Zaręczyny - nie wiem co robić - Netkobiety.pl

Strasznie trudna sytuacja . Z jednej strony Ty jesteś bardzo mocno gotowa na sformalizowanie związku, z drugiej strony On ciągle nie jest pewny.
Najlepszym rozwiązaniem byłoby uświadomienie Mu, że Wy zachowujecie się już jak małżeństwo . Samo wesele itp. to będzie formalizacja Waszego związku, nic więcej. Chyba, że On właśnie tego się boi i nie wie czy NA PEWNO (tak szczerze) chce być z Tobą na całe życie. Obrączki to obietnica na całe życie (niestety dla wielu tak tylko w teorii , bądź zaczyna im po ślubie "odbijać").
Może chodzi Mu o finanse, ALE o tym by raczej mówił otwarcie, a może ze względu na matkę nie chce podjąć takiego kroku?

Odejdź z godnością jeśli jeszcze masz jej opary. Serio cieszyłabyś się z takich wymuszonych zaręczyn? Trzeba było poznac jego zdanie przed wspolnym mieszkaniem i kredytami. Równie dobrze może je zerwać pozniej kolejny raz jak wcześńiej... Twoje ultimatum nic nie znaczy, a wymuszone deklaracje nie dadzą bezpieczeństwa

Nie podejmuję za nikogo decyzji... sama musisz to zrobić. Też żyję na tym samym świecie więc nie musisz mnie uświadamiać że życie nie jest takie proste. ale żebranie o oświadczyny wg mnie jest uwłaczające.

Hmmmmm....ja sie nie znam, ale moze pogadaj w takim tonie, ze nie wiesz, czy jestescie ze soba " na zawsze", czy masz planowac z nim zycie, bo duzo was laczy, a z drugiej strony, jestes wolna...niby kazde z was moze sobie kogos szukac....

Nie znam sie, nie wiem, ale to sklania do zajecia stanowiska....

Też o tym myslałam
Dziękuję

Ja w tym roku 30, on 29.
Ja teraz się nie odzywam. Kompletnie nie daję nic po sobie poznać. Nawet o tym nie napomykam.
Ostatnia rozmowa była w grudniu kiedy zaręczyła się jego siostra.
Powiedziałam, że jest mi bardzo źle, bo wszyscy wokół potrafią podjąć tę decyzję, nawet jak są młodzi, świeżo po studiach, bez pracy, ale wiedzą, że chcą być razem. Płakałam. Powiedział, żebym nie płakała, że będzie dobrze, że będę miała ładniejszy pierścionek.
Wyraźnie chciał mnie pocieszyć.

Może ja panikuję, ale po prostu martwię się co będzie jeśli do tego nie dojdzie. Stresuję się.
Ale mu tego nie okazuję. Na co dzień jestem taka jak zawsze.

Spokojnie, moim zdaniem już niedługo;)
Po co zabierał Cie do jubilera jakby tego nie chciał.
Będzie dobrze, zobaczysz.

A kobiety wyżej nie krytykujcie go, każdy ma inne poglądy, dla niektórych wesele to psucie związku (znam takie osoby), znam ludzi którzy uważają że po ślubie kobiety już się nie starają wogóle o facetów... Także są różne podejścia, a przed ślubem zawsze jest to taka większa walka o siebie

Autorko, życzę powodzenia i szczęścia

Można dywagować, czy żebrzesz, czy próbujesz wymusić...
Bo zrozumienie faktu, że jak facet będzie zainteresowany małżeństwem, to oświadczy się sam z siebie- widać Cię przerasta.

Ja nie zrobiłabym NIC.
Rozumiem, że dla Ciebie problemem jest związek udany, ale niezalegalizowany.
Rozumiem, że niektóre kobiety tak mają: dążą do zaręczyn i całego
tego patosu ślubno-weselnego, aby finalnie poprzez małżeństwo zyskać...no właśnie CO?
Co Tobie tak naprawdę da małżeństwo, czego nie możesz mieć bez małżeństw?
Bo z tego, co piszesz wynika, że Twój partner jest z Tobą już dość długo i deklaruje słowami i czynami chęć długotrwałego kontynuowania Waszej relacji.
Mnie wystarczyłoby, że ja jestem dla mojego partnera najważniejsza i wyjątkowa, a on dla mnie.

Wydaje mi się, że najlepszym rozwiązaniem w sytuacji, kiedy Ty "po prostu potrzebujesz legalizacji związku" jest szczera i spokojna rozmowa, w której oprócz Twoich potrzeb poruszony zostanie temat Twoich obaw, o których wspomniałaś powyżej oraz porozmawiacue o Jego obawach, bo takowe z pewnością istnieją.

