Jakię są plusy i minusy wg waszej opini izolacji od ludzi? - Netkobiety.pl

Nazbyt ogólne pytanie.
Jednym izolacja od ludzi szkodzi, innym pomaga. Mnie pomaga, ale to baaaaardzo niepopularne stanowisko.
Bo przeczy naszej domniemanej "stadności"

Bo jest bez sensu.

Nie ma plusów izolacji od ludzi. Jak się ich boisz to idź do psychologa. Im bardziej zatracasz się w swoim wewnętrznym świecie tym bardziej tracisz kontakt z rzeczywistym i tym gorzej będziesz sobie w nim radzić.

Na przykład?
Co do lubienia, pewnie lubiliby Cię też jakbyś się nie izolowała.

- pozwala zebrać siły po wyczerpujących kontaktach z innymi ludźmi
- pozwala się wyciszyć, pozbyć negatywnych emocji
- pozwala w spokoju robić to co lubię (np. czytać książkę)
- pozwala poprzebywać trochę w ciszy, która jest dobra i dla słuchu i dla psychiki od czasu do czasu)
- pozwala robić rzeczy których nie możemy robić wśród innych ludzi - jak puszczanie bąków
- pozwala sobie pomarzyć w spokoju i oderwać się od rzeczywistości (co tak krytykujesz)
- pozwala robić rzeczy których nie mamy śmiałości robić przy innych np. w moim przypadku ćwiczenia fizyczne. Jestem tak beznadziejna w tej dziedzinie że wolę by mnie nikt nie oglądał.

ok.

albo prowadzi do ich zakonserwowania i utrwalenia.

do tego nie trzeba popadać w izolację, tylko wystarczy znaleźć chwilę dla samego siebie;

jw.

introwertyzm nie oznacza fobii społecznej, nie myl pojęć

sama napisałaś:

"Przebywanie z ludźmi jest męczące, a nie jestem nieśmiała w kontaktach z ludźmi, niektórzy uważają że wręcz zbyt bezpośrednia. Ludzie i owszem w małych dawkach od czasu do czasu sa bardzo przyjemni, ale przebywając z nimi (więcej osób niż 1-2) czuję się wyczerpana i nieszczęśliwa"

Introwertyzm to często takie tłumaczenie swojej inności/nie lubienia/strachu przed ludzmi/niskiej ciekawości/wartości

Nie sprawujesz się w cwiczeniach fizycznych, nie masz smialosci. Nie masz smialosci = masz blokady. Jak Cie coś męczy, to tak samo. Ale jak cieszysz sie swoją izolacją i uważasz, że to jest dla Ciebie dobre, to po co te nerwy? Bezposredniosc tez jest w pewnym momencie objawem nie lubienia ludzi i nie liczenia sie z ICH innością, czasem nawet zazdrością. Siegnij glebiej czemu Cie cos męczy. Jak jestes z siebie zadowolona i swojej sytuacji społecznej to nie powinnas reagować nerwowo Nie wiem czy gadam jak typowy ekstrawertyk, bo nim nie jestem i ja np żałuje. Jakbym był to bym śmigał wszedzie i robił co chciał. Wiekszosc kobiet to ekstrawertyczki, które gadają i gadają. Mezczyzni ekstrawertycy maja najwieksze powodzenie. Introwertyzm zabija i ogranicza i szuka ukojenia u innych 'lepszych', jesli wpada w relacje. Dwoch introwertykow i związek? Unikają się. A jak lubia swoje towarzystwo to jaki to introwertyzm? I oni moga przegadac 200% czasu wtedy, bo po prostu maja inne zainteresowania niz wiekszosc typu plotki. Ale to znaczy, ze nie maja umiejetnosci spolecznych. Introwertyk z ekstrawertykiem beda sie meczyc na dluzsza mete, bo to juz inne cele, niezrozumienie. Plusem introwertyzmu moze byc tajemniczosc i chyba tylko to. Tylko pytanie czy wynika to z tego, ze ma sie duzo do zaoferowania, a nie chce sie komu sprzedawać tego byle komu, czy po prostu jest sie szarym człowieczkiem, ktory nie ma wiele do zaoferowania. Dla mnie taki człowiek izoluje się nie dlatego, że chce, ale oczywiscie moge sie mylic. Po to jest dyskusja.

