Dwadzieścia lat małżeństwa - Netkobiety.pl

Dwadzieścia lat małżeństwa... Czasem jesteśmy tak pochłonięci codziennością, obowiązkami, problemami, dzieciakami, że nie zwracamy uwagi na partnera. Z każdym dniem stajemy się bardziej obojętni, mijamy się - nie jesteśmy już razem ale obok. I dzieje się to niepostrzeżenie, jakby mimochodem. Myślimy, że wszystko jest normalnie, jak zawsze, dzień jak każdy. Ale tracimy tą wieź.
O związek trzeba dbać zawsze. Liczą się drobiazgi i szczegóły, one są najważniejsze - bo małe rzeczy budują te wielkie.
Johna, czy gdzieś po drodze wspólnego życia nie straciliście właśnie tej więzi, tej bliskości w byciu razem?
Ciężko później oczekiwać nagle entuzjazmu, gdy każdy dzień niósł wcześniej obojętność i stagnację.
Nie zrozum mnie źle, absolutnie daleka jestem od oceniania - bardziej chcę spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy.

Warto to wszystko tak szybko przekreślać? Żal nie jest dobrym doradcą. Powiedz mu co czujesz, porozmawiaj. Powiedz, ze zabolało.

Przez te lata dałaś mu przyzwolenie na bycie egoistą.
Nie bardzo rozumiem na jakiej zasadzie się na to zgodziłaś. Czy to z powodu wielkiej miłości, strachu przed samotnością, czy innego?
Wiesz, ja nigdy nie poszłabym na taki układ - bo dla mnie to właśnie układ. Bycie razem, tworzenie rodziny - nie ma tu dla mnie miejsca na egoizm. Dawać musimy oboje, niekoniecznie po równo, bo to indywidualne preferencje - ale budować związek, a tym bardziej rodzinę, nie da się w pojedynkę. W pewnym momencie mu chyba trochę odpuściłaś. Czy nie zaczęłaś mu matkować?
Odnoszę wrażenie, ze przyzwyczaił się do takiego życia - ale to troszkę się stało za Twoim przyzwoleniem. Do tego choroba.
Wiesz, pewne zdarzenia w życiu, potrafią bardzo zmienić człowieka, często pogłębić pewne cechy lub wydobyć takie, o których się nie wiedziało. Jeśli ma depresję to warto może udać się specjalisty.
Ciężko jest mi tak pisać na temat uczuć, które tak naprawdę rodziły się w Tobie od lat, prawda? Nie dziś czy wczoraj, nie w związku z rocznicą - to było tylko katalizator. Musisz przemyśleć czego Ty chcesz. Czy warto przekreślić wspólne życie, czy wady męża są nie do zaakceptowania? Czy nie ma czego ratować? Czy na pewno sobie nie masz nic do zarzucenia? Czytając Twoją opowieść mam chwilami wrażenie, że działasz zrywami - czasem oczekujesz, dopominasz się, dbasz, a za chwilę odpuszczasz, jesteś obok, zajmujesz się czymś innym, swoim ogrodem.
Myślę, że tez nie przyszłaś tutaj po radę, bardziej podzielić się żalem. Nic w tym złego, każdy ma swoje bolączki.
Ja tylko mogę szczerze doradzić szukania odpowiedzi w sobie. Zawsze w życiu najważniejsze jest życie w zgodzie z samym sobą - bez tego nie da się nic zbudować. I postarać się spojrzeć na problemy z tej drugiej strony, w tej sytuacji, ze strony męża.

Wiem czego chcę: normalnego, spokojnego życia, miłości, wsparcia i zrozumienia.
Tylko tyle i aż tyle.
Działam zrywami? Tak, czasem po prostu już odpuszczam, czasem znowu nabieram sił na walkę. Tylko co raz częściej zastanawiam się po co. Może faktycznie nie ma sensu.
Czy moja decyzja wtedy te kilkanaście lat temu była zła/błędna?
Nie wiem. Wtedy myślałam że nasz kryzys to po części moja wina. Byłam jakiś czas w depresji, wyszłam z niej odmieniona nieco, pewniejsza siebie, bardziej niezależna. Mąż wtedy był niemile zaskoczony - mówił że zmieniłam się, że nie z taką się żenił. Stąd kryzys, zmiana oczekiwań, poszłam na studia, zaczęłam się realizować a on został gdzieś w tyle. I pewnie stąd jego egoistyczne podejście.
I z tym się pogodziłam - pewnie zbyt łatwo. Czy go przyzwyczaiłam do takiego życia - nie wiem, ja mam wrażenie że non stop mu marudzę że jest źle, że mam jakieś oczekiwania wobec niego. Tylko może za często i ma to nosie.

