nigdy nie widział mnie pijanej. Poznaliśmy się jak juz nie piłam. Jestem po programie aowskim, który zrobiłam baaaardzo sumiennie. Ludzie gratulowali mi przemiany. W krótkim czasie w moim życiu po prostu wszystko zmieniło się na plus. Ja się zmieniłam. Stałam się łagodniejsza, empatyczna. Przestałam rozpamietywac swoje marne dzieciństwo, swoją chorobę. Ale nad tym trzeba pracować. Teraz np trochę opuściłam mitingi i jest gorzej...

Doczytalam- Twój partner jest na razie na tzw duposcisku. To jeszcze nie jest faza trzezwienia. Trzezwienie to jest coś po prostu najlepsze na świecie. Kiedyś to mnie cieszyło dopiero jak dostałam drogi prezent, kupiłam sobie coś cennego, poszłam na superimpreze... A podczas trzezwienia budziłam się rano i cieszyłam się ładna pogoda, przespana nocą, smakiem kawy, dzień dobry od pani sprzątającej, sklepowej... I to była taka prawdziwa nieprzemijajaca radość. Coś pięknego. W ogóle przestały mnie interesować rzeczy doczesne i materialne. Np dzisiaj - straciłam znaczaca kwote pieniędzy. Nie z mojej winy. A ja się tym nie martwię. Ciesze się miłym dniem w pracy, zimnymi ziemniakami, tym ze jutro sobie pośpie...
To wyzwanie całego świata od alkoholików to tez jest znamienne. On jeszcze za tym tęskni. On nie wierzy, że już nigdy nie Będzie mógł się napić w sposób kontrolowany. Walczy z tym. Alkohol jest dla ludzi, ale już nie dla nas alkoholików. Ja np go nie zauważam. Chodzę na imprezy, na wesela, do barów, pubów. Nikomu się nie tłumaczę, nikogo nie rozliczam.

A ja sądzę, że Twój partner musi się sam zmierzyć z problemem. Obchodzenie się z nim jak z jajkiem nic nie da. Rzucenie nałogów to silna wolna i walka ze sobą - czym innym jest wsparcie, a czym innym pozwalanie na wyładowywanie swojej frustracji na Tobie.

Jasne, że może być rozdrażniony, sfrustrowany - niech zasuwa do AA, na jakieś grupy wsparcia - skoro wciąż odreagowuje odstawienie od alkoholu.
Rozumiem, że chcesz mu pomóc. Tylko moim zdaniem są granice. Awantura, bo Twój syn zrobił złą minę do zdjęcia - szanujmy się. Rozniosłabym. Pobłaża się ludziom, bo są niepijącymi alkoholikami, bo mają okres, bo mają depresje, bo są po porodzie, bo mają pms, bo boli ich kręgosłup, bo stres, bo praca, bo małe dziecko - wszyscy mamy jakieś problemy, bolączki - jak się ktoś źle zachowa trzeba reagować, a nie tłumaczyć, ze to przez brak alkoholu, papierosów, seksu czy czegokolwiek. Nie twórzmy tu koła pocieszenia dla maruderów. Z problemami trzeba sobie radzić - nie umiesz - psycholog, jak potrzeba tabletek szczęścia - psychiatra. Wsparcie tak - ignorowanie nagannego zachowanie - nie.

Pił z jakiegoś powodu, ten alkohol był mu potrzebny, żeby mieć lepszy nastrój, żeby być spokojniejszy, odważniejszy, milszy, towarzyski, a może, bo brakowało mu spontaniczność, a może lubił smak wódki czy piwa - jest jakiś powód, może czuł się samotny, może nieszczęśliwy, może zagubiony - nie pije się codziennie ot tak - dlatego napisałam - problemy się rozwiązuje, jak się nie daje rady - psycholog, a jak potrzebne wsparcie farmakologiczne psychiatra.