Niesmialosc to pierwszy stopien fobii. Neurotyzm dodaj do tego, przewrażliwienie i wpadasz w totalną męczarnie.
A i jeszcze coś - pytanie co dla kogo znaczy izolacja.
https://www.google.pl/search?newwindow=1&q=izolacja+od+ludzi&oq=izolacja+od+ludzi&gs_l=serp.3..0l4j0i22i30l2.12578.13334.0.13495.9.8.0.0.0.0.157.986.2j6.8.0....0...1c.1.49.serp..1.8.979.bHaHBZJ_qdI

Każdy wynik pokazuje, że to kara za inność. Tak jak w więzieniu. Powoduje problemy. Reszta argumentow dosc banalna bo nikt nie jest 100% ekstrawertykiem, by nie chciał mieć dnia samotności, gdzie sobie pobąka i poczyta jak to piszesz (jakby oni tego nie robili).

Dla introwertyka pewnie izolacja nie jest izolacją, a nazywa to jego naturalnym srodowiskiem...
Dlatego jesli jest to natualne to nie nazwałbym tego izolacją. Moze rok przestan z kimkolwiek rozmawiac (z własnej woli) i wtedy sie wypowiedz? Wtedy nie masz fobii i sie cieszysz, ze nic z ludzmi nie robisz, nie rozmawiasz (nawet przez internet, bo to jest interakcja z innymi!). Człowiek sam w dluzszej perspektywie się psuje, tak jest. Jesli jest to reakcja na to, ze ludzie są do bani, zawodzą, krzywdzą to jest to nadal problem psychiczny, a nie osobowosc z ktorej jestesmy zadowoleni:)

Nie sprawuje się w ćwiczeniach fizycznych bo nigdy ich nie lubiłam i tego co robię nie robię dla przyjemności - zmuszam się dla zdrowia. I powiedz mi czy kiepski tancerz lubi być na widoku - no chyba nie. Nie wiem o co Ci chodzi z brakiem śmiałości, zdecydowanie mnie to nie dotyczy.

Zwyczajnie irytuje mnie uznanie w stylu jest jedynie słuszna droga i musisz nią podążać, a jak nie podążasz to z przyzwoitości powinnaś chociaż czuć się nieszczęśliwa - bo tak to odbieram. 

Przecież możesz śmigać wszędzie i robić co chcesz - ja tak robię. Czasami z ludźmi jeśli są do danej aktywności potrzebni (samotnie ciężko gra się w gry planszowe ), lub sama jeśli chodzi np. o wizytę w muzeum.

Zupełnie zwyczajny. Próbowaleś poznać prawdziwe cechy introwertyka a nie tylko jakieś podania i legendy? Owszem do notatki z góry skorzystałam z gów źródła. Jednak jeśli sięgniesz głębiej to introwertyk tym się właśnie rożni od fobika że lubi być sam i lubi swoje grono najbliższych znajomych, nawet jak go wysysają jak pijawki. W charakterystyce introwertyka nie ma też nic o małomówności - nie wiem skąd ty to bierzesz.

. Cóż dla mnie nie jest. 

Przypomnę, że tak jest dla Ciebie. I to co mnie doprowadza do białej gorączki to traktowanie tego jako pewnej prawdy objawionej - oczywiście wtrącasz, że być może dla innych jest inaczej, ale pełno tutaj tekstów w stylu "już tak jest". Oczywiście że nie izolowałam się od ludzi na pół roku, ale zdarzało mi się nie rozmawiać np. przez tydzień i nie zauważyłam większej różnicy.

To powiem Ci że nic to nie zmienia bo o obrzydzeniu też nic nie pisalam ani go nie odczuwam.

"Geniusz rodzi się w samotności."

Dlaczego miałby nie wychylić? Jeśli to miałby być coś interesującego a nie rozmowy o dupie maryni - często w pociągach zagadywałam do obcokrajowców, bo mimo że męczące to takie rozmowy mnie interesowały - i tak, mimo to jestem introwertykiem. Nawet jak rozmawiam z ludźmi

Powiem Ci że znam mnóstwo fajnych ludzi. Bardzo lubię z nimi przebywać - ale mimo że się dobrze bawię to czuję się zmęczona taką intensywną interakcją - dlatego spotykam się co jakiś czas a nie codziennie. Pomiędzy spotkaniami zwyczajnie potrzebuję być sama. Teraz byłam na 4 dniowym wyjeździe ze znajomymi i musiałam co jakiś czas ich zostawić żeby chociaż przez parę godzin pobyć samą.