Mam pełno wątpliwości. Nie wiem co mam dalej robić. Wiem że tego co oczekuję już w tym związku nie dostanę. Nie chce mi się dalej próbować. Nie chce mi się dalej walczyć.
Ale nie chcę rozwalać dzieciom życia.
Może układ małżeński bez uczuć?
Może ... sama nie wiem.

Ale tak własnie jest, albo powinno być.
Niemniej sądzę, że wina nie jest tylko po jego stronie.

Do spa z koleżanką zawsze możesz pojechać, bo związek to nie więzienie.

Przyzwalałaś na wiele przez wiele lat. Twoja bierność na pewno miała wpływ na wasz związek, na wasze relacje. Ciężko nagle oczekiwać, że ognisko buchnie wielkim płomieniem, jak każde z was, zalewało je wodą. Po dwudziestu latach chcesz zmian. Masz prawo.
Usiądź z mężem i zrób tak - zapytaj go jak on się czuje w waszym małżeństwie  - nie mów o swoich oczekiwaniach a spróbuj wysłuchać. Pozwól mu wylać swoje żale. Mężczyzna też człowiek, też czuje. Nie bronię go, absolutnie - tylko czasem, okopani w swoich smutkach i pretensjach, nie widzimy czegoś oczywistego a zmiana sposobu komunikacji z "mówienia" na "słuchanie" może pozwolić na otwarcie drzwi a nie na ich wywarzanie.
Wiem, pewnie myślisz inaczej, ale jestem zwolennikiem naprawiania  a nie burzenia. I aby naprawiać trzeba czasem dokładnie wszystko obejrzeć.

Nina ja nigdy na to nie pozwalałam, regularnie oznajmiałam mojemu mężowi że mam uczucia, że mnie coś boli, że mam jakieś oczekiwania wobec niego! Może nie co dzień ale w miarę regularnie. A on na ogół kwitował to stwierdzeniem że znowu marudzę, na koniec na ogół się obrażał i był koniec dyskusji. I następowało życie w którym trzeba żyć, wychowywać dzieci i ze sobą rozmawiać nawet.
I owszem słuchałam go: nawet wczoraj, wyciągnęłam z niego te informacje że będzie się czuł nieswojo, że nie na swoim miejscu, że będzie się bał o dzieci, że szkoda pieniędzy bo on boi się o naszą przyszłość! Tylko że dla mnie to nie są argumenty! To ściemnianie tylko i wyłącznie w celu postawienia na swoim a w przypadku gdybym go zmusiła to miałby argument na przyszłość: znalazłby milion mankamentów wyjazdu, hotelu i otoczenia i wpędził mnie w poczucie winy bo przecież tak go zmordowałam tym wyjazdem.
Uwierz od paru lat nic innego nie robię tylko jego psychoanalizę na bieżąco, gdy dostał diagnozę to posunęłam się nawet do utajnionej sesji z psychologiem (niby moja znajoma była na kawie parę razy w domu), czasem konsultowałam się z psychologiem co przyjmuje w związku niewidomych, staram się mu pomóc stanąć na nogi jak tylko się da - wspieram, chwalę, podsuwam pomysły, pomagam je realizować itp.
Ale w tym wszystkim jest tylko ON i jego choroba! Nie ma NAS, nie ma dzieci, nie ma mnie!
Nie ... ja go pytać o uczucia nie będę - wiem co usłyszę. Ja chcę aby w końcu usłyszał mnie!

Teo - porównanie z dzieckiem wrzeszczącym w markecie bardzo mi się podoba,
na razie jestem w tak podłym humorze że nawet mi się gadać nie chce. Usłyszałam dziś pytanie czy nie zamierzam z nim gadać, a gdy powiedziałam że przecież rozmawiam to powiedział że oficjalnie rozmawiam. I na tym na razie poprzestanę.
Muszę wszystko na spokojnie przemyśleć, przetrawić. Rozwalać małżeństwa nie będę, ale dalej tak się traktować nie dam!