No to chyba nie przeczytałeś całego wątku albo nie rozumiesz co czytasz

Ja sie z Pitagorasem zgadzam. Jak facet jest z konserwatywnej rodziny, nastawiony na malzenstwo, a Tobie sie nie oswiadcza, wniosek jest jeden- nie chce sie zenic z Toba. I nie ma co naciskac i plakac. Widac nie widzi w Tobie zony

Nie jest nastawiony na małżeństwo! Właśnie o tym pisałam. On nie mówi NIE, po prostu mu się nie spieszy, a mi tak, więc chcę po 4 latach deklaracji co dalej. Konserwatywna rodzina to dla niego przekleństwo. Nie raz mówił mi, że sposób ich wychowania (jego i jego rodzeństwa) jest dla niego kompletnie niezrozumiały. Ma do rodziny żal o to, że całe dzieciństwo spędził w kościele i polu. Teraz stroni od kościoła, religii. Rozwody nie są dla niego przeszkodą. To rodzina jest konserwatywna, nie on. Wiele razy mówili mu, że żyje zbyt nowocześnie itp.
Także nie o to chodzi.

Tzn. na czym miał polegać wątek? Chcesz się dowiedzieć, jak przekonać go do zaręczyn?

Mam koleżanki, które wymuszały zaręczyny. Żadna nie jest po ślubie. Jedna w nieszczęśliwym związku (oboje chyba udają miłość, łączy ich przede wszystkim strach przed samotnością), a druga w stosunkowo udanym (nie znam szczegółów, ale tak wygląda) pomimo nieco wymuszonych zaręczyn.

Trudna sprawa. Z tego co piszesz to, moim zdaniem, są dwie opcje:
1. ze względu na bardzo konserwatywne wychowanie ogólnie nie chce się żenić, ma negatywne przekonania na ten temat (zniechęcił się do idei)
2. nie chce się żenić z Tobą

Jeśli chodzi o punkt 1 to rozmowa jak najbardziej byłaby pomocna. Jeśli Cię bardzo kocha, to może to dla Ciebie zrobić. Kwestia kompromisu. Punkt 2 - tutaj nic nie możesz zrobić. Możesz też robić, ale podejrzewam, że to i tak nic nie zmieni - ani na lepsze ani na gorsze.

Chodzi o to, że partnerzy (zarówno kobiety, jak i mężczyźni) deklarują różne rzeczy, że nie potrafią się zaangażować, że nie chcą się żenić, mieć dzieci, podróżować czy co tam jeszcze, ale gdy spotkają osobę, w której się na serio zakochują, to nagle się okazuje, że ślub i dziecko to można w rok załatwić . I teraz kwestia wyczucia Twojego: czy partner należy do tej kategorii, czy po prostu ma pewne opory światopoglądowe.

Tefilya - trudna sytuacja.
Ja bym sobie na początku zadała dwa podstawowe pytania: dlaczego Ty potrzebujesz tego ślubu (alternatywnie: dlaczego nie możesz poczekać?)? Potrzebujesz większego poczucia bezpieczeństwa emocjonalnego zwłaszcza w kontekście wtrącającej się matki? Potrzebujesz z jego strony dowodu zaangażowania? Jesteś tradycjonalistką, która po prostu chce tej "przysięgi", bo jest to dla niej jedna z ważnych rzeczy w życiu? Chcesz mieć większe zabezpieczenie materialne dla siebie i Waszych dzieci na wypadek rozwodu? To że potrzebujesz dla mnie akurat jest zrozumiałe, ale spróbuj się dokładniej zastanowić dlaczego. W końcu sa ludzie, którzy żyją bez formalizacji, więc można. A Ty nie chcesz, masz do tego prawo.
Drugie pytanie to dlaczego on tak naprawdę zwleka. Tu już jest trudniej, bo trudno jest wejść w głowę drugiej osoby. Ale można spróbować.
Dla mnie na podstawie tego, co piszesz, to facet albo nie czuje się dojrzały do tego, żeby sformalizować związek, bo mu się to kojarzy z zakładaniem rodziny, a on nie chce jeszcze brać na siebie tej odpowiedzialności. (A po co komu małżeństwo, skoro w dzisiejszych czasach poza małżeństwem dostaje to, co kiedyś można było tylko w formalnej relacji, tj. seks + ognisko domowe). Albo niestety nie ma pewności, że tej formalizacji chce dokonać z Tobą. Smutna opcja, ale trzeba taką też wziąć pod uwagę. (Tak jak napisała Beyondblackie). W końcu zaręczonym można być kilka lat, można wziąć tylko ślub cywilny itd. Jakiś kompromis można znaleźć, jeśli chodzi naprawdę tylko o formalność a obydwie strony chcą się dogadać.

