Zaprzestańmy się kłócić! - Netkobiety.pl

Panowanie nad emocjami nie zawsze jest do wypracowania. Wygląda na to,żę akurat w chwilach konfliktu totalnie się mijacie ze sobą.. Ja miałam tak z moim byłym mężem. Na szczęście bardzo rzadko dochodziło do kłótni ale jeśli już.. to sytuacja była bardzo podobna do twojej. Bardzo długo myślałam, ze to norma. Ale kiedy byłam po rozwodzie w związku z innym mężczyzną potrafiliśmy konstruktywnie pokłócić się ale i pogodzić.. a za jakiś czas racjonalnie nawet ten temat omówić. Różnica ogromna..

pomocy

@lifrinat nie chcę myśleć o rozstaniu, bo jak można się rozstać z kimś, z kim się tak super dogaduje i super czuje, nie licząc właśnie tych kłótni. Może gdyby ich tak dużo nie było... A może przez jego nerwowy charakter nigdy nie uda się zrobić, żeby ich tak dużo nie było, bo ciągle na coś nerwowo reaguje. Ja wiem, że czasem powiem coś nieprzemyślanego, złego, nieodpowiedniego, ale można na to zwrócić uwagę inaczej, niż krzykiem i ignorancją. On na spokojnie o tym wie, i mówi, że będzie pracował, ale ileż można czekać?

@lifrinat ja wiem, że ten związek nie jest idealny, bardzo daleko mu do idealności. Dlatego piszę, że poza tymi rzeczami, jest super. Po prostu nigdy z nikim się tak swobodnie nie czułam.

Co do mnie, to oczywiście - może ostatnia wypowiedź zabrzmiała, jakby wszystko było jego winą. Tak nie jest i ja to wiem. Potrafię być męcząca, szczególnie, gdy właśnie on się w minutę zdenerwuje, a ja próbuję na spokojnie, próbuję i próbuję... On jeszcze bardziej się złości, ja jego złości zrozumieć nie mogę, proszę o uspokojenie, o rozmowę, on tym bardziej nie chce. I tak oboje się upieramy. Więc wina leży po obu stronach. Jednak ja nauczyłam się nie podnosić głosu (przynajmniej nie tak często jak kiedyś) i być bardziej opanowana. Jemu wystarczy minuta, by wybuchnąć i wrzasnać.

Dokładnie wiemy, gdzie się różnimy. Praktycznie we wszystkim tym, co napisałaś. Ja mogę rozmawiać i wyjaśniać - jego to męczy. Ja wolę załatwić szybko - on woli po paru godzinach. Ja potrzebuję czułości - on potrzebuje spokoju i izolacji. Oboje to wiemy, i ja staram się trochę naginać i dawać mu ten czas, on się stara ten czas zmniejszać i jak najczęściej mnie przytulać - ale z tym jest naprawdę ciężko, bo jak jest zły, to ostatnia rzecz o jakiej myśli, to przytulenie mnie, a dla mnie w takiej chwili to najważniejsze. Także diagnoza, co nas poróżnia jest i znamy ją od dawna. I co z tego, że wiemy to, jak i tak nadal nie wiemy, co z tym zrobić.

Kolejne rozmowy na ten sam temat z jego punktu widzenia nie mają sensu, ponieważ 1) nie wniosą niczego nowego, 2) już ma dość rozmów, 3) no rozmowa taka, jak każda inna (o kłótniach itp.) go męczy. Więc nie wiem czy jest sens gadanie kolejny raz, bo nie wiem co nowego mogłabym do tej rozmowy wnieść.

Nie rozumiem co w tym śmiesznego. Przecież diagnozę postawiłam już w pierwszym poście, napisałam czym się różnimy. Niczego więcej przecież nie napisałam, ani ja ani Ty Ameryki nie odkryłyśmy. Jeśli wiedziałabym co robić, nie pisałabym tutaj, przecież po to jest ten wątek, nie?

Nie rozmawiamy o problemie non stop, więc tak, wpadłam na to. Co nie zmienia faktu, że problem nadal jest. Że potrafi nerwowo zareagować na coś, na co nie musi, krzyczy, ja proszę o spokój, to nic nie daje, wynika z tego sprzeczka, po której on potrzebuje czasu, a ja bliskości. I tak co jakiś czas.