Z jakiegos powodu, owszem, tego powodu tabletki nie zalatwia, chyba że jakies zaburzenie konkretne

Teraz na stronie PARPA, są przymiarki, lub program pilotażowy terapii kontrolowanego picia, takze współczuje wszytkim walczącym partnerom osob uzależnionych

Zarabiste drzwi do naciagania rzeczywistosci pod przykrywka terapii

Jasne, ze nie załatwią, ale ludzie mają różne problemu, różne zaburzenia, różne wytłumaczenia i rozwiązania - alkohol, narkotyki, leki.
Ja tylko nie lubię, kiedy agresywne, niestosowne zachowania są tłumaczone i puszczane bez komentarza jedynie we wzmianką - a to dlatego, że rzucił picie, palenie ect. Nie powinno być zgody na takie sytuację.

"
A ty w tym teatrzyku grasz drugoplanową grę

Ale niby pierwszoplanową

Pewnie Cie kocha, jak potrafi,  a czy tak wyglada relacja dwojga zakochanych albo kochajacych ludzi!! Nie mo oceniać"
Amethis masz rację.
Dopiero teraz widzę ze ten teatr jest po to żeby on był ciągle w centrum uwagi.
Dziś chce z nim porozmawiać.  Już wiem że on zareaguje,hmmmm, gwałtownie.
Żeby się bać pogadać z facetem który niby Cię kocha.....
Usłyszę oczywiście stek wyzwisk oraz ze chce być sama żeby "chlać". Te awantury zrobiły się przewidywalne.

Tak zrobię.  Powiem mu jakie są moje oczekiwania.
Tylko szerzej - zaczynam myśleć ze on ma już trwałe zmiany - czy terapia przyniesie skutek?
Bo na co ja mam właściwie czekać. ...
Sam czas nic nie zmieni. On by musiał nad sobą pracować.  Tylko czy to ma sens? Czy on może być jeszcze fajnym człowiekiem? ?

Amethis ależ ja wiem co usłyszę.  Mogę to teraz napisać na kartce

Dziękuję za pomoc

pannapanna najbardziej przerażające w tym co piszesz, jest ta zmiana zachowania, ciekawa jestem która twarz Twojego faceta jest prawdziwa.
Trzy miesiące odwyku, jest kroplą w morzu, ludzie latami biorą udział w terapii i nigdy nie wiadomo, czy nie pojawi się czynni, który wywoła, powrót do nałogu.
Teraz zastanów się, co będzie i jaki będzie Twój partner i życie z nim, gdyby zaczął znowu pić. Bardzo prawdopodobne, że jego agresja wobec Ciebie jeszcze wzrośnie.
Kochasz, ale pamiętaj o swoim dziecku, ona najbardziej cierpi w obecnej sytuacji, jest świadkiem waszych kłótni, jego fochów i złości, takie przeżycia mogą wypatrzyć psychikę i wzorzec związków.

Mnie po prostu aż fizycznie boli jak ja sobie przypomnę co to znaczy pić. Najgorszy był okres, kiedy już wiedziałam że muszę a nie mogłam przestać. Chodziłam na spotkania aa i dalej zapijalam. Miałam straszne kace i Jeszcze gorsze Wyrzuty sumienia. Juz siebie nie kontrolowalam. Ludzie się mnie zaczęli bać, bo ich obrażalam bezpodstawnie. Byłam jak Twój partner- w mojej głowie wszyscy przeciwko mnie. I stał się cud- wszyscy się ode mnie odwrócili. Zostało mi tylko aa. Zadzwoniłam do kogoś ze wspólnoty i się przyznałam, że przez kilka miesięcy czaly czas kłamalam. I wiesz co usłyszałam? Ze oni dobrze wiedzieli, bo sami mają takie doświadczenia. Pozwolili mi się stoczyć i dopiero zapragnelam zdrowiec. Będę udzielała się w Twoim wątku, bo ja byłam lustrzanym odbiciem Twojego partnera. Mnie się udało! I w niego też wierze. Wierzę w każdego kto chce się zmienić

Obserwowałam podobne reakcje u szwagra.
Szwagierka pisała mi parę razy, że gdy szwagier przestał pić i był po odwyku - był nie do zniesienia.
Płakała, że czasem nawet wolała, żeby się napił i napięcie zniknęło.