Ja bym chyba po dogłębnym zastanowieniu się nad swoimi motywami porozmawiała z nim o Waszych dalszych planach życiowych po prostu. Porozmawiać niekoniecznie w kontekście ślubu ale ogólnie, jakie ma wyobrażenia odnośnie Waszej relacji i ewentualnej przyszłej rodziny. W zależności od tego, co usłyszysz możesz potem decydować o tym, co dalej robić. Kwestia zaręczyn to jest problem konkretny, ale chyba głębiej to nie chodzi o SAME zaręczyny tylko o Wasze wspólne dalsze losy.

Ja po prostu uważam, że związek musi do czegoś dążyć, że związek składa się z etapów. Najpierw są randki, potem spędza się ze sobą weekendy, wspólne wakacje, w końcu podejmuje się decyzję o wspólnym mieszkaniu, potem są zaręczyny, ślub, potem może dzieci (to dla mnie odrębny temat, ale poruszę go trochę później), a potem dba się o to żeby te ewentualne dzieci wychować, dba się o siebie, dąży się do spełniania wspólnych marzeń, może nawet do rozwinięcia sytuacji materialnej. Dla mnie związek, który się nie rozwija nie jest związkiem. Związek, który się nie rozwija często się rozpada.
Potrzebuję więc tego, po prostu. Ponadto chcę stabilizacji, nie chcę żyć w niepewności, w próżni. Wystarczy, że powie, że on nie widzi siebie jako męża, i będę wiedziała na czym stoję i wtedy będę mogła się zastanowić czy tego chcę i czy dam radę kiedy spróbuję.

Ludzie żyją bez pracy, bez dzieci, bez wyjazdów na wakacje (moja teściowa nie była nigdzie NIGDY i jej tego nie brakuje, jej pole jest jej skarbem). Ale czy to znaczy, że mamy brać z kogoś przykład? Moja przyjaciółka ma 40 lat i nie chce dzieci, nie potrzebuje ich, nie lubi. Czy z niej mają brać przykład osoby, które na tym forum wypowiadają się w wątku "staramy się o dziecko"? Bez dziecka da się żyć - powiedz to tym ludziom.
Każdy z nas ma inne marzenia i potrzeby. Niektórym w ogóle niepotrzebny jest partner i też im dobrze.

Trzeba spełniać swoje marzenia. Wiecie, ja naprawdę wiem, że on mnie bardzo kocha. My się naprawdę dobrze zgraliśmy. Wbrew temu co możecie sądzić po tym wątku. Jak widzę naokoło wiele związków to nasz jest naprawdę jednym z najlepszych. Nasi przyjaciele ciągle powtarzają, że i po jednym i po drugim widać tę miłość. Sam fakt, że zdecydował się na związek ze mną o czymś świadczy. Poza tym ja mu wiele dałam. On nie miał fajnego życia. Pisałam już o tym - tylko kościół i pole. Nigdy nie był na wakacjach.
Szczególnie w dzieciństwie. W ciągu ostatnich 4 lat był ze mną w wielu miejscach w Polsce i w 3 różnych krajach. Był zachwycony. Kiedyś byliśmy w parku dinozaurów w Szklarskiej Porębie i pamiętam, że stanął na środku alejki i z wielkim smutkiem powiedział "dlaczego takich parków nie było jak byłem mały? A jesli były to dlaczego nikt mnie do nich nie zabrał?". I prawie się popłakał.
Nauczyłam go, że marzenia trzeba spełniać. Ja mówię zawsze o sobie, że jestem kolekcjonerką wspomnień, i tego go nauczyłam. Nauczyłam go tez, że pieniądz to rzecz nabyta i trzeba z niego korzystać. Rodzina zawsze karciła go za zakup jakiegoś sprzętu "a po co Ci to, odłóż na konto". I tak odkładał, ciułał, i nic z tego nie miał. Ja pokazałam mu, że z pieniędzy trzeba korzystać. I teraz tak robi. Część swojego budżetu przeznacza na przyjemności. I jest mu z tym dobrze. Nauczyłam go, że trzeba mieć zaufanie do ludzi. Że każdy dobry uczynek do nas wraca. I on o tym otwarcie mi mówi - że dałam mu coś, czego nie znał. Że jestem dobrym człowiekiem i za to mnie kocha. Że nie zdawał sobie sprawy, że życie jest piękne. Całuje mnie na dzień dobry, dobranoc, wychodząc do i wracając z pracy. Kupuje mi kwiaty i prezenty. Zabiera do kina i restauracji, dostaję piękne śniadania do łóżka - łącznie z tym, że potrafi przyłożyć się do tego, żeby zrobić mi jajka sadzone w kształcie serca, wycina kromki chleba w kształt serca. My mamy po 30 lat, a kiedy wieczorem kladziemy się do łózka i oglądamy coś na laptopie, trzymamy się za ręce jak para gimnazjalistów. Kiedyś płakał przez sen, obudziłam go i powiedział, że śniło mu się, że ktoś mnie porwał i chciał zabić, a on nie mógł mnie znaleźć.
Nie mówcie proszę, że nie chce się ze mną żenić dlatego, że chodzi o mnie a nie o sam ślub. Nie jest tak. Nie chodzi o mnie.
On naprawdę bardzo mnie kocha, a ja jego.