Po prostu na siłę starasz się wyszukiwać rzeczy które was łączą, podczas gdy tak naprawdę jest ich niewiele. Boisz się być sama, odejść.

@lifrinat zdaje mi się, że sama mówiłaś, że macie podobne różnice u siebie i ciężko Ci to zaakceptować, więc chyba rozumiesz, że to takie proste nie jest.
Wiem, że forum jest śmieszne i nie obruszam się Po prostu ja problem wiem jaki jest, przedstawiłam go, i wszystkie rozwiązania, których próbowaliśmy nie sprawdziły się, dlatego postanowiłam tu napisać.

@MrSpock nie podałam ani jednej rzeczy, która nas łączy... Napisałam tylko, że poza kłótniami, w zwykły, normalny dzień, jest naprawdę fajnie. Nie wiem więc skąd te wnioski. Tak naprawdę jest wiele rzeczy, które nas łączy, to przez nie jesteśmy razem.

@starlet007 dużo racji jest w tym, co piszesz... Całkiem możliwe, że on nerwowo reaguje i wybucha, bo ja ciągle coś mam. Czasem widzę, że na moje uwagi stara reagować się spokojnie. Ale czasem mam wrażenie, że mówię normalne zdanie, jemu się ono nie spodoba i od razu krzyk. Ja go proszę o spokój, a słyszę od niego "bo znowu masz pretensje", mimo że mój zamiar taki nie był. Może już tak ma zakodowane. Chyba masz rację, on się tak często mnie nie czepia i nie poprawia. Chociaż jak już to robi, to zazwyczaj będąc złym i wybuchając... Oczywiście ja zwracając mu uwagę zawsze staram się być miła, i oczywiście zawsze uważam, że nic złego nie robię, bo przecież mam rację ... Więc chyba muszę głębiej się zastanowić nad tym, co napisałaś...

lifrinat - łączą nas zainteresowania, pasje, to, jak lubimy spędzać czas wolny. Łączy nas podobny charakter, to, jak postrzegamy świat i ludzi dookoła, łączy nas poczucie humoru i to, że oboje jesteśmy trochę introwertykami. Mieszkamy razem od 2,5 roku, więc udało nam się "zbudować" własne gniazdko, codzienną rutynę, która nam odpowiada. Bardzo lubimy spędzać ze sobą wolny czas i nigdy się razem nie nudzimy, choć byśmy mieli gapić się w sufit. Ale nie jesteśmy zrośnięci. Ja mam też swoich znajomych, z którymi często wychodzę, on ma swoje hobby, któremu się poświęca, więc jesteśmy odrębnymi istotami. Nie jesteśmy od siebie zależni finansowo. Mamy takie same poglądy na świat i życie, chcemy oboje to samo w życiu robić, nasze plany się nie rozmijają. Mamy podobne cele w życiu i wizję tego, jak chcemy spędzić najbliższe lata. Nie rozmijamy się w takich kwestiach jak dzieci, ślub, dom, itp.
Jak chciałby żyć mój partner z kobietą? Tak jak ze mną, wyłączając kłótnie (wiadomo, nie zawsze, ale je wyeliminować w większym stopniu). Nigdy nie rozmawiałam z nim na temat "jak chciałbyś żyć z partnerką", ponieważ inne nasze rozmowy wyraźnie dają do zrozumienia, że jak wyeliminujemy ten problem to każdy z nas będzie zadowolony ze związku właśnie takiego.
Dlaczego mam często pretensje? Mi się zdaje, że właśnie przez jego nerwowość. Upominam go "nie reaguj tak" albo "odzywaj się milej" albo "nie rób takich komentarzy", ale możliwe, że to takie błędne koło i to się samo napędza. Myślę też, że im więcej między nami kłótni tym mniej czułości i o to też się upominam.

