Pójść i utrzymać się "na swoim" - Netkobiety.pl

Moje odejście z domu się opóźniło, ale przez czas studiów mieszkałam najpierw na stancji a później (do teraz) w bursie. Mieszkałam więc osobno, jednak nie utrzymywałam się samodzielnie, poza tym wszystkie opłaty były w opłacone w ramach opłaty za pokój. Będąc na stancji "dorobiłam się" sprzętów kuchennych z których część niestety jest teraz wykorzystywana w domu rodziców (bo w bursie nie były mi potrzebne a te w domu się zepsuły) i raczej ich nie odzyskam przy przeprowadzce.

Jednak od dłuższego czasu planuję zamieszkanie na swoim i kupuje różne rzeczy które mogłyby być pomocne. Wiadomo, że pewnie i lepiej by było żebym odłożyła pieniądze niż kupowała "przydasie" jednak takim trybem łatwo wydać pieniądze w sposób niezwiązany z celem.

Moje usamodzielnienie się było dosyć spontaniczne, decyzję o wyprowadzce podjęłam z tydzień przed nią. Miałam 18 lat i na mój dobytek składały się wyłącznie rzeczy osobiste. Nie miałam nic przygotowanego na zapas, żadnych sprzętów, czy oszczędności. Było bardzo biednie i ciężko, ale nie żałuję.

Euro? To inny start niż w Pl. Patrzac na warunki UK (nie wiem jak jest w innych krajach) isc na "swoje" to żaden wyczyn. Polowe rzeczy mozna kupic w charity shopach za grosze.

W PL to jest wyczyn A przynajmniej byl kilka(nascie) lat temu.

Pytanie organizacyjne - jakiej wielkosci byly miasta, do ktorego się przeprowadzilyscie?

Tak, po latach to przygoda

Ale ja na przyklad pamietam mój strach kiedy mnie dopadla grypa z powiklaniami i na ponad tydzien wypadlam z obiegu.

I wcale nie balam się, ze strace prace, bo bylam na zwolnieniu, balam się, ze nie zarobie na czynsz.
Wcale nie było mi do smiechu, kiedy jeden czy drugi nadliczbowy wydatek powodowal, ze potem przez tydzien czy dwa nie mialam na jedzenie.

Tak samo jak wcale fajnie nie było, kiedy dostalam 3 dni na wyprowadzenie się.

Ale na przyklad widok sniegu padajacego na korytarzu przez dziure w dachu i zaspy na korytarzu do dziś mnie bawi

Ale owszem, po latach to się fajnie wspomina...

Ja się przeprowadzilam do Krakowa, sporo znajomych zamieszkalo w Warszawie - ciekawe jak się sprawdzaja przeprowadzki do malych miast.

P. S. Mieszkanie na start? To już niezly luksus! ja zaczynalam od 5  osob w 2 pokojach, potem było jeszcze gorzej, a dopiero chyba po pol roku udalo mi się odlozyc na tyle, ze mialam na kaucje i czynsz na samodzielny pokoj.

Samodzielna, najtansza klitka mogaca nosic miano mieszkania  to było 3/4 mojej pensji wtedy

Jak i u mnie. My na początku siedzieliśmy w garażu u znajomego

Warto mieć odłożone pieniądze i warto też nie palić za sobą z mostów, wyjście z założenia wyszłam z domu i nie potrzebuję pomocy rodziców może być szybko zweryfikowane. U mnie miało być pięknie ale straciłam zdrowie i choć sami nieźle sobie radzimy to zdarza się że muszę poprosić rodziców o małą zapomogę zwykle na leki kiedy się mocniej pochoruję bo wtedy mam nadprogramowe kilkaset a nawet 1000+ wydatków więcej. Zawsze może zdarzyć się coś niespodziewanego, a raczej zdarza się często tak to wygląda na swoim, a to coś się zepsuje, a to coś jest potrzebne, a to mandat, a to pralka, i tak w kółko

Wyprowadziłam się na pierwszym roku studiów. Wynajmowałam mieszkanie z inną studentką, potem inne- z dwoma, potem od znajomych. Pieniądze miałam z korepetycji-bo tak dorabiałam. Byłam również kelnerką, pisałam korekty..... w lecie i jesienią pracowałam zagranicą.

Jak się wyprowadzałam: miałam mnóstwo rzeczy Pomagali mi znajomi aby to wszystko przewieźć. Odwrotu nie było: nie mogłam już wrócić do domu, gdyby coś nie wypaliło, byłam bardzo zdesperowana by utrzymywać się sama. Wiadomo, mama coś mi dorzucała na opłaty, gdyby mi brakło nagle pieniędzy też mogłam zwrócić się do niej. Ale nigdy w życiu z tego nie skorzystałam i... jestem z tego dumna