Rozmawialiśmy o tym, dlaczego nie chce. Powiedział, że mamy czas. Że on się nie spieszy. No i chyba mu trochę siadła na głowę tamta historia z tamtą dziewczyną. Wtedy siadła na niego ona i jej rodzina, a także jego rodzina, i uległ.
Dlatego ja nie oczekuję i nie wymuszam zaręczyn, ale chcę deklaracji tego co dalej.

Jeśli chodzi o dzieci, to też nie chodzi o to, że boi się, że po ślubie przyjdzie czas na dzieci. O tym też wielokrotnie rozmawialiśmy. Sprawa ma się tak, że oboje mamy mieszane uczucia. Mieszane pod tym względem, że oboje boimy się tej odpowiedzialności. Boimy się jak sobie poradzimy, czy dziecko będzie zdrowe. Poza tym ja aby zajść w ciążę musiałabym przejść specjalistyczne leczenie. W naszym przypadku dzieci to nie taka pewna rzecz. Kwestię dzieci mamy w każdym razie wyjaśnioną i tutaj akurat wiemy na czym stoimy.

Jeśli chcecie mi pomóc, nie udowadniajcie mi na siłę, że on ma problem ze mną, tylko spróbujcie się postawić w mojej sytuacji - zależy Wam na pewności co do sytuacji, w której jesteście. Temat przechodzi bez jakiegokolwiek echa - co byście zrobili?
Nic byście nie zrobili, porozmawialibyście, zrobilibyście awanturę, kazali się spakować?
To mnie interesuje. Po prostu chcę poznać opinie dotyczące tego. Nic więcej

Przeczytałaś dokładnie moje ostatnie wypowiedzi?
Bo ja już naprawdę nie mogę. Wy nie rozumiecie co czytacie...

Dziękuję za wypowiedź.

Co do pierwszej części wypowiedzi to oczywiście rozsądne wyjście. I chyba najbliższe mi bo ja nie potrafię wszczynać awantur i chyba bym tez nie potrafiła tak z marszu kazać mu się wyprowadzić.

Jeśli chodzi o drugą część - ja nie wymuszam ani zaręczyn ani małżeństwa. Powtarzam po raz kolejny - chcę zeby jasno powiedział, jaki jest jego stosunek do tego wszystkiego a ja wtedy będę mogła spróbować z tym żyć, jeśli powie, że on ślubu nie chce. I tyle

No i znów pomyłka.
Przejrzyj moje pozostałe wątki.
Pisałam o relacji z jego rodzicami.
Najpierw były złe. Potem mnie tam zaprosili, nawet Święta z nimi spędziłam i było bardzo fajnie.
Byłam szczęśliwa, że w końcu się poukładało, że ich poznałam.
A ostatnio znowu było że ja mu niszczę życie. Moja teściowa nie lubi mnie bo nie mogę pracować w polu, bo namówiłam go na przeprowadzkę i jestem niepełnosprawna a to wstyd. I to jedyny powód tego konfliktu. Nic jej nie zrobiłam. Jak jeździł na Święta do domu sam to dawałam mu dla mamy zawsze jakiś stroik świąteczny albo kwiaty, ciasto. Żeby zrobić dobre wrażenie.
Nigdy nie ustawiałam go przeciw rodzinie i nigdy nie próbowałam ich rozdzielić.
I on z własnej nieprzymuszonej woli przez 4 lata z mała przerwą kiedy było dobrze, z nimi walczył. Sam. Bo chce być tutaj.

I nadal podtrzymuję opcję, że nie rozumiecie co czytacie.

Ponadto znów czepiacie się czegoś czego wątek nie dotyczy.