Taki stan trwał parę miesięcy. Teraz już minął i jest ok, dogadują się.
A było naprawdę kiepsko, oddawanie moczu pod siebie, do szafy, ciągłe awantury, obrzucanie żony wyzwiskami, etc

Jeżeli chcesz, żeby było między Wami dobrze, żeby się ułożyło, to musisz uzbroić się w cierpliwość.
Jeśli wiesz, że nie dasz rady, to lepiej odpuść i nie rób mu nadziei.
Wyjście z nałogu to dłuuuuugi proces, który z reguły wymaga wiele wyrzeczeń.

Możesz spróbować namówić partnera na wizytę u psychiatry, ale pewnie nie będzie chciał iść...

Na forum kobiecym moze nie będę rozwijał co o tym myślę, zresztą kazdy ma cos takiego jak wolny wybór

Bardziej zastanawiam się, co według Was kryje się pod pojęciem, "odbić sie od dna"

Bo tu ciekawe sprawy drzemią, tak naprawdę

Czytać nie muszę, znam

Chodź nie bardzo czaje baze w kontekście, pytania swego

"Odbić się od dna" ?

Amethis, ja pisałam do pannapanna

Dnem mojego szwagra było oddanie moczu na śpiące dziecko. Po tym incydencie dotarło do niego, co się dzieje i dobrowolnie postanowił udać się na odwyk.

Słuchaj, może pokaż moje wypowiedzi, bo moja droga do trzezwienia zaczęła się podobnie wyboiscie. Ja próbowałam wielu innych dróg- prywatne leczenie, psycholog... Wydawałam na to kupę kasy ale czułam ze coś nie działa. I dopiero aa mnie uratowało. Wydaje mi się,  że ja na początku miałam silny mechanizm zaprzeczenia. Czułam się lepsza od "tych" alkoholików. Specjalnie chodziłam odpicowana na spotkania, żeby pokazać moja "wyższość" i dalej Korzystałam z prywatnej pomocy. Psycholog to była pomyłka. Psychiatra (specjalista od uzależnien) sama się zapytała po co do niej przychodzę i dała mi listę mitingow. No ale dopiero zapicia podczas prób niepicia okazały się jakbardziej bolesne... Nie działo się nic spektakularnego, bo ja już od jakiegoś czasu przestałam wychodzić z domu, żeby zminimalizować wstyd. Piłam u siebie. Moje dno to było wtedy jak pewnego dnia się obudziłam, na kacu oczywiście, i sobie uświadomiłam, że jestem sama. Ze nikt już ode mnie telefonu nie odbierze. Ze cały blok widział jak się zataczajac szłam po alkohol. Ze nie mogłam w sklepie wymowic nazwy trunku. Doszło do tego, że ja się wstydziłam budzić, bo wiedziałam, że w nocy piłam i pewnie kolejny raz się upokorzylam.

A teraz odniosę się do opinii, że życie z osobą niepijaca to koszmar. Ja wielokrotnie Dziękuję za alkoholizm. Byłam alkoholiczka na długo zanim poznałam smak alkoholu. Kiedyś byłam wycofana, zakompleksiona, z poczuciem niższości. Czułam ze coś jest nie tak. Życiem się nie potrafiłam cieszyć. Ciągle chciałam więcej i więcej. Ale nie wiedziałam czym jest to "więcej". A potem nastąpił okres picia. A po nim trzezwienie i program. Ja po programie spojrzałam na siebie z pozycji bocznego obserwatora. Zauważyłam swoje wady, swoje zalety. Nauczyłam się jak postępować, jak oceniać zagrożenia. Zyskałam ogromny szacunek do samej siebie. Nikomu nie pozwolę siebie skrzywdzić. Kiedyś miałam kiepski zwiazek. Facet mnie zdradzal. Teraz do takiej sytuacji by nie doszło, bo stałam się świadoma, przekonana o własnej wartości osoba i takie dziady omijają mnie z daleka. Emanuje taka energia, że przyciągam dobre osoby. I co najwazniejsze- ja juz nie umiem nikogo krzywdzić. Przyklad- ostatnio wyzylam się na bogu ducha winnym ochroniarzu. Chłopak się jakal, a ja od niego potrzebowałam jakiejś informacji i go popedzalam. Byłam zdenerwowana, informacja kluczowa dla mnie. Jak juz wróciłam do domu i sobie to przypomniałam, to się poryczalam... Serio poczułam, że wraca stara ja, bo kiedyś ludzi to ja miałam w głębokim poważaniu. Rano wstalam i postanowiłam poszukać tego chłopaka. Udało mi się go znaleźć i powiedziałam mu prawdę, że ja go przepraszam, ze wyszedł ze mnie jakiś gnoj, dałam gadżet na przeprosiny. A ten chłopak mnie przytulił. Do było magiczne, nie do opisania. I tak działa program- eliminujesz swoje wady. Juz nie umiesz postępować jak wcześniej. Szanujesz ludzi, Szanujesz siebie. I na koniec dygresja. Ostatnio chłopak potrzebował pomocy. Dzwonił do kolegów. Jeden nie mógł, drugi po piwie, Trzeci śpi. Zadzwoniłam do jednego alkoholika. Za chwilę przyjechało ich kilku:-) tak to działa. My po prostu za wszelką cenę jesteśmy słowni, pomocni. To jest sens naszego życia. Musimy odwdzięczyć się drugiemu człowiekowi za to, że obsesja picia została nam odebrana