Nie ocenia się rozmowności w momencie gdy osoba jest sama ze sobą, ocenia się ją w relacji z kimś z kim może porozmawiać - a przecież gdy introwertyka interesuje temat to potrafi nawijać... aż inni maja go dość.

Możliwe, ale tak jak wspomniałeś ludzie rzadko sa skrajnymi typami - ja być może dlatego że jestem kobietą - mimo introwersji bardzo dobrze radzę sobie z komunikacją z innymi ludźmi (przynajmniej tak mi się wydaje ).

No to powiem ci że izolację faktycznie traktuję inaczej - u mnie izolacja to jak izolacja w szpitalu - na pewien czas zupełnie odciąć się od innych, ale długość to ma niewiele do rzeczy - raczej jakość.

To że coś męczy nie znaczy że przy tym jest nieprzyjemne - pływanie męczy (tak po prawdzie nie lubię pływać). Naprawdę uważasz że 100% otoczenia to źli ludzie? To zdecydowanie nie zdrowe - ja co prawda mam odchył w drugą stronę, ale to niepokojące.

A ja cały czas próbuje ci wyperswadować to, że introwersja łączy się z byciem odludkiem. To typ osobowości. Możesz zmieniać cechy które posiadasz pracując nad nimi, ale nie zmienisz osobowości. Z tym wiąże się nawet budowa neurologiczna. Wspominałam z resztą że mogę przez długi czas być sama i nawet tego nie odczuwam, kwestia innych potrzeb. A czy Ty czujesz się źle będą samemu w domu/parku itp?

Jestem pewna że tak - zwłaszcza że im - w przeciwieństwie do introwertyków samotność bardzo przeszkadza, więc ma na nich większy wpływ.

To był włączyła klasztorom klauzurowym i pustelnikom. Podobno przez tą ciągłą medytację wolniej się starzeją

Wydaje mi sie ze ta ekstrawersja/introwersja wynika tez z krytycyzmu wobec ludzi. Jak ktos stawia innym wieksze wymagania, to przebywanie z ludzmi moze po jakims czasie meczyc, jak rowniez nie z kazdym chce mu sie widywac. Moze wtedy czas spedzany samemu moze byc czesto bardziej atrakcyjny. Nie mamy wtedy do czynienia z stereotypowo postrzeganym introwertykiem, zaleknionym i nie radzacym sobie z ludzmi. To tez sprowadza sie do kwestii, czy czas spedzamy sami bo chcemy, czy dlatego ze musimy, bo nikt nie chce spedzac czasu z nami

Sprawą oczywistą jest, że w zależności od charakteru każdy człowiek potrzebuje innego stopnia intensywności kontaktów międzyludzkich. Moim zdaniem jednak izolacja od ludzi jest krzywdą dla samego siebie. Można być w takim okresie swojego życia, że zdecydowanie przyjemniejsze jest być ze samym sobą. Ale wraz z tym z każdym dniem oddalamy się od ludzi z którymi kiedyś mieliśmy jakieś związki. Problem pojawia się wtedy kiedy w człowieku kiełkuje chęć wspólnej aktywności z innymi ludźmi. Do kogo potem się odezwać jeśli przez tyle czasu w żaden sposób nie dawało znaków, że się myślało o innych ludziach?

Jakiś czas temu sam tak miałem. W środku tygodnia człowiek jest zajęty swoimi obowiązkami więc jakoś da się funkcjonować. A nastaje sobota, wewnątrz pojawia się pragnienie wyjścia gdzieś. Ale jakoś towarzyszy do tego brak...

No tak, cały czas daję jako przykład siebie

Krótko wniosek. Ludzie z osobowością unikająca nie mają łatwego życia.