Wszyscy widza, nie tylko pitagoras, ze po tej nieszczesnej rocznicy chlopak bedzie mial przes..ne. Bo Ty nie dopuszczasz opcji "nie". Czyli - nie, slubu nie chce.

a on wie, ze zegar juz tyka? I co bedzie, jesli nic nie bedzie? A w ogole, co to za rocznica? Rocznica poznania, zamieszkania? Dziecinada i tyle.

Ja już zakończyłam dyskusję w tym wątku.

Nie widzicie tego co chce przekazać, więc albo ja nie potrafię tego napisać, albo Wy pomijacie meritum sprawy.
Do tego już nie dojdziemy. Trudno. Uroki słowa pisanego.
Myślałam, że pytanie było proste. Nie było. Tak się zdarza, cóż zrobić.

Wrócę do tego wątku z wiadomością po 27 marca i zdam relację jak wyszło.

Dziękuję za wypowiedzi

Szkopuł tego wątku tkwi w tym, że Autorka sama sobie przygotowała bezsensowną sytuację.
Wyznaczanie jakichś dat dla deklaracji/oświadczyn ( jeden czort jak zwał)- to jakiś chory absurd.
Podobnie jak styl działania: zamknąć oczy, i brnąć przed siebie z okrzykiem 'CHCIAŁABYM' olewając realia i innych ludzi.
Jak się nie myśli, to potem jest jak jest.
Pytanie 'co zrobilibyście w aktualnej sytuacji' jest bez sensu.Bo nikt normalny nie zabrnąłby w taką sytuację.
Już raczej należałoby się zastanowić jak to odkręcić do granic normalności.A dopiero potem co dalej.

Ktos tu napisał coś "żebraniu o zaręczyny" może to zbyt mocne określenie, zresztą skomentowane przez Ciebie. Ale w tym Twoim pisaniu widzę wiele sprzeczności. Niby nie nalegasz a jednak płaczesz. Jak myślisz jak xzuje się wtedy facet ?

Nie stawiasz mu ultimatum, ale jeśli się nie oświadczy do ńcs marca, to koniec. Jeśli to nie ultimatum, to co?
Zmuszasz go do małżeństwa i jeszcze marudzisz, że nie bierze pod uwagę Twoich uczuć?

A tematów "kiedy się w końcu oświadczy" jest u nas dostatek...wszystkie takie same z roszczeniowymi pannami...

tefilya, na podstawie twoich postów rysuje mi się pewien obraz. Spróbuję ci go przedstawić, wybacz jeśli będzie zupełnie błędny.
Pierwsze pytanie: dlaczego tak bardzo zależy ci na zaręczynach? Wg mnie są dwa główne powody:
1. Chęć, jak to powiedziałaś "ruszenia związku do przodu"
2. Gorąca chęć bycia zaakceptowania przez jego rodzinę

Dlaczego on wzbrania się przed zaręczynami?
Prawdopodobnie boi się burzy w rodzinie i związanych z tym problemów.

Nie rozwiążesz problemów za swojego partnera, ale możesz spojrzeć na swoje.

Rozumiem, że czekać na zaręczyny nie możesz za długo, bo na zachodzenie w ciąży koło 40 się nie piszesz. Rozumiem cię doskonale. Ale czy do posiadania dziecka potrzebne jest małżeństwo? Kochacie się, szanujecie, z twoich postów wynika, że umiecie rozmawiać. Jak on się zapatruje na kwestię dzieci? Chce mieć? Jeśli tak, to kiedy? Bo co, jeśli okaże się, że się pobierzecie, a on nie będzie gotowy na dzieci jeszcze przez 10-15 lat? Czy pogodzisz się z tym?

Co ja bym zrobiła na twoim miejscu, to w kwietniu porozmawiałabym z nim nie o małżeństwie, a o dzieciach. Jak on to widzi, kiedy itd. Jeśli w tej sprawie mielibyście podobny pogląd, to spróbowałabym z nim uzgodnić, że jak będziesz w ciąży to chciałabyś zalegalizować związek z czysto praktycznych powodów (no chyba, że chcesz zaręczyn tak na prawdę z powodu pierścionka i białej sukni, ale wtedy możesz sobie odpuścić dalsze czytanie tego posta). Jeżeli na razie nie chce ślubu, to poproś go o wizytę u notariusza z uregulowaniem spraw odpowiedzialności za siebie na wzajem (finansowych lub jak wspominałaś w przypadku np. szpitala).

Drugą rzeczą jest jego rodzina i kwestia ich akceptacji ciebie i waszego związku. Przykro mi, ale ślub prawdopodobnie dużo nie zmieni. Możesz stawać na uszach, ale jeżeli oni sami nie będą chcieli cię zaakceptować, to ty sama tego nie zmienisz. Wszystko co możesz zrobić, to być sobą i uświadomić sobie, że do waszego szczęścia akceptacja rodziny nie jest konieczna.

