Boję się krzyku - Netkobiety.pl

Powinnaś szczerze z nim o tym porozmawiać. Powiedzieć jak reagujesz na krzyk i podniesiony ton głosu.
Piszesz, że masz problemy emocjonalne - radziłabym Ci skorzystać z fachowej pomocy psychologa lub psychiatry, oni ukierunkują Twoje działania.
Nie myśl o sobie, że jesteś jak ciepłe kluchy! Jesteś po prostu bardzo wrażliwa, to może być czymś spowodowane, a może masz taką "urodę". A może powinnaś uczęszczać na terapię DDA Dorosłe Dzieci ALkoholików?
pozdrawiam

Wiem, że powinnam pójść do psychologa, jakąś terapię. Ale ciągle sobie wmawiam, że to mi niepotrzebne

Picea, mówiłam mu. Ale przecież on na mnie nie krzyczy, nie robi mi nic złego. To we mnie jest problem, że tak emocjonalnie podchodzę do tego typu pierdół. Bardzo mi to w życiu przeszkadza, tak samo jak moje dziecinne zachowania, tj. pieszczenie się jak maluch, tupanie nogami jak się zdenerwuję; wybuchy złości z byle powodu.

Mam to samo, również z powodu ojca...
Tzn. miałam. Bo pomogła mi terapia.

Na pewno się rozkleisz. Tak, że weź ze sobą zapas chusteczek. To są normalne emocje i nie musisz się ich wstydzić (mam na myśli płacz podczas wizyty u psychologa).

Może pogadaj z chłopakiem i spróbujcie inscenizować to, że on na Ciebie krzyczy. Może gdy będziesz wiedziała że to nie jest na serio, to może powoli oswoisz swój lęk...

Moja terapia trwa do dziś. Nie uczęszczam już, ale codziennie muszę nad sobą pracować, ponieważ od lat choruję na nerwicę lękową.
Nie bój się poprosić o pomoc specjalisty. Nie masz nic do stracenia. Nie ważne, że się rozkleisz.

bbasia, może masz rację ale wydaje mi się, że to nie zda egzaminu. Bo będę miała w głowie, że to na niby i moje ciało nie zareaguje tak, jak w sytuacji prawdziwej. Ale może spróbuję, dzięki.

Cynicznahipo, no właśnie dla mnie to ważne, że się rozkleję. Nie chcę. Zawsze jak płakałam będąc dzieckiem, to rodzice się ze mnie śmiali. A płakałam często. Nie chcę już tego robić. Nienawidzę tego stanu.

Napisałam, że nie chcę płakać. A pomóc sobie chcę, tylko nie mogę się odważyć na ten decydujący krok.

Co Ty się tak bronisz przed tym płaczem? Przecież to normalna, ludzka reakcja. Pozwalająca przy okazji wyrzucić z siebie nagromadzone emocje. Po coś natura to przecież wymyśliła. I nie tylko po to, żeby zmiękczać "misia". Chociaż może po to też...

a ja bym proponował klina-klinem: zapisz się na jakiś sport walki.Kickboxing czy coś. Pierwsze kilka razy będziesz w szoku ze każdy się na każdego drze; potem człowiek się przyzwyczaja i ma na to wywalone.

Spróbuj tego
Im bardziej będziesz unikać tego czego się boisz tym bardziej będziesz się tego bała, aby się pozbyć strachu to musisz mu wyjść na przeciw, porównałbym strach do złego psa, jeżeli będziesz uciekać przed takim psem to on Cię i tak dopadnie i ugryzie a jeśli przyjmiesz postawę jestem tu nie boje się ciebie wtedy taki pies bedzie miał dystans. Strach to tylko jest w Twojej głowie. Wytresuj tego psa a nie uciekaj...

Rozumiem Cię, ponieważ mam podobnie. Nie znoszę wręcz gdy ktoś podnosi na mnie głos, boję się tego. Samej co prawda zdarza mi się zagalopować ale to już raczej ostateczność. Mimo wszystko myślę, że chowanie się przed tym nic nie da. Nerwowych osób z natury nie da się zmienić jeśli sami tego nie chcą. To co możesz zrobić to nauczyć się z tym żyć, walczyć ze strachem. Ja sobie zawsze powtarzam, że to nic takiego, że to tylko krzyk i nic złego mi nie zrobi.
Pozdrawiam cieplutko