Skoro Tobie to nie przeszkadza, to nie ma tutaj nic złego. Sądzę jednak, że jednak masz jakiś ludzi wokół siebie, a innych nie potrzebujesz, nie chcesz znać bliżej i tyle. Jak ja pisałam to chodziło mi o całkowitą izolację, że coś jest całkiem sam, nie ma kompletnie nikogo, bo jednak wydaje mi się, że nikomu to służyć nie będzie jak zamknie się na cztery spusty i z kompletnie nikim kontaktować się nie będzie. No, ale co innego jak kogoś się tam ma, ale jest to selekcja i ogólnie niechętnie poznaje się nowe osoby, bo się nie chce.

Tu nawet nie chodzi o plusy izolacji.W temacie jest,że chodzi o plusy NASZEJ opinii:)
Gdybyś drogi autorze potrafił w sposób logiczny,sensowny i zwięzły złożyć tytuł to sądzę,że temat by się przyjął:)
Plusem mojej opinii jest przede wszystkim to,że jest MOJA

no, plusy i minusy wg naszej opinii, zgodnie zaś z moją plusów nie ma.

Niektórzy mają fetysz czosnku to możesz z nimi

A jak by spytać "od d...strony" - Czy są rzeczy, które można robić WYŁĄCZNIE w pojedynkę? to prościej byłoby skumać o co kaman? Wyobrazić sobie, że istnieją TAKIE SFERY życia?

Dla mnie niewątpliwym (choć niejedynym) jest NIEZALEŻNOŚĆ...
...dziś usłyszałam z ust młodej sąsiadki (świeżo zamężnej i z niemowlęciem na ręku) gdy mówi do swej maman: "zobacz - nie POZWOLIŁAM mu (mężowi) iść na lody, to po KRYJOMU z ojcem (swoim teściem) się wybrał"!
NO litości!
Związek dwojga ludzi to duża sztuka. Rzadko się zdarza by w związku NIKT nie miał tendencji do "rządzenia" i oczekiwań co do podporządkowania sobie drugiej osoby. Płeć nie gra roli. Byłam świadkiem dzikiej awantury w sklepie dotyczącej koloru ręczników do łazienki...(bo jakoby "nie pasowały") Itd. Itp.
Nie oszukujmy się, że życie w większej grupie JEST "pasmem szczęścia" i gwarancją wiecznej szczęśliwości.
Wystarczy popatrzeć jak ludzie się do siebie odnoszą.
W autobusach. W poczekalniach. W sklepach. Czy nawet w miejscu, gdzie ilość miejsc siedzących jest ograniczona (miałam okazję dziś poobserwować)
To iluzja, obłuda i hipokryzja

Hm, tak chyba to pisałaś parę lat temu faktycznie, dziękuję bardzo za miłe słowa Ja również bardzo cenię Twoje posty, jesteś bardzo mądrą kobietą

No masz rację, zbyt ogólnikowo to napisałam i nie wzięłam pod uwagę osób, które tak po prostu mają. Może mniej takich spotkałam, no i tak napisałam. Niemniej, rozumiem, tak masz i nie masz potrzeby widywać się często, wolisz po prostu sporo rzadziej, na co dzień może czujesz się lepiej sama ze sobą i tyle. Sąsiadami co myślą to nie ma co się przejmować, racja Tak że tak uogólniłam i wybacz :* Jak najbardziej rozumiem, że może Ci to służyć, że tak wolisz. Póki właśnie człowiekowi z tym dobrze, póki sam czuje, że jest ok, to jest spoko. Gorzej po prostu i o to bardziej mi chodziło, gdy ktoś potrzebuje kontaktów, a ma ich mało lub wcale, wtedy może być ciężko. Co innego świadomy wybór

No i racja, są też osoby całkiem zamknięte w 4 ścianach i szczęśliwe. Tzn o tym nie pomyślałam, bo też rzadko takie poznawałam, ale nie znaczy, że nie istnieją Dlatego tutaj fakt też uogólniłam, rozpędziłam się Zgadzam się, że wiele rzeczy można robić samotnie i być zadowolonym, szczęśliwym. Każdy ma inną potrzebę spędzania czasu. A nie ma co robić czegoś wbrew sobie lub się zmuszać.

Pozdrawiam

Niedobrze izolować się od ludzi, a jeśli już, to na jakiś czas.