Gorzej ma się kwestia twojego partnera, gdyż dopóki on nie zauważy swojego problemu w relacjach z matką, to nic z tego nie będzie. Tylko jego ciężka praca nad sobą i swoim sposobie myślenia o SWOICH wyborach życiowych (a nie jego rodziny) może pozwolić na WASZE zdrowe kontakty z jego mamą i resztą rodziny.

Życzę wam samodzielnego podejmowania decyzji

Zbiorowa odpowiedź:

Dla mnie też wystarczy cywilny, nigdzie nie napisałam, że chcę białej sukni.

Wiem. Jestem optymistką, ale wiem, że w życiu trzeba czegoś więcej. Przeżyłam różne rzeczy w swoim życiu i miałam wiele lekcji.

Odsunęłam temat do końca marca i nie mogę robić tego dłużej. Odsuwać za każdym razem, kiedy w danym terminie on znów PRZEMILCZY temat - bo nadal powtarzam, ja nie czekam na zaręczyny same w sobie, a na jakdąkolwiek jego reakcję na to co starałam się mu przekazać. I po prostu nie chcę zostać zignorowana. Oczekuję jakiejkolwiek reakcji - jak już pisałam wiele razy - choćby informacji, że ślubu nigdy nie będzie. I jak już pisałam uważam, że skoro on wie, że ja czekam, to z szacunku do mnie i naszego związku powinien mi przekazać choćby tę najmniej pozytywną wiadomość. Po prostu muszę jakkolwiek zareagować jeśli przemilczy temat, bo jeśli on to przemilczy a ja znów przesunę ten okres oczekiwania to wtedy dopiero wyjdzie na to że żebrzę.
"poczekałam na Ciebie, ale sama czekam do marca na decyzję"
minął marzec a ja mam powiedzieć
"ok, jeszcze na Ciebie poczekam"
Nie widzę tego

Nie było ultimatum! Nie powiedziałam mu ALBO coś zrobisz ALBO koniec. Nie było nigdy ALBO - ALBO

Dałam. Jeśli potrzebuje więcej czasu niech powie - daj mi jeszcze miesiąc, dwa, trzy, rok. Tylko o to mi chodzi - jakąkolwiek reakcję.

Powiedział - mamy czas. A ja uważam, że go nie mamy. Skoro on ma czas może to zrobić za kolejne 5 lat. Dlatego chcę określenia czy w ogóle i kiedy (w sensie ile czasu potrzebuje), bo chcę wiedzieć na czym stoję i przemyśleć czy dam radę.

Nie mogę zrobić zupełnie NIC. Ale po przemyśleniu sprawy myślę, że po prostu odbędzie się spokojna, rzeczowa rozmowa, jak zawsze.

Wiem, że mam skarb, ale ja chce czuć, że moje potrzeby są ważne. A poczuję to jesli w jakikolwiek sposób poruszy ten temat sam. Bo jeśli to przemilczy poczuję, że moje potrzeby i ja jesteśmy ignorowani.

Popłakałam się w sytuacji kiedy przyszedł do niego MMS ze zdjęciem pierścionka od siostry i tekstem, że się zaręczyli. Siedzieliśmy obok siebie bo coś oglądaliśmy. Po prostu zobaczyłam tego MMSa i wybuchłam. Nie potrafiłam ukryć emocji. Dlaczego? Dlatego, że to są młodzi ludzie, po studiach, w krótkim związku, bez doświadczenia wspólnego mieszkania, bez pracy, bez kasy, a jednak chłopak potrafił zdecydować, uzbierać na pierścionek i poprosić ukochaną kobietę o rękę. I nikt nawet o tym nie myślał, nikt się tego nie spodziewał, a jednak - on potrafił. A mój mężczyzna mieszka ze mną od 3 lat, wspólnie remontujemy, urządzamy mieszkanie, mamy stabilną sytuację mieszkaniową, finansową, widzieliśmy siebie już chyba w każdej możliwej sytuacji, jesteśmy razem niemal 4 lata, i on nie potrafi się w jakikolwiek sposób określić. No i wezbrał wtedy we mnie tak duży żal, że się nie powstrzymałam. Gdybym mogła stanąć na nogi pewnie wyszłabym z pokoju i popłakała w łazience, ale nie miałam takiej możliwości. I wtedy właśnie płakałam.

Wtedy było mu bardzo głupio i wstyd. Widziałam to.