lifrinat dużo bliskości jest. Widzę, że gdy mamy okres bez kłótni to mój facet w tej kwestii zmienia się nie do poznania, przytula się co chwilę, całuje, robi dużo dla mnie, troszczy się. Wiadomo, im bardziej napięta atmosfera, tym tego wszystkiego mniej. Ciężko mi zdefiniować tą życzliwość, bo wiadomo, jak są kłótnie, to życzliwe one nie są. Jak ja coś mówię i on od razu wyskakuje z krzykiem - tam życzliwości też nie ma.
Zaufanie mamy pełne, nikt nigdy nie nadwyrężył tego zaufania. Jednocześnie nijak się nie ograniczamy. Czujemy się jakbyśmy całe życie się znali. Co do pogadania o wszystkim... no właśnie, czasem jak mu się temat nie spodoba, tak jak pisałam, bo uzna, że znowu mam pretensje, to potrafi wybuchnąć. Czasem jest tak, że mówi, że już nie chce rozmawiać na dany temat i żebym skończyła, bo np. uważa, że znowu coś do niego mam, pomimo, że nie taki jest mój zamiar. Wtedy oburzam się, czemu nie możemy swobodnie na każdy temat rozmawiać, ale on mi odpowiada, że możemy swobodnie rozmawiać, ale nie zawsze każdemu każdy temat się podoba i tyle.
Poza tym rozmawiamy o wszystkim, nie ma tematów tabu u nas.

Staram się naprawdę przerwać to błędne koło, dlatego nie reaguję na jego krzyki, na złość, zachowuję wtedy spokój i jestem mega opanowana. Już mam to wyćwiczone i wychodzi mi w 99% przypadków. Ale co powinnam jeszcze zrobić, nie upominać go "kochanie, nie krzycz", albo "kochanie, trochę milej"? Mam na takie rzeczy przymykać oko i nie zwracać uwagi?

Jak często zanim dojdzie do kłótni masz do niego pretensje o rzeczy mało istotne?? Moze ciągłe strofowanie, upominanie , pouczanie wychodzi mu już bokiem , dochodzi do kłótni a ty znowu zwracasz mu uwagę ze nie tak sie zachowuje podczas kłótni , bo Ty chcesz Teraz rozmawiać a on potrzebuje czasu aby ochłonąć.

Nie wiem jak często i o co masz pretensje (np. nie umyta szklanka ) czasem masz słuszne pretensje czasem niesłuszne  ale jednak są PRETENSJE z Twojej strony. On przymykała częściowo oko na Twoje wyrzuty bo nie zawsze jest kłótnia , musi sie to skumulować aby on wybuchł i sie kłócicie i Ty masz znowu pretensje ze on wybucha.....  dajesz mu czas na ochłoniecie po czym znowu masz pretensje ze wybuch przy kłótni.....   i tak blednę koło. Ja go nie usprawiedliwiam ale zastanów sie najpierw nad sobą.

O co są spory ??   On nie jest Tobą , on ma prawo podejmować inne decyzje niż Ty , on inaczej może zachować sie w danej sytuacji niż Ty byś sie zachowała.
Ja kiedyś miałam podobny problem ale już umiemy konstruktywnie sie kłócić 

Pamiętaj o jednym - 3lata jesteście razem , do tej pory pozwalałaś mu na Takie zachowanie ( nie sprzątanie po sobie )  , gdyby Ci to kiedyś przeszkadzało nie byłabyś z nim do tej pory.Nauczyłaś go ze robisz to za niego i takie są skutki . Pewnie takich jego "wad" jest więcej i teraz to wszystko naraz zaczyna Ci przeszkadzać. Od kilku miesięcy próbujesz to egzekwować ale efekt jest jeden. Kłotnie ktore nic nie wnoszą. On wie ze pogadasz , pomarudzisz ale i tak zrobisz to za niego wiec .... nic sie nie zmienia. Tylko kłótnie sie nawarstwiają i atmosfera sie zagęszcza.
Przestań mówić a zacznij działać , np. nie sprzątaj po nim. Mojego męza mamusia tez nauczyła ze kobieta jest od takich rzeczy wiec musiałam go tego oduczyc Po 2 mc weszło mu w nawyk sprzątanie po sobie bo zaczął mu to przeszkadzać nieporządek jaki zostawiał .