Plusy izolacji od ludzi? Jeśli ma się coś do przemyślenia, można to spokojnie uczynić. Jeśli boli gardło i nie można mówić, to taka sytuacja może być plusem, bo do nikogo nie ma okazji nic powiedzieć.  Jak zamówisz pizzę, to cała dla Ciebie:) Nie kłócisz się z nikim, który program w TV oglądać. Możesz zrobić bałagan w kuchni i nikt ci nic nie powie, nie mówiąc o tym, że chodzisz po domu, jak chcesz i możesz zapomnieć o zasadach higieny.

Minusy izolacji? Kiedy masz  zły humor,  na nikogo nie nakrzyczysz, bo nikogo nie ma. Nie pochwalisz się  do nikogo  własnymi sukcesami. Nie da się  na nikogo zrzucić winy  za swoje niepowodzenia. Nie da się na nikogo przerzucić własnych obowiązków, nie mówiąc o pożyczeniu jakiejś gotówki czy wbiciu się na jakąś imprezę do kogoś.

Ogólnie lepiej się  nie izolować.
(;))

zalezy czy ktos jest bardziej typem samotnika czy wrecz przeciwnie. mi pomaga izolacja na dzien, dwa ale pozniej musze kogos blisko miec.

Za opinię dziękuję, niemniej zaznaczyłaś, że "OGÓLNIE" a to... uogólnienie. Chyba?
Ludzie, jak to ludzie... współczują, choć akurat ono może nie być oczekiwane ni pożądane przez zainteresowanych   Sama piszesz, że nie znasz opinii ludzi dla których owo współczucie (mogłabyś) kierować... (no - kiedy WRESZCIE się ożenisz/wyjdziesz za mąż? - toć to TEŻ słowa troski ? )
Inni zaś ludzie... uważają "samotnych" za kogoś gorszego, niepełnego (te przeklęte "połówki jabłka"), jakoś "upośledzonego"... i nie mów, że to nieprawda, jeśli się z tym nie spotkałaś... bo nawet na tym forum pisano już (dosłownie): "mutant" na taką postawę i taki wybór.
Miło mi, że bierzesz udział w tym dialogu - i tak jak Ty masz prawo do opinii, tak ja do ironii, nie bez powodu ona się "wykluła"
NA SAMEJ GÓRZE strony napisałam RÓWNIEŻ I ja, że to temat rzeka i JEDNYM samotność służy, a innym WRĘCZ PRZECIWNIE... niszczy!
Niemniej na owym kontinuum, gdzie na jednym krańcu są ci zwani "duszami towarzystwa" a na drugim "cisi" i żyjący na marginesie tego społecznego chaosu - SKĄD przeświadczenie o WYŻSZOŚCI tych pierwszych nad drugimi? Przed tym protestuję i usiłuję przybliżyć takie postaci.
Są gorsi, bo... ? Chyba właśnie NIEZROZUMIANI
Opisuję COŚ, co jest większości nieznane, na temat CZEGO jednak mają wyrobione zdanie.- WYJĄTKOWO sztywne często

Już od najmłodszych lat słuchamy bajek, gdzie dwoje ludzi żyje  długo i szczęśliwie, a brak lub niedobór wzorców  samotniczego spędzania życia. Uczymy się, że życie we dwoje jest szczęśliwe, a życie w pojedynkę nie. Kto żył samotnie? Jakaś czarownica lub  czarownik, który był zły. No, gdzieś się trafi jakiś pustelnik, ale to też do końca nie wiadomo kto to.
Stąd chyba  te obiegowe opinie.
Młoda dziewczyna chce znaleźć swojego księcia na białym koniu, bo to ma być ten warunek szczęśliwości. Nikt jej nie mówi, że może być szczęśliwa bez tego księcia. Tego się dopiero uczą  później. Niektóre zajęcia nie sprzyjają szukaniu drugiej połówki, nieraz nie trafia na odpowiedniego księcia, różnie bywa.
  Czy samotni są niezrozumiani? Czasem tak, a czasem nie. Nie rozgraniczałabym.  Wszystko zależy, w jakim środowisku się obraca i jaki sam jest dla innych.