W trakcie. Nie chciałam się z nim spotkać, bo postawiłam program na pierwszym miejscu. Trochę się nagimnastykowalam przy tym, bo wymagania programowe są takie, że codziennie o ustalonej godzinie dzwonisz do swojego sponsora, czyli osoby która przekazuje program 12 kroków. Tak jest na początku.
Nowopoznanemu chłopakowi nie chciałam mówić, że jestem alkoholiczka a jakoś z tych rozmów wytłumaczyć się trzeba. Aż doszło do tego, że musiałam mu wyznać prawdę. Fajnie się zachował, tzn nie drazyl. Dostał zakaz wracania się i negowania. Jest sporo jeżdżenia na początku. Mitingi dwa razy w tyg. Wtedy jeszcze miałam taką pracę, że w ogóle najlepiej by było gdybym w niej nocowała. Ale dałam rade! Byłam osoba dość klotliwa, a z moim chłopakiem doszło do sytuacji konfliktowej aż RAZ. Strzeliłam focha przy wyjściu z domu, wsiadłam w samochód dojechałam 3km i po prostu jakąś siła zmusiła mnie, żebym zadzwoniła i przeprosiła. Tak to działa! Chłopak był pod wrażeniem mojego zachowania. Starzy znajomi do mnie wrócili i wszyscy są pod wrażeniem mojej przemiany. Jestem innym lepszym człowiekiem. Możecie iść na miting razem.

Do pannapanna
Guska - Twój mąż się tak zmienił?

Byłabym pewna że mnie kocha ale te jego jazdy temu przeczą.  Jak się uniesie to jest koniec świata.  Reaguje nieadekwatne do sytuacji. Np. Dziecko (moje) zrobiło głupią minę do zdjęcia i już jazda. Ja wypiłam piwo jest jazda (wg niego każdy jest alkoholikiem). Wszystko co nie jest idealnie jak on chce - ma nas dość, krzyczy albo wychodzi. Rok temu zachowywał się wręcz spokojnie.

Odpowiedź: Kochana, mój mąż się nie zmienił. Zginął pod kołami. Nie chciał zrozumieć, co dla niego dobre. I ja w narzeczeństwie myślałam, że z robię z niego uczciwego człowieka. Alkoholizm to choroba, nawet jest dziedziczna. Moi synowie też ją mają. Są grubo po 30-sce i nadal "kawalerkują". Smutne. Do wyleczenia trzeba silnej woli, lub... nieprzewidziany przypadek, który czegoś nauczy. Ale nie zawsze. Mojego starszego nie nauczyło.
Czytałam o wspólnej terapii. Nie pójdzie, jeśli nie będzie gotowy. Siłą go nie zmusisz, chyba, że postraszysz odejściem. Jeżeli bardzo kocha, zgodzi się na terapię. Bądź cierpliwa i konsekwentna. To bardzo ważne: Konsekwentna! Życzę miłego dnia
ps.sieć mi przerwała... wklejam komentarz.

