on nie chce ślubu - Netkobiety.pl

skoro jest wam dobrze to ja bym tego nie zmieniała przynajmniej narazie, skoro on jest po rozwodzie to potrzebuje czasu nim dojrzeje do następnego małżeństwa

ja dobrz wiem ze papier nie utrzyma związku i tutaj nie o to chodzi - nie musi utrzymywac bo my jesteśmy ze soba szczęsliwi. tutaj chodzi tylko o formalność, o nazwisko itd. W życiu różnie się dzieje, może któreś z nas wylądowac w szpotalu i co wtedy? dla lekarzy jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi... A jak pojawi się kiedys dziecko, to czyje będzie miało nazwisko? Jego? i Co za każdy m razem żeby odebrać je z przedszkola będę potzrebowała zaświadczenia że jestem jego matką? Tutaj chodzi o te wszystkie zyciowe sprawy, kiedy nagle okaże się że formalności blokuja nas w jakieś sytuacji... tego nie chcę. ale chyba "aniakrol" napisała najważniejszą rzecz - on chyba musi do tego poprostu dojrzeć - kocham go i wiem że on mnie też kocha, a to jest przeciez najważniejsze

Napisałam tylko przykłady, a z palca tego nie wyssałam , bo to są sytuacje z życia wziete Nie jestem w desperacji, że mogę zostac sama, bo jestem od niego sporo młodsza i nie sądzę żebym mogła miec problem ze znalezieniem sobie kogoś...

Tutaj chodzi o moje życie z osba która jest dla mnie całym światem i która kocham bardzo mocno - jak długo moge mówić - "mój chłopak" (biorąc pod uwagfę jego wiek 42 lata to trochę dziwnie zaczyna brzmieć)

Mam umiar i wcale go nie naciskam - rzomawialiśmy o tym kilka razy, po prostu zaskoczyło mnie jego zdanie na ten temat i trochę zaniepokoiło. Marze o normalnej rodzinie, to chyba nic złego i każda z nas o tym marzy, nawet jeśli krzyczymy że jest inaczej.

Tak jakos zostałam wychowana, że cieżko mi nazwać rodziną wolny związek bez małżeństwa.

Martwię się tym, że on nie ma do mnie zaufania, że boi się, że ponieważ między nami jest taka różnica wiku to mi się to jkiedys znudzi, więć lepiej sie nie wiązać... Nie wiem juz sama sobie chyba wymyślam

to tymczasowe rozwiazanie mi się podoba

On wie, że mi na tym zalezy i że o tym myślę - czekam na jego działanie - może się kiedyś zdecyduje. Aktualnie celowo unikam wszelich rozmów na ten temat, żeby nie myślała że popadam w paranoję. Ja temat poruszyłąm i on moje satnowisko zna - zobaczymy co z tym zrobi...

Jak się oświadczy napisze o tym tutaj  napewno

Myślę, że to dosyć poważny problem jest.
A na początku Waszej znajomości miał takie same stanowisko?
Nie mówię, że po tygodniu bo po tak krótkim czasie się nie rozmawia na takie tematy ale po pewnym czasie tak, czy jego zdanie się zmiieniło czy zawsze było takie?
Może zapytaj go ile czasu potrzebuje aby poukładać swoje życie po rozwodzie i oceń czy potrafisz tyle czekac (w nieskonczoność?) czy nie. Ja troche wiem o czym mówisz bo Moj też się zapiera, że nie chce ślubu ale mi na razie też sie nie spieszy więc nie mam jeszcze takiego dylematu jak TY pozdrawiam

Nie chce otwierac nowego watku, zwlaszcza, ze ten jest o podobnej tematyce. Otoz bylismy wczoraj u znajomych i zapytali sie nas kiedy my zamierzamy sie pobrac. Ja teraz bede miala 21 lat , moj chlopak 27 i nie spieszy nam sie, tymbardziej , ze mam studia. Jednak chcialabym za kilka lat wziac slub i miec dzieci. To co mnie zbilo z tropu, to slowa mojego , ze nie jest gotowy i przez najblizszy czas nie bedzie. Ze planuje w wieku 40 wziac slub. Uznalalm to za swego rodzaju zart, wymowke dla znajomych, zeby nie drazyli. Poruszylam ten temat ponownie w domu, zapytalam, czy on zartowal z ta 40 czy mowil powaznie, bo nie usmiecha mi sie myslec o zalozeniu rodziny w wieku 35 lat. Byl on niestety calkiem powazny , stwierdzil, ze to za szybko i bedzie mogl sie zastanowic nad tym za parenascie lat, potem urwal temat i w ogole nie odpowiadal na pytania. Rozmawialismy juz kiedys na ten temat (jak to pary rozmawiaja przyszlosciowo, takie gdybanie), ale zawsze bylo zobaczymy po twoich studiach , mozliwe ze podczas studiow sie zareczymy. Dobrze wie, ze dla mnie slub i rodzina ma znaczenie, moze nie teraz, juz, zaraz ale za 4-5 lat, nie za 14.
Teraz nie wiem praktycznie na czym stoje. Kocham go i wiem, ze teraz nie ma robic z czego problemu. Jest dobrze, no ale wlasnie co bedzie za te pare lat kiedy ja juz bede gotowa ? Mam wrazenie, ze moj chlopak ma syndrom piotrusia pana. Nie wiem, moze wyolbrzymiam, ale nie chce za kilka lat uslyszec "dobrze wiedzialas, ze nie chce slubu" i tyle.
Co o tym dziewczyny sadzicie. Bede wdzieczna za jakiekolwiek wypowiedzi.
Pozdrawiam.

uwazam ze twoj partner powinen na samym poczatkunwaszej znajomosci cie poinformowac i wyrazic swoje zdanie do slubu go nie zmusisz bo to musi byc dobrowolna decyzja ,jezeli czujes jakies watpliwasci albo obawy porozmawiaj z nim ,slubu sie nie bierze dla bezpieczenstwa to nie polisa od wypadkow

Ja mialam cos podobnego ale w druga strone. To maz naciskal zeby sie zareczyc, zeby sie pobrac. Dla mnie to nie bylo to wazne. Chcialam sie budzic co rano obok niego, czekac na niego z pracy i cieszyc sie ze idziemy razem na imprezy. Nie liczylo sie dla mnie jakie mam nazwisko czy mowie na niego chlopak, narzeczony czy maz. Miedzy nami jest 10 lat roznicy wieku, jemu sie spieszylo mi wcale. Wszystko zalezy od tego jaki kto ma stosunek do zycia. Czego chce. Moj maz marzyl o rodzinie i kochanej kobiecie obok siebie. Ja marzylam o facecie ktory bedzie ze mna na dobre i na zle bez wzgledu na nazwisko czy miejsce gdzie z nim bede. Rozne priorytety i inne stanowiska. Ale o tym trzeba caly czas rozmawiac. Na spokojnie. Moj chlopak okazal sie tak przekonywujacy, ze stal sie za niedlugo mezem a teraz hmmmm czeka by zostac tatusiem.....

____________________________________________________

Wieczne Miasto BG

wracam.... żeby dopowiedziec historie, oswiadczył sie 21.05.2010 roku, byłam najszczesliwsza na swiecie... minęły kolejne dwa lata i nic sie nie zmienilo... dalej chodziłam z zareczynowym pierscionkiem i nie bylo nawet jakis planów... w maju tego roku odeszłam od niego... historia opisana na forum "Ich dwóch i ja""