Ale i tak nasze społeczeństwo zrobiło postępy. Kiedyś nie do pomyślenia było, żeby samotne osoby udawały się  do kina i na koncerty. Nie wypadało. Taka osoba bywała narażona na nieprzyzwoite zaczepki. Teraz powolutku to się zmienia. Ludzie wykazują więcej zrozumienia. Może dlatego, że żyjemy szybciej i brakuje czasu na mozolne podtrzymywanie znajomości. Mamy więcej zadeklarowanych singli.
Jeśli ktoś źle się wyraził o czyjejś samotności, to już ta opinia będzie świadczyć o nim, że nie idzie z postępem i nie pogodził się ze zmianami obyczajowymi, które bardzo powoli, ale jednak wkraczają do naszej społeczności.

Revenn, chyba z tym sklepem to przesada? Do sklepu chyba można iść samotnie?:) Myślę, że nie można się od razu nastawiać negatywnie, że ktoś będzie  mnie miał za nieudacznika czy dziwaka, bo spaceruję bez towarzystwa?
Ja tylko wiem, że czyjaś posępna mina, odpowiadanie monosylabami  może  trochę odstręczać od rozmów.

Ja właściwie odciąłem się zupełnie od ludzi.
Pracuje samotnie, mieszkam sam ( przeważnie ), a z znajomymi to jestem tylko na "cześć"
Dla mnie plus takiej sytuacji jest min taki że mam święty spokój i nikt mi nie truje nad uchem, lecz czasem samotność doskwiera ale ogólnie daje rade
Jestem do owej samotności przyzwyczajony, nazywam siebie samotnym wilkiem.
Ale introwertykiem raczej nie jestem.
Lubię chodzić do klubów czy pubów.
Ale tak czy siak, samotność zawsze mi towarzyszyła i nie narzekam na nią.

Anhedonia! Dziękuję za odniesienie się do moich marnych literek:)

Jeśli zaś chodzi o kino, to właśnie niedawno tam byłam i widziałam sporo osób będących tam w pojedynkę. Jakoś nikt na nikogo krzywo nie patrzył. Gdybym wcześniej wiedziała, że mam  to udowodnić, to poczyniłabym odpowiednią dokumentację.

Jeśli chodzi o galerie handlowe, to faktycznie wygląda to tak, że panie buszują samopas po sklepach, a panowie znudzeni siedzą przed wejściem.
Zasugerowałam onegdaj jednej znajomej panience samotne pójście na basen, to momentalnie znalazła sobie  towarzystwo. To znaczy, że nie było tak źle. Poza tym trzeba lubić samotne wyjścia. 

  Na tym forum nie zwróciłam uwagi, żeby ktoś kogoś  nazwał dziwakiem z powodu samotności. Może nie doczytałam?

Ja osobiście nie spotkałam się z tym również w życiu. Pewnie mam inne doświadczenia. A jeśli nawet by się tak stało, to co?

Jeszcze edytuję, żeby skierować kilka słów w kierunku Revenna. Znajomi  mieli właśnie takiego syna, który zawsze był sam. W związku z tym się strasznie zamartwiali.  Nie wychodził dosłownie nigdzie, tylko siedział przy komputerze (nieskończone studia z zakresu informatyki).
A tu ni z tego ni z owego załatwił sobie dobrze płatną pracę, a ostatnio chyba dziewczynę:) Różnie się więc w  życiu układa.

U mnie samotność na dobre rozpoczęła się tuż po skończeniu podstawówki.
Znajomi poszli w swoją drogę a ja trafiłem do najgorszego gimnazjum w Warszawie ( rejonowe więc nie mogłem się przepisać )
Dużo by tu mówić ale ogólnie było tam bardzo nieciekawie, wówczas odciąłem się od ludzi, w liceum nie miałem już takiego parcia na poznawanie nowych osób i dziś jestem sam.
Czy czuje się z tym źle?
Czasem mi z tego powodu jest smutno ale takie rozterki mam raz na pół roku, nie przeszkadza mi samotność.

Z tym sklepem to poniekąd racja.
Ja zawsze robię sam zakupy i rzadko kiedy widzę samotne osoby na owych zakupach

każdy czasem potrzebuje chwili sam ze sobą, ale czy warto całkowicie izolować się od ludzi? myślę, że zdecydowanie nie, to do niczego dobrego nie prowadzi