Ale o to mi chodzi, że jeśli nie chce, niech powie. Wtedy będę wiedziała, że ze ślubu nici, i będę mogła przemyśleć czy tak potrafię, spróbować. O nic więcej mi nie chodzi, o deklarację co dalej, a nie oświadczyny tylko i wyłącznie.

Nigdzie tego nie napisałam.
W spokojnej rozmowie powiedziałam mu, że mogę poczekać do kolejnej naszej rocznicy i on to przyjął do wiadomości. Wypadałoby więc odnieść się tego jakkolwiek.

Nie zmuszam. Oczekuję jakiejkolwiek deklaracji.
Dlaczego ciągle powtarzacie, że ja zmuszam go do małżeństwa.
Dlaczego nikt nie powie, że on swoim milczeniem i brakiem odniesienie do tematu zmusza mnie do życia w niepewności.
Do tego, że nie wiem czy mam na coś liczyć, czy nie. Bo to tak wygląda. Ja chce po prostu jasnej sytuacji. Niczego więcej.

Mam pretensje bo po pierwsze źle oceniacie moje postępowanie, a nawet jeśli trzymacie się swojego zdania to nie tego dotyczył wątek.
Zakładając nawet, że macie rację i wymuszam (co nie jest prawdą), to to się już stało, popełniłam błąd, ale się stało, i pytam co zrobić jeśli do rocznicy on w żaden sposób nie podejmie tematu. Ten przekaz zrozumiało tylko kilka osób i za wypowiedzi im dziękuję. Reszta skupiła się na moim zachowaniu, a nie to było celem tego wątku.

Ad 1. Ja po prostu uważam, że tak trzeba. No tak mam wpojone, tego potrzebuję. Różne mamy zasady w życiu prawda?
Ad 2. Nie chodzi o akceptację. Ojciec, siostry i babcia już mnie raczej zaakceptowali. Mama  nie zaakceptuje mnie nigdy. Taki typ. Ślub nie zmieni poziomu akceptacji, ale uważam, że dzięki jej religijności przestanie nas rozdzielać, bo wierzy, że co Bóg złączył itd.
Po prostu przestanie między nas wchodzić, ale do mnie nadal będzie taka jaka jest.

Burzę w rodzinie to on miał, jak pokazał rodzicom moje zdjęcie.
Burzę miał jak się wyprowadzał - to był tragiczny dzień.
Burzę miał przez kolejne prawie 3 lata bo ciągle było, że ma wrócić. Generalnie burza w rodzinie to standard przez ostatnie 3,5 roku mniej więcej.
Uwierz mi - przeszedł z nimi juz tyle, że już się tego nie boi. Po prostu z tym walczy.

Już pisałam dlaczego się boi.

Tak, dla mnie tak. Mam swoje przekonania. Wszystko po kolei
Może dlatego, że moi rodzice nie mają ślubu. Tłumaczenia wszędzie, dlaczego mama ma inne nazwisko itp.
Dla mnie to nie jest fajne.

O tym też już pisałam. Ten temat mamy obgadany.

Nie chce tak. Chcę po kolei.

Tego nie wymyśliłam. Dziękuję. Bardzo dobry pomysł. Na pewno o nim wspomnę jeśli do rozmowy dojdzie.

To już poruszyłam wyżej. Nie chodzi o akceptację, a o zakończenie głupiego gadania.

Nie chodzi raczej o problemy w relacjach z matką. On ma po prostu do swojej rodziny duży szacunek i ja go za to cenię. Jeździ tam co miesiąc, żeby ich odwiedzić. Latem jedzie na dłużej pomaga w zbiorach lub żniwach. Jeździ też tak często bo obie babcie już mocno leciwe, jedna po udarze, w każdej chwili może odejść. Przez te wszystkie nasze lata starał się, żeby bez większych kłótni pogodzić jedno z drugim. Ja się na to zgadzałam bo też jestem osobą bardzo spokojną i zgodliwą. Dlatego miałam nadzieję, że on zna swoją matkę i wie, że to da odpowiedni skutek. I wydawało nam się, że dało. Ale okazało się, że nie.
On ich szanuje, ale ma swoje zdanie. Dlatego odważył się tu przeprowadzić itp. Zawsze robi to co chce. Nigdy nie robi tego co chce matka, jesli on uważa inaczej. Zawsze robi to co uważa, ale nigdy nie jest to zachowanie typu "no to ja ci teraz pokażę!". Jednym uchem wpuści, drugim wypuści i robi swoje.