Im więcej czytam tym więcej się zgadza.
To, paradoksalnie, daje mi nadzieję że to nałóg sprawia że on się tak zachowuje a nie np. choroba psychiczna - bo tego byśmy już nie obeszli.
Z nałogiem można jednak wygrać, co widać chociażby na Twoim przykładzie Anna.
Znam kilku niepijącym alkoholików i myślę że po tych którzy nie przeszli terapii widać nienawiść do świata,  wieczną złość a ci po terapii są tacy jak Anna i jej znajomi.

Dzięki za mile słowa! Późno spróbowałam alkoholu. Pamiętam, że byłam szczerze zdziwiona jak moje koleżanki z klasy brały małpki smakowe na studniówkę! Zaczęłam nadużywać po studiach. Zaczęlo się niewinnie. Piłam kasacyjnie dwa lata. Od początku 2015 trzezwieje.

To takie suche fakty. A teraz rozwinięcie. Kiedyś przeczytałam, że alkoholizm to choroba. Bardzo mnie to rozbawiło. Gardzilam alkoholikami. Dla mnie to były menty, nieroby i pasożyty. No nie musze dodawać, że wtedy miałam bardzo wysokie mniemanie nt. mojej roli w społeczeństwie ;-)
Długo nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że jestem alkoholiczka. Chciałam być taka jak inni. Życia sobie bez alkoholu nie wyobrażałam. Widziałam, że pije więcej niż znajomi. Zaczęłam unikać imprez i pić w samotności. Piłam codziennie, w weekendy następowała eskalacja. Warto wspomnieć, że kobiety dużo szybciej się uzależniają i u nich picie kasacyjnie powoduje większe spustoszenie. Głównie w psychice. Bałam się wszystkiego. Wszędzie lek co znów odwaliłam. Ze juz o mnie plotkuja, że mi prawo jazdy zabiorą, że zwolnia dyscyplinarnie. Wiecznie niewypana, ręce mi się trzesly, dbać o siebie przestalam. I to spojrzenie zbitego zwierzątka. Byłam łatwym celem. Pamiętam, że kręcił się koło mnie taki znudzony małżonek. Dzwonił niby z troski, zapytać o u mnie. Jaki to był gnoj perfidny- ja ryczałam, że już nie chce i nie mogę pić, a ten mnie uspokajal ze nic się nie Dzieje i jeszcze mi whisky przynosił. Tamten oczywiście liczył na coś. Nie mógł mi wybaczyć ze poszłam na terapię. Juz mnie urabial na swój materac a tymczasem ja zawalczylam o resztę godności. Jak juz się podniosłam z podłogi, to zadzwoniłam ze jakakolwiek próba kontaktu skończy się info do zony, bo wiem co planował. Tak się wystraszył, że się z miejsca odkochal:-)

C.d.n.

Elilena niema ze ktos niby nie pije:)albo pije albo nie pije .samo bycie po odwyku to za malo jesli nie przerabia 12 krokow nie chodzi na terapie indywidualna to wlasnie nadal nie radzi sobie z piciem i z emocjami tak jak opisujesz.

Kobiety alkoholikow niesamowicie sie oszukuja,ida za tym co mowi uzalezniony wchodza w to i kreca sie tak jak on zagra. i to jest droga do zguby do wycienczenia psychicznego i fizycznego.Taki stan bezsilnosci ,tkwienia z osoba uzalezniona w zwiazku,ogladanie co chwile pijanej geby,brak wiary w siebie to wszystko przemawia zeby kobitka poszla na terapie sama ze soba.Poprostu ratowala siebie a nie czekala na cud trzezwosci lubego.

Alkoholizm to ciezka psychiczna choroba i uwazam ze kontrole nad nia udaje sie zachowac tym ktorzy jednak przez wszystkie lata trzezwosci trzymaja sie z niepijacymi alkoholikami,z tymi ktorym sie udalo,jesli ktos czuje sie juz pewien siebie po kilku miesiacach mityngow i odwykowej terapii a chlał cale lata to sami sie zastanowmy w jakim jest miejscu.