Na pewno podczas kłótni nie stosujemy wypominania , bo Ty kiedyś zrobiłaś/eś ......... - twój facet chyba to robi. Skupiamy sie na bieżącym problemie a nie szukamy tematów zastępczych. Jeśli jedno z nas potrzebuje czasu na ochłoniecie drugie sie nie narzuca z pilną rozmową. A czasem zadajemy sobie po prostu pytanie czy jest sens sie kłócić  o jakąś pierdołę która nie ma wpływu na nasze życie ( jednorazowo nie posprzątana szklanka )   

No właśnie nie macie problemów a sami je stwarzacie

ryba81 tak, mój facet potrafi wypomnieć w nerwach. Tłumaczę mu, że tak nie wolno, na spokojnie przyznaje mi rację, a potem się wkurzy i znowu... Staram się naprawdę dać mu czas na ochłonięcie. Ale czasem to ciężkie jak wkurza się od razu po pierwszym zdaniu. I to prawda, czasem nie warto się kłócić. Dlatego czasem jak się zaogni sytuacja to odpuszczam, chcę się przytulić, mówię, że kocham, że nie chcę się kłócić, że to bez sensu tak, ale to nic nie daje. Odtrąca mnie wtedy, jest zły, nic do niego nie dociera.

lifrinat będę się starała, dzięki. Poważne kłótnie na poważne tematy też się zdarzają, ale naprawdę sporadycznie, może parę ich było. Po prostu dogadujemy się w tych poważniejszych sprawach.

starlet007 dziękuję bardzo, będę się tak starała.
Myślę, że problem tkwi w nas obojgu. Ja się dużo pewnie czepiam, jego to denerwuje i to zrozumiałe. Ale niestety on od zawsze miał nerwowy charakter. Każde nasze kłótnie wyglądały tak, nawet na początku, że szybko się denerwował, potrafił być niemiły i że potrzebował potem czasu. Ale to były początki, sądziłam, że damy sobie radę z moją i jego nerwowością. I o ile ja już nie krzyczę, jemu zostało. Wiem, że teraz może wybuchać, bo ja się go czepiam, ale zastanawiam się, czy skoro od 3 lat jest tak samo nerwowy w kłótni, czy kiedyś to się może zmienić.

lifrinat czyli mówisz, że może. Ok, to zacznę od siebie

ktoś jeszcze się wypowie?

Myślę, że Twój związek i problemy, jakie opisujesz są najbardziej typowym związkiem jaki tylko można spotkac Serio. Mój też taki był. Do czasu, aż zrozumiałam jedną ważną rzecz: facet poważnie myślący o przyszłości z kobieta nie podejmuje decyzji, nie załatwia spraw i nie rozwiązuje problemów pod wpływem emocji. Emocje są złym doradcą, a jemu przeciez zależy na Waszym szczęściu, prawda? Pozwól mu ochłonąć, pomysleć, zastanowić się. To, że nie chce z Tobą rozmawiać w silnych emocjach nie musi znaczyć, że Cie ignoruje lub nie liczy się z Twoimi potrzebami, czyli potrzeba czułości, przytulenia, "wiary, że jest ok" - że ta kłótnia nic nie zmienia między Wami. On po prostu POTRZEBUJE sie zdystansowac. Czy w trakcie takiej klotni myslisz o JEGO potrzebach? Z tego co piszesz, zmieniasz swoje zachowanie. Fajnie, mysle, ze on to zauwazy. Zwlaszcza jesli po wybuchu stwierdzisz: ok, ide sie przejsc. Jak bedziesz chcial pogadac, daj znac.
Rozumiesz co staram Ci sie napisac? Ze aby sie do niego dobic, musisz "zejsc"lub "wzniesc" sie po jego poziomu. Gwarantuje Ci,  ze jesli raz odpuscisz jemu zapali sie czerwona lampka i zacznie Cie sluchac, bo pomysli, ze nadajesz na jego falach. Znizasz glos, patrzysz w oczy i mowisz: musze wyjsc.   
Moze pora zastasowac inna taktyke

nim2 to prawda, co piszesz - staram się myśleć o jego potrzebach i dlatego coraz częściej staram mu się dać czas. Stosowałam też taktykę z wyjściem z domu i mówieniem mu, że chcę się dogadać i jak będzie miał ochotę pogadać, to niech da znać. W złości potrafił odpowiedzieć "rób co chcesz, nie wiem, czy dam Ci znać"... I niestety nie było tak, że zapalała się czerwona lampka i jak ja dawałam spokój, to on chciał rozmawiać. Zazwyczaj jak wychodziłam z domu, szłam do koleżanki, to po 3-4h dopiero dostawałam wiadomość "wróć, porozmawiajmy"...
Rozumiem, że pod wpływem emocji nie chce podejmować decyzji. Tylko kurcze, te emocje pojawiają się tak szybko, czasem w przeciągu 5min potrafi być między nami idealnie i po chwili okropnie.

