uczucia mężczyzny - Netkobiety.pl

Należało zerwać kontakt zaraz po opuszczeniu go.
To pozornie tylko jest bezdusznym i okrutnym posunięciem.
Teraz już za późno, by naprawić szkody, ale można dopilnować, by nie narobić nowych.
Przeprowadź z nim ostatnią rozmowę i zamilknij.
Trzymasz go w strefie "przyjaźni", czym wyrządzasz mu krzywdę nie mniejszą, niż zostawiając go.
Sobie również. Bo jak sobie to wyobrażasz, gdy za jakiś czas zwiążesz się z innym mężczyzną?
Zaprosisz go na przyjęcie zaręczynowe i podzielisz się nim swoim szczęściem?
Będzie cierpiał, ale teraz też cierpi, bo ma wciąż nadzieję. Musisz mu ją odebrać, by mógł zacząć żyć bez Ciebie, a dla siebie.
Ważne jest jednak to, że gdy już zostawisz go naprawdę, byś dała mu spokój raz na zawsze.

ile byliście ze sobą, co to ta odległość?

Podpisuję się pod tymi słowami. Dokładnie tak.
To, że on zachowuje się jak mięczak to jedno ale ta przyjaźń to jak dosypywanie soli do jątrzącej się rany.

Oj, postąpiłaś bardzo nieodpowiedzialnie i trochę egoistycznie. A może naiwnie? Naprawdę sądziłaś, że porzucając kogoś można komuś wytłumaczyć powody swojej decyzji racjonalnymi agrumentami? Że "przyjaźnią po" można uleczyć czyjeś serce, duszę? Zerwij tę znajomość definitywnie! Ostatni raz stanowczo i dobitnie powiedz, że to nie ma sensu w żadnej postaci między Wami, do niczego nie prowadzi i nie doprowadzi. I nie baw się więcej w psychologa.

Przeciwnie. Postąpiłaś normalnie, jak osoba dojrzała. Widzę tu dwa niezależne problemy. Pierwszy to sens utrzymywania związku na odległość. A drugi to zachowanie byłego partnera po rozstaniu.

Zakończyłem dwa poważne związki na dystans, które w mojej ocenie, podobnie jak Twój związek, nie miały przyszłości. Oczywiście istnieją telefony, skype, lotniska, miasta i inne sposoby, które pomagają trochę się do siebie zbliżyć, czasem osiągnąć jakiś kompromis. Ale trudno sobie wyobrazić wspólny dom, bo gdzie miałby być i kogo brakowałoby w nim na co dzień. Czasem twierdzenie, że miłość pokona wszystkie bariery jest zwykłym szaleństwem. Oczywiście jest dużo żalu i ogromne poczucie utraconej szansy na coś niezwykłego, ale to się sprowadza do osoby partnera, do tego jak bardzo jest dla nas wyjątkowy i ważny.

I tu przechodzimy do problemu drugiego: do rozstania i zachowania byłego partnera. Partnerów dobieramy sobie takich, jakich potrafimy. Silnych, wykształconych, zaradnych, lub biednych, brzydkich, kiepskich w łóżku, etc. Nie wyobrażam sobie, żeby człowiek mi bliski, po rozstaniu, stał się nagle moim wrogiem. Jeśli tak się dzieje, tzn. że źle wybrałem.

Wiem, że istnieje pogląd, który mówi, że jak zrywasz to nie ma się co męczyć i trzeba przerwać wszystkie połączenia. Osobiście uważam to za chore. Jeśli były partner mnie do tego zmusza tzn. że albo ma poważne emocjonalne deficyty i życie z nim i tak byłoby piekłem. Albo zwyczajnie jest jeszcze za młody, nieprzygotowany do odczuwania skomplikowanych emocji.

Nie widzę żadnego błędu w Twoim toku rozumowania i postępowania. Zakładałaś, że Twój partner jest solidnie skonstruowany. Sama podjęłaś trudną decyzję. Nie wiemy, jaki był jej koszt. Niestety partner nie dopisał (deficyty albo niedojrzały) - teraz musisz poradzić sobie sama - i ze swoimi emocjami i z emocjami swojego byłego. I to się raczej nie zmieni. Nawet jeśli teraz zerwiesz wszelkie kontakty ? facet przypomni o sobie za pół roku, rok czy dwa lata. Zastanawia mnie trochę fakt, ze nie dostrzegłaś u niego tej emocjonalnej indolencji wcześniej.

....jaka ta odległość była?...miałam podobnie z jedną różnicą nie zakochałam się..nie chciałam robić nadziei, ale też mam taki problem...

Raz w złości spytałam go czy naprawdę chce, bym rozmawiała z nim tylko z litości. Bardzo się obruszył i wypominał mi to parę dni, ponieważ sądził że rozmawiam z nim z powodu uczuć które jeszcze do niego żywię. Tak naprawdę we mnie te uczucia znikają przez jego zachowania, złośliwości i płaszczenie się.

"jaki on zraniony/dobry, a ty ta zla"

A to akurat często powtarza - że jestem złą osobą.
Wcześniej uważał że jestem cudowna i dobra, a teraz że mam zły charakter.

Powiedział też że o rozstaniu powinny zdecydować dwie osoby, a skoro zdecydowała tylko jedna, to jest to brakiem szacunku dla tej drugiej. I że tak nie może być, skoro ta druga się na to nie godzi. Dla mnie to dziwne, bo zazwyczaj jest przecież tak, że to jedna osoba decyduje o rozstaniu. Poza tym jak to miałoby wyglądać? Że jedna osoba chce rozstania, ale musi tkwić w związku, bo druga nie podziela jej zdania?

Myślałam że załatwimy to z klasą. Czuję się umęczona psychicznie, bo ile można słuchać że jest się wredną, niedojrzałą, złą osobą, winną wszystkich tych łez i depresji? Czy naprawdę zakończenie związku czyni z kogoś złego człowieka?