Uzaleznienie od alkoholu to jest zaburzenie psychiczne z objawami rowniez fizycznymi.Jest wpisany w klasyfikacje diagnostyczne  zaburzen psychicznych.
Twoj maz wpadł w alkoholizm z jakiegos przeciez powodu zwiazanego z psychika,nie rozdzielaj tego bo to tak jakbys mowila ze nałog to wsumie jakby pryszcz, pryszcza sie usunie i bedzie znowu gladka buzka.No a nie jest tak.
Jak nie pozalatwia spraw w swojej glowie,duszy to bedzie pił kwestia czasu.

Dokładnie tak, dziękuję.

Widzę, że po tak długim czasie łapię się na tym, że znowu daję się wkręcać. To straszne. Znowu się gubię bo on właśnie "niby" przerabia 12 kroków, ma terapeutę, poszedł do psychiatry, chodzi na mityngi...

Co jakiś czas zachowuje się  jak chory psychicznie, straszy samobójstwem itp. Potem znowu jak gdyby nigdy nic...

Staram się trzymać dystans a mimo to w którymś momencie  nie daję rady. I to pomimo ciągłej terapii i mieszkania osobno od 1,5roku. To jest błędne koło.

Hmm rzeczywiście nie da się nikogo zmusić. Jak słyszę obietnice, że dla żony, dla dzieci, dla syna, dla sądu, to generalnie mam złe przeczucia. Oczywiście często to partnerki pierwszy raz przywożą takiego delikwenta na miting, ale to już od niego zależy co on z tym zrobi. Sama upierdliwie odwozilam jedna kobietę na leczenie. Płakała i obiecywała poprawę. A potem odwiedzał ja konkubent- czynny i był powrót na stare śmieci. Dlatego ja na siłę nie ratuje, nie namawiam. Niestety nie wszystkich da się uratować. Wielu jednak woli jeszcze trochę popić, a niektórzy zapic się na śmierć. Co ja zalecam, gdy partner pije? Bierność. Jak się upije, nie szykować obiadu, jak leży zarzygany, to go tak zostawić, broń Boże na kacu nie szykować żadnych rosolkow, nie próbować go tłumaczyć przed rodziną, szefem, sąsiadami. Mało tego, jak jest w takim okrutnym stanie a goście Zaproszeni- nie odwoływać, niech popatrza. Jak wydaje kasę na wóde, zamiast na jedzenie odciąć go od lodówki, nie prac jego śmierdzących lumpow

Ja byłam żoną alkoholika przez 8 lat.
Raz pił, raz nie i zarzekał się że juz nie będzie.

Wiecznie niezadowolony, z pretensjami, obrażał się jak dziecko, tupał nogą, walil drzwiami i wychodził.
Wracał albo nie.
Moja samoocene doprowadził do 0.
I jak tu ktos napisał to życie na tykajacej bombie.
Nie da się z tego wyjść bez wsparcia terapeuty który pomaga odkryć nam nasze odczucia,
pragnienia, wszystko co jest zagłuszone przez taką sytuację i życie z alkoholikiem.
I bez wsparcia innych kobiet, obserwowania ich, tych które miotają się płaczą, są psychicznie wyniszczone
i tych które z tego wyszły, żyją, realizują się, są spokojne, szcześliwe.
Wtedy dopiero człowiek zaczyna rozumieć w jakim bagnie siedzi i że poświeca swoje zycie, czas i zdrowie
na osobe która o nas nie dba ponieważ jest tak zajęta sobą, ma jakieś wielkie problemy ze sobą które zrzuciła
na nas, co przynosi ulgę.
Wtedy zdajemy sobie sprawę że sposób w jaki reagujemy na ta sytuacje i na problemy tego człowieka szkodą
i nam i jemu ponieważ on nie pracuje nad sobą, jest ubezwasnowolniony w te sytuacji przez nas.
A my przez niego.
Życzę Ci kochana dużo sił i wiary w siebie, to że sama piszesz że masz już dosyć, że widzisz że problem jest
to już duzy krok do przodu:)
Wszytsko zależy od Ciebie, od Twojej pracy nad tym, zmiany postawy i spojrzenia na sytuację.