lifrinat hmm że przy ważnych rzeczach nie ma porozumienia? Przy rzeczach, które są ważne w życiu jest między nami zgoda. Nie wiem co masz na myśli. Nie ma w nas porozumienia jeśli chodzi o rozwiązywanie problemów błahych, które powodują te okropne kłótnie...
Już tak robię od paru tygodni, staram się nie chodzić za nim, jak jest zły. Nie wybuchać. Spokojnie tłumaczyć. Jeszcze postaram się nie czepiać głupot i mam nadzieję, że wszystko się uspokoi. Bo tak naprawdę najbardziej obawiam się tych jego reakcji, jak coś się "dzieje", że potrafi szybko się poirytować, wkurzyć i nie chcieć rozmawiać. Oby się udało.

nim2 hmm tylko u Ciebie było to jasne i klarowne o co się kłócicie. O czas, który mu poświęcasz, o Twoją pracę. To są konkretne tematy. My nie mamy nic takiego, co byłoby takim problemem. Albo przynajmniej nie jest to tak oczywiste.

nim2 nie jestem typem filozofa, ani humanisty. Nie umiem zastanawiać się nad takimi rzeczami Nawet nie wiem co to znaczy, że nie ma między nami porozumienia w ważnych rzeczach i czegoś, co by nadawało sens związkowi. Kochamy się, lubimy swoje towarzystwo, nie nudzimy się, planujemy wspólną przyszłość, mamy takie same cele, podobne pasje, podobne poczucie humoru. Zawsze uważałam, że to są te ważne rzeczy i one nas łączą.

nim2 hmm no "masz dużo pracy, nie będę przeszkadzał"  to dla mnie wyraźny sygnał o co chodzi :> Naprawdę, ja się nie nadaję do takich eksperymentów... W kłótni, w sprzeczce jego gesty mogą świadczyć jedynie o tym, że chce spokoju i przestrzeni. Jak nie odzywa się, jak odsuwa moją rękę. Ale to w trakcie kłótni. Ale gesty, które świadczyłyby o samym problemie? Nie mam pojęcia.

nim2 ok, to jak w takim razie powinnam odpowiedzieć na to pytanie? W sensie, o co chodzi w pytaniu "czy jest coś ważnego, co nadaje sens związkowi"? Co to takiego ważnego właśnie jest, skoro to, co ja wymieniłam może minąć. W sensie, pytam z ciekawości, co takiego jest tym fundamentem?

Tak, zauważyłam, zazwyczaj się irytuje jak zwracam mu na coś uwagę. Typu "czemu tak dawno nie robiłeś mi niespodzianki" albo "czemu dzisiaj tylko ja przychodzę Cię przytulać" albo "miałeś zrobić (coś tam, nie wiem co), czemu nie zrobiłeś". Mówi, że nie ma nic przeciwko zwracaniu uwagi, tylko po prostu dzieje się to za często.

No i co? I klops i nie wychodzi, coś nie klika. Carrie.. czasami nam się wydaje, że tak dużo nas łączy... Jeśli byłyby te sam plany na przyszłość, wspólne cele, poglądy, myślisz, że wtedy ludzie tak się kłócą...?

Moim zdaniem, u was kompletnie nie ma połączenia w silnej więzi, on reaguje czkawką i wysypką na ciebie. Pomyśl, jaki zakochany facet, planujący z kobietą przyszłość, za każdym razem jak ona przedstawia mu swój punkt widzenia, swoje zdanie, reaguje na nią w taki sposób? Nie ma więzi, nie ma zrozumienia, jest tylko ślizganie się na powierzchownych sprawach: wiesz, można i razem ogródek wyplewić, uprawiać ten sam sport, jeździć w ulubione miejsca, śmiać się z tych samych rzeczy, a jednak więź może być naprawdę słaba. Jak to odkryjesz, odrzucisz te wszystkie rzeczy, to zostaniesz z gołą relacją i wtedy zobaczysz co tak naprawdę jest pomiędzy wami.