Powodzenia

Nie boi się tego. Rozmawialiśmy o tym. Miał wątpliwości ale to szczegółowo przedyskutowaliśmy. Znaleźliśmy rozwiązanie wszystkich bolączek i stanęło na tym, że jest OK. Że chce mi pomagać, i że nie jest to dla niego problem. Zresztą główne pytania i wątpliwości nie dotyczyły mnie samej w sobie a wspólnej starości w sensie "teraz mam siłę, co będzie jak będę stary i Cię nie nie wsadzę do wanny" albo "jak sobie poradzimy jeśli zdecydujemy się na dziecko".

W całym tym wątku boli mnie tylko to, że stawiacie mnie po tej złej stronie barykady, a on jest ten biedny i męczony.

W tym związku mamy równe prawa. Oboje jesteśmy ważni. Oboje mamy swoje potrzeby, przekonania.
I tak samo jak oceniacie mnie można ocenić jego.

Ja zmuszam go do małżeństwa VS on zmusza mnie do życia w niepewności kolejny rok
Ja płaczę i on się wtedy czuje osaczony VS on milczy i ja czuję się ignorowana
Ja uparłam się na legalizację VS on uparł się na życie na kocią łapę
Ja postanowiłam coś z tym zrobić bo chcę jasności VS on nie robi nic bo mu tak dobrze

Każdy kij ma dwa końce.
Zrozumcie, że ja nie chcę niczego więcej niż deklaracji człowieka, który mówi, że kocha, opiekuje się mną, mieszka ze mną, inwestuje swoje pieniądze w te same przedsięwzięcia. Człowieka, który omówił już ze mną problem niepełnosprawności, temat ewentualnego dziecka. Człowieka, który wie, jak legalizacja związku jest dla mnie ważna. Człowieka, który zna mnie na wylot. Przez  moją niepełnosprawność, a raczej dzięki niej, widział mnie w wielu sytuacjach. Czlowieka, który musi mi pomóc przesiąść się na kibelek, który w przypadku zatrucia musiał mi przynosić do łóżka miskę, bo nie mogłam wybiec z łożka do toalety. Człowieka, który rozbierał mnie i ubierał na fotelu ginekologicznym i parę innych rzeczy. Czy któryś z Panów ma takie doświadczenia ze swoją kobietą? OK - napiszecie ohydztwo, po co o tym piszesz. Ano po to żeby pokazać Wam, że on już niczego więcej w związku ze mną nie pozna. Widział wszystko. I to wszystko mu odpowiada. Niczego więcej  nie pozna, nie zobaczy. Po tych 4 latach związku ma pełen obraz życia ze mną. A skoro wie, że mi zależy na czasie, na małżeństwie, na dziecku, to powinien określić po takim czasie czy tego chce, ewentualnie na jakich warunkach tego chce.
Ja najzwyklej w świecie chcę mieć czarno na białym co dalej z nami. Oczywiście - najlepsza opcja, wymarzona - zaręczyny.
Nie będzie ich - trudno, ale niech powie. Niech podejmie temat. Uszanuje to, że czekam

Po prostu czuję się  niesprawiedliwie osądzona, bo ciągle Wam piszę o co chodzi, a Wy ciągle oskarżacie mnie o psucie życia jemu.

tefilya, dzięki za wyklarowanie. Napisałam, co ja bym zrobiła, ty masz trochę inny system wartości, trzymasz się go. I bardzo dobrze :-).

Nie uważam, że wymuszasz zaręczyny. Chcesz wiedzieć na czym stoisz, bardzo dobrze rozumiem. Zastanawia mnie tylko, dlaczego przy tych wielu rozmowach z partnerem, on się nie określa. Wierzę, że rozmawiając z nim nie atakujesz go, tylko starasz zrozumieć. Jedyne, co mi przychodzi do głowy to możliwość, że on sam nie wie czemu nie jest gotowy.
Czego możesz spróbować, to podczas następnej rozmowy (rozumiem, że w kwietniu ) poproś go, żeby sam przed sobą odpowiedział na pytanie dlaczego nie jest gotowy na zaręczyny i jakie ma wątpliwości. A najlepiej, żeby powiedział to na głos jak będzie sam w domu. Może to zrobić przed lustrem, albo zwierzyć się przyjacielowi. Daj mu kilka dni na to. Jeśli potraktuje twoją prośbę poważnie, to uświadomi sobie, że albo powód jest błahy (np. boi się samych zaręczyn, czy np. się nie zbłaźni, albo że nie będzie wystarczająco wyjątkowo), albo zda sobie sprawę, że tak na prawdę nie chce spędzić z tobą życia (choć słabo w to wierzę ) i może jednak warto zakończyć ten związek.

Trzymam kciuki