Ty z kolei czujesz, że masakrycznie nie masz zaspokojonych podstawowych potrzeb: on cię nie rozumie, odsuwa wtedy kiedy go najbardziej potrzebujesz, nie liczy się z twoim zdaniem. Czujesz też, że sam związek jest kiepski.

Więc jak tu mówić o silnej więzi, która zbudowana jest z takich niteczek uważności, troski o drugiego człowieka, dbaniu o niego, bezinteresownym zabieganiu, po prostu chęci bycia z tym drugim człowiekiem.

Myślisz, że reakcja alergiczna twojego partnera o czym świadczy? Ja tak mam na niechciane pyłki. Kaszlę, kicham i myślę sobie: znowu przyleciało, mam tego dość, niech już skończy pylić, niech mnie nie męczy.

Musisz po prostu zdjąć te różowe okulary i ujrzeć swój związek takim jakim jest. A on jest słaby. Dopiero wtedy zaczniesz się rozwijać, zmieniać, bo będziesz rozumiała w czym tkwisz.

lifrinat dlatego zapytałam co jest tym, co sprawia, że ta więź jest silna i stabilna? Co tam powinno być, jak to wszystko powierzchowne odrzucę?
Chęć bycia razem? Z mojej strony jest, on mi daje do zrozumienia jak rozmawiamy, że z jego też jest. Troska, bezinteresowne zabieganie? Nie raz to robi. Nie zawsze jak przedstawiam swój punkt widzenia, to reaguje alergicznie. Teraz będzie wyglądało, jakbym go broniła, ale to oczywiste, że przedstawiając problem nie piszę o całym naszym życiu i o tym, co dobrego dla mnie robi. Troszczy się o mnie na co dzień, jak mówię "słuchaj, chciałam o czymś pogadać, bo mi się coś nie podoba" i tłumaczę mu, jak się czuję i co bym chciała, żeby zmienił, normalnie, na spokojnie, to mnie wysłuchuje i zgadza się z tym, albo nie.

A jak by cię ktoś teraz przyparł do muru i kazał powiedzieć PRAWDĘ, to co być powiedziała na temat swojego związku? Jak ty się czujesz w tej relacji? Spełniona? Bezpieczna?

Bo to jest pytanie tego typu: "O co ci chodzi dziewczyno"? .

Zmęczyłam się. Czy ty chciałabyś NIE MIEĆ do czynienia z kłótnią w związku W OGÓLE (bo uważasz, że kłótnie w związku to coś złego), czy problemem są dla ciebie kłótnie i co czujesz ŻE SIĘ POD NIMI KRYJE? .

Myślę, że twoim problemem jest to, że nie wiesz czego ty tak właściwie chcesz. Szukasz, drążysz, upominasz się, ale summa summarum już nikt nie wie o co, czego ty chcesz i wszyscy mają cię dość. Tak jak twój chłopak.

Myślę, że jeszcze na tyle nie poznałaś siebie, żeby jasno zakomunikować swojemu partnerowi czego ty chcesz. Koleżanka powyżej ci pisała na przykład, że ona JASNO I KONKRETNIE mówiła, że praca jest dla niej ważna.

A Ty? Płaszczysz się o jakąś akceptację, inne słowa, czułość, zrozumienie podczas kłótni, ale cholera wie tak naprawdę o co ci chodzi. Ewidentnie tutaj nie klika z twoim partnerem i albo się z tym pogodzisz, albo zatrujesz swoimi pretensjami (bo czujesz brak spełnienia) i wierceniem dziury w brzuchu cały świat.

Też bym się irytował, jakby mi kobieta non stop suszyła głowę, ale w zasadzie nie wiedziała co chce wyartykułować. To ogromny problem komunikacyjny. Ty się czepiasz, ale sama nie wiesz o co. Nikt w tym temacie tak naprawdę nie rozumie, o co Ci chodzi. Popracuj nad sposobem artykułowania swoich myśli, bo tak to daleko nie zajedziesz. Ja przeczytałem ten cały temat i nie dziwię się, że facet chce wyjść siebie i stanąć obok.

Neurotyczka.

Nawet nie wiesz kiedy przestać gadać. Ja uciekam, bo mi już uszy więdną